มนุษย์แฟนเด็ก
2
มีความไม่เล่นแล้วจะกลับบ้าน
“กลับยังไงล่ะวันนี้?” จันทร์เจ้ายิ้มแห้งใส่เบสท์ วันนี้ก็... รับน้องเสร็จแล้ว เรียนก็เสร็จแล้ว นี่ก็จะหกโมงเย็นแล้วอ่ะนะ ยังยืนกันอยู่หน้าตึกอยู่เลย... แฮ่แฮ่
“ยิ้มหน้าหมาแบบนี้โดนลอยแพแน่ ๆ” ฟินน์พูดจบก็หัวเราะ คนตัวขาวเลยได้แต่ยิ้มเขิน ๆ
“งื่ออออ”
“อย่ามางง มางื่อ รำคาญ!”
“ทำไมเบสท์ใจร้ายกับเราจัง”
“ก็มึงมันน่ารำคาญหนิ”
“เราออกจะน่ารัก”
“ถุย!”
จันทร์เจ้าหัวเราะเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งตามเบสท์กับฟินน์ไป ทั้งสองบอกว่าจะสงเคราะห์เด็กตาดำ ๆ อย่างเราด้วยการอยู่เป็นเพื่อนระหว่างรอน้องชายมารับ และทั้งสองคนยังบอกอีกว่าผมต้องตอบแทนบุญคุณด้วยการเลี้ยงนมปัง โธ่... ตลกกลบเกลื่อนนี่นา....
@นมปัง “ว้าย! ผัว” จันทร์เจ้าและฟินน์พร้อมใจกันกลอกตา เบสท์ทำท่าสูดปากแล้วยกมือเช็ดน้ำลาย ร่างเล็กมองเข้าไปในร้านแล้วก็เห็นกลุ่มของทิวากาลนั่งกันอยู่ แล้วมันใช่เรื่องที่เบสท์ต้องเสนอหน้าไปนั่งโต๊ะข้าง ๆ พวกเขาไหมเนี่ย!
“สวัสดีค่ะ / ครับ” เรายกมือไหว้ตามธรรมเนียมที่รุ่นน้องต้องเคารพรุ่นพี่ พี่เขาก็หันมามองแล้วก็ยิ้มให้ โง้ย ทำไมพี่ชมพู่ต้องสวยขนาดนี้ด้วยนะ แล้วทำไมถึงได้มาสนิทกับคนนิสัยไม่ดีอย่างทิวาก็ไม่รู้
“เลิกแล้วเหรอ?”
“เลิกแล้วสิถึงมานี่ได้ ทิวานี่ถามไม่คิดอ่ะ โอ๊ย!” ลูกหมูร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนเบสท์เหยียบเท้าเข้าเต็ม ๆ ไหนจะโดนทิวายื่นมือมาตบหัวอีก ฮื่อ! นิสัยไม่ดีทั้งหมดเลย!
“เดี๋ยวจะโดนสั่งซ่อม”
“นิสัยไม่ดี!” ทิวาถลึงตาใส่ จันทร์เจ้าเองก็เหลือกตามองกลับ พวกเพื่อนเขาก็เชียร์กันสนุกเลย
“ไปสั่งขนมสินังแคระ นั่งเฉย ๆ จะได้แดกไหม!?”
“แล้วทำไมเบสท์ไม่ไปสั่ง มาบอกเราแล้วจะได้กินไหม?” เบสท์พัดหน้าตัวเองไล่ความร้อนออกจากร่างกาย จันทร์เจ้าแลบลิ้นใส่ก่อนจะรีบวิ่งไปสั่งขนมที่เคาน์เตอร์ เพราะถ้ายังนั่งจ๋องอยู่อาจจะโดนถีบตกเก้าอี้ ฮี่
ครืดดดด
คุณมีข้อความใหม่ 17:48
พี่มีนคนดีของเรา อยู่ไหนครับ?
17:48
นี่จันทร์เจ้าเอง อยู่ร้านนมปังงับ
17:48
นี่จันทร์เจ้าเอง พี่มีนมาหาหน่อยจิ
17:48
นี่จันทร์เจ้าเอง *สติกเกอร์ทำตาปริบ ๆ*
17:49
พี่มีนคนดีของเรา ได้เยยยยย
17:49
พี่มีนคนดีของเรา สั่งช็อกโกแลตปั่นไว้ให้พี่ด้วยน้า
17:49
นี่จันทร์เจ้าเอง *สติกเกอร์ทำมือโอเค*
“แฮ่!” พี่มีนหัวเราะเสียงใสเมื่อแกล้งให้เพื่อนตัวจิ๋วตกใจได้ เขาตีมือกับเพื่อนของจันทร์เจ้าทั้งสองคนแล้วนั่งลงข้าง ๆ กับน้องจิ๋วที่เว้นที่ไว้ให้ “เป็นไงมั่ง?” พี่มีนถามพร้อมกับส่งก้านนิ้วมาเช็ดปากให้ น่ารักที่สุดอ่ะ!
“ก็ดีคับ เหนื่อยดี”
“แต่ก็สนุก? อันนี้ของพี่ชะ?” จันทร์เจ้าพยักหน้าเป็นคำตอบทั้งสองคำถาม
“ทำไมเพื่อนมึงไม่น่ารำคาญแบบมึงอ่ะอ้วน”
“เพราะว่าเบสท์มองเราด้วยอคติ... โอ๊ย หัวใจของเราเจ็บจัง”
“บ้า!” ทั้งสามคนพร้อมใจกันตะโกนใส่หน้าเจ้าลูกหมู โหยยยยยยยยย เสียใจ ๆ ๆ
“พรุ่งนี้น้องจิ๋วว่างไหม ไปกินบุฟเฟ่ต์กัน”
“พี่มีนเลี้ยงเหรอ?”
“เปล่าอ่ะ ไต้ฝุ่นมันเกริ่น ๆ มา ไม่ไต้ฝุ่นก็คงเวฟแหละที่เลี้ยง อ๋อ รามินทร์ด้วย” พี่มีนยักคิ้วขณะที่ปากก็คาบหลอดน้ำปั่นไว้ด้วย จันทร์เจ้าเบ้ปากกับความงกของมนุษย์มีนณนนท์
“ไปก็ได้ เพราะว่าขอร้องหรอกนะ”
“เอาเถอะ เอาที่สบายใจเลย... เบสท์กับฟินน์ไปด้วยกันไหม?”
“แค่เพื่อนสนิทป่ะหล่อน พวกชุ้นไปเกะกะหรือเปล่า”
“ไปหลายคนสนุกดีออก”
“เห็นว่าขอร้องหรอกนะ ไปก็ได้” อ้าว ฟินน์ก็อปเราทำไม...
“ดอก!” อันนี้เบสท์ด่า
“ด่ากูทำไมอีเด๋อ กูรู้นะว่ามึงก็อยากไปจกเวฟกับไต้ฝุ่น แหม่!!”
อ่า... ตีกัน ตีกันเลย...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“มองไม่วางตาเลยนะสัด” เสียงหลอน ๆ ของชมพู่(ในความคิดของทิวากาล)ลอยมาเข้าหู ร่างสูงปรายตามองเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงคนเดียวนิ่ง ๆ แล้วสนใจกับขนมปังปิ้งตรงหน้า
“ขนมปังสังขยาไข่นี่อร่อยดีนะ”
“-วย!”
“ก็รู้ตัวหรอกว่าน่ารัก แต่ก็อย่าแกล้งเรามากได้ไหม!” เสียงเด็กแก้มกลมโต๊ะข้าง ๆ โวยวายทำให้คนอย่างทิวากาลหันไปสนใจ หลงตัวเองฉิบ... คนอะไรวะ
“น้องจิ๋วครับ”
“ครับ?”
“วันนี้จะกลับยังไงครับ?” เขาเลิกสนใจเสียงไอ้พวกเพื่อนเวรที่กำลังคุยกันอย่างออกรส แล้วเงี่ยงหูฟังเด็กแก้มกลมกำลังคุยกับเพื่อน แล้วนี่เพื่อนกันแน่หรอวะ ดูแลดีอะไรขนาดนั้น ทั้งเช็ดปาก ทั้งป้อนให้ เพื่อนหรือลูก ไหนพูด!
“จริงใจมารับครับ อ้าว โทรมาพอดี”
“เฮลโหลเด็กปีศาจ ... พี่อยู่ร้านนมปัง ... ช่ายยยย ที่เคยมากินด้วยกันเมื่อสามวันก่อนนั่นแหละ ... อยู่กับฟินนท์กับเบสท์ กับพี่มีนด้วย ... โอเค ... บั๊บบัย”
เมื่อวางสายจากน้องชายไปแล้ว ลูกหมูก็หันกลับมาสนใจกับขนมแสนอร่อยตรงหน้าต่อไป...
“เดี๋ยวพี่จะกลับแล้วนะ” พี่มีนพูดขึ้นระหว่างที่เรากำลังคุยสนุกกันอยู่ ลูกหมูหยุดการเคี้ยวขนมปังแล้วยู่ปากใส่พี่มีนคนดี
“พี่มีนจะกลับแล้วเหรอ...”
“ใช่แล้ว รามินทร์โทรตามแล้วน่ะ”
“รามินทร์มารับหรอ เรียกรามินทร์มานั่งด้วยกันก่อนได้เปล่า เราอยากอยู่กับพี่มีนอ่ะ แง” มีนณนนท์ส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมรอยยิ้ม ยื่นมือไปขยี้ผมของเจ้าลูกหมูที่เริ่มงอแง
“วันนี้ไม่ได้ครับ เรามีนัดกับที่บ้านรามินทร์น่ะ พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้วอย่างอแง”
“งื่อ... ก็ได้”
“โอเค งั้นไปแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้ทั้งสามคนเลย”
ลูกหมูมองตามพี่มีนตาละห้อยคล้ายเด็กโดนทิ้ง ถ้าพี่มีนไปแล้วเบสท์กับฟินน์ก็จะแกล้งเราแน่ ๆ แต่ว่า... ถึงพี่มีนอยู่ก็โดนแกล้งอยู่ดี แถมยังโดนพี่มีนรวมหัวกันแกล้งด้วยอีก อ่า... กลับบ้านดีกว่าไหมเนี่ย คึคึ
“อุ้ย... รู้สึกเหมือนตกหลุมรัก” อยู่ ๆ เบสท์ก็พูดขึ้น เจ้าลูกหมูมองตามสายตาเยิ้ม ๆ ของเพื่อนไปด้วยความอยากรู้ เวรละ บ่วงใหม่ของเบสท์คือจริงใจ ฮือออออออ
“เด็กปีศาจ!!” คนตัวขาวตะโกนเรียก คนถูกเรียกว่าเด็กปีศาจหันไปมองแล้วก็เดินข้าไปหาพี่ชาย เบสท์จิกตาใส่จันทร์เจ้า แต่สักพักก็ไปทำหน้าเคลิ้มใส่จริงใจ
“กลับยัง?”
“นี่เพื่อนพี่ คนนี้ชื่อเบสท์ คนนี้ชื่อฟินน์”
“สวัสดีครับ”
“ดีจ้า~” ระริกระรี้เชียวนะเบสท์
“จริงใจนั่งก่อนนะ”
“อยากกลับบ้าน”
“งอแงอ่ะ นั่งก่อนดิ พี่ยังกินขนมไม่หมดเลย” น้องถอนหายใจเซ็ง ๆ แต่ก็ยอมนั่งลงอยู่ดี อ่า... เบสท์อย่าแทะโลมน้องเราด้วยสายตาแบบนั้นซี่!
“จริงใจกินพุดดิ้งไหม มีพุดดิ้งช็อกโกแลตที่จริงใจชอบด้วยนะ พี่เคยกินแล้วอร่อยมาก”
“อยากกลับบ้าน”
“เป็นไรอ่ะ?”
“อยากกลับบ้าน” จันทร์เจ้าเบะปาก จริงใจไม่ได้อยากกลับบ้าน แค่ไม่อยากอยู่ตรงนี้ น้องไม่ชอบคนเยอะ และเป็นจุดเด่นหรือจุดสนใจ เจ้าเด็กปีศาจนี่ไม่ได้หยิ่งแค่ขี้อายและแสดงออกไม่เก่ง
ไม่เจ๋งเหมือนพี่มันเล้ย!
“กลับเหอะจันทร์เจ้า”
“งอแงอ่ะ มีเรื่องมาหรือเปล่า” เอาแก้วนมปั่นของตัวเองไปชนแก้มน้อง จริงใจคว้าไปแล้วดื่ม ตาคมกลอกมองรอบร้าน มุมปากหยักยกขึ้น มันดูเจ้าเล่ห์มาก ๆ และจันทร์เจ้าไม่ไว้ใจ
“แสนรู้อีกละ” ได้ยินอย่างนั้นก็จับหน้าน้องหันไปมา แต่ไม่มีรอยช้ำหรืออะไรที่บุบสลายเลย ลูกหมูสำรวจดูชุด เสื้อนักเรียนถูกปล่อยชายออกนอกกางเกง มีรอยเปื้อนฝุ่นที่เสื้อนักเรียนสีขาว ที่กางเกงก็มีรอยเปื้อน นั่นเป็นหลักฐานบ่งชี้ได้ดีว่าจริงใจมีเรื่องมาจริง ๆ เจ้าตัวคงไม่ไปนอนกลิ้งบนพื้นเหมือนตอนเด็ก ๆ หรอก จันทร์เจ้าเสยผมด้านหน้าของน้องชายขึ้น จิปากเหมือนเห็นรอยช้ำจาง ๆ บนหน้าผาก ปล่อยมือออกจากใบหน้าเด็กอายุสิบเจ็ด คุ้ยกระเป๋าสตางค์ออกมาและส่งเงินให้เบสท์เพื่อจ่ายในส่วนของตัวเอง ถึงเบสท์จะบอกว่าให้เราเลี้ยง แต่ความจริงเราก็แชร์กันอยู่ดี...
“เรากลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้คับ บั๊บบัย” บอกกับเพื่อนทั้งสองแล้วเดินออกไปนอกร้าน ได้ยินเสียงจริงใจสบถ แต่เราไม่สนใจ ระหว่างที่รอจริงใจอยู่นั้นก็มองดูรถของน้องว่ามีส่วนเสียหายหรือเปล่า แต่มันก็ไม่มี... กลัวว่าจะไปล้มหรอก... และเกือบสามนาทีจริงใจถึงเดินออกมา ไม่ถามว่าทำไมถึงช้าเพราะคำตอบก็อยู่ในมือของเจ้าเด็กปีศาจอยู่แล้ว ถุงพลาสติกแบบใสสกรีนชื่อร้านนมปังทำให้ทำไปให้ว่าข้างในมีพุดดิ้งรสนมอยู่สามถ้วยและพุดดิ้งช็อกโกแลตอีกสองถ้วย
คิดจะเอาของกินมาง้อเหรอ! ไม่หายโกรธหรอกเว้ย! จริงใจไม่พูดอะไร เจ้าเด็กปีศาจจับพี่ชายให้หันหลัง รูดซิปกระเป๋าของพี่เพื่อนเอาขนมที่ซื้อมาใส่ไป ไม่นานก็เสร็จ จริงใจคว้าหมวกกันน็อกใบโตมา มือใหญ่ของน้องปัดผมด้านหน้าให้พี่ชายเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ใส่หมวกให้และขยับเบา ๆ
“พอดีหรือเปล่า?” พยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ น้องชายตัวโตก็พยักหน้ากลับ คว้าอีกใบไปใส่ให้ตัวเองเองก่อนจะขึ้นคร่อมเจ้า Yamaha YZF-R1 สี Matte Metallic Grey ตอนรู้ราคารถเราถึงกับหน้าสั่น คุณยายกำยาดมแน่นเลยอ่ะคิดดู แต่ก็นะ... ในเมื่อซื้อมาแล้วก็ช่วยไม่ได้ อีกอย่างแบ็คอัพเขาใหญ่ น้าเจ้านี่ผู้สนับสนุนหลักเลย ชอบมาก ๆ มอเตอร์ไซด์เนี่ย ผู้สนับสนุนรองนี่ก็หม้ามะ หม้ามะเคยบ่นว่าอยากได้สักคันไว้ขับไปทำงาน แต่โดนป่าป่ะเบรกไว้ก่อน ไม่งั้นบันเทิงแน่ ๆ อ่ะ จันทร์เจ้าวางมือบนไหล่น้องชายแล้วดีดตัวเองขึ้นไปนั่งบนบิ๊กไบค์คันใหญ่ จริงใจถามอะไรอีกนิดหน่อยเมื่อเรียบร้อยเจ้าเด็กปีศาจก็ออกรถไป
โดยไม่ได้หันไปมองสายตาคมอีกคู่ที่จ้องมองมาจากด้านหลัง...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“มึง ๆๆๆ เบ๊าาาาา!!” ชมพู่ร้องโวยวายเมื่อเพื่อนสนิทเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วอย่างไม่กลัวตาย “หงุดหงิดอะไรวะ กูยังไม่อยากตายนะเว้ย!”
หงุดหงิดอะไร? เปล่าเหอะ แค่รู้สึกอยากขับรถเร็ว ๆ แล้วบังเอิญถนนย่านนี้มันโล่งเสียด้วยสิ
“ตั้งแต่ที่ร้านนมปังละไอ้ห่า ลดความเร็วลงเดี๋ยวนี้หัวใจกูจะวาย!!”
ร้านนมปัง!? มีอะไรเกิดขึ้นหรอ? หลังจากที่เด็กมาร์ชเมลโลว์เดินหน้าบึ้งออกไป เขาก็เห็นเด็กที่ใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายทำหน้าปั้นยาก เด็กนั่นพูดอะไรสักอย่างกับเพื่อนของเจ้าเด็กแก้มกลมแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ และจากนั้นทิวากาลก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นอีกเพราะไอ้เชี่ยชมพู่ดันบอกให้ไปเอากระเป๋าในรถมาให้หน่อย อ๋อ! ขณะที่กำลังจะกลับเข้าไปในร้านเขาก็เห็นเด็กสองคนนั้นยืนสวีทกันอยู่ โดนเด็กชุดนักเรียนบริการใส่หมวกกันน็อกให้อย่างดี ก็แค่นั้นป่ะวะ ทิวากาลกลอกตาให้กับภาพเหล่านั้นแล้วกลับเข้าร้าน แล้วก็ถูกพวกเพื่อนเวรทักว่าทำหน้าเหมือนโดนขูดรถ เขาว่าเขาก็ทำหน้าปกตินะ
“พรุ่งนี้มารับกูด้วยนะจ๊ะ”
นะจ๊ะพ่อง!
“ขับรถไปเองดิ ขี้เกียจ”
“กูก็ขี้เกียจ ถ้าไม่รับกูฟ้องอายะอ่ะมึง”
ส้นตีน เอาพ่อกูมาอ้างอีก
“เออๆ” ร่างสูงรับคำส่ง ๆ แล้วไล่เพื่อนสนิทลงจากรถ ก่อนจะตีรถกลับคอนโด ไอ้ห่า บ้านมึงกับคอนโดกูนี่ใกล้กันมากมั้ง
“ทำอะไร!!”
“เฮือก! โอ๊ย!”
“ตกใจไร?”
“ตกใจทิวานั่นแหละ!” เด็กมาร์ชเมลโลว์ทำหน้างอให้หมั่นไส้จนต้องยื่นมือไปบีบจมูกรั้น ๆ นั้นทีหนึ่ง ทิวากาลมองเด็กที่ร้องโอ๊ย ๆ ด้วยสายตาไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ เจ็บอะไรขนาดนั้นวะ
“กูทำอะไรให้ตกใจ?”
“หูยยยย กล้าพูด เราอยู่เงียบ ๆ คนเดียวแล้วอยู่ ๆ ทิวาก็มาตะโกนเสียงดังแบบนี้ใครบ้างจะไม่ตกใจ คิดสิ คิด!”
ไอ้เด็กเตี้ยนี่มันหลอกด่าเขาอยู่หรือเปล่าวะ
“ต้องขอโทษไหม?”
“โตแล้วคิดเองสิ” คนตัวสูงเดาะลิ้น นั่งลงบนม้านั่งตัวเดียวกับจันทร์เจ้า มองดูบนโต๊ะที่มีกองชีทวางเกลื่อน
“เพื่อนไปไหน?”
“ไปซื้อของกิน ฟินน์กับเบสท์บอกให้เราเฝ้าโต๊ะ”
“อือ อันนี้ของใคร?” ชี้ไปที่ห่อเจลลี่แบร์
“ของเรา อ๊า!!! อย่ามาแย่งของเรานะ!!!”
การที่เห็นเด็กนี่โวยวายก็เป็นเรื่องสนุกอีกอย่าง
“อ้าว พี่กาลสวัสดีค่า”
“ดีครับ”
“พี่กาลมาทำไมอะไรหรอคะ?” น้องคนนี้ น่าจะเบสท์…
“กวนเด็ก” เขาตอบพร้อมกับดึงแก้มเด็กที่ว่า เด็กมาร์ชเมลโลว์ทำหงิกงอยิ่งกว่าเดิม หึหึ
“นิสัยไม่ดีอ่ะ ไปไกล ๆ เลยนะ”
“ไล่รุ่นพี่แบบนี้อยากโดนทำโทษหรือไง?”
ทิวากาลยิ้มพอใจ มันเป็นเรื่องสนุกที่เห็นเด็กแก้มกลมนี่เถียงไม่ออก...
“อีห่า! ยากอะไรเบอร์นี้!”
“นั่นสิ เราจะตายแล้ว อยากกลับบ้านนนนนน”
“กูจะอ้วก!!”
ทิวากาลเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ที่เปิดเล่นเกมหลังจากได้ยินเด็กสามคนโวยวาย จุดนี้ก็ไม่มีการคีพลุคอะไรทั้งนั้น
“เรียนเรื่องไหน เอาดูสิ”
“นี่อ่ะ เราอ่านหลายรอบแล้วก็ไม่เข้าใจสักที” เด็กแสบพูด เพื่อน ๆ ก็พยักเห็นด้วย ร่างสูงดึงชีทมาอ่านดูคร่าว ๆ ก่อนจะเริ่มอธิบายและสอนให้พวกเขาเข้าใจบทเรียน คือ… มันก็ไม่ได้ยากอะไรมากหรอก หรือว่าเป็นเพราะเขาเก่งอันนี้ก็ไม่แน่ใจ แต่ก็น่าจะมีส่วน
“อู้หูย… ไม่คิดว่าทิวาจะเก่งแบบนี้ เราเข้าใจแล้ว ขอบคุณฮับ!”
“ด่ากูโง่หรอ?”
“หือ เราไม่ได้ว่าทิวาโง่นะ!”
เออ! -_-
“ขอบคุณพี่กาลมากเลยนะคะ / ฮะ” ฟินน์กับเบสท์พูดพร้อมกัน
“ครับ”
ทิวาไปแล้วเพราะโดนเพื่อนโทรตามให้ไปเข้าเรียน เราสามคนนั่งทำงานกันไปสลับกับเมาท์มอยบ้าง ฟินน์กับเบสท์ก็ยังคงยึดเรื่องผู้ชายหล่อไว้เป็นหัวข้อสนทนา จันทร์เจ้าก็ได้แต่นั่งฟังความกระสันของพวกเธอทั้งสอง ก็นะ... ปกติใช้ชีวิตกับผู้ชายหน้าตาดีอยู่แล้ว อย่างเช่น น้าเจ้า ป่าป่ะ น้าขลุ่ย น้าชิค พี่ฟ้าของเราก็หล่อนะ แต่ก็สวยด้วย จริงใจด้วยอีก เพื่อนเราก็หน้าตาดีทั้งนั้นเลย รามินทร์นั่นหล่อวัวตายควายล้มเลย ไต้ฝุ่นงี้ ถึงเวฟจะค่อนข้างไร้สาระไปบ้างแต่มันก็หน้าตาดีแงะ ส่วนพี่มีนไม่จัดว่าหล่อ อย่างนั้นจัดว่าน่ารัก เหมือนจันทร์เจ้าไง อิอิ เขินจัง ที่ต้องชมตัวเองแบบนี้ แต่มันก็ความจริงนะ เฮ้อ... เพราะแบบนี้ลูกหมูอย่างเราก็เลยไม่ภูมิคุ้มกัน ไม่หลงระเริงไปกับรูปลักษณ์ภายนอก
อู้หูย! ดูมีทักษะ
“มึงว่าเดือนปีนี้จะเป็นใคร?”
“ยากว่ะชะนี ไต้ฝุ่นกับเวฟเพื่อนอีหมูแคระก็งานดี ดไวท์ก็งานละเอียด ถึงหน้าจะกระเดียดไปทางสวยนิดหนึ่ง วินเซนต์ก็งานพรีเมียม กูเลือกไม่ถูก”
“นั่นสิมึง ชะนีอย่างฉันก็เลือกไม่ถูก เสียดายที่รามินทร์ไม่ประกวด”
อยากจะบอกเหลือเกินว่ารามินทร์มีแฟนแล้วแล้วก็รักแฟนมากด้วย แต่เพื่อนทั้งสองต้องซักไซ้ต่ออีกแน่ว่าแฟนของรามินทร์ที่พวกเขาหวีดอยู่นั่นเป็นคน เพราะฉะนั้นเราไม่บอกดีกว่า เก็บไว้เป็นเรื่องของพี่มีนกับรามินทร์ ถึงทั้งสองจะไม่ได้ปิดบัง แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรเป่าประกาศ
“เฮ้ออออออ”
สองสาวถอนหายใจออกมาพร้อมกันราวกับชีวิตนี้หมดสิ้นหนทางการดำรงชีวิต ปัญหารุมเร้าทุกด้าน ไม่รู้จะแก้ปัญหาด้วยวิธีใด ดูสิ้นไร้ไม้ต่อ และกังวลหนักใจมากกว่าตอนที่ไม่เข้าใจบทเรียนเมื่อสักครู่เสียอีก
“อีหมู หล่อนจะเชียร์ใคร?”
“แน่นอนอยู่แล้วว่าเราเชียร์เพื่อนเรา”
“ไต้ฝุ่นกับเวฟ?”
“ถูก! แต่วินเซนต์กับดไวท์ก็เพื่อนเรานะ ถึงจะไม่ค่อนสนิทกันแต่ก็สนิทกันอ่ะ”
“ยังไงของแก!!! นี่ชีวิตนี้รู้จักผู้ชายหล่อทั้งโลกเลยใช่ไหมยะ!!” เบสท์พูดด้วยท่าทีโมโห จันทร์เจ้าคิดว่าเขาเห็นควันออกจากหูของเพื่อนล่ะ...
คนตัวขาวพองแก้ม เอียงศีรษะเล็กน้อยและใช้ปากกาที่ถืออยู่เคาะริมฝีปากเบา ๆ ด้วยท่าทางครุ่นคิด
“คิดว่าแบ๊วมากหรอจ๊ะอีห่า!” จันทร์เจ้าระเบิดหัวเราะ เบสท์ยิ่งโมโหหนักเข้าไปใหญ่ ฮืออออ ตลกอ่ะ
นั่งคุยกันไม่เท่าไหร่ก็ถึงเวลาที่รุ่นพี่นัด เข้าไปก็ไปฟังรุ่นพี่บ่น ด่า นู่นนี่สารพัด ไม่ว่าจะทำยังไงก็โดนด่าอยู่ดี คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันขณะที่ด้านหน้านั้นยังมีสิ่งที่เรียกว่า ‘พี่ว้าก’ ยืนตะคอกเหล่านักศึกษาปีหนึ่งตัวน้อย ๆ ที่ไม่รู้ว่าไปทำผิดอะไรไว้ เรานี่นะ อยากจะเดินเข้าไปสะกิดแล้วถามว่า ‘เจ็บคอไหมครับ ไปนั่งจิบน้ำผึ้งผสมมะนาวสักหน่อยไหม คอคงพังหมดแล้ว พี่ไม่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ก็ได้นะฮะ’ แต่จันทร์เจ้าก็ยังรักตัวกลัวตาย เพราะฉะนั้นอยู่เฉย ๆ เป็นที่สุด
คนฉลาดเขาก็เอาตัวรอดกันแบบนี้แหละ พี่ฟ้าคนดีของเราสอนมา
ด้วยความเบื่อและร้อนมาก ๆ จันทร์เจ้าก็ไม่รู้จะเล่นอะไร เลยนั่งแกะ ๆ ผูก ๆ ริบบิ้นผ้าที่ข้อมือเล่นไปพลาง จะคุยกับเพื่อนก็ไม่ได้เพราะเดี๋ยวจะโดนเรียกออกไปทำโทษเหมือนที่โดนทิวาแกล้งอีก ริบบิ้นนี้ได้มาตั้งแต่วันแรกแล้ว มันเป็นสัญลักษณ์ว่าคุณอยู่กลุ่มไหน ริบบิ้นของคนตัวขาวเป็นสีชมพู ของเบสท์กับฟินน์ก็เป็นสีชมพูเพราะเราอยู่กลุ่มเดียวกัน... จากสมองอันชาญฉลาดทำให้เจ้าลูกหมูคิดว่ามันต้องเกี่ยวเนื่องกับการที่จะต้องไปรับน้องนอกสถานที่แน่ ๆ เลย
ช่วงเวลาแห่งการว้ากหมดไป พี่สันทนาการก็เข้ามารับหน้าที่แทน นี่ก็เหนื่อยพอกันเลยอ่ะ ต้องร้องเพลงอะไรก็ไม่รู้ คอแหบคอแห้งไปโหม้ดดดดดด! ตัดอินโทรแล้วเข้าเรื่องเลยได้แมะ! เราเบื่อ เราอยากกลับบ้าน!
“เอาล่ะน้อง ๆ ก็พอจะทราบกันแล้วใช่ไหมว่าจะมีการไปรับน้องนอกสถานที่กัน” พี่คนนี้อยู่ปีสอง ชื่ออะไรไม่รู้ จำไม่ได้... “พวกพี่คุยกันแล้วนะคะ เราจะเลื่อนกำหนดการจากสัปดาห์หน้าเป็นวันศุกร์นี้”
............................. #จุดมากมายแทนความรู้สึก
หลังจากพี่เขาพูดจบเราชาวปีหนึ่งก็เหวอกันไป และตามมาด้วยเสียงพูดคุยเซ็งแซ่
“เอ้า เงียบค่ะลูก! ที่เลื่อนเข้ามาก็เพราะจากการคำนวณดูตารางเรียนของพวกหนู ๆ แล้วมันค่อนข้างจะโอเคที่สุด ถ้าเป็นสัปดาห์หน้าพวกหนูต้องปั่นงานกันไม่ได้หลับได้นอนเลยนะลูก หวังว่าจะเข้าใจกันเนาะ”
“ไม่มีใครสงสัยอะไร ตกลงตามนี้นะจ๊ะ”
ครับ... พี่ไม่เปิดช่องให้สงสัยเลยต่างหากล่ะ!
TBCสวัสดีจ้าาาาา เอาตอนที่สองมาส่งแล้ววววว ฉลองปิดเทอมด้วย เย้เย้
ตอนนี้เหมือนจะไม่ค่อยมีอะไร 55555555555555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกคอมเมนต์ด้วยค่ะ
ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม
ฝากติดตามด้วยนะค้า บั๊บบัย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
