มนุษย์แฟนเด็ก
23
มีความงอแง
มาถึงมหาวิทยาลัยตัวแสบก็รีบโทรหาเพื่อน แล้วยังฉุดข้อมือทิวากาลให้ออกเดิน แทบจะเรียกว่าลากได้เลย คุยกันรู้เรื่องว่าอยู่ตรงไหนก็เข้าไปด้านในอาคารจัดงาน แต่ก่อนเข้าต้องแสดงบัตรนักศึกษาก่อน ถ้าเป็นคนนอกก็จะมีบัตรอื่นต่างหาก ข้างในคนเยอะแถมยังเสียงดัง ทิวากาลสอดนิ้วประสานมือกับจันทร์เจ้าเอาไว้กลัวจะพลัดหลง เขาขยับไปยืนด้านหน้าเพื่อบังและเป็นการแทรกผ่านผู้คนไปโดยไม่ให้เด็กแก้มกลมต้องเบียด แต่เมื่อคนอื่น ๆ เห็นทิวากาลแทบทุกคนก็พร้อมแหวกทางให้ เพิ่งเห็นข้อดีของการเป็นคนดังก็วันนี้ กว่าจะเดินขึ้นมาถึงที่นั่งก็เล่นเอาเหงื่อซก
“ไปไหนมา?” ยังไม่ทันนั่งรามินทร์ก็ถามเสียงเข้ม
“ไปกินข้าว อร่อยมาก! เดี๋ยวเราพาตัวไปกินนะ”
“แรด” ยู่ปากใส่คนพูด ทำไมรามินทร์ชอบว่าเราอยู่เรื่อยเลย
“อย่าสนใจเลย น้องจิ๋วนั่งเถอะ” แลบลิ้นใส่รามินทร์เมื่อพี่มีนเข้าข้าง ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ชั้นต่ำกว่าที่พี่มีนและรามินทร์นั่งหนึ่งชั้น ที่นั่งของพวกเราคือส่วนที่เป็นอัฒจันทร์ ส่วนพื้นที่โล่งด้านล่างก็ถูกจัดหาเก้าอี้มาวางจนเต็มเช่นกัน แต่ก็มีรั้วมากั้นเอาไว้เป็นทางเดิน เพื่อถึงตอนที่ต้องเอาดอกไม้ไปให้ผู้เข้าประกวดจะได้สะดวกและไม่เบียดกัน
“มึงมาช้า เขาแนะนำตัวกันไปแล้ว”
“ง่ะ...” เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไร ยังไม่พลาดตอนแสดงความสามารถถือว่าทัน!! ลูกหมูคุยกับเบสท์และฟินน์ถึงช่วงก่อนหน้านั้น ทั้งสองคนก็เล่าอย่างออกรสจนลูกหมูสามารถนึกภาพตามได้
“ฝากหน่อย”
“อย่าลืมนะ” แซวคนนิสัยไม่ดีพร้อมรับกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์มาแล้วเก็บใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง ตอนนี้ทิวาก็มีแค่โทรศัพท์กันนาฬิกาติดตัว คึคึ
“ไม่ได้ความจำสั้น”
“นึกว่าเป็นอัลไซเมอร์...”
“ว่าพี่แก่หรอ หืมมม” โอบแขนล็อกคอคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ ลูกหมูตัวน้อยหัวเราะคิกคักสนุกสนานที่กวนทิวากาลได้ บรรยากาศสีชมพูวิ้ง ๆ ทำเอาเหล่าเพื่อนสนิทเบ้หน้า ตอนนี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าทิวากาลและจันทร์เจ้ารู้สึกยังไงต่อกัน ชมพู่ถึงกับกรี๊ดจนเสียงแหบและวินาทีต่อมาก็หัวเราะเยาะและสมน้ำหน้าเพื่อนสนิทที่ไม่สามารถเป็นแฟนกับน้องชับบี้ได้
ปึก!
เสียงจากด้านหลังทำให้ทิวากาลและจันทร์เจ้าหยุดเล่นกัน ลูกหมูหันไปมอง รามินทร์เลิกคิ้วและทำหน้าตา ‘มองไม?’ มุ่ยหน้าใส่เพื่อนสนิท ถีบเก้าอี้เราแล้วยังไม่ขอโทษอีก นิสัยไม่ดี! จะบอกพี่มีนโป้งเลย
“อยากนั่งกับพี่มีน”
“เรื่อง!” รามินทร์เถียงกลับทันที “หันไปดูด้านหน้านู่น อย่าเยอะ”
“พี่มีนจ๋า...”
“มาสิ” พี่มีนเรียก ลูกหมูยิ้มกว้างเลยผิดกับรามินทร์ที่หน้าบูดบึ้ง โอ๊ะ! นอกจากรามินทร์ยังมีทิวากาลด้วย
“เราฝากกระเป๋าหน่อยนะครับ”
“อือ” เมื่อคนนิสัยไม่ดีรับคำก็ปลดกระเป๋าส่งให้ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ส่งมือไปให้พี่มีนจับแล้วก้าวขาข้ามพนักเก้าอี้ไปชั้นที่พี่มีนนั่งอยู่ ตอนเหยียบพื้นเกือบล้มแหนะ แต่ดีที่รามินทร์กับพี่มีนดึงไว้ทัน แถมทิวายังช่วยดันหลังไว้อีกด้วย หัวใจเต้นตึกตักเลย
“เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง” รามินทร์ดุ หงอยไปเลย
“งื่อ...”
“มือเย็นจังน้องจิ๋ว” พี่มีนว่าขณะที่จับมือนิ่มบีบ ๆ เล่น มีนนนท์กางขาออกให้มีช่องว่างเพื่อที่จะให้จันทร์เจ้านั่งตรงนั้น เกยคางไว้บนไหล่เล็กของเพื่อนสนิท สอดแขนไปกอดเอวนิ่มเอาไว้และจับมือขาวเล่น
“อากาศเย็น...”
“พี่กาลพาไปกินของเย็น ๆ มาด้วยหรือเปล่า?”
“เรากินไอศกรีมไปนิดนึง...”
“ดื้อ”
“เลิกคุยกันได้แล้ว รำคาญ” เราพร้อมใจกันแยกเขี้ยวใส่รามินทร์ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่สะทกสะท้านหรอก รามินทร์ขยับฮู้ดที่ใส่ให้ปิดหน้าด้วย กอดอกและหลับตาลง เหมือนหันหลังให้กับทางโลก ไม่สนใจอะไรแล้ว... รามินทร์ไม่ชอบที่แออัด(ยกเว้นร้านเหล้า) ที่มาอยู่ตรงนี้เพราะแมวเหมียวอย่างพี่มีนอยากมา ต่อให้คนขึ้นประกวดคือเพื่อนสนิท แต่ถ้ารามินทร์ไม่โอเคก็ไม่มีทางมาแน่นอน
หันกลับไปมองที่เวที ตอนนี้เข้าสู่ช่วงแสดงความสามารถแล้ว ตัวแทนแต่ละคณะก็ขึ้นมาโชว์ผ่านไปเรื่อย ๆ น่าตื่นเต้นสุด ๆ แต่ละคนทำได้ดีมากเลยด้วย
“มึงหายไปไหนกับน้องชับบี้ของกูมา?” ชมพู่ดึงคอเสื้อเพื่อนสนิทให้โน้มลงมาพร้อมกับกระซิบถาม
“เสือก”
“ตอบมา! ไม่งั้นกูฟ้องพ่อแม่มึงแน่!”
ทิวากาลกลอกตา ปัดมือเรียวที่จับคอเสื้ออยู่ออก “ไปกินข้าว”
“แค่นั้น?”
“เออ จะแค่ไหนล่ะ กูหิว เลยลากมันไปด้วย”
“แน่นะเว้ย” ร่างสูงพยักหน้าเนือย ๆ “แต่มึงดูหงุดหงิด ไปกินข้าวกับน้องชับบี้ก็น่าจะอารมณ์ดีสิวะ”
ถอนหายใจเฮือกก่อนจะจำใจยอมเล่าเรื่องที่เจอกับฟางให้ชมพู่ฟัง เมื่อได้ฟังจบชมพู่ก็บ่นไม่หยุดจนทิวากาลกลอกตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนมันจะหลุบเข้าไปด้านในอยู่แล้ว โชคดีหรือเปล่าที่เสียงข้างในค่อนข้างดังจึงพอจะกลบเสียงบ่นชมพู่ได้ แต่อาการของชมพู่ก็ทำเอาตัวเสือกอื่น ๆ อยากรู้อยากเห็นขึ้น ถ้าไม่บอกคงจะลงแดงตาย คงน่าอนาถไม่น้อย
“ห้ามนะเว้ย ห้ามไปยุ่งกับอีเด็กเวรนั่นอีกเด็ดขาด!”
“ไม่ได้ยุ่งแล้ว’
“ดี!! ถ้าทำน้องชับบี้ของกูร้องไห้นะ ไม่ต้องถึงน้องจริงใจหรอก กูนี่แหละจะเอามึงตาย!”
“รักกันจริง ๆ”
“แน่สิวะ!! สัญญากับกู”
“ไม่” ตอบปฏิเสธแม้ชมพู่จิกตาใส่ก็ไม่สน มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมแล้วส่งของที่หยิบออกมาให้เพื่อนสนิทพ่วงตำแหน่งญาติ
“กรี๊ดดดดดด” ชมพู่กรีดร้องเสียงดังเมื่อเห็นสิ่งที่เพื่อนหยิบออกมา โชคดีที่คนเขากรี๊ดกันปกติไม่งั้นเธอต้องโดนจิกแน่ แต่จุดนี้ใครจะไปสนกันล่ะ! “หนูแดงลูกแม่ นึกว่าหายไปไหน ฮืออออ มึงไปเจอที่ไหนวะ!?”
“บนรถกู แก้มกลมมันเก็บขึ้นมา”
“เหรอ ดี ๆ นึกว่าต้องซื้อใหม่ เพิ่งสวอชกับใช้ไปไม่กี่ครั้งเอง อร้าย~ แล้วนี่น้องไม่คิดว่าเป็นของชะนีนางไหนหรอวะ?”
ทิวากาลแค่นหัวเราะ “ไม่รู้ดิ ทำหน้ายุ่ง ๆ”
“ชัวร์! น้องต้องคิดว่ามึงพาชะนีขึ้นรถแน่”
มึงไงชะนี... “หึ มันบอกคิดว่ากูใช้”
“อ่อมส์... ความคิดน้องนี่... ตามไม่ทันเลยว่ะ”
ใช่ บางทีก็คิดอะไรซื่อ ๆ ตรง ๆ บางทีก็ซับซ้อนจนไม่สามารถตามได้ อย่างเรื่องลิปนั่น ทีแรกเขาก็กลัวเด็กแก้มกลมเข้าใจผิดคิดว่าเป็นของผู้หญิงคนไหน แต่เพราะมันเป็นของชมพู่จริง ๆ เขาจึงไม่จำเป็นต้องร้อนรนอธิบายอะไรให้มากความ เจ้าตัวก็ดันทำหน้างงแล้วหาว่าเขาใช้เอง ไม่รู้ว่าคิดแบบนั้นจริง ๆ หรือแค่กลบเกลื่อน
เป็นเด็กซื่อตรงที่มีหลายมิติจนงง
หึ
ทิวากาลหันไปมองด้านหลัง เด็กน้อยกำลังจ้องไปด้านหน้าไม่กะพริบ มองการแสดงอย่างตื่นตาตื่นใจทั้งที่มันก็ไม่มีอะไรพิเศษ สำหรับเขามันค่อนข้างน่าเบื่อ ความจริงจากเบื้องลึกของจิตใจก็ไม่อยากมาเลยสักนิด แต่เพราะเด็กแก้มกลมคนเดียวที่ทำให้เขามานั่งอยู่ตรงนี้ หรือจะหลับไปแบบรามินทร์ดีวะ ลูกหมูหันไปยิ้มหวานใส่ตาทิวาเมื่อรู้สึกว่าถูกมอง ร่างสูงเองก็ยกยิ้มเล็กน้อย มือหนายื่นไปหาจันทร์เจ้า ขณะทีกำลังจะส่งไปจับก็โดนตัดหน้าเสียก่อน
แปะ!
ทิวากาลเป่าลมขึ้นหน้าผาก คนที่ตีมือเขามันควรจะเป็นเด็กแก้มกลมสิ ไม่ใช่เด็กพี่มีนอะไรนี่ กวนตีนเขากันทั้งกลุ่มจริง ๆ คนที่คนว่าเข้าข้างเขาที่สุดยังขัดขวางเขาในบางครั้ง เพื่อนหรือลูก หวงอะไรขนาดนั้น แล้วมันน่าเคืองตรงที่เด็กแก้มกลมดันหัวเราะสนุกอีก ฮึ่ม! ให้เขามานั่งแกร่วแต่ตัวเองไปนั่งให้คนอื่นกอดมีความสุขเนี่ยนะ ยุติธรรมจริง ๆ
“อู้หูย... วินเซนต์เท่จัง” จันทร์เจ้าพึมพำขณะที่ดวงตาจ้องมองไปด้านหน้า มองการแสดงของเพื่อนอย่างไม่ละสายตา
“สมกับเป็นตัวเต็ง” พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับพี่มีน แค่เดินขึ้นมาบนเวทีก็ได้เสียงกรี๊ดไปสะนั่นแล้ว เห็นแววชนะเลย ไต้ฝุ่นกับเวฟเทียบไม่ติดแม้แต่ขี้เล็บ คิคิ
“หล่อเนอะ”
“อือ... หล่อมาก อ๊ะ!” มีนนนท์ตวัดตามองคนข้าง ๆ เห็นรามินทร์จ้องเขม็งอยู่ก็ถลึงตาใส่ “มาตีนี่ทำไม?”
“ชมผู้ชายคนอื่นได้ไง?”
“นั่นเพื่อนนะ!”
“แล้วไง!”
“โอ๊ย! อะไรก็ไม่รู้ รามินทร์ขี้หึงจัง อ่อน!”
“หุบปาก!” นั่น! พอทำอะไรพี่มีนไม่ได้ก็ลงที่เรา มันใช่เรื่องหรอ แล้วตบอยู่ได้หัวเนี่ย นี่หัวนะโว้ยไม่ใช่กลอง!!
“รำคาญตัวแล้ว เราไปดีกว่า”
“มาได้แล้วหรอ?”
“อือ รามินทร์น่ารำคาญ โอ๊ยยยย!!”
“ได้ยิน” สะบัดหน้าใส่รามินทร์พร้อมลูบหัวตัวเองจุดที่ถูกผลัก ทำไมชอบทำร้ายร่างกายเราจังเลย หน้าเราเหมือนคนมาโซคิสม์ที่ชอบได้รับความชอบปวดหรอ ฮึ่ย! ไม่มีเหตุผลเลย!!
“หิวน้ำจัง...” ตาคมเหล่มองเด็กตาโตกะพริบปริบ ๆ หลังจากที่เพิ่งปีนข้ามเก้าอี้มานั่งที่เดิม “คอแห้งมากเลย...” ลูกหมูพูดย้ำอีกครั้งแค่คนนิสัยไม่ดีก็ไม่สนใจ ทำหน้านิ่งกอดอกและมองไปข้างหน้าอย่างเดียว จันทร์เจ้าย่นจมูก งอแงอีกละ เฮ้อ... “เบสท์มีน้ำไหมครับ?”
“เอาไป”
“ขอบคุณครับผม” เมื่อได้ขวดน้ำมาแล้วก็เปิดดื่ม ชำเลืองมองคนที่นั่งข้าง ๆ ก็แอบเบ้ปากกับตัวเอง ไม่สนใจเราเลยใช่ไหม ได้ทิวา ด้ายยยยยยยยยยย! “เดี๋ยวเรามานะ”
“ไปไหนวะ?”
“ห้องน้ำ ไปด้วยกันไหม?”
“ไป ๆ ชะนี พวกกูจะไปห้องน้ำ มึงจะไปไหม?”
“ไม่... อ่า ทำไมหล่องี้วะ” สติหลุดไปแล้ว ปล่อยมันไปแล้วกัน เบสท์กับจันทร์เจ้าลุกขึ้น ขยับปากบอกพี่มีนว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งออกไป แต่ไม่วายเตะเท้าทิวากาลไปด้วยหนึ่งที
ไอ้เด็กนี่
“น้อง จันทร์เจ้าใช่ไหม?”
“ฮะ? มีอะไรเหรอ?” มองหน้าคนแปลกหน้าอย่างงุนงง ระหว่างที่กำลังรอคิวเพื่อใช้อ่างล้างมือ
“มาคนเดียวเหรอ พี่ไปส่งไหม?”
“มากับเพื่อนครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไรครับ” จันทร์เจ้าบอกก่อนจะเดินออกมาข้างนอก แต่ว่าแขนกลับถูกกระชากเอาไว้ก่อนจนเซไปชนกับอกของคนแปลกหน้า แถมยังถูกกอดเอวไว้อีก “ปล่อย”
“ตัวหอมจังนะครับ”
“ปล่อยผมครับ”
“ถ้าไม่ล่ะ...?” จันทร์เจ้าสูดหายใจเข้าลึกเมื่อคนแปลกหน้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ แสยะยิ้มกับตัวเองก่อนเลื่อนมือไปวางทับบนข้อมือคนผู้ชายปริศนาคนนั้นไว้ “หืม จับมือพี่แบบนี้ พี่คิดไปไกลนะครั--- อ๊าก!!!”
ไม่รอให้พูดจบ มือที่แค่วางไว้เฉย ๆ ก็กำแน่นแล้วจับให้บิดไปไพล่หลังของเจ้าของมือ เท้าเล็กถีบเข้าที่ข้อพับเข่าให้คนแปลกหน้าทรุดไปนั่งกับพื้น จากนั้นจึงถีบเข้าที่แผ่นหลังอีกทีจนเกือบจะกระแทกกับกำแพงเพราะแรงที่ค่อนข้างมาก จันทร์เจ้าปัดมือ กอดอกมองคนที่บังอาจมาแตะเนื้อต้องตัวเขาโดยที่ไม่สนิทอย่างเอาเรื่อง ผู้คนที่อยู่ในห้องน้ำก็ให้ความสนใจแต่ไม่ได้เข้ามายุ่งอะไร คนแปลกหน้าลุกขึ้นจากพื้น สืบเท้าเข้าหากะจะเอาเรื่อง ทว่ายังไม่ทันถึงตัวจันทร์เจ้ายกเท้าขึ้นถีบเข้าไปหน้าท้องของอีกฝ่ายไปเต็ม ๆ จนล้มลงไป
“บอกให้ปล่อยแล้วไม่ฟังเอง ช่วยไม่ได้นะครับ” พูดทิ้งท้ายแล้วจึงเดินออกมารอเบสท์ที่หน้าทางเข้า จากที่กำลังหงุดหงิดก็ยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตายืนพิงกำแพงอยู่ไม่ไกลจากห้องน้ำ
“พี่ทิวามาด้วยเหรอ?”
“ถามแบบนี้หมายความว่าไง?” จันทร์เจ้าสั่นหัว ถามก็เพราะสงสัย ไม่คิดว่าจะตามมาด้วยนี่ จะมางงอะไรเล่า คำถามที่เราพูดไปมันไม่ได้ซับซ้อนเลยสักนิดนะ! “ไม่อยากให้กูตามมาหรือไง?”
คิ้วบางขมวดเข้าหากัน เงยหน้ามองสบตากับร่างสูง ดวงตาคมเข้มจ้องเขาเขม็ง สรรพนามที่กลับมาเป็นแบบเดิมทำเอางงหนักไปใหญ่ “พี่เป็นอะไร?”
“หงุดหงิดไง”
“แล้วมาเหวี่ยงใส่เราทำไม?”
“ต่อให้เห็นมึงกอดกับใครกูก็ไม่มีสิทธิเหวี่ยงใช่ป่ะ”
“พี่เห็นเหรอ?”
“ใช่ ทำไม ตกใจหรอ?”
“นิดหน่อย... เราไม่ได้กอดกะ---”
“ช่างเถอะ ไม่ต้องสนใจหรอก เหมือนที่ไม่เคยสนใจนั่นแหละ” ทิวากาลตัดบทก่อนจันทร์เจ้าจะพูดจบ แสยะยิ้มทิ้งท้ายแล้วหันหลังให้คนอายุน้อยกว่า จันทร์เจ้าคว้ามือหนาเอาไว้ก่อนที่ทิวากาลจะเดินจากไป ไม่ได้นะ ถ้ายังคุยกันไม่รู้เรื่องห้ามเดินหนีนะ!!
“เราเคยไม่สนใจพี่ด้วยเหรอ?”
“ไม่รู้สิ”
“พี่...” ก้มหน้ามองมือที่จับกันอยู่อย่างเศร้า ๆ ไม่สิ ไม่ได้จับกันสักหน่อย มีแค่เราที่จับไว้คนเดียว จันทร์เจ้าเพิ่มแรงกระชับมือใหญ่กว่าเอาไว้ นับเป็นสัญญาณดีล่ะน่าที่ทิวาไม่ได้ปฏิเสธ “เราไม่ได้กอดเขานะ...”
“หมู!!” เบสท์วิ่งเข้ามายังที่ที่จันทร์เจ้าและทิวากาลยืนอยู่ “มีอะไรกันวะ?” จากที่จะบ่นเรื่องที่หนีออกมาไม่บอกก็ต้องเปลี่ยนเรื่องเมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลก ๆ จากทั้งคู่
“ทิวางอแง เบสท์เข้าก่อนนะ ฝากบอกพี่มีนกับรามินทร์ด้วยว่าเราอาจจะไปช้า อ่า ถ้าเราไปไม่ทันช่วงให้ดอกไม้ฝากเอาไปให้ด้วยนะ”
“อะ อืม...” รับคำก่อนจะเดินออกไปด้วยความงุนงง ปล่อยทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน หวังว่าจะไม่ตีกันตายนะ...
“พี่ทิวา~ หันมามองหน้าเราหน่อยสิครับ” ส่งเสียงอ้อนแต่คนตัวสูงยังยืนนิ่ง ลูกหมูอมยิ้มนิด ๆ แล้วเป็นฝ่ายเดินไปยืนข้างหน้าทิวากาลเองโดยที่มือก็ยังไม่ปล่อย “หน้าดุจังเลย...”
“.......”
แม้จะได้ความเงียบกลับมาแต่จันทร์เจ้าก็ยังยิ้มอยู่ “โมโหเพราะคนนั้นกอดเราหรอ?”
“ถ้ามึงเห็นกูกอดกับคนอื่นมึงจะโมโหไหมล่ะ!?”
“ไม่เห็นต้องตะคอกเลย” บ่นงุบงิบเสียงเบา ยิ้มหวานใส่ตาคนขี้โมโหแล้วออกแรงลากไปนั่งที่ม้านั่งอยู่ไกลออกไป
“ตอบกูมาสิวะ!”
“เลิกใช้กูมึงกับเราก่อนแล้วเราจะตอบ”
ทิวากาลกลอกตา “ตอบคำถามพี่” ทำไม ทำไมต้องเป็นเขาที่ยอมให้อีกฝ่ายตลอด หรือเพราะมีแค่เขาที่ชอบอยู่ฝ่ายเดียว
“พี่ถามเราว่ายังไงนะ?”
“อย่าให้ต้องโมโหไปมากกว่านี้จันทร์เจ้า”
“..... เรายังจะไม่โมโห เราจะถามก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะโมโหหรือเปล่า...”
“ไม่โมโหเพราะไม่รู้สึกอะไรหรือเปล่าวะ”
“เพราะไม่อยากงี่เง่าต่างหาก”
“จะบอกว่ากู... พี่งี่เง่า!?”
“เปล่านะ!”
“หรอ แต่รู้สึกอย่างนั้นเลยว่ะ” ทิวากาลมองมือตัวเองที่ถูกกุมด้วยมือเล็กกว่า “ปล่อยมือ”
“ไม่เอา คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิครับ พี่กำลังเข้าใจเราผิดนะ”
“ว่ามาสิ”
“นั่งลงก่อนสิ”
“ไม่”
“เฮ้อ... ก็คนนั้นเขาเข้ามาทักเราแล้วพอเราไม่เล่นด้วยก็คงโมโห”
“มันกอดเรา! แถมหน้าแทบจะชนกันอยู่แล้ว!!!”
“พี่ไม่เห็นตอนเราปฏิเสธเขาหรอ? อยู่ถึงตอนไหน เห็นว่าเขากอดเราแล้วก็ออกไปใช่ไหม แล้วก็คิดเอาเองงั้นเหรอ ทำไมไม่ดูจนจบว่าเราทำอะไรกับเขา!!”
“แล้วจะให้ยืนมองคนที่ชอบกอดกับคนอื่นงั้นเหรอ!! แถมเรายังไปจับมือมันอีก จะให้ใจเย็นได้ไงวะ!”
จันทร์เจ้าแค่นยิ้ม ทิวากำลังโมโหเพราะยังไม่รู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้น เราต้องใจเย็นไว้ ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วก้าวเท้าเข้าไปหา ยื่นมือจะจับแต่ทิวากาลกลับเบี่ยงหลบ อ่า... หน้าชามันเป็นอย่างนี้เองสินะ
“เราผิดอะไร? ตอบมาสิมาเราผิดสิว่าเราผิดอะไร!!?”
“ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าไม่ชอบ หรือต้องให้ดีใจหรอที่เห็นคนที่ตัวเองชอบไปกอดไปจับมือกับคนอื่น”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำแบบนั้นทำไมพี่ไม่ฟังเราบ้าง...”
“งั้นเหรอ แล้วทำอะไรล่ะ?”
“ทำแบบนี้ไง ไอ้โง่!!!!” คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของคนนิสัยไม่ดี บิดไปไพล่หลังและทำแบบเดียวกันกับคนแปลกหน้าในห้องน้ำแต่ออกแรงน้อยกว่า ถึงอย่างนั้นก็ทำเอาทิวากาลลงไปคุกเข่ากับพื้นได้ จ้องทิวากาลด้วยตาแดงก่ำแล้วรีบวิ่งเข้าไปด้านในอาคาร ขืนยังอยู่ต่ออาจจะเตะซ้ำอีกสักที
หม่ามะเคยบอกว่าถ้าโมโหอะไรให้ตั้งสติแล้วนับหนึ่งถึงสิบในใจ หากถึงสิบแล้วยังไม่หายก็ต่อยมันเลย เราเป็นเด็กดี เชื่อฟังหม่ามะ ถึงจะไม่ได้ต่อยแต่ถีบแทนก็เถอะ
ทิวาโมโหเป็นคนเดียวหรือไงเล่า!!!
ทิวากาลบีบนวดข้อมือตัวเองข้างที่ถูกบิดขณะมองแผ่นหลังเล็กที่วิ่งหายเข้าไป ดันตัวลุกขึ้น ปัดเศษดินและเศษหญ้าออกจากกางเกง และเริ่มคิด เขาแม่งงี่เง่าจริง ๆ แต่ลองมามองในมุมเขาบ้างไหมล่ะ พอเจอเพื่อนก็ทิ้งเขา เขาแกล้งเมินนิดหน่อยก็ไม่สนใจอะไรอีก เห็นว่าจะไปห้องน้ำก็เลยตามมาด้วยเพราะห่วง แล้วยังไปเห็นเด็กแก้มกลมยืนให้คนอื่นกอดก็โมโหจะตายห่า จากที่หัวร้อนอยู่แล้วยิ่งไปกันใหญ่เมื่อเห็นมือเล็กวางบนมือไอ้เหี้ยนั่น เขาออกไปก่อนเพราะกลัวจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่จนเผลอไปทำร้ายใครเข้า แล้วก็กลัวเผลอทำร้ายเด็กนั่นนั่นแหละ! แล้วดูดิ๊ กลายเป็นเขาโดนโกรธ แถมยังโดนด่าว่าไอ้โง่อีก
แฟนตาซีไปถึงไหนชีวิตกู
“มึงกับพี่กา----”
“ไม่ต้องถาม!!!” เบสท์สะดุ้งเฮือกเมื่อถูกตะคอกใส่ แม้แต่คนอื่น ๆ ยังสะดุ้งและหันมามองด้วย คิดเอาเถอะว่ามันตะคอกดังขนาดไหน แม้แต่เสียงในฮอลยังกลบไม่ได้เลย
หงุดหงิดอะไรมาวะ...
“หนูจันทร์” รามินทร์วางมือบนไหล่เล็กของเพื่อนสนิท แต่นอกจากจะไม่หันมามองแล้วยังสะบัดไหล่เป็นเชิงให้เอามือออกด้วย มองหน้ากันกับมีนนท์อย่างงุนงง องค์ท่านประทับแล้วแหง...
จันทร์เจ้าหมุนปีกหมวกจากด้านหลังมาด้านหน้าเพื่อปิดหน้าตัวเองเอาไว้ แกว่งขาไปมาเตะเก้าอี้ด้านหน้าที่ไม่มีคนนั่งอย่างเบื่อ ๆ และเมื่อรู้สึกว่าเก้าอี้ด้านข้างเจ้าของกลับมานั่งแล้วก็หยุดทุกอย่าง ลืมไปหายใจชั่วขณะเลยทีเดียว
“ทะเลาะกับมันหรอ?”
ปัง!!
จากที่เตะเล่น ๆ ไม่จริงจังก็เปลี่ยนเป็นถีบเต็มแรง เพราะคำถามของรามินทร์นั่นแหละทำให้เราหงุดหงิดขึ้นมาอีก ไฟกำลังจะดับแล้วเชียว... โชคดีนะที่แถวด้านหน้าไม่มีคนนั่ง ไม่งั้นโดนด่าแน่ จันทร์เจ้าเปิดกระเป๋าตัวเอง ควานหากุญแจรถและกระเป๋าสตางค์ของทิวากาลแล้วส่งมันคืนให้เจ้าของ
ทุกอย่างหยุดนิ่งราวกับเวลาหยุดเดิน หูอื้อไม่ได้ยินอะไรทั้งที่ในฮอลก็เสียงดัง ทิวากาลรวบมือเล็กมาจับไว้แล้วฉุดให้นั่งลงหลังจากที่จันทร์เจ้าลุกขึ้นยืน
“ไปเดินเล่นกัน” มีนนนท์ตบไหล่จันทร์เจ้าเบา ๆ ลูกหมูพยักหน้ารับ ดึงมือตัวเองออกจากการกอบกุมแล้วเดินตามพี่มีนออกไป
“อยู่นี่แหละ ถึงพี่ตามไปก็คุยไม่รู้เรื่อง” รามินทร์บอกพร้อมกับกดไหล่ทิวากาลเอาไว้ก่อนจะออกไปอีกคน
“เกิดอะไรขึ้น”
“เป็นบ้า”
“ใครเป็นบ้า ตัวหรือเขา?”
“ทั้งคู่” รามินทร์เดาะลิ้น ยื่นมือไปดึงหมวกที่จันทร์เจ้าใส่อยู่ออก เห็นหน้าเพื่อนชัด ๆ แล้วก็แสยะยิ้ม ตาแดงแต่ไม่มีน้ำตา “ทิวาเห็นคนอื่นกอดเอวเรา แล้วก็เห็นว่าเราจับมือเขา แต่เราจะจับออกต่างหาก ทิวาดูไม่จบเองแล้วก็มาโมโหใส่ หาว่าเราไม่สนใจอีก...”
“ฉิบหายละ”
“แล้วคุยกันไม่รู้เรื่องใช่ไหมถึงได้เป็นแบบนี้”
“อือ ทิวาไม่ฟังเราเลยอ่ะพี่มีน เราก็เลย... ด่าทิวาว่าไอ้โง่” จันทร์เจ้ายิ้มแหยก่อนจะไหวไหล่ มีนกะพริบตาปริบ ๆ แล้วพ่นลมหายใจออกมา รามินทร์เองก็นิ่งไปพักหนึ่งแล้วจึงผิวปาก “ทำไงดีอ่ะ เราไม่อยากทะเลาะกับทิวาเลยนะ ไม่สนุกเลย”
“มีนเข้าไปข้างในไป เดี๋ยวนี่คุยกับมันเอง”
“อ้าว ทำไมไล่นี่อะ”
“ต้องถ่ายรูปไต้ฝุ่นให้เจนิซไม่ใช่หรอ คงใกล้ขึ้นแล้ว ไปดิ”
“อะไรวะ ทำไมกีดกันกันแบบนี้ ก็ได้ คุยดี ๆ อย่าตีกันนะ” มีนย้ำจนรามินทร์และจันทร์เจ้าพยักหน้ารับจึงกลับเข้าไปด้านใน แม้จะยังห่วงว่าจะคุยกันดี ๆ ได้หรือเปล่า รามินทร์จะหาเรื่องกวนประสาทน้องจิ๋วไหม
“ตัวเอง...”
“ไร?”
“เราควรงอนทิวาไหม?” แหงนหน้ามองเพื่อนตัวสูงที่กำลังกดโทรศัพท์เล่นก่อนเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ รามินทร์กลอกตาขึ้นฟ้าแถมทำหน้าเพลียอีกด้วย เราถามไม่คิดสินะ...
“จะงอนเพราะอะไรล่ะ บอกมาแล้วจะช่วยคิดว่าควรงอนไหม”
“ทิวาไม่เชื่อเรา”
“อือฮึ ตอนที่เห็นคงเสียสติมากแล้วมั้งเลยไม่ยอมฟัง คนกำลังอารมณ์ร้อนเขาไม่ฟังใครทั้งนั้นแหละ ลมหึงบังตา หึหึ”
“หรอ... ถ้าตัวเห็นคนอื่นกอดพี่มีนตัวจะทำยังไง?”
“ถีบแม่ง”
“ใจร้อนจัง ไม่ฟังเหตุผลก่อนเหรอ?”
“กำลังหน้ามืดจะฟังอะไรล่ะ ช่างแม่งเรื่องของเราเถอะน่า เอาเรื่องของตัวให้จบดิ๊”
“คงต้องคุยกับทิวาให้รู้เรื่อง ไม่งั้นเราเป็นบ้าแน่ ๆ เลย” พูดจบก็ถอนหายใจ ถ้ากลับกันแล้วเป็นทิวากำลังกอดกับคนอื่นเราก็คงไม่พอใจ แต่เพราะพี่ฟ้าบอกควรจะถามก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นเลยจะยังไม่โวยวาย “ตัว... แล้วเราต้องงอนไหม ทิวาบอกว่าเราไม่สนใจทิวาอ่ะ เราเคยไม่สนใจทิวาด้วยเหรอ?”
“เรื่องของคนอื่นก็ไม่โง่ ทำไมพอเป็นเรื่องตัวเองแล้วโง่จังเลยวะ”
“อย่าเพิ่งด่า ตอบเราก่อนนะ นะ ค่อยด่าทีหลังก็ได้ เราจะฟังอย่างตั้งใจเลย”
“... อือ เคย บ่อยด้วยมั้ง ... ปกติแล้วก็มีแต่เขาไม่ใช่หรอที่เอาใจตัวน่ะ ก็คงคิดว่า อ้าว นี่มีแค่กูหรอที่ชอบอยู่คนเดียว ทำไมกูต้องง้อวะ ทำไมไม่ถูกง้อบ้าง ถ้างอนแล้วก็ต้องหายเองใช่มะ ไรงี้”
“บ้าเหรอ!!! เราก็ชอบทิวานะ เราก็เอาใจทิวาบ่อยจะตาย เคยง้อด้วย ทำไมรามินทร์พูดงี้อ่ะ!”
“ไม่รู้สิ เขาอาจจะไม่คิดแบบนั้นก็ได้”
“ต้องรู้สิ!”
“ใช่เรื่องไหม อยากรู้ก็ถามเองสิวะ”
“ไม่เอา... เราไม่กล้าคุยกับทิวาแล้ว เราทำนิสัยไม่ดีด้วยอ่ะ ทำไงดี”
“แย่ละ โดนทิ้งแน่เลยหนูจันทร์”
“ไม่ให้ทิ้งนะ!!!”
“หึหึ ไปคุยไป๊ รำคาญ งอแงอยู่นั่น”
“ไม่กล้ามองหน้าอ่ะ...”
“ไม่กล้ามองหน้าก็คุยแบบไม่ต้องเห็นหน้า เอาไป” รามินทร์โยนโทรศัพท์มือถือตัวเองให้จันทร์เจ้ารับก่อนจะลุกเดินออกไปแต่ไม่ไกลนัก ลูกหมูยกมือถือที่กำลังส่องแสงขึ้นมาดู ดวงตากลมเบิกกว้าง เฮ้ย!! อะไรกัน! นี่รามินทร์โทรหาทิวาอยู่หรอ แล้วนั่น เวลามันก็หลายนาทีแล้ว โทรตั้งแต่แรกเลยใช่ไหม!!!
ทำไมรามินทร์ทำแบบนี้อ่า!!!
(“เฮลโล”)
“.... ไม่ต้องพูดเลย!”
(“อะไร ถ้างอนไม่ง้อแล้วนะ”)
“อือ หายเองก็ได้ เก่ง!”
(“เหอ ๆ งอแงนะเราน่ะ”)
“พี่นั่นแหละ... งอแงใส่เราก่อน”
(“ก็ไม่ชอบ ทั้งหึงทั้งหวงเลยรู้ป่ะ? ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ”)
“อือ ไม่ทำแล้ว พี่ก็ต้องฟังเราอธิบายก่อนนะ”
(“ครับ”)
“เราขอโทษ ต่อไปนี้เราจะสนใจพี่ทิวาให้เยอะ ๆ อย่างอแงน้า~”
(“หึหึ ขอโทษเหมือนกันครับ ต่อไปนี้จะถามก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างอแงน้า~”)
“เลียนแบบเรานี่นา”
(“แค่นี้ทำเป็นหวงนะ จะเข้ามาข้างในเมื่อไหร่?”)
“ไม่เข้าแล้วครับ”
(“อืม”)
“แค่นี้เนอะ เราเข้าใจกันแล้วนะ?”
(“เข้าใจแล้วแหละ บาย”)
“บายคับ” ลูกหมูยิ้มกว้าง มองโทรศัพท์ที่วางสายไปแล้ว แต่เมื่อนึกขึ้นได้ก็ตวัดตาค้อนใส่เจ้าของเครื่อง “รามินทร์ไปเป็นทีมทิวาตั้งแต่เมื่อไหร่!?”
“ชั่วคราว”
“รับสินบนใช่ไหม?” รามินทร์พยักหน้าพร้อมแสยะยิ้ม “ไอ้กบฏ!!!”
TBC
เอ๋า ไรอ่ะ งง ตีกันเฉย (ฮา)
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
อาจจะมีคำผิดอยู่ ตรวจไปแค่รอบเดียวเอง ; __ ;
ไว้เจอกันตอนหน้าเด้อ บั๊บบัย ♥
หัวข้อ: [END]「มนุษย์แฟนเด็ก」แจ้งข่าวรวมเล่ม P.1 (อ่าน 558841 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก