มนุษย์แฟนเด็ก
13
มีความเข้าใจแล้ว(ก็ได้)
“ทำไมพี่กาลมองมึงแบบนั้นวะ” คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไร และคนถามก็ไม่ใส่ใจจะเอาคำตอบ
จันทร์เจ้าแอบถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าเขี่ยเส้นสปาเก็ตตี้ในจาน ลูกหมูเองก็มีคำถามในใจเหมือนกันว่าทำไมทิวากาลถึงได้มองตนแบบนั้น ตอนแรกก็ไม่เห็นทิวาหรอกนะ จนวินเซนต์บอกนั่นแหละว่ารุ่นพี่ที่เจอกันที่ร้านเพชรมองอยู่จึงได้หันไปเจอ และทันได้เห็นสายตาของทิวาก่อนร่างสูงจะเบือนหน้าหนีพร้อมกับจูงมือสาวสวยข้างกายออกไป อยากจะไม่รู้สึกอะไรแต่ในใจของลูกหมูตอนนี้มันปั่นป่วนมาก ๆ เลย...
“เขามองพิกกี้แปลก ๆ ตั้งแต่อยู่ที่ร้านแล้วนี่”
“เราไม่เห็นรู้เลย”
“เฉไฉอีกละ” วินเซนต์กดกำปั้นลงที่หน้าผากนูนเบา ๆ ให้ลูกหมูครางฮือในลำคอ “สายตาพี่เขาดูเจ็บปวดมากเลยเนอะ อย่างกับตอนปาปาเห็นแด๊ดดี้นั่งกินข้าวกับคนอื่น” ไหล่แคบที่เล็กอยู่แล้วยิ่งห่อให้เล็กลงระหว่างฟังสิ่งที่วินเซนต์บอกเล่า พอวินเซนต์พูดแบบนี้ก็ยิ่งเห็นภาพ แล้วภาพรามินทร์มองพี่มีนตอนที่ยังไม่เป็นแฟนกันก็ลอยเข้ามาในหัว มันคล้ายจะเป็นแบบเดียวกันตอนที่รามินทร์เห็นพี่มีนคุยกับคนอื่นแล้วรามินทร์ไม่ชอบเลย งื่อ…
“จะว่าไปสายตาพี่กาลก็เหมือนกับคนอกหักเลย” เบสท์พูดเสริมวินเซนต์ สายตาก็ลอบมองปฏิกิริยาของเพื่อนตัวกลมไปด้วย หน้าหงอย ๆ กับแววตาสับสนนั่นแหละที่เขากำลังอย่างเห็น! ถ้าอยู่สองคนเมื่อไหร่จะเค้นให้เฉไฉไม่ได้เลย
“พี่เขาชอบพิกกี้เหรอ?”
เคร้ง “อ่า! ขอโทษ…” จันทร์เจ้ารีบบอกหลังจากเผลอปล่อยส้อมหลุดมือจนกระทบจานเสียงดัง แล้วรีบก้มหน้างุดหลบสายตาจับผิดของเบสท์และสายตาตั้งคำถามจากวินเซนต์
“อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะวินเซนต์ ปกติอยู่ที่ม.พี่กาลก็ชอบมาวอแวไอ้หมูบ่อย ๆ แถมยังซื้อนมซื้อขนมมาให้ตลอด ยิ่งช่วงนี้นะ… ฮึม!”
“พี่คนนั้นจีบพิกกี้อยู่หรอ?” เมื่อถามจากปากเจ้าตัวไม่ได้ก็ถามจากเพื่อนที่ใกล้ชิดแทนแล้วกัน เบสท์ทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มอย่างไม่มั่นใจ ก่อนหน้านั่นพี่กาลก็กวนไอ้หมูอยู่แล้ว เพียงแค่ช่วงนี้มันหนักกว่าเดิมเท่านั้นเอง ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลงสักเท่าไหร่นอกจากจะแกล้งลูกหมูจนงอน อ๋อ! สายตาที่ใช้มองก็เปลี่ยนไปด้วยแฮะ
นี่ถ้าไม่มีเรื่องคืนรับน้องวันสุดท้ายนั้นเกิดขึ้นเบสท์คงจะเชียร์ทิวากาลไปแล้ว…
“ไม่ได้จีบ…”
“หืม?”
“ทิวาไม่ได้จีบเราสักหน่อย” เงยหน้าขึ้นสบตากับเพื่อนทั้งสอง พูดเสียงเบาแต่หนักแน่น ทว่าแววตากลับสั่นระริก ซ้ำยังกัดริมฝีปากจนช้ำ วินเซนต์ไล้ปลายนิ้วปาดริมฝีปากอิ่มเพื่อให้จันทร์เจ้าคลายแรงขบกัดออกก่อนที่ปากจะปริแตก
“เหรอ เหรอ แถวบ้านกูเรียกว่าจีบว่ะ” เบสท์ทำหน้าตายียวน ในใจมีคำถามผุดขึ้นมายิ่งกว่าดอกเห็ด อยากจะถามเหลือเกินว่ากับวินเซนต์หนุ่มฝรั่งผมแดงคนนี้เป็นยังไง ถึงได้ดูแลกันดีขนาดนี้ แต่ก็ต้องเก็บเอาไว้ก่อนเดี๋ยวไอ้หมูจะเบี่ยงประเด็น เข้าทางมันพอดี แย่ ๆ
“จีบหงายหรือจีบคว่ำล่ะ?” ลูกหมูถามหน้าซื่อขุดมุกที่เคยเล่นกับน้องชายและน้องสาวมาเล่นซ้ำ วินเซนต์หัวเราะลั่นกับมุกกาก ๆ นั่น ในขณะที่เบสท์จิกตามองว่ากล้าเล่นได้ยังไง
“เดี๋ยวกูจะเอาส้อมจิ้มให้” ว่าพร้อมกับยกส้อมขึ้นมา “นอกจากพี่กาลยังมีตะวันอีก มีแต่หนุ่มฮอตมาพัวพันนะยะ! อีกคนก็เป็นช่วงเวลากลางวันแสนร้อนแรง อีกคนก็เป็นดวงตะวัน ยี๋! มึงนี่เป็นพระจันทร์ที่มีแต่พระอาทิตย์มาวอแวจริง ๆ”
“ตะวันไหนหรอครับ?”
“เดือนบริหารปีนี้แหละ รายนั้นแสดงออกว่าชอบชัดเจนเลย แต่หมูแคระนี่ทำมึนใส่” ลูกหมูได้แต่พึมพำว่าไม่ใช่สักหน่อย แต่ก็ไม่มีใครฟังแล้ว วินเซนต์ก็ไปคุยกับเบสท์อย่างออกรส นินทาเราทั้ง ๆ ที่เราก็นั่งอยู่ด้วย ใจร้ายจัง
“เสน่ห์แรงจริงนะตัวแค่นี้ ถ้าดไวท์รู้ควันออกหูแน่”
“เง้อ…” ลูกหมูส่งเสียงงอแงพร้อมกับบี้แก้มกับไหล่ของวินเซนต์
“ไหนบอกไม่สนิทกันไง?”
“หืม? ใครไม่สนิทกันหรอครับ ผมกับพิกกี้เหรอ?”
“อือ… หมูอ้วนมันเคยบอกว่าไม่ค่อยสนิทกับดไวท์และวินเซนต์” ลูกหมูยิ้มแหยทันทีที่วินเซนต์หันมองขวับ! โง้ยยยยยย อยากมองเราแบบนั้นซี่~
“เราคิดไปเองหรอว่าเราสนิทกันน่ะพิกกี้ เสียใจว่ะ”
“อู้หูย! วินซ์อย่าพูดแบบนั้นสิ… ถ้าเกิดบอกว่าสนิทและวินเซนต์ไม่สนิทกับเรา เราก็หน้าแตกเปรี้ยงเลยนะ เราก็เลยกั๊กไว้ไง…” รีบอธิบายก่อนที่จะโดนงอน เพราะลูกหมูไม่อยากง้อ! วินเซนต์ต้องให้ทำอะไรแปลก ๆ แน่เลย
“ยอมก็ได้” จริง ๆ แล้วเขาก็แค่ต้องการแกล้งอีกฝ่ายเท่านั้น รู้อยู่แล้วว่าลูกหมูเป็นยังไง ที่บอกแบบนั้นคงจะอาจเป็นเพราะเราเรียนคนละโรงเรียนถึงแม้ว่าตอนเด็ก ๆ จะเคยเล่นด้วยกันมา อีกทั้งยังไม่ค่อยได้เจอกัน ความสนิทสนมจึงไม่ได้มากเท่าระหว่างวินเซนต์กับดไวท์ที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กและเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอด เหมือนกับลูกหมูสนิทกับรามินทร์ มีน ไต้ฝุ่น และเวฟมากกว่าเพราะเรียนโรงเรียนเดียวกัน ได้เจอและพูดคุยกันแทบทุกวัน
“เป็นแฟนกันป่ะเนี่ย โคตรมีความแฟนเลย?!” เบสท์ถามขึ้นอย่างทนไม่ไหว ความอยากรู้มันอัดแน่นไปหมดแล้ว!!
“คิดว่าไงครับ?” เด็กหนุ่มผู้มีเส้นผมสีแดงเป็นเอกลักษณ์เอ่ยถามพร้อมกับโอบไหล่จันทร์เจ้าให้มาชิดตน และจันทร์เจ้าเองก็เล่นด้วยด้วยการเอียงศีรษะซบไหล่กว้าง
“เป็นไปไม่ได้ เทวดาไม่น่าจะมาคบกับหมูได้ แถมยังเป็นหมูแคระน่าเกลียดอีก” วินเซนต์หัวเราะและชูนิ้วโป้งอย่างถูกใจ ผิดกับลูกหมูที่หน้ามุ่ยและขยับตัวออกห่าง
“เบสท์อิจฉาใช่มะถึงได้ว่าเราแบบนี้”
“มั่นหน้า! ถ้าชะนีอยู่มึงโดนมันแหกอกแน่!”
“จริงด้วย! นี่ ๆ วินเซนต์รู้ป่ะว่าเพื่อนเรากรี๊ดวินซ์มากเลย กดโหวตให้วินซ์บ่อยยิ่งกว่าเดือนคณะตัวเองอีกนะ!”
“จริงเหรอ? ฝากขอบคุณด้วยนะครับ วันประกวดอย่าลืมไปเชียร์ด้วยนะ”
ใครล่ะจะพลาด! และเบสท์กับฟินน์เองก็คงไม่พลาดเช่นกัน เพราะสองสาว(?)ต้องการไปส่องผู้ชายหล่อ ยังไม่ได้เล่าให้ฟังเลย ตอนที่เบสท์มาหาเราที่ร้านเพชรนะ เพื่อนไซส์มินิเตรียมจะด่าเราแล้ว แต่ก็เห็นหน้าหล่อ ๆ ของวินเซนต์เสียก่อน เบสท์ก็หุบปากฉับและกลายเป็นใบ้ไปเลย ด้วยตกตะลึงกับใบหน้าอันหล่อเหลาและรอยยิ้มแสนทรงพลังที่วินเซนต์ส่งไปให้ และเมื่อเทพบุตรจากประเทศสวีเดนบอกว่าจะเลี้ยงข้าวเป็นการขอโทษที่ดึงตัวลูกหมูมาจนทิ้งเบสท์ไว้คนเดียว เบสท์ก็ตอบตกลงทันทีแบบไม่คิดอะไรเลยสักนิด และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เบสท์ไม่ได้สังเกตว่ามีทิวากาลอยู่ในร้านด้วย...
“เอ่อ.. ขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมวินเซนต์?” เบสท์เกริ่นมาด้วยท่าทางเกรงใจ ซึ่งลูกหมูเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งที่สอง (ครั้งแรกคือตอนพี่ฟ้าบอกจะไปส่งที่หอ)
“ถามหลายอย่างก็ได้ครับ” วินเซนต์บอกกับพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น โอ๊ย ตายแล้วพ่อคุณเอ๊ย หัวใจทำงานหนักจริง ๆ เบสท์รู้สึกกำลังจะตาย ต้องการคนผายปอด!
“วินเซนต์เป็นลูกครึ่งอะไรหรอ?”
“อ๋อ ผมเป็นคนสวีดิชครับ และไม่ได้เป็นลูกครึ่ง 100% Swedish”
“พูดไทยชัดจัง”
“อยู่ไทยตั้งแต่เด็กน่ะ”
“แล้วพูดได้กี่ภาษาหรอ?”
“อืม… ไทย อังกฤษ สวีดิช แล้วก็สเปนนิดหน่อย ตอนนี้กำลังเรียนฝรั่งเศสกับเยอรมันอยู่”
“โห!!! เก่งเกินไปแล้ว!”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” วินเซนต์เอ่ยอย่างถ่อมตัว เพราะครอบครัวเป็นนักธุรกิจ เขาจึงต้องศึกษาภาษาต่าง ๆ ให้เยอะเพื่อที่จะได้ใช้ติดต่อสื่อสารเวลาติดตามปาปาหรือแด๊ดดี้ไปด้วย นัยน์ตาสีฟ้ามองไปเห็นคราบซอสที่เลอะมุมปากคนข้าง ๆ พอดีจึงใช้กระดาษเช็ดออกให้ นี่ก็นะ มัวแต่กิน เพื่อนคุยกันก็ไม่คุยด้วยเลย
“นี่จะคิดว่าเป็นแฟนกันจริง ๆ แล้วนะเนี่ย”
“ไม่หรอก พิกกี้ให้อารมณ์เหมือนเป็นน้องที่ต้องดูแลมากกว่า รู้จักกันตั้งแต่เด็ก ให้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ไหว” เจ้าพิกกี้พยักหน้าเห็นกับคำพูดของวินเซนต์ พูดไม่ได้เพราะมีอาหารอยู่เต็มปาก
“อย่างงี้นี่เอง แล้ววินเซนต์มีน้องไหม?”
“มีครับ ชื่อมิเกล ตอนนี้อายุสิบห้าแล้ว”
“อ๊า! เราลืมถามไปเลย มิเกลไม่มาด้วยหรอ เราอยากเจอ คิดถึ๊งคิดถึงเยอะ ๆ เลย” ลูกหมูจอมตะกละเอ่ยถามขึ้นปากเมื่อสปาเก็ตตี้หมดจาน...
“มิเกลไปต่างจังหวัดกับแด๊ดดี้ สนุกเขาล่ะ ถ้าคิดถึงก็ไปที่บ้านสิ”
“ได้เลย!!! จะได้ไปเล่นกับบาร์นาบี้ด้วย” วินเซนต์เลิกคิ้วเมื่อลูกหมูพูดถึงลูกชายเขาที่เป็นงู King snake อย่างแปลกใจ จันทร์เจ้าจึงต้องขยายความว่าเพราะบาร์นาบี้จึงชนะเกมอะไรเอ่ยเมื่อตอนรับน้อง แล้วจะซื้อหนูแช่แข็งไปเซ่นไหว้ “แล้วนี่ดไวท์ไปไหนหรอ?”
“ไม่รู้สิ แต่ถ้ามันรู้ว่าเรามาเจอพิกกี้แบบนี้คงได้โวยวายไปสามวันแน่ ถ่ายรูปไปให้มันดูหน่อยไหม?”
“ดีล!!” ลูกหมูยิ้มอย่างนึกสนุกก่อนจะยิ้มใส่กล้องมือถือของวินเซนต์ ถ่ายไปเป็นสิบกว่ารูป เซลฟ์ฟี่เองบ้าง ขอร้องให้เบสท์ถ่ายให้บ้าง และปิดท้ายด้วยการถ่ายรวมกันสามคน วินเซนต์ส่งรูปที่ถ่ายคู่กับลูกหมูทั้งหมดไปให้ดไวท์ผ่านโปรแกรมสนทนา และอัพโหลดหนึ่งรูปที่ต่างฝ่ายต่างสลับกันเอานิ้วจิ้มแก้ม และอีกหนึ่งรูปคือถ่ายรวมกันสามคน ลูกหมูเองก็อัพโหลดลงหนึ่งเซ็ท สามรูป ซึ่งนั่นก็คือรูปคู่กับเบสท์ คู่กับวินเซนต์ และรูปรวมสามคน เบสท์เองก็ทำเช่นเดียวกัน และคนที่เข้ามาหวีดอย่างโหยหวนในทุกรูปภาพนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากฟินน์ คึคึ สนุกจังเลย
“วันนี้สนุกมากเลย ไว้เจอกันอีกนะครับ”
“บั๊บบัยคับผม”
“บ๊ายบาย
ทั้งสามคนแยกกันไปหลังจากที่ทานอาหารเสร็จ โดยวินเซนต์กลับไปที่ร้านเพชรอีกครั้งเพื่อช่วยงานปาปาหลังจากที่ออกมาเล่นสนุกกับเพื่อน และสองเพื่อนซี้ไซส์เล็กที่ตกลงกันว่าจะกลับไม่เดินดูอะไรอีกเพราะอยากพักเต็มทีแล้ว เบสท์นั่นแหละ บอกว่าเสียพลังงานเพราะมองหน้าวินเซนต์แล้วเหนื่อยเกินไป
“นี่รถมึงเหรอ!!?” เบสท์ถามพร้อมเบิกตาโตเมื่อเห็นคุณฟักทอง
“ใช่แล้ว~” ลูกหมูบอกและกดปลดล็อกรถก่อนจะไปเปิดประตูฝั่งคนขับ เบสท์เองก็เปิดประตูขึ้นมานั่งที่เบาะข้าง ๆ อย่างไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่
“เบสท์คาดเข็มขัดด้วยนะ” บอกแล้วสตาร์ทรถ เมื่อเห็นว่าเพื่อคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วจึงได้ออกตัวไป
“ไม่คิดว่ามึงจะขับรถเป็น”
“เป็นสิ ป่าป่ะสอนขับตั้งแต่อายุสิบห้าแล้ว แต่ถึงทำใบขับขี่ได้ตอนอายุสิบแปด”
“ขาถึงหรอวะ?” เกือบจะเผลอเหยียบคันเร่งเมื่อได้ยินคำถาม ลูกหมูกลอกตาเล็กน้อย
“เราไม่ได้ขาสั้นเป็นคุณโดราเอม่อนนะ”
“ก็ไม่ค่อยต่างนะ คิคิ”
“อู้หูย ตัวเองขายาวจังเลย ตัวก็เท่า ๆ เราเนี่ย”
“อีห่า! ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่กูจะตบให้สมองไหลออกหู!”
“คึคึ เราขับเก่งน่า ไม่ต้องเกร็งหรอก”
“กูไม่เห็นมึงขับไปเรียนเลย แอบขโมยรถใครมาป่ะเนี่ย”
“รถเราเถอะ! คุณย่าซื้อให้ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ เราขี้เกียจขับก็เลยให้จริงใจไปรับไปส่ง เจ้าเด็กปีศาจนั่นบ่นทุกวัน”
“ทำไมปู่กับย่ากูไม่เหมือนย่ามึงบ้างวะ”
“เราไม่รู้ เราไม่ใช่คุณปู่คุณย่าของเบสท์” อืม... แทบจะคุมมือตัวเองไม่ให้ยื่นไปตบหัวกลม ๆ นั่นไม่ไหว
“สงสารน้องจริงใจของกู รถมึงก็สวย ขับไปเรียนเองสิ” เปลี่ยนเรื่องซะเลยนี่แนะ ดูสิ ยังจะกวนตีนได้หรือเปล่า
“จะคิดดูแล้วกัน เอาล่ะ... เบสท์เลิกชวนเราคุยได้แล้วนะ เราไม่มีสมาธิเลยคับ”
เอาที่สบายใจเลยคครับคุณจันทิมันตุ์...
ใช้เวลานานนับชั่วโมงกว่าจะเดินทางมาถึงหอพักของเบสท์ ลูกหมูเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของหอพัก หันมองเพื่อนที่นั่งมาด้วยกำลังปลดเข็มขัดนิรภัยออก
“ไปห้องกูก่อนไหม?”
“อู้หูย เบสท์ชวนผู้ชายขึ้นห้อง!”
“ไม่น่าเลย... ไม่น่าเลยจริง ๆ กลับบ้านไปเลยไป๊!!!”
“คิคิ อย่าเพิ่งหงุดหงิดสิ เราไปด้วยนะ นะ”
“เออ!!” ลูกหมูยิ้มซน บิดกุญแจดับเครื่องยนต์ คว้ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ที่วางเอาไว้ตรงช่องใส่ของตรงกลางมาถือและลงรถวิ่งตามเบสท์ไปโดยไม่ลืมที่จะกดล็อกรถเอาไว้ด้วย
“หวาววววววววววว~ ห้องเบสท์กว้างจัง อยู่คนเดียวเหรอ?”
“เปล่า อยู่กับผัว” เบสท์ตอบหน้านิ่ง ขณะที่มองหมูแคระกำลังตื่นตาตื่นใจกับห้องของเขา กับอีแค่ห้องโง่ ๆ กาก ๆ มึงจะตื่นเต้นอะไร หา!!! และเมื่อได้ยินเบสท์บอกไปแบบนั้นคนฟังก็เบิกตาโพลงและถามเสียงดัง!
“เบสท์มีผัวด้วยเหรอ!!”
“มีสิ”
“ใครอ่ะ ทำไมเราไม่เห็นรู้เลย”
“บอกไม่ได้โว้ย เดี๋ยวรถไฟชนกัน”
“เกี่ยวอะไรกับรถไฟชนกันงะ? ที่สถานีเขาไม่ปล่อยเป็นเวลาเหรอ?” ลูกหมูถามพร้อมกับทำหน้างง แค่บอกว่าใครคือผัวเบสท์เอง ทำไมรถไฟต้องชนกันล่ะ? ถ้ารถไฟจะชนกันจริง ๆ งั้นไม่ต้องบอกก็ได้ เราไม่อยากให้มีใครตาย เกิดรถไฟขบวนนั้นมีผู้โดยสารหลายคน ฮือ แย่จัง
“อื้อ! เพราะกูไปสาบานกับเจ้าพ่อมะยมดองไว้ ถ้าเกิดบอกความลับกับใครขอให้รถไฟชนกันเงี้ย”
“อู้หูย แย่จัง ทำไมเบสท์ถึงไปขอแบบนั้นล่ะ น่าสงสารคนที่ขึ้นรถไฟขบวนนั้นจังเลย แล้วเจ้าพ่อมะยมดองคือใครเหรอ ทำไมชื่อแปลกจัง”
“ก็ตอนขอคิดอะไรไม่ออกนี่หว่า ส่วนเจ้าพ่อมะยมดองน่ะ แม่นมากนะโว้ย ถ้าเกิดมึงอยากจะขอพรอะไรก็หยุดธูปบอกท่าน แล้วสิ่งที่ขอก็จะสมปรารถนา มึงอยากดื่มอะไรไหมเดี๋ยวกูไปหยิบให้?”
“ขอน้ำอะไรก็ได้คับ ...แต่ว่าเราไม่เคยได้ยินชื่อเจ้าพ่อมะยมดองจริง ๆ นะ ท่านไม่ดังเหรอ?”
เบสท์เม้มปากแน่นเพื่อกลั้นรอยยิ้มขบขัน เขาต้องหาข้ออ้างขึ้นมาเพื่อเลี่ยงที่จะไม่มองหน้ามึนงงของหมูแคระ ไม่อย่างนั้นเขาต้องระเบิดหัวเราะออกมาแน่ ๆ คนห่าอะไรซื่อได้ขนาดนี้ ไม่รู้จักแม้กระทั่งรถไฟชนกันหรือไง แล้วเจ้าพ่อมะยมดองมันมีที่ไหนเล่า โว้ะ!! ไม่รู้ว่ามันซื่อจริงหรือแกล้งไม่รู้กันแน่ เบสท์ขอยืนยันอีกเสียงว่าการแกล้งไอ้หมูเป็นอะไรที่สนุกสุด ๆ แล้วจริง ๆ นอกจากมันจะตามไม่ค่อยทันแล้ว มันยังไม่ค่อยโกรธอีกด้วย เยี่ยม ๆ
“ไม่มีคนรู้จักเพราะท่านไม่อยากให้ใครรู้ว่าท่านศักดิ์สิทธิ์ไงมึง เดี๋ยวคนก็แห่ไปขอหวย ขอนู่นขอนี่ ท่านจะรำคาญเอา”
“อ้าว แล้วเบสท์รู้จักได้ไงอ่ะ?”
“บังเอิญ” บังเอิญว่าเกิดนึกอย่างกินมะยมดองขึ้นมาก็เลยโพล่งออกไปไม่คิดว่ามึงจะเชื่อไงไอ้หมู!
“อ๋อ... แล้วเบสท์ขออะไรเหรอ? ขอบคุณคับ” ลูกหมูถามก่อนจะบอกขอบคุณเมื่อรับน้ำผลไม้และขนมขบเคี้ยวมาจากเบสท์
“ขอผัวไง ไม่อยากรู้แล้วเหรอว่าผัวกูเป็นใคร?” เบสท์ถามซ้ำเมื่อจันทร์เจ้าแค่พยักหน้ารับรู้เท่านั้น
“ไม่เอา เราไม่อยากให้รถไฟชนกัน เราไม่อยากเห็นคนตาย”
“โธ่ ๆ คนดีจังเลยน้า”
“แน่นอน! ไม่เหมือนเบสท์หรอก ขออะไรก็ไม่รู้ ไม่นึกถึงคนอื่นเลย เห็นแก่ตัว!”
“ตบไหมจะได้จบ!”
“ม่ายยยยย คึคึ” ลูกหมูหัวเราะคิกคัก วางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะก่อนจะมองหน้าเจ้าของห้อง “แฟนเบสท์จะมาเมื่อไหร่เหรอ?”
“ไม่มีโว้ย กูโกหก”
“ฮะ?”
“อยู่คนเดียว ไม่มีผัว ไม่มีแฟน ไม่มีซัมธิงอะไรทั้งนั้น เจ้าพ่อมะยมดองก็ไม่มี แค่เรื่องล้อเล่น~”
“โกหก? ล้อเล่น?”
“Yep! กูแค่แกล้งมึง~”
“โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมเบสท์ทำกับเราแบบนี้อ่าาาาาาา เราก็หลงเชื่อ ฮือ”
“5555555555555555 ใครบอกมึงใสแบบนั้นเล่า ว้าย ๆ ๆ ไม่ร้องน้า”
“โป้ง! งอนแหล่ว!” ว่าพร้อมกับทำหน้าบึ้ง เบสท์หัวเราะสะใจจนทำเอาลูกหมูหน้างอหนักกว่าเดิมก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วตั้งสเตตัสว่า
งอน! Thiwakan Thanaphummeathi likes your post: “งอน!”
1 minute ago “อ๊ะ!”
“อะไร?”
“ทิวาไลค์โพสต์เราด้วย แต่พอกดเข้าไปดูก็ไม่มีแล้วอ่ะ”
“มือลั่นหรือเปล่าวะ”
“อาจจะใช่...” เง่อ อะไรอ่ะ อะไรของทิว้า!
เบสท์วางโทรศัพท์มือถือลงข้างตัว ยกขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิและคว้าหมอนมากอดหนึ่งใบ “มึงกับพี่กาลนี่ยังไงกันแน่วะ พี่เขาจีบมึงหรือเปล่า?”
“เรา... ไม่รู้”
“ทำไมต้องตอบเสียงแผ่ว!”
“ทิวามีคนชอบเยอะแยะจะตาย จะมาจีบเราทำไมล่ะ เนอะ”
“ไม่เนอะโว้ย คือมึง มึงก็รู้ว่าพี่กาลเขาไม่เข้าหาใครก่อน แต่เขาวอแวมึงอ่ะ มึงเข้าใจมะ แบบ...”
“ทิวาแค่แกล้งเราเฉย ๆ เหมือนที่เบสท์กับฟินน์แกล้งเรานั่นแหละ”
“ไม่เหมือน!!!” เบสท์แย้งเสียงดังจนจันทร์เจ้าสะดุ้ง พอเห็นแบบนั้นจึงลดระดับเสียงตัวเองลงมา “กูไม่ได้มองมึงเหมือนจะกลืนกินแบบพี่กาลมองมึงนะเว้ย!”
“ทิวามองเราเป็นไก่ทอดกรอบเหรอ”
“อย่ามาแบ๊ว! กูรู้ว่ามึงไม่โง่!”
“ก็เราไม่รู้นี่นา ทิวาน่ะเหรอจะจีบเรา เพื่ออะไรล่ะ ทิวามีแฟนแล้วไม่ใช่หรือไงเล่า!!” ลูกหมูขึ้นเสียงดังอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ พอพูดถึงทิวาแล้วการควบคุมตัวเองกลับลดน้อยลงจนไม่สามารถคอนโทรลได้
“มึงไปได้ยินมาจากไหน พี่กาลไม่มีแฟนโว้ยยยย”
“พี่ฟางไง...”
“อ๋อ ชะนีหญ้าแห้งน่ะเหรอ อุปโลกน์มาเองสิท่า พี่กาลไม่เคยจริงจังกับใครโว้ย ผู้หญิงของเขาก็แค่คู่ควงชั่วคราวเท่านั้นแหละ พอเบื่อก็เขี่ยทิ้ง”
“งั้นเหรอ...”
“แต่ถ้าพี่เขาจะจีบมึงจริง ๆ แปลว่าพี่เขาต้องจริงจังกับมึงสิวะ”
“แต่ว่า... ผู้หญิงที่อยู่กับทิวาที่ร้านเพชรอาจจะเป็นแฟนทิวาก็ได้” ลูกหมูพูดเสียงหงอย เบสท์แทบจะทึ้งหัวตัวเอง นี่พวกมึงสนิทกันผิวเผินหรอกเหรอ!
“แฟนพ่อมึงสิ นั่นน้องสาวเขา!”
“ฮะ?! จริงเหรอ!!?”
“เออสิ!” เบสท์ตอบ มือเรียวคว้าสมาร์ทโฟนขึ้นมาก่อนจะเข้าไปที่แอพพลิเคชั่นหนึ่งแล้วโยนให้จันทร์เจ้า “แหกตาดูชื่อกับนามสกุลเขาด้วย หน้าเหมือนกันขนาดนั้นยังจะคิดว่าเขาเป็นเมียพี่กาลอีก อกุศลนะมึงอ่ะ”
จันทร์เจ้ากะพริบตาปริบ ๆ ขณะมองโปรไฟล์ของรพินทร์ และมองดูชื่อสลับกับชื่อของทิวากาลในเครื่องตัวเอง
“รพินทร์ ...ธ-น-ภูมิ-เมธี?”
“แล้วพี่กาลชื่ออะไร?”
“ทิวากาล ธนภูมิเมธี” เงยหน้ามองเบสท์ที่กำลังส่ายหน้าระอา “จริง ๆ หรอ พี่เขากับทิวาเป็นพี่น้องกับจริง ๆ เหรอ”
“เออสิ นี่มึงคิดว่าเขาเป็นอะไรกัน?”
“แฟน”
“อ๋อออออ ก็เลยตาซึมไปเลยอ่ะนะ อีเด๋อ!!!”
“ก็เราไม่รู้นี่นา ในหัวก็มีอะไรก็ไม่รู้ ไม่คิดวิเคราะห์เลยสักนิด”
“ที่เป็นแบบนี้เพราะมึงชอบพี่กาลถูกมะ?” “ฮะ? เราชอบทิวาหรอ?”
“กูก็ถามอยู่นี่ไง! โว้ยยยย เข้าใจยากจังวะ เดี๋ยวก็ถีบตกระเบียง”
“เง้อ อย่าดุเราสิ ก็เราไม่รู้จริง ๆ นี่นา”
“แล้วตอนที่มึงเห็นพี่กาลอยู่กับพี่รพินทร์ แล้วไม่รู้ว่าเขาคือพี่น้องกันเนี่ย รู้สึกยังไง?” แล้วทำไมจู่ ๆ เบสท์ถึงได้กลายเป็นที่ปรึกษาให้ไอ้หมูมันได้ล่ะเนี่ย โอเค จากความอยากเสือกของตัวเองอ่ะเนอะ ได้ ๆ ได้ช่วยเพื่อนด้วย ได้เสือกด้วยอีก สองเด้งเลย ดี๊ดี แม้จะแลกมากับความหงุดหงิดเพราะความมึนงงของนังหมูก็ถือว่าคุ้มก็ได้
“ก็... ไม่อยากเห็น ข้างในมันอึดอัดเหมือนโดนบีบเลย หายใจช้าลงด้วย”
“ในโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่า
‘หวง’ นะคะลูก”
“เราหวงทิวาหรอ? แล้วเราจะหวงทิวาทำไม?”
“หวงเพราะมึงชอบพี่กาลไง โอ๊ยยยยยย เข้าใจสักทีเถอะ กูจะประสาทแดกแล้ว!!”
“... ก็เรางงนี่นา แล้วเราไปชอบทิวาตอนไหน? ไม่เห็นจะรู้เลย”
เบสท์สูดหายใจเข้าลึก พยายามทำจิตใจให้สงบ “ขนาดตัวมึงเองยังไม่รู้แล้วกูจะรู้ไหม?”
“เอ๋า ก็เราเห็นเบสท์เชี่ยวชาญเรื่องคนอื่น”
“มึงว่ากูขี้เสือกหรอ!!!!!”
“อย่าเสียงดังสิ เรายังไม่ทันว่าเบสท์ขี้เสือกเลย ทำไมเบสท์ชอบคิดไปเอง”
“พอเลยมึง พอ! กลับบ้านมึงไปเลย!”
“เบสท์มาทำให้เราสับสนแล้วจะมาไล่เราอย่างนี้ไม่ได้นะ ถ้าเราไม่หายข้องใจคืนนี้เราต้องนอนไม่หลับแน่เลย”
“ตอนคลอดหมอลืมปลูกสเตมเซลล์ให้มึงหรออีหมู! จะมาสับสน ข้องใจอะไรอีก ถ้าการที่มึงไม่อยากเห็นเขาอยู่กับคนอื่น ถ้าการที่มึงเจ็บหัวใจเพราะเขาสนใจคนอื่น ถ้าการที่มึงหงุดหงิดเพราะเห็นเขาสนใจคนอื่นที่ไม่ใช่มึงมันเรียกว่าหึงหวงโว้ย และมันแปลว่ามึงชอบเขา!!!”
“เรา... ชอบทิวา...?”
“เออ!”
“แต่ทิวาไม่ได้ชอบเรานี่”
“คุยกับมึงทุกวันชอบแม่มึงมั้ง!!”
“ทิวาก็คุยกับ พี่ต้น พี่ชมพู่ พี่รถถัง พี่มิค ทุกวัน...”
“หมายถึงว่ามึงพิเศษโว้ยยยยยย คือคนที่เขาอยากได้เป็นแฟน อยู่ด้วยแล้วสบายใจ something like that แล้วพี่กาลเขาก็ชอบมึง การเขามองมึงด้วยสายตาเจ็บปวดเหมือนเมียมีชู้ตอนที่เห็นมึงอิงแอบแนบซบกับวินเซนต์ของกูแปลว่าเขาชอบมึง!!!” พูดจบก็จิ้มหน้าผากเด๋อ ๆ ของมันแรง ๆ เกิดเป็นคนทำไมถึงได้เอ๋อขนาดนี้ กินอาหารที่มันเป็นประโยชน์ต่อสมองบ้างหรือเปล่า ไม่ใช่กินแต่แกลบ แต่รำ โว้ย! ปวดหัว!
“วินเซนต์ไปเป็นของเบสท์คตอนไหน?”
“ตอนไหนก็เรื่องกู วินเซนต์หล่อขนาดนั้นจะเป็นของกูตอนไหนก็ได้ ผมสีจินเจอร์เป็นเอกลักษณ์ของเขาน่ามองสุด ๆ หน้าก็หล่อดึงดูดฉิบหาย ตาสีฟ้าของเขานะมึงเอ๊ยยยย มองทีมดลูกสั่นพั่บ ๆ แถมยังมีกระอีกนิด ๆ หน่อย ถ้าได้เป็นแฟนจะเลียทั้งวันเลย”
“อี๋ ทำไมเบสท์เป็นภัยคุกคามขนาดนี้ เราสงสารวินเซนต์จัง ต้องเตือนวินซ์แล้วล่ะ แล้วเบสท์มีมดลูกด้วยเหรอ?”
“เสือก!! กูชอบของกูมึงจะมายุ่งทำไม ไปเคลียร์ตัวเองเถอะไป๊”
“เบสท์ก็ชอบผู้ชายหล่อทุกคนนั่นแหละ” โอ้โห พูดแบบนี้ขึ้นเลย ขึ้น ผมนี่ลุกขึ้นเลย ว่าแล้วก็ขอสักหน่อยเถอะ หมั่นไส้มานาน เบสท์คว้าหมอนใบโตก่อนจะฟาดเข้าที่หัวกลม ๆ ของลูกหมูดังผัวะ เจ้าหมูน้องเล่นใหญ่ด้วยการเอนตัวหงายหลังแล้วจึงหัวเราะเสียงใจไม่สลดหรือโกรธอะไรทั้งสิ้น
“คนเขาช่วยให้รู้ใจตัวเองยังจะมาพูดกับกูแบบนี้นะมึง กลับบ้านมึงไปเดี๋ยวนี้เลย”
“โอ๋ ๆ เบสท์อย่าไล่เราสิ แล้วสรุปเราชอบทิวา แล้วทิวาก็ชอบเราใช่มะ?”
“เออ!! เข้าใจอะไรยากจังวะ ทำไมชะนีไม่มาอยู่ปวดประสาทกับกูเนี่ย!”
“โอเค เราเข้าใจแล้ว ...ก็ได้” รีบเงยหน้าไปยิ้มแฉ่งเมื่อเบสท์ทำท่าจะคว้าหมอนมาอีกครั้ง ลูกหมูรีบรุดตัวไปหา คว้ามือเบสท์มือจับก่อนจะกดแนบริมฝีปากไปบนหลังมือของเพื่อนไซส์มินิก่อนจะยิ้มหวานเชื่อม “ขอบคุณเบสท์มากนะครับ”
“อ เออ...” ไอ้ฉิบหาย! ทำไมถึงได้เขินมันวะ ตายแน่ ๆ ผิดผี แบบนี้มันผิดผีสุด ๆ เลยนะเว้ย!!
“งั้นเรากลับก่อนนะ”
“อือ ๆ ขับรถดี ๆ อย่าไปเสยตูดคนอื่นเขา”
“โธ่ ระดับลูกหมูอันดับหนึ่งแห่งอาณาจักรอัศวโยธินทร์ซะอย่าง!!”
“ไปได้ละ รำคาญ!”
“Okay! Don’t miss me นะ!”
“เออ ไม่ miss มึงหรอก ไปสักทีเถอะ รำคาญจะแย่”
“เสียใจ ๆ บั๊บบัยครับ เจอกับวันจันทร์นะ”
“เอออออออออออออ!!”
TBC/ปาดเหงื่อ มาแล้วจ๊ะ
อยากจะเตือนว่านิยายของเราค่อนข้างยืดเยื้อ แต่ไม่รู้จะทันหรือเปล่า เป็นนิสัยที่แก้ไม่หายสักที (พับเพียบร้องไห้)
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านนะคะ หากผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยน้า ติชมได้ค่ะ จะได้เอาไปปรับปรุง
- ตอบคุณ monetacaffeine : จะมีแต่คนในครอบครัวเรียกพี่พระเอกว่าทิวาก็จริงค่ะ แต่ว่าส่วนมากก็ไม่ค่อนเรียกชื่อนั่นอยู่ดี เพราะพี่พระเอกเขาจะมองแรงใส่ แต่ก็ไม่หัวร้อนเหมือนโดนคนอื่นเรียก
หัวข้อ: [END]「มนุษย์แฟนเด็ก」แจ้งข่าวรวมเล่ม P.1 (อ่าน 561100 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก