“ลูกหมูเป็นอะไรลูก กับข้าวไม่อร่อยหรอครับ?”
“เปล่าฮะ” ตอบพร้อมระบายยิ้มให้ป่าป๊ะ แล้วตักข้าวเข้าปาก เคี้ยวเอื่อย ๆ ไม่เร่งรีบ
“เครียดอะไรหรือเปล่าลูกหมู กินข้าวน้อยจังเลย” ลูกหมูถึงกับชะงักไปอีกครั้ง ยิ้มเจื่อนให้หม่ามะ แค่นี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าลูกหมูอันดับหนึ่งของบ้านเป็นอะไร ด้วยเพราะเครียดแล้วกินน้อย เพลิงฟ้าเม้มริมฝีปากเมื่อคิดว่าต้นเหตุเป็นตัวเอง
“หนูเครียด...อาหารน่ากินทั้งนั้นเลยหนูเลือกไม่ถูก!!!” ทำเสียงเศร้าในตอนแรกแล้วจึงเปลี่ยนเป็นร่างเริงในช่วงท้าย ลูกหมูหัวเราะแล้วตักอาหารกินอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อเห็นแบบนั้นทุกคนก็โล่งอก แล้วหาเรื่องมาคุยเพื่อสร้างบรรยากาศ
เมื่อทานอาหารมื้อเย็นเรียบร้อยแล้วจันทร์เจ้าก็นั่งคุยเล่นกับครอบครัวสักพักก่อนจะขอตัวขึ้นห้อง เพราะบอกว่ามีการบ้านต้องทำทุกคนจึงไม่เอ่ยท้วงอะไร เมื่อขึ้นมาถึงห้องตัวเองแล้วจันทร์เจ้าก็พรูลมหายใจเฮือก การที่ต้องทำเป็นร่าเริงต่อหน้าครอบครัวนี่ยากจังเลยแฮะ แถมยังเหนื่อยมากอีกด้วย แย่จัง
ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ เอื้อมมือไปหยิบสมุดออกมาเปิด และเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อหาข้อมูลทำการบ้าน ที่บอกทุกคนแบบนั้นไม่ใช่ข้ออ้าง แต่เพราะจะมาทำการบ้านจริง ๆ ต่างหากล่ะ! ฮึ! ทำการบ้านไปสักพัก ตากลมก็ชำเลืองไปเห็นโทรศัพท์มือถือที่นอนแน่นิ่งชาร์จแบตเตอร์รี่อยู่บนโต๊ะ เมื่อกดดูก็เห็นว่ามีข้อความและสายที่ไม่ได้รับจากคนนิสัยไม่ดี คนนิสัยไม่ดีที่ทำให้ลูกหมูยิ้มได้... ปลายนิ้วพิมพ์ข้อความตอบกลับคนแก่ที่ชอบงอแง และไม่นานเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา
“ฮาโหย๋ว”
(“ทำไมไม่รับสาย?”)
“เมื่อกี้เราอยู่ข้างล่าง”
(“อือ ทำอะไรอยู่?”)
“ทำการบ้านอ่า พี่ทิวาทำอะไรอยู่คับ?” เอ่ยถามเสียงอ่อนพร้อมรอยยิ้มประดับใบหน้า ได้ยินเสียงปลายสายถอนหายใจแล้วบ่นอะไรสักอย่างอยู่ สงสัยแต่ก็ไม่ได้ถาม ก่อนเสียงดังปังจะตามมา
(“หนีตัวเสือก”)
“เอ๋”
(“หึหึ ไม่มีอะไรหรอก รีบทำการบ้านไป จะได้เข้านอน นอนดึกเขาบอกจะเตี้ยนะเว้ย”)
“เราไม่แยแสหรอก”
(“ครับ ๆ ไม่แยแสก็ไม่แยแส ... เฮ้อ คิดถึงว่ะ”) ลูกหมูแอบเบ้หน้าเพราะรู้สึกจั๊กจี้ที่จู่ ๆ ทิวาก็บอกว่าคิดถึงขึ้นมา ไม่รู้แหละ เราจะคิดเอาเองว่าทิวาคิดถึงเรา
“คิดถึงใคร?” ปั้นเสียงดุทว่าใบหน้ากลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตากลมก็กลายเป็นรูปสระอิ
(“คิดถึงเด็กตัวเตี้ย ๆ หน้ากลม ๆ กวนตีนด้วย”)
“ใครน่ะ!?”
(“เรานั่นแหละ”)
“เง่อ ไม่ใช่เราสักหน่อย เราไม่เตี้ย เนี่ยตัวสูงหุ่นดี so handsome มาก ๆ แล้วหน้าไม่กลมด้วย เรา V shape อีกอย่างเราน่ารัก กวนตีนอะไรกัน พี่อย่ามามั่ว!”
(“ไอ้เด็กห่า หึหึ”) ทิวากาลด่าแบบไม่จริงจัง สูงมาก สูงเลยเก้าอี้ขึ้นมานิดหนึ่ง หึหึ กวนตีนได้ตลอดจริง ๆ เลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก “อ๊ะ! ... ใครฮะ?”
“พี่ฟ้าเอง ขอเข้าไปได้ไหมครับ?” เจ้าของห้องเผลอกลั้นหายใจ ก่อนกะพริบตาปริบ ๆ พี่ฟ้าจะมาทำไม จะมาพูดอะไรอีก เมื่อตอนบ่ายที่พูดไปยังไม่พอใช่ไหม...
“พ พี่ทิวา เราขอวางสายก่อนนะ พี่ฟ้ามาหา”
(“อือ ถ้ามีอะไรก็โทรมานะ”)
“คับ บั๊บบัย หลับให้สนิทนะ” หลังจากวางสายจากทิวากาลแล้วลูกหมูก็เดินไปเปิดประตูให้กับเพลิงฟ้า เบี่ยงตัวออกเพื่อให้อีกคนเข้ามาแล้วปิดประตูก่อนกลับที่นั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ “มีอะไรเหรอครับ?”
เพลิงฟ้าหันหลังพิงสะโพกกับโต๊ะเขียนหนังสือของลูกหมูและค้ำมือทั้งสองข้างไว้ที่ขอบโต๊ะ “พี่ฟ้าอยากคุยกับหนู”
“คุยอะไรหรอครับ แบบเมื่อบ่ายหรอ? หนูไม่อยากคุยแล้ว...”
“พี่ฟ้าขอโทษ”
“..............”
“เจเจมองหน้าพี่ฟ้าหน่อยได้ไหมครับ?”
“ครับ” เมื่อพี่ฟ้าขอ ลูกหมูก็จัดให้ เงยหน้ามองพี่ชายที่รักที่สุด ทว่าแววตาและสีหน้ากลับไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เพลิงฟ้าเองก็ใจเสีย คิดไปแล้วว่าเจเจอาจจะโกรธเขามากจนกลัวว่าจะกลายเป็นเกลียด
“เจเจทำอะไรอยู่?”
“การบ้านครับ”
“ก่อนหน้านั้น…”
“หนูคุยกับทิวา …พี่ฟ้าจะว่าอะไรหนู? พี่ฟ้าจะห้ามหนูคุยหรอครับ หรือจะบล็อกเบอร์โทร ช่องทางติดต่อทางอื่นอย่างที่จริงใจเคยทำ?” เพลิงฟ้านิ่งเงียบกับคำประชดเสียงเครือ เขามาที่นี่ไม่ได้ต้องการจะมาทำร้ายจิตใจของจันทร์เจ้าอีก แต่เขามาเพื่อปรับความเข้าใจ
“เปล่า… พี่ฟ้าแค่อยากคุยกับหนูให้รู้เรื่อง”
“เรื่องอะไรครับ?”
“เรื่องของหนูกับทิวากาลไง ใช่ พี่ไม่ชอบ และตอนนี้ก็ยังไม่ชอบ แต่พี่ฟ้าไม่อยากให้เจเจต้องเศร้า”
“พี่ฟ้านั่นแหละที่ทำให้หนูเศร้า” อึก ความจริงกระแทกลงกลางใจจนแย้งไม่ได้ สาเหตุที่เจเจเศร้าวันนี้มันก็เป็นเพราะเขา เพราะเขาทั้งนั้น
“พี่ขอโทษ”
“หนูไม่ได้โกรธ ไม่เคยโกรธพี่ฟ้าเลย… แต่หนูเสียใจ ทำไมพี่ฟ้าถึงไม่เข้าใจหนู”
“พี่ไม่อยากให้เจเจชอบหรือคบกับทิวากาลก็เพราะเป็นห่วง!”
“ห่วงจากอะไรครับ?”
“ก็… ก็มันไม่น่าไว้ใจ เกิดจะมาหลอกเจเจของพี่ พี่จะทำยังไง”
“พี่ฟ้ารู้ได้ยังไงว่าทิวาจะหลอกหนู พี่ฟ้ารู้ได้ยังไงว่าทิวาไม่น่าไว้ใจ พี่ฟ้ารู้จักทิวามากแค่ไหน เคยคุยกับเขาหรือเปล่า เคยเจอกันกี่ครั้ง รู้ได้ยังไงว่าทิวากาลเป็นคนยังไง!” จันทร์เจ้าหอบหายใจหลังจากต้องใช้พลังในการเอื้อนเอ่ยแต่ละประโยคออกไป มือขาวกำแน่นจนเจ็บ ดวงตาแดงก่ำจนดูน่ากลัว ส่วนเพลิงฟ้าก็ได้แต่มองเจเจอย่างคาดไม่ถึง ไม่เคยคิดเลยว่าเจเจจะพูดกับเขาแบบนี้ เด็กดีของเขาหายไปไหนแล้ว…
“เจเจ…”
“ทำไมทุกคนถึงได้ห้ามหนู”
“เพราะทุกคนรักหนู ไม่อยากให้หนูต้องเสียใจ”
“แล้วทำแบบนี้หนูไม่เสียใจหรอครับ? แต่ที่หนูเสียใจไม่ใช่เพราะถูกห้าม มันเพราะคนที่หนูคิดว่าจะเข้าใจความรู้สึกของหนู ไม่เข้าใจหนูเลย… หนูแค่ชอบทิวามันผิดมากหรือไง! ความรู้สึกมันห้ามกันได้ด้วยหรอครับ…” “แล้วทำไมหนูไม่นึกถึงใจพี่ฟ้าบ้าง พี่ฟ้าเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เล็ก ๆ คิดว่าพี่จะยกหนูให้คนอื่น ๆ ง่าย ๆ งั้นเหรอ! ถ้าให้ไปแล้ว พี่จะแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะดูแลดูได้ดีเท่ากับที่เราดูแลหนู!”
“หนูไม่ได้หายไปไหน หนูยังอยู่ที่นี่ พี่ฟ้าหรือทุกคนยังดูแลหนูได้”
“หนูรู้จักกับเขาแค่ไม่นาน!”
“น้ากรีซยังเคยบอกเลยว่าแค่นาทีเดียวคนเราก็สามารถตกหลุมรักได้ …พี่ฟ้าเองก็เคยไม่ใช่เหรอฮะ ตอนที่เจอน้าเจ้า ตอนนั้นน่ะ… พี่ฟ้ารู้จักน้าเจ้ามานานแค่ไหน ไม่นานด้วยซ้ำ แต่พี่ฟ้าก็รักทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้าเจ้าคือใคร นิสัยใจคอเป็นยังไง เป็นคนดีหรือเปล่า…”
“มันไม่เหมือนกัน…”
“ไม่เหมือนยังไง ไม่เหมือนยังไงหรอครับ?”
“เจเจยังเด็ก”
“ตอนนั้นพี่ฟ้าอายุเท่าไหร่ครับ? ตอนที่รู้ว่าชอบน้าเจ้า…”
“มัน…” หาคำพูดมาแย้งไม่ได้ ในเมื่อมันจริงอย่างที่เจเจว่า ตอนเขาชอบเจ้าชีวันเขาอายุน้อยกว่าจันทร์เจ้าตอนนี้ด้วยซ้ำ เด็กน้อยของเขาฉลาดมาก คำพูดแต่ละคำที่ออกมาทำเอาเขาจุกจนพูดไม่ออก แต่จะให้เขายอมง่าย ๆ งั้นเหรอ เขาเลี้ยงดูเจเจมาอย่างดี รักก็รักมาก จู่ ๆ ก็จะให้ยกให้ใครไปง่าย ๆ งั้นเหรอ เขาทำใจทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะรักมากเขาจึงกีดกันจนลืมคิดไปว่าการกระทำของเขามันก็ทำร้ายคนที่เขารัก...
“เจเจไม่เคยเถียงพี่ฟ้า แต่จนรู้จักกับทิวากาลนั่น…”
“หนูไม่ได้เถียง หนูแค่พูดในสิ่งที่หนูคิด ทำไมครับ การที่อายุน้อยกว่าอธิบายอะไรกับคนอายุมากกว่าต้องแปลว่าเถียงหรอ …หนูว่าตรรกะโง่ ๆ นั่นควรหายไปจากโลกสักที” จันทร์เจ้าเบือนหน้าหนี ฟันขาวขบริมฝีปากจนแดงช้ำ มือยังกำแน่นด้วยกลัวว่าจะเผลอไปทำลายอะไรเข้า ตั้งแต่เกิดมาจะสิบเก้าปียังไม่มีเคยมีความรู้สึกยากจะอธิบายแบบนี้มาก่อนเลย หงุดหงิด โมโห น้อยใจ เสียใจ หลาย ๆ อย่างมันผสมปนเปกันจนพูดออกมาไม่ถูก อึดอัดจนอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก แต่ถ้าได้เห็นหน้าพี่ฟ้าตอนนี้อาจจะร้องออกมาก็ได้ พี่ฟ้าจะผิดหวังไหม หนูเป็นเด็กไม่ดีแล้ว พูดจาก็ก้าวร้าว
“เจเจพูดแบบนี้เพราะไม่รักพี่ฟ้าแล้วใช่ไหม เพราะมีทิวากาลเข้ามา หนูเลยไม่รักพี่แล้วใช่ไหม…?”
“หนูไม่เคยไม่รักพี่ฟ้า หนูยังรักเสมอ ... พี่ฟ้าครับ หนูมีกล่องที่ใส่ความรักของหนูเอาไว้ ตอนนี้กล่องที่เรียกว่าครอบครัว เพื่อน ของกินของหนู หรือของที่หนูชอบอย่างอื่นมันก็มีใจของหนูอยู่ในนั้น แต่มีอยู่กล่องหนึ่งที่ยังว่างอยู่... หนูแค่เอาใจที่เหลืออยู่ในมือไปใส่ในกล่องนั้นบ้าง หนูไม่ได้ไปหยิบเอามาจากกล่องอื่น ๆ สักหน่อย หนูยังรักทุกคน... รักมาก ๆ และไม่เคยจะไม่รัก” หัวใจดวงน้อยสั่นสะท้าน ทำนบน้ำตาที่กลั้นเอาไว้อย่างเต็มที่เริ่มพังทลาย หยาดน้ำร่วงกราวผ่านผิวแก้มใส น้อยใจที่พี่ฟ้าพูดแบบนั้น น้อยใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ทำไมพี่ฟ้าถึงได้พูดว่าจันทร์เจ้าไม่รักทั้ง ๆ ที่เรารักมากแท้ ๆ ลูกหมูสะอื้นฮักตัวโยนอย่างน่าสงสาร ตากลมมองหน้าเพลิงฟ้าอย่างเจ็บปวด ชายหนุ่มร่างโปร่งปาดน้ำตาออกจากแก้มตน เอื้อมมือสั่นเทาไปรั้งเจเจเข้ามากอด น้ำตาที่เช็ดออกไปแล้วไหลกลับมาอีกครั้งเมื่อลูกหมูซบหน้ากับหน้าท้องและกอดเอวเขาแน่น ดีใจที่เด็กน้อยไม่ผลักไสหรือต่อต้าน เสียใจที่พูดไม่ดีจนทำร้ายความรู้สึกเจเจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไหนบอกว่ารักเจเจมาก ทำไมเขาถึงเอาแต่ทำให้เจเจร้องไห้
“พี่ฟ้าขอโทษ เจเจอย่าร้องนะ พี่ฟ้าขอโทษครับ” ก่อนตัดสินใจมาหาเจเจ เจ้าชีวันได้พูดเตือนสติเขาแล้ว แต่ทิฐิที่มีอยู่มากก็ทำแค่รับฟังแต่หัวใจไม่ยอมทำตาม
“เจ้า กูจะทำยังไงดี?”
“ไม่ต้องทำยังไง ปล่อยให้ลูกหมูจัดการไป”
“ได้ยังไง! มึงไม่รักลูกหมูเหรอ?!”
“รักสิวะ นั่นหลานกูนะ แต่จะให้ไปห้ามเขาแบบที่มึงทำ กูไม่ทำ” เจ้าชีวันบอกเสียงจริงจังขณะจ้องหน้าไม่พอใจของคนรัก “ตอนมื้อเย็นไม่เห็นหรือไงว่าลูกหมูฝืนตัวเองขนาดไหน? และมึงปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าสาเหตุที่ลูกหมูเป็นแบบนั้นนั่นก็เพราะมึง”
“นั่นมัน...”
“ห้ามเด็กมันชอบกันแล้วมึงสบายใจจริง ๆ เหรอ”
“จริง! การไม่มีคนมาวอแวเจเจน่ะดีที่สุด!”
“โตแล้วนะเพลิงฟ้า อายุก็เยอะแล้ว ควรจะคิดอะไรให้รอบคอบกว่านี้ มึงสบายใจที่ห้ามลูกหมูไม่ชอบทิวากาลได้ แล้วการที่เห็นลูกหมูไม่สบายใจนั่นมึงทนไหวเหรอ?”
“...........”
“แค่ลูกหมูไม่คุยด้วยก็ทำหน้าจะร้องไห้แล้ว อย่าเพิ่งไปตัดสินอะไรแค่ผิวเผิน รู้ว่ารักว่าหวง มึงบอกว่าเจเจยังเด็ก แต่การที่คอยประคบประหงมเป็นห่วงเขาแบบนี้เมื่อไหร่เขาจะโตสักที เราอยู่กับพวกเขาไม่ได้ตลอดหรอกเพลิงฟ้า ลูกหมูเองก็โตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง เขาดูแลตัวเองได้ เขาเอาตัวรอดได้”
“ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี...”
“ห่วงได้ แต่อย่าเข้าไปวุ่นวายเกินความจำเป็น เราก็แค่ดูอยู่ห่าง ๆ หากเกิดอะไรขึ้นมาก็ค่อยเข้าไปช่วย เรื่องความรู้สึกพวกนี้มันขึ้นอยู่กับคนสองคน มึงเข้าไปแทรกไม่ได้หรอก เข้าใจไหม”
“ไม่อยากเข้าใจเลย...”
“อย่างอแงน่า ไม่เข้ากับอายุเลย” เขกหัวคนที่อายุเลยเลขสามมาห้าปีแล้วแต่ยังทำตัวเหมือนเด็ก ๆ “ไปง้อลูกหมูเลยไป ก่อนที่จะอกแตกตาย”
“ลูกหมูต้องโกรธจนไม่ยอมคุยกับกูแน่เลย...”
“อย่าคิดไปเองสิ รีบไปได้ละ เดี๋ยวลูกหมูก็นอนก่อน”
“เออ ก็ได้ เดี๋ยวกูนอนกับเจเจนะ”
“ให้ลูกหมูเปิดประตูให้ก่อนเถอะ”
“ชิ!!” กัดแขนเจ้าชีวันอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเริ่มปฏิบัติการปรับความเข้าใจกับเจเจ ฮึบ!!
“พี่ฟ้าใส่ถุงเท้าให้” เพลิงฟ้าบอก ให้เจเจตัวน้อยนั่งห้อยขาที่ปลายเตียงก่อนที่จะเองจะลงไปนั่งกับพื้น จับเท้าเจเจให้เหยียบขาตัวเอง หยิบถุงเท้าสีน้ำตาลลายหมีน่ารักขึ้นมาแล้วบรรจงใส่ให้อย่างอ่อนโยนทั้งสองข้าง “ไม่ได้ใส่ถุงเท้าให้เจเจแบบนี้นานแล้วเนอะ”
“ขอบคุณครับ ... ก็หนูโตแล้วนี่นา”
“หึ นอนได้แล้วเด็กดื้อ” ยู่ปากกับคำว่าเด็กดื้อของพี่ฟ้า ลูกหมูกระถดตัวถอยหลัง เอนตัวนอนพลางยื่นแขนไปคว้าตุ๊กตาตัวนิ่มมากอด เพลิงฟ้าดึงผ้าห่มห่มให้ ก้มลงไปจูบหน้าผากเนียนแล้วบอกหลับให้สนิท
บ้านนี้เขาไม่บอกฝันดีกัน ฟังเหตุผลเพลิงฟ้าก็มึนไปพักหนึ่ง มันเป็นเพราะบอกฝันดีไปแล้ว หากฝันจริง ๆ พอตื่นขึ้นมามันก็เป็นเพียงแค่ความฝัน จะบอกว่าฝันร้ายมันก็คงไม่ใช่ จึงบอกให้หลับให้สนิทแทน เพราะจะได้ไม่ต้องฝันอะไร ประหลาด แต่เท่ดี
“พี่ฟ้า...” ก่อนพี่ฟ้าจะไปจันทร์เจ้าเอ่ยเรียกเสียงอ่อนเพราะง่วงเต็มทีแล้ว มือเล็กจับชายเสื้อของพี่คนดีเอาไว้
“ครับ?”
“พี่ฟ้าจะให้หนูชอบทิวาใช่ไหมฮะ?”
“ถ้าหนูมีความสุขพี่ฟ้าจะยอม แต่ถ้าเขาทำหนูเสียใจเมื่อไหร่พี่ฟ้าไม่ปล่อยไว้แน่”
จันทร์เจ้าระบายยิ้ม ตากลมมีน้ำตารื้อขึ้นมา “ขอบคุณนะฮะ ...หนูขอโทษที่ทำให้พี่ฟ้าไม่สบายใจ”
“พี่ฟ้าก็ขอโทษ พี่ฟ้าเอาแต่ใจเกินไป”
“หนูรักพี่ฟ้า”
“พี่ก็รักหนู นอนเถอะคนเก่ง ดึกแล้วครับ” ก้มไปหอมแก้มยุ้ยหนึ่งฟอด เมื่อเจเจหลับตาลงเพลิงฟ้านั่งอยู่สักพักก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้องนอนของเจเจแล้วออกจากห้องไป
เขาโฟกัสไปผิดจุด เขาเป็นห่วงเจเจจนเกินเหตุ ลืมไปว่าเด็กน้อยของเขาโตแล้วและสามารถดูแลตัวเองได้ ยังไงความสุขของเจเจก็สำคัญที่สุด เพลิงฟ้าควรจะมองดูอยู่ห่าง ๆ อย่างที่เจ้าชีวันบอกไว้ หากเกิดอะไรขึ้นค่อยเข้าไปช่วยก็ไม่สาย ...นอกจากเขากับจริงใจแล้ว ก็คงไม่มีใครจะคัดค้านหากเจเจจะมีความรัก บ้านนี้ไม่เคยปิดกั้นหรือห้ามสิ่งที่ลูกอย่างทำเลยสักครั้ง พวกเขาจะคอยสนับสนุนและคอยให้คำปรึกษาอยู่ตลอด เฮ้อ เขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงนะ...
พี่ฟ้าขอโทษนะครับTBC
กินน้ำตามันขมขื่นไม่ชื่นหัวใจจจจจจจจจจจจจ~
หมดแล้ว พอแค่นี้แหละ สงสารลูกหมู ร้องไห้ตาบวมกว่าตัวไปแล้ว พฮืออออออ
ตามธรรมเนียม(?)นิยายของฮบก.(สามเรื่องที่ผ่านมา)พระนายจะเป็นแฟนกันในตอนที่ 20-22 แต่สำหรับเรื่องนี้ยังไม่มีวี่แววเลย 55555555555555555555555555555555555555555
นี่ก็ตอนที่ 20 แล้วเนอะ ช้าอะไรเบอร์นั้นอ่ะแก แง่
ทิวากาลนี่นอกจากเป็นพระเอกที่ไม่เด่นแล้วยังอาภัพอีก เฮ้อ สู้ ๆ นะคับ (ปิดปากหัวเราะ)
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าเน้อ
บั๊บบัย
♥
credit sticker line : BearPlease By Gkomo
หัวข้อ: [END]「มนุษย์แฟนเด็ก」แจ้งข่าวรวมเล่ม P.1 (อ่าน 561101 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก