มนุษย์แฟนเด็ก
22
มีความเกรี้ยวกราด
“กูยังยืนยันคำเดิมว่าน้องจริงใจคือเด็กสิบเจ็ดที่ความผัวโคตรรุนแรง!!” ณภัคกลอกตารำคาญ ตั้งแต่แยกกับเจ้าเด็กไฟแดงพีทก็เอาแต่เพ้อถึงเด็กนั่นไม่หยุด ไม่รู้ไปหลงเสน่ห์อะไร เขาไม่เห็นจะรู้สึกถึงความผัวของเด็กนั่นเลยสักนิด เห็นแต่ความกวนตีนเนี่ย!
“รำคาญ!!!”
“มึงไม่ชอบจริง ๆ เหรอวะ กูยังหลงน้องมันเลย”
“ไม่!”
“แต่กูว่าน้องเขาดูสนใจมึงนะ”
“เหี้ยไรอีกล่ะ” กอดอกหน้ามุ่ยและมองหน้าเพื่อนสนิท พีทเบ้ปากกับท่าทางของณภัค ถึงจะเป็นเพื่อนมันมานานแต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้
“ไม่รู้ดิ กูว่าน้องเขาชอบมึง ไม่สนใจเด็กเหรอวะ”
“กูไม่อยากมีใครตอนนี้ พอแล้ว หยุด! อย่าพูดถึงเด็กนั่นอีก ปวดหัว!”
“ชิ น้องจริงใจออกจะน่าเอ็นดู เป็นเด็กที่อยากจะเสียค่าเทอมให้จริง ๆ อร้าย”
ทิวากาลพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ มองนาฬิกาบนข้อมือ เหลือราวห้านาทีจึงจะถึงเวลานัด แต่ตอนนี้เขามาถึงร้านกาแฟที่เพลิงฟ้าบอกแล้ว มือหนาผลักประตูร้านเข้าไป กวาดตามองรอบ ๆ ก่อนจะหยุดที่ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงสแลคสีเดียวกัน เรือนผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกปัดไปทัดหูหนึ่งข้าง ใบหน้าสมบูรณ์แบบก้มลงในระดับพอดีเพื่ออ่านเอกสารในแทปเล็ต ไม่ผิดแน่ ถึงจะเคยเจอตัวจริงแค่ครั้งเดียวแต่เขาจำได้ว่าผู้ชายคนนี้คือพี่ฟ้าสุดที่รักของจันทร์เจ้า
“สวัสดีครับ” เพลิงฟ้าเงยหน้าจากจอแทปเล็ตมองผู้เข้ามาทัก ริมฝีปากสวยแสยะยิ้มก่อนระบายยิ้มการค้า
“มาก่อนเวลานะ ... นั่งสิ”
“อ่า... ครับ คุณมีอะไรจะคุยกับผมงั้นเหรอ?”
“สั่งอะไรหน่อยไหม?”
“นานเหรอครับ?”
เพลิงฟ้าไหวไหล่ “ไม่รู้สิ”
ทิวากาลยกยิ้มนิดหน่อยก่อนจะสั่งเครื่องดื่มมาหนึ่งแก้ว จากนั้นทั้งคู่ก็มีเพียงแค่ความเงียบ เพลิงฟ้าเอาแต่จ้องหน้าจนเขาอึดอัด ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงจะไม่สนใจ แต่นี่คือเพลิงฟ้า คือคนที่จันทร์เจ้ารักมาก และถ้าเขาอยากเลี้ยงลูกหมูเขาต้องผ่านด่านของผู้ชายคนนี้ไปให้ได้
ซึ่ง... เรือนลางมากฉิบหาย
“คุณกับเจเจเป็นอะไรกัน?”
“เป็นคนที่ชอบกันครับ” คำตอบฉะฉานทำเอาเพลิงฟ้าคิ้วกระตุก ตอบได้คล่องปากเชียว รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“มั่นใจจังนะ หึ”
“จันทร์เจ้าบอกเองครับ” เอาล่ะ สูดหายใจลึก ๆ เพลิงฟ้า อย่าเพิ่งโกรธ อย่าเพิ่งโมโห เป็นคนแมนต้องใจเย็น อย่างี่เง่าให้เด็กมันปีนเกลียว ถึงแม้เด็กมันจะน่าถีบก็ตาม
“เหรอ แล้วคุณ ชอบเจเจของผมจริง ๆ เหรอ?”
“ครับ”
“ไม่คิดเลยนะ”
“ไม่จำเป็นต้องคิดนี่ครับ เพราะผมรู้สึกจริง ๆ”
“ผมได้ยินมาว่าคุณค่อนข้างเจ้าชู้”
“ครับ ผมเคยเป็น แต่หลังจากเจอจันทร์เจ้าผมก็ไม่ได้ไปไหนกับใครอีก”
“แต่มันก็ไม่ได้การันตีว่าคุณจะไม่เป็นอีก”
“มันก็ไม่ได้การันตีเช่นกันครับว่าผมจะเป็นอีก”
เด็กมันร้ายว่ะ คนแมนปวดหัวเลย
“คุณแน่ใจเหรอว่าคุณจะจริงจังกับเจเจ?”
“ให้ผมพิสูจน์สิครับ อย่ามองแค่อดีตที่ไม่ดีของผมแล้วตัดสินว่าผมไม่ดี แต่ขอร้องเถอะครับช่วยมองปัจจุบันและให้โอกาสผมพิสูจน์ตัวเองบ้าง”
“.................”
“ผมรู้ว่ามันเชื่อยาก”
“ผมถึงไม่ยอมให้เจเจมีแฟนไง”
“ผมเข้าใจ เพราะคุณไม่อยากจันทร์เจ้าเสียใจ?”
“อืม”
“แต่ก่อนที่คนอื่นจะทำให้เขาเสียใจ คุณเองไม่ใช่เหรอครับที่เป็นคนทำให้เด็กนั่นเสียใจจนร้องไห้” ทิวากาลยิ้มหลังพูดจบ มือหนาประสานกันไว้บนโต๊ะแล้วเอนหลังพิงกับพนักพิงอย่างสบาย ๆ
เพลิงฟ้ายืดตัวตรง ยกกาแฟขึ้นจิบและมองหน้าของทิวากาลไปด้วย เจ้าเด็กนี่รู้อะไรมาบ้าง และเจเจเล่าอะไรให้ฟังบ้าง สำคัญมากจนเจเจต้องบอกทุกเรื่องเลยงั้นหรือ เพลิงฟ้าเงียบไปนานเพราะพูดไม่ออก สิ่งที่ทิวากาลพูดมันคือความจริงที่เขาไม่สามารถเถียงได้ เขากลัวคนอื่นจะทำร้ายจิตใจของเจเจ จนกลายเป็นตัวเขาเองที่ทำร้ายเจเจ ให้ต้องเสียใจ เสียน้ำตา และเสียความความรู้สึก เพราะรักมาก และเพราะว่ารักมากจึงเผลอทำร้ายคนที่รักโดยไม่รู้ตัว
“เจเจเล่าอะไรให้ฟังบ้าง?”
“ผมไม่รู้ว่าทุกเรื่องหรือเปล่า แต่เมื่อสองสัปดาห์ก่อนเขาส่งข้อความมาบอกว่าอยากร้องไห้ ผมจึงไปหาเขา”
“อืม...”
“เขาบอกว่าเขาเสียใจที่ทำให้คุณผิดหวัง” ทิวากาลไหวไหล่ ยกเครื่องดื่มขึ้นดื่ม “เพราะคุณห้ามไม่ให้เขาชอบผม แต่เขาห้ามตัวเองไม่ได้”
เพลิงฟ้าหลับตานิ่งก่อนจะยกมือกุมขมับ พูดถึงเรื่องนี้ทีไรแล้วสะเทือนใจทุกที มันจุกในอกจนไม่สามารถจะหาคำไหนมาอธิบายได้ “เจเจพูด ...แบบนั้นเหรอ?”
“ครับ”
“ผมแค่ไม่อยากให้เจเจต้องเสียใจ ผิดมากหรือไง”
“ไม่ผิดหรอกครับ แต่คุณมั่นใจได้ยังไงว่าเขาจะเสียใจ”
“คนอย่างคุณ...”
“รู้เหรอครับว่าผมเป็นคนยังไง? อย่าตัดสินคนที่ภายนอกสิครับ”
“ไม่จริง?”
“จริงครับ นั่นกับคนที่ผมไม่ได้รัก”
“คุณจะบอกว่าคุณรักเจเจ?”
“ไม่รู้สิครับ ผมกับจันทร์เจ้าเรารู้จักกันได้ไม่นาน อาจจะยังไม่รัก แต่ผมรู้สึกกับเขาพิเศษกว่าคนอื่น รู้สึกกับเขาแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับคนอื่น และ...
จันทร์เจ้าคือคนที่ผมชอบ”
“พูดได้ดี ผมควรปรบมือไหม?” เขารู้แล้วว่าทำไมเด็กแก้มกลมถึงได้กวนประสาทนัก เฮ้อ..
“แล้วแต่ใจคุณจะปรารถนาเถอะครับ”
เพลิงฟ้าหลับตาสูดหายใจลึก โอเค จะไม่เอาความเพราะยังไงเขาก็ไปกวนเจ้าเด็กนั่นก่อน แถมเขายังเป็นผู้ใหญ่กว่า จะไปถือสาเอาความก็ใช่เรื่อง โธ่เว้ย! ยิ่งคุยยิ่งหมั่นไส้ ไม่ให้เจเจแล้วดีไหมเนี่ย หัวร้อนเลย กะจะมาเจรจาแท้ ๆ กวนตีนนักเดี๋ยวพ่อก็เทเสียหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะไม่อยากให้เจเจเสียใจอีกเพลิงฟ้าไม่มีทางมานั่งคุยอะไรแบบนี้หรอก
“หึ กวนประสาทใช้ได้”
“ขอบคุณครับ” ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมความรู้สึกอึดอัดถึงได้ค่อย ๆ หายไป ถือเป็นรางดีก็แล้วกันนะ “คุณจะยอมให้ผมกับจันทร์เจ้าคบกันหรือเปล่าครับ?”
“ไม่” “.........”
“ผมขอดูความประพฤติคุณก่อน ไม่ต้องยิ้มครับ ผมยังไม่อนุญาต” ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ทิวากาลก็ยังยิ้มกว้าง เพลิงฟ้าพูดแบบนี้นั่นหมายความว่ายอมไปมากกว่าครึ่งแล้วแน่
“คุณพูดว่า
‘ยัง’ นะครับ”
“ให้ตายเถอะ” เพลิงฟ้ากลอกตาขึ้นฟ้า “คุณต้องพิสูจน์ตัวเองให้ได้ก่อน ผมไม่ยอมให้ใครมาแย่งเจเจไปง่าย ๆ หรอกนะ”
“ผมไม่ได้แย่งเขาไปจากพวกคุณสักหน่อยนะครับ มีคนดูแลเจเจของพวกคุณเพิ่ม ไม่ดีเหรอครับ?”
“เจเจยังเด็ก ผมยังไม่อยากให้เขาคิดเรื่องพวกนี้”
“ต่อให้เขาอายุสามสิบแล้วคุณก็ยังมองว่าเขาเด็กอยู่ดี ใช่ไหมครับ? .... จันทร์เจ้าโตแล้วครับ ช่วยเหลือตัวเองได้ พวกคุณต่างหากที่ไม่เปิดโอกาสให้เขาทำ เอาแต่บอกว่าเขายังเด็ก คอยดูแลราวกับไข่ในหิน ถ้าไม่ให้เขาได้เผชิญด้วยตัวเอง เขาจะโตขึ้นได้ยังไง ถูกไหมครับ?”
“เหอะ...”
“อย่าห้ามพวกเราเลยครับ ผมไม่สัญญาว่าจะดูแลเจเจของคุณให้ดี แต่ผมจะทำให้พวกคุณเห็น ว่าผมก็ดูแลเขาได้ดีไม่แพ้พวกคุณ”
“ถ้าคุณมั่นใจขนาดนั้น ผมจะให้โอกาสคุณก็ได้”
“ขอบคุณครับ!”
“อย่าเพิ่งดีใจไป มันไม่ง่ายหรอกนะ”
“ผมรู้ครับ เดี๋ยวผมจะทำให้มันง่ายเอง”
“อย่าออกตัวแรงมากครับคุณทิวากาล เดี๋ยวล้อฟรีแล้วจะยุ่ง ... อ๋อ ผมให้คุณชอบกันได้ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นแฟนกันนะครับ แล้วก็ห้ามแตะเนื้อต้องตัว ลวนลามเจเจเด็กขาด!!”
“ถ้าเขาสมยอม...”
“ไม่ได้!!” ทิวากาลหัวเราะกับคำปฏิเสธทันควันของเพลิงฟ้า หวงอะไรกันขนาดนั้นวะ ชีวิตไอ้ทิวากาลนี่แม่ง... แฟนก็ไม่ได้เป็น แตะเนื้อต้องตัวก็ไม่ได้ แฟนตาซีไปไหน “อือ.. เกือบลืม ระวังอย่าให้ผู้หญิงคนเก่าของคุณมาทำร้ายเจเจของผมนะครับ ไม่อย่างนั้นผมไม่ยอมแน่นอน”
“ครับ”
“ก็ดี เอาล่ะ หมดธุระของผมแล้ว ขอตัวก่อนแล้ว” ทิวากาลค้อมศีรษะให้คนอายุมากกว่า เมื่อเพลิงฟ้าออกไปแล้วเขาก็ระบายยิ้มออกมา การที่ได้รับการยอมรับมันดีอย่างนี้นี่เองสินะ... เมื่อสุดรักสุดหวงของเด็กแก้มกลมยอมเปิดโอกาสให้แล้วเขาก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงถึงความจริงใจของเขา
แต่ว่า... การที่โดนห้ามแตะเนื้อต้องตัวกันนี่มันไม่โอเคเลยนะเว้ย!!!
ถ้าเด็กแก้มกลมเริ่มก่อนค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน เจ้าเด็กนั่นยิ่งชอบสกินชิพอยู่ด้วย หึหึ
“เตี้ย” เจ้าของฉายาหันมองตามเสียง เมื่อเห็นว่าคนเรียกเป็นใครก็ยิ้มหวานไปให้พร้อมกับโบกมือไปมา
“มาแล้วเหรอ? ... หวัดดีครับพี่ชมพู่ พี่มิค พี่ต้น พี่รถถัง”
“ดีครับ / ดีจ้า”
“มานี่หน่อย” ทิวากาลกวักมือเรียก จันทร์เจ้ากำลังจะลุกขึ้น แต่ถูกรั้งเอวให้นั่งลงเหมือนเดิม รามินททร์กระชับแขนที่โอบเอวบางไว้แน่นกว่าเก่า ได้ยินเสียงหัวเราะหึหึในลำคอ รู้แล้วว่ารามินทร์จะปั่นหัวทิวาแน่ ๆ ตอนนี้เวลาเกือบจะหกโมงเย็นแล้ว พวกเรารอการประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัยอยู่ เผลอแป๊บเดียวผ่านมาเป็นอาทิตย์อีกแล้ว แต่ว่าที่นั่งไม่พอ พวกเรายังไม่ได้เข้าไปในงาน ลูกหมูจึงนั่งตักรามินทร์ ขนาดเบสท์ยังนั่งตักฟินน์เลย (ใช่แล้ว เบสท์นั่งตักฟินน์... เพราะตัวเล็กกว่าฟินน์) ส่วนพี่มีนได้นั่งคนเดียวแบบสบาย ๆ
“รามินทร์ปล่อยเรา” รามินทร์ไม่ตอบรับใด ๆ ทั้งสิ้น แถมยังเกยคางบนไหล่ลูกหมูและลูบหน้าท้องนิ่มเล่นอีกด้วย
“มินทร์อย่าไปแกล้งน้องจิ๋วดิ”
“แกล้งอะไร นี่ยังไม่ทำอะไรเลยนะ”
“จันทร์เจ้า” ลูกหมูย่นจมูกเมื่อทิวากาลทำเสียงเข้ม แถมยังมองดุอีกด้วย ฮือ รามินทร์อ่า... เรายังไม่อยากตายนะ ปล่อยเราได้แล้ว~
“ตัวจะไปหาเขาหรือจะอยู่กับเรา?” ลูกหมูอมยิ้ม ไม่ตอบ โขกหัวกระแทกคางรามินทร์เบา ๆ ก่อนจะจับมือหนาที่ล็อกเอวไว้แล้วเดินไปหาทิวากาล “เดี๋ยวนี้เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนแล้วใช่มะหนูจันทร์ ไอ้แรด!”
“ตัวนั่นแหละแรด แบร่!” แลบลิ้นใส่เพื่อนสนิทแล้วรีบวิ่งไปหลบด้านหลังทิวาเมื่อรามินทร์ทำเหมือนจะขว้างอะไรสักอย่างใส่ แต่โดนพี่มีนสกัดดาวรุ่งไปเสียก่อน คึคึ สมน้ำหน้า!
“จะเข้าไปในงานเลยป่ะ?” ชมพู่เอ่ยถาม ทุกคนมองหน้ากันอย่างขอความเห็น
“เข้าไปก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวกูมา”
“มึงจะไปไหน?”
“ไม่วุ่นดิ” ชมพู่ถลึงตาใส่เพื่อนสนิท แต่ทิวากาลไม่ได้สนใจ จับมือนิ่มของเด็กแก้มกลมไว้แล้วพาเดินออกมา
“จะพาเราไปไหนเหรอ?”
“หิว อยากไปหาอะไรกินก่อน ไปไหม?”
“ไปคับ!!!” เรื่องกินนี่ไม่พลาดเลย ร่างสูงสั่นศีรษะเล็กน้อยแล้วพาเจ้าเด็กตะกละไปที่รถ ก่อนจะออกไปหาร้านอาหารนอกมหาวิทยาลัย
“มายังไง?”
“รามินทร์ไปรับที่บ้านน้าเจ้า”
“อือ เดี๋ยวตอนกลับพี่จะไปส่ง”
“ได้เยย~” บอกเสียงสดใสจนอีกคนเผลอยิ้ม เจ้าตัวกระเปี๊ยกรัดเข็มขัดนิรภัยแล้วนั่งดี ๆ “โอ๊ะ!”
“มีอะไร?”
“พี่ทิวาใช้ลิปด้วยเหรอ?” ถามหน้าซื่อและหยิบขวดลิปสีแดงสดขึ้นมา เพราะไปเหยียบอะไรบางอย่างบนพื้นเข้า เลยก้มไปเก็บ... ทิวากาลแทบจะเหยียบเบรกทันทีเมื่อเห็นของในมือเล็ก มันคิดได้ยังไงว่าเขาใช้
“ของชมพู่”
“อ๋อ~”
“คิดอะไร?”
“เปล่า แค่สงสัย นึกว่าของพี่” ยักคิ้วใส่คนที่กำลังขับรถอยู่แล้วว่าขวดลิปลง วันนี้พี่ชมพู่ทาลิปสีแดงจริง ๆ นี่เนอะ รอดไปนะทิวากาล
“คิดว่าของผู้หญิงคนอื่นก็บอกมา”
“เราเปล่า...”
“ตอบเสียงเบานะ”
“รีบขับรถไปเลย มองถนนนู่น ไม่ต้องมาชวนเราคุย” ทิวากาลส่ายหน้าเบา ๆ ให้กับคำพูดของเด็กแก้มกลม เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อจนกระทั่งมาถึงร้านอาหาร
เมื่อกินข้าวกันเรียบร้อยจนแน่นพุงก็ออกจากร้านเพื่อกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยอีกครั้ง เพื่อดูการประกวด เจ้าเด็กแก้มกลมข้าง ๆ ร้องงอแงอยู่ทุกสิบนาทีว่ากลัวจะไปดูเพื่อนไม่ทัน กว่าเพื่อนของมันจะขึ้นก็ลำดับท้าย ๆ นู่น ไม่รู้จะเล่นใหญ่ไปทำไม แต่พอเอาเข้าจริง เจ้าตัวนั่นแหละที่พาเข้าเดินไปร้านนู้น ออกร้านนี้จนท้องจุอาหารแทบไม่ไหวถึงได้นึกได้ว่าควรจะพอ ยิ้มเพลียมองเด็กน้อยแก้มยุ้ยกินซอฟต์เสิร์ฟอย่างเพลิดเพลิน ลืมไปแล้วมั้งว่าจะรีบไปหาเพื่อนเนี่ย
“กินเลอะเป็นเด็ก ๆ” ทิวากาลบ่นพลางส่งปลายนิ้วไปเช็ดของหวานที่เลอะขอบปากและแก้มนุ่มออก
“ก็คุณไอศกรีมมันอันหญ่ายยย ปากเราเล็กนิดเดียว ก็เลอะซี่”
“พูดแล้วยังจะเถียง อย่ากินมูมมามสิ มีช้อนก็ใช้ด้วย”
“พี่หยุดบ่นเลย เราไม่มีสมาธิ” เอากับมันสิ! แค่กินต้องใช้สมาธิด้วยหรือไง ใช้กำปั้นชนหน้าผากนูน ๆ ด้วยความมันเขี้ยวปนหมั่นไส้ ดู ยังจะเงยหน้ามายิ้มยิงฟันใส่เขาอีก ทิวากาลยืนล้วงกระเป๋าและกดโทรศัพท์เล่นระหว่างรอลูกหมูกินให้เสร็จ เขาไม่อนุญาตให้เอาเข้าไปกินบนรถ เด็กน้อยนี่ทำเลอะรถเขาแน่นอน
“พี่กาลคะ ดีใจจังที่เจอ” เงยหน้าจากสมาร์ทโฟนในมือ เลิกคิ้วมองคนมาใหม่ ก่อนจะเหลือบมองจันทร์เจ้าบ้าง เจ้าเด็กแก้มกลมยังง่วนกับซอฟต์เสิร์ฟอยู่จึงไม่ได้สนใจว่าใครที่เข้ามาทักเขา
“มีอะไรครับ?”
“แหม เย็นชากับฟางจังเลยนะคะ” หญิงสาวในชุดเสื้อครอปโชว์หน้าท้องกับกระโปรงสั้นเอ่ยค่อนขอด “พี่กาลไม่เข้าไปในงานหรอคะ?”
“เข้าครับ”
“อ๋อ แล้วมาทำอะไรตรงนี้เหรอ ฟางเจอพวกพี่ต้นแต่ไม่เห็นพี่กาล นึกว่าจะไม่มานะคะ”
“มากินข้าวครับ กำลังจะเข้าไปแล้ว งั้นพี่ขอตัวแล้วกัน” ร่างสูงบอกเสียงนิ่งก่อนจะวางมือบนไหล่จันทร์เจ้าแล้วดันเบา ๆ ให้เดิน ทว่าแขนอีกข้างของเขากลับถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวสิคะ พี่กาลจะรีบไปไหน ไปนั่งกับฟางก่อนได้ไหมคะ?”
“ไม่ครับ พี่ไม่มีธุระอะไรจะต้องไปนั่งกับฟาง”
“ทำไมคะ กลัวเด็กที่มาด้วยไม่พอใจเหรอคะ อ่า... ที่เขาลือกันว่าพี่กาลเลิกยุ่งกับผู้หญิง แล้วมาคั่วผู้ชายเรื่องจริงเหรอคะ?”
“จะจริงไม่จริงก็ไม่เกี่ยวกับฟางนี่ครับ ... ไปรอพี่ที่รถ” ทิวากาลพูดกับฟางเสียงนิ่ง ก่อนจะบอกกับจันทร์เจ้าแล้วส่งกุญแจรถให้ ตอนนี้ทิวากาลเริ่มจะไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแล้ว ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ รับกุญแจของทิวากาลมาถือ เพราะรับรู้ได้ว่าคนนิสัยไม่ดีกำลังอารมณ์เสียแล้ว จึงไม่อยากงอแง จะยอมไปรอที่รถก็ได้...
“อ๊ะ!!” ไหล่เล็กถูกกระชากจากฝีมือของฟาง จันทร์เจ้าหน้าเบ้เพราะถูกเล็บยาวของสาวเจ้าข่วนด้วย มือขาวกำแน่น มองหน้าฟางอย่างไม่พอใจและโกรธด้วยเล็กน้อย
“ทำบ้าอะไรของเธอ!!!” ทิวากาลตะคอกพร้อมกับสืบเท้าเข้ามายืนบังจันทร์เจ้าเอาไว้
“ฟางไม่ได้ทำอะไรนี่คะ” ฟางยักไหล่ไม่ยี่หระ แม้ใจจะสั่นกลัวเพราะสีหน้าและท่าทางของทิวากาล แต่เธอก็ยังเชิดหน้าขึ้นอย่างเหย่อหยิ่ง
“พูดมาได้ไม่อายปาก ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้”
“ไม่ค่ะ! ฟางไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ฟาง!!”
“พี่ทิวา... เราไปกันเถอะ” จันทร์เจ้าพูดแทรก มือเล็กดึงชายเสื้อทิวากาลเรียกร้องความสนใจ ร่างสูงพ่นลมหายใจหงุดหงิด และจ้องฟางเขม็ง “อย่าเสียเวลาตรงนี้เลยนะ”
“ก็ได้ ฉันจะไม่เอาเรื่องเธอ แต่อย่าให้มีครั้งหน้า”
“มองหน้าฉันทำไม!” ฟางตวาดขึ้นเมื่อเห็นว่าจันทร์เจ้าหันกลับมามองตน จากที่กำลังจะเดินไปที่รถจึงต้องหยุดเท้าลงอีกครั้ง
“ก็ไปให้พ้นสิครับ เราจะได้ไม่ต้องมองพี่” “นี่แก!!!”
“ไปกันเถอะทิวา” ยื่นมือไปจับมือหนาแล้วออกไปจากตรงนั้นทันที ไม่รอฟังเสียงหวีดร้องทำร้ายแก้วหูด้วย ฮึม! หงุดหงิดจังเลย!!!
ฟุบ! โยนกุญแจรถคืนให้เจ้าของหลังจากที่โยนไอศกรีมซึ่งตกพื้นไปแล้วเพราะโดนรุ่นพี่ฟางกระชากไหล่จากทำให้มันหล่นจากมือ ใบหน้าน่ารักบูดบึ้งบ่งบอกว่าไม่พอใจสุด ๆ ทิวากาลเชยคางของคนหงุดหงิดขึ้น ทว่าเด็กแก้มกลมกลับปัดมือเขาทิ้ง ซ้ำยังเบือนหน้าหนีอีกด้วย
“โกรธเหรอ?”
“ใช่!”
“แต่พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับฟางแล้วนะ”
“โกรธเพราะพี่ฟางทำไอศกรีมเราตกต่างหาก ฮือ! กินไปนิดเดียวเองนะ น่าเสียดายออก ฮึ่ย คนอะไรก็ไม่รู้ อุตส่าห์ชมว่าสวยแต่นิสัยแย่ชะมัดเลย ทำของเราตกก็ไม่ขอโทษสักคำ แถมเล็บยังข่วนเราอีก เป็นปอบหรือไงไว้เล็บยาวขนาดนั้น!!”
ตอนนี้ทิวากาลกำลังเอ๋อ ไม่รู้จะรู้สึกยังไงก่อนดี ระหว่างเงิบ... ที่เจ้าเด็กน้อยโกรธเพราะไอศกรีมตกพื้นไม่ใช่เพราะฟางเข้ามาคุยกับเขา โมโห... ที่ฟางทำให้เด็กแก้มกลมเขาเจ็บ อึ้ง... เพราะไม่คิดว่าจันทร์เจ้าจะว่าฟางเป็นปอบ หรือจะตลกดี
“ไม่โกรธพี่นะ?”
“ฮึ ไม่อ่ะ เราจะโกรธพี่ทำไม อ๊ะ หรือเราจะโกรธ แต่หงุดหงิดเรื่องไอติมเลยลืมโกรธ”
“ไม่โกรธน่ะดีแล้ว เพราะพี่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด”
จันทร์เจ้าหรี่ตามองก่อนทำปากเป็ด “ไม่ผิดเลย เหอ ๆ แต่ว่า... เราเสียดายไอศกรีมจริง ๆ นะ”
“เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่”
“ขอสองอันเลยนะ”
“ครับผม ไปขึ้นรถ ใครกลัวจะไม่ทันไปดูเพื่อน หืม”
“อ๊า!!! ลืมไปเลย รีบเลยทิวา ป่านนี้พวกนั้นออกมาแล้วแน่เลย ฮือ”
ต้องรีบพาไปสักที ถ้าเกิดช้าไปกว่านี้อาจจะมีเด็กงอแงได้ หึหึ
TBC
หัวข้อ: [END]「มนุษย์แฟนเด็ก」แจ้งข่าวรวมเล่ม P.1 (อ่าน 561055 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก