มนุษย์แฟนเด็ก
25
มีความเพื่อเธอกับฉันและรักเรา
ขายาวก้าวเดินย่างมั่นคงไปตามแผ่นหิน ผ่านสวนดอกไม้สวยไปจนถึงศาลาพักผ่อนกลางสวน กะจะมานอนสบาย ๆ ให้ลมโกรกแต่เหมือนคิดผิดเสียแล้ว เมื่อเห็นว่าที่ศาลานั้นมีตัวทำลายความสงบนั่งกันอยู่ รพินทร์กับชมพู่นั่นเอง...
“ยังไม่กลับบ้านไปอีกเหรอวะ”
“เห็นก็แสดงว่ายังไม่กลับสิวะ ถามไม่คิด” ถ้าไม่ติดว่าชมพู่เป็นผู้หญิงทิวากาลจะถีบโครมให้ตกโซฟา
เพราะเมื่อคืนกลับมาด้วยกัน ทีแรกก็ตั้งใจว่าจะไปส่งชมพู่ที่บ้านแล้วจึงจะกลับคอนโดตัวเอง แต่แล้วก็ล้มเลิกความคิด ถ้าเป็นแบบนั้นอาจจะมีรถคว่ำกลางทางจึงเลือกที่จะกลับบ้านและทิ้งชมพู่ให้แม่บ้านจัดการ จากเมื่อคืนทิวากาลไม่ได้ดื่มมากจนเมา อาจจะเพราะเพลียสะสมจนทำให้มีอาการมึนนิด ๆ
“โอ๊ะ!” รพินทร์สะดุ้งเมื่อจู่ ๆ พี่ชายก็ทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ และเอนศีรษะพิงไหล่ หันไปมองชมพู่หน้าตื่น ถึงจะเป็นพี่น้องกันแต่ทิวากาลเคยทำแบบนี้ที่ไหนเล่า! ทีแรกเธอก็นึกว่าพี่จะไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามเสียอีก
“ง่วงทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนห้องล่ะคะ?”
“เพิ่งตื่น” เสียงพึมพำจากคนตัวสูง “แล้วนี่กำลังทำอะไรกัน?”
“ดูรูปดูคลิปประกวดเมื่อวานดิ” ชมพู่เป็นคนตอบ ทิวากาลลืมตาขึ้นแล้วขยับนั่งตัวตรง มองไปที่แทปเล็ตในมือชมพู่ “ส่องเดือนด้วย น้องแต่ละคนโคตรซี้ด”
“กูหล่อกว่าอีก”
“ค่ะ!!” สองสาวประสานเสียงกัน ทิวากาลไหวไหล่ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปดูด้วย
“ไม่มีรูปกูเหรอ?”
“ทำไมต้องพี่รูปพี่กาลล่ะคะ?”
“พี่หล่อขนาดนี้ก็ต้องมีบ้างสิ”
“มึงเป็นคนหลงตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?”
“เสือก” ชมพู่และรพินทร์พร้อมใจกันจิกตามองทิวากาล แต่เขาหาได้สนใจไม่ “รูปไอ้เตี้ยป่ะ?”
“มี”
“เปิด” ทิวากาลบอกสั้น ๆ ชมพู่จิ๊จ๊ะแต่ก็เปิดให้ดู ก็อยากดูอยู่เหมือนกัน จะได้ส่องแก๊งเพื่อนสุดหล่อของน้องชับบี้ด้วย ไม่รู้ชาติที่แล้วไปกู้ชาติมาหรือยังไง ชาตินี้ถึงได้มีแต่ผู้หน้าตาดีล้อมรอบ
“น้องน่ารักจัง พินทร์อยากเจอตัวจริงบ้าง”
“จะอยากเจอไปทำไม?”
“โห พี่กาล ก็อยากเจอน้องสะใภ้ผิดหรือไง?”
“พูดดี เดี๋ยวพาไปเจอ”
“พี่กาลนี่ท่าจะหลงน้องแก้มกลมมากเลย” รพินทร์เอ่ย ชมพู่รีบพยักหน้าทันทีและเล่าวีรกรรมของทิวากาลให้กับน้องสาวฟัง “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ทำไมพี่กาลไร้น้ำยาขนาดนี้”
“ครอบครัวน้องชับบนี้หวงมากนี่นะ ทั้งเพื่อนอีก ไอ้กาลไม่ได้เกิด” ซ้ำเติมเขาสนุกเชียว
“โธ่ ๆ พี่กาลไม่ร้องน้า โอ๋ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“จะปลอบหรือจะสมน้ำหน้า เลือกสักอย่าง”
“คิคิ แต่น้องจันทร์เจ้าน่ารักขนาดนี้ไม่เลือกพี่กาลก็ได้เนอะ”
“ใช่แล้วพินทร์ มีคนมาจีบน้องเยอะแยะเลย ไอ้กาลแทบเป็นบ้า ดีที่น้องชับบี้มึนมาก ไม่งั้นพี่ชายพินทร์เส้นเลือดในสมองแตกไปแล้ว”
“ตายละ พี่กาลนี่น่าสงสารจริง ๆ จะชอบใครทั้งทีอุปสรรคเย้อะเยอะ ตั้งแต่ครอบครัวจนเพื่อนสนิท แถมยังมีคนอื่นมาชอบด้วยอีก แต่น้องเขาเหมือนจะมีแรงดึงดูดเพศเดียวกันเนอะ มีแต่ผู้ชายมาวอแวทั้งนั้นเลย”
เหอะ ๆ
“คุยเรื่องอะไรกันอยู่จ๊ะ?”
“เรื่องพี่กาลชอบน้องจันทร์เจ้าค่ะ”
“แล้วใครดึงดูดเพศเดียวกันเหรอจ๊ะ?”
“ก็น้องจันทร์เจ้าไงคะ เป็นผู้ชาย แต่....” เอื๊อก! ทั้งสามคนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนค่อย ๆ หันกลับไปด้านหลัง และแทบจะลมจับเมื่อเห็นนายหญิงของบ้านยืนส่งยิ้มหวานมาให้และข้าง ๆ กันนั้นก็มีทินกรอยู่ด้วย
ฉิบหายแล้ว...
“แม่กับพี่กรมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ!?” รพินทร์ถามเสียงตื่น เหลือบมองพี่ชายกับเพื่อนพี่ชายที่เหมือนจะเสียสติไปแล้วก็แอบถอนหายใจเบา ๆ
“ตั้งแต่ชมพู่พูดว่าทิวาอาจจะเส้นเลือดในสมองแตกนั่นแหละจ้ะ”
ย แย่แล้ว... ทิวากาล รพินทร์และชมพู่ได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ และนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น ผู้เป็นมารดายังคงมีรอยยิ้มประดับใบหน้า
“ไหน เล่าให้แม่ฟังทีซิ ใครชอบใครนะคะ?” คุณผู้หญิงนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม และข้าง ๆ นั้นก็คือทินกรที่เอาแต่จ้องน้องชายเขม็ง
“ผมชอบจันทร์เจ้าน่ะแม่”
“ไอ้กาล!” ชมพู่ร้องเสียงหลง ไม่คิดว่าทิวากาลจะพูดออกไป โอ้มายก็อดเนส เห็นความฉิบหายอยู่รำไร
“จันทร์เจ้า? ใครเหรอลูก ทำไมแม่ไม่เคยได้ยินชื่อ”
“รุ่นน้องที่คณะครับ เด็กผู้ชาย ตัวเตี้ย ๆ ขาว ๆ”
“ผู้ชาย?”
“ครับ”
“ที่มึงรีบร้อนออกจากบ้านตอนนั้นคือไปหาคนนี้เหรอ?” ทิวากาลพยักหน้าเป็นคำตอบให้ทินกร “ผู้ชาย? มึงชอบผู้ชายเหรอ?”
“กูชอบจันทร์เจ้า” สองสาวที่รู้เรื่องอยู่แล้วเบิกตาโพลง
“ทิวา กาล ลูก...”
“เห็นแม่กังวลเรื่องสาว ๆ ผมเลยเปลี่ยนไปชอบผู้ชายไงครับ” ตลกร้ายชัด ๆ ไม่มีใครขำเลยสักคน แต่ทิวากาลก็ไม่ได้สน เอนหลังพิงพนักและอมยิ้มอ่อน ๆ ขณะที่สบตากับมารดา
“เอ่อ... น้องน่ารักมากนะคะคุณอา นี่ค่ะ ๆ” ชมพู่รีบแก้วิกฤต เปิดรูปเด็ดแก้มกลมของเพื่อนสนิทขึ้นและส่งแทปเล็ตให้ผู้เป็นอาดู รูปนั้นเป็นรูปน้องชับบี้กำลังยิ้มกว้างอยู่พอดี สาธุ! ขอให้คุณอาเอ็นดูตกหลุมความน่ารักของน้องชับบี้ด้วยเถิดดดดดดด อยากจะพนมมือเหนือหัวเลยจริง ๆ
“น่ารัก...”
“ใช่ไหมล่า!” ชมพู่กับรพินทร์ดี๊ด๊า ผิดกับทิวากาลที่หน้าบึ้งเพราะคนพูดไม่ใช่คุณแม่แต่เป็นทินกร
ไอ้เวร
“เล่าให้แม่ฟังซิว่าเป็นมายังไง” เมื่อเบื้องบนเอ่ยแบบนั้นทิวากาลก็ได้บอกเล่าเรื่องราวระหว่างเขากับจันทร์เจ้าไป โดยมีชมพู่ช่วยเล่าอีกคน
“ไม่น่าเลย...” สองสาวกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อผู้มีอายุสูงสุดกล่าวขึ้น
“ค คุณแม่รับไม่ได้เหรอคะ?” รพินทร์เอ่ยถามเสียงสั่น หัวใจเต้นตึกตักลุ้นระทึกกับคำตอบ ถึงพี่ชายจะทำหน้านิ่งไม่แสดงอาการอะไรแต่คงจะกังวลไม่น้อย
“เด็กคนนั้นไม่น่ามาชอบพี่ชายพินทร์เลยน่ะสิ น่าสงสาร”
“เอ๋!?”
คุณผู้หญิงระบายยิ้ม “น่ารักอย่างที่ชมพู่พูดจริง ๆ ลูก ขนาดแค่รูปนะเนี่ย”
“ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะคะคุณอา อยากให้เจอจริง ๆ ค่ะ”
“พูดขนาดนี้อาก็ชักอยากเจอแล้วสิ”
“แม่ แม่โอเคใช่ป่ะ?” ทิวากาลเอ่ยถามมารดา คุณหญิงรัตติกาลแย้มยิ้มอ่อนโยน
“เรื่องของลูก ถ้าลูกชอบและมั่นใจ แม่ก็จะเชื่อเพราะว่าลูกเลือกแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
“คุณแม่ขา คุณแม่ยอมจริง ๆ ใช่ไหมคะที่จะมีลูกสะใภ้เป็นผู้ชาย” รพินทร์ถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“สมัยนี้ก็มีให้เห็นเยอะแยะไป แม่ไม่ได้หัวโบราณเสียหน่อย”
“เย้!” ชมพู่กับรพินทร์น้องกรี๊ดขึ้นมาพร้อมกัน ทิวากาลเองก็ยิ้มกว้างพลางกระโจนเข้าไปกอดมารดา
“แม่ เอาจริงดิ?” ทินกรที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นบ้าง คุณรัตติกาลพยักหน้ายิ้ม ๆ ถึงแม้จะแปลกใจอยู่มากที่ลูกชายมารักใคร่ชอบพลอกับผู้ชายด้วยกัน แต่หากคนที่ลูกรู้สึก ๆ ดีด้วยเป็นคนดีและรักลูกของเธอจริงเธอก็ไม่สนใจหากจะเป็นเพศไหนหรือว่าเป็นใคร
“มึงข้องใจอะไร” ทิวากาลถามพี่ชายเสียงสะบัด
“เปล่า แค่งง ไม่คิดว่ามึงจะชอบผู้ชาย”
“มึงเหยียดเพศเหรอ?”
“เปล่าโว้ย!!!”
“เอ้า ๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิพี่น้องคู่นี้” ผู้เป็นมารดาห้ามศึกระหว่างพี่น้อง “แล้วลูกจะเข้าไปคุยกับพ่อหรือเปล่า?”
“คุยครับ”
“เดี๋ยวแม่จะช่วยพูดให้ก่อน”
“ไม่เป็นไรแม่ ผมอยากพยายามด้วยตัวเองก่อน แต่ยังไงพ่อก็ห้ามไม่ได้หรอก”
“สู้ ๆ!” รพินทร์ส่งเสียงเชียร์และยิ้มเป็นกำลังใจให้พี่ชาย
“คบกันยังวะ?” ทินกรถาม
“ยังค่ะพี่ ไอ้กาลยังไม่ผ่านด่านครอบครัวน้อง” ชมพู่เป็นคนบอก เพราะมองหน้าเจ้าของเรื่องแล้วดูมันไม่อยากตอบสักเท่าไหร่
“ไม่น่าแปลกใจ นิสัยมันก็...นะ”
“นิสัยกูก็เหมือนมึงนั่นแหละ ไอ้ห่า”
“พูดไม่เพราะกันจริง ๆ เลยเด็กพวกนี้ แม่ก็อยู่ด้วยนะ”
“เอ้อ วันนี้มึงโทรหาน้องชับบี้หรือยัง” ทิวากาลสั่นหัวเป็นคำตอบ เพิ่งจะตื่น ทานข้าวเสร็จก็ออกมาที่สวน ยังไม่ได้เปิดโทรศัพท์ดูเลยด้วยซ้ำ “โทรไปสิวะ ไม่ใช่ว่ารอสายมึงจนรากงอกแล้วเหรอ”
“อยากเสือกก็บอกสิ”
“เออ!!!”
“กูอยากเห็นมึงคุยกับแฟน โทรดิ” จิปากเล็กน้อย แต่เพราะทินกรพูดว่าแฟน ทิวากาลเลยพอจะลดความไม่พอใจลงได้ และจากสายตาของทุกคนแล้วถ้าเขาปฏิเสธไปศพคงไม่สวย มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา กดโทรออกหาเบอร์คุ้นเคยและเปิดสปีกเกอร์เมื่อน้องสาวร้องบอก
(“ฮ ฮาโหย๋ว”)
“ทำอะไรอยู่?” คิ้วเข้าขมวดเมื่อเสียงที่ได้ยินค่อนข้างกระท่อนกระแท่น ไหนจะเสียงหอบหายใจเหนื่อยนั่นอีก
(“ตี ตีแบดอยู่ อ๊า!! ป่าป๊ะอย่าโกงหนู”)
“หืม? เล่นกีฬาด้วยเหรอ”
(“เล่นสิ / ลูกหมูแพ้แล้ว ออก ๆ / หม่ามะ ป่าป๊ะโกงหนูนะ แง!”)
“เตี้ย เฮลโหล” ทิวากาลเรียกซ้ำ เพราะดูเหมือนเจ้าเด็กแก้มกลมจะลืมเขาไปแล้ว
(“โอ๊ะ เราลืม ขอโทษคับ”) เวรเถอะ... (“พี่ทิวาโทรหาเราทำไมเหรอ?”)
ทินกรและคุณหญิงรัตติกาลหันขวบมองหน้าทิวากาลทันทีเมื่อได้ยินว่าปลายสายเรียกทิวากาลว่าอะไร มันน่าตกใจน้อยเสียเมื่อไหร่ สงสัยจะพิเศษมากจริง ๆ ถึงได้สิทธิ์เรียกแบบนั้น แม้แต่คนในครอบครัวเรียกว่า ทิวา เจ้าตัวยังมองจิกจนแทบจะไปเกิดใหม่
“เฉย ๆ”
(“อ๋อ เหรอ นึกว่าคิดถึงเราเสียอีก”)
“หลงตัวเองว่ะ”
(“มีดีให้หลงอ่ะ คิคิ”)
“หึ ไม่ตีแบดแล้วหรือไง?”
(“ออกมาพักแล้ว”)
“เหรอ... ตีแบดตอนบ่ายเนี่ยนะ ไม่ร้อนหรือไง”
(“โลกมนุษย์มีสิ่งก่อสร้างที่เรียกว่าสนามกีฬาในร่มครับ”)
“เด็กห่า” ทิวากาลกดเสียงต่ำ และใช้สายตาดุดันข่มมองสองสาวฝั่งตรงข้ามที่กำลังปิดปากกลั้นหัวเราะ
(“ด่าเราอีกละ เดี๋ยวก็โป้งซะเลย อ้อ! เรามีเรื่องอยากคุยกับพี่แหละ”)
“เรื่องอะไร?”
(“ไม่บอก ไว้เจอหน้าค่อยคุย คุยผ่านโทรศัพท์แบบนี้ไม่โอเค ทำอะไรไม่ได้”)
“ทำอะไรไม่ได้หมายความไง”
(“หมายความว่า... ว่าอะไรน้า”)
“บอกดี ๆ”
(“ไม่บอกครับ ไว้เจอกันค่อยคุยทีเดียว”)
“เดี๋ยวไปหาตอนนี้เลย”
(“อย่าเอาแต่ใจสิ ไม่อยากคุยกับพี่ละ แค่นี้นะครับ”)
“เดี๋ยวสิเตี้ย คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
(“รู้เรื่องแล้วครับ พี่ทิวาอย่างอแงน้า เดี๋ยวเรามาเล่นด้วย บั๊บบัย”) และจากนั้นสัญญาณก็ถูกตัดไป... ทิวากาลโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วขยุ้มผมของตนเอง จันทร์เจ้าก็เป็นแบบนี้ พูดยังไม่ทันจบก็ตัดสายไปก่อน ทิ้งให้เขาค้างอยู่คนเดียว
“กูไม่คิดว่ามึงจะกระจอกขนาดนี้”
“กลัวน้องเขาหรอลูก?”
“แม่ครับ!! ผมไม่ได้กลัวนะ!”
เกลียด เขาล่ะเกลียดเสียงหัวเราะเยาะของทุกคนจริง ๆ เห็นไอ้ทิวากาลไร้ทางสู้แล้วสนุกกันใช่ไหม
“แม่ชักจะอยากเจอตัวแล้วสิ”
“เดี๋ยวผมพามาเจอแน่ครับ เตรียมรับขวัญลูกสะใภ้เลย” ทิวากาลแสยะยิ้ม ในขณะที่รพินทร์และชมพู่เบะปากคว่ำ “พ่ออยู่ใช่ไหมครับ?”
“อ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดนั่นแหละ”
“พี่กาลจะไปคุยกับพ่อตอนนี้เลยเหรอคะ?”
“อือ คิดอย่างนั้น ไหน ๆ ทางฝั่งนั้นก็รู้เรื่องพี่แล้ว บ้านเราก็ควรรู้ทุกคนด้วย”
“สู้นะมึง กูทีมมึงนะ” ชมพู่บอก
“กูไม่ได้ไปรบ”
“กูว่าไม่ต่างกันนะน้องทิวา”
“เชี่ยเถอะ” หัวข้อการสนทนาถูกเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงทิวากาลจึงเข้าไปหาบิดา
“แก้มแดงเชียวเจ้าหมู” คุณจอมจิตตรีเอ่ยพลางเกลี่ยนิ้วบนแก้มนุ่มของลูกชาย จันทร์เจ้ายิ้มตาหยีเอียงหัวซบไหล่มารดา
“หนูร้อน”
“ไม่ใช่เขินเหรอ?”
“เขินอะไรเหรอฮะ?”
“หึหึ”
“หม่าม้าาาา อย่าหัวเราะแบบนั้นสิ หนูระแวงนะ”
“ฮึ่ย! ลูกใครทำไมน่ารักขนาดนี้นะ มันเขี้ยว!” ลูกหมูหัวเราะร่าเมื่อหม่ามะโน้มมาฟัดแก้ม เสียงหัวเราะสดใสของลูกชายก็ทำให้ผู้เป็นแม่ยิ้มความเช่นกัน รวมถึงป่าป๊ะที่กำลังประลองฝีมือกับลูกสาวคนเล็กอยู่ในสนามยังหันมามองต้นเสียงแห่งความสดใสแล้วยิ้มกว้าง
“ลูกหม่ามะงายยยยย~”
“ฮึฮึ เมื่อไหร่จะพาแฟนมาเจอหม่ามะสักที”
“หนูยังไม่มีแฟน”
“อ้าว แล้วมิลค์บอยอะไรนั่นล่ะ”
“แค่ชอบกันเฉย ๆ ยังไม่เป็นแฟนครับ”
“หืม ยังไม่ขอเป็นแฟนอีกเหรอ ช้านะเนี่ย”
“ทิวาเคยขอฮะ แต่ตอนนั้นพี่ฟ้ากับจริงใจยังไม่ยอมให้เป็นแฟน”
“เด็กดี... บางทีก็อย่าไปฟังสองคนนั้นมากนะลูกหมู ทำใจตามตัวเองให้เต็มทีไปเลย”
“หนูเคยบอกจริงใจไว้ว่าจะถามทุกคนก่อน”
“ความจริงแล้วถามไปก็เท่านั้น เพราะหนูมีคำตอบของตัวเองอยู่แล้ว เชื่อมั่นและเชื่อใจตัวเองให้มาก ถ้าหนูตัดสินใจแล้วสิ่งนั้นต้องดีกับหนู การคบกันเป็นเรื่องของคนสองคน ทิวากาลจะเป็นแฟนหนูไม่ใช่จริงใจ ไม่ใช่เพลิงฟ้า ไม่ใช่หม่ามะหรือป่าป๊ะ เราแค่ออกความคิดเห็นไปตามที่คิด และแน่นอนว่าความคิดคนเราไม่เหมือนกัน เรื่องแบบนี้หนูต้องตัดสินใจเอง”
“หนูกลัวทุกคนจะไม่ชอบแล้วบอกให้หนูเลิก”
“คิดมากเกินไปแล้ว ทุกคนไม่ทำแบบนั้นหรอกจ้ะ เพราะทุกคนรักหนูเกินกว่าจะทำร้ายหนูได้” จันทร์เจ้ายิ้มกว้าง น้ำตารื้นเอ่อคลอที่ขอบตา โอบแขนกอดหม่ามะเอาไว้แน่น
“หนูรักหม่ามะ ขอบคุณนะครับ”
“หม่ามะก็รักหนู” คุณจอมจิตตรีหอมศีรษะลูกชายหนึ่งที “พาเขามาให้มะเจอหน่อยสิ”
“ได้ครับ!”
ทิวากาลนั่งลงอาร์มแชร์ข้าง ๆ กับบิดา คุณสุริยะลดหนังสือในมือลงมองลูกชายคนเล็กแวบหนึ่งก่อนกลับมาสนใจหนังสือในมือ
“พ่อ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ว่ามา”
“พ่อคิดจะจับผมไปดูตัวกับใครอีกเรื่องเปล่าครับ”
“ไม่รู้สิ” ตอบราบเรียบพร้อมพลิกกระดาษเปลี่ยนหน้า ท่าทางไม่แยแสใด ๆ ทำให้ทิวากาลเริ่มหัวเสีย
“งั้นผมขอบอกพ่อไว้ตรงนี้เลยแล้วกันว่าผมจะไม่ไปดูตัวกับใครอีกแล้ว
ผมมีคนรักแล้วครับ”
กึก!
มือหนาชักงะ ลดหนังสือลงและหันไปมองทิวากาลชัด ๆ ร่างสูงเองก็สบตากับบิดาโดนไม่หลบหนี
“แกว่าไงนะ?”
“ผมมีคนที่ผมรักแล้ว พ่ออย่ายัดเยียดใครให้ผมเลยนะ”
“ใคร”
“เขาชื่อจันทร์เจ้า”
“เขา?”
“ครับ ผู้ชาย” ความเงียบโรยตัวจนทิวากาลเริ่มอึดอัด สายตาของผู้ให้กำเนิดนั้นน่าเกรงขามเสียจนเขาหวั่นเล็ก ๆ แต่ยังสู้ต่อไม่หลบไปไหน ในเมื่อเด็กแก้มกลมกล้าบอกกับครอบครัวเรื่องของเขาและทำอะไรมากมายจนเราได้สานต่อความสัมพันธ์ต่อกัน เขาเองก็จะขอทำเพื่อเด็กคนนี้บ้าง เพื่อตัวเขาเอง
และเพื่อเรา “ผมบอกเพราะพ่อเป็นพ่อของผม”
“ถ้าฉันเป็นพ่อแก แกก็ควรฟังฉัน เลิกกันซะ”
ก็ไม่ต่างจากที่คิดเท่าไหร่
“ผมฟังพ่อทุกอย่าง แต่เรื่องนี้ขอให้ผมตัดสินใจเองเถอะครับ”
“ถ้าไม่ฟังก็ออกไป และอย่าคิดว่าฉันจะยอมรับ”
“ครับ” ทิวากาลลุกขึ้นยืน ลอบถอนหายใจก่อนจะเอ่ย “ต่อให้พ่อจะไม่ยอมรับ ผมก็ไม่มีวันปฏิเสธหัวใจของผมหรอกนะครับ และพ่อไม่มีทางบังคับผมได้”
“เป็นไงบ้างพี่กาล!?” รพินทร์รีบพุ่งเข้าไปถามเมื่อพี่ชายเดินกลับออกมาจากห้องสมุด
“หึ” แขนแกร่งกางออก พอเห็นสีหน้าของพี่ชายรพินทร์ก็โผกอดไว้แน่น มือเล็กลูบแผ่นหลังกว้างของพี่เพื่อปลอบโยน
“เดี๋ยวแม่ช่วยพูดอีกที อย่าคิดมากนะลูก” ร่างสูงระบายยิ้มบางก่อนจะขอตัวขึ้นไปพักบนห้อง
วันนี้ไม่ยอม ไม่ได้แปลว่าวันข้างหน้าจะไม่ยอมนี่หว่า ลองให้ได้เจอเด็กแก้มกลมสิ เป็นใครก็ต้องหลง... ทิวากาลคิด มือหนาเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์มือถือมาและกดวีดีโอคอลหาคนที่กำลังคิดถึง เจ้าเด็กซาลาเปา วิตามินของเขาเอง
“ทำอะไรอยู่?” ส่งเสียงถามไปยังอีกฝั่ง ตอนนี้ยังไม่เห็นหน้าเลย เปิดกล้องหลังอวดผนังห้องอยู่ได้
(“เพิ่งอาบน้ำเสร็จครับ”)
“แต่งตัวยัง?”
(“ยังอ่า กำลังจะแต่ง พี่ทิวารอแป๊บนะ”) อยากบอกจริง ๆ ว่าขอดูตอนแต่งตัวได้ไหม แต่เจ้าเด็กน้อยคงจะโยนมือถือทิ้งไปแล้วเพราะภาพที่เห็นตอนนี้มืดมาก ให้เดาเด็กแก้มกลมคงวางมันไว้สักที (“มาแล้วววววววว”)
และแล้วเด็กหน้าใสยิ้มแป้นแล้นที่เขาอยากเห็นมาให้เจอหลังจากผ่านไปกว่าสิบนาที
“ช้า”
(“ขอโทษค้าบบบ เราเป่าผมด้วย พี่ทิวาทำอะไรอยู่?”)
“คุยกับเราไง”
(“วันนี้โทรหาเราบ่อยจัง มีอะไรหรือเปล่า?”)
“คิดถึง” ทิวากาลยกยิ้ม เมื่อเจ้าเด็กแก้มกลมเบิกตาโต แก้มเนียนนิ้มขึ้นซับระเรื่อ เห็นแล้วอยากจับมาหอมฟอดใหญ่ ๆ
(“เพิ่งเจอกันเมื่อวานจะมาคิดถึงอะไร”)
“เขินก็บอกว่าเขิน”
(“ใครเขิน!”)
“หึหึ”
(“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าฮะ?”)
“หือ เป็นอะไร เปล่านี่”
(“สีหน้าไม่ค่อยดีเลย น้ำเสียงก็แปลก ๆ”)
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ”
(“เหรอ... อือ ก็ได้”) เมื่อทิวาไม่อยากบอก เราก็จะไม่เซ้าซี้ (“เราอยากกินเค้ก พาไปกินหน่อยสิ”)
“ตอนนี้เหรอ?”
(“ช่ายยยยย พี่ไม่ว่างเหรอ ไม่อยากเจอเราเหรอ พาเราไปหน่อยไม่ได้เหรอ?”) งานหยาบฉิบหาย ใครสั่งใครสอนให้ใช้ตากลม ๆ นั้นช้อนอ้อนแบบนั้น น้ำเสียงอ่อน ๆ อ่อย ๆ นั่นคืออะไร แล้วแบบนี้เขาจะปฏิเสธได้อย่างไรกัน
“โอเค จะไปที่ไหนว่ามาเลย”
(“เยยยยยย้ พี่ทิวาใจดี๊ดี ที่คาเฟ่หน้าหมู่บ้านเรานะคับ แล้วเจอกันฮะ บั๊บบัย”) ไม่รอให้เขาได้พูดอะไรอีกเจ้าเด็กแก้มกลมก็ตัดสัญญาณไป เป็นแบบนี้ทุกทีเลย เขาปฏิเสธได้ก็เก่งฉิบหายแล้ว!! ร่างสูงส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้วหยิบกุญแจรถและโทรศัพท์ลงไปด้านล่าง
“พี่กาลจะไปไหนคะ?”
“ไปข้างนอก ไม่ต้องรอทานข้าวนะ อาจจะกลับมาไม่ทัน หรือบางทีอาจไม่กลับ”
“อ่า โอเคค่า”
“หม่ามะ หนูออกไปข้างนอกนะครับ”
“ไปไหนลูกหมู กลับมาทันมื้อเย็นหรือเปล่า?”
“ทันครับ ไปคาเฟ่หน้าหมู่บ้าน ทิวาจะเลี้ยงเค้ก”
“หืม จริง ๆ เล้ย ช่วยพี่เขามากินข้าวด้วยกันสิ”
“ได้เหรอฮะ?”
“ได้”
“หม่ามะจะแกล้งทิวาใช่ไหมฮะ? แต่... ดีล!!” ลูกหมูหัวเราะคิกคักสนุก คุณจอมจิตตรีเองก็ขยิบตาให้ลูกชาย จันทร์เจ้าวิ่งออกไปใส่รองเท้าแล้วคว้าหมวกกันน็อกมาสวม ก่อนจะแว้นเวสป้าของจริงใจ(ยืมโดยไม่ได้ขออีกแล้ว)ออกไปคาเฟ่หน้าหมูบ้าน
เป็นจันทร์เจ้าที่มาถึงก่อน ลูกหมูเดินตรงเข้าไปที่เคาน์เตอร์ ยิ้มทักพนักงานด้วยความคุ้นเคยเพราะมากินบ่อย ๆ เมื่อได้ขนมเค้กที่ต้องการแล้วก็ยกถาดไปที่มุมประจำ โชคดีที่ไม่มีคนแย่งไป
“อ๊ะ!” เจ้าหมูสะดุ้งเมื่อมีคนนั่งลงที่นมีคนนั่งลง “ตกใจหมดเลย”
“กินไม่รอเลย” ทิวากาลมองข้ามตากลม ๆ ที่กำลังค้อน เป็นฝ่ายตัดพ้อแทน
“ก็พี่มาช้านี่นา กินไหม?” ทำปากยื่นใส่ก่อนจะถามพร้อมตัดเค้กไปจ่อปากคนนิสัยไม่ดี ถึงแม้ทิวากาลจะไม่ชอบทานของหวานแต่มาถึงขนาดนี้เขาก็ยอมอ้าปากรับ เพราะคนป้อนล้วน ๆ เลย
“กินหมดไปทำเท่าไหร่แล้ว หือ”
“เค้กหมดชิ้นเดียวเอง อย่ามาว่าเรานะ” เชิดหน้าขึ้นใส่ พอเห็นทิวาระบายยิ้มอยู่ก่อนก็เผลอหลุดยิ้มตาม “พี่ไม่นั่งตรงข้ามกับเราเหรอ?”
“ไม่ อยากอยู่ข้าง ๆ”
“พูดจาพิลึก” คนที่ทำเหมือนรับไม่ได้กับความหวานเลี่ยนแก้มแดงระเรื่อขัดกับคำพูด ทิวากาลผุดยิ้มกว้างกว่าเดิมพลางเกลี่ยนิ้วบนแก้มยุ้ย ตอนนี้แก้มกลม ๆ เหมือนซาลาเปา เห็นแล้วอยากจะกัดให้หายมันเขี้ยว
“พี่จะกินอะไร เดี๋ยวเราไปสั่งให้”
“ไอซ์คอฟฟี่ก็แล้วกัน”
“ตามบัญชาครับผม!” รับคำเสียงทะเล้นและยิ้มสดใสก่อนลุกจากที่นั่งไปเคาน์เตอร์ ลูกหมูสั่งไอซ์คอฟฟี่ตามที่ทิวากาลบอก แล้วสั่งคอฟฟี่เค้กหนึ่งชิ้น และมัฟฟินอีกสองชิ้นไปให้ทิวากาล “มาแล้ววววว”
“ขอบคุณครับ” ร่างสูงรับแก้วเครื่องดื่มมา ส่วนขนมเค้กเขาปล่อยมันไว้แบบนั้น “เราบอกมีเรื่องอยากคุยกับพี่ เรื่องอะไรเหรอ?”
“อ๋อ~ ทำไมพี่ทิวาไม่บอกเราว่าเคยคุยกับพี่ฟ้าแล้ว”
“หือ อ่า... มันนานแล้ว”
“ไม่เห็นจะนานเลย! บอกเรามานะ ไม่งั้นเราจะโป้ง” ขู่เสียงพยายามเข้ม ร่างสูงหัวเราะเบา ๆ เด็กแก้มกลมมันน่ากลัวเสียที่ไหน แก้มตุ่ยเพราะขนมยังเต็มปาก ตากลมโตมองประหลักเหลือก ปากเล็กสีแดงยื่นเป็นปากเป็ด มันน่าเอ็นดู ห่างไกลคำว่าน่ากลัวไปโข
“คุณเพลิงฟ้าไม่ได้บอกเหรอ?”
“พี่ฟ้าไม่ได้บอก บอกแค่ว่าเคยคุยกับพี่แล้ว พอเราถามว่าคุยอะไร พี่ฟ้าก็บอกให้มาถามพี่ทิวาเอง บอกเราเถอะนะ นะ ไม่งั้นเราต้องเครียดจนกินอะไรไม่ลงแน่ จากนั้นเราก็จะผอม แก้มก็จะตอบ พุงก็จะฟีบ ไม่มีเนื้อนิ่ม ๆ ให้พี่จิ้มแล้วนะ”
ทิวากาลหัวเราะ มองคนที่พูดพร่ำเพ้อพร้อมทำท่าทำท่าประกอบแล้วอยากจะจับมาฟัดให้จมเขี้ยว ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในสาธารณะกลัวประเจอประเจ้อเจ้าเด็กน่ารักนี่ไม่รอดแน่นอน พอได้มาเจอแค่แป๊บเดียวทิวากาลก็รู้สึกโล่งจนลืมทุกอย่างเลยทีเดียว
“งั้นพี่ก็ไปหาคนใหม่”
“ไปเลย!!”
“ฮ่า ๆ งอนเหรอ ล้อเล่นครับ”
“.........” ไม่คุย เราจะไม่คุยด้วย เคือง เคืองเยอะ ๆ เลย มาพูดแบบนี้ได้ยังไง คนนิสัยไม่ดี!!
“พี่เล่าให้ฟังก็ได้ ดีกันนะ” นิ้วก้อยกระดิกไปมาตรงหน้าเด็กแก้มกลมที่เอาแต่ตัดเค้กเข้าปาก ไม่สนใจเขา ทำเสียงขึ้นจมูกใส่อีกด้วยแนะ “ถ้าดีกันพี่จะซื้อเค้กให้เอากลับบ้านด้วย”
“ดีล!” นิ้วก้อยของเขาถูกเกี่ยวด้วยนิ้วขาวอวบ ตากลมเป็นประกายวิบวับเมื่อพูดถึงขนมหวานแสนโปรด บอกเขาทีว่านี่มันเด็กมหาวิทยาลัยไม่ใช่ประถม
“หึหึ”
“เล่ามาสักทีสิ อย่าให้ลูกหมูต้องหมดความอดทน!”
“คร้าบ ๆ” เมื่อรับปากแล้วทิวากาลก็เล่าให้ฟัง แต่เจ้าหมูดันหน้าบึ้งตึงเสียนี่
“ทำไมไม่บอกเรา”
“มันไม่มีอะไร”
“มีสิ!!”
“จันทร์เจ้าครับ”
“ครับ”
“ตอนนี้มีแค่เราที่ทำให้เรื่องของเรามันมาไกลขนาดนี้ ให้พี่ได้ทำอะไรบ้างเถอะ”
“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
“เด็กดื้อ ให้เป็นหน้าที่ของพี่นะ”
“แต่บ้านเราไม่ว่าอะไรนะ”
“บ้านพี่ว่านี่ครับ...” ทิวากาลอยากตบหน้าผากตัวเองสักทีแรง ๆ ดันหลุดปากออกไป เด็กน้อยของเขาหุบยิ้มไปแล้ว
“ที่บ้านพี่รู้แล้วเหรอ?”
“อืม พี่เพิ่งบอกวันนี้”
“เพราะแบบนี้นี่เอง พี่ถึงได้ทำหน้ายุ่ง”
“พี่ทำตอนไหน”
“ตอนที่เราวีดีโอคอลกันไง คิ้วก็ย่น ตาก็ดุ หน้าก็นิ่ว ปกติคุยกับเราพี่ต้องดี๊ด๊าสิ” ดู ดูมันใช้คำ
“ดูง่ายขนาดนั้น”
“เราเก่ง!” ยืดอกอย่างภูมิใจ “พี่จะทำยังไงถ้าที่บ้านไม่ยอมรับ”
“ก็ทำให้ยอม แต่ตอนนี้ช่างเรื่องนั้นเถอะ เหนื่อย ขอพักหน่อย” พูดจบทิวากาลก็เอนศีรษะพิงไหล่เล็ก จมูกโด่งกดแนบกับผิวเนื้อนิ่มแล้วสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ เข้าไป ลูกหมูเห็นว่าทิวากาลคงเหนื่อยจริงก็ไม่ได้ผลักออก มือเล็กลูบผมทิวากาลแผ่วเบาก่อนจะถูกรวบไปจับเอาไว้
“พี่ทิวา”
“หือ?”
“ก่อนออกมา หม่ามะถามว่าเราจะไปไหน เลยบอกว่าพี่จะเลี้ยงเค้ก แล้วหม่ามะก็บอกให้ชวนพี่ไปทานมื้อเย็นด้วยกัน...”
ทิวากาลลืมตาขึ้นทันที “เหรอ...”
“อือ พี่จะไปไหมครับ?”
“คุณเพลิงฟ้าอยู่หรือเปล่า?”
“พี่ฟ้าไม่อยู่ ไปไซน์งานต่างจังหวัด”
“อ๋อ งั้นพี่ไป”
“กลัวพี่ฟ้าเหรอ?”
“ไม่ได้กลัว”
“ฮึฮึ แต่จริงใจอยู่นะ ป่านนี้น่าจะกลับมาแล้ว”
“ไอ้เด็กเวรนั่น โอ๊ย! พี่เจ็บนะ ตีทำไมครับ?”
“บอกว่าอย่าว่าน้องเรา”
“เรื่องจริงนี่”
“เรื่องจริงก็ห้าม นั่นน้องเรา เราว่าได้คนเดียว”
“เหอ ๆ รักกันจังเลยนะ”
“แน่นอน!!”
TBC
ขอบคุณค่ะ ♥
หัวข้อ: [END]「มนุษย์แฟนเด็ก」แจ้งข่าวรวมเล่ม P.1 (อ่าน 561026 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก