มนุษย์แฟนเด็ก
26
มีความผูกมิตรพิชิตใจ
“กลับมาแล้วคร้าบบบบบ” เด็กแก้มกลมร้องบอก บ้านก็หลังโคตรใหญ่ใครจะได้ยินวะ ทิวากาลเดินตามคนอายุน้อยกว่าเข้าไปด้านใน สายตาก็สอดส่องสำรวจรอบ ๆ ไม่ใช่ว่าไม่เคยมา ทิวากาลเคยมาส่งเด็กแก้มกลมที่บ้าน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาข้างใน ปกติก็จอดอยู่แค่นอกรั้ว มาส่งก็ไม่กี่ครั้ง ดูจากภายนอกก็เดาได้ว่าต้องสมกับฐานะ
อัศวโยธินทร์... ถือว่าเป็นหนึ่งในตระกูลที่ทรงอิทธิพลเลยก็ว่าได้
“แรด พาผู้ชายเข้าบ้าน” ยังไม่ทันไรก็ต้อนรับกันเสียอบอุ่น ทิวากาลแทบข่มใจไม่ไหว คิ้วกระตุกยิก ๆ ไอ้เด็กเวรนี่
“พูดมากจัง เอานี่ไป” ส่งถุงเค้กให้น้องถือ “จริงใจสวัสดีทิวาสิ อย่าเสียมารยาท”
ไม่ทันแล้วมั้ง... อยากจะบอกไปแต่ทิวากาลก็เงียบ สบตากับจริงใจที่แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบขี้หน้าเขา ร่างสูงเพียงยิ้มเบา ๆ ที่มุมปากเท่านั้น
“สวัสดี ...ครับ” ทีแรกจะไม่ครับแต่ตาเขียวปั๊ดของไอ้หมูหันส่งมาเสียก่อน ไม่ได้กลัว แต่เดี๋ยวคนอื่นจะว่าเอาได้ว่าเป็นเด็กไร้มารยาท ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน
“สวัสดีครับ” จริงเบ้ปาก หน้าก็ยิ้มอยู่หรอก แต่ใจคงอยากจะขยำคอเขาล่ะสิ ไอ้เสแสร้งเอ๊ย!
“หม่ามะอยู่ไหน?” เจ้าเด็กปีศาจชี้ไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินหนีพี่ชายกับทิวากาลไป ไม่อยากมองหน้า หัวร้อนไปหมด พี่ฟ้าก็ไม่อยู่ จริงใจคงทำอะไรมากไม่ได้ ดีไม่ดีอาจจะโดนแบนจากครอบครัวอีก เซ็ง
“ไปกันเถอะ” คว้าข้อมือทิวากาลมาจับไปพาเดินไปยังห้องนั่งเล่น ลูกหมูส่งเสียงทักทายสดใสก่อนพุ่งเข้าไปคลอเคลียหม่ามะ
“ทุกคนครับ นี่ทิวากาล รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของหนูเอง พี่ทิวา นี่หม่ามะ ป่าป๊ะ คุณตา คุณยายของเรา ส่วนนั่นจ๋าจ้า น้องสาวเราเอง”
“สวัสดีครับ ผมกาลครับ” มือหนาพุ่มไหว้บุคคลที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
“สวัสดีจ้ะ นั่งก่อนสิ” คุณจอมจิตตรีบอก ทิวากาลยิ้มรับแล้วจึงนั่งลงที่โซฟาเดี่ยว ทุกสายตามองมาที่เขาราวกับจะประเมิน รอยยิ้มที่มุมปากทำให้ทิวากาลแอบขนลุกเล็กน้อย
“หู้วววว ตัวจริงหล่อกว่าในรูปอีกนะคะ!”
“รู้จักพี่ด้วยเหรอครับ?” ทิวากาลถาม จ๋าจ้าพยักหน้ารัวเป็นคำตอบ
“ไม่ก็รู้จักก็แย่แล้วค่ะ พี่จันทร์เจ้าพูดถึงบ๊อยบ่อย แล้วพี่กาลนะ แค่เปิดโซเชียลก็เจอค่ะ เพื่อนจ๋าจ้ายังรู้จักพี่กาลเลยค่ะ หวีดอยู่ทุกวัน บอกว่าอยากดะ----”
“จ๋าจ้า มีมารยาทหน่อยครับ” คุณจิรภาสปรามลูกสาว จ๋าจ้าหน้าเจื่อน ยิ้มแห้งส่งให้ทิวากาล
“ขอโทษค่ะ จ๋าจ้าตื่นเต้นไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ น่ารักดี”
“อะแฮ่ม!!” หม่ามะกับคุณยายหัวเราะเบา ๆ เมื่อป่าป๊ะกระแอมไอ เกิดหวงลูกขึ้นมาล่ะสิ “ไปที่ห้องอาหารเถอะ น่าจะพร้อมแล้ว ทานอะไรก่อนแล้วค่อยคุย”
“จริงใจ!” ลูกหมูแหวเสียงดังเมื่อเจ้าเด็กปีศาจตักผักบล็อกโคลี่กุ้งสดมาใส่จาน ถ้าตักกุ้งให้จะไม่โวยวายเลย ดันเอาของที่ไม่ชอบมาให้ ไอ้เด็กบ้า!
จริงใจยิ้มเยาะก่อนแลบลิ้นใส่พี่ชายก่อนต้องหน้าบึ้งเพราะทิวากาลดันเสนอหน้าตักบล็อกโคลี่ในจานของจันทร์เจ้าไปกินเอง ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ แล้วยิ้มกว้าง แก้มกลมขึ้นสีระเรื่อให้จริงใจได้หมั่นไส้อีกรอบ เด็กปีศาจชำเลืองมองหาทีมงาน แต่ทุกคนกลับมียิ้มอ่อน ๆ ประดับหน้า อยากจะโทรตามพี่ฟ้ากลับมาจริง ๆ ไม่ได้ดั่งใจเลย!
“รู้ด้วยเหรอว่าลูกหมูไม่ชอบบล็อกโคลี่?”
“ครับ” ทิวากาลตอบสั้น ๆ คุณจอมจิตตรีพยักหน้าเบา ๆ หันไปสบตากับสามี
“คิดถึงพี่ฟ้าจังครับ”
“พี่จริงใจไม่มีพวกล่ะสิ” จ๋าจ้าทำหน้าล้อเลียนพี่ชาย จริงใจถลึงตาใส่ก็ไม่สำนึก จ๋าจ้ามีพวกเยอะแยะ ไม่กลัวหรอก แบร่ ๆ
ระหว่างมื้ออาหารเป็นไปอย่างเรียบง่าย ครอบครัวของเด็กแก้มกลมค่อนข้างเป็นกันเองและพูดดีกับเขาทุกคน ยกเว้นก็แต่เด็กปีศาจ ไม่รู้จงเกลียดจงชักอะไรเขานัก แต่ว่าทิวากาลก็ไม่ได้วางใจเสียทีเดียว ไม่รู้ว่าจริง ๆ ข้างในพวกท่านคิดอย่างไร ท้องฟ้าสงบบางทีก็ไม่ได้แปลว่าพายุจะไม่เกิดสักหน่อย...
เมื่อทานอาหารทั้งคาวและหวานเรียบร้อยแล้วก็ย้ายมาในห้องนั่งเล่น เจ้าเด็กแก้มกลมจัดการทุกอย่างเรียบไม่เหลือ ถ้าไปกินบุฟเฟต์คงคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม แต่เวลาเห็นปากเล็ก ๆ เคี้ยวอาหารหนุบหนับ แก้มกลมบวมตุ่ยแล้วก็เพลินตาดี
“อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?”
“จะยี่สิบสองครับ”
“หนูจะสิบเก้า!”
“ไม่ได้ถามหนูครับ อยู่นิ่ง ๆ ไป”
“หม่ามะ ป่าป๊ะว่าหนู” หม่ามะส่ายหน้าอ่อนใจหันไปคุยกับคุณยาย โห อะไรอ่า ทำไมไม่ช่วยหนูเลย
“เด็ก ๆ ออกไปข้างนอกไป ผู้ใหญ่จะคุยกัน”
“หนูอยากอยู่ด้วย”
“ป่าป๊าาาาาาา” เอ่ยอ้อนลากเสียงยาวพร้อมกับโผเข้าไปกอดซบ แต่ป่าป๊ะก็ใจร้าย ไม่สนใจลูกหมูสักนิด “ให้หนูอยู่ด้วยนะ นะครับ นะนะ” ถ้าเป็นเวลาปกติหากเจ้าหมูอยากได้อะไรคุณจิรภาสคงยอมทุกอย่างไม่มีเงื่อนไข ตากลม ๆ ที่ช้อนมามองมันทำให้เขาแทบเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ลูกใครทำไมน่ารักขนาดนี้นะ!
“ไป ๆ ลูกหมูมานวดให้ตาหน่อยมา” ลูกหมูกะพริบตาปริบ ๆ มองหน้าทิวากาลหงอย ๆ ระหว่างที่ถูกคุณตาพาออกไปจากห้องนั่งเล่น ไม่นานจากนั้นคุณยายก็ชวนหลานอีกสองคนออกไปบ้าง ปล่อยให้ทิวากาลได้อยู่กับจอมจิตตรีและจิรภาสตามลำพัง
“หม่ามะกับป่าป๊ะจะคุยอะไรกับทิวาเหรอครับคุณตา”
“ตาไม่รู้ นวด ๆ บีบไหล่ตาให้แรงกว่านี้อีกหน่อย” ลูกหมูปากยื่น ปิดปากเงียบไม่ถามต่อ เพราะถามไปก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี จึงแก้แค้นด้วยการลงน้ำหนักมือบนไหล่ของคุณตา แต่คุณตาดันชอบเฉยเลย เฮ้อ
“ทำไมถึงชอบจันทร์เจ้าเหรอจ๊ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ เพราะรู้ตัวอีกทีก็ชอบไปแล้ว”
“อยากลองหรือเปล่า ดูท่าเราก็ไม่ได้จะมีท่าทีมาชอบผู้ชายอะไร” คุณจอมจิตตรีเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มทว่าสายตาเต็มไปด้วยความจริงจัง
“ครับ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย และผมก็ไม่ได้อยากลองครับ”
“แน่ใจเหรอ?”
“ครับ” ทิวากาลตอบอย่างหนักแน่นพร้อมสบตากับคุณจอมจิตตรีและคุณจิรภาสไปด้วย
“รู้ใช่ไหมว่าเรารักจันทร์เจ้ามาก?”
“ทราบครับ”
“ก็ดี เพราะถ้าทำให้จันทร์เจ้าเสียใจคงรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“....คงพอเดาได้มั้งครับ” ทิวากาลบอกพร้อมยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก จากนั้นก็มีเพียงความเงียบที่โรยตัวอยู่ ถ้าไม่นับเสียงจากโทรทัศน์น่ะนะ... จนกระทั่งผ่านไปเกือบสามนาที
“เฮ้อ พอเถอะ ไม่รู้จะถามอะไรแล้ว”
“ครับ?”
“จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรจะคุยด้วยหรอกนะ ใช่ไหมจอม?”
“ถูก! เรียกไว้เพราะจะแกล้งลูกหมูน่ะ”
“แกล้ง? ทำไมครับ?”
“เห็นหน้ากังวล อยากรู้อยากเห็นของลูกหมูแล้วสนุกดี” คุณจอมจิตตรียักคิ้วหนึ่งข้างในขณะที่คุณจิรภาสแสยะยิ้ม ทิวากาลแทบยกมือตบหน้าผาก ที่เขาเกร็งไปทั้งหมดนั้นเสียเปล่าเหรอ บ้านนี้แกล้งลูกแกล้งหลานเป็นงานอดิเรกใช่ไหม
“ถ้าจันทร์เจ้ารู้จะไม่โกรธเหรอครับ?”
“เอาขนมให้กินก็หายแล้ว นี่ทริคเลยนะ กาลก็จำไว้ แค่หาของอร่อยให้ทาน รับรอง ต่อให้โกรธแค่ไหนก็ลืมทุกอย่าง ฮ่า ๆ”
“....ครับ แล้ว เอ่อ... คุณอาไม่มีอะไรจะถามผมจริง ๆ เหรอครับ”
คุณจอมจิตตรีส่ายหน้า “ไม่มีจ้ะ ถ้าจันทร์เจ้าได้เลือกแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องสแกนหรอก...มั้ง อีกอย่างลูกหมูถึงจะล้น ๆ แต่เขาฉลาดนะ ถ้าอะไรไม่ดีเขาไม่เข้าใกล้หรอก”
“ผมไม่ใช่คนดีนะครับ...”
“ไม่มีใครเป็นคนดี 100% หรอกนะ มันก็ปน ๆ กันไปนั่นแหละ หากกาลเป็นคนไม่ดีจริง ๆ แต่ดีกับลูกของอา เราก็
พอจะอนุโลมให้ได้ แล้วจากที่ดู ๆ มานี่ กาลเองก็ดูท่าจะดูแลลูกหมูได้นะ”
“ขอบคุณครับ” ทิวากาลยกมือไหว้ “ถามได้ไหมครับว่าทำไมถึงไม่ห้ามผมกับจันทร์เจ้า?”
“ห้ามแล้วได้อะไรล่ะ? ความเศร้าซึมของลูกเหรอ? คิดว่าคนเป็นพ่อแม่อยากเห็นลูกหมูไม่มีความสุขหรือไง หือ?”
“นั่นสินะครับ”
“ถามแบบนี้ที่บ้านห้ามล่ะสิ รู้แล้วเหรอ?”
ทิวากาลยิ้มแห้ง ยกมือลูบท้ายทอย “รู้แล้วครับ ผมเพิ่งบอกวันนี้เอง แม่กับพี่น้องผมไม่มีปัญหากับเรื่องนี้ แต่ว่าพ่อผมเขา...”
“หึหึ” รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของคุณจิรภาสทำเอาทิวากาลขนลุกแปลก ๆ
“เรื่องแบบนี้มันค่อนข้างละเอียดอ่อนนะ ยังไงเสียพ่อแม่ก็ต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูก เขาคงจะตกใจที่จู่ ๆ ก็พรวดพราดไปบอกแบบนั้น กาลต้องค่อย ๆ อธิบายให้พ่อเขาเข้าใจ”
“ครับ คุณอา”
“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ไปหาลูกหมูเถอะ”
“ขอบคุณครับ” ร่างสูงยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้มจากใจ ก่อนจะขอตัวออกมา พ่นลมหายใจอย่างโล่งอก ไม่คิดว่าจะง่ายขนาดนี้ แต่ก็ดีแล้ว
ตู้ม!!!
ทิวากาลรีบวิ่งเข้าไปที่สระว่ายน้ำเมื่อเห็นจันทร์เจ้าตกลงไป เขาเกือบจะกระโดดลงไปแล้วถ้าจ๋าจ้าไม่ดึงและจริงใจและกางแขนกั้นไว้ก่อน เด็กแก้มกลมโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำก่อนจะตะโกนว่าน้องชายที่จงใจแกล้งให้ตัวเองตกน้ำ จริงใจหัวเราะพอใจ ไม่มีการช่วยใด ๆ ทั้งนั้น แต่โมโหอยู่ไม่นานเจ้าเด็กแก้มกลมก็แหวกว่ายไปมาอยู่ในสระกว้าง ไม่รู้เลยหรือไงว่าเขาตกใจแค่ไหนหลังจากที่เดินมาที่สระว่ายน้ำตามที่แม่บ้านได้บอกแล้วมาเห็นเด็กแก้มกลมตกไปในสระ
“เล่นอะไรกัน”
“จริงใจแกล้งเรา”
“ขี้ฟ้อง!”
“ก็ทิวาถาม พี่ไม่ได้ฟ้อง!” จันทร์เจ้าแหวใส่พร้อมกับวักน้ำใส่น้องชาย แต่เจ้าเด็กปีศาจนั่นกระโดดหลบไปแล้ว
“ขึ้นมาได้แล้ว”
“จริงใจช่วยพี่หน่อย” ลูกหมูลอยเข้าไปเกาะขอบสระ ยื่นมือข้างหนึ่งไปให้น้องชายพลางกะพริบตาปริบ ๆ ออดอ้อน
จริงใจหรี่ตามองก่อนแสยะยิ้มแล้วตอบกลับไปอย่างเย็นชา “ไม่”
“เจ้าเด็กปีศาจ ไม่มีน้ำใจ!”
“ถ้าพี่บริสุทธิ์ใจเค้าก็จะช่วยนะ เรียกไปนี่จะดึงเค้าลงน้ำล่ะสิ นู่น บันไดก็มี ไม่งั้นก็กระโดดขึ้นมา” ลูกหมูหน้ามุ่ยเมื่อโดนรู้ทันก่อนจะปืนขึ้นจากสระโดยไม่ใช้บันได พอขึ้นจากน้ำแล้วหนาวชะมัดเลย เจ้าเด็กแก้มกลมยิ้มกริ่ม พุ่งเข้าไปกอดจริงใจแล้วดุนศีรษะสะบัดไปมาจนหยดน้ำที่เกาะอยู่กระเด็นไปทั่ว ยิ่งจริงใจโวยวายจันทร์เจ้าก็กอดแน่นขึ้น โดยมีจ๋าจ้านั่งหัวเราะอยู่ และทิวากาลที่ส่ายหน้าอ่อนใจ เพี้ยนโคตร ๆ
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดได้แล้วเตี้ย”
“แหงะ” เมื่อจันทร์เจ้าปล่อยแขนออก จริงใจก็ดันหน้าผากพี่ชายให้หงายเงิบ ยังไม่ทันเอาคืนก็โดนสายตาดุ ๆ ของทิวาจ้องมา ลูกหมูจึงวิ่งกลับเข้าบ้านและฉุดแขนน้องสาวไปด้วย
จริงใจหมุนตัวหันหลังให้ทิวากาลแต่ไม่ได้เดินหนีไปไหน มือหนาล้วงกระเป๋าไว้หนึ่งข้างและอีกข้างล้วงเอาโทรศัพท์มือถือมากดเล่น ความจริงแล้วจริงใจไม่ได้มีความรู้สึกเกลียดทิวากาลเลยสักนิด แต่ไม่อยากคุยด้วย ทิวากาลลอบถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่มองน้องชายของเด็กแก้มกลม ท่าทางเจ้าเด็กปีศาจนี่จะไม่ชอบเขาจริง ๆ แฮะ
คิ้วเข้มยกขึ้นสูงเมื่อมองเห็นสิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของจริงใจ เขาไม่ได้ตั้งใจจะยุ่ง แต่การที่เห็นว่าเด็กปีศาจกำลังอมยิ้มอยู่นั่นทำให้ทิวากาลอยากยุ่ง
ชักเห็นทางสว่างที่จะได้ผูกมิตรกับเด็กนี่แล้วสิ หึหึ
“ชอบเหรอ?”
“อะไร?”
“คนในรูปนั่นไง”
“ก็แย่ละ” จริงใจพึมพำ ขมวดคิ้วมองทิวากาลและเบี่ยงโทรศัพท์หลบ รู้สึกเกลียดยิ้มบนหน้าหล่อ ๆ นั่นเฉยเลย ยิ้มเหมือนรู้ทัน ยิ้มเหมือนเหนือกว่า
“แต่ภัคไม่ชอบคนอายุน้อยกว่านี่”
เด็กปีศาจชะงักขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม จ้องหน้าทิวากาลนิ่ง ทำไมผู้ชายคนนี้รู้จักตัวหอมของเขา แล้วทำไมรู้ว่าตัวหอมไม่ชอบคนอายุน้อยกว่า หรือว่าทิวากาลกับณภัคจะมีความสัมพันธ์พิเศษอะไรกัน
“คิดอะไรไปถึงไหน ภัคเป็นเพื่อนกับน้องสาวพี่เลยรู้จักกัน นายน่ะ ชอบเหรอ?”
“ไม่ได้ถามสักหน่อย”
“สีหน้าออกขนาดนั้นคงคิดอะไรดี ๆ หรอกนะ”
“ว่าผมเหรอ?”
“เปล่า” ทิวากาลไหวไหล่ “จันทร์เจ้ารู้หรือเปล่าว่าเรามีคนที่ชอบแล้วเนี่ย?”
“ไม่” พูดไปแล้วก็อยากตบปากตัวเอง การบอกไปแบบนั้นก็เท่ากับเขายอมรับน่ะสิว่าชอบณภัค “คุณมั่วหรือเปล่า รู้จักณภัคจริง ๆ เหรอ”
“ให้โทรหาไหมล่ะ?” จริงใจมองนิ่ง ไม่ตอบ แต่การเงียบก็ถือว่าเป็นคำตอบให้ทิวากาล ร่างสูงเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาแล้วกดโทรออกไปยังบุคคลที่สามซึ่งเป็นประเด็นอยู่ตอนนี้โดยไม่ลืมเปิดสปีกเกอร์ด้วย
“เฮลโล”
(“พี่กาลลลลล โทรหาภัคทำไม คิดถึงเหรอ?”) เด็กปีศาจหน้าบึ้ง เชื่อแล้วแหละว่ารู้จักจริง ๆ และหงุดหงิดมากที่ณถัคตอบรับเสียงร่าเริงมากขนาดนั้น ไม่เห็นเหมือนเวลาคุยกับเขา เอาแต่ทำเสียงรำคาญใส่
“อือ คิดถึง”
(“อย่ามาพูดแบบนี้พี่กาล ถ้าภัคหวั่นไหวขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ”)
“มีแฟนแล้วจะมาหวั่นไหวอะไรกับพี่”
(“มีแฟนที่ไหน ไม่มี!”)
“อ้าวเหรอ” ทิวากาลว่ากลั้วหัวเราะและชำเลืองมองอีกคนที่อยู่ด้วย จริงใจจ้องมองเพียงแค่โทรศัพท์ในมือเขาเท่านั้น
(“ใช่น่ะสิ! เบื่อแล้ว ขี้เกียจ มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ภัคไม่โอเคคคคคคคค”)
“ไม่ลองเปลี่ยนแนวดูล่ะ คบเด็กงี้”
(“ฮอลลลล ภัคไม่อยากมีลูกนะครับพี่กาล!”)
“พี่ไม่ได้หมายถึงเด็กประถมนะภัค อ่า... เด็กอายุสิบเจ็ดก็น่าจะเป็นเด็กดี เลี้ยงง่ายนะ หึหึ” จริงใจชะงัก เหลือบมองหน้าคนพูด ริมฝีหยักเม้มเข้าหากัน แต่ใครจะรู้ว่าว่าณภัคก็ชะงักไปเช่นกัน
(“เด็กผีน่ะสิ!”) ณภัคแหว (“ไม่คุยกับพี่กาลละ!”)
“โอเค แค่นี้แหละ พี่โทรไปกวนเฉย ๆ”
(“บ๊ายบายครับ”)
จากนั้นสัญญาก็ถูกตัดไปโดยทิวากาล ร่างสูงสบตากับเด็กอายุสิบเจ็ดพร้อมยิ้มมุมปาก
“เชื่อหรือยัง?”
“อือ” จริงใจขานรับในลำคอ “สนิทกันมากหรือเปล่า?”
“อะไรสนิทกันเหรอ”
จริงใจกลอกตา “คุณกับณภัค”
“เรียกพี่ก็ได้นะ”
“ก็แย่ละ ตอบ ๆ มาเหอะ”
“หึ สนิทระดับหนึ่ง”
“ระดับหนึ่งนี่มันขนาดไหนเล่า!” ทิวากาลยักไหล่ ไม่ตอบ ปล่อยให้จริงใจไปคิดเอาเอง “ผมจะบอกไอ้หมูว่าพี่นอกใจมัน!”
ร่างสูงหัวเราะลั่น ทั้งประโยคที่เด็กอายุน้อยกว่าเอ่ยขึ้นและทั้งสรรพนามที่อีกฝ่ายใช้เรียกตัวเขาได้เปลี่ยนไป จริงใจที่พอเห็นทิวากาลหัวเราะก็ยิ่งหงุดหงิดหัวเสียไปใหญ่
“พี่กับภัคเป็นแค่พี่น้อง ไม่ต้องห่วงน่า” จริงใจยังคงหน้าบึ้งไม่หาย “ชอบภัคจริง ๆ เหรอ”
“อือ”
“ณภัคน่ะ เห็นหยิ่ง ๆ ไม่สนใจใครแบบนั้น จริง ๆ แล้วไม่ใช่แบบนั้นหรอก เอาใจเยอะ ๆ ใจดีกับเขาหน่อย ไม่นานก็ใจอ่อนเองแหละ”
“เขาไม่ชอบเด็ก”
“ใช่ เพราะภัคต้องการคนที่สามารถดูแลภัคได้ เลยคบแต่คนอายุมากกว่า”
“มันก็ไม่เสมอไปป่ะวะ” จริงใจบ่นตัวเอง ทิวากาลพยักหน้าเห็นด้วยเพราะได้ยินสิ่งที่เด็กปีศาจพูด “เขามีปมเหรอ?”
“จะว่าแบบนั้นก็ได้ พี่ไม่บอกนะ อยากรู้ก็ไปถามภัคเอง”
“พี่รู้เหรอ?” ทิวากาลพยักหน้า “บอกผมไม่ได้เหรอ?”
“บอกได้ แต่ภัคคงไม่อยากให้คนอื่นรู้ ทางที่ดีนายควรให้เขาบอกด้วยตัวเองดีกว่า”
“ก็แย่ละ”
“รู้จักกับภัคได้ยังไง นานหรือยัง?”
จริงใจเงียบไปพักนิ่ง สบตากับทิวากาลแล้วแสยะยิ้ม “ไม่บอก”
ทิวากาลกลอกตาขึ้นฟ้า ขณะที่จริงใจหัวเราะในลำคอแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ร่างสูงไหวไหล่ ไว้ค่อยไปตะล่อมถามกับณภัคก็ได้ เอ... ถ้าหากบอกเด็กแก้มกลมว่าน้องชายปีศาจของเจ้านั่นกำลังมีความรักล่ะ จะเกิดอะไรขึ้นนะ หึหึ
“พี่ทิวา!!” ช่วงขายาวหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองเจ้าของเสียงเรียก เจ้าเด็กแก้มกลมกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหา ตัวนิ่มอาบน้ำหอมฉุย แต่งตัวด้วยชุดนอนเนื้อบางสีฟ้าอ่อนขาสั้นแขนสั้น ผิวขาวนวลกับกลิ่นหอม ๆ นั่นล่อตาล่อใจเขาจริง ๆ
“เดินช้า ๆ ก็ได้”
“พี่จะกลับแล้วเหรอ?”
“อือ ดึกแล้ว”
“ว้า เรายังไม่ได้ถามเลยว่าคุยอะไรกับป่าป๊ะหม่ามะ”
“คุยปกตินั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่โดนแกล้งใช่ไหมครับ?” ทิวากาลส่ายหน้าเป็นคำตอบ “นึกว่าจะโดนแกล้งเสียอีก แย่จัง”
“เดี๋ยว ๆ ดีใจหรือเสียดายที่พี่ไม่โดนแกล้งฮะ?”
“เสียดาย เอ๊ย ก็ต้องดีใจสิค้าบบบบ คิคิ”
ยื่นมือไปดึงแก้มยุ้ยหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะเดินคู่กันออกไปนอกบ้าน ทิวากาลบอกลาผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านเรียบร้อยแล้ว ความจริงก็อยากจะรอให้จันทร์เจ้าลงมาก่อน แต่เพราะไม่อยากรบกวนมากเพราะเวลาก็ล่วงเลยมานาน คนอื่น ๆ จะได้พักผ่อน
“พี่จะกลับบ้านหรือคอนโดครับ?”
“คอนโด ใกล้กว่า”
“อ๋อ ขับรถดี ๆ นะครับ”
“ครับ” จันทร์เจ้าถอยออกมา ให้ทิวากาลได้ขึ้นรถ แต่ว่าคนนิสัยไม่ดีกลับเดินเข้ามากอดเราไว้เฉยเลย ตากลมเบิกโพลงก่อนยกแขนกอดตอบ “พี่มีความสุขมาก ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณเราทำไม เราไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“ถ้าไม่ได้เจอเรา พี่คงไม่รู้จักความสุข” แก้มกลมขึ้นสีระเรื่อกับประโยคหวานเลี่ยนที่ออกมาจากปากของทิวากาล ใครจะไปคิดว่าคนอย่างทิวากาลจะพูดอะไรแบบนี้เป็นด้วย ทั้งเขินทั้งขนลุกไปในเวลาเดียวกันเลย แต่ถ้าบอกทิวาออกไปแบบนี้คงโดนดึงแก้มจนยืดแน่นอน
“เราดีใจที่พี่มีความสุข”
“จูบหน่อย”
ตุบ!
กำปั้นเล็กทุบเข้ากลางแผ่นหลังกว้างทันที ผละออกจากอ้อมกอดอุ่น กอดอกทำหน้ามุ่ยปากยื่น ทิวากาลหัวเราะอารมณ์ดีกับสีหน้าของเด็กแก้มกลม ทำตัวน่าโดนรังแกอีกแล้ว
“กลับไปเลย!”
“ไล่พี่เหรอ”
“เออ! ไปเลย ไป๊ ชิ่ว ๆ”
“เดี๋ยวจะโดนนะเตี้ย”
“ใครกลัวล่ะ แบร่!” ชี้หน้าคาดโทษเจ้าเด็กเตี้ยไว้ก่อน ปล่อยให้ตายใจแล้วจึงรีบโฉบเข้าไปกดจมูกโด่งสันลงบนผิวแก้มนวลเร็ว ๆ แล้วผละออก เด็กน้อยยกมือทาบแก้มข้างที่โดนหอม ตากลมกะพริบปริบ ๆ อ้าปากหวอและหน้าขึ้นสีเข้มลามไปถึงใบหู
“เรา เราจะฟ้องพี่ฟ้า! จะบอกว่าพี่ลวนลามเรา!”
“เฮ้ย!”
“ทิวานิสัยไม่ดี จะฟ้องพี่ฟ้า แง”
“อ้าว ๆ อย่าแงดิ”
“ไม่รู้แหละ จะให้พี่ฟ้าตีทิวาเลย แก้มเราร้อนมาก ๆ จะระเบิดอยู่แล้ว ฮือ”
ทิวากาลยิ้มกว้างกับคำพูดน่ารักจากเด็กแก้มกลม “เขินเหรอครับ?”
“อือ” คำตอบตรงไปตรงมา ยอมรับแบบง่าย ๆ ของเจ้าเด็กน้อยทำให้ทิวากาลยิ่งอารมณ์ดี เอาเป็นว่าเขาเลิกแกล้งดีกว่า เดี๋ยวเด็กได้ระเบิดตัวเองไปจริง ๆ หึหึ
“ฮ่า ๆ โอเค พี่กลับแล้วนะครับ”
“ครับ”
“Goodnight”
จันทร์เจ้าโบกมือบ๊ายบายทิวากาลที่ขับรถออกไป จากนั้นจึงวิ่งกลับเข้าบ้านแล้วตรงเข้าห้องนอนตัวเองทันที กระโดดไปนอนกลิ้งบนเตียง มือยังทาบไว้บนแก้มไม่ละออกไปไหน งือ ทิวาน่ะ ทำอะไรก็ไม่รู้ เราจะบ้าตายอยู่แล้วนะ คนบ้า!
TBC
สวัสดีครับโผมมมมมม ~
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไร ชื่อตอนกับเนื้อเรื่องไม่เข้ากันก็อย่าถือสาเลยนะคะ คิดไม่ออก พฮืออออออออ
ในส่วนของ ตัวหอม ตัวหอมเป็นคำที่จริงใจใช้เรียกณภัค(ในใจ)ค่ะ
เพราะตอนโดนชน(ตอนเจอกันครั้งแรก)กลิ่นของณภัคก็ติดจมูกจริงใจไป (เด็กปีศาจประทับใจแรง)
จริง ๆ มีอธิบายไว้ในเรื่องของนางเอง แต่ยังไม่ลงเลยกลัวจะงงกัน .__.
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่แวะเข้ามานะคะ ไว้เจอกันตอนหน้านะค้าบบบบ
บั๊บบัย
หัวข้อ: [END]「มนุษย์แฟนเด็ก」แจ้งข่าวรวมเล่ม P.1 (อ่าน 561111 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก