มนุษย์แฟนเด็ก
28
มีความเป็นเต้าหู้ไข่
สองขาก้าวไปตามทางเดิน ดวงตากลมมองตรงไปด้านหน้า เส้นผมสีน้ำตาลเข้มปลิวพลิ้วตามแรงลม ริมฝีปากที่ปกติมีรอยยิ้มอยู่ตลอดตอนนี้เป็นเส้นตรง นัยน์ตายังคงปรือปรอยงัวเงียเพราะยังมีความง่วงหลงเหลืออยู่ ถ้าไม่ติดว่าจะหน้าลงคะมำหรือสะดุดขั้นบันไดเล่น ๆ จันทร์เจ้าคงหลับตาเดินแล้ว และระหว่างนั้นลำคอก็ถูกคว้าไปล็อกเอาไว้ แผ่นหลังกระแทกเข้ากับบุคคลด้านหลัง จันทร์เจ้ารีบตะปบมือบนแขนของคนปริศนาแล้วดึงกระชากไปด้านหน้าตามสัญชาตญาณ(ของคนที่เรียนศิลปะป้องกันตัวมา) ทว่าในจังหวะที่กำลังจะเหวี่ยงทุ่มลงพื้นนั้นคนร้ายก็ส่งเสียงร้องออกมาเสียก่อน คนที่ระวังตัวอยู่ตลอดจึงชะงักไว้ทันเพราะจำเสียงได้
“เบสท์เล่นอะไรเนี่ย!” เกือบไปแล้วไหมล่ะ ถ้าช้ากว่านี้ได้เจ็บตัวจริง ๆ แน่
“กูแค่มาทัก มึงจะฆ่ากูเหรอ!”
“บ้าเหรอ เราแค่ป้องกันตัว เบสท์นั่นแหละ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง เราตกใจนะ”
“มึงจำกูไม่ได้หรอหมู”
“ก็ตกใจนี่นา เราก็ง่วง ๆ อยู่ด้วย สติก็ไม่ค่อยมี อีกอย่างร่างกายมันก็เป็นไปเอง...” ช้อนตามองเพื่อนหน้าหวานที่ขนาดความสูงไม่ต่างกันมากนัก(แต่เบสท์ก็สูงกว่าอยู่ดี...)
“โหดสัด” ฟินน์พูดขึ้นบ้าง
“นี่เพื่อนไง!”
“ก็ตกใจไง!”
“พอ ๆ เลิกตีกันแล้วขึ้นเรียนค่ะซิส” กุลสตรีม้าดีดกะโหลกหนึ่งเดียวในกลุ่มเอ่ยห้ามทัพด้วยความรำคาญและโอบแขนกอดคอเบสท์และจันทร์เจ้าก่อนทั้งสามจะเดินขึ้นตึกเรียนไปด้วยกัน
ระหว่างนั้นพวกเราสามคนก็คุยกันไปด้วย แต่จันทร์เจ้ารู้สึกเหมือนถูกคุกคามอยู่คนเดียว
“ตอนกินข้าวเสร็จมึงไปไหนมา ทำไมทิ้งพวกกู!”
“ทีแรกทิวาจะพาไปไหนไม่รู้ แต่เราง่วง ก็เลยไปนอน”
“ไปนอนไหน!!”
“ห้องทิวา”
“กรี๊ดดดดดด!” ฟินน์กรีดร้องขึ้นมา ลูกหมูยกมือปิดหูแทบไม่ทัน เพื่อน ๆ ที่อยู่ในคลาสก็หันมามอง
“ไวไฟนะมึง! เป็นเด็กเป็นเล็กหัดขึ้นห้องผู้ชาย!” เบสท์พูดพร้อมใช้นิ้วจิ้มหน้าผากนูนจึก ๆ
“พูดอย่างกับเบสท์ไม่เคยขึ้นห้องผู้ชายงั้นแหละ...” ลูกหมูพึมพำหน้ามุ่ย เบสท์ได้ยินเพราะนั่งอยู่ข้างกันเลย เลยโดนฟาดหน้าผากไปดังเพี๊ยะ จะฟ้องพี่มิค!!!!
“แล้วนี่มายังไง กูเห็นพี่กาลมาก่อนหน้ามึงตั้งเป็นชั่วโมง” หรี่ตามองเบสท์ ทำไมเจอทิวาได้ หรือเพราะอยู่กับพี่มิค! “ไม่ต้องคิดเรื่องจัญไรเลยอีหมู ตอบกูมา!!”
“ทิวามีเรียนก่อนเลยโทรให้พี่รถถังไปรับที่คอนโด แล้วเราขับรถทิวามา”
“.................” เบสท์กับฟินน์ตัวแข็งทื่อ อ้าปากคางเบิกตาโต ที่เงียบไม่ใช่เพราะไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของเพื่อน แต่ตกใจจนพูดไม่ออกต่างหาก คนพูดมันก็หน้าเฉย ๆ เหมือนเรื่องปกติ เฮ้ย! มันไม่ปกติโว้ย! ทิวากาลเป็นสิ่งมีชีวิตที่หวงของรุนแรงคนหนึ่ง การที่ยอมให้ใครสักคนแตะต้องรถของตัวเองนั้นมันเป็นเรื่องยากมาก ใครเป็นแฟนคลับของทิวากาลก็รู้กันทั้งนั้น ก็ไม่คิดว่าจันทร์เจ้าจะได้รับสิทธิพิเศษมากมายขนาดนี้
พี่กาลแม่ง...โคตรหลงอ่ะ
ทั้งให้ขึ้นคอนโด ทั้งให้รถมาขับ ทั้งยังให้สกินชิพแบบไม่ปริปากบ่น อีกทั้งยังเปย์ตลอด
ยอมใจ
“จันทร์เจ้าคบอยู่กับพี่กาลเหรอ?” คนถูกถามหันไปมองด้านหลัง เป็นเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ยื่นหน้าเข้ามาถาม สงสัยจะได้ยินตอนที่เราคุยกัน เธอชื่อนาว เคยคุยกันบ้างแต่ไม่ได้สนิทอะไรแต่ก็คุยกันได้
“เปล่าครับ ไม่ได้คบกัน”
“อ้าว แล้วเป็นอะไรกันอ่ะ เรื่องเมื่อกลางวันอีก คนเขาพูดเรื่องนี้ทั้งม.แล้วมั้ง”
“เป็นคนที่ชอบกันครับ” “กรี๊ด!” นาวปิดปากกรี๊ด ดิ้นแด่ว ๆ เหมือนปลาขาดน้ำ เขาเป็นอะไรอะ... “โอ๊ย รุนแรงกับใจ นี่ ๆ เราชอบจันทร์เจ้าเวลาอยู่กับพี่กาลมากเลยนะ น่ารักกกกกกก”
“อ่า... ขอบคุณครับ”
“เราขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหม?”
“ถ่ายรูปเราเหรอ? เอาไปทำไมอ่ะครับ?”
“ส่งให้แอดมิน อยากแชร์ความฟิน ขออนุญาตน้า~” จันทร์เจ้าหันไปสบตาเพื่อนทั้งสองตน เบสท์กับฟินน์สั่นหัวดิกไม่รู้เรื่อง
“แอดมินอะไรเหรอ?”
“อ้าว นี่จันทร์เจ้าไม่รู้เหรอ มีคนทำเพจ TEAMCHANTIWA ด้วยนะ เป็นเพจคู่ของจันทร์เจ้ากับพี่กาลน่ะ คนกดไลค์เป็นหมื่นเลยนะ” นาวพูดพร้อมกับกดโทรศัพท์เปิดหน้าเพจที่ว่านั้นให้จันทร์เจ้าด้วย เบสท์กับฟินน์ก็ถือโอกาสสุมหัวด้วย
“ทีม...จันทิวา?”
“ใช่จ้า เอาชื่อจริงของพี่กาลกับจันทร์เจ้ามารวมกันน่ะ”
“โห คนกดไลค์เป็นหมื่นเลยเหรอวะ ไม่น่าเชื่อ หน้าโง่ ๆ อย่างมันเนี่ยนะ!?” เบสท์เงยหน้าสบตากับนาว หญิงสาวยิ้มกว้างพยักหน้าหงึก ๆ แก้มแดงปลั่งด้วยความเขินที่ได้อยู่ใกล้คนที่ปลื้มในระยะประชิดขนาดได้ยินเสียงลมหายใจ โอ๊ย อีแม่ใจบ่ดี
“เขาไลค์ไว้ด่าหรือเปล่าวะ”
“บ้า ไม่ใช่หรอกฟินน์ คนชอบจันทร์เจ้าเยอะจะตาย” นาวแย้ง “เราขอถ่ายรูปหน่อยนะ นะ”
“ก็ ก็ได้คับ...”
“เย้!!! ขอบคุณน้า จันทร์เจ้ายิ้มสวย ๆ เลย ฮือออ อย่างนั้นแหละ น่าร้ากกกกกกกกกกกก” ลูกหมูยิ้มใส่กล้องและทำท่าต่าง ๆ ตามที่นาวบอก จนสาวเจ้าพอใจถึงได้หยุด แต่จันทร์เจ้าก็ไม่ได้ว่าอะไร สนุกดี “ขอบคุณน้า ว่าง ๆ เข้าไปดูเพจนะจ๊ะ”
“นาวเป็นแอดมินเหรอ?”
“เปล่า ๆ เราก็แค่ลูกเพจตัวน้อย ๆ ที่ชอบจันทิวา เราก็ไม่รู้หรอกว่าแอดมินเป็นใคร”
“อ๋อออออ”
ทุกอย่างถูกหยุดไว้แค่นั้น จากที่ว่าจะเข้าไปดูเพจทีมจันทิวาอะไรนั่นสักหน่อยก็ต้องล้มเลิกไปเพราะอาจารย์เดินเข้ามาในคลาสพอดี เอาไว้ว่าง ๆ ค่อยแวบไปดูก็ได้ ไม่รู้เลยแฮะว่ามีคนทำอะไรแบบนี้ให้ด้วย ยิ่งเป็นชื่อที่เรามารวมกันกับชื่อทิวาอีก งื่อ ทำไมหน้าเราก็ร้อนขึ้นมาไม่รู้
Rrrrrrrr
“หยั่งรู้อะไรขนาดนั้นคะ อาจารย์เดินยังไม่พ้นธรณีประตูเลย โทรตามละ ลำไย!” ฟินน์จีบปากจีบคอแขวะ ลูกหมูหัวเราะขบขันมากกว่าจะโกรธ ปลายนิ้วเลื่อนหน้าจอเพื่อรับสายจากคนที่โทรเข้ามา
‘ทิวากาลที่นิสัยไม่ดี’ “สวัสดีครับ” ลูกหมูเอ่ยทักพลางเก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋าไปด้วย ฟินน์ที่เก็บของเสร็จแล้วก็เติมหน้ารอ เบสท์เองก็เช่นกัน…(ทาลิปบาล์มเฉย ๆ)
(“เลิกเรียนหรือยัง?”)
“เลิกแล้ว กำลังเก็บของ”
(“อือ พี่รออยู่โต๊ะเดิม”)
“โอเค เดี๋ยวเราไปหา บั๊บบัย” วางสายจากทิวากาลขณะที่เก็บกระเป๋าเสร็จพอดี “ไปกัน”
“ไม่ไปได้ป่ะ ไม่อยากเห็นมึงสวีทกับพี่กาลว่ะ”
“ใช่!” เมื่อเบสท์พูดจบฟินน์ก็รีบพยักหน้าสนับสนุนอย่างเห็นด้วย
“สวีทอะไรกัน มั่ว!”
“สะดิ้ง!” สองสาว(?)ประสานเสียงพร้อมกัน ลูกหมูย่นจมูก เราไม่ได้สะดิ้งสักหน่อย ทำไมต้องมาใส่ร้ายเราด้วย โป้ง!
“ถ้ามาช้ากว่านี้เพื่อนพี่จะไปตามแล้วนะคร้าบ” เดินยังไม่ถึงโต๊ะเสียงพี่รถถังก็ตะโกนแหวกอากาศแซวมา เด็กปีหนึ่งทั้งสามยกมือไหว้ผู้อาวุโส(กว่า)
“พวกพี่ทำงานเสร็จกันแล้วเหรอครับ?”
“ยังจ้ะ แต่จะไปหาของหวานกินสักหน่อย เพิ่มพลัง” พี่ชมพู่ยักคิ้ว อย่างเท่เลย มีเสน่ห์มาก! “ไปด้วยกันไหมลูก?”
“ไป!!” เราสามคนตอบพร้อมกัน ถ้าไปกับรุ่นพี่ยังไงก็ไม่ได้จ่ายเองแน่นอน งานพรีเมี่ยม! คิคิ
@นมปัง “อ๊า! พี่มิคอย่าแย่งของเราสิ!”
“แค่นี้หวงเหรอ กาลดูแลเด็กมึงหน่อย” ลูกหมูหน้ามุ่ย มองตามขนมปังปิ้งทาสังขยาที่เข้าปากพี่มิคไปแล้วตาละห้อย
“มึงอย่าไปแย่งมัน”
“อ้าว ทำไมกูโดนวะ ใช่ซี่! กูก็แค่เพื่อนนี่ เชอะ”
ผลัวะ!
“สะดีดสะดิ้งก็ของมึงฮะ!?” พี่ต้นกับพี่รถถังพร้อมใจกันตบหัวพี่มิคคนละทีโดยไม่ได้นัดหมาย คนถูกประทุนร้ายทำหน้าบึ้ง คิดว่าตัวเองเป็นสาวน้อยน่ารักหรือไง
“ตบทำเหี้ยไร กูเจ็บ!”
“เลิกเถียงกันสักที รำคาญ”
กริบ... นี่ทิวากาลหรือผู้บริหารสูงสุด พูดอะไรออกไปคนเชื่อฟังกันจัง
“เฮ้ย! มีจริง ๆ ด้วยว่ะ” เสียงตะโกนของเบสท์เรียกสายตาทุกคนให้หันไปมอง
“อะไรเหรอ?”
“เพจแฟนคลับมึงไง”
“ที่นาวบอกน่ะเหรอ?”
“เออ มึงเปิดดูดิ เชี่ย ไม่น่าเชื่อว่าหน้าอย่างมึงจะมาคนมาชอบ” จันทร์เจ้ากลอกตากับคำพูดของเบสท์ กะจะขอดูจากของเพื่อนแต่โดนพูดดักแบบนั้นเลยต้องเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาแล้วจึงล็อกอินเข้าไปในแอพพลิเคชั่น ตากลมกะพริบปริบเมื่อเห็นตัวเลขแจ้งเตือนจำนวนมหาศาลที่ปรากฏขึ้น อาจจะเพราะไม่ได้ล็อกอินไว้ประจำเลยไม่รู้ว่ามีแจ้งเตือนมากมายขนาดนี้ (ตั้งแต่ที่โดนจริงใจขโมยโทรศัพท์ไปเล่นลูกหมูก็ไม่ยอมล็อกอินแอพไหนค้างไว้เลย)
“อะไร?” ทิวากาลชะโงกหน้าเข้าไปดูด้วย
“TEAMCHANTIWA”
“จันทิวา?”
“อือ นาวบอกว่าเป็นเพจคู่ของพี่กับเรา เราก็เพิ่งรู้ว่ามีอะไรแบบนี้” ร่างสูงขมวดคิ้ว มีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอวะ นาน ๆ จะเข้าไปเช็กสักทีด้วยสิ
“ทำไมพี่ไม่รู้”
“น้ำหน้าอย่างมึงจะไปรู้อะไร เพจนี้กูไลค์ไว้ด้วย คนอวยน้องชับบี้เยอะฉิบหายอ่ะ มึงตายแน่ ผู้ชายอยากได้น้องเยอะแยะ” ชมพู่โพล่งขึ้นมา ทิวากาลยิ่งขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก
“แล้วนี่คืออะไร?” ทิวากาลพูดเสียงขุ่น ใบหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์
TEAMCHANTIWA “เป็นคนที่ชอบกันครับ”
----------------------------
ขอบคุณสายข่าวสำหรับรูปภาพและข้อความฟิน ๆ ให้ชาวทีมจันทิวาได้ชื่อฉ่ำอุราค่ะซิส
*แนบรูปจันทร์เจ้ายิ้มกว้างชูสองนิ้ว* 2,769 likes 332 comments 198 shares
“โห คนไลค์เยอะจัง”
“ชอบเหรอ?”
“ไม่รู้สิ ตกใจนิดหน่อย พี่ไม่ชอบเหรอ?” ช้อนตาถามคนนิสัยไม่ดีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“ไม่ชอบ”
“ใจเย็นน่ามึง น้องมันน่ารักจะมีแฟนคลับก็ไม่แปลก”
“กูหวง” ลูกหมูยิ้มกว้างใส่ตาคนขี้หวง ทิวายังหน้าบึ้งอยู่ ก้านนิ้วยาวสัมผัสจอสมาร์ทโฟนเพื่อรีเฟรช และนั่นทำให้เห็นว่ามีสเตตัสใหม่ที่เพิ่งโพสต์ไม่กี่นาทีที่แล้ว
TEAMCHANTIWA ชิดกว่านี้ก็รวมร่างแล้วค่ะซิส *แนบรูปทิวากาลและจันทร์เจ้าหัวชนกันขณะส่องเพจ*
‘กรี๊ดดดด น่ารักกกกก’
‘น้องจันทร์เจ้าน่ารักมากแกรรรรรรรรรรร’
‘พี่กาลโคตรงานดี เราเจอที่นมปัง’
‘เห็นด้วยกับเม้นท์บนค่ะ แอบมองอยู่ หล่อมากกกกก ฉันไม่รู้จะอยากเป็นจันทร์เจ้าหรือพี่กาลดี แต่ที่แน่ ๆ อยากให้เขาได้กันค่า’
‘แกรรรรรรรร พวกเขายังอยู่นมปังไหม ฉันจะไป ฉันอยากเจอออออออออออออ! *อีโมจิร้องไห้สิบตัวถ้วน*’
‘น้องจันทร์เจ้าน่ารักจังครับ อยากหยิกแก้ม’
‘ลงรูปน้องจันทร์เจ้าบ่อย ๆ นะครับ’
‘มีเฟซน้องเขาไหมครับ ผมผ่านมาเจอ อยากติดตาม’ ไอ้สามความเห็นสุดท้ายนี่มันยังไง...
“สู้นะยู” ชมพู่บอกเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนก่อนจะหัวเราะ สุมหัวกันขนาดนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไรไอ้กาลถึงได้ทำหน้าทะมึนถึงแบบนั้นก็แย่แล้ว แค่นี้ยังน้อยไปจ้ะ มีคนเข้ามาขอเบอร์น้องชับบี้กันแบบเรียลไทม์ หึหึ
“ใครถ่ายรูปอ่ะ เขาต้องอยู่ในนี้แน่เลย” ลูกหมูยืดคอ หัวซ้ายมองขวา หาคนที่น่าจะเป็น แต่ในร้านคนเยอะแบบนี้คงไม่รู้ว่าใครถ่าย ข้องใจจังเลย... มือเล็กแบขอโทรศัพท์คือจากทิวากาลก่อนจะกดพิมพ์ยุกยิกและรอผล
Chantiman Jj ใครถ่ายเหรอครับ?
TEAMCHANTIWA บอกทีว่าเจ้ไม่ได้ตาฝาด น้องจันทร์เจ้ามาเม้นท์ค่ะคุ้ณณณณณ
‘กรี๊ดดดดด น้องจันทร์เจ้ารับรู้แล้ว’
‘จันทร์เจ้ามาเม้นท์ โอ๊ยยยย ตายค่ะตาย’
‘อร้ายยยยย เจ้แอดมินตายไปหรือยัง หายใจทันไหมค้า’ Chantiman Jj ทำไมไม่มีใครตอบเลยว่าใครถ่าย ; __ ;
TEAMCHANTIWA ขอโทษค่ะน้องจันทร์เจ้า พอดีแอดมินฟินมากไปหน่อย มีลูกเพจส่งรูปมาให้จ้า
Chantiman Jj “ใครนะ...”
“ไม่ชอบก็บอกให้เขาลบสิ”
ลูกหมูสั่นหัว “ไม่ได้ไม่ชอบ แค่สงสัยเฉย ๆ พี่ทิวานั่นแหละ อึดอัดหรือเปล่า”
“ชินแล้ว” ยู่ปาก ลืมไปว่าทิวาเป็นคนดัง การที่มีอะไรแบบนี้คงจะเป็นเรื่องปกติ มือหนาวางลงบนศีรษะกลมแล้วขยี้เบา ๆ “แต่ไม่ชอบที่มีคนมาเม้นท์จีบเรา”
“ช่วยไม่ได้ เราน่ารักนี่นา”
“แหวะ!” เบสท์กับฟินน์ส่งเสียงแหวะ ขนาดพี่มิคกับพี่รถถังยังทำหน้าปุเลี่ยนกับความมั่นหน้าของลูกหมู
“เถียงสิว่าเราไม่น่ารัก”
“จ้า!”
“หนูต้องเตรียมใจด้วยนะชับบี้ มีคนชอบยังไงก็ต้องมีคนเกลียด ถ้าจะเสพอะไรพวกนี้ก็ต้องแกร่ง พร้อมรับกับความเห็นด้านลบ”
“ขอบคุณครับพี่ชมพู่”
“ไอ้กาลเส้นเลือดในสมองแตกก็คราวนี้” พี่ต้นพูดก่อนจะไฮไฟว์กับพี่ชมพู่และพี่รถถัง
“เออ ระวังนะครับน้องหนู เพื่อนพี่มันหึงโหด” พี่รถถังว่าต่อ จันทร์เจ้าก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ
“พี่ทิวาเคยมีแฟนเหรอครับ?”
“เปล่า” ทิวากาลปฏิเสธ
“อ้าว แล้วพี่รถถังจะรู้ได้ไงว่าพี่หึงโหด ถ้ารู้ก็แสดงว่าต้องเคยเห็น นั่นก็หมายความว่าพี่ทิวาก็ต้องเคยมีแฟน”
“ร้ายนะเราอ่ะ” พี่มิคใช้หลอดนมปั่นชี้วน ๆ
“เปลี่ยนเรื่องนี่นา ไม่บอกก็ไม่อยากรู้แล้ว!”
“โดนงอนแล้วค่ะพี่กาล สั่งพุดดิ้งให้นางอีกสักถ้วยสิคะ”
“เราไม่ง่ายนะฟินน์ แค่เอาขนมมาล่อคิดว่าจะหายงอนเหรอ”
“ถ้าสั่งมาให้จะหายป่ะครับ?” ทิวากาลเอียงไหล่กระแซะไหล่เล็ก ถามพลางอมยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่”
“สองถ้วยเลย”
“.....”
“สั่งกลับบ้านให้ด้วยครับ”
“ก็ได้ เห็นว่าขอร้องหรอกนะ ไม่อยากปฏิเสธเพราะกลัวเสียน้ำใจ”
ค่ะ! คนไม่ง่าย คนไม่เห็นแก่กิน!
“พี่ง่วงเหรอครับ?” เอ่ยถามคนตัวสูงที่เดินมาข้างกัน ทิวาปิดปากหาวหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่อยู่ในร้านนมปังด้วย
“อือ นิดหน่อย”
“เราขับรถให้ไหม พี่จะไปนอนพัก” ส่งความห่วงใยผ่านทางสายตาไปให้คนนิสัยไม่ดี ทิวากาลผุดยิ้มบาง ยกมือเกลี่ยผิวแก้มนิ่มและพยักหน้าตกลงก่อนส่งกุญแจรถให้กับเด็กแก้มกลม
“ฝากด้วยนะครับ”
“Don’t worry about it!” ลูกหมูยิ้มทะเล้น รับกุญแจจากทิวากาลมาแล้วก็แปลงร่างเป็นคนรถ เปิดประตูให้ร่างสูงเข้าไปนั่ง โค้งให้คล้ายทำความเคารพ เมื่อปิดประตูแล้วจึงวิ่งไปประจำที่ฝั่งคนขับ
“ขาถึงคลัชหรือเปล่า” ถามคล้ายแซว จึงได้ค้อนจากตากลม ๆ มาวงใหญ่
“เดี๋ยวพาเสยเสาไฟเลย”
“ถ้าตายพร้อมเราพี่ยอมนะ” ทิวากาลบอกด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำกอปรกับสายตาหวานเชื่อมทว่าจริงจัง
“เราไม่ยอม เราจะยังตายไม่ได้ ยังกินบุฟเฟต์ไม่ครบทุกร้านเลย!” จบกัน… กะจะซึ้งสักหน่อย เด็กน้อยของเขาช่างมั่นคงในจุดยืนจริง ๆ
“อ้วนเอ๊ย!” เด็กแก้มกลมหันมายักคิ้วใส่และกลับไปมองถนนต่อ ไม่มีแววว่าโกรธเคืองแม้แต่น้อย เพราะเจ้าตัวรู้ว่าแค่แซวเล่นไม่จริงจัง มันน่ารักตรงนี้ “เตี้ยขับรถมือเดียวได้ไหมครับ?”
“ได้ครับ เราเก่ง” พูดโดยไม่มองหน้าและยังส่งมือไปให้ราวกับรู้ว่าคนตัวสูงต้องการอะไร มือหนาคว้ามือเล็กไปจับก่อนจะสอดประสานปลายนิ้วเอาไว้ ลูกหมูระบายยิ้มบางไม่ต่างจากทิวากาลที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าเช่นกัน ร่างสูงเกลี่ยนิ้วบนหลังมือนิ่มพลางหลับตาลง
แต่ที่ต่างกันนั้นคือริ้วระเรื่อที่ปรากฏบนแก้มเนียนนุ่ม
“….ทิวา ….พี่ทิวา”
“อือ…”
“ถึงคอนโดแล้วครับ”เปลือกตาสีอ่อนค่อย ๆ ปรือขึ้น ทิวากาลยกมือกุมขมับ และนั่นทำให้พบว่าเขายังไม่ได้ปล่อยมือจากจันทร์เจ้า ลูกหมูมองคนนิสัยไม่ดีอย่างเป็นห่วง ไม่เคยเห็นทิวาเป็นแบบนี้เลย
“ไม่สบายหรือเปล่า?”
“เปล่านี่” ตอบแล้วยิ้มให้ ก่อนจะชวนลงจากรถ
“เมื่อคืนพี่นอนกี่โมง?” ลูกหมูเอ่ยถามพลางใช้หลังมือแตะหน้าผากและลำคอของร่างสูงด้วย “ตัวอุ่น ๆ นะครับ”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร”
“เราเป็นห่วง”
“งั้นก็อยู่ดูแลพี่สิ” ทิวากาลพูดเล่น ๆ (หากได้จริงก็ดีมาก) แต่ใครจะไปรู้ว่าเจ้าเด็กแก้มกลมดันคิดจริงขึ้นมา
“สวัสดีครับ … จริงใจเหรอ วันนี้พี่กลับช้านะ … ทิวาไม่สบาย … อือ ขออยู่ก่อนเดี๋ยวจะกลับ … รู้น่า บั๊บบัย”
“เอาจริงดิ?” ถามหลังจากที่ลูกหมูวางสายไปแล้ว
“อ้าว ถ้าไม่อยากให้อยู่เรากลับก็ได้นะ”
“ต้องการคนดูแล” ลูกหมูเบะปากเมื่อคนตัวโตโน้มมาซบหน้าผากกับไหล่ “ปวดหัว...”
“อ่อนแอเป็นเต้าหู้ไข่ในแกงจืดเลย ปวดหัวมากไหมครับ?”
“ไม่มากครับ ขึ้นข้างบนกันเถอะเตี้ย”
เมื่อขึ้นมาถึงห้องพักจันทร์เจ้าก็บอกให้คนตัวโตไปเปลี่ยนชุดที่ใส่สบาย ทิวากาลดื้อ อาบน้ำสระผมด้วย ลำบากลูกหมูต้องมาเช็ดผม เป่าผมให้ เป็นง่อยเหรอ ทำเองไม่ได้แหงะ ...บ่นอยู่ในใจแต่ก็ทำให้ไม่อิดออด
แชะ มือเล็กชะงักหลังจากที่ได้ยินเสียงชัตเตอร์ ทิวากาลส่งโทรศัพท์ให้ดู เป็นภาพถ่ายเมื่อสักครู่แล้วถูกอัพโหลดลงไปแล้ว ในรูปเห็นเพียงช่วงดวงตาคมขึ้นไปและมือขาวที่กำลังใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหยดน้ำจากลุ่มผมสีปีกกา มันก็แค่รูปธรรมดา แต่ทำไมถึงได้...
“เขินเหรอเตี้ย หน้าแดงฉิบหาย” “เปล่าสักหน่อย! โดนลมร้อนต่างหากเล่า”
“ขี้โกหกนะเราอ่ะ”
“ชิ ทำเองเลย” กดปิดสวิตซ์และว่างไดร์เปล่าผมบนโต๊ะ บอกว่าให้ทำเอง แต่ก็เช็ดผมจนแห้งไปแล้ว และในขณะที่กำลังจะเดินออกไปข้อมือก็ถูกคว้าไว้เสียก่อน ทิวากาลออกแรงดึงไม่มาก และนั่นก็สามารถทำให้เด็กแก้มกลมถลามานั่งบนตักเขาได้ จันทร์เข้าดิ้นขลุกขลัก แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนจะโดนรัดแน่นมากขึ้น จึงยอมนั่งอยู่เฉย ๆ
“ปล่อยเรานะ”
“ไม่”
“เราอึดอัด พี่ทิวา ปล่อยเราน้า”
“หึ ไม่ใจอ่อนหรอก ขอกอดก่อนนะครับ” ลูกหมูตัวแข็งทื่อเมื่อทิวากาลเอ่ยอ้อนซ้ำยังซบหน้ากับไหล่เราอีก ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดต้นคอยิ่งทำให้คนอายุน้อยกว่าหายใจลำบาก
“พี่ครับ... ไม่หนักเหรอ?”
“ไม่” ทิวากาลตอบเสียงแผ่ว และพยายามระงับความรู้สึกหลังจากที่ได้สูดดมกลิ่นหอมจากร่างกายขาวเนียน แขนแกร่งยอมปล่อยออกให้คนตัวเล็กกว่าได้รับอิสระ ทันทีที่ถูกปล่อยลูกหมูก็ดีดตัวออก
“พี่ทิวาไปนอนบนเตียงนะ”
“นอนด้วยกัน” พยักหน้าตกลงเพราะสายตาคมฉ่ำวาว ลูกหมูคิดว่าทิวาจะไม่สบายจริง ๆ แล้ว
แตะมือบนหน้าผากของทิวาอีกครั้ง อุ่นขึ้นกว่าเดิมอยู่พอสมควร คาดว่าน่าจะเพราะอาบน้ำแน่เลย เป็นแบบนี้เราจะได้กลับบ้านหรือเปล่าเนี่ย หือ ทำไมคนแข็งแรงถึงได้มาเป็นเต้าหู้ไข่ได้
“มีเจลลดไข้ไหมครับ?”
“ไม่...” เสียงเริ่มแหบแล้ว
“งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อมาให้นะ พี่นอนไปก่อนนะครับ”
“ไม่”
“อย่าดื้อสิ เดี๋ยวเรามา แป๊บเดียวนะ”
“......” ทิวากาลเงียบ ก้านนิ้วยาวชี้ไปที่ลิ้นชักข้างเตียง จันทร์เจ้าเดินอ้อมไปอีกฝั่ง แล้วเปิดลิ้นชักนั้นออก ข้างในมีของอยู่ไม่มาก หันไปมองร่างสูงที่นอนหลับตาอยู่ ไม่รู้ว่าทิวาต้องการอะไร “...การ์ด”
“อ่า คีย์การ์ดเหรอ?”
“อือ...”
หยิบคีย์การ์ดออกมาและปิดชั้น ไม่แตะต้องของอื่น ๆ “เดี๋ยวเรามานะ”
ลูกหมูออกจากห้องนอนของทิวากาล ก่อนจะถือวิสาสะสำรวจว่ามียาสามัญหรือเปล่า จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ติดตัวไปแล้วออกจากห้อง รู้แล้วว่าทำไมทิวาถึงให้เอาคีย์การ์ดมาด้วย เพราะต้องใช้เปิดห้องนี่ไง เมื่อลงมาถึงชั้นล่างก็เดินตรงไปยังร้านขายยาที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากนัก
“สวัสดีค่ะ ต้องการอะไรคะ?” คุณเภสัชกรเอ่ยทัก
“เอ่อ... พวกยาแก้ไข้น่ะครับ”
“ซื้อไปทานเองหรือเปล่าคะ?”
“เปล่าครับ”
“ถ้าอย่างนั้นบอกพี่ได้ไหมจ๊ะ ว่าคนป่วยมีอาการยังไงบ้างเอ่ย?”
“เขาบอกว่าปวดหัวไม่มาก ตอนนี้ตัวอุ่น ๆ ฮะ แล้วก็เสียงแหบนิดหน่อย ยังไม่เจ็บคอและยังไม่มีน้ำมูก”
“โอเคค่ะ เดี๋ยวพี่จัดยาให้นะ รอสักครู่นะจ๊ะ” ยิ้มบางเป็นการตอบรับ และไม่นานจากนั้นก็ได้ยามา จันทร์เจ้าตรวจดูยาในถุง มียาลดไข้ แก้ปวดหัว และยาละลายเสมหะ
“เอ่อ... ขอเจลลดไข้ด้วยหน่อยนะครับ มอนิเตอร์วัดไข้ แล้วก็ยาแก้เจ็บคอกับยาลดน้ำมูกด้วย”
“ได้ค่ะ” เมื่อได้ของที่ต้องการครบแล้วก็จัดการชำระค่าเสียหายแล้วรีบกลับไปที่คอนโด ที่ต้องซื้อยาทุกอย่างแบบนี้ก็เพราะว่าในห้องทิวานั้นไม่มียาอะไรเลย...
ติ๊ง!
ก้าวเท้าเร็ว ๆ ออกจากลิฟต์เมื่อประตูเปิดออก ไม่รู้ตอนนี้ทิวาจะเป็นยังไงบ้าง ถึงแม้จะไปซื้อยาแค่ไม่นานก็ตาม เรียวขาหยุดชะงัก ตากลมกะพริบปริบ มองบุคคลไม่คุ้นหน้าที่ยืนอยู่ ลูกหมูจะไม่สนใจหาก
เธอไม่ได้อยู่หน้าห้องของคนนิสัยไม่ดี
“เอ่อ...”
“เอ๊ะ! น้องจันทร์เจ้าใช่ไหมคะ?”
“ค... ครับ” งง ใครกัน รู้สึกคุ้น แต่นึกไม่ออก พี่คนสวยยิ้มกว้าง เข้ามากอดหมับ ลูกหมูตกใจ ตัวแข็งทื่อ “แฮะ... ขอผมเปิดห้องก่อนได้ไหมครับ?”
“อุ๊ย ขอโทษจ้า” หญิงสาวยิ้มเขินก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ “พี่กาลไม่อยู่ห้องเหรอคะ? แล้วทำไมน้องมีคีย์การ์ดห้องพี่กาลด้วยล่ะ?”
“ทิวานอนอยู่ครับ ผมไปลงไปซื้อของ”
“ก็ว่า... กดกริ่งอยู่ตั้งนานทำไมไม่มาเปิดประตูให้สักที เอ๊ะ นั่นถุงยานี่ พี่กาลไม่สบายเหรอ?”
“นิดหน่อยครับ...” ลูกหมูรินน้ำใส่แก้ว คว้าถุงยามาถือแล้วเลี่ยงไปทางห้องนอนของคนตัวสูง ขณะที่กำลังเอื้อมมือไปจับลูกบิด ก็มีมือสวยมาเปิดเข้าไปก่อน คิ้วบางย่นเข้าหากัน มองแผ่นหลังเล็กของพี่สาวแปลกหน้าที่เดินเข้าไปข้างในด้วยความรู้สึกอึดอัด
ใครกันนะ ทำไมนึกไม่ออก
“ร้อนหน่อยนะครับ” บอกออกไปเพราะเปิดเครื่องปรับอากาศไว้ในอุณภูมิที่พอเหมาะกับคนป่วย ตอนนี้คนบนเตียงคล้ายจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปเสียแล้ว เม็ดเหงื่อผุดพรายทั่วใบหน้าเพราะอากาศร้อน จันทร์เจ้าวางแก้วน้ำและถุงยาไว้บนโต๊ะ ก่อนจะไปหากะละมังเล็กและผ้าผืนเล็กออกมา
ปืนขึ้นไปนั่งข้างเตียง ยืนมือไปแตะวัดอุณหภูมิ ตัวร้อนจัง... ชุบผ้ากับน้ำ บิดให้หมาดก่อนค่อย ๆ เช็ดไปตามใบหน้าและลำคออย่างแผ่วเบา คนไม่สบายขยับตัว ส่งเสียงอืออาในลำคอ แต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมา
“มา..แล้วเหรอ?”
“ครับ อ๊ะ!” ลูกหมูสะดุ้งหันไปมองคนที่แตะไหล่เมื่อสักครู่ ลืมไปเลยว่าไม่ได้อยู่กันสองคน พี่สาวขยับปากบอกว่าจะออกไปรอข้างนอก ลูกหมูพยักหน้ารับแล้วจึงมาสนใจคนป่วย หลังจากเช็ดตัวให้แล้วจึงติดเจลลดไข้บนหน้าผากนูน ปัดผมขึ้นไปให้กันรำคาญ เหงื่อออกจนผมเปียกไปหมดเลย
“เดี๋ยวเราทำข้าวต้มให้นะครับ พี่จะได้กินยานะ”
“อือ...” ตอบรับอ่อนแรง สิ้นฤทธิ์ไปแล้วสิท่า นาน ๆ ทีทิวากาลจะอ่อนแอแบบนี้ ขอแบล็กเมล์หน่อยแล้วกันน้า ลูกหมูควักโทรศัพท์มือถือออกมา และโพสต์รูปลงโซเชียลเน็ตเวิร์ก
jjindahouse ทดลองเป็นเต้าหู้ไข่
*รูปตัวเองครึ่งหน้าและด้านหลังเป็นทิวากาลที่หลับอยู่มีเจลลดไข้แปะหน้าผาก*
TBC
เฮลโล้วววว นี่นิยายหรือมอซซาเรลล่าชีส ทำไมถึงได้ยืดขนาดนี้คะ
ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากความเต้าหู้ไข่ของทิวา แฮ่
; __ ;
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเด้อ ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
ขออภัยด้วยที่มาอัพช้า มันคิดไม่ออก ฮือออออออ TwT
(เต้าหู้ไข่ในแกงจืด(ของเรา)คือความอ่อนแอ บอบบางและอ่อนด๋อย(?)
ที่แค่แตะเบา ๆ สัมผัสนิด ๆ ก็เละแล้ว ไม่สตรองไรงี้ เลยเอามาแซว จิกกัดหรือแหย่เล่น
บอกเฉย ๆ บางทีก็ไม่มีใครอยากรู้หรอก 5555555)
หัวข้อ: [END]「มนุษย์แฟนเด็ก」แจ้งข่าวรวมเล่ม P.1 (อ่าน 561109 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก