มนุษย์แฟนเด็ก
30
มีความสงสัยใคร่รู้
“หมู”
“ครับ?” เงยหน้ามองคนเรียก เบสท์เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างออกมาแต่ก็ถอนหายใจแล้วเงียบ “เบสท์เป็นอะไรเหรอ”
“เปล่า...” ปฏิเสธไม่เต็มเสียง เบสท์กัดปากก่อนสบตากับจันทร์เจ้า ตอนนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันสองคนเพราะฟินน์มีนัดกับเพื่อนที่อยู่ต่างคณะ
“อ้วน ถ้าสมมุติคนที่มึงชอบมาบอกชอบมึงมึงจะทำยังไงวะ? แต่คนคนนั้นคือคนเดียวกับที่เคยบอกว่าไม่ชอบมึงนะ แล้วก็ไล่มึงไปไกล ๆ ด้วย แต่ตอนนี้คนนั้นเป็นคนเข้าใกล้มึงเองอ่ะ มึงจะทำไง”
“ทำตามใจตัวเองครับ” ลูกหมูระบายยิ้ม “ในเมื่อใจตรงกันอยู่แล้วจะปฏิเสธทำไมล่ะ?”
“แต่คนนั้นเคยไม่ชอบมึงนะเว้ย!”
“
เคย แสดงถึงอะไรหรือสิ่งที่ผ่านมาแล้ว เมื่อก่อนไม่ชอบไม่ได้แปลว่าตอนนี้ไม่ชอบนี่นา ใครมาชอบเบสท์เหรอ?”
“พี่มิค... เฮ้ย!!! ไม่ใช่ กูสมมุติ!!!!”
“พี่มิคทำให้เบสท์รำคาญเหรอ”
“เปล่า ...เชี่ย! ก็บอกว่าไม่ใช่ไงวะ!!”
“เบสท์อย่าโกหกเราเลย เรารู้ เราเห็น” ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ตาเพื่อน เบสท์จิปาก ทึ้งหัวตัวเอง นึกมาฉลาดห่าอะไรตอนนี้ ทำไมไม่โง่เหมือนสีหน้ามึงบ้าง หา!!!! โคตรคิดผิดที่หลุดพูดกับมัน
“สาระแน”
“สรุป
คนนั้นของเบสท์คือพี่มิคใช่ไหมครับ?”
“อืม...”
“อ่า เบสท์กัยพี่มิครู้จักกันมานานหรือยังอ่า?”
“ทั้งชีวิต” ลูกหมูนิ่งอ้าปากค้าง ถึงจะพอรู้มาบ้างจากทั้งทิวากาลและพี่มิค แต่ก็อดที่จะอึ้งไม่ได้ และไม่ขึ้นว่าเบสท์จะบอกตามความจริงด้วย ๆ และคำตอบของเบสท์ก็ดันตรงกับคำตอบของพี่มิคด้วย ดีจัง
จันทร์เจ้าไม่ได้พูดอะไรหลังจากที่ฟังเบสท์เล่าระบายความในใจ ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินเข้าไปโอบกอดเพื่อนเอาไว้ และการกระทำนั้นทำให้เบสท์รู้สึกดีกว่าการที่ต้องฟังคำพูดปลอบใจเยอะ
“เบสท์...”
“หือ?”
“โดดเรียนกันไหมครับ?” อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองคนพูด ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากมัน ไอ้หมูยิ้มหน้าโง่ในแบบของมัน ไม่รอให้ตอบอะไรก็เดินกลับไปเก็บของใส่กระเป๋าแล้ว
แล้วถามกูทำไมวะ... “เอ๋า งง งง โดดเรียนกันเถอะ คลาสนี้ไม่เช็กชื่อนะ”
“ไม่เช็กชื่อแต่ใกล้มิดเทอมแล้วโว้ย! มึงไม่ควรมาชวนกูโดดเรียนป่ะวะ”
“น่า นาน ๆ ที”
“อีห่า คิดยังไงชวนกูโดดเรียน”
“เบื่อแล้ว ป่ะ!” จันทร์เจ้าถือกระเป๋าทั้งของตัวเองและเบสท์ ฉุดข้อมืออีกคนให้ลุกขึ้นและกึ่งลากกึ่งจูงไปที่รถ ดีนะวันนี้ขับรถมาเอง ไม่อย่างนั้นต้องเสียเวลาเรียกแท็กซี่อีกแน่
“โดดเรียนงี้แม่มึงไม่ว่าเหรอวะ?”
“ไม่ว่าหรอก เราเคยโดดเรียนแล้วหม่ามะมารับไปเที่ยวด้วย”
“แบบนี้ก็ได้เหรอ”
ลูกหมูยิ้มขำ มองหน้าเพื่อนแวบหนึ่งแล้วกลับไปตั้งใจขับรถ ตอนนี้เบสท์ยังไม่เลิกงงเลย แต่ก็ดี ยังได้ไม่ต้องคิดเรื่องพี่มิคให้ปวดหัว คอยดูนะ ถ้าเจอล่ะก็จะกันไม่ให้อยู่ใกล้เบสท์เลย คนนิสัยไม่ดี!
“มั่นหน้ามากนะคะ จะสอบอยู่อีกไม่กี่วันกระแดะโดดเรียนมาเดินห้าง!” เบสท์และจันทร์เจ้ามองหน้ากันพร้อมกับเบ้ปากขณะที่ฟังหญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มบ่นด่า หลังจากที่ส่งข้อความไปบอกว่าจะโดดเรียนคลาสนี้เพื่อมาเดินเล่นที่ศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง ฟินน์ก็บ่นไปหลายร้อยคำในกลุ่มสนทนาเมื่อเจอหน้ากันก็ยังบ่นไม่หยุด
“มึงมารักเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮะ ฮะ?”
“พูดอะไรมึงให้เกียรติสมองกูด้วย”
“อ๋อ ลืม มึงโง่” ฟินน์แทบกรีดร้องออกมา แต่ติดที่ว่าพวกเขานั่งอยู่กันที่คาเฟ่ ลูกหมูที่หัวเราะก็ถูกค้อนไปด้วย
“ใครเขาอ่านหนังสือก่อนสอบนาน ๆ กัน พอถึงวันสอบก็ลืมหมดสิ คนจริงเขาไม่อ่านกันหรอก” จันทร์เจ้ายื่นหน้าเข้าไปพูดและปิดท้ายด้วยยิ้มทะเล้น ผลที่ได้คือการโดนดันหน้าผากจนหงายเงิบ
“ย่ะ! นังพวกฉลาด มันสมองได้รับการทอดถ่ายจากไอน์สไตล์มาหรือไง เกลียดความมั่นหน้าของพวกมึงจริง ๆ ถ้าได้เอฟกูนี่จะสมน้ำหน้าพวกมึง!!”
“ทำไมความคิดของมึงต่ำตมขนาดนี้วะ แย่ ๆ”
“เนอะ! So mean มาก ๆ” แหย่เพื่อนได้ก็หัวเราะคิกคัก แม้จะได้นิ้วกลางกลับมาลูกหมูก็ไม่แยแส
“จะทำอะไรวะ มานั่งโง่ ๆ อย่างนี้เหรอ”
“ไปดูหนังกันไหม ไป! โอเค ป่ะ”
“นางเป็นไรวะ ทำไมถามเองตอบเองแบบนี้” เบสท์กับฟินน์มองหน้ากันขณะที่มองจันทร์เจ้ากระตือรือร้นจะไปดูหนัง เออ ไหน ๆ มันก็บ้าไปแล้ว บ้าไปกับมันหน่อยจะเป็นอะไร
ทั้งสามยืนมองโปรแกรมหนัง จะมีก็แต่จันทร์เจ้าที่ตื่นเต้นมากกว่าใคร ตาวาว ๆ กำลังจดจ่อกับโปรแกรมหนัง น่าดูทั้งนั้นเลย ดูเรื่องอะไรดีน้า~
“เบสท์กับฟินน์อยากดูเรื่องอะไรครับ?”
“มึงเลี้ยงใช่ไหม โอเค ได้!”
“ว้าว! ตะหมูจะจ่ายเหรอ ก็ไม่บอก หื้มมม ดูเรื่องอะไรดีน้า”
“ฮะ เฮ้ย เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวสิ เราบอกเมื่อไหร่ว่าจะจ่ายน่ะ!”
“เป็นคนชวนก็ต้องจ่ายสิ ใช่ป่ะตุ๊ด”
“ช่ายยยยยย~” เบสท์ลากเสียงยาวตอบ ทำหน้ายียวนใส่จันทร์เจ้า แม้ในใจอยากจะตะโกนใส่หน้าสุภาพสตรีนางเดียวในกลุ่มว่า ‘ตุ๊ดโพ่งงงงงงงงง’
เถียงกันอยู่เกือบสิบนาทีเพราะสรุปไม่ได้ว่าจะดูเรื่องอะไรดี แต่สุดท้ายก็ได้ตั๋วหนังมาสามใบโดยเลือกจากเสียงส่วนมาก นั่นก็คือจากฟินน์กับเบสท์ จันทร์เจ้าหน้ามุ่ยไปซื้อตั๋วแต่ทั้งสองก็ไม่สนใจ ทำไมอ่ะ! หนังผีไม่ดีตรงไหน ทำไมไม่อยากดู ฮือ!
“ป๊อปคอร์นป่ะ?” เบสท์ถาม จันทร์เจ้ากับฟินน์ส่ายหน้าดิ๊ก
“แพง”
“ไม่คิดว่ามึงจะพูดคำนี้”
“โธ่ ก็มันแพงจริง ๆ นี่นา เราดูหนังจบก็ค่อยไปหาอะไรกินก็ได้”
“สองชั่วโมงเลยนะเว้ย พวกมึงทนได้เหรอ”
“ไม่กินอะไรกูทนได้ แต่ขอน้ำสักขวดเหอะว่ะ คนสวยไม่โอเค” เมื่อฟินน์บอกแบบนั้นทั้งสามจึงซื้อแค่น้ำเปล่ามา แต่แค่น้ำเปล่าธรรมดาก็เล่นเอาไม่อยากจ่ายตังค์ แพงกว่าที่ขายปกติเป็นเท่าตัวเลย แย่จัง
เมื่อได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วทั้งสามก็เดินเกาะกลุ่มกันเข้าไปในโรงภาพยนตร์ ลูกหมูเอาโทรศัพท์ออกมาปิดเสียงตามกฎ เมื่อหนังเริ่มฉายทั้งสามก็เงียบและต่างจดจ่ออยู่ทีจอภาพขนาดใหญ่ด้านหน้า เพราะให้ความสนใจกับภาพยนตร์ตรงหน้าจนไม่รู้สึกถึงการสั่นสะเทือนของสมาร์ทโฟนในกระเป๋า กว่าหนังจะจบก็สองชั่วโมงกว่าไม่รู้ว่าจะมีมิสคอลเข้ามากี่สาย...
“สนุกมากกกกกกกกก!”
“ตอนแรกล่ะสะดีดสะดิ้งไม่อยากดู” เบสท์แขวะ จันทร์เจ้ายิ้มกว้างเข้าไปเกาะแขนเพื่อนตัวเล็ก
“ก็เราอยากดูอีกเรื่องมากกว่านี่นา”
เบสท์จิ้มหน้าผากนูนด้วยความหมั่นไส้ “พระเอกหล่อมากกกกกก!”
“ใช่เว้ย! หล่อจนแบบ... แม่ขาหนูอยากเป็นเมียพี่เขา”
“กระเหี้ยนกระหือรือ!”
“บอกกูสิว่ามึงไม่อยากได้เขาอ่ะตุ๊ด!”
“เสือก!” ลูกหมูยืนหัวเราะระหว่างที่มองเบสท์กับฟินน์ทะเลาะกัน เถียงกันเรื่องผู้ชายตลอดเลยสองคนนี้ แต่ก็เพราะเรื่องผู้ชายอีกนั่นแหละที่ทำให้สองคนนี้สามัคคีกัน
“อีแรด!”
“จ้ะ! อีคนไม่แรด อีคนเรียบร้อย อีคนกุลสตรี!”
“ไม่ต้องชม รู้ตัวย่ะ!” ฟินน์ยักไหล่ขณะพูด แสดงสีหน้าท่าทางไปด้วยและจบท้ายด้วยการสะบัดผม
“อีห่า!” เบสท์ด่า จันทร์เจ้าหัวเราะเสียงดังจนทั้งสองต้องหันมาจิกตามอง ลูกหมูยิ้มสู้ก่อนจะสอดแขนเกาะทั้งสองคนเอาไว้โดยตัวเองอยู่ตรงกลาง
“มึงนี่หัวเราะอยู่ได้ เป็นบ้าเหรอ!”
“เป็นคนอารมณ์ดี” ยิ้มแฉ่งเมื่อพูดจบ “ไปหาอะไรกินกันเถอะ เราหิวม้ากมาก!”
“เออ นั่นดิ กินอะไรดีวะ?”
“อะไรก็ได้” ฟินน์บอก เบสท์กับจันทร์เจ้าสบตากันทันที อะไรก็ได้ นี่แหละปัญหาโลกแตก เสนออะไรไปหาเรื่องมาขัดได้ตลอด
“ชาบูไหม?”
“ไม่เอา กินบ่อยแล้ว” มาแล้วหนึ่ง
“เนื้อย่าง!?” ลูกหมูเสนอบ้าง
“เดี๋ยวกลิ่นติดตัว เปลี่ยน ๆ” ดอกที่สองก็มาเว้ย
“แล้วมึงจะกินอะไร?”
“อะไรก็ได้”
“สเต๊กไหม?”
“ย่อยยากอ่ะ”
“หมู มึงอยากกินอะไร?” เมื่อถามกับฟินน์ไปก็ไม่มีประโยชน์จึงหันมาถามคนที่สามารถกินได้ทุกอย่างแทน
“เรากินอะไรก็ได้อยู่แล้ว เบสท์อยากกินอะไรล่ะ?”
“กูไม่รู้ว่ะ”
“เรื่องมากจริงพวกมึง”
“กล้าพูด!”
“กูเรื่องมากตรงไหน!”
“หุบปากไป รำคาญ!”
“เบสท์ ๆ กินอาหารญี่ปุ่นไหมครับ? แกงกะหรี่ ทงคัตสึ เทมปูระ งี้”
“เออก็ดี ขี้เกียจคิดแล้วว่ะ”
“โหยยยยยมึงงงงงง อ้วนนนนน”
“กลัวอ้วนมากก็ไปแดกหญ้า อีห่า เยอะ!”
“กูทำอะไรผิดว้าาาาา”
เมื่อมาถึงร้านก็สั่งอาหารมาคนละเซ็ตและสั่งอย่างอื่นมาเพิ่มด้วย ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟก็คุยเล่นรอ พอเห็นเบสท์กับฟินน์เอาโทรศัพท์ออกมาเล่นจึงหยิบของตัวเองขึ้นมาบ้าง ดวงตากลมเบิกกว้างอ้าปากค้าง สายตายังจ้องอยู่ที่การแจ้งเตือนบนหน้าจอ
“แย่แล้ว...” เอ่ยเสียงอ่อย ตาสั่งระริกคล้ายจะร้องไห้
“มีไรวะ?” เบสท์ถาม
“ทิวาโทรมา ไม่ได้รับ .....” ลูกหมูกลั้นหายใจก่อนจะพูดต่อ “สามสิบสามสาย...”
“เหี้ย!!” เบสท์และฟินน์อุทานเสียงดังจนโต๊ะข้าง ๆ หันมามอง ทั้งสองผงกหัวขอโทษ แล้วหันมามองเพื่อนตัวอวบที่จะร้องไห้อยู่เต็มทน
“ใครตายวะ!”
“เรานี่แหละจะตาย ทำไงดีอ่า...”
“โทรกลับสิหมู” ฟินน์บอก
“โทรมาตั้งสามสิบกว่าสายไม่รู้สึกตัวเลยเหรอวะ”
ลูกหมูส่ายหน้าเป็นคำตอบ และกดโทรออกหาทิวากาลด้วย ...ถ้ากำลังมีความสุขอยู่ก็ไม่ได้สนใจโทรศัพท์มือถือหรอก
(“อยู่ไหน?”)
“ร้าน xx ในห้าง xx ครับ...”
(“อืม”) ตอบรับคำสั้น ๆ แล้ววางสายไป จันทร์เจ้าหน้าเหวอ มองโทรศัพท์มือถืองง ๆ
“เป็นไงบ้างมึง”
“ทิวาไม่ว่าอะไรเลย แต่พูดเสียงนิ่งมาก...”
“แบบนี้เดาทางไม่ถูกดิ”
“อือ... แต่ต้องโกรธมากแน่ ๆ”
“ซวยแล้วมึง”
“ฮือ”
“โดนเทแน่”
“แง้!” การงอแงถูกยุติลงเมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ใจตอนนี้เริ่มไม่อยากกินแล้ว แต่ก็ต้านทานความหิวไม่ไหว เกิดไม่กินข้าวอีกก็จะโดนทิวาโกรธเรื่องนี้ด้วย ไม่เอาแล้ว แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะโกรธมากขนาดไหน
“อีกสามวันวันเกิดพี่กาลแล้วนะ”
“ฮะ?”
“มึงไม่รู้เหรอ?”
ลูกหมูสั่นหัว “วันศุกร์นี้เหรอ?”
“เออ”
กะพริบตาปริบ ๆ งงเลย จะวันเกิดทิวาแล้วจริง ๆ เหรอ ทำไมเราไม่รู้เลยล่ะ โอ๊ย! ต้องคิดหนักอีกแล้ว!
“มึงชอบพี่เขาจริง ๆ ป่ะเนี่ย ทำไมไม่รู้วันเกิดพี่กาลล่ะ”
“ไม่รู้วันเกิดแล้วเกี่ยวอะไรกับชอบจริง ๆ หรือไม่ชอบจริง ๆ อ่ะ” ขมวดคิ้วใส่คนถาม แค่ไม่รู้วันเกิดแล้วแปลว่าไม่ชอบจริง ๆ เหรอ ตรรกะอะไรอ่ะ งง
“ช่างมันเถอะ แล้วจะให้อะไรพี่กาล”
สั่นหัวอีก “ไม่รู้ครับ” กะทันหันเกินไป คิดอะไรไม่ออกแล้ว ซื้อของให้เหรอ แล้วจะซื้ออะไรล่ะ ทิวาก็มีแทบทุกอย่างแล้วด้วย
จันทร์เจ้ายืดตัวตรงเมื่อมองไปเห็นคนที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา ดวงตากลมมองตามร่างสูงไม่ละไปไหน จนกระทั่งคนคนนั้นนั่งลงที่นั่งข้าง ๆ ทิวากาลไม่พูดอะไร พยักหน้ารับคำทักทายของรุ่นน้อง เขาบอกพนักงานขอเปลี่ยนโต๊ะ เพราะโต๊ะที่นั่งอยู่ตอนนี้มีแค่สี่ที่เท่านั้น จันทร์เจ้าลอบมองทิวากาลอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ตั้งแต่มาถึงทิวายังไม่คุยกับเราเลย
“โดดเรียนกันใช่ไหม?” ทั้งสามพยักหน้าเป็นคำตอบพี่ชมพู่
“จะสอบอยู่แล้วยังโดดเรียนกันอีก”
“เราชวนเองครับ” จันทร์เจ้ารีบบอก ที่พี่มิคพูดเหมือนจะบอกโดยรวมก็จริง แต่สายตาจ้องอยู่ที่เบสท์คนเดียว “ฟินน์กับเบสท์ห้ามแล้วแต่เราไม่ฟัง ว่าเราคนเดียวก็พอ”
“จะโดดเรียนหรือเปล่ามันก็เรื่องของพวกน้องนะเว้น แต่พวกพี่เป็นห่วง ยิ่งใกล้สอบอีกไม่กี่วัน” พี่รถถังบอก บรรยากาศเริ่มอึดอัดหายใจไม่ออก จันทร์เจ้าจึงคลายเนกไทออกและปลดกระดุมเม็ดบน ไม่รู้ว่าหายใจไม่ออกจริง ๆ หรือแค่อุปาทานไปเอง
“มึงไม่พูดอะไรหน่อยเหรอวะ”
“ต้องพูดอะไร!?” ทิวากาลถามกลับเสียงห้วน ตอนไม่เห็นเด็กแก้มกลมก็หงุดหงิด พอมาเจอก็ยิ่งหงุดหงิด ทั้งที่อุตส่าห์เงียบไว้เพราะอาจจะพลั้งปากเผลอพูดอะไรไม่เข้าท่าไปแท้ ๆ แต่ไอ้ต้นกลับมาบอกให้เขาพูดเสียงั้น
“พี่โกรธเราเหรอ....?”
“ฉลาดนี่ คิดเองดิ”
“....เราจะคิดว่าพี่โกรธ ขอโทษครับ ดีกันนะ” ปรายตามองนิ้วก้อยเล็กที่ยื่นมา พยายามไม่มองหน้าเพราะต้องเจอกับยิ้มกว้าง ๆ ที่ทำให้ใจอ่อนแน่
“...........”
“เราขอโทษอ่า อย่าโกรธเราเลยนะ เราตั้งใจโดดเรียนจริง ๆ รับผิดทุกอย่างคับ!”
“พี่ไม่ได้โกรธที่โดดเรียน!” จันทร์เจ้าสะดุ้ง ก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด “จะไปไหนก็ไม่บอก โทรหาก็รับ!”
“ขอโทษ”
“เลิกพูดขอโทษได้หรือยัง”
“เราขอโทษ... เราเครียดนิดหน่อยก็เลยชวนเบสท์กับฟินน์โดดเรียนเพราะถ้าเข้าเรียนก็คงไม่รู้เรื่องอะไร ขอโทษที่ไม่ได้รับโทรศัพท์ เราปิดเสียงไว้เลยไม่ได้ยิน...”
“แม่ง!” ทิวากาลสบถพร้อมเสยผมขึ้น
“พี่กาลอย่าว่าไอ้หมูเลยครับ ที่มันชวนออกมาเพราะผมเองแหละ”
“เบสท์เป็นอะไร!?”
“ยุ่ง!”
“บอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธเรื่องโดดเรียน นั่นมันเรื่องของคุณ แต่ผมโกรธที่ไม่รับโทรศัพท์ ไม่รู้หรือไงว่าเป็นห่วง ไปหาที่คลาสก็ไม่เจอ ถามเพื่อนก็บอกว่าไม่เข้าเรียน พอโทรหาก็ดันไม่รับ จะให้คิดยังไง”
“เราแค่มาเดินเล่นกับเพื่อน...”
“แล้วพี่รู้เหรอว่าเราอยู่ไหน! แค่ไม่รับโทรศัพท์สามสายแรกก็คิดแล้วว่าจะเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วนี่อะไร โทรมาเป็นสิบสิบครั้งไม่รู้ตัวเลยหรือไง จะเป็นบ้าแล้วจันทร์เจ้า”
น้ำตาร่วงเผาะผ่านแก้ม ทั้งที่ทิวาไม่ได้ด่า ไม่ได้ตะคอก แต่เราเจ็บจังเลย อยากพูดว่าขอโทษแต่ทิวาไม่อยากฟัง เราไม่รู้จะพูดอะไรจึงได้แต่เงียบ เมื่อน้ำตายิ่งไหลออกมาก็ก้มหน้าต่ำเรื่อย ๆ จนคางแทบชิดออก ถ้าทิวารู้ว่าร้องไห้ก็อาจโดนโกรธอีก
ครืด เสียงเลื่อนเก้าอี้ดังมาพร้อมกับทิวากาลที่ลุกขึ้น จันทร์เจ้ารีบเงยหน้า เห็นแผ่นหลังกว้างกำลังห่างออกไปก็รีบวิ่งตาม แก้มนวลเนียนที่ถูกฉาบด้วยหยาดน้ำตาทำเอาเพื่อนร่วมโต๊ะเผลอกลั้นหายใจ แม้จะเห็นเพียงแค่แวบเดียวก็ทำเอาใจหาย จันทร์เจ้าไม่เหมาะกับน้ำตาจริง ๆ
“มึง ทำไงดีวะ มันออกมานี่ก็เพราะกูอ่ะ” เบสท์เริ่มคิดหนัก ฟินน์เองก็ไม่ต่างกัน
“ใจเย็นมึง พี่กาลไม่โกรธมันนานหรอก” หญิงสาวตบไหล่ปลอบใจ “ที่ว่าเพราะมึงนี่เรื่องอะไรวะ ทำไมพวกมึงคุยกันตอนกูไม่อยู่อีกแล้ว!”
“เดี๋ยวค่อยเล่าทีหลัง!” เบสท์ตัดบท “พี่กาลจะไม่ทำอะไรไอ้หมูใช่ไหมครับ?”
“ไม่ทำหรอก มันออกไปปรับอารมณ์ ถึงน้องชับบี้ไม่ตามออกไปมันก็กลับเข้ามาอยู่ดีนั่นแหละ อย่าคิดมาก กิน ๆ จะได้หายเครียด”
หิวแค่ไหนก็กินไม่ลงว่ะพี่...
“พี่จะไปไหนครับ?” ช้อนตามองคนตัวสูงและถามเสียงอ่อย จังหวะการหายใจยังไม่ปกติเพราะความเหนื่อย ทิวาขายาวมากขนาดวิ่งตามยังไม่ทัน แถมเจ้าตัวยังเดินเร็วอีก ทิวากาลไม่ตอบแล้วเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงห้องน้ำที่อยู่ค่อนข้างไกล
ทิวากาลเปิดน้ำล้างมือตัวเองก่อนจะแตะน้ำพอประมาณและลูบหน้าให้คนตัวเล็กกว่า ลูกหมูสะดุ้งเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็น และตามมาด้วยการน้ำตาไหลพรากอีกครั้ง ความอ่อนโยนของทิวาทำให้จันทร์เจ้าเป็นคนอ่อนไหว เจ้าตัวเล็กโผกอดและซบหน้ากับอกกว้างเมื่อภายในห้องน้ำไร้ผู้คน แต่ถึงแม้จะมีคนอยู่เราก็จะกอดทิวาอยู่ดี
“ทำผิดแล้วอ้อนหรือไง?”
“เปล่านะ...” ตอบเสียงอู้อี้เพราะหน้ายังแนบกับอก
“อย่าทำแบบนี้อีก อย่าไม่รับสายแบบนี้อีก”
“หนูขอโทษ” ออกแรงรัดเด็กแก้มกลมที่ทำตัวน่าเอ็นดูและน่าตี มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มไปพลางกดจูบลงบนหน้าผากนูน “ดีกันนะ” ช้อนตาขึ้นมองกะพริบปริบ ๆ พร้อมยกนิ้วก้อยขึ้น เมื่อทิวากาลส่งนิ้วไปเกี่ยวเจ้าตัวเล็กก็ยิ้มกว้าง
“พี่เป็นห่วงมากนะครับ กังวลจะแย่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราหรือเปล่า”
“ขอโทษครับ ต่อไปนี้จะไม่ทำอีกแล้ว ไปไหนก็จะบอกก่อน แล้วจะรับสายทุกสายเลย”
“ดีมาก”
“เราดีกันแล้วนะ”
“อือ .... จูบหน่อยดิ” เห็นปากเล็ก ๆ แล้วอดไม่ไหว ไหนจะตาช้ำเล็กน้อยเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้ ปลายจมูกแดง ๆ นั่นอีก ทีแรกเขาคิดว่าจะโดนทุบกลับมา แต่ผิดคาดเมื่อเด็กแก้มกลมวางมือบนไหล่แล้วเขย่งตัวขึ้นแนบริมฝีปากกับปากของเขา ตกใจไม่นานทิวากาลก็จูบตอบโดยการขบเม้มกลีบปากนิ่มพลางก้าวถอยหลังเข้าไปในห้องน้ำที่ว่างอยู่พร้อมลงกลอนทันที
ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงที่ชักโครกและดึงให้เด็กแก้มกลมนั่งไพล่บนตัก แขนแกร่งโอบกอดเอวไว้หนึ่งข้างและอีกข้างใช้ประคองแก้มนิ่มไว้ จันทร์เจ้าหลับตารับจูบหนักหน่วง คนไม่เคยได้รับสัมผัสวาบหวามตัวสั่นระริกทว่ายังคงสู้ด้วยการจูบตอบอย่างเงอะงะ เคยเห็นแต่คนอื่นจูบกันแต่ไม่เคยสักครั้งที่จะโดนกับตัวเอง หายใจแทบจะไม่เป็น ก่อนหน้านั้นก็มีแค่จุ๊บแบบเด็ก ๆ แต่ครั้งนี้ต่างไปจากทุกทีเพราะเปลี่ยนเป็นจูบร้อนแรงแบบผู้ใหญ่ ทิวากาลหัวเราะขบขันในลำคอกับเด็กอวดเก่ง เขากัดริมฝีปากล่างของเด็กแก้มกลมเบา ๆ ก่อนจะสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปควานหาความหวานภายใน...
หัวใจของทิวากาลพองฟูจนคับอก ใช่ว่าจะไม่เคยจูบกับใคร แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขารู้สึกพอใจมากจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก แม้จะเป็นจูบเงอะงะ แต่ความไร้เดียงสานั้นนั่นแหละที่ทำเอาเขาร้อนไปแทบทั้งตัว ความต้องการบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้น ใบหน้าคมผละออกเล็กน้อยให้เด็กแก้มกลมได้หยุดพักหายใจ ทว่ายังคงกดริมฝีปากย้ำ ๆ ไม่ห่างไปไหน ปลายจมูกโด่งเคล้าเคลียกับแก้มเนียนนุ่ม กลิ่นหอมละมุนทำให้เขาต้องกดจมูกลงไป
จันทร์เจ้าปรือตาขึ้น แค่เห็นตาคมมองอยู่ก็หายใจติดขัด อยากไหลลงท่อระบายน้ำไปชะมัดเลย ทิวากาลลูบหน้าจันทร์เจ้าแผ่วเบาและพรมจูบไปทั่วใบหน้าน่ารัก ก้านนิ้วยาวเกลี่ยริมฝีปากเล็กที่กลายเป็นสีแดงสดก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปอีกครั้งอย่างอดใจไม่ไหว เมื่อถอนจูบออกเด็กน้อยก็ซบหน้ากับไหล่กว้างอย่างหมดแรง หอบหายใจแฮก
“นิสัยไม่ดี...”
“น่ารัก” เขาพูดพร้อมกับจูบแก้มนวลที่ขึ้นสีแดงระเรื่อน่ามอง
“ฮือ... จะฟ้องพี่ฟ้ากับจริงใจ”
“เราจูบพี่ก่อนไม่ใช่เหรอ หืม?” เสียงทุ้มแหบที่เอ่ยอยู่ข้างหูทำให้จันทร์เจ้าขนลุกซู่ บี้หน้ากับไหล่กว้างเพราะเถียงไม่ออก ก็ดันไปจูบทิวาก่อนจริง ๆ นี่นา...
“พี่ทิวา...”
“หือ ว่าไง?”
“ออกไปกันเถอะ” เงยหน้าขึ้นมอง ทิวากาลเผลอกลั้นหายใจเมื่อเห็นใบหน้าของเด็กน้อยบนตัก
“อย่ายั่ว”
“เรายั่วอะไรตอนไหน”
“ตอนนี้แหละ” เขาว่าพร้อมกดศีรษะกลมให้ซบไหล่ไว้ตามเดิม ใบหน้าแดงระเรื่อกับนัยน์ตากลมฉ่ำ หวานเยิ้มที่มองเขาเมื่อสักครู่นั่นทำเอาทิวากาลแทบสติแตก
เด็กบ้าเอ๊ย!
“งื่อ เราไม่ได้ยั่วนะ” ตัวเล็กเถียง “ออกไปกันเถอะ ป่านนี้คนอื่นรอแย่แล้ว”
“ช่างมันสิ แล้วแน่ใจเหรอว่าจะออกไปตอนนี้ ไม่ได้ยินเสียงคนข้างนอกเหรอครับ?” จันทร์เจ้าเม้มปาก อยากออกไปมาก ๆ แล้ว เพราะเขินทิวาจะแย่ แล้วไหนจะอะไรบางอย่างที่กำลังนั่งทับอยู่อีกด้วย มัน... ฮือ จะฟ้องพี่ฟ้า!! อยากบอกทิวาเหลือเกินแต่อายเกินกว่าจะพูดออกไป เจ้าตัวก็คงรู้ถึงได้บังคับให้เรานั่งอยู่นิ่ง ๆ ทิวาหน้าแดงมาก หูก็แดงด้วย แล้วยังหายใจแรงอีก
น่าสงสารจัง
“พี่มีอารมณ์เหรอครับ?”
“เหี้ย!” ทิวากาลสบถออกมาแทบจะทันทีที่เด็กแก้มกลมถามจบ
“ด่าเราทำไมอ่า...”
“ไม่ได้ด่า พี่แค่สบถ”
“เอ๋า... ตอบคำถามเราสิ” จะให้ตอบยังไงเล่า!! ไอ้เด็กเวรนี่ ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าพูดอะไรออกมา ถามแบบนั้นจะยั่วเขาใช่ไหม ให้ตายเถอะ ทิวากาลก็ไม่ได้หน้าด้านมากมายถึงขนาดไม่รู้สึกอายนะเว้ย แล้วดูคำถามมันสิ น่าตอบไหมล่ะ ไม่เลย! แต่คนน่ารักทำหน้าบึ้งตึงรอคำตอบ เขาถอนหายใจ จะให้ตอบยังไง ใช่ครับ พี่กำลังมีอารมณ์ งี้เหรอ? ไอ้ห่า ไม่โรคจิตไปหรือไง
“ใครเขาให้ถามแบบนั้น เด็กห่า”
“ก็เราสงสัยนี่นา”
“ทำไมถึงสงสัยล่ะ?”
“ก็...” เด็กน้อยกะพริบตาปริบ ๆ กลอกลอกแลกซ้ายขวา ทิวากาลยกมุมปากยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ก็อะไรครับ?”
“ก็... ของพี่มัน...”
“มันทำไม ของพี่นี่คืออะไร?”
“ฮืออ พี่อ่ะ อย่าแกล้งเราสิ”
“พี่แกล้งที่ไหน พี่ต้องถามสิ ไม่งั้นจะตอบคำถามเราได้ยังไง”
“คนบ้า เราไม่อยากรู้แล้ว!” ทุบไหล่ทิวากาลแรง ๆ แล้วลงจากตักแกร่ง ทำปากยื่นใส่คนนิสัยไม่ดีแล้วเปิดประตูออกจากห้องน้ำไป ไม่สนใจด้วยว่าจะมีคนมองหรือเปล่า ทิวากาลหัวเราะเบา ๆ ตามหลัง เขาก้มลงสิ่งที่อยู่ด้านล่างแล้วถอนหายใจ นั่งสงบอารมณ์สักพักถึงได้ตามเด็กแก้มกลมออกไป...
“งอนพี่เหรอครับ?”
“เปล่าสักหน่อย!”
“งั้นก็ยิ้มให้พี่หน่อย”
“ไม่ยิ้ม เราไม่ใช่คนบ้า”
“ใจร้าย”
“งั้นก็ไม่ต้องยุ่ง”
“ไม่ยุ่งได้ไง น่ารักขนาดนี้”
“ฮืออ ไอ้บ้า ทิวากาลนิสัยไม่ดี” ผลักแขนแกร่งที่วางอยู่บนไหล่ออกแล้วรีบวิ่งออกไปพร้อมใบหน้าที่ร้อนผ่าว ทิวากาลหัวเราะเสียงดัง รีบวิ่งตามเด็กน้อยขี้เขินไป เขาฉุดมือเล็กมาจับเอาไว้ ต่อให้จะโดนสะบัดยังไงก็ไม่ปล่อยเด็ดขาด
ระหว่างที่เดินกลับไปหาเพื่อน ดวงตากลมก็สอดส่องมองร้านค้าต่าง ๆ สักพักก็มีเสียงดังปิ๊งขึ้นมาในหัวก่อนจะระบายยิ้มกว้าง
เราคิดออกแล้วล่ะว่าจะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดทิวาวันศุกร์นี้...
TBC
สามสิบตอนแล้วก็ยังคงล่องลอยอยู่กลางทะเลเช่นเดิม.... ; __ ;
ในส่วนของมิคเบสท์ เราคิดว่าจะแต่งเป็นตอนพิเศษ
ตอนนี้อยากตีตะหมูสักที มันใช่เรื่องที่จะไปถามแบบนั้นไหมลูก เดี๋ยวพี่เขาก็พิสูจน์ให้ดูเลยหนิ ฮึ่ย มันเขี้ยว T///T
อาจจะมีคำผิดอยู่นะคับ เพราะตรวจแค่รอบเดียวเอง รีบมาลง ฮือ ถ้าเจอก็แจ้งด้วยเน้อ
สำหรับตอนนี้ก็ขอขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่าน ไว้เจอกันตอนหน้าคับ
♥
หัวข้อ: [END]「มนุษย์แฟนเด็ก」แจ้งข่าวรวมเล่ม P.1 (อ่าน 561057 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก