เวลากลางวันที่มีพระจันทร์เป็นของตัวเอง
“ทำไมพี่มาส่งเราบ่อยจัง?” เอ่ยถามด้วยความสงสัยพร้อมกับหรี่ตามอง หรือจะมาส่องนักศึกษาปีหนึ่ง!! ไม่ได้นะ ไม่ได้ ทิวาจะมองคนอื่นไม่ได้นะ!!
“ไม่อยากให้มาเหรอ?”
“เปล่านะ เราแค่สงสัยเฉย ๆ ง่ะ”
“หึ ลงจากรถไปได้แล้ว”
“โหว ก็ได้” จันทร์เจ้ารวบกระเป๋ามาถือแล้วจึงเปิดประตูลงจากรถ ยืนมองและโบกมือให้ นึกว่าทิวากาลจะขับรถออกไปคนตัวโตดันลงจากรถมาด้วย ร่างสูงในชุดสูทพร้อมไปทำงานเข้ามายืนข้าง ๆ ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างหันมองเพราะใบหน้าที่โดดเด่น จันทร์เจ้าขมวดคิ้ว มองอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
“อ๋อออ จะมาอ่อยสาวใช่มะ”
“อ่อยอะไร หาอะไรกินกันเถอะ” ทิวากาลยกแขนกอดคอแฟนเด็ก ก่อนจะพาเดินไปยังทิศของโรงอาหาร พอได้กลับมามหาวิทยาลัยอีกครั้งก็นึกถึงวันเก่า ๆ แม้เขาเพิ่งจะจบไปไม่นานก็ตาม ถ้ายังเรียนอยู่ ตอนนี้เขาอาจจะนอนอยู่ห้องเพราะขี้เกียจมาเรียนก็ได้ หรือไม่ก็นั่งเฝ้าเด็กแก้มกลมกินข้าวเหมือนตอนนี้
“เพื่อนจะมากี่โมง?”
“ไม่รู้คับ คงอีกแป๊บหนึ่งมั้ง”
“ทำไมเรารีบมาเร็วนัก?”
“ก็เราไม่อยากรอรถติดนี่นา เดี๋ยวก็มาเรียนสาย พี่ทิวากินไหม?” เอ่ยถามก่อนจะยื่นช้อนไปข้างหน้า ทิวากาลอ้าปากรับแต่โดยดี พลางเท้าคางมองเด็กแก้มตุ่ยเขี้ยวข้าวหยับ ๆ
“พี่ไม่ซื้อข้าวมากินด้วยกันงะ?”
“ไม่หิว”
“ข้าวเช้าสำคัญนะ ไปซื้อเร็วววว~”
“เฮ้อ... โอเค ๆ”
ทิวากาลลุกออกไปซื้อข้าว เขาตรงไปยังร้านประจำที่เคยทาน เมื่อเจอแม่ค้าก็คุยกันยกใหญ่ กว่าจะได้ข้าวมาก็ใช้เวลาไปกว่าสิบนาที กลับมาถึงโต๊ะเขาแทบอยากจะโยนจานข้าวทิ้ง ช่วงเวลาเพียงไม่นานไอ้เด็กเวรนี่มันมายุ่งกับแฟนเขาได้เลยเหรอ ร่างสูงวางจานข้าวลงด้วยความไม่สบอารมณ์ ทิ้งตัวนั่งข้างเด็กแก้มกลมเพราะที่ฝั่งตรงข้ามนั้นถูกน้องรหัสของแฟนเด็กชิงไปแล้ว
เด็กอายุน้อยที่สุดเลิกคิ้วมองเมื่อเห็นคนมาใหม่ มองคนที่อยู่ข้าง ๆ พี่รหัสด้วยความงุนงงสงสัย ก่อนจะยิ้มมุมปากเมื่อทิวากาลจ้องด้วยสายตาเย็นชาและไม่สบอารมณ์
จากการที่เจอกันครั้งแรกนั้นเขาได้ไปค้นข้อมูลของพี่รหัสมาแล้ว และก็ได้รู้ด้วยว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นั้นคือแฟนของรุ่นพี่จันทร์เจ้า แล้วยังไงล่ะ? เขาชอบรุ่นพี่จันทร์เจ้า ไม่ได้ชอบแฟนของพี่เขาสักหน่อย แล้วต้องสนอะไรกัน? อีกอย่างแฟนของรุ่นพี่ก็เรียนจบไปและทำงานแล้ว คงจะไม่มีเวลาให้แน่ ๆ
“พี่จันทร์เจ้ามีเรียนกี่โมงเหรอครับ?”
“สักพักนี่แหละ มีอะไรเหรอ?”
“อยากให้พี่ช่วยสอนการบ้านหน่อยน่ะครับ ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่” น้องรหัสยิ้มหวาน มองรุ่นพี่จันทร์เจ้าตาเป็นประกาย
“อ่า... ให้แฟนพี่สอนสิ เขาได้ท็อปตลอดเลย แถมยังได้เกียรตินิยมอีก” ลูกหมูเอ่ยขึ้นโดยไม่คิดอะไร ทว่าเด็กปีหนึ่งกลับหุบยิ้มและตวัดสายตาไปยังทิวากาล ร่างสูงยกยิ้มมุมปากขณะมองตอบน้องรหัสของแฟน
คำพูดที่เหมือนไม่มีอะไรของจันทร์เจ้าทำให้เขาค่อนข้างพอใจ ราวกับบอกเล่าธรรมดา แต่ในประโยคธรรมดานั้นเป็นการบอกว่ามีแฟนแล้วและตัดความหวังคนจีบอย่างชัดเจน
“เหมือนแฟนพี่ต้องไปทำงานนะครับ ผมไม่รบกวนดีกว่า”
“กูไม่รีบ” ทิวากาลบอก ก่อนส่งปลายนิ้วไปปัดเม็ดข้าวที่มุมปากเล็กออก เด็กแก้มกลมเงยหน้าขึ้นยิ้มแฉ่งแทนคำขอบคุณ และยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีกเมื่อทิวากาลตักหมูทอดมาใส่จานให้ ก็เล็งอยู่ตั้งนานแล้ว คนตัวโตไม่รับรู้สัญญาณของจันทร์เจ้าเลย... ถ้าได้มาอีกสักชิ้นจะดีมากเลยนะ คิคิ
“อ้าว ไม่ต้องไปทำงานเหรอครับ?”
“ไป แต่จะไปช้า มีปัญหาอะไร?”
“ผมแค่ถามเอง จะไปมีปัญหาอะไรล่ะครับ” เด็กปีหนึ่งส่งยิ้มและสายตาเจ้าชู้ไปให้พี่รหัสตัวเอง “แล้วพี่สองคนคบกันนานแล้วเหรอครับ?”
“สักพักแล้ว ทำไมอะ?”
“สงสัยอ่ะครับ พี่กาล? ใช่ป่ะครับ ก็ทำงานแล้วนี่ แล้วงี้มีเวลาให้กันเหรอ พี่จันทร์เจ้าไม่กลัวโดนนอกใจเหรอครับ?”
“ไม่เสือกดิ” ทิวากาลเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งฟังมาสักพัก ไอ้เด็กเวรนี่มันจงใจปั่นพวกเขาชัด ๆ “กูว่ามันไม่ใช่เรื่องของมึงนะ”
“ผมแค่อยากรู้เอง มันไม่ดีกว่าเหรอครับถ้าจะคบกับคนที่อยู่ใกล้ ๆ กัน”
“ไม่มีอะไรการันตีเหมือนกันว่าคบคนที่อยู่ใกล้ ๆ มันดีกว่า”
“อยากน้อยก็ได้เจอกันทุกวัน รู้ด้วยว่าไปที่ไหนบ้าง ถ้าอยู่คนละที อีกคนทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ป่ะครับ?”
“รำคาญ จะกินข้าว” จันทร์เจ้าพูดขึ้นพร้อมกับมองด้วยสายตาหงุดหงิด
คนกินข้าวอยู่เถียงกันอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด รำคาญทิวากาลน้อยหน่อยเพราะเป็นแฟน คนตัวโตไม่น่าไปต่อปากต่อคำด้วยเลย นี่ถ้าไม่ใช่น้องรหัสจันทร์เจ้าด่าไปแล้ว พล่ามอะไรไม่รู้เรื่อง เพ้อเจ้อไปเองคนเดียว จะคบกับใคร จะใกล้จะไกลก็เรื่องของคนนั้นไหม อีกอย่างทิวากาลแค่ไปทำงาน จันทร์เจ้าก็แค่มาเรียน ตอนเย็นก็เจอกันที่บ้านอยู่ดี ไม่ได้ห่างกันเหมือนคนหนึ่งอยู่โลก อีกคนย้ายไปอยู่บนดาวยูเรนัสเสียหน่อย
“กินช้า ๆ” ทิวากาลบอกเด็กแก้มกลมที่จ้วงข้าวแบบไม่มีพัก ตากลมกลอกตา ก่อนคว่ำปากใส่ อะไรกัน เขาทำอะไรให้องค์ท่านขุ่นเคืองหรือไง
“เราจะรีบกิน รีบไปเรียนแล้ว”
“เพื่อนยังไม่มานี่”
“จะไปรอบนห้อง”
“ไม่อยากอยู่กับพี่?”
“อยากอยู่ แต่เราไม่อยากฟังคนเถียงกัน หนวกหู” ร่างสูงขำกับคำพูดและใบหน้างอ ๆ ของเด็กแก้มกลม ผิดกับเด็กปีหนึ่งที่หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย “ถ้าจะให้สอนการบ้านให้พี่ทิวาสอนนะ พี่จะไปเรียน”
“แต่ผมอยากให้พี่จันทร์เจ้าสอนนี่ครับ ผมไม่สนิทกับเขาอ่ะ หน้าไม่เป็นมิตรเลย”
“พี่กาลอายุเยอะกว่านะ พูดอะไรให้เกียรติเขาด้วย” จะไม่ผิดใช่ไหมหากทิวากาลจะเหยียดยิ้มเยาะเย้ยหรืออะไรตาม อืม... มันก็คงจะไม่ผิดหรอก แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นคงเหมือนกันเด็กที่ไม่รู้จักโต แม้ไอ้เด็กปีหนึ่งตรงหน้าจะน่ารำคาญและน่ากระทืบมากสักแค่ไหนก็ตาม
หลังจากนั้นไม่นานจันทร์เจ้าก็ทานข้าวเสร็จเรียบร้อย ทิวากาลอาสาเอาจานไปเก็บให้ เมื่อกลับมาที่โต๊ะแฟนเด็กก็ขอตัวไปก่อนเพราะใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว เขาพยักหน้ารับรู้ ลับหลังเด็กแก้มกลมไม่นานเด็กปีหนึ่งที่ยังอยู่ก็มองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“มีอะไร?” เขาถามเสียงห้วน ไอ้เด็กนั่นไล่สายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเสียมารยาท การกระทำของมันทำเอาทิวากาลฉุนขึ้นมา
“ไม่มีอะไร แต่คนแบบนี้เหรอที่พี่จันทร์เจ้าคบด้วย” คิ้วเข้มกระตุก มองใบหน้ายียวนกวนประสาทของน้องรหัสแฟน เขาอยากจะถีบมันให้สาสมกับความกวนตีนที่มันสร้างขึ้นมาเองสักที
“คนแบบกูมันทำไม?”
“เปล้า~ ท่าทางพี่น่าจะเพลย์บอยนะครับ จริงจังกับพี่จันทร์เจ้าป่ะเนี่ย”
“มึงเสือกอะไร”
“โห พี่ก็รู้นี่ว่าผมชอบแฟนพี่”
“ไอ้สัด!!” ทิวากาลสบถลั่นด้วยความโมโห นักศึกษาที่นั่งอยู่ในโรงอาหารต่างหันมามอง แน่นอนว่ามีหลายคนรู้จักทิวากาล เพราะฉะนั้นจะได้รับความสนใจก็จึงไม่แปลก
“อย่าเพิ่งโกรธดิพี่ ผมแค่บอกเฉย ๆ เองนะ”
“งั้นมึงก็รู้ไว้เลยว่าจันทร์เจ้าเป็นของกู!!”
“เดี๋ยวผมก็แย่งเขามาเป็นของผมเองแหละ”
“ข้ามตีนกูไปให้ได้ก่อนแล้วกัน!!”
“พี่กาล!!!” ก่อนที่ทิวากาลจะได้กระทืบเด็กนิสัยเวร ๆ เสียงเรียกที่คุ้นเคยดีก็ดังมาเสียก่อน เสียงน้องรหัสเขานั่นเอง โก๋วิ่งหน้าตื่นมาพร้อมกับดึงแขนเขาเอาไว้ ทิวากาลสะบัดออก จ้องหน้าน้องรหัสเขม็ง
“มีอะไร!”
“ปละ เปล่าครับ” เห็นท่าทางไม่ดีโก๋จึงถอยออกมา “แล้วนี่มีอะไรวะพี่ ท่าทางเหมือนจะมีเรื่อง”
“พี่คนนี้เขาจะต่อยผมอ่ะครับ” เด็กปีหนึ่งพูดด้วยหน้าซื่อ ๆ โก๋หันควับมองพี่รหัสตัวเอง เมื่อเห็นสายตาของทิวากาลแล้วโก๋ก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มึงฉิบหายแล้วที่มีเรื่องกับทิวากาลไอ้ปีหนึ่ง!
“ถ้ามึงไม่กวนตีนกูจะทำมึงไหม!?”
“ผมอยู่ของผมเฉย ๆ เองนะครับ ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“การที่มึงบอกจะแย่งแฟนกูเนี่ยนะไม่ได้ทำอะไร ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!” โก๋เบิกตาโต ตายแน่มึง แค่กวนตีนธรรมดามึงก็สาหัสแล้ว สาเหตุความพิโรธยังเป็นการที่ปีหนึ่งประกาศแย่งแฟนทิวากาลอีก โทรศัพท์บอกแม่มึงจองวัดไว้เลย นี่คือความหวังดีจากโก๋!!!
“ถ้าพี่มั่นใจว่าทำให้พี่จันทร์เจ้าอยู่กับพี่ได้ก็ไม่เห็นต้องโวยวายเลย”
“หึ กูมั่นใจแน่ว่าจันทร์เจ้าจะอยู่กับกู เพราะเขาเป็นของกู ส่วนมึง... ถ้ายังไม่อยากตายก็รีบไสหัวไปซะ!!”
“โห อย่าเพิ่งหัวร้อนดิคร้าบบบ ใจเย็นนะ ทำตัวให้สมเป็นผู้ใหญ่หน่อย”
“พอ ๆ ไอ้ปีหนึ่ง รีบไปเรียนเลยไป อย่ามากวนตีนพี่เขา”
“ผมว่าผมไม่ได้กวนตีนนะพี่โก๋ แต่ผมจะไปก็ได้ แวะไปหาพี่จันทร์เจ้าก่อนก็น่าจะดีนะ...”
ผัวะ!!!
ไม่ต้องให้เด็กปีหนึ่งพูดมากไปกว่านี้ ความอดทนทั้งหมดของเขามันพังลงแล้ว ทิวากาลปล่อยหมัดออกไปกระทบกับใบหน้าของน้องรหัสแฟนอย่างเต็มแรง และบีบอัดความรู้สึกทั้งหมดเข้าไปในหมัดเดียว ไอ้เด็กเวรนั้นมีเลือดออกที่มุมปาก แววตาของมันวาวโรจน์ไม่ต่างจากเขา มันพุ่งตัวเข้ามาหมายจะเอาคืน แต่โดนกันเอาไว้ก่อน โก๋พยายามแยกทั้งสองคนออกจากกัน ทั้งยังตะโกนเรียกเพื่อนมาช่วยจับ
“ปล่อยผมดิพี่!!”
“ปล่อยเหี้ยอะไรล่ะ กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปกวนตีนพี่กาล!”
“แต่มันต่อยผมนะเว้ย!!”
“ถ้ามึงไม่กวนเขา เขาจะต่อยมึงไหม!! ไอ้สัดเอ๊ย! ไปเรียนไป!”
“ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่ได้ต่อยมันคืน!”
“เข้ามาสิ” ทิวากาลพูดเสียงเย็น ต่อให้จะโดนกล่าวหาว่ารังแกเด็กหรือทำตัวไม่สมเป็นผู้ใหญ่เขาก็ไม่สนใจ เพราะไอ้เด็กเวรนี่มันสมควรโดนตีนจริง ๆ ถ้าไม่ได้กระทืบมันเขาต้องประสาทเสียแน่ ๆ
เวรกรรมอะไรของเด็กแก้มกลมที่ต้องมามีน้องรหัสแบบนี้
เด็กปีหนึ่งที่มีอาการโมโหนั้นเริ่มเปลี่ยนท่าทีลง ริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้มร้ายเมื่อมองหน้าทิวากาล ถ้าเขามีรอยแผลบนหน้าแบบนี้ แล้วรุ่นพี่จันทร์เจ้าเห็นล่ะก็... หึหึ
“ถ้าพี่จันทร์เจ้ารู้ว่าน้องรหัสโดนต่อยนี่จะเป็นยังไงนะ?”
ทิวากาลเลิกคิ้วก่อนจะยกมุมปากแสยะยิ้ม “จะฟ้องแฟนกูว่างั้น?”
“เยสสส”
“หึ นิสัยเด็กเหี้ย ๆ” เขาสืบเท้าเข้าไปใกล้ มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง เดินวนรอบตัวของเด็กปีหนึ่งที่กล้าลอง ดี “มึงคิดว่าจันทร์เจ้าเข้าข้างมึงงั้นเหรอ? ปัญญาอ่อนฉิบหาย”
ทิวากาลหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของปีหนึ่งที่กล้าปีนเกลียวเขา หลุบสายตาลงมองเพราะไอ้เด็กนั่นมันเตี้ยกว่า เขาแสยะยิ้มอีกครั้งเมื่อมองใบหน้าของมัน
“มึงคิดว่ามึงเป็นใคร ทำไมแฟนกูต้องเข้าข้างมึงวะ?”ทิวากาลกระชากคอเสื้อของอีกคนเข้ามาและกำไว้แน่น “อย่าคิดสามหาวมากขนาดนั้น มึงรู้จักกับคนของกูนานแค่ไหน แล้วกูกับแฟนรู้จักกันมานานแค่ไหน แล้วคิดเหรอว่าเขาจะฟังน้องรหัสอย่างมึงมากกว่ากูที่เป็นแฟน!”
เมื่อพูดจบแล้วทิวากาลจึงผลักร่างนั้นออก เด็กปีหนึ่งกุมคอตัวเองพลางไอหน้าแดง จ้องหน้าทิวากาลอย่างโกรธแค้น
“มึงดูมันไว้ อย่าให้มันยุ่งกับแฟนกูมากนัก แล้วบอกซันนี่ดูมันด้วย ล้ำเส้นเมื่อไหร่กูอัดไม่เลี้ยงแน่” ทิวากาลบอกกับโก๋ และพูดประโยคสุดท้ายกับน้องรหัสของแฟน เขามองหน้ามันด้วยสายตาเย็นชา ให้มันรู้ว่าหากทำอะไรสิ้นคิดอยู่อีกเขาไม่เอามันไว้แน่ ต่อให้มันจะเป็นแค่เด็กกะโปโลก็ตาม
นิสัยอย่างมัน คงถูกตามใจจนเคยตัว เมื่อเจอของถูกใจก็จะรีบคว้ามองครอง ทว่าสิ่งที่มันอยากได้ดันมีเจ้าของอยู่แล้ว ความรู้สึกเสียหน้าและอยากเอาชนะทำให้แสดงออกด้วยท่าทางแบบเด็ก ๆ
แต่คนที่เข้าเรียนในระดับมหาวิยาลัยแล้ว เขาก็ไม่เรียกว่าเด็กแล้วนะ...
“ว่างหรือเปล่า? มาคุยกันหน่อยสิ” จันทร์เจ้าเอ่ยกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องรหัส ราบเรียบและใบหน้าไร้รอยยิ้มทำเอาคนฟังรู้สึกแปลก ๆ รวมทั้งคนที่ได้ยินก็ต่างขนลุกกับไอเย็นจาง ๆ ที่กระจายอยู่รอบตัวของรุ่นพี่จันทร์เจ้า
เนื่องจากจันทร์เจ้าจะมีรอยยิ้มติดอยู่ตลอดเวลา และยังพูดคุยกับรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงใจดี จึงไม่มีใครคาดคิดจะเห็นจันทร์เจ้าในโหมดนี้
“มีอะไรเหรอ...?”
“ตามมา”
จันทร์เจ้าเดินนำออกไปก่อน จนกระทั่งมาถึงมุมที่ลับสายตาคน
“เมื่อเช้าทำอะไร?”
“อะไรครับ?”
“หลังจากที่พี่ไปเรียนแล้ว นายมีเรื่องไรกับพี่กาล”
“มันบอกพี่เหรอ?” ตากลมแข็งขึ้นทันทีเมื่อได้ยินสรรพนามที่ใช้เรียก
“อย่าเรียกแฟนพี่ว่ามัน”
“โอเค ผมทำอะไรก็ผิดนี่ ใช่ครับ ผมหาเรื่องเขา ทำไมเหรอ?”
“ทำแบบนั้นทำไม?”
“ไม่ทำไม แค่อยากทำ” เห็นท่าทางของน้องรหัสแล้วจันทร์เจ้าก็นึกเข้าใจอารมณ์ของทิวากาลขึ้นมา ขนาดคนใจเย็นไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับสิ่งรบกวนยังหงุดหงิดมากขนาดนี้ แล้วคนใจร้อนอย่างทิวากาลจะขนาดไหน แค่ชกไปหมัดเดี๋ยวมันน้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าน้องรหัสจันทร์เจ้าได้เจอทิวากาลเวอร์ชั่นนักศึกษาอาจจะไม่ได้มายืนปากดีอยู่ตรงนี้
จันทร์เจ้ารู้เรื่องมาจากคนที่เห็นเหตุการณ์ที่โรงอาหารเมื่อเช้า ต่างก็เล่าต่อกันในกลุ่มเพื่อน หรือมีบางคนที่เข้ามาบอกว่าทิวากาลมีเรื่องกับเด็กปีหนึ่งซึ่งเป็นน้องรหัสของจันทร์เจ้า
“ชอบพี่เหรอ?”
“ใช่ ผมชอบพี่”
“ก็เลยไปกวนตีนแฟนพี่? ทำตัวเหมือนเด็กเลยนะ”
“ถ้าจะเรียกมาด่าก็ไม่ต้องก็ได้นะครับ”
“ไม่ได้ด่าครับ”
“เหอะ! ยังไงพี่ก็เข้าข้างแฟนพี่อยู่ดี ทั้ง ๆ ที่ผมเป็นคนโดนมันต่อย”
“ถ้านายไม่ไปกวนเขาก่อน เขาจะต่อยนายหรือเปล่า จะพูดอะไรก็คิดดี ๆ อย่าเอาแต่โทษคนอื่น หัดมองดูตัวเองเสียบ้างว่าทำอะไรทำไมเขาถึงต้องต่อย”
“พี่อยากให้ผมทำอะไรกันแน่ บอกมาตรง ๆ เลยดีกว่าครับ”
“ก็แค่ขอโทษ”
เด็กปีหนึ่งเบะปาก พยักหน้าช้า ๆ ท่าทางไม่สำนึกอะไร จันทร์เจ้ากำมือแน่นและพยายามตรึงตัวเองให้อยู่กับที่ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าร่างสองจะประทับและต่อยซ้ำแผลที่ทิวากาลทำไว้หรือเปล่า
“แต่ถ้าไม่มีความรู้สึกผิดหรือสำนึกอะไร ไม่ต้องขอโทษก็ได้ พี่เข้าใจว่าคนเราโตมาไม่เหมือนกันครับ”
“นี่พี่...”
“ขอตัวนะครับ”
เมื่อพูดจบก็ยิ้มให้น้องรหัสแล้วขอตัวออกมา ตากลมกลอกขึ้นฟ้าก่อนสอดนิ้วเข้าไปเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิดเล็ก ๆ เจอเพื่อนยืนอยู่ไม่ไกลจึงเข้าไปหา ฟินน์ส่งแก้วน้ำปั่นให้เพื่อนแก้มกลม เพื่อดับความร้อนข้างในที่มันต้องกำลังปะทุอยู่แน่นอน
“เป็นไงบ้างมึง”
“กวนตีน”
ฟินน์กับเบสท์มองหน้ากัน คงจะเกินเยียวยาจริง ๆ จันทร์เจ้าถึงได้พูดแบบนี้ออกมาได้
“เด็กมันเป็นน้องรหัสมึงด้วยนี่ จะทำไง?”
“ไม่รู้สิ ดู ๆ ไปก่อน ถ้าคิดได้ก็คุยกันได้”
“อืม แล้วจะเข้ากิจกรรมหรือเปล่า?”
“ไม่อ่ะ ฝากบอกคนอื่น ๆ ด้วย”
“จะไปไหนวะ?”
“จะไปหาทิวาที่บริษัท ฟินน์กับเบสท์ล่ะ?”
“กูคงอยู่กิจกรรมอ่ะ ต้องกลับพร้อมตะวัน” จันทร์เจ้ากับเบสท์พร้อมใจกันเบ้ปาก “ไม่ต้องกลอกตาเบ้ปากเลยพวกมึง จะหนีไปหาผัวกูยังไม่ว่าอะไร!”
“ตีกัน ๆ”
“กูจะตีมึงเนี่ยอีหมู! จะไปหาผัวก็ไปเลย!”
“ฮ่า ๆ ไปก็เดะ อย่างอแงคิดถึงเราแล้วกัน”
“พูดอะไรเกรงใจสีหน้าของกูด้วย ไป๊!!!”
“ก็ได้ ๆ ไปละ บั๊บบัย!”
โบกมือลาเพื่อนทั้งสองแล้วก็นิ่งคิด เอ่อ... เมื่อเช้าทิวากาลมาส่งนี่นา แล้วจันทร์เจ้าจะไปยังไงล่ะ รถก็ไม่มี เมื่อคิดดังนั้นก็วิ่งกลับไปหาเพื่อนอีกครั้ง และข้อร้องอ้อนวอนให้ไปส่งที่หน้ามหาวิทยาลัยเดี๋ยวจะใช้รถสาธารณะไปเอง โดนด่ามาสองบทเบสท์ก็ยอมขับรถมาส่ง ก่อนจะไปยังไม่วายหันกลับมาด่าอีก
โธ่ ทำไมชีวิตของจันทร์เจ้าถึงได้น่าสงสารมากขนาดนี้
ฮือ
“สวัสดีครับ”
“อะ เอ่อ ค่ะ” จันทร์เจ้ามองหน้าหญิงสาวผู้มีตำแหน่งเป็นเลขาของทิวากาลแล้วยิ้มให้ เธอขมวดคิ้วใส่เพราะไม่เคยเจอ “ขึ้นมาชั้นนี้ได้ยังไงคะ?”
“ขึ้นลิฟต์มาครับ” ก็... ไม่ได้จะกวนนะ เดินเข้ามาในตึก เจอกับคุณยามเขาก็เปิดประตูและกดลิฟต์มาชั้นนี้ให้เลย คุณเลขางงอะไรอย่างงั้นเหรอ?
“เด็กฝึกงานเหรอคะ แต่ชั้นนี้เป็นชั้นของผู้บริหารค่ะ คาดว่าคงจะมาผิดที่แล้ว”
“ไม่ผิดครับ ถ้าหากที่นี่คือห้องทำงานของคุณทิวากาล”
“คุณทิวากาลไม่รับแขกค่ะถ้าไม่ได้นัดไว้” เธอบอกไปตามความจริง เมื่อช่วงสายเจ้านายเธอสั่งเอาไว้ว่าวันนี้งดรับแขก อีกทั้งใบหน้าที่บึ้งตึงไม่สบอารมณ์นั้นก็ทำให้เธอไม่กล้าเซ้าซี้อะไรมาก
“บอกเขาว่าจันทร์เจ้ามา”
“คงจะไม่ได้ เชิญกลับไปด้วยนะคะ ไม่อย่างนั้นดิฉันจะเรียกยามมาไล่คุณ”
จันทร์เจ้ากลอกตา ทำไมวันนี้เจอแต่เรื่องไม่สบอารมณ์ทั้งนั้นเลยนะ จะคุยกับเลขาให้รู้เรื่องก็คงจะอีกนาน มือขาวล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรออก รอไม่นานปลายสายก็รับ จันทร์เจ้าบอกว่าอยู่หน้าห้องทำงานของทิวากาล สิ้นคำไม่ถึงนาทีประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออก
“ทำไมไม่เข้ามา”
“เขาไม่ได้นัดไว้ค่ะคุณทิวากาล”
“ต่อให้ไม่ได้นัดถ้าเป็นคนนี้จะเข้ามาหาผมเมื่อไหร่ก็ได้” ทิวากาลพูดแค่นั้นแล้วจูงมือของเด็กแก้มกลมเข้าไปในห้อง ทิ้งเลขาให้งงอยู่คนเดียว
“ทำไมไม่บอกว่าจะมา?”
“เซอร์ไพรส์ไง พี่กินอะไรหรือยังครับ เราซื้อของกินมาด้วย”
“กินไปนิดหน่อย ไม่ค่อยหิว” แย่งของในมือของแฟนเด็กไปวางไว้ที่โต๊ะกลาง จากนั้นจึงฉุดให้เด็กแก้มกลมนั่งตัก ซุกใบหน้ากับซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ และขบเม้มเบา ๆ ในขณะที่แขนแกร่งโอบรัดเอวนิ่มเอาไว้
“เราคุยกับน้องรหัสเรื่องเมื่อเช้าแล้วนะ”
“เหรอ มันว่ายังไงล่ะ”
“กวนตีนมากเลย ไม่แปลกที่พี่จะต่อยไป”
“หึหึ ก็บอกแล้ว แล้วเราจะทำยังไง มันเป็นน้องรหัสเรานี่ ถ้ามีเรื่องผิดใจกันคงไม่ดี”
จันทร์เจ้ายู่ปากทำหน้าครุ่นคิด “ไม่รู้ครับ ถ้าน้องสำนึกผิดแล้วมาขอโทษก็โอเค...”
“มันบอกจะแย่งเราไปจากพี่นะ”
“เราเป็นของพี่ แย่งได้ยังไง”
ทิวากาลยิ้มกว้างกับคำพูดแสนน่ารัก กดจมูกหอมแก้มนิ่มไปฟอดใหญ่
“พูดจาน่ารัก ระวังจะลุกไม่ขึ้น”
“ฮึ่ย! คนบ้า!”
“อยากโดนดีแน่ ๆ เลย ไหน มาฟัดซิ!”
“อ๊ากกก ปล่อยเราเดี๋ยวนี้น้าาาาา”
จันทร์เจ้าดิ้นขลุกขลักอยู่บนตักของทิวากาล คนตัวโตรัดแน่นกว่าเดินก่อนจะดันให้แฟนเด็กนอนบนโซฟาแล้วขึ้นคร่อมเอาไว้
“พี่ทะ ทิวา เดี๋ยว มะ มีคนมานะ...”
“ไม่มีหรอก สั่งไว้แล้ว”
“งั้นก็ไปทำงานสิ”
“ไม่ จะฟัดเมีย”
“ใครเมีย!”
“เด็กตัวขาว ๆ ตัวกลมหน่อย มีแก้มเยอะ ๆ มีเหนียงเยอะด้วย”
“ใครอะ ทำไมน่าเกลียดแบบนั้น”
“เรานั่นแหละ” เขาแตะริมฝีปากบนปลายจมูกรั้นเบา ๆ แล้วผละออก
“หู้วววว บอกว่าขาวเราไม่ขัด ตัวกลมแก้มเยอะมีเหนียงอะไรกัน ข้อมูลมั่วมาก พี่มีชู้หรือเปล่า?” แกล้งหรี่ตามองทำหน้าเอาเรื่อง ทิวากาลส่ายหน้าและกลอกตา เด็กแก้มกลมผลักเขาออกแล้วดันตัวขึ้นนั่ง กอดอกมองเขาอย่างจับผิด
เดี๋ยวนี้ชักจะเล่นใหญ่ขึ้นทุกวัน ๆ
“ส่องกระจกไหม?”
“ไม่ คิคิ” พูดจบแล้วก็หัวเราะเอง ทิวากาลชิงจูบปากแดง ๆ ด้วยความมันเขี้ยว “พี่ทิวาไปทำงานเร็ว เดี๋ยวเราจะกินเป็นกำลังใจให้”
“ได้เหรอ แบบนี้ได้เหรอ?”
“ได้ ไป ๆ ไปทำงาน”
“หึหึ ขอกำลังใจหน่อย”
“จะเอาอะไรครับ?” ทิวากาลแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากของตัวเอง ลูกหมูบุ้ยปากและก็ยอมโน้มไปมอบจูบ มือเล็กประคองใบหน้าคมเอาไว้แล้วบดเบียดริมฝีปากลงไป
“ว้าย!”
ทั้งคู่ผละออกจากกันและหันไปมองต้นเสียงด้วยสายตาเรียบนิ่ง ทิวากาลขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด ส่วนจันทร์เจ้านั้นแผ่รังสีแห่งความไม่ชอบใจออกมาเต็มที่
“ทำไมไม่เคาะประตู?”
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่คิดว่า เอ่อ...”
“ต่อให้ผมจะทำหรืออะไรไม่ทำอะไร คุณก็ต้องเคาะประตูก่อนเข้ามาในห้องของผม”
“ขอโทษค่ะ” เลขาสาวก้มหน้าหลบสายตาคมดุ แต่ยังแอบชำเลืองมองเด็กที่นั่งอยู่บนตักของเจ้านายเธอ ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีสวยเม้มเข้าหากัน สาเหตุที่คุณทิวากาลไม่สนใจเธอเลยแม้จะให้ท่าไปสักแค่ไหนเป็นเพราะเจ้านายเธอเป็นเกย์อย่างนั้นหรือ อึ๋ย คนเราดูกันแค่ภายนอกไม่ได้จริง ๆ สินะ
จันทร์เจ้าขยับลงจากตักขอร่างสูง ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมากดเล่น แค่ต้องการหาจุดวางสายตาเท่านั้นแหละ จะให้มองหน้าคุณเลขาก็ดูไม่เข้าท่าเท่าไหร่
“มีธุระอะไร?”
“ดิฉันจะเข้ามาถามว่าคุณทิวากาลต้องการกาแฟหรือเปล่าค่ะ”
“ไม่ครับ เชิญคุณออกไปก่อน”
“ค่ะ ค่ะ”
“ฮ็อตเนอะ” เด็กแก้มกลมของทิวากาลเอ่ยขึ้นหลังจากเลขาของทิวากาลออกไปแล้ว
“อะไร?”
“เธอชอบพี่แน่เลย ทำไงดี จะโดนแย่งไหม กังวลจัง”
“กังวลก็อย่างทำหน้านิ่งแบบนั้น” ดึงแก้มยุ้ยหนึ่งที จันทร์เจ้าเอนตัวหนี และแลบลิ้นใส่
“พี่อย่าหวั่นไหวนะ”
“จะหวั่นไหวอะไรกันล่ะ แฟนน่ารักขนาดนี้”
“ให้มันจริงเหอะ ถ้าวอกแวกเมื่อไหร่เราเอาตายแน่!”
“บอกตัวเองเถอะ มีคนมาจีบเยอะกว่าพี่ยังไม่บ่น”
“ก็เราบอกแล้วว่าเราเป็นของพี่ จะบ่นอะไรอีกงะ โธ่”
“พี่ก็เป็นของเรา เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดอะไรมาก เข้าใจไหม!?”
“ครับผม! พี่ไปทำงานเหอะ”
“จะไปไหน?” ทิวากาลถามเพราะเด็กแก้มกลมลุกขึ้นยืน
“ไปเอาจานมาใส่กับข้าว เราจะกิน เราหิว!” พยักหน้ารับรู้ ปล่อยให้แฟนเด็กทำอะไรตามใจ ส่วนเขาก็กลับไปประจำที่โต๊ะทำงาน กำลังใจมาเต็มเปี่ยมขนาดนี้ ให้ทำงานถึงเช้าวันพรุ่งนี้ก็ยังไหว แต่จันทร์เจ้าต้องอยู่กับด้วยนะ และต้องให้เขาขอกำลังใจด้วย หึหึ
ทางด้านจันทร์เจ้านั้นเมื่อออกมาก็ต้องเจอกับเลขาของทิวากาล เด็กตัวขาวยิ้มให้แต่อีกคนกลับทำหน้าเฉย ไม่รู้ว่าเพราะตั้งตัวไม่ทันหรืออะไร ยังไงก็เถอะ ไม่อยากยุ่งก็จะไม่ยุ่ง เพิ่งได้สังเกตการณ์แต่งตัวของคุณเลขาตอนเธอเข้าไปขัดจังหวะในห้อง เริ่มจะหนักใจขึ้นมาอีก ทิวากาลต้องเจอผู้หญิงแต่งตัวเซ็กซี่แบบนี้ทุกวันเลยเหรอ โห นับถือใจเลย โดยอ่อยแรงขนาดนั้นแล้วยังเป็นกู๊ดบอยของจันทร์เจ้าได้อีก แบบนี้ต้องให้รางวัล
อืม... ควรยื่นเรื่องกับท่านประธานไหมนะ ห้ามพนักงานใส่กระโปรงสั้นเกินไป หรือโชว์เนื้อหนังมากเกินความจำเป็น อ่า... ถ้าหากมาทำงานก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องโชว์เลยนี่นา
ทำไงดี ปวดหัวเลย ไปกินของอร่อยดีกว่า!
“เอ่อ... น้องคะ”
“ครับ?” จันทร์เจ้าหยุดเดิน มองคนพูดตาแป๋ว กอดจานกับช้อนส้อมไว้แนบอก
“เป็นอะไรกับคุณทิวากาลเหรอคะ?”
“ไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจนะครับ” พูดจบก็ยิ้มหวาน ขณะที่กำลังจะเปิดประตูก็หันกลับไปมองคุณเลขาอีกรอบ
“ขอพูดอะไรนิดหน่อยได้ไหมครับ?” เธอพยักหน้า เหมือนจะไร้สติไปแล้วตั้งแต่เจอฉากสวีทของเจ้านายกับเด็กนักศึกษาคนนี้ ซ้ำยังเจอประโยคชวนมึนงง ทว่าหากตีความหมายก็เจ็บแสบใช่เล่น
“อย่าให้ท่าพี่ทิวาอีกเลยนะครับ มันน่าอายง่ะ คือเขาไม่ได้สนใจเลย”
“น่ะ นี่!....”
จันทร์เจ้ายิ้มกว้าง แล้วจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของทิวากาล ไม่อยู่รอดูว่าคุณเลขาจะทำหน้ายังไง
ถ้าจันทร์เจ้าเป็นของทิวากาล ทิวากาลก็เป็นของจันทร์เจ้าเหมือน ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาให้ท่าหรืออ่อยอะไรทั้งนั้นแหละ!!!
จำไว้!!!
----- finish -----
-----------------------------------
สุขสันต์วันสงกรานต์ ขอให้เล่นน้ำกันให้สนุก ไปเที่ยวก็ระวังตัวด้วยนะคะ
เล่นเผื่อด้วย เค้าไม่ได้เล่นสงกรานต์มา 4 ปีละ ฮือออออ
(แต่ก็เป็น #ทีมนอนอยู่บ้าน อยู่ดี /กรรม)
สำหรับตอนนี้อาจเป็นตอนสุดท้ายที่ได้ลงเว็บน้า อีก 10 ตอน มีอยู่ในเล่ม นี่ไม่ได้จะขายของนะบอกเฉย ๆ ค้า .......
ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ อยากเพ้ออ่ะ แต่วันนี้นอนไม่พอไม่รู้จะเพ้ออะไร ._.
จบเลยแล้วกัน
รักนะ รักทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนน ♥
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
