หัวข้อ: }Preoder{Contract มาเฟีย (ป๋า-มิท) P.31

[fammi50]

 

[fay 13]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มิท เป็นที่รักของป๋าจริงๆ ถูกใจป๋ามากๆ
โดนใช้งานทั้งคืน ขนาดตื่นเช้าไม่ไหวเลย
มิท เก่งขึ้น ให้คำแนะนำโทริได้แล้ว
     
 

[greensnake]

หนูมิทได้ลงสนามให้ไนท์โขกสับสักที
เดี๋ยวก็ยุให้นกน้อยแข็งข้อบ้างเนาะมิท
แต่คิดว่าไม่กล้านะ ดูรักและเทิดทูนไนท์ขนาดนั้น
คิดเหมือนมิทที่ว่า โทริต้องมีอะไรดีสิไนท์ถึงสนใจ
แสดงของดีออกมาให้ทุกคนเห็นเร็วๆนะโทริ
ที่สำคัญขอให้เป็นคนดีและซื่อสัตย์กับที่ตัวเองอยู่ก็พอ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1 และเป็ดค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

   ขอบคุณค่ะ

[MayA@TK]

 

 

[Min*Jee]

เดี๋ยวนะ เวลามันต้องไปกะซัน-โป้ใช่ไหมอะ? แอบงงๆ
แต่ไม่เป็นไร บทนี้คุณป๋าก็ยังแซบ มีพี่เดฟโผล่มาด้วย ดีต่อใจจจ 

[Silver Fish]

เดี๋ยวนะ เวลามันต้องไปกะซัน-โป้ใช่ไหมอะ? แอบงงๆ
แต่ไม่เป็นไร บทนี้คุณป๋าก็ยังแซบ มีพี่เดฟโผล่มาด้วย ดีต่อใจจจ 

เวลาไปยังไงเหรอครับ แต่คู่ป๋ามิทเรื่องไม่ชนกับซันโป้เลยนะ ถามเผื่อตกหล่นเอง 55555

[shoi_toei]

มิท น่ารักจิง ๆ

[lnudeel]

มิทรีช่วยดัน

[่jum]

 

[JustWait]

 

[twinmonkey0311]

 

[mooping-7]

รักมิทรีบอกเลย

[MOMAMi_96]

คีรีน่ารักมากโอ้ยๆ

[Silver Fish]

ผลจากการโหวตพ่อครัวชนะขาด ทีแรกว่าจะพิมพ์แค่ประวัติ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ เลยกลายเป็น side story สั้นๆ ตามแรงยุของนักอ่านซะแล้ว

พ่อครัวหน้ายิ้ม

   ‘ดาวิดอฟ เฟรคดริก คอลลินส์’ หรือ ‘เดฟ’ คือชื่อของผม

   ผมเกิดที่รัสเซีย เป็นลูกคนเล็กมีพี่ชายพี่สาวอย่างละคน จบปริญญาตรีมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งด้านโภชนาการที่มอสโคว เรื่องรูปร่างหน้าตาก็ปกติธรรมดา(?) ไม่มีส่วนไหนขาดเกิน เส้นผมสีทองเหลือบเงิน ดวงตาสีฟ้าอมเขียว ผิวขาวจัดแม้ตอนนี้จะเริ่มคล้ำจากแดดในเมืองไทยก็ตาม ส่วนสูงก็...193 cm.

   สิ่งที่ชอบคืออาหารอร่อย ดอกไม้และคนฉลาด ผมเกลียดพวกไม่รู้คุณค่าของอาหาร กินทิ้งกินขว้างกับคนโง่มากที่สุด อาหารที่ถนัดคือ ซุปโบร์ช (Borshch) , โปลฟ (Pilaf) , ไก่เคียฟ (Chicken Kiev) อาหารรัสเซียและอาหารฝรั่ง ตอนนี้มีความสนใจอาหารไทย

   ปัจจุบันอายุ 25 ปี ทำงานให้กับบอสลูเซียส มิไรฮอฟ ตระกูลเก่าแก่ที่มีอำนาจมากมายจนน่าตกใจ ถามว่ามาทำงานให้บอสได้ยังไงเหรอ? เรื่องมันเป็นแบบนี้

   หลังเรียนจบได้ผลการเรียนที่น่าพอใจ ผมถูกจองตัวจากหลายโรงแรมมีชื่อในมอสโคว แต่ผมชอบทำอาหารให้คนที่รักการกินมากกว่าทำเพื่อเอาหน้าตาเลยปฏิเสธงานเหล่านั้นไป แล้วเลือกมาทำงานในร้านอาหารแห่งหนึ่งแทน ร้านนี้มีความเข้มงวดสูงมาก ไม่ว่าจะเรื่องโภชนาการ รสชาติอาหาร ความสะอาด ทำให้เป็นร้านมีชื่อเสียงไม่แพ้กับโรงแรมห้าดาว

   สิ่งที่ดึงดูดผมมาก็คือบรรยากาศของร้านนี้ ลูกค้าทุกคนมาเพื่อลิ้มรสชาติอาหารอย่างแท้จริง หลายคนหลายความชอบ ผมสนุกกับการได้ทำอาหารที่คนเหล่านั้นถูกใจ นั่นเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมได้เจอกับบอส

   ผมมารู้ในภายหลังว่าร้านอาหารแห่งนี้เป็นกิจการในเครือของลูเซียส มิไรฮอฟ ถือว่าเป็นนักชิมคนหนึ่งที่เรื่องมากเรื่องรสชาติที่สุด วันนั้นบอสบังเอิญมากินอาหารที่ร้านและผมเป็นคนรับหน้าพอดี ผมยืนลุ้นอยู่ข้างโต๊ะจนเหงื่อชุ่มมือ คุณคิดว่าบอสจะยิ้มแย้มและชมเชยว่าผมทำอาหารเก่งมากงั้นเหรอ? เปล่าเลย หลังกินคำแรก บอสหยิบผ้าเช็ดปากแล้วเรียกผมเข้าไปคุยพร้อมคำติมากมายที่ผมฟังจนหัวหมุน

   ถึงรสชาติจะไม่ถูกปากยังไง บอสก็ยังกินทุกอย่างจนเกลี้ยงไม่เหลือทิ้งเลยสักนิด ทำให้ผมรู้สึกชื่นชมที่คนระดับนี้เห็นคุณค่าของอาหาร เกิดความคิดอยากเอาชนะขึ้นมา

   นับตั้งแต่วันนั้นผมพยายามพัฒนาฝีมือของตัวเองมาตลอด เพื่อจะทำให้บอสยอมรับให้ได้ เลยยึดตำแหน่งพ่อครัวทุกครั้งที่บอสมาทานอาหาร เวลาผ่านไปหลายเดือนในที่สุดความพยายามของผมก็สำเร็จ บอสแสดงสีหน้าพึงพอใจ ชมเชยว่าผมมีพัฒนาการที่ดี

   ขณะที่กำลังดีใจ เจอคำถามของบอสเข้าไปเล่นเอาชะงัก

   “สนใจมาเป็นพ่อครัวส่วนตัวของฉันไหม?”

   “ไม่ครับ” ผมตอบทันทีไม่เสียเวลาคิด บอสดูแปลกใจและถามผมอย่างสงบ ไม่มีกระแสความกดดันหรือขู่บังคับเลยแม้แต่น้อย คงจะสืบรู้ว่าผมไม่ชอบการถูกบังคับ ไม่งั้นจะลาออกให้ดู

   “ทำไม”

   “ถือว่าเป็นเกียรติมากที่คุณชักชวนผมให้เป็นพ่อครัวส่วนตัว...”

   “เข้าประเด็น” คำสั่งชัดเจน ผมสูดลมหายใจแล้วพูดออกมารวดเดียวจนหมด

   “ที่ผมเป็นพ่อครัวเพราะอยากให้ทุกคนกินอาหารอร่อยและมีคุณภาพ ดังนั้นการไปเป็นพ่อครัวส่วนตัวให้กับคุณมันขัดกับความต้องการของผม เพราะฉะนั้นผมเลยปฏิเสธ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ขอบคุณสำหรับคำชวน” ผมก้มหัวให้ อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะหันมอง ไม่ได้ฟังคำพูดของผมด้วยซ้ำ ร่างสูงใหญ่นั่งเหยียดหลังตรงบนเก้าอี้หรูหรา ดวงตามองตรงไปด้านหน้า นิ้วชี้เคาะโต๊ะเป็นจังหวะ ราวกับบรรยากาศรอบตัวกดดันขึ้น นี่คงเป็นลักษณะของผู้ที่ยืนอยู่เหนือคนอื่น

   “อีกไม่นานฉันจะไปประเทศหนึ่งในฝั่งเอเชีย เธอรู้จักประเทศไทยไหม?”

   ผมคิดตาม ตอบไปตามตรง

   “รู้จักครับ แต่ไม่ค่อยรู้รายละเอียดเกี่ยวกับประเทศนี้สักเท่าไหร่”

   “งั้นรึ...ฉันให้เวลาเธอหนึ่งอาทิตย์ในการศึกษา ฉันต้องการกินอาหารของประเทศนี้ หวังว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง” สิ้นคำบอสใหญ่ลุกขึ้นหมุนกายเดินจากไปทันที พร้อมกับการ์ดส่วนตัวอีกจำนวนหนึ่งและผมมั่นใจว่านอกร้านต้องมีอีกเป็นฝูงแน่

   ในเมื่อถูกท้าทายมาแบบนี้ พ่อครัวอย่างผมหรือจะยอมถูกลูบคมได้ ภายในสามวันผมคร่ำเคร่งกับการศึกษาและลองทำ ถึงได้รู้ว่าอาหารของประเทศนี้มีความละเอียดอ่อนมาก บางอย่างดูง่ายๆ แต่พอทำออกมาแล้วรสชาติช่างแตกต่างกับที่ผมไปลองในร้านอาหารไทย

   ผมพูดได้เต็มปากเลยว่าไม่มีความมั่นใจกับอาหารมื้อนี้เลย บอสมาตามกำหนดการเดิมเป๊ะๆ นั่งลงให้ผมเสิร์ฟและเริ่มชิมอาหารแต่ละอย่าง คำพูดแรกที่ออกมาคือ...

   “ห่วยแตก ไม่ได้เรื่อง บอกฉันว่านี่คืออาหารคนไม่ใช่อาหารสุนัข”

   ผมกัดฟันฝืนยิ้มจนน่าเบี้ยวเพราะมันจริงทุกประการ

   “ตามมา ฉันจะทำให้ดูว่าอาหารคนกินมันเป็นยังไง” เจอประโยคนี้ถึงกับงง ผมสะบัดความคิดวุ่นวายในหัวรีบเดินตามหลังบอสใหญ่เข้าไปในโรงครัวที่ถูกจัดเตรียมไว้ก่อนแล้ว แสดงว่าบอสลูเซียสตั้งใจจะแสดงฝีมือตั้งแต่ต้น ยิ่งทำให้ผมเจ็บใจ นั่นเท่ากับเขาคิดว่าอาหารของผมต้องรสชาติห่วยแตกถึงลงมือทำด้วยตัวเอง

   ในเมื่ออีกฝ่ายจะโชว์ ผมก็ไม่ปฏิเสธที่จะเป็นผู้ชมที่ดี ยืนอยู่ด้านข้างผันตัวเองเป็นผู้ช่วยชั่วคราว มีวัตถุดิบหลายอย่างที่ผมไม่รู้จัก บางอย่างพอจะรู้จักบ้างจาการลองผิดลองถูกตามที่ศึกษามา กระทั่งอาหารอย่างแรกเสร็จสมบูรณ์เบื้องหน้า

   รู้สึกว่ามันเป็นอาหารยอดนิยมในไทยที่ชาวต่างชาติรู้จักมากที่สุด น้ำซุปสีแดงดูจัดจ้านเข้มข้นกับกุ้งตัวโตและเครื่องเทศแบบไทยๆ

   “มันเรียกว่าต้มยำกุ้ง ความจริงที่ประเทศนั้น ฉันว่ามีอาหารอีกหลายอย่างที่น่าสนใจมากกว่า แต่คนส่วนใหญ่รู้จักเจ้าสิ่งนี้ ฉันเลยเลือกทำขึ้นมาเป็นตัวอย่าง ลองชิมดู”

   อีกฝ่ายเปิดโอกาส ผมเอ่ยปากขออนุญาตเบาๆ ใช้ช้อนตักชิมก่อนจะเบิกตากว้าง รสชาติเข้มข้นในแบบที่อธิบายไม่ถูก หลายอย่างไม่น่าจะเข้ากันได้กลับมารวมแล้วลงตัวอย่างประหลาด ผมบอกไม่ได้ว่ามันเป็นอาหารที่เลิศรสที่สุดในโลกรึเปล่า เพราะยังมีหลายอย่างที่คิดว่าดีกว่า ถึงแบบนั้นก็น่าสนใจ ช่างเป็นรสชาติที่ท้าทายความสามารถจริงๆ

   บอสใหญ่ดูจะไม่ปล่อยให้ผมคิดนาน เขาพูดต่อทันที

   “นี่เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง ที่นั่นยังมีอาหารอีกหลายอย่างที่น่าสนใจและฉันเชื่อว่าถ้าเธอศึกษามันจะช่วยพัฒนาฝีมือเธอได้มาก เอาล่ะ ฉันจะถามอีกครั้ง จะจมอยู่ที่นี่กับรสชาติอาหารเดิมๆ หรือเดินทางไปกับฉันเพื่อเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ”

   ผมไม่มีปัญหาเรื่องเดินทางไปต่างประเทศ แต่ไปแบบนี้ต้องคิดให้มากๆ หน่อย “ผมขอ...” ยังไม่ทันจบอีกฝ่ายก็แทรกขึ้นมา

   “เวลาที่ฉันให้เธอมันหมดลงแล้ว ตอบมาเพียงคำเดียว Yes หรือ No”

   พ่อครัวหนุ่มขมวดคิ้ว เห็นบอสใหญ่ทำท่าเหมือนจะจากไปได้ทุกเมื่อ สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาจนหมดปอด แล้วบอกคำตัดสินของตัวเอง

   “Yes ผมจะไปเป็นพ่อครัวให้กับคุณ”

   ลูเซียสพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ สั่งให้ผมเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าพร้อมโบกมือให้ลูกน้องคนสนิทที่เค้าหน้าฝั่งเอเชียยื่นตั๋วเครื่องบินให้ผมด้วยรอยยิ้ม

   “ประเทศบ้านเกิดผมไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน” เขาพูดแบบนั้นก่อนจะเดินตามหลังเจ้านายออกไป ทิ้งให้ผมตาโตกับเวลาขึ้นเครื่องบนตั๋ว ให้ตายเถอะ! มันพรุ่งนี้ตอนเช้าเลยนี่หว่า ผมรีบลาแล้วกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าโดยใช้เวลาน้อยที่สุดตั้งแต่เกิดมา

   เรื่องนั้นไม่น่าโมโหเท่ากับ หลังจากที่ผมมาเยือนประเทศไทยทำงานให้บอสมาได้สักพัก อาคมหรือการ์ดส่วนตัวคนนั้นกระซิบบอกผมว่า ความจริงบอสไม่ได้เก่งกาจอาหารไทยขนาดนั้น แค่อาศัยวัตถุดิบตรงตามต้นฉบับทำให้รสชาติออกมาอร่อยกว่าแบบประยุกต์อย่างที่ผมทำ

   กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว หันหลังกลับประเทศไม่ได้ เอาเถอะ อย่างน้อยๆ นอกเหนือจากเรื่องนั้นทุกคำพูดของบอสถูกต้องทุกอย่าง อาหารที่นี่ช่างน่าสนใจจริงๆ

   กลับมาสู่สถานการณ์ตอนนี้กันดีกว่า การมาเป็นพ่อครัวส่วนตัวทำให้ผมได้รู้จักกับสมาชิกคนอื่นๆ คนแรกคือคุณไนท์ รองหัวหน้าคนเก่ง อดีตสารวัตรทีมสอบสวนของรัสเซีย ไม่ทราบว่าเป็นมายังไงถึงได้มาเป็นมือขวาให้กับบอสมาเฟียได้

   ความประทับใจแรกคือ คุณไนท์เป็นคนที่กินง่ายจนน่าแปลกใจ ไม่ว่าอะไรก็กินได้หมด รสชาติแบบไหนก็ไม่เกี่ยง ขอแค่มันเป็นอาหารและมันไม่เน่าเสียเป็นพอ ช่างสวนทางกับบุคลิกเอาการเอางาน เซนส์ดีจนน่าทึ่ง ฝีมือที่เก่งระดับสุดยอดและแอบเจ้าเล่ห์ชั่วร้ายในบางครั้ง... หรืออาจจะหลายๆ ครั้ง

   ต่อมาเป็นสองพี่น้องต่างสายเลือด ไมค์กับหลง ไมค์เป็นคุณหมอผู้เข้มงวดกับสุขภาพของทุกคนในแก๊ง คุยกับผมได้ดีในเรื่องอาหารที่มีประโยชน์กับอาหารขยะที่พี่ชายกับพ่อของเขาชอบกินนักหนา ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ชอบกินสปาเก็ตตี้ครีมซอสกับผักโขมอบชีสมากที่สุด

   เคยมีอยู่ครั้งมาขอเรียนวิธีการทำอาหารเด็ก เห็นว่าจะไปลองทำให้ลูกกิน ก่อนจะหงอยกลับมาเพราะถูกคนรักต่อว่ารสชาติอาหารจืดชืดสิ้นดี ก็นะ อาหารสำหรับเด็กไม่ค่อยปรุงรสนัก ต้องอาศัยรสของวัตถุดิบอย่างความหวานของผักบางชนิดเป็นต้น

   ส่วนหลงจอมกวนป่วนประสาท บางทีก็น่าฟาดด้วยกระทะ แต่ผมไม่ปฏิเสธว่าตัวตนของเขาสร้างสีสันให้กับบรรยากาศเคร่งขรึมในกลุ่มสมาชิกระดับสูง นอกจากอาหารจีนที่ชอบมาเป็นพิเศษแล้ว อย่างอื่นก็เกินเยียวยา ขอแค่กินง่ายเข้าปากเสร็จเคี้ยวกลืนเป็นพอ ดังนั้นเลยชอบกินพวกอาหารฟาสต์ฟู้ดเป็นประจำ

   ผมเข้าใจ ด้วยหน้าที่ของเขาไม่สะดวกในการดื่มด่ำกับรสชาติอาหาร ต้องหลบซ่อนตัวอย่างใจเย็น บางมื้อยังไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นเวลาเขากลับมาผมถึงทำอาหารที่มีประโยชน์ให้เขาทานมากที่สุด

   คนที่ผมเจอก่อนใคร คุณอาคม พ่อประจำแก๊งและอาวุโสที่สุด เจ้าตัวมีความรับผิดชอบสูง ฝีมือเก่งกาจอย่างหาจับตัวได้ยาก มักเป็นมือเป็นเท้าคอยเคลื่อนไหวแทนบอสกับคุณไนท์เป็นประจำ ในความจริงกลับเป็นคนแก่หัวดื้อ ห้ามกินอะไรก็ชอบแอบหนีไปกินทุกที อาหารที่คุณอาคมชอบมากคือของทอดทุกชนิด ไม่รู้เลยรึไงว่าน้ำมันพวกนั้นกับคนอายุอย่างเขามันเป็นผลเสียมากแค่ไหน

   ขนาดผมร่วมมือกับไมค์ช่วยกันบ่นยังไม่ฟัง เอาแต่ยิ้มแล้วหัวเราะเสียงนุ่มโบกมือไปมา แล้วเย็นวันนั้นผมก็เห็นคุณอาคมถือไก่ทอดเข้ามากินในตึก...ที่น่าโมโหคือเจ้าการ์ดสมองกล้ามเนื้อทั้งหลายยังรู้เห็นเป็นใจ ใช้ความเคารพนับถือหลับหูหลับตาร่วมมือช่วยปิดบังอีก

   คนสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด ลาสบอสของผม บอสลูเซียสเรื่องมากที่สุดในบรรดาทุกคน แต่บางทีก็ง่ายจนน่าปวดหัว บอสไม่เกี่ยงว่าอาหารจะเป็นอะไร ชาติไหน ขอแค่รสชาติถูกใจเป็นพอ ซึ่งไอ้คำว่าถูกใจนี่แหละที่ทำให้ผมลำบากมานักต่อนัก ต่อให้บรรจงแต่งให้หน้าตาน่ากินดุจอาหารจากแดนสวรรค์แค่ไหน ลองบอสไม่พอใจก็โดนเมินได้ ช่างเรื่องมากจริงๆ

    ร่ายรสนิยมอาหารอันหลากหลายของทุกคนมากแล้ว ใช่ว่าผมมีหน้าที่ทำงานในครัวอย่างเดียวนะ เป็นลูกน้องมาเฟียต่อให้เป็นพ่อครัวก็ต้องฝึกฝนร่างกาย โชคดีที่ผมมีพื้นฐานร่างกายดีอยู่แล้ว ดังนั้นฝึกเพิ่มอีกนิดหน่อย เรียนรู้ทักษะการเอาตัวรอดจากมืออาชีพอย่างคุณอาคมกับหลงก็ทำให้ผมเป็นพ่อครัวสารพัดพิษได้ ที่เห็นจะชำนาญที่สุดก็คือเทคนิคการใช้มีด แน่ล่ะ มีดเป็นอาวุธชิ้นสำคัญของพ่อครัว เพียงแค่อัพเกรดให้มันเป็นอาวุธสังหารเท่านั้นเอง

   ผมทำงานกับบอสอยู่ในไทยมาได้หลายปี ฝีมือการทำอาหารก็พัฒนาขึ้นมาก แบบที่มั่นใจว่าหากกลับรัสเซียทุกคนต้องออกปากชมรสชาติของผมแน่นอน แต่เรื่องดีๆ ที่เกิดขึ้นทุกอย่าง ไม่มีเรื่องไหนจะดีเท่ากับเรื่องนี้…

   การพบคนที่อยากจะแบ่งช่วงเวลาทั้งหมดของชีวิตให้

   วันนั้นผมไปซื้ออาหารในตลาดสดที่ประจำเหมือนปกติ ทุกครั้งผมจะไปพร้อมการ์ดสองคน ไม่ใช่เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยแต่ใช้ให้มาช่วยขนของขึ้นรถ เพราะสิ่งที่ซื้อมีมากพอสมควร ผมต้องทำอาหารเลี้ยงหลายปาก แถมแต่ละคนกินปริมาณไม่ใช่น้อยๆ

   ในระหว่างที่รอพวกเขายกของขึ้นรถอยู่นั้นเอง ผมเหลือบไปเห็นร้านดอกไม้แห่งหนึ่งใกล้ตลาด มันเป็นร้านแบบทุบตึกแถวสองหลังเชื่อมถึงกัน มองผ่านกระจกเข้าไปเห็นดอกไม้ที่ถูกจัดไว้สวยงามเป็นตัวอย่าง มันคงจะดีกว่านี้ หากหน้าร้านไม่มีรถกระบะจอดขวางและถังใส่ดอกไม้วางระเกะระกะ

   ผมเข้าใจว่าดอกไม้คงเพิ่งมาส่งนั่นแหละ เลยละความสนใจเช็คดูของที่ซื้อมาแทน แต่พอหันไปอีกทีรถกระบะคันนั้นไปแล้ว เหลือกองดอกไม้กับผู้ชายใส่ผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลคนหนึ่งกำลังหัวหมุนกับการขนดอกไม้เข้าร้าน ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเดินเข้าไปหา

   “คุณเดฟจะไปไหนเหรอครับ หรือมีอะไรจะซื้อเพิ่ม ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปชวนขน” การ์ดชาวไทยที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ระยะหนึ่งเสนอตัวอย่างกระตือรือร้น

   “ฉันมีธุระนิดหน่อย พวกนายกลับไปเลย”

   “แล้วของพวกนี้...” อีกคนถาม ผมตอบโดยไม่หันไปมอง

   “เอาไปเก็บในห้องแช่ แต่ห้ามแตะต้องของในครัวเด็ดขาด ถ้าไม่อยากมือกุด!” ผมละสายตาจากหนุ่มร้านดอกไม้มาจ้องเขม็งพลางยื่นกุญแจตู้แช่ให้ ให้ตายสิ ปกติผมไม่ใช่คนโหดร้ายนะ คงจะคลุกคลีอยู่กับพวกบอสมากไปแน่ๆ นิสัยถึงได้ซึมซับมา ผมเป็นผ้าขาวแท้ๆ เปื้อนสีดำซะแล้ว น่าเศร้าใจจริง

   “ครับ!/รับทราบ!” สองคนรับคำแข็งขัน ผมไม่รอจนพวกนั้นออกรถ หมุนตัวเดินตรงดิ่งไปยังร้านดอกไม้ สวมบทชาวต่างชาติผู้มีใบหน้ายิ้มแย้ม

   “สวัสดีครับ” ผมทักเป็นภาษาไทยชัดแจ๋ว

   อีกฝ่ายชะงัก หันมามองผมตาปริบๆ เปิดโอกาสให้ผมสำรวจเขาเร็วๆ รอบหนึ่ง ผู้ชายคนนี้มีส่วนสูงตามมาตรฐานคนไทย แต่เทียบกับผมซึ่งเป็นชาวต่างชาติแล้วรู้สึกเขาตัวเล็กน่าดู ท่าทางแข็งแรงคล่องแคล่ว ดูจากการยกถังดอกไม้ใส่น้ำขนาดใหญ่เข้าไปในร้านได้อย่างง่ายดาย เรือนผมสีดำถูกมัดไว้ตรงท้ายทอย ทิ้งปอยบางส่วนลงมาทำให้ใบหน้านี้ดูมีเสน่ห์มากขึ้น ดวงตาสีเดียวกัน ผิวออกขาวเหลืองแต่ดูสุขภาพดี อ่า...จากสำรวจไวๆ กลายเป็นผมเสียมารยาทจ้องอย่างละเอียด

   “ขอโทษนะครับ ตอนนี้ร้านรกมาก ถ้าสนใจดอกไม้ช่วยรอสักครู่ได้มั้ยครับ” เสียงใสกล่าวออกมาด้วยดวงตาระยิบระยับ ปกติเขาต้องบอกให้มาภายหลังอะไรแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ดูท่าอีกฝ่ายจะเห็นว่าผมเป็นถุงเงินเดินได้ แฮ่ม ลูกค้ากระเป๋าหนักน่าฟันเงินซะแล้ว

[Silver Fish]

   เอาไงดีล่ะ ไม่ได้คิดจะซื้อดอกไม้ตั้งแต่แรกด้วย จะให้ทำลายความหวังก็ไม่ได้...เอาแบบนี้แล้วกัน!

   “ผมสนใจดอกไม้ก็จริง แต่ไม่รีบให้ผมช่วยดีกว่าจะได้เสร็จเร็วๆ” ซื้อก็ซื้อ คิดซะว่าเอาดอกไม้ไปประดับโต๊ะ เผื่อบรรยากาศเข้มๆ ของเหล่าชายโฉดจะลดลง ถือโอกาสช่วยอีกฝ่ายตามความตั้งใจแรกด้วยเลย

   “เกรงใจจัง ถ้างั้นช่วยยกสองถังตรงนั้นตามผมมาที คุณตัวโตน่าจะยกไหวใช่ไหม” สีหน้าเหมือนไม่มั่นใจนี่มันอะไรกัน ผมฮึดยกสองถังราวกับมันมีความเบาเท่าปุยนุ่นเพื่ออวดว่าตัวเองแกร่งแค่ไหน พอได้ยินคำชมยิ่งทำให้ผมมีแรงมากขึ้น กว่าจะรู้ตัวอีกทีถังดอกไม้และช่อดอกไม้กองโตด้านนอกก็ถูกขนเข้ามาจัดด้านในเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

   ผมหมุนแขนไล่ความเมื่อย อากาศเมืองไทยร้อนระอุ ยิ่งมาออกแรงแบบนี้ทำเอาแผ่นหลังผมเปียกชุ่มไปหมดแม้กำลังอยู่ในห้องแอร์เย็นๆ รายล้อมด้วยดอกไม้นานาชนิดก็ตาม อีกฝ่ายมีน้ำใจยกน้ำเย็นๆ มาให้

   “ขอบคุณที่ช่วยนะครับ เดี๋ยวผมลดราคาให้เป็นพิเศษเลย นี่น้ำเย็นๆ จะได้สดชื่น”

   รอยยิ้มผมดูฝืดกว่าปกติ ถึงตอนนี้ผมไม่ได้โง่นะว่าเพิ่งโดนหลอกใช้งานไป คนสวยนี่อันตรายจริงๆ ผมเอ่ยขอบคุณรับน้ำมาดื่ม ความเย็นฉ่ำพาให้ชุ่มคอ ที่น่าสนใจกว่านั้นคือ กลิ่นหอมอ่อนๆ ในน้ำนี่ต่างหาก

   ผมตาโตดื่มน้ำจนหมดแก้ว ยื่นไปเพื่อขอเพิ่ม หนุ่มร้านดอกไม้หัวเราะสดใสยอมรินให้จนเต็มแก้ว รอบนี้ผมละเลียดชิมอย่างละเอียดตามนิสัยพ่อครัว รสชาติก็น้ำเปล่าธรรมดา แต่กลิ่นนี่มันยังไงกันนะ ทำให้สดชื่นผ่อนคลายดีจัง

   “กลิ่นหอมในน้ำนี่ คุณคงไม่ได้ใส่น้ำหอมลงไปใช่มั้ย” ผมถามขำๆ น้ำหอมกินได้ที่ไหน แถมยังขมปี๋อีกต่างหาก ผมไม่ได้อุตริกินนะ ปกติผมไม่ใส่น้ำหอมด้วยซ้ำเพราะมันจะตีกับกลิ่นอาหาร ที่รู้เพราะบังเอิญโดนน้ำหอมแตะปากตอนช่วยพี่สาวดมเลือกกลิ่นเป็นของขวัญให้แฟนหนุ่ม

   “ล้อเล่นรึเปล่าครับ ใครจะไปใส่น้ำหอมในน้ำดื่มกัน มันเป็นเพราะสิ่งนี้ต่างหาก” เจ้าของร้านหยิบเหยือกแก้วมาวางตรงหน้าให้ผมเห็นชัดๆ ในเหยือกมีดอกไม้สีขาวลอยอยู่หลายดอก ผมลองไปดมได้กลิ่นหอมอบอวนออกมา ผมมองเขาเพื่อขอคำอธิบาย

   “เขาเรียกว่าดอก ‘มะลิ’ ครับ เป็นดอกไม้ประจำวันแม่และนิยมเอามาร้อยพวงมาลัยถวายพระ คุณพูดไทยชัดแบบนี้แสดงว่าอยู่เมืองไทยมานาน น่าจะพอเข้าใจที่ผมบอกนะ”

   ผมพยักหน้ารับ “ผมเข้าใจ ที่คุณจะบอกคือดอกไม้นี้เป็นเจ้าของกลิ่นหอมนี่ใช่ไหม”

   “ถูกต้องแล้ว เก็บจากต้นสดๆ มาล้างน้ำให้สะอาดแล้วเอามาลอยบนน้ำก่อนปิดฝาแช่ตู้เย็น ก็จะได้น้ำหอมชื่นใจแบบนี้…เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า คุณคงไม่ได้มาร้านของผมเพื่อจะถามถึงเจ้าสิ่งนี้หรอกเนอะ คุณลูกค้าต้องการดอกไม้อะไรเหรอครับ จะจ้างผมไปจัดดอกไม้ในงานก็ได้นะ ไม่ว่าจะเป็นงานแต่ง งานบวช งานบุญ งานเลี้ยง ทุกงานที่ใช้ดอกไม้” รอยยิ้มการค้ามาพร้อมกับคำโฆษณา ทำเอาหนุ่มต่างชาติหลุดขำ เพราะเขาลืมไปแล้วว่าตัวเองมาทำไม

   “อะแฮ่ม ผมต้องการดอกไม้ไปเสริมบรรยากาศบนโต๊ะอาหารน่ะครับ คุณพอจะแนะนำได้ไหม”

   หนุ่มต่างชาติบอกความต้องการที่เพิ่งคิดสดๆ ร้อนๆ พลางลอบมองสังเกตท่าทางของอีกฝ่ายไปพลางๆ

   “แบบนั้นคงต้องใช้ดอกไม้ที่ไม่มีกลิ่นแรง จัดเป็นทรงสูงก็คงไม่เหมาะ เพราะเดี๋ยวจะบังหน้าเพื่อนร่วมโต๊ะ” เจ้าตัวพึมพำอยู่คนเดียว กวาดสายตามองดอกไม้มากมายภายในร้าน ก่อนจะหยุดสายตาที่ตะกร้าใบเล็ก “ใช้เจ้านี่น่าจะกำลังพอดี คุณมีดอกไม้ที่อยากได้เป็นพิเศษมั้ยครับ?” ถามพลางเริ่มลงมือเตรียมจัดดอกไม้ ผมไม่ตอบถามเรื่องอื่นแทน

   “ผมชื่อเดฟ คุณชื่ออะไรเหรอ”

   “จัสมินครับ ไม่ต้องแปลกใจหรอก ชื่อภาษาอังกฤษของดอกมะลิลอยน้ำนั่นไง ถ้าจะถามว่าทำไมชื่อถึงเหมือนผู้หญิงนัก เรื่องนั้นคงต้องไปถามแม่ผมแล้วล่ะ” พูดทั้งที่ไม่เงยหน้าขึ้นมองสักนิด คงจะโดนถามบ่อยเลยชิงบอกมาก่อน ด้วยเหตุนั้นจึงเห็นพ่อครัวคนเก่งเท้าคางยิ้มตาเยิ้มอยู่ตรงเคาน์เตอร์จัดดอกไม้

   “เมื่อกี้คุณถามว่าผมอยากได้ดอกไม้อะไรเป็นพิเศษใช่ไหม ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะว่าอยากได้ดอกอะไร” คนพูดทิ้งทวนไม่ยอมบอกให้จบจนเจ้าของร้านต้องเงยหน้ามองสบดวงตาคู่สวยของหนุ่มต่างชาติ

   “ดอกมะลิสินะ” คนโดนจีบยิ้มรู้ทัน ผมแสร้งทำสีหน้าเสียดาย

   “ว้า โดนจับได้ซะแล้ว แต่ผมอยากได้จริงๆ นะ คุณพอจะแบ่งให้ผมบ้างได้รึเปล่า จะลองเอาไปลอยน้ำดื่มบ้าง”

   “ได้สิครับ แต่หลังจากที่ผมจัดดอกไม้ให้คุณเสร็จนะ” พูดจบก็เดินไปเลือกหยิบดอกไม้มาตัดกิ่งปักในตะกร้าอย่างสวยงาม เขาเลือกใช้สีสันสดใสของดอกคาเนชั่น ประดับตกแต่งด้วยใบเฟิร์นแล้วแซมดอกฟอร์เก็ตมีน็อตกระจายอยู่รอบๆ แถมริบบิ้นสีพีชพันรอบตะกร้าผูกเป็นโบว์ประดับปิดท้าย ช่างน่ารักจนเดฟแทบหลั่งน้ำตา อีกต้องคงกำลังเข้าใจผิดว่าเขาจะใช้มันประดับโต๊ะระหว่างทานข้าวกับแฟนสาวแน่ๆ จะแก้ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ไม่น่ามองคุณเจ้าของร้านเพลินเลยเรา

   “เสร็จแล้วครับ รอเดี๋ยวนะ ผมจะไปเอาดอกมะลิให้ น่าจะอยู่ในตู้แช่ด้านใน”

   ด้วยเหตุนี้ พ่อครัวคนเก่งเลยได้ตะกร้าดอกไม้สุดมุ้งมิ้งกับถุงดอกมะลิกลับมาที่ตึก ไม่รู้ว่าฟ้าฝนเป็นใจหรืออะไรไม่ทราบ ทุกคนถึงพร้อมใจมากินข้าวเวลาเดียวกัน กลายเป็นภาพเหล่าชายหนุ่มร่างใหญ่นั่งร่วมโต๊ะทานอาหารโดยมีตะกร้าดอกไม้แสนหวานประดับอยู่ตรงกลาง

   หนุ่มใหญ่อย่างอาคมแค่ยิ้มอ่อนไม่กล่าวอะไรเพียงมองเดฟด้วยสีหน้าเข้าใจแบบผิดๆ ในขณะที่ไมค์ก้มหน้าก้มตากินเพื่อจะได้ลุกไปคนแรก หลงตาพราวระยับมองเดฟสลับกับดอกไม้ ดูท่าจะคันปากอยากลุกขึ้นไปแซวเต็มที่ ติดแต่มีบอสกับไนท์นั่งทานอาหารราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงต้องสำรวมตัวเองชั่วคราว

   บอสพูดทำลายความเงียบ “น้ำนี่หอมดี ลอยดอกมะลิสินะ”

   “สมเป็นบอส รู้ด้วยเหรอครับ” ผมยิ้มด้วยความที่ชอบเจ้าดอกมะลินี่เป็นพิเศษ

   “อาคมเคยทำให้กิน”

   พอผมหันไปมอง คุณอาคมกลับส่ายหัว

   “ต้องบอกว่าทำกินเองแล้วบังเอิญบอสสนใจมากกว่า” ได้ยินแบบนี้ผมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับบอสที่ชอบลองแม้หลายอย่างจะไม่ถูกปากก็ตาม แล้วบทสนทนาในโต๊ะอาหารครั้งนั้นก็จบลงโดยที่คุณไนท์ยังไม่พูดอะไรสักคำ กระทั่งผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ คุณไนท์เดินมาคุยกับผมด้วยตัวเอง

   “ฉันเดาว่าช่วงนี้เธอกำลังติดดอกไม้ แต่ไม่จำเป็นต้องเอามาประดับโต๊ะก็ได้ เห็นหน้าไอ้บอสเวรตรงข้ามดอกไม้แล้ว มันทำให้ฉันกินข้าวไม่ค่อยลง”

   พูดจบก็จากไป ผมรับคำด้วยความสงบ ขณะเดียวกันหลงที่รอโอกาสอยู่แล้วเดินเข้ามากอดคอแซวอย่างเปิดเผย

   “ไม่ทราบว่าคุณพ่อครัวท่านนี้จะเปลี่ยนอาชีพเป็นพนักงานขายดอกไม้เหรอ”

   “หลง...ฉันเคยสอนว่าอย่าพูดถึงรสนิยมคนอื่นในทางลบไง” คุณอาคมเดินมาพร้อมกับเอ่ยเตือน หลงยักไหล่ไม่สะทกสะท้าน ผมกลอกตาพอกันเลยทั้งพ่อทั้งลูก

   “ทุกคนน่าจะพอเดาออกนี่ครับว่าทำไมผมถึงบ้าดอกไม้ช่วงนี้” คนฟังหลุดขำ หลงพูดสนุกปาก

   “จีบเจ้าของร้านดอกไม้ก็แบบนี้แหละ พวกเราคงต้องทำใจโดนดอกไม้ถมจนกว่าใครบางคนจะสมหวัง” ว่าพลางผิวปากอารมณ์ดี มองเย้าๆ น่าโบกด้วยกระทะเป็นที่สุด

   ช่างเถอะ ใครจะพูดอะไรผมไม่สนหรอก สุดท้ายผมก็ยังแวะร้านดอกไม้ทุกครั้งที่ไปซื้อของอยู่ดี แถมยังทำขนมไปให้อีกฝ่ายด้วย ผมเคยลองทำให้ไปชิมอยู่ครั้งหนึ่ง จัสมินไม่ใช่แค่ชิมแต่กินจนหมดเกลี้ยงดูจะชอบขนมหวานมาก เข้าทางพ่อครัวอย่างผมเลย อาศัยขนมกับดอกไม้เป็นสื่อ เทียวไปเทียวมาหลายเดือน

   ความสัมพันธ์ของพวกเราค่อยๆ พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ คำแทนว่าคุณกับผมเหลือเพียงเรียกกันด้วยชื่ออย่างสนิทสนม วันไหนผมไม่ว่างไปหาก็จะโทรบอกล่วงหน้า บางวันที่จัสมินปิดร้านพวกเราก็จะไปเที่ยวกันสองคน ผมไม่ได้เล่าเรื่องของบอสให้จัสมินฟัง บอกแค่เพียงว่าตัวเองเป็นพ่อครัวส่วนตัวของนักธุรกิจคนหนึ่ง

   ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจ แต่ผมห่วงความปลอดภัยของเขามากกว่า ยิ่งรู้น้อยเท่าไรยิ่งดี กระทั่งผมเองทำงานใกล้ชิดก็ไม่ได้รู้เรื่องราวไปซะหมด

   หลังจากรู้จักกันมาเกือบปีผมก็ขอจัสมินเป็นแฟน ทั้งที่เจ้าของร้านดอกไม้ดูมีใจให้ผมแท้ๆ แต่กลับเล่นตัวไม่ยอมคบกับผมแถมให้ดอกไม้มาหนึ่งกระถาง

   “นี่คืออะไร” ผมมองตะกร้าสานใบเล็กที่มีต้นไม้สีเขียวต้นหนึ่ง ดูไม่ออกว่าเป็นต้นอะไร
   
   “ต้นมะลิฝรั่งเศส”

   “โอเค...ต้นมะลิ แต่ผมกำลังขอมะลิคนนี้เป็นแฟนนะ ไม่ได้ขอต้นมะลิสักหน่อย” ออกอาการประท้วงเล็กน้อย ผมกลุ้มใจแทบแย่ กังวลแทบตายกลัวว่าจะถูกปฏิเสธ คำตอบดันเป็นต้นมะลิเนี่ยนะ

   “อย่าเพิ่งทำหน้ายุ่งสิ ฉันยังไม่ได้ปฏิเสธสักหน่อย เอาต้นนี่ไปปลูก ถ้ามันมีดอกค่อยเอากลับมาแล้วฉันจะยอมคบ” หนุ่มขายดอกไม้ยิ้มตาแวววาวอย่างนึกสนุก คงจะหาอะไรทำแก้เซ็งด้วยการแหย่ผมอีกตามเคย

   อยากได้แฟนเป็นคนขายดอกไม้ก็ต้องซื้อใจด้วยดอกไม้ ผมรับกระถางนั่นมาอย่างทะนุถนอม กลัวว่าบอกช้ำหรือเป็นอะไรเพียงนิดจัสมินจะเลิกรักผม คนใจร้ายมองท่าทางเหล่านั้นก่อนจะหัวเราะเสียงดังลั่นร้านแบบไม่เกรงใจ

   ด้วยเหตุนี้เจ้ากระถางน้อยๆ ผูกโบว์สีฟ้าจึงถูกวางตรงเคาน์เตอร์เพราะผมใช้เวลาอยู่ในห้องครัวมากที่สุดจะได้ดูแลมันอย่างเต็มที่ ระหว่างนั้นผมก็ไปหาจัสมินเหมือนเดิม พร้อมกับถ่ายรูปเจ้าต้นมะลิไปให้ดูการเจริญเติบโตเป็นระยะ

   ในช่วงเวลานี้เองที่บอสพาเด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาในตึกอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ความสัมพันธ์ทางกายถือเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย แต่บอสไม่เคยพาใครกลับมาที่ตึกเลยแม้แต่คนเดียว ที่สำคัญไม่เคยใช้งานใครครั้งที่สองด้วย ผมมีโอกาสได้เจอเด็กคนหนึ่งในฐานะพ่อครัว

   เด็กหนุ่มลูกครึ่งดูยังไงก็ไม่น่าจะอายุถึงยี่สิบปี นั่งประสานสายตากับบอสระหว่างทานอาหาร แถมยังเคยออกปากขอให้ผมช่วยพาหนีด้วย อาจจะดูใจร้ายนะ ถึงจะเห็นใจแต่ผมไม่มีความคิดที่จะช่วยอีกฝ่ายเลยสักนิด คนอย่างลูเซียส มิไรฮอฟ อยากได้อะไรก็ต้องได้ หากสิ่งนั้นไม่ได้ดั่งใจไม่รู้ว่าผลลัพธ์ที่ตามมาจะน่ากลัวขนาดไหน

   คุณไนท์ที่กล้าขัดคอบอสตลอดงานนี้ยังไม่ยื่นมือเข้ามายุ่ง เพราะบอสแสดงชัดเจนว่าต้องการเด็กคนนี้ ดังนั้นอยู่เป็นเด็กดีจนกว่าบอสจะพอใจดีกว่า เมื่อถึงเวลาบอสก็จะปล่อยตัวเอง เห็นเอาแต่ใจแบบนั้นแต่พูดคำไหนคำนั้น แถมยังใจดีแบบไม่น่าเชื่อ

   ผลคือ เขาจากไปพร้อมกับเงินปึกใหญ่ และถูกไนท์พาตัวกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน ผมได้แต่ยืนไว้อาลัยให้กับชีวิตอันน่าสงสารและคอยทำอาหารอร่อยๆ เผื่อว่าจะได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง หลงกับไมค์ถูกส่งไปทำงานที่ต่างประเทศ ไม่อยู่ช่วยสร้างบรรยากาศซะด้วยสิ

   ยังดีที่คุณอาคมผู้ช่ำชองเรื่องการเลี้ยงเด็กมีปัญหาคอยประกบตามคำสั่งของบอส และมีคุณไนท์ที่ดูจะถูกชะตาเด็กคนนี้คอยชวนทะเลาะคลายเครียดสม่ำเสมอ แต่มาเฟียก็ยังคงเป็นมาเฟียอยู่วันยังค่ำ เด็กพยศมากเกินไปก็ต้องถูกสั่งสอน ซึ่งการสั่งสอนที่ว่าไม่มีอะไรจะเห็นผลชัดเจนเท่ากับการพบเหตุร้ายด้วยตัวเอง

   มันกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง...

   ถึงไมค์กับหลงจะถูกเรียกตัวกลับมาช่วยงาน แต่มิทรี...เด็กคนนั้นบาดเจ็บหนักจนต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาล อาศัยคำบอกเล่าของหลงก็พอทำให้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เด็กน้อยผู้น่าสงสาร ผมได้แต่เฝ้ามองอย่างสงบ สิ่งที่ผมทำได้มีแต่เรื่องอาหารและคอยสังเกตท่าทีของทุกคนเท่านั้น

   บอสมีท่าทีอ่อนลงอย่างชัดเจน น้อยครั้งที่เขาจะผิดพลาดและสิ่งที่เกิดขึ้นคราวนี้เกือบทำลายชีวิตทั้งชีวิตของเด็กคนหนึ่ง แถมยังเป็นเด็กที่ตัวเองให้เอ็นดูไม่แปลกที่จะรู้สึกผิด

   ฝ่ายอาคมเองเหมือนคุณพ่อผู้รักเด็กอยู่แล้ว หลงกับไมค์เคยมีอดีตที่เลวร้ายไม่ต่างกัน คุณไนท์เองก็เป็นตำรวจมาก่อน เห็นเด็กแบบนี้มานักต่อนักจึงมีความเข้าใจมากเป็นพิเศษ มิทรีถึงดูเปิดใจให้ไนท์มากที่สุดในหมู่พวกเรา

   จากภาพโดยรวมแล้วผมมั่นใจ หากมิทรีสามารถผ่านช่วงนี้ไปได้ ชีวิตของเขาจะดีขึ้นมาก ดีซะยิ่งกว่าก่อนที่จะมาเจอบอสซะอีก

   เวลาช่วยเยียวยาทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นบาดแผลหรือจิตใจ มิทรีกลับมาเข้มแข็งและยืนหยัดอีกครั้งได้อย่างงดงาม โดยมีบอสคอยประคับประคองอยู่เคียงข้าง ทุกอย่างค่อยๆ เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นตามลำดับ จากเด็กเลี้ยงกลายมาเป็นลูกบุญธรรมตามกฎหมาย บ่งบอกว่าบอสคิดจะอุ้มชูเด็กคนนี้ตลอดรอดฝั่ง

   คุณหนูจอมป่วน ฉลาด เรียนรู้ไวแต่บางครั้งก็ดื้อจนน่าตี ผมเองก็เหมือนตกบ่วงไปด้วยเช่นกัน เอ็นดูเหมือนน้องชายคนเล็ก เผลอตามใจทำของชอบให้จนเกือบจะลืมว่าตัวเองเป็นพ่อครัวส่วนตัวของบอสต่างหาก แต่เห็นบอสไม่ว่าอะไรผมเลยทำแบบนั้นต่อไป

   เมื่อความวุ่นวายทุกอย่างจบลง คงถึงเวลาที่ผมจะกลับมาสนใจเรื่องราวของตัวเองสักที ผมเป็นพ่อครัว ไม่ใช่คนช่วยงานเหมือนพวกคุณไนท์ ต่อให้คนอื่นยุ่งจนหัวหมุนสักแค่ไหน ผมก็ยังมีเวลาว่างพอไปหาจัสมินอย่างสม่ำเสมอ เจ้ามะลิฝรั่งเศสออกดอกแล้ว…

   ชายหนุ่มชาวต่างชาติในชุดพ่อครัว อุ้มตะกร้าต้นมะลิที่ออกดอกบานสะพรั่งไปขอความรักจากหนุ่มร้านขายดอกไม้ ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มากความ ยามที่จัสมินเห็นดอกมะลิ เขาก็ยิ้มกว้างมอบจูบหวานๆ ให้ผมพร้อมคำพูดหนึ่งประโยค

   “มะลิดอกนี้เป็นของคุณ ช่วยดูแลรักษามันอย่างดีด้วยนะ”

   ไม่รู้สีหน้าผมตอนนี้เป็นยังไง บอกได้แค่ว่าผมกำลังมีความสุขมากขณะตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

   “แน่นอน จะดูแลทั้งชีวิตเลย”

   จัสมิน...ดอกมะลิผู้น่ารักของผม อยากใช้ชีวิตร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน อยากลงหลักปักฐานที่ไหนสักที่ เปิดร้านอาหารเล็กๆ ของตัวเองและให้จัสมินเปิดร้านดอกไม้อยู่ใกล้กัน ตกแต่งร้านด้วยสวนดอกไม้ที่จัสมินชอบ จะอยู่ที่ไทยหรือรัสเซียก็ได้ผมไม่เกี่ยง ขอแค่ชีวิตที่เหลือของผมมีจัสมินอยู่ในนั้นด้วยก็พอ

   ถ้าบอสยอมให้ผมลาออกนะ...กลุ้มใจจัง

[Elleneza]

เดฟน่ารักจุง ^^

[cuteymummy]

เดฟฟฟฟฟฟฟ ฮือออน่ารักกกก
อยากตามไปแอบดูตอนอยู่กับจัสมิน

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 
เดฟ มะลิ
พ่อครัวเอก พบรักหนุ่มไทยแล้ว
       
 

[Min*Jee]

อยากเป็นจัสมินนนนนน พี่เดฟยอดรักของเจ้   
ลาออกมาเลยค่ะ ช่างหัวอิป๋ามัน กร๊ากกกกก

[arij-iris]

เชื่อเถอะว่าคงยากกกกก 

[่jum]

พาเจ้าดอกมะลิมาอยู่ด้วยกันน่าจะดีกว่าหาเรื่ิองลาออกในตอนนี้นะ

[MayA@TK]

 

 

[sirin_chadada]

น่ารักจัง มีการเอามะลิมาเป็นด่านสุดท้ายด้วย

[BAKA]

มุมน่ารักของเดฟ...

อื้อออ แต่คงจะลาออกยากนะตอนนี้

[JustWait]

อยู่กับบอสไปนานๆเถอะค่ะเดฟ555

[bojaemyboo]

เดฟน่ารักอ่าาาา

[fay 13]

 

[kitty08]

 :impress3:น่ารักมาก ชอบจริงๆเลย อ่านตอนนี้เลยได้เห็นได้รู้ถึงคนอื่นๆที่รอบตัวไปโดยปริยาย ชอบมากๆ อยากให้มีต่อในมุมมองของหนูจัสมินจัง ท่าทางจะแอบเสี้ยว