รอบที่17 สิงโต สิงโตเจ้าป่า ผมเคยบอกว่าตัวเองมีที่วิ่งเล่นในตึกใช่ไหม ตอนนี้ผมมีเพิ่มแล้วนะ พร้อมเพื่อนใหม่หนึ่งคน
“พี่โทริไม่คิดเหรอว่ากำลังโดนจอมวายร้ายบางตัวหลอกอยู่” ผมเท้าคางคุยกับคุณนกระหว่างนั่งรออาหารเช้า พักหลังผมสนิทกับพี่โทริมากขึ้น บางทีก็บุกไปหาถึงห้องไนท์ ลากไปไหนด้วยกันเป็นเพื่อนแก้เซ็ง ถึงงั้นผมก็ยังคิดถึงหลงอยู่ดี ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไร
คนฟังยิ้มแห้งไม่พูดอะไร พลางมองฝ่ามือใหญ่โบกหัวเด็กปากเสียจนหน้าทิ่มโต๊ะดังปึก!
“ยุให้ครอบครัวคนอื่นร้าวฉาน ฉันไปยุบอสให้หาอีหนูใหม่บ้างดีไหม เอาที่ว่าง่ายกว่านี้” ลงมือทำร้ายร่างกายชาวบ้านเสร็จก็ไปทิ้งตัวลงนั่งอี๋อ๋อกับพี่โทริเฉย ผมเบ้ปากมองบน ได้ยินเสียงเดฟหัวเราะมาจากโซนครัว นับวันภาษาไทยพวกสำนวนกับคำแปลกๆ ของไนท์เริ่มกล้าแกร่งขึ้นทุกที ผมคงต้องทำใจเตรียมหูเอาไว้บ้าง
“ป๋าไม่ชอบหรอกพวกว่าง่ายๆ อย่างผมสิมีเสน่ห์ที่สุด” มีให้เชิดจงเชิดอย่าได้หวั่นเกรงสิ่งใด ไนท์ทำท่าจะง้างมืออีกรอบ ผมโยกหัวหลบลุกจากโต๊ะไปนั่งกินข้าวเช้าตรงเคาน์เตอร์แทน วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งกับปูหอมกรุ่น ไม่ใช่ว่าเดฟเป็นคนคิดเมนูนะ ผมรีเควสเองแหละ ทุกคนเลยต้องกินตามนี้
ตารางวันนี้ผมไม่ฝึกกับใครทั้งนั้น ที่ตื่นเช้าเพราะผมจะได้ไปมหา’ลัยแล้ว ฮิ้ววว! ดีใจกับผมหน่อยเร็ว แม้ว่ารายวิชาที่ลงเรียนจะแน่นเอี๊ยดจนแทบไม่มีเวลาพักก็ตาม ความจริงไม่จำเป็นต้องขนาดนี้ก็ได้ แต่ผมเลือกลงวิชาแบบจัดเต็มเพื่อตามเพื่อนให้ทัน ป๋าเองก็อนุญาตงดเว้นการฝึกนอกรอบทุกอย่างโดยไม่มีใครคัดค้าน ในเมื่อที่ผ่านมาผมทำออกมาได้ดีตรงตามจุดประสงค์ที่ต้องการให้ผมเอาตัวรอดได้ และไม่ทำให้ลูเซียสขายหน้าหากต้องออกงาน
พอคิดย้อนกลับไป ขนาดตัวผมเองไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ เริ่มจากเด็กที่อยู่ในครอบครัวอบอุ่น ก่อนจะเกิดปัญหาตามสภาพสังคม ผันตัวมาเป็นเด็กไซด์ไลน์เพื่อเงินจนมาเจอเข้ากับบุคคลอันตรายเข้า เวลาผ่านไปไม่ถึงปีแต่เกิดเรื่องขึ้นมากยิ่งกว่าเอาเวลาสามปีมารวมกัน
ดูภายนอกทุกคนคงคิดว่าผมนั่นช่างโชคดี ได้เป็นลูกชายของคนมีอำนาจ มีทุกอย่างเพียบพร้อมสุขสบาย แต่จะมีสักกี่คนที่รู้กันว่าผมต้องแลกมันมากับอะไรบ้าง อย่างขาข้างนี้ แม้จะขยับเดินเหินวิ่งได้ตามปกติ แต่ไม่สามารถใช้งานหนักได้อย่างเก่า ผมทำใจได้นะ แต่บางทีมันก็อดนึกถึงช่วงที่ขาปกติไม่ได้ สุดท้ายก็จะสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นทิ้ง
ทุกสิ่งที่ผ่านมา แลกกับการที่ผมมีเงินรักษาแม่ก็เพียงพอแล้ว ส่วนเรื่องที่ยังไม่บอกกับลูเซียส ใช่ว่าผมระแวงไม่ไว้ใจเหมือนแต่ก่อนในเมื่อป๋าแสดงออกขนาดนี้ ผมแค่ยังหาจังหวะเหมาะๆ ไม่ได้ เรื่องแม่สำหรับผมเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ไม่รู้ด้วยว่าลูเซียสจะมีท่าทียังไง
“คุณหนู เอาแต่คาบช้อนเหม่อแบบนี้เดี๋ยวจะไปเรียนสายนะครับ” เสียงอบอุ่นจากคุณพ่อประจำแก๊งค์ พี่อาคมกลับมาเป็นคนดูแลผมแล้ว เห็นว่าโดนป๋าไล่พักทำงานสบายเพราะอายุเยอะ ให้ไมค์ทำแทนเรียนรู้งานซะบ้าง
“ผมแค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะ พี่อาคมไม่กินข้าวต้มเหรอ อร่อยนะ” ตักเข้าปากอีกครั้ง ไม่เดือดร้อนเรื่องเวลาเท่าไร ผมมีเรียนสิบโมง นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า พี่อาคมส่ายหัวรับกาแฟจากเดฟมานั่งจิบข้างๆ
“มื้อเช้ายังไม่อยากทานของหนัก ผมขอแค่กาแฟก็พอ” ผมพยักหน้าเข้าใจ ป๋าเองก็เป็นเหมือนกัน
“อย่างน้อยก็กินขนมปังรองท้องไปหน่อย ผมไม่หวังหรอกนะว่าคุณจะหาอะไรกินเป็นกิจจะข้างนอก บอกให้เพลาๆ ของมันของทอง ตรวจสุขภาพรอบหน้าโดนไมค์บ่นผมจะซ้ำเติมให้” พ่อครัวออกอารมณ์ฉุนเฉียว พี่อาคมยิ้มรับเหมือนจะฟัง แต่หันมาชวนผมคุยเปลี่ยนเรื่องเฉย
“เห็นเมื่อกี้สีหน้าดูเคร่งเครียด กังวลเรื่องอะไรหรือครับ บอกให้ผมช่วยได้นะ” เอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงอย่างจริงใจ ผมเหล่มองเดฟที่ถอนหายใจปลงคนแก่ดื้อ เดินกลับไปเตรียมอาหารต่อเพราะอาหารบางอย่างก็ต้องเตรียมไว้หลายชั่วโมงกว่าจะทำเป็นมื้อเที่ยงให้ป๋าได้ ตรงนี้เลยเหลือแค่ผมกับพี่อาคม ไนท์พี่โทริกลับไปสวีทกันต่อที่ห้องแล้ว
นิ่งคิดไปชั่วครู่ ตัดสินใจว่ายังไม่พูดดีกว่า บอกไปเดี๋ยวพี่อาคมก็ไปรายงานป๋า ผมอยากบอกด้วยตัวเองมากกว่าเลยยกอีกเรื่องชวนกลุ้มแทน “ผมคิดเรื่องเพื่อน พวกนั้นเป็นห่วงผมจริงๆ จะให้ตีหน้าซื่อหลอกต่อไปเรื่อยๆ ผมก็รู้สึกผิด” แต่ถ้าบอกไปตรงๆ ...นึกภาพตัวเองเดินเข้าไปโต๊ะประจำแล้วพูดกลางวงว่า
‘ไงพวก ความจริงบ้านฉันมีปัญหา พ่อเฮงซวย แม่ป่วย ฉันเลยต้องทำงานไซด์ไลน์หาเลี้ยงชีพ ตอนนี้ได้คุณพ่อขายาวเลี้ยงดูอยู่ พวกนายไม่ต้องห่วงฉันนะ’
จินตนาการถึงนิสัยซันตอนได้ยิน แถมมีริวเป็นลูกสมุนช่วยเสริม บรื๋อออ ไม่อยากจะคิด งานนี้มีสองปอปลา โป้ปอนด์สักกองทัพมาห้ามก็คงไม่ช่วยอะไร สงสัยผมแสดงออกทางสีหน้ามากไปหน่อย ว่าตัวเองกำลังหวาดหวั่นแค่ไหน พี่อาคมถึงยื่นมือมาลูบหัวปลอบ ช่วยคิดหาทางออกอีกแรง
“เพื่อนของคุณหนูมีหลายคน จากที่ผมสังเกตตอนพวกเขามาเยี่ยม ผมจำได้ว่ามีสองคนน่าจะคุยง่าย ลองเล่าเรื่องราวให้พวกเขาฟังก่อน แล้วค่อยปรึกษาหาทางบอกพวกเพื่อนที่เหลือดีมั้ยครับ”
ผมคิดตาม สองคนที่ว่าย่อมเป็นโป้ปอนด์แน่นอน เจ้าพวกนี้พอเดาได้รางๆ แต่แรกแล้วว่าผมทำอะไร แถมเป็นพวกยอมรับฟังคนอื่น น่าจะคุยได้ง่ายกว่าซันกับริวอยู่แล้ว ผมตัดสินใจ เอาแบบนี้แหละ!
“ขอบคุณครับพี่อาคม ไว้ผมจะลองทำดู” ยิ้มกว้าง มองพี่อาคมเหมือนพระมาโปรดจนเดฟเคาะหัวเก็บถ้วยเปล่าเลื่อนแก้วนมกับน้ำมาให้แทน
“มัวแต่คุย เวลาเยอะอย่าย่ามใจ เดี๋ยวได้สายของจริง” เจอเดฟเตือนผมหันขวับไปมองนาฬิกาบนผนัง แปดโมงแล้ว! กรุงเทพยิ่งรถติดอยู่เดินทางกันทีเป็นชั่วโมง ด้วยเหตุนี้ผมจึงรีบกระดกนมตามด้วยน้ำ บอกขอบคุณเดฟคว้ากระเป๋าแบนๆ ที่มีแต่สมุดเปล่ากับปากกาเดินนำพี่อาคมไปที่ลานจอดรถ
ทุกอย่างก็เหมือนก่อนหน้านี้ ผมสามารถไปไหนมาไหนได้ตามใจไม่ถูกกักบริเวณอีก แต่มีข้อแม้ว่าต้องพาพี่อาคมไปด้วยทุกที่ ซึ่งผมไม่มีปัญหา อยู่กับพี่อาคมไม่อึดอัด ออกจะรู้สึกปลอดภัยด้วยซ้ำ ผมเป็นคนใหม่แล้ว ไม่ใช่เด็กหัวรั้นคนเดิม
ถามว่าหากย้อนกลับไปได้ผมจะก่อเรื่องแบบเดิมมั้ย? บอกเลยว่าทำ! ต้องเข้าใจนะ โดนกดดันมากๆ มันก็เตลิดแสดงอาการต่อต้านออกมา เพียงแค่คงไม่แส่เท้าหาเรื่องซวยหนักเหมือนอย่างเก่า
ผมมาถึงมหา’ลัยก่อนเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่แล้วเดินเข้าตึกคณะ พี่อาคมจะจอดรอจนกระทั่งเห็นผมเข้าไปแล้วจริงๆ ถึงจะวนหาที่จอดแถวๆ นั้นเพื่อเฝ้ารอรับผมกลับ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าพี่อาคมนั่งชิวในร้านกาแฟหรือนั่งแช่อยู่ในรถ รู้แค่เพียงว่าผมอยู่ในสายตาอีกฝ่ายตลอดเวลา ขอแค่เรียกหากริ๊งเดียว ไม่กี่นาทีพี่อาคมก็มายืนอยู่ข้างผมแล้ว
คนรู้จักในคณะแทบทุกคน พอเห็นผมต่างพากันทำหน้าเหมือนเห็นผี พวกไม่สนิทก็จะแค่มอง รู้จักเพิ่มอีกนิดส่งยิ้มให้ สนิทเพิ่มอีกหน่อยเดินเข้ามาทักถามไถ่ว่าหายเฮดไปไหนมา บางคนได้ข่าวจากอาจารย์ว่าผมบาดเจ็บเลยต้องดรอปไปเทอมหนึ่งก็จะถามว่าอาการเป็นยังไงบ้าง
ส่วนเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกันดันอยู่ต่างสาขาไม่ก็ต่างคณะกันหมด คงรอเจอทีเดียวตอนกลางวัน ผมยังไม่บอกใครเลยว่าจะกลับมาเรียนวันนี้
พอเข้าห้องเรียนปุ๊บ อันดับแรกสไตล์ผม เดินหล่อๆ ไปทักกลุ่มเด็กเรียนในสาขา แสดงตัวว่าน่าสงสารกลัวเรียนไม่ทันแล้วเนียนเข้ากลุ่มด้วยเพื่อหาความรู้ประดับสมอง คบเพื่อนแบบไหนได้แบบนั้นนี่เรื่องจริง ขืนผมทำตัวชิวไปคบกับพวกเฮฮาไม่ค่อยสนใจเรียน ชีวิตได้หาไม่แน่
ผมตั้งใจเรียนก็ส่วนหนึ่ง เป้าหมายในอดีตคือจะได้เรียนจบมีงานดีๆ ทำเงินเดือนเยอะๆ ส่วนตอนนี้แม้เป้าหมายเดิมจะยังอยู่เพิ่มเติมคือป๋าที่บ้าน เด็กเลี้ยงป๋าไม่สน แต่ลูกชายป๋าผลการเรียนแย่ไม่รู้จะโดนจับใช้แทนเป้าซ้อมยิงรึเปล่า โดยเฉพาะไนท์ครูควบตำแหน่งคู่กัดต้องไม่พลาดโอกาสรังแกผมชัวร์
ดังนั้นพอเรียนเสร็จผมก็เริ่มปฏิบัติการจีบอาจารย์ วิ่งไปหาอาจารย์คนนั่นคนนี้เท่าที่มีเรียนด้วยและอยู่ที่มหา’ลัย เพื่อจะของานบางส่วนล่วงหน้าจะได้ทยอยทำไม่ต้องรับงานโครมเดียวทุกวิชา ส่วนใหญ่อาจารย์เข้าใจเพราะผมมีเหตุจำเป็นต้องดรอปเรียนไป แถมที่ผ่านมาผมก็เป็นเด็กดีศิษย์รักของอาจารย์หลายท่าน ปกติอาจารย์ก็มีสังคมอาจารย์อยู่แล้ว พวกท่านเลยช่วยกันพูดให้
นี่แหละผลของการเป็นเด็กดีและจีบอาจารย์แต่เนิ่นๆ ชีวิตมหา’ลัยเราต้องเป็นฝ่ายง้อ ฝ่ายเข้าหาพวกท่าน ไม่ใช่วัยเด็กที่ครูจะมาจ้ำจี้จ้ำไช ถึงงั้นก็ไม่ได้เป็นเด็กเส้นนะ การเป็นศิษย์รักต้องแลกกับการถูกใช้งานในบางครั้ง การช่วยเหลือเองก็ไม่ได้มากมายอะไร อยู่ในระดับที่พอเหมาะไม่ได้สิทธิ์พิเศษมากกว่าเพื่อนคนอื่น แค่ทำให้อะไรหลายๆ อย่างง่ายขึ้น อย่างเช่นการติดต่อส่งงาน สอบถามและอื่นๆ
ผมมองนาฬิกายังพอเหลือเวลาวิ่งหารุ่นพี่ต่อก่อนที่จะเข้าเรียนคลาสบ่าย โดยเฉพาะพี่รหัสเพื่อขอชีทหนังสือ เลคเชอร์ที่ผมมีเรียนเทอมนี้ บางส่วนพี่รหัสผมขนมาให้แล้วแหละ แต่มันเยอะขนที่เดียวไม่หมด พี่เขาเลยบอกถ้าอยากได้ก็บอกจะได้เอามาให้ หรือไม่ก็ให้ผมไปขนเองเลยแค่ต้องโทรบอกล่วงหน้า เพราะพี่มันไม่ค่อยอยู่ห้อง
ล้วงมือถือโทรออก รอจนกระทั่งรับสายค่อยกรอกเสียงลงไป ระหว่างนี้ก็ซื้อนมกับขนมปังไปกินเป็นมื้อเที่ยง นี่ถ้าเดฟรู้มีหวังผมได้ไปนั่งสงบเสงี่ยมฟังเจ้าตัวบ่นพร้อมพี่อาคมแหง
“ฮัลโหลๆ เฮียโน้ตสุดหล่อรึเปล่า ผมมิทนะ”
/ไอ้มิท!! หายหัวไปเลยนะมึง เรื่องป่วยก็ไม่โทรบอกส่งข้อความเอาคืออะไรวะ ยังเห็นกูเป็นพี่รหัสมึงอยู่รึเปล่า/
รัวเป็นชุด ได้ยินเสียงเอะอะดังลอดมา คงอยู่ร้านข้าวที่ไหนสักแห่ง ผมไม่คิดมองหาในโรงอาหารใต้ตึกคณะหรอก เฮียโน้ตบ่นมันไม่อร่อยเลยเลิกกินตั้งแต่ปีหนึ่ง
“โทษทีเฮีย พอดีป๋าผมกักบริเวณอยู่ เลยไม่สะดวกคุยเท่าไหร่”
/ป๋า? พ่อมึงหรือเสี่ยเลี้ยงวะ กูไม่เคยได้ยินมึงพูดถึงพ่อสักที แล้วไมโทรมาหากูได้/ น้ำเสียงสงสัย ส่วนผมนี่สะดุดกระเบื้องเลย แม่นไปมั้ยวะเฮีย นี่ขนาดเป็นพี่รหัสที่ไม่ค่อยได้ติดต่อกันมากนะ เพราะผมชอบหายหัว ก็หายไปหาเงินกับหนีพ่อแท้ๆ
“พ่อสิเฮีย ตอนนี้ผมหายเจ็บแล้วไง ป๋าเลยปล่อยผมมาเรียน เนี้ยอยู่ใต้คณะกำลังจะไปเรียนต่อแล้ว ผมโทรมาหาเพราะจะขอพวกชีทที่เหลือ”
/อ่อ ได้ๆ แต่คืนนี้กูไม่ว่างไปนัวนมกับพวกเต้ ไว้กูว่างจะโทรไปบอกค่อยมาเอา ไม่รีบใช่มะ/
“ตอนนี้ยัง แต่กลางเทอมรีบ” บอกเจือเสียงหัวเราะ เพราะช่วงนั้นมันใกล้สอบมิดเทอม
/กวนตีน เดี๋ยวกูแกล้งไม่ให้แม่ง ทำตัวให้ว่างด้วยมึง กูจะพามึงไปฉลองหลังหายป่วย ฮ่าๆๆๆ!/ สิ้นคำก็วางสาย อยากจะเลี้ยงน้องหรืออยากกินเองวะเฮีย ไอ้ผมไม่มีปัญหานะ ไปกับพวกเฮียก็สนุกดี ฟรีตลอดงาน ก็ได้แต่หวังว่าป๋าจะอนุญาตหรือไม่ก็ชวนพวกเฮียไปผับป๋าซะเลย มีหลายที่ตั้งแต่รุ่นรากหญ้ายันไฮโซ ผมเองก็เคยไปเหยียบบางที่มาแล้ว แขกพาไปทั้งนั้น
ผมเร่งกินขนมปังตามด้วยนม โยนขยะลงถังรีบขึ้นชั้นเรียนไปรอล่วงหน้าเพื่อใช้แผนการเดิม คลาสนี้เรียนสี่ชั่วโมงเต็ม แบ่งเป็นทฤษฎีกับปฏิบัติอย่างละสองชั่วโมง เข้าแลปก็ไม่ยากอะไร มันเป็นแค่พื้นฐานของปีหนึ่ง บางคนเคยเรียนมาแล้ว
พอเรียนเสร็จยังไม่ทันจะโทรหาพวกซัน ไนท์ก็โทรเข้ามาก่อนอย่างกับรู้เวลาเลิกคลาส จะไม่รับก็ไม่ได้เดี๋ยวพี่อาคมบุกขึ้นมาหาแทน จำต้องโบกมือยิ้มลาเพื่อนแล้วรีบออกจากห้องเดินลงบันไดแทนการลงลิฟต์เพื่อคุยโทรศัพท์
“มีอะไรพี่ไนท์ ผมเพิ่งเลิกเรียน”
/ดี รีบกลับมาที่ตึกซะ/
“ได้ไง ผมตกลงกับป๋าแล้วนี่ว่าจะไม่กักบริเวณแล้ว ผมอยากไปหาพวกเพื่อนบ้างนะ อุดอู้อยู่แต่ในตึกน่าเบื่อจะตาย” โอดครวญแบบไม่แคร์ว่าจะโดนด่าสวน
/ตอนนี้มีเรื่องด่วนรีบกลับมา ฉันบอกให้อาคมไปรอหน้าคณะเธอแล้ว/ กดตัดสายทันทีที่พูดจบ วันนี้ผมเจอมาสองคนแล้วนะ เจ้าคนพวกนี้ไม่คิดว่าอีกฝ่ายอาจจะมีเรื่องพูดต่อรึไง บ่นไปก็เท่านั้น สุดท้ายผมก็ต้องกลับอยู่ดี เดินคอตกส่งข้อความบอกเพื่อนๆ ว่าพรุ่งนี้ตอนเที่ยงเจอกันโต๊ะประจำ พร้อมแจ้งเรื่องที่ผมกำลังมาเรียนแล้ว ว่าจะเซอร์ไพรส์เพื่อนสักหน่อย อดเลย
พอลงมาชั้นล่างเห็นรถคุ้นตาจอดเด่นอยู่หน้าคณะ มีหลายคนที่มองอย่างสนใจ ผมเดินสพายเป้ล้วงกระเป๋าขึ้นรถแบบหล่อๆ เลือกนั่งข้างคนขับแทนที่จะไปนั่งเป็นคุณหนูอยู่ด้านหลัง
“เรียนวันนี้เป็นยังไงบ้างครับ” พี่อาคมทักด้วยรอยยิ้มขณะที่ผมปิดประตูคาดเข็มขัด
“ก็ดีครับ พี่อาคมพอรู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ไนท์ถึงเร่งให้ผมกลับล่ะ” น้ำเสียงเซ็งได้ที่ ทุกทีผมเป็นเด็กว่าง่ายเชื่อฟัง งานนี้ของอแงหน่อยเถอะ อุตส่าห์ได้กลับมาเรียนแล้วแท้ๆ เดี๋ยววันไหนหาเรื่องชวนพี่โทริเที่ยว หนีไนท์ดีกว่า
“ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ คุณไนท์บอกให้ไปฟังรายละเอียดที่ตึกทีเดียว แต่คงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงคุณหนูอย่าห่วงเลย หากเรื่องใหญ่จริงแทนที่จะเร่งให้คุณหนูกลับ คงเปลี่ยนเป็นสั่งให้ผมพาคุณหนูไปหลบไกลๆ” พี่อาคมพูดเสียงเจือหัวเราะ ดูผ่อนคลายแต่เนื้อหาไม่ผ่อนเลยสักนิด แววตาคมกริบบ่งบอกว่าทำตามคำสั่งแบบนั้นแน่
“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น” ผมพึมพำก่อนจะสะดุดตาเข้ากับตุ๊กตาตัวหนึ่งขนาดฝ่ามือที่ตั้งอยู่หน้ารถ ช่างสวนทางกับบรรยากาศเคร่งขรึมของรถมาเฟียซะจริง แม้ว่ารถคนนี้จะเป็นรถที่ป๋ายกให้ผมก็เถอะ ยกให้ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงให้ขับนะ ให้คนอื่นขับพาผมไปไหนมาไหนต่างหาก
คนขับรถตาไวสังเกตเห็นว่าผมกำลังจ้องเจ้าตุ๊กตาเลยบอกที่มาที่ไป “ตุ๊กตาตัวนี้ผมได้มาจากตึกข้างๆ คุณหนูน่ะครับ เขากำลังจัดกิจกรรมแสดงผลงานและมีเกมให้ร่วมสนุก ผมสนใจเลยเข้าไปดู โดนคะยั้นคะยอให้เล่นจนได้เจ้าตัวนี้มา” สีหน้าของพี่อาคมยามพูดถึงเหล่านักศึกษาฉายความเอ็นดูชัดเจน ก็ไม่น่าแปลกใจ รุ่นลูกทั้งนั้น
จำได้ว่าคณะข้างๆ คือคณะนิเทศ ไม่น่าแปลกใจเท่าไรที่จะมีงานแสดงผลงานควบกิจกรรมสันทนาการแบบนี้ ประเด็นน่าจะอยู่ที่หนุ่มใหญ่สวมสูทท่ามกลางเด็กมหา’ลัย... อย่างเด่น! เสียดาย รู้งี้แอบส่องผ่านทางหน้าต่างแล้ว เผลอๆ จะได้รูปพี่อาคมส่งไปยั่วหลงที่รัสเซีย หายไปอยู่ที่นั่นนานจนผมอดคิดไม่ได้ว่าจะย้ายไปอยู่แบบถาวรรึเปล่า
ผมหยิบเจ้าตุ๊กตาสิงโตขนดำตาขวางมาจับๆ ดู คุณภาพตุ๊กตาก็ไม่ได้ดีอะไรมากมาย ตรงหัวมีพวงกุญแจด้วย มองไปมองมาทำให้มันให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก
“ถ้าคุณหนูชอบจะเอาไปก็ได้นะครับ” จังหวะรอรถข้างหน้าเคลื่อนตัว พี่อาคมเลยหันมาคุย
“ไม่เอาครับ พี่อาคมเก็บมาด้วยแบบนี้แสดงว่ามีจุดประสงค์จะให้ใครสักคน ผมไม่แย่งหรอก” จัดการวางไว้ที่เดิม พี่อาคมขับรถนิ่งมาก ตุ๊กตาเลยไม่กลิ้งตกจากคอนโทรล
“คุณหนูเดาเก่งจริงๆ ผมว่าจะฝากไมค์ไปให้หลาน เจ้าตัวเล็กเป็นเด็กผู้ชายน่าจะชอบอะไรแบบนี้”
ผมร้องอ่อ พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แม้จะเป็นตุ๊กตาธรรมดา สำหรับเด็กกับใจคนให้ยังไงก็พิเศษเสมอ คุณสิงโตดำสุดหายากเชียวนะ เอ๊ะ...สิงโต ภาพใครคนหนึ่งแวบเข้ามาในหัว ผมหลุดขำพรืด
“ฮ่าๆๆ พี่อาคมลองดูเจ้าตุ๊กตาตัวนี้ เหมือนป๋ามั้ยครับ” ผมชี้ตาขวางๆ นั่น นึกไปถึงรูปสิงโตขนสีดำที่เคยเห็นในเน็ต สิงโตนั่นทรงอำนาจมีบริวารมากมาย ตัวใหญ่สง่างาม กำลังล้นเหลือ มีแต่สาวอยากเข้าหาเพื่อพึ่งบารมีและที่เด็ดที่สุดคือ การนั่งๆ นอนๆ สั่งให้คนอื่นทำนู่นทำนี่โคตรเหมือนเปี๊ยบ ขนาดพี่อาคมคิดตามยังหลุดขำ
“ไว้ผมจะไปรายงานบอกนะครับ” พูดด้วยรอยยิ้ม ผมสะดุ้งแล้วมือใหญ่ก็ยื่นมาลูบๆ หัว “ผมพูดเล่น นั่งดีๆ นะครับ คุณไนท์โทรตามแล้วผมคงต้องเร่งเครื่องหน่อย” พี่อาคมหันไปจดจ่อกับการขับรถ สมกับเป็นพี่อาคมจริงๆ รู้ว่าใครโทรมาก่อนที่จะกดรับซะอีก
พอถึงที่หมาย ผมลงก่อนเพื่อจะขึ้นลิฟต์ไปหาป๋า ปล่อยให้พี่อาคมไปจอดรถคนเดียว ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดเห็นพี่ไนท์ เดฟ ไมค์ยืนเกาะกลุ่มกันอยู่โซนนอก ไม่มีใครสักคนคิดจะเข้าไปโซนที่อยู่อาศัย ผมมองด้วยความงุนงงคอยสังเกตท่าทีทุกคนไปด้วย
“ตกลงเรียกผมกลับมาด่วนมีอะไรพี่ไนท์” ถามเลยแล้วกัน คิดไปก็ไม่ได้คำตอบ พอทุกคนได้ยินเสียงผมพร้อมใจกันหันขวับกลับมา จังหวะเดียวกับที่พี่อาคมออกจากลิฟต์มาสมทบ ไนท์คงเห็นว่าคนมาครบแล้วเลยยอมเปิดปากเล่าจะได้ไม่ต้องพูดซ้ำ
“ช่วงบ่ายบอสติดต่อธุรกิจกับคู่ค้าผ่านทางวีดีโอคอล”
“ที่ผ่านมาก็ทำแบบนั้น ครั้งนี้มีปัญหาอะไรเหรอ” เอ่ยถามสงสัย ปกติผมเห็นป๋าทำแบบนี้บ่อยเพราะบางทีก็ไม่สะดวกที่จะเดินทางกันไปคุยตัวต่อตัว ยกเว้นสำคัญจริงๆ ถึงจะยอมเดินทางไปด้วยตัวเอง ที่ผ่านมาก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร แม้เน็ตไทยจะเอาแน่เอานอนไม่ค่อยได้ แต่เน็ตที่ตึกป๋าใช้ความเร็วสูงไม่ต่างจากพวกบริษัทด้านไอที
“การเจรจาไม่มีปัญหา เรื่องของเรื่องคืออีกฝ่ายเป็นลูกค้าเก่าแก่ จู่ๆ ก็เกิดส่งตัวแทนมาคุย ทางนั้นนอกจากจะพูดไม่รู้เรื่องแล้วยังกล่าวหานู่นนี่เหมือนจงใจหาเรื่อง กว่าจะคุยกันเสร็จกินเวลาเป็นชั่วโมง ปกติบอสก็ไม่ใช่พวกใจเย็นอยู่แล้ว พอเจอแบบนี้ จะสั่งหลงไปเก็บก็ไม่ได้ หงุดหงิดโมโหอยู่ในห้องคนเดียว ใครก็สู้หน้าไม่ติดฉันถึงได้เรียกเธอมาไง” ว่าแล้วทุกสายตาในห้องหันมามองผมประดุจเหยื่อสังเวย
ยกนิ้วชี้ตัวเอง “ผมเกี่ยวอะไรด้วย ถึงจะรู้เรื่องธุรกิจบางส่วนมาบ้าง แต่ผมคงช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว คนที่ควรเข้าไปคุยคือพี่ไนท์มากกว่า” ผายมือแบบเชิญเลย ไม่เข้าไปเสี่ยงตายด้วยหรอก ป๋าเวลาโมโหถึงผมไม่เคยเห็นกับตา แต่จากที่คลุกคลีกันมาก็พอจะเดาได้ว่ามันต้องโคตรของโคตรน่าสะพรึงกลัวแน่นอน มิทรี่คอนเฟิร์ม
“ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องงานน่ะคุยจบไปแล้ว ทางเราก็แจ้งไปแล้วว่าตัวแทนฝั่งนั่นน่าเชือดทิ้งแค่ไหน คิดว่าไม่นานคงได้ข่าวกลับมา ประเด็นมันอยู่ที่ว่าบอสอารมณ์เสียมากน่ะสิ! ในฐานะอีหนูผู้สร้างความบันเทิงให้ จงไปทำหน้าที่ตัวเองซะ” สะบัดมือชี้นิ้วสั่ง ท่าทางแบบนี้อยากถ่ายรูปไปให้พี่โทริดูเป็นบ้า ขนาดเดฟยังหันหลบไปแอบขำ แสดงว่าจงใจแกล้งผมชัวร์ เจ้าอัศวินปีศาจ!
เรื่องอะไรจะยอม ผมหันไปทางพี่อาคมส่งสายตาที่คิดว่าน่าสงสารที่สุดไปให้ พี่อาคมส่ายหัวขำๆ หันไปคุยกับไนท์
“ส่งคุณหนูไปแบบนั้นก็น่าสงสาร รอให้บอสอารมณ์เย็นลงค่อยให้คุณหนูเข้าไปดีกว่าไหมครับ” พี่อาคมออกตัวช่วย ไหงไมค์ถึงทำหน้ายุ่งยากใจล่ะ ผมขมวดคิ้วฉับ ได้กลิ่นหายนะรางๆ แล้วก็ไม่พลาดด้วยนะ
ไนท์จ้องไมค์จนต้องเปิดปากพูดสีหน้ากลัดกลุ้ม “อีกเดี๋ยวผมต้องเข้าไปรายงานบอสเรื่องกิจการในเมืองไทยช่วงนี้ เอ่อ...พอดีว่ามันมีปัญหานิดหน่อย บางทีถูกรบกวนจากคู่แข่งแล้วยังหาทางจัดการไม่ได้ รายได้ช่วงนี้เลย...”
ผมสูดลมหายใจเฮือก ขยับถอยห่างจากพี่อาคมทันที นั่นหมายความว่าบอสยังหงุดหงิดอยู่ หากเจอเรื่องไม่ได้ดั่งใจอีกต้องระเบิดอารมณ์ชัวร์ คนที่ซวยไม่ใช่ใครอื่น เหล่าสมุนผู้น่าสงสารในความควบคุมของพี่อาคม ถอยหลังไม่ถึงสองก้าว พี่อาคมคว้าไหล่ผมหมับ มองด้วยสีหน้าขออภัย
“ผมคงต้องให้คุณหนูทำหน้าที่แล้วล่ะครับ ขอให้โชคดี” เอ่ยพลางดันหลังแกมบังคับ นึกคาดโทษพี่อาคมในใจ ทีงี้รีบกลับลำเชียวนะ นิสัยรักลูกน้องเหมือนลูกหลานนี่มัน ฮึ่ม! ถามว่าสุดท้ายผมรอดมั้ย? บอกเลยว่าไม่! กำลังยืนสาปแช่งคนด้านนอกอยู่หน้าประตูห้องทำงานป๋านี่ไง
เอาวะ ยืนต่อไปก็ไม่ช่วยอะไร ลองเคาะประตูเรียกรอจนกระทั่งได้ยินเสียงตอบรับถึงเปิดประตูฉีกยิ้มกว้างราวกับถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง
“ป๋าผมกลับมาแล้ว” ลอบสำรวจหน้าป๋าหนึ่งรอบเกือบสะดุ้ง ใบหน้าคมดุอยู่แล้ว ในเวลานี้ยิ่งดุดันมากขึ้นเป็นสิบเท่า! ร่างสูงใหญ่อกผายไหล่กว้างนั่งพิงพนักเคาะนิ้วกับโต๊ะเป็นจังหวะเนิบๆ ปรายตามองผมเพียงเสี้ยววิ
ขณะที่ผมกำลังเดินเข้าไปหาพยายามเมินกระแสกดดันที่ปกคลุมไปทั่วห้อง สายตาเหลือบเห็นแก้วออน เดอะ ร็อคว่างเปล่าเหลือแต่น้ำแข็งทรงกลมก้อนเดียว ผมเลยหมุนตัวเลี้ยวไปหยิบขวดบรั่นดีสีอำพันมารินให้อย่างรู้งาน ความจริงป๋าเค้าชอบกระดกวอดก้าเพียวๆ แต่ด้วยสภาพอากาศเมืองไทยไม่ค่อยเหมาะเท่าไร ไมค์เลยเตือนเรื่องสุขภาพเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้แทน
ผมไม่รู้นะว่าคนอื่นเข้าใจคำว่าออน เดอะ ร็อคยังไง จากประสบการณ์ของผมที่ท่องราตรีและเจอแขกวัยทำงานหลากหลายรูปแบบ ความหมายจริงๆ ของมันคือแก้วร็อคหรือแก้วสั้น ใส่น้ำแข็งไม่เกินสามก้อนเพื่อเข้าถึงรสชาติที่แท้จริง มักดื่มกับเครื่องดื่มตระกูลเหล้า คนต่างชาติส่วนใหญ่จะไม่ผสมอะไรเลย ป๋าเองก็เช่นกัน แก้วร็อคทรงสวยกับน้ำแข็งทรงกลมหนึ่งก้อนและบรั่นดีส่งตรงจากนอก
ไอ้ที่กำลังคิดๆ เนี่ยตัวผมไม่ได้อยู่เฉยนะ มือรินเหล้าขยับเข้ายืนข้างเก้าอี้ในระยะพอเหมาะ ปิดปากเงียบไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว อาศัยเหล้าของโปรดกับความเงียบให้ป๋าใจเย็นลง คนอื่นทำไงไม่รู้ล่ะ ในความรู้สึกของผมมันบอกว่าต้องใช้วิธีนี้สยบเพลิงพิโรธของเจ้าป่า
จังหวะที่คิดอะไรเพลินๆ จู่ๆ เอวผมก็ถูกคว้าไปนั่งตัก คางถูกเชยขึ้นพร้อมกับใบหน้าคมดุที่โน้มลงมา ดวงตาผมหลุบลงเผยอปากรับก่อนขมวดคิ้วเมื่อรับรู้ถึงของเหลวที่ถูกส่งผ่านจนลำคอจนร้อนวูบ รสจูบดุดันบ่งบอกอารมณ์ได้เป็นอย่างดี ผมโอนอ่อนตอบรับสลับตอบโต้เท่าที่ทำได้
ป๋าเป็นพวกเรื่องมาก ไม่ชอบพวกหัวอ่อน หัวแข็งเกินไปก็ไม่ได้ มีจริตมากป๋าก็รำคาญ คงมีแต่ผมที่ตั้งรับได้หมดทุกอย่าง รู้จักปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ลูเซียสถึงถูกใจจนถึงทุกวันนี้ ขวดเหล้าในมือผมถูกดึงออกกระแทกวางไว้บนโต๊ะ ผมเอี้ยวตัวให้จูบถนัดพลางแลกลิ้นเร่าร้อนจนเกิดเสียงชวนจั๊กจี้ดังก้องไปทั่วห้อง
เข็มขัดถูกรูดพรืดเดียวไปกองบนพื้นพร้อมท่อนล่าง ร่างโปร่งในชุดนักศึกษาขยับกายคร่อมตักหันหน้าเข้าหา เนคไทมหา’ลัยถูกโยนทิ้งตามไปติดๆ เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียวติดกาย สองร่างแนบชิดพยายามเสียดสีกายให้มากที่สุด ไม่นานก็มีเสียงกระทบกายหนักๆ ผสมเสียงหอบหายใจดังอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง
ไม่รู้ว่าโดนจูบป้อนเหล้าไปกี่รอบ รู้สึกตัวร้อนผ่าวสมองเบลอมึนงงไปหมด ถึงงั้นยังพอมีสติหลงเหลือรับรู้ว่าริมฝีปากหนากำลังส่งลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดยอดอกเล่น มีลมหายใจร้อนเป่ารดอกจนขนอ่อนลูกซู่ มือหนาเลื่อนลูบไล้ไปทั่วร่าง ก่อนลากลงวนเวียนแถวสะโพกกับบั้นท้าย ขย้ำจนแทบจะปลุกเร้าสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในกายขึ้นมาอีกรอบ
เสียงเปิดประตูทำให้ผมแหงนคอปรือตามอง เห็นภาพไนท์แบบกลับหัวเดินเข้ามาพร้อมกับพี่อาคมที่หน้าประดับรอยยิ้มแฝงความรู้สึกผิดนิดๆ ยามเห็นผม
“กลิ่นเหล้าหึ่ง ได้ระบายออกอารมณ์ดีขึ้นแล้วสินะเจ้าบอสเวร” แฟ้มเอกสารถูกโยนกระแทกโต๊ะ ผมกลอกตาชอบทำรุนแรงทั้งเจ้านายลูกน้อง
“มีอะไร” เสียงทุ้มต่ำห้วนสั้นทรงอำนาจ หากคนไม่สนิทคงคิดว่าบอสยังอารมณ์เสียอยู่ ยกเว้นไนท์กับพี่อาคมที่ทำงานมานานพอตับสัมผัสได้ว่าคุณบอสผู้ยิ่งใหญ่บรรเทาความหงุดหงิดไปบ้างแล้ว ใครล่ะที่เสียสละ ก็ผมนี่ไง!!
หลังจากนั้นพวกเขาคุยอะไรกันก็ไม่รู้ เสียงเหมือนล่องลอยไปอยู่ในที่ไกลแสนไกล ผมได้ยินเพียงแค่เสียงหัวใจจากแผงอกหนาที่กำลังซุกซบ ไม่สนใจว่ากำลังถูกลวนลามต่อหน้าชาวบ้านในสภาพหลุดลุ่ยอย่างคนเพิ่งเสร็จกิจ ช่างเถอะ...ผมชินแล้ว เป็นแบบนี้ก็ตื่นเต้นดีเหมือนกัน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สำหรับคนที่สงสัยว่า 'หลง' หายไปไหนซะนาน ตามไปอ่านที่นี่
โมเม้นสั้นๆ ของหลง ขออภัยที่หายไปซะนาน เนื่องจากติดกิจบางอย่างและมัวแต่แต่งเรื่องอื่น (คำนับสี่ทิศ)
ขอแนะนำให้นักอ่าน ติดตามข่าวสารจากทางเพจ
Silver Fish จะค่อยแจ้งการอัพเดตและแจ้งข่าวเมื่อมีเหตุจำเป็น
หัวข้อ: }Preoder{Contract มาเฟีย (ป๋า-มิท) P.31 (อ่าน 409512 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก