รอบที่21 ก้าวไปข้างหน้า ชีวิตผมกลับสู่สภาวะปกติที่ดีกว่าสมัยก่อนโข ตื่นเช้ากินข้าวฝีมือเชฟห้าดาว แต่งตัวด้วยของแบรนด์เนม น้ำหอม และเครื่องประดับราคาแพง เวลาไปไหนมาไหนก็มีคนคอยรับส่งตลอด ช่วงเวลาเรียนก็ได้อยู่กับกลุ่มเพื่อนเต็มที่ ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ อย่างในอดีต
ส่งผลให้หลุดเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ต่างๆ ของพวกเพื่อนโดยไม่ได้ตั้งใจบ่อยๆ โดยเฉพาะเรื่องของซันกับโป้ เรื่องแรกคือนัดกินเหล้ากันซะดิบดี อุตส่าห์พลีกายอ้อนวอนจนป๋าอนุญาต ไอ้สองผัวเมียคู่นี้ดันยกเลิกนัดกะทันหันเพราะโป้มีเรื่องชกต่อยในร้านเหล้าที่มันไปดื่มกับเพื่อนในคณะก่อนมาต่อกับพวกผม ต่อมาก็เป็นเรื่องเก้า มือที่สามที่คิดจะแย่งโป้ไปจากซัน
งานนี้ซันลงทุนขอให้ผมช่วยสืบเรื่องของเก้าแลกกับข้าวฟรีหนึ่งอาทิตย์ ผมก็จัดให้ตามที่ขอ แม้จะร้างลาจากการติดต่อกับผู้อื่นไปพอสมควร แต่อาศัยแค่เสน่ห์กับวาทศิลป์ของตัวเอง ไม่นานข้อมูลทั้งหลายก็มาอยู่ในมือ แถมส่งต่อให้ซันเรียบร้อย
ตั้งแง่ใส่กันอยู่พักหนึ่ง ก่อนพวกมันจะเคลียร์กันตอนโป้มาช่วยงานรุ่นพี่ที่คณะศิลปกรรม เพราะซันมันซัดอีกฝ่ายที่มาหาเรื่องจนหัวทิ่มทันทีที่เห็นหน้า โดยมีริวตามมาสมทบทีหลังเพราะผมแอบส่งข้อความเรียกกำลังเสริม ไอ้ผมเองจะเข้าไปช่วยซัดก็ไม่ได้ ขืนบาดเจ็บกลับตึกให้ป๋าเห็น มีหวังงานเข้าแน่ๆ เลยขอยืนเป็นผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลังอย่างเป็นทางการ
ผลสรุปคือพวกเก้าแพ้ ถูกโป้ตอกหน้าตัดขาดแบบไร้เยื่อใย พวกมันเลยถอยกลับไป ความจริงเก้ามันก็ไม่ได้สนใจอะไรโป้ขนาดนั้น มันแค่เสียดายคนที่เล็งไว้เฉยๆ ถ้ามันตั้งใจรุกจริงคงไม่เปิดโอกาสให้ซันทำคะแนนจนคบกับโป้หน้าชื่นตาบานขนาดนี้
ต่อจากเรื่องซันก็เป็นเรื่องหมาริว ทางนี้ยังคงเป็นหมาเห่าเครื่องบิน วิ่งไล่ตามตูดพี่ธันแบบไม่มีอะไรคืบหน้าจนต้องม้วนหางคอตกกลับมาปรึกษาผมหลายครั้ง ไอ้ผมก็แนะนำไปทั้งแบบมีสาระและไม่มีสาระ ความจริงจะช่วยมากกว่านี้ก็ได้แหละ แต่ริวมันไม่ต้องการ มันอยากจีบของมันเอง ซึ่งผมก็เข้าใจ
ส่วนปอนด์ เพื่อนตัวเล็กคณะไอที ผมไม่ค่อยสนิท ปกติเจอกันก็แค่ตอนรวมตัวไปหาอะไรกิน เรียกว่าสายบริโภคโดยแท้
วายิ่งแล้วใหญ่ มันอยู่เหนือแค่ชีวิตผมกับพวกที่อยู่นี่ก็วุ่นวายพอแล้ว ไม่มีเวลาเจียดไปทางนั้น ที่สำคัญวามันเป็นพวกเก็บเงียบ มีปัญหาอะไรก็แก้เองคนเดียว ไม่มานั่งปรึกษาอะไรใครหรอก เส้นสายมันก็เยอะไม่ต่างจากผมด้วย
เพราะมีเรื่องเรียนกับเรื่องของเพื่อนเข้ามาตลอด ผมเลยไม่มีจังหวะสารภาพบาปกับพวกมันสักที ยอมรับแหละว่าผมเองก็ผลัดวันประกันพรุ่งจนเข้าใกล้ช่วงสอบมิดเทอมอยู่รอมร่อ ขนาดชีทเก่าของพี่รหัสผมก็ยังไม่ได้ไปเอาจนโดนพี่ท่านโทรมาด่าหลายรอบ
เจ้าตัวร่ำๆ อยู่ว่าจะเลี้ยงฉลองต้อนรับผมหายดี ผมเลยตัดสินใจจะใช้โอกาสนี้เหมารวมสองงาน ตอนกลางวันเอาชีทจากพี่รหัส ตอนกลางคืนก็ชวนมาฉลองที่ผับป๋า ลากพวกซันมาด้วย เปิดห้อง VIP สักห้องไว้คุยเรื่องซีเรียส วางแผนทุกอย่างไว้ดิบดี ติดอยู่ที่ยังหาโอกาสขอป๋าไม่ได้ รอบก่อนอุตส่าห์ขอได้ดันแห้วเพื่อนไม่มา รอบนี้ไม่รู้ป๋าจะเห็นใจไหม
นอนคร่ำเคร่งกับแผนการในหัว เลิกสนใจหนังสือที่อยู่ในมือตั้งแต่ชั่วโมงก่อนก็มีเสียงเรียกดึงให้ผมหลุดจากภวังค์
“เฮ้ย ลูเซียสที่สอง จะนอนอีกนานมั้ย วันนี้ไม่คิดจะฝึกรึไง” ฉายาใหม่กับน้ำเสียงเหน็บแนมทั้งตึกมีอยู่คนเดียว ส่วนต้นเหตุของฉายาคือ พักหลังผมชักติดนิสัยชี้นิ้วสั่งเหมือนลูเซียส เลยโดนไนท์ตั้งฉายาให้ ผมเหลือบตามองขณะยังนอนกระดิกเท้าถือหนังสือของป๋า เห็นงี้ป๋าคอนิยายสืบสวนนะ มีเต็มตู้แถมยังหลากภาษา
“เมื่อคืนกล่อมป๋านอน วันนี้ผมเลยพัก พี่ไนท์มีอะไร” เลิกคิ้วถามพลางส่งยิ้มให้พี่โทริที่ยืนเยื้องไปด้านหลังของเจ้ามือขวาปากเสีย ผมคงไม่ต้องอธิบายนะว่ากล่อมยังไง ส่วนเรื่องการฝึกนั่นเป็นกิจวัตรประจำวัน หากผมสารร่างโอเค ต้องไปฝึกยิงปืน ต่อสู้ เพื่อให้ร่างกายชินและไม่ลืมไปซะก่อน คำสั่งโดยตรงจากไนท์โดยมีป๋าร่วมลงนามเห็นชอบ
“ไม่มีอะไร แค่หมั่นไส้คนนอนสบาย โทริครับ พวกเราไปกันเถอะ อย่าอยู่นานเลยเดี๋ยวติดเชื้อแย่ๆ จากบอสกับไอ้เด็กนี่” น้ำเสียงที่คุยโคตรแตกต่างราวหน้ามือเป็นหลังเท้า ทั้งนุ่มนวล อ่อนโยนจนผมอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากมองบน พี่โทริเองก็เอียนอายหัวเราะเบาๆ คิดว่าพี่เขาคงรู้แหละว่าไนท์มันตอแหล แต่ด้วยเหตุผลอะไรไม่ทราบ แววตาที่มองไนท์ถึงได้ดูชื่นชมและรักหมดหัวใจ
ต่างกับผม เคารพรักป๋าโคตรๆ โดยเฉพาะเงินของป๋ายิ่งรักมากเป็นพิเศษ ไนท์กับพี่โทริไม่รู้ความในใจของผมจึงพากันเดินควงแขนออกไปหลังคุยงานกับป๋าเสร็จ ไม่งั้นผมคงโดนไนท์จิกกัดอีกสักแผลสองแผล
ผมกลอกตาไล่หลังผู้ใหญ่นิสัยเสีย สักพักได้ยินเสียงเรียกจากในห้องทำงาน จึงวางหนังสืออย่างจำยอมแล้วเปิดประตูเข้าไปสวนกับพี่อาคมที่หอบแฟ้มเอกสารเดินออกมา ผมรีบกระซิบถาม
“พี่อาคม ป๋าอารมณ์เสียรึเปล่า” รีบถามก่อนล่วงหน้า พอดีผมมีเรื่องจะขอน่ะ ค่อนข้างเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ไม่กล้าพูดตอนลูเซียสอารมณ์ไม่ดี เดี๋ยวจะงานเข้าซะเอง
พี่อาคมใจดียอมก้มลงมาบอกเสียงเบา “แม้จะหงุดหงิดเรื่องเอกสารบ้าง แต่โดยรวมยังถือว่าอารมณ์ปกติ ลองเอาใจสักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้นครับ”
ผมยิ้มกว้าง “ขอบคุณมากครับพี่อาคม” บอกผู้ใหญ่เสร็จก็แจ้นไปขอผ้าเย็นจากเดฟแล้วกลับมาหาป๋าแบบไม่เคาะประตู อีกฝ่ายเป็นคนเรียกผมเองนี่
ผมก้าวยังไม่พ้นประตูดี คนทำงานหลังโต๊ะใหญ่เงยหน้าขึ้นมองขมวดคิ้วเล็กๆ
“ช้า ไปวิ่งเล่นอยู่ในห้องครัวเดฟมารึไง”
“เปล่าวิ่งเล่น ผมแวะไปเอาผ้าเย็นมาให้ป๋าต่างหาก” ชูหลักฐานในมือแล้วยิ้มร่าเข้าไปโปะผ้าเย็นตรงหลังคอแกร่งแล้วค่อยๆ นวดผ่อนคลายกล้ามเนื้ออย่างเอาใจ ป๋าเป็นคนต่างชาติที่ตัวหนาและกล้ามแน่นมาก แถมยังนั่งทำงานทุกวัน เวลานวดทีกดแทบไม่ลง ต้องอาศัยเทคนิคที่เรียนมาจากไมค์เข้าช่วยเพื่อเป็นหนึ่งในเคล็ดลับฉบับมัดใจป๋า
“อืม...ฝีมือดีขึ้นนี่” ป๋าเอียงคอให้ผมนวดสะดวกๆ ใช้ทั้งมือทั้งศอกช่วยกดไปตามจุดต่างๆ มีทั้งผ้าเย็นและเด็กนวดเอาใจไม่อารมณ์ดีขึ้นให้มันรู้ไปสิ จังหวะที่กำลังย่ามใจ จู่ๆ ร่างกายก็ปลิววืดมานั่งบนตักเจ้าของห้องเฉย คางถูกเชยขึ้นมองสบตาคมดุที่แวววาวอย่างรู้ทัน
“เอาใจกันแบบนี้จะขออะไรอีก หืม...” ลากเสียงทุ้มต่ำในคอหรี่ตาจ้องจับผิดอีหนูที่ยิ้มใส่ตา ผมตวัดแขนโอบรอบคอคุณป๋า ขยับแนบชิดอย่างออดอ้อน
“ไม่ใช่บ้านหรือรถแน่นอน สิ่งที่ผมจะขอเป็นเรื่องเล็กน้อย” ผมเกริ่น ลูเซียสพยักหน้าบ่งบอกว่ากำลังรอฟังอยู่ “ช่วงนี้ผมเรียนทุกวัน วันหยุดก็ไม่ค่อยออกไปไหน เร็วๆ นี้มีจังหวะที่เพื่อนว่างตรงกันหมด ผมเลยอยากจะขอป๋าไปดื่ม...”
“ไม่อนุญาต!”
ฮ่วย! พูดยังไม่ทันจบก็ชักสีหน้าตอบเสียงห้วนซะแล้ว แถมยังรัดเอวผมซะแน่น
“ผมไปกับพวกเพื่อน ไม่ได้ไปอ่อยเหยื่อที่ไหนสักหน่อย นะๆ ป๋า เป็นผับของป๋าก็ได้ ที่นั่นมีแต่คนของป๋าทั้งนั้น สามารถจับตาดูผมได้ทุกฝีก้าว รับรองว่าจะไม่นอกใจเด็ดขาด แค่อยากไปดื่มกับเพื่อนบ้างเพราะรอบก่อนที่ขอไปก็ไม่ได้ดื่ม สังคมอะป๋า แบบผู้ชายๆ ไง เชื่อว่าวัยรุ่นป๋าก็เคยจริงมะ” ชักแม่น้ำทั้งโลก บอกเสียงอ่อน เพื่อดื่มเหล้า เอ๊ย! เพื่อธุระอันสำคัญ มิทรี่ยอมทุ่มสุดตัวเว้ย!
“ตอนฉันอายุเท่าเธอฉันเป็นกุ๊ยอยู่ข้างถนน ทำทุกอย่างเพื่อหาเงินส่งตัวเองเรียน ใช้วิธีสกปรกเท่าไหร่ก็ไม่สน...อ่อ แต่ยกเว้นยาเสพติดกับขายตัวนะ เพราะฉันไม่ชอบและไม่ได้อับจนหนทางถึงขนาดนั้น”
ผมอึ้ง มองด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ลืมสิ่งที่ตัวเองขอไปชั่วขณะ คนอย่างป๋าเนี่ยนะเคยเป็นกุ๊ยข้างถนน!
ลูเซียสเพียงแค่หัวเราะในลำคอ คลายวงแขนออก แววตาเจือความเอ็นดู ยอมเล่าต่อเมื่อเห็นสีหน้าอยากรู้อยากเห็นของคนบนตัก “ตอนอายุ 12 ฉันถูกบอดี้การ์ดส่วนตัวของอาสั่งให้ไปเร่ร่อนข้างถนนหนึ่งเดือน ทั้งเนื้อทั้งตัวมีมีดพกแค่เล่มเดียว พอผ่านไปอายุ 17 ปีก็ถูกสั่งให้ออกไปอีก คราวนี้ฉันต้องเรียนให้จบและสอบเข้ามหา’ลัยให้ได้ ช่วงเวลานั้นก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ไม่เลว แม้จะลำบากแต่ก็รู้สึกดีเมื่อเราทำอะไรสำเร็จเล็กๆ น้อยๆ ด้วยมือของตัวเองโดยไม่เพิ่งอาหรือคนที่บ้าน”
ผมทึ่งจนไม่รู้จะทึ่งยังไงแล้ว มิน่าล่ะไนท์ถึงบอกว่าป๋าเห็นใจเด็กอย่างพวกผมในระดับหนึ่ง คงเพราะในอดีตเคยคลุกคลีอยู่กับคนพวกนี้นี่เอง แต่ผมมีข้อสงสัยอยู่อย่าง
“ป๋าเป็นลูกคนรวย ทำไมถึงยอมออกไปลำบาก” จุดนี้แหละที่ผมไม่เข้าใจ ผมลองถามข้อมูลจากพี่อาคมดูแล้ว ตระกูลมิไรฮอฟไม่ใช่เล่นๆ เป็นถึงตระกูลเก่าแก่ที่มีอำนาจระดับต้นๆ ของรัสเซีย
ลูเซียสยอมบอกแบบไม่ปิดบัง สำหรับเขา เรื่องนี้มันก็แค่ประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ผ่านมานานแล้ว “อย่างที่เธอเข้าใจ ฉันไม่มีทางยอมง่ายๆ แน่ แต่เพราะคำพูดประโยคหนึ่งของการ์ดที่เปรียบเสมือนอาจารย์ เขาบอกว่า
‘ต้องฝึกให้แข็งแกร่ง คิดจะเป็นบอสมาเฟีย กุ๊ยข้างถนนแกก็ต้องเป็นให้ได้’ ฉันเลยตัดสินใจทำโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของอา ตอนนั้นเล่นเอาวุ่นวายไปหมด อาฉันอาละวาดคฤหาสน์แทบแตก ถือปืนไล่ยิงอาจารย์จนกำแพงพรุน”
ได้ยินแบบนี้ผมพอเข้าใจแล้วล่ะว่านิสัยเอะอะคว้าปืนไล่ยิงมือขวาตัวเองนี่มาจากไหน แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของผมมากกว่าเรื่องนี้คือสีหน้าของลูเซียสยามเอ่ยถึงผู้เป็นอา มันแฝงไปด้วยความเคารพรักและการขออภัย มันเป็นสีหน้าเดียวกับตอนที่ลูเซียสขอโทษผมหลังจากถูกยิงแล้วรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ตอนนั้นลูเซียสพูดทำนองว่า
‘ไม่อยากทำพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง ชีวิตฉันทำร้ายคนใกล้ตัวครั้งเดียวก็พอแล้ว’ ผมจำไม่แม่นเท่าไร แต่คิดว่าน่าจะประมาณนี้แหละ ผมเริ่มปะติดปะต่อข้อมูลที่ได้รับในหัว ไม่แน่ว่าคนที่ลูเซียสเคยพลาดทำร้ายอาจจะเป็นอาแท้ๆ ของตัวเอง พอคิดแบบนี้ความรู้สึกดำมืดที่ซ่อนลึกในใจ กลัวว่าตัวเองจะเป็นเงาของใครก็คลายออก แม้ผมจะไม่ชัวร์ ถ้าคนที่ว่าเป็นถึงอาของลูเซียสจริง ผมก็ไม่นึกน้อยใจอะไร เพราะมันเทียบกันไม่ได้ เด็กเลี้ยงกับญาติผู้ใหญ่เชียวนะ
ในใจอยากรู้เรื่องราวของลูเซียสมากกว่านี้ แต่ผมไม่กล้าเรียกร้องอะไรในเมื่อเรื่องตัวเองยังไม่คิดจะบอก ผมยังจำได้ว่าผมกับป๋ามีข้อตกลงกันอยู่ เมื่อไรที่ผมเล่าเรื่องแม่ เมื่อนั้นป๋าก็จะเล่าเรื่องของตัวเองเป็นการแลกเปลี่ยน คนสำคัญแลกกับคนสำคัญ นับว่าแฟร์ดี
“คิดอะไรอยู่” ป๋าถามพลางซุกหน้าอยู่แถวลำคอ มือลูบสะโพกผมเล่น หื่นตลอดอะป๋า แต่ไม่ได้กินตลอดนะ ไม่งั้นผมตายพอดี บางทีก็แค่ลวนลามหรือทำเสร็จด้านนอกเท่านั้น
“กำลังคิดว่าทำยังไงดีให้ป๋าอนุญาตไปผับ” กลับมาระลึกชาติได้ ถึงหัวข้อที่คุยกันตอนแรกก่อนจะออกทะเลย้อนอดีตไปซะไกล ปฏิกิริยาตอบโต้ของป๋าคือการ...กัด!
“โอ๊ย!”
“ยังคิดจะไปอยู่เหรอ ไหนบอกเหตุผลมา ถ้าเหตุผลฟังไม่ขึ้นอย่าหวังว่าจะได้ไป” ลูเซียสกล่าวเสียงเข้ม จูบย้ำแถวลำคออย่างนึกมันเขี้ยวคนในอ้อมแขน
ผมโดนเสียงจุ๊บๆ ก่อกวน ต้องรีบบอกเพื่อความปลอดภัยของคอตัวเอง “พวกรุ่นพี่จะฉลองให้ผม...”
“ไม่ผ่าน” พูดไม่ทันจบโดนขัดอีกแล้ว ขาก็โดนจับให้นั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหา ริมฝีปากร้อนของลูเซียสเริ่มลามไปถึงหน้าอก รู้งี้น่าจะใส่เสื้อดีๆ ไม่น่าขี้เกียจใส่แต่เสื้อคลุมอาบน้ำเล้ย! หลุดลุ่ยหมดแล้วเนี่ย
“ผมยังพูดไม่จบ! ไปดื่มรอบนี้สำคัญกับผมจริงๆ เพราะผมจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนฟัง ผมโกหกพวกมันมานานเกินไปแล้ว”
พอได้ยินแบบนี้ ลูเซียสเลยหยุดการลวนลามอีหนู เงยหน้าขึ้นเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ
“ตัดสินใจได้แล้วเหรอ ฉันนึกว่าเธอจะผลัดวันไปอีก”
ผมกระชับเสื้อคลุมให้เข้าที่และนั่งคุยกับป๋าดีๆ แม้จะอยู่ในท่าล่อแหลมไม่ต่างจากเดิมก็เถอะ
“ไม่ว่าจะบอกตอนนี้หรือตอนไหน สุดท้ายผมก็ต้องบอกอยู่ดี” ผมตัดสินใจบอกรวดเดียวไปเลยกลัวโดนขัดอีก “ที่ผมเลือกผับป๋าเพราะทุกอย่างมันประจวบเหมาะพอดี ผมขอห้อง VIP สักห้องสำหรับคุย หลังกลับมาผมเองก็มีเรื่องอยากจะบอกป๋าด้วยเหมือนกัน...”
ลูเซียสเงียบไปสักพัก ผมจ้องนิ่งไม่หลบสายตาเพื่อยืนยันความตั้งใจของตัวเอง สุดท้ายป๋าก็ยอมพยักหน้ารับ “เหตุผลผ่าน” ผมนี่ยิ้มเลยครับ ส่วนป๋ากดอินเตอร์โฟนเรียกพี่อาคมเข้ามา
พอพี่อาคมยืนอยู่เบื้องหน้าก็เริ่มสั่งงานทันที “เลือกผับของเราที่ไม่ไกลจากมหา’ลัยมิทสักที่ แจ้งพวกนั้นไปว่าคุณหนูจะเข้าร้าน จองห้อง VIP ไว้ด้วยหนึ่งห้อง ลงบิลด้วยชื่อของฉัน” พูดจบก็หันมาทางผม “ส่วนเธอ ไปนัดให้เรียบร้อยแล้วบอกอาคมเรื่องจำนวนคนกับวันเวลาที่จะไป”
สั่งงานรวดเร็วฉับไวสมเป็นป๋า ผมเอ่ยปากขอบคุณแล้วโดนป๋าจูบสูบวิญญาณไปหนึ่งรอบต่อหน้าพี่อาคมที่ยังยิ้มบางแม้คิ้วกระตุกสีหน้าฉายความเอือมระอา
“ออกไปเล่นข้างนอก ฉันจะทำงานต่อแล้ว” มือใหญ่ตบสะโพกผมเปิดทางให้ลงจากตักเดินตามพี่อาคมออกจากห้องทำงาน แสดงว่าที่เมื่อกี้เรียกผมเข้าไปฟัดแทนการพักสายตาสินะ เชื่อเขาเลย
“ขอให้ทุกอย่างราบรื่นนะครับคุณหนู” พี่อาคมผู้เปรียบเสมือนที่ปรึกษาอวยพรให้
“ผมก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น” ผมถอนหายใจ ยังไงก็คงต้องเตรียมใจไว้หน่อย
“ไม่มีใครรู้หรอกครับว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไง แต่ผมเชื่อว่าถ้าเป็นเพื่อนคุณหนูจริงต้องเข้าใจแน่ๆ ขอแค่คุณหนูเข้มแข็งทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี บอสเองก็ภูมิใจในตัวคุณหนูนะครับ ไม่งั้นคงไม่เปิดไฟเขียวเอาใจช่วยขนาดนี้” เห็นรุ่นใหญ่ขยิบตาให้เล่นเอาใจสั่นไหว ไฟเขียวจริงๆ นั่นแหละ เล่นฟรีหมดทุกอย่าง ไปบอกพวกรุ่นพี่กับพวกซันคงยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิง
“ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด และยอมรับผลที่ตามมาให้ได้ ขอบคุณพี่อาคมมากครับ ที่คอยให้คำแนะนำตลอด”
“อย่าพูดแบบนั้นเลย ผมเต็มใจทำ เพราะคุณหนูคือ ‘มิทรี่ มิไรฮอฟ’ ยังไงล่ะครับ ตอนนี้คุณหนูไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว มีบอส มีพวกผม ทุกคนยินดีรับฟังและช่วยเหลือคุณหนูเสมอ” ได้ยินแบบนี้รู้สึกหน้าอกมันเต็มตื้อไปหมด “มีความสุขได้แล้วนะครับคุณหนู…” น้ำเสียงทุ้มนุ่มอย่างปรานีกับสัมผัสอบอุ่นที่ลูบศีรษะ ผมก้มหน้านิ่ง กัดปากสะกดกลั้นอารมณ์อ่อนไหวผงกหัวรับเบาๆ
“ขอบคุณมากครับ...” รู้เลยว่าเสียงตัวเองตอนนี้สั่นพร่าแค่ไหน พี่อาคมถอนมือออกไปเป็นจังหวะเดียวกับที่ผมถูกใครอีกคนดึงเข้าไปกอดจนจมหายอยู่ในอกอุ่น มันอ่อนโยนซะจนผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่
ลูเซียสไม่สนใจเสื้อราคาแพงที่เปียกน้ำตาเป็นวง เพราะสิ่งที่เขากำลังสนใจและเฝ้ามองตลอดมาคือร่างที่สั่นเทาในอ้อมแขน เมื่อกี้ลูเซียสทำงานอย่างปากว่า จนได้ยินบทสนทนาเบาๆ ของคนสนิทกับเด็กที่นึกเอ็นดูเลยหยุดมือเข้ามาฟังใกล้ๆ เนื่องจากเสียงมิทรี่สั่นไหวแปลกๆ พอเห็นคนที่ชอบทำตัวกล้าแกร่งตลอดเวลาอ่อนแอลงก็อดไม่ได้ที่คว้ามากอด อาคมเองก็ถอยฉากออกไปอย่างรู้งาน
ลูเซียสคิดมานานแล้ว ว่าบอสใหญ่ที่ใครต่อใครนึกหวาดกลัวจะขอดูแลเด็กสักคน ที่เหลือก็รอแค่เด็กเปิดใจหรือกำแพงบางลงอย่างในเวลานี้ เขาจึงไม่ลังเลที่จะพูดความในใจ ใบหน้าคมเข้มก้มลงไปกระซิบชิดใบหู มือหนาคอยลูบแผ่นหลังปลอบเบาๆ
“มีความสุขได้แล้ว”
คำพูดได้ยินจากปากพี่อาคมเทียบไม่ได้กับเสียงของคนๆ นี้
“ฮึก...”
“мой дорогой (ที่รักของฉัน)”
ราวกับกำแพงทุกอย่างได้พังทลายลง ผมร้องไห้มากกว่าครั้งไหน กอดซบลูเซียสราวกับเป็นแค่เด็กน้อยตัวเล็กๆ ที่เสพติดคำปลอบโยนอย่างไม่รู้จักพอ เพิ่งระลึกได้ว่าความรู้สึกของการร้องไห้ด้วยความยินดี มันเป็นแบบนี้นี่เอง...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
мой дорогой แปลว่า ที่รักของฉัน ภาษารัสเซีย ตอนอ่านออกเสียงน่ารักมาก ><
อ่านออกเสียงว่า 'โม้ย ดาราโกย'
นึกภาพคนอย่างป๋าพูดซิ น่าร้ากกกกก แต่งเองเขิลเอง แอร๊ย
หัวข้อ: }Preoder{Contract มาเฟีย (ป๋า-มิท) P.31 (อ่าน 409516 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก