รอบที่22 เปิดเผย
ผมซุกกอดให้ป๋าปลอบอยู่แบบนั้นสักพักใหญ่ พอสงบสติอารมณ์ได้ ป๋าก็ขยี้หัวทิ้งท้ายก่อนหายเข้าไปทำงานต่อ ส่วนผมระเห็จตัวเองออกมานั่งคุยโทรศัพท์ด้านนอกเพื่อติดต่อรุ่นพี่กับเพื่อนเรื่องเที่ยวผับ อันดับแรกต้องโทรหารุ่นพี่แล้วค่อยตามด้วยเพื่อน ตามธรรมเนียมรุ่นน้องให้เกียรติรุ่นพี่ จะนัดใครก็ต้องถามความสะดวกของคนอายุมากกว่าก่อนจริงไหม
“ดีเฮียโน้ตผมมิทนะ ว่างคุยมั้ย” คำทักทายแสนสุภาพ เฮียแกสวนกลับมาด้วยเสียงเหมือนเป็ด
/ไม่ว่าง นอนอยู่ ห่ามีไรพูดมา/
ผมถึงกับมองมือถือเลยครับ บอกไม่ว่างแต่ให้พูด เอากับเฮียสิ คณะผมจะมีคนปกติบ้างมั้ยนะ
“พรุ่งนี้ผมจะขอชีทเรียนของเฮีย แล้วขอวันที่เฮียว่างด้วย”
/แค่มาเอาชีทไม่ต้องรอวันว่างกูก็ได้มั้ง/ น้ำเสียงเริ่มมีความเป็นมนุษย์
“จำที่เฮียโน้ตบอกจะเลี้ยงเหล้าผมได้ปะ ป๋าอนุญาตให้ผมไปผับที่ป๋ารู้จักเท่านั้น แลกกับการเลี้ยงเหล้าฟรีตลอดงาน ผมเลยมาถามเฮียเนี่ยแหละ ถ้าให้ดีขอจำนวนคนด้วยนะเฮีย”
/จัดดิวะ! รออะไร จะกูเลี้ยงหรือป๋ามึงเลี้ยงก็ใช้คำว่าเลี้ยงเหมือนกัน จำนวนคนยังไม่รู้กูค่อยบอก ว่างวันศุกร์อาทิตย์หน้า บอกสถานที่มา/ เสียงแจ่มชัดจริง ตื่นเต็มตาเลยพี่รหัสกู ความจริงผมรู้สึกว่าโป้ควรได้เฮียโต้งไปเป็นพี่รหัสมากกว่านะ คอเหล้าเหมือนกัน เสียแต่ดันอยู่กันคนละคณะ
พอผมบอกสถานที่ไปเฮียโน้ตก็เฮโลรีบวางสายไปบอกข่าวดีกับเพื่อน ถึงคราวที่ผมจะถามเพื่อนตัวเองบ้าง ทีแรกก็ว่าจะโทรแหละ สุดท้ายวุ่นวายไม่อยากโทรเรียงคนเลยพิมพ์ข้อความทิ้งไว้ในไลน์กลุ่ม ‘ไม่หล่อจริงอยู่ไม่ได้’
Myst[e]ry : ศุกร์ที่จะถึงนี้พวกมึงว่างกันมั้ย ไปดื่มกัน ป๋าเลี้ยง กูมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย
ชื่อไลน์ผมแปลงมาจากคำว่า Mysterious ที่แปลว่าลึกลับ เหมาะกับผมดีเนอะ
Sun : กูอยากบอกว่าไม่ได้นะ แต่เหี้ยโป้บีบคอกูอยู่...
PeepoREDRED : ตกลง จะแต่งหล่อไป รอบนี้ไม่พลาดแบบรอบก่อนแน่ ส่งสติ๊กเกอร์น้ำลายหก
Chibicat : ร้านเหล้าเหรอ?
Myst[e]ry : ผับน่ะ ชวนเฮียเฟย์มาด้วยก็ได้
Chibicat : ส่งสติ๊กเกอร์แมวโอเค
✦Ryu✦ ✦the dragon✦ : เหล้า เหล้า เหล้า!
✦Ryu✦ ✦the dragon✦ เชิญ U•ㅅ•U TanwaaOKna เข้าร่วมกลุ่ม
U•ㅅ•U TanwaaOKna : ที่นี่ที่ไหน...
✦Ryu✦ ✦the dragon✦ : พี่ธันผมขอไปกินเหล้า!!
U•ㅅ•U TanwaaOKna : กูก็นั่งอยู่ข้างมึง จำเป็นต้องลากกูเข้ากลุ่มมั้ยวะ!
Chibicat : เอาบ้างๆ
Chibicat เชิญ Fay♥cat เข้าร่วมกลุ่ม
Fay♥cat : มีอะไรกันเหรอ ส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มหล่อ
Chibicat : เรื่องที่ผมบอกไง
Fay♥cat : อ่อ...ไว้พี่ค่อยให้คำตอบนะมิท
Myst[e]ry : ได้ๆ ผมไม่รีบ
Jele✿beautiful : อะไรกันอะ อยากไปด้วย ส่งสติ๊กเกอร์สาวสวยดีดดิ้น
GuVakin♥❤ : เลิกแรดสัก2นาที
Jele✿beautiful : ส่งสติ๊กเกอร์สาวสวยสะบัดบ๊อบ
Sun : หัวใจตรงชื่อมึงนั่นอะไรวะเพื่อน
GuVakin♥❤ : เล่มันใส่ให้ กูเอาออกมันก็ใส่ให้ใหม่ กูรำคาญเลยช่างแม่ง
ทุกคนส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะรัวๆ
Myst[e]ry : ริวล่ะว่าไง พาพี่ธันไปด้วยดิ
✦Ryu✦ ✦the dragon✦ : ไม่รู้ พี่ธันหนีไปให้อาหารหมาแล้ว ส่งสติ๊กเกอร์หมาร้องไห้
PeepoREDRED : อ่อนแอก็แพ้ไป
ที่เหลือเป็นเรื่องไร้สาระล้วนๆ หลังการคัดกรองและอ่านทวนอย่างละเอียด ขอสรุปแล้วกันว่าพวกเพื่อนน่าจะไปกันหมด โป้กับปอนด์เดาได้ว่าผมจะพูดเรื่องอะไร ต้องลากคนอื่นไปด้วยแน่ ส่วนวาตอนนี้ใกล้สอบไม่สะดวกเข้ากรุงเทพ ผมเลยติดต่อหลังไมค์ อธิบายว่ามันเป็นเรื่องสำคัญจะวีดีโอคอลหา ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไร
วันจันทร์ผมมีเรียนแวะไปเอาชีทที่ห้องเฮียโน้ตตอนพักเที่ยง ได้มาหนึ่งปึกพร้อมหนังสือเรียนสภาพสมบุกสมบันอีกสองเล่ม เนื่องจากพี่รหัสผมไม่ใช่สายเด็กเรียน สอบแค่พอผ่านเลยไม่มีข้อแนะนำอะไรมากนอกจากบอกให้ภาวนากับศาลพระภูมิข้างคณะ แล้วถือโอกาสบอกเรื่องจำนวนคนที่จะไปเที่ยว นับรวมแล้วมีทั้งหมดสิบเอ็ดคน พวกเฮียโน้ตห้า กลุ่มผมหก พี่อาคมเลยเหมาชั้นสองให้ ซึ่งห้องวีไอพีก็อยู่ชั้นสอง สะดวกผมแหละ
หนึ่งอาทิตย์ก่อนนัดหมายใครมีเรียนก็เรียนไป ใครว่างก็แยกย้ายตามอัธยาศัย เพราะผมเรียนหนักและไม่ได้ลงวิชาอย่างเพื่อนคนอื่น เลยไม่ได้เจอกันครบแก๊งทุกวันอย่างสมัยก่อน
“คุณหนูจะไปที่ผับกี่โมงครับ” พี่อาคมผู้เริ่มผันตัวจากการ์ดส่วนตัวมาเป็นเลขาเอ่ยถาม ผมนั่งคิดขณะนั่งรถกลับตึกหลังเลิกเรียน
“สักสองทุ่มดีกว่า ผมอยากกลับไปเอาใจป๋าก่อน พวกเพื่อนเองก็น่าจะมาหลังสองทุ่ม” ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงกว่า ยังเหลือเวลาอีกพอสมควร ผมไม่ต้องแต่งเยอะอย่างสมัยก่อนเพราะไม่ต้องตกเหยื่อ ระยะทางระหว่างตึกกับผับที่ว่าใช้เวลาสี่สิบนาทีก็ถึงไม่ต้องรีบร้อน
อีกฝ่ายรับทราบพาเลี้ยวเข้าตึก สิ่งแรกที่ผมทำคือเดินหน้าเริดไปบอกป๋าว่ากลับมาแล้ว ค่อยปลีกตัวไปฝึกประจำวันที่ชั้นล่างแล้วขึ้นมาอาบน้ำกินมื้อค่ำกับลูเซียส พอถึงเวลาค่อยแต่งตัวออกเดินทางมายังที่หมาย
ผับของป๋าเป็นผับไฮโซขนาดใหญ่ด้านนอกปิดทึบแบบผับทั่วไป แต่เปิดไฟตรงทางเข้าสว่างโร่ มีการ์ดตัวใหญ่สามคนยืนคุมพร้อมพนักงานตรวจบัตรสองคนสำหรับลูกค้าทั่วไปกับสมาชิกวีไอพี เวลานี้ยังเป็นช่วงหัวค่ำ แต่คนก็ทยอยมาเนื่องแน่นเข้าแถวยาวเหยียด พอผมเดินเข้าช่องวีไอพีที่เปิดโล่งคนเลยมองเป็นตาเดียว
“ขอดูบัตรด้วยครับ”
พนักงานหนุ่มสอบถามตามหน้าที่ พี่อาคมจะเดินล้ำหน้ามาจัดการให้ แต่ผมยกมือห้ามแล้วส่งบัตรประชาชนไป
“ขอบัตรสมาชิกด้วยครับ” อีกฝ่ายยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้มอย่างมืออาชีพ แต่ผมที่คลุกคลีกับพวกรุ่นใหญ่มาย่อมมองออกว่าแววตาคู่นี้ฉายความเหนื่อยหน่ายรำคาญ คงจะเข้าใจว่าผมไม่ใช่สมาชิกแล้วเนียนมาทำกร่างสินะ บรรยากาศก็ให้อยู่แหละ หนุ่มหน้ามนในชุดราคาแพงพร้อมการ์ดร่างใหญ่สามคน
ประเด็นคือผมไม่มีบัตรสมาชิกซะด้วยสิ ก็ป๋าไม่ให้มาอะ ผมยักไหล่ “ไม่มี นายอ่านนามสกุลบนบัตรฉันก็จะเข้าใจ” ผมบอกแบบสบายๆ ไม่นำพากับเสียงซุบซิบกับเสียงหัวเราะเยาะที่ดังอยู่โดยรอบ ส่วนพี่อาคมยังคงยืนสงบนิ่ง เพราะผมออกตัวแล้วว่าอยากจัดการเอง
“ยังไงก็ต้องมีบัตรสมาชิกครับ หากไม่มีรบกวนไปต่อแถวฝั่งนู่นด้วย” ความสุภาพเริ่มลดน้อยลง เขาผายมือเชิญให้ผมไปต่อท้ายแถว การ์ดสามคนหน้าประตูเริ่มขยับมาป้องกันผมใช้กำลัง
ผมส่ายหัวขำๆ คนแบบนี้พูดไปก็ไม่รู้เรื่อง “พี่อาคมติดต่อคนดูแลหน่อยครับ” หันไปกระซิบกับคนด้านหลัง พี่อาคมยิ้มรับล้วงมือถือขึ้นมากดต่อสายให้ก่อนยื่นส่งให้ผมอย่างนอบน้อมซะจนน่าขนลุก จำเป็นต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ไหม
“ต่อให้ติดต่อผู้จัดการถ้าไม่มีบัตรก็เข้าไม่ได้ครับ” พนักงานขมวดคิ้วสีหน้าฉายความไม่พอใจ ผมไม่สนเขาแต่กรอกเสียงตามสาย
/สวัสดีครับคุณมิทรี่ มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ/
ผมปรายตามองพนักงานที่เริ่มร้อนรน “พนักงานคุณไม่ยอมให้ผมเข้าผับเพราะไม่มีบัตร” พูดแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว อีกฝ่ายรีบขอโทษขอโพยพลางสั่งให้ลูกน้องติดต่อกับพนักงานหน้าประตู
/ขออภัยครับ ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้/
“ไม่ต้องรีบๆ ฉันรอได้ ยืนมาแล้วห้านาทีจะยืนรอเพิ่มเป็นสิบนาทีก็ไม่ต่างกัน” น้ำเสียงเรื่อยเฉื่อย ชิงตัดสายก่อนเพราะผมขี้เกียจมานั่งฟังคำขอโทษ ผมยื่นมือถือคืนให้พี่อาคมพลางกอดอกมองพนักงานที่กำลังสนทนากับใครสักคนผ่านวิทยุสื่อสารไร้สาย พอเห็นอีกฝ่ายหน้าซีดแล้วซีดอีกก็หลุดขำ เขามองผมสลับกับบัตรประชาชนในมือ ก่อนจะส่งคืนแล้วก้มหัวให้อย่างกลัวเกรง
“ผมขอโทษที่เสียมารยาท เชิญคุณมิทรีเข้าไปด้านในได้เลยครับ”
พยักหน้ารับเนิบๆ ไว้ท่านิดหนึ่งอุตส่าห์มีโอกาสได้กราง พยายามทำหูทวนลมไม่ได้ยินเสียงขบขันของพี่อาคมที่รู้ทันทุกอย่าง จังหวะที่เดินผ่านพนักงาน ผมตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ พูดโดยไม่หันไปมอง
“ตั้งใจทำงานก็ดีอยู่ แต่วันหลังหากอีกฝ่ายมาอย่างสุภาพก็ควรจะให้ความเคารพมากกว่านี้ ใครพูดอะไรก็ควรฟังไว้บ้าง เป็นพนักงานตรวจบัตรไม่ใช่เจ้าของ อย่าให้มีครั้งที่สอง...” ท้ายประโยคผมปรายตามอง อีกฝ่ายพยักหน้ารับเงียบๆ นี่ถือว่าผมใจดี ถ้าเป็นป๋าหรือไนท์มารับรองโดนไล่ออกแน่ แถมยังขึ้นบัญชีดำห้ามทำงานในเครือของมิไรฮอฟอีกเด็ดขาด แม้เบื้องหน้าจะไม่ได้ใช้ชื่อนี้ก็เถอะ
แน่นอนว่าหลังผมเดินเข้าไปชิลๆ ต้องมีคนโวยตามหลังแน่ ผมปล่อยให้พนักงานคนนั้นจัดการซะ ไม่จำเป็นต้องลงไปเถียงด้วย ผมไม่ได้บ้าอำนาจ แต่มีลูกน้องให้ใช้งานก็ควรใช้ ไม่งั้นจะมีไว้ทำไม ผมทำตามคำสอนป๋าเลยนะเนี่ย เด็กดีป่ะล่ะ
สิ่งแรกที่เห็นหลังจากเข้ามาคือความมืดและแสงไฟสลัวจากบรรดาหลอดไฟหลากสีสุดแสบตา ผับแห่งนี้แบ่งออกเป็นสองโซนหลัก จุดที่ผมอยู่สำหรับเพลงมันๆ เอาไว้แดนซ์ จะมีบาร์ เวที พื้นที่ว่างสำหรับเต้น และโต๊ะเรียงรายอยู่โดยรอบ ซึ่งตอนนี้มีผู้คนละลานตา
ผมที่เหมาไว้คือชั้นลอยด้านบนสามารถมองเห็นด้านล่างได้หมด แต่มีบาร์แยกไม่ต้องเดินขึ้นลง ที่นี่ไม่มีโคโยตี้หรือเด็กเชียร์ มีแต่พนักงานเสิร์ฟกับบาร์เทนเดอร์เท่านั้น ทุกคนแต่งเครื่องแบบเป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวกางเกงขายาวสีดำ มีหูกระต่ายเรืองแสงเปลี่ยนสีตามวัน
ส่วนบนดาดฟ้าเป็นผับนั่งชิลฟังเพลงเบาๆ เหมาะสำหรับลูกค้าที่ไม่ชอบความวุ่นวายด้านล่าง คล้ายจะดูน่าเบื่อไม่ดึงดูดเพราะไม่มีสาวนุ่งน้อยห่มน้อยหรือผู้ชายเปลือยอกมาเต้น แต่มันไม่เป็นปัญหาสักนิด
ในเมื่อที่นี่มันได้เรื่องบรรยากาศ คุณภาพของเหล้ามีทั้งในและนอก นักร้องดีเจที่มาเล่นไม่ใช่คนไร้ชื่อ เด็กเสิร์ฟและบาเทนเดอร์ทุกคนล้วนหน้าตาดี มีความปลอดภัยสูง เกิดเรื่องวิวาทน้อยเพราะมีการ์ดประจำอยู่ทุกที่ แถมทางเข้าออกยามฉุกเฉินมีไฟชัดเจน เปิดออกได้ไม่ล็อค อาศัยการ์ดตัวโตคอยเฝ้ากันคนชักดาบ
ผับดีมีระดับ ดึงดูดพวกลูกคุณหนูไฮโซอาหารตาทั้งนั้น ขอแค่คุณมีเงินก็จะพบกับสวรรค์บนดิน ที่รู้ทั้งหมดนี่ไม่ใช่เพราะผมเคยมาอย่างเดียวนะ ระหว่างทางได้พี่อาคมเล่าให้ฟังซะละเอียด เลยรู้ตื้นลึกหนาบาง สมัยก่อนก็สงสัยแหละ ที่อโคจรทำไมถึงไม่มีของผิดกฎหมาย หรือต่อให้หลุดมาก็น้อยมาก
มาตอนนี้ถึงได้รู้ ก็เจ้าของเกลียด แถมยังเป็นคนระดับนั้น กับกิจการผับเล็กๆ แทบไม่ให้ความสนใจด้วยซ้ำ คนเองก็ไม่กล้าหาเรื่องด้วยเพราะผู้ที่อยู่เบื้องหลังไม่ใช่คนที่จะต่อกรด้วยง่ายๆ
พล่ามซะเยอะ ใจจริงคือพยายามเบนความสนใจข่มตัวเองไม่ให้ไหลไปตามบรรยากาศสนุกที่คุ้นเคย แม้ช่วงนั้นจะลำบากกับการหาลูกค้าในแต่ละวัน แต่ก็มีเรื่องดีอยู่บ้าง บางครั้งคนพวกนั้นแค่ต้องการคนอยู่ด้วย ปลีกตัวจากสังคมเดิมๆ มาปลดปล่อยความต้องการยามราตรี ซึ่งผมเป็นผู้สนองให้แลกกับเงินตรา ต่างคนต่างได้ไม่นับว่าแย่อะไร
แถมคนพวกนี้ยังชอบเล่าไม่ก็บ่นเรื่องสังคมของตัวเองให้ฟัง ซึ่งแขกส่วนใหญ่ของผมมักเป็นคนวัยทำงานมากประสบการณ์ พอฟังเรื่องของพวกเขาประกอบกับความหัวไวของตัวเอง ทำให้ผมดูรู้อะไรมากกว่าเด็กวัยเดียวกัน จนกลายมาเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของลูเซียส
อ่า...ตอนนั้นผมเลือกลูกค้ายังไงนะ อืม วัยผู้ใหญ่ท่าทางมีภูมิฐานไม่เกี่ยงว่าจะเป็นชายหรือหญิง ขอแค่ดูมีตังและไม่ได้เป็นโรคจิตหรือเกี่ยวข้องกับมาเฟียก็พอ คิดพลางกวาดตามองไปรอบๆ ตรงโซนบาร์เห็นผู้ชายวัยสามสิบต้นๆ กำลังนั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ สงสัยจะมาผ่อนคลายหลังเลิกงาน โอ๊ะ เขาชูแก้วยิ้มให้ผมด้วยแฮะ
“อะแฮ่ม! คุณหนูครับ ผมว่าพวกเรารีบขึ้นไปด้านบนดีกว่า เผื่อเพื่อนคุณหนูจะมาถึงแล้ว”
ยังไม่ทันตัดสินใจว่าจะตอบโต้ยังไง พี่อาคมก็ขัดขึ้นอย่างรู้ทัน ชัดแล้วว่าทำไมลูเซียสถึงส่งรุ่นใหญ่มาคุม! การ์ดคนอื่นไม่กล้าขัดใจผมเลยต้องส่งคนที่ผมเกรงใจมาเฝ้าสินะ ร้ายกาจจริงๆ
ผมละสายตาจากเหยื่อ...ลูกค้าในผับด้วยตาละห้อย เดินนำการ์ดที่ล้อมหน้าล้อมหลังกันคนที่คิดจะเข้ามาทำความรู้จักออกไปจนหมดสิ้น ผมลอบกลอกตา เอาเถอะ ผมยังมีเป้าหมายหลักที่ต้องจัดการ ละความชอบส่วนตัวไปก่อน
ระหว่างเดินขึ้นบันไดแบบหล่อๆ ให้เหล่าชายหญิงส่งสายตามองเรียกเรตติ้ง พนักงานคนหนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบแหวกฝูงชนเข้ามาเรียกผมจากทางด้านหลัง
“คุณมิทรี่ครับ!” หันไปตามต้นเสียงเห็นว่าเป็นพนักงานคนเดียวกับที่ขอตรวจบัตร ผมเลิกคิ้วมองรอฟังอย่างสงบ ยืนค้างคามันกลางบันไดงี้แหละเด่นดี
“คนที่บอกว่าเป็นเพื่อนคุณมิทรี่กำลังมีเรื่องอยู่หน้าผับครับ ให้พวกผมจัดการยังไงดี” เจ้าตัวพูดออกมารวดเดียวจบ ส่วนผมขมวดคิ้วสงสัย
“ทำไมถึงบอกว่าเป็นเพื่อนฉันล่ะ” มั่นใจว่าพนักงานคนนี้ไม่รู้จักผมกับพวกเพื่อนแน่นอน ไหงดูมั่นใจแท้
อีกฝ่ายตั้งสติอธิบาย “เพราะพวกเขาบอกกับผมว่านัดกับคุณมิทรี่ไว้ครับ แถมยังยืนยันด้วยรูปถ่ายในมือถือ ผมเลยมั่นใจว่าต้องเป็นเพื่อนคุณมิทรี่ที่แจ้งไว้แน่นอน” โอเค มีรูปผมแบบนี้ชัดเจน
“นำทางไป พอจะรู้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น” บอกพลางเร่งให้อีกฝ่ายนำกลับออกไปยังที่เกิดเหตุ พนักงานเล่าคล่าวๆ ว่าพวกซันเดินมาเป็นกลุ่มใหญ่ ขณะที่กำลังคุยกับพนักงานก็มีวัยรุ่นอีกกลุ่มเข้ามาเช่นกัน พอทั้งสองฝ่ายเห็นหน้าก็เกิดการโต้เถียงขึ้น ลามไปถึงการใช้กำลัง ตอนนี้เลยให้การ์ดหน้าประตูคอยคุมเชิงอยู่
เมื่อผมพ้นประตูออกมา สิ่งแรกที่เห็นคือซันกระชากคอเสื้อผู้ชายตัวเตี้ย แขนง้างหมัดเตรียมจะต่อยแต่โป้คอยดึงห้ามไว้ ฝั่งริวเองก็ตั้งท่าพร้อมมีเรื่องทุกเมื่อ ไม่ไกลกันนั้นคือเฮียเฟย์ที่กันปอนด์อยู่ด้านหลัง หลบฉากอย่างสมบูรณ์ ใบหน้าที่ปกติยิ้มบางอยู่เสมอ เวลานี้ดูน่ากลัวจนผมยังอดรู้สึกขนลุกไม่ได้
ฝ่ายตรงข้ามมีอยู่ประมาณหกคนกำลังพุ่งเข้าไปจัดการซันกับริว ผมเลยรีบพาการ์ดของตัวเองเข้าไปช่วยคุมสถานการณ์
“เฮ้ย! ห้ามมาตีกันหน้าผับพ่อกูเว้ย!!”
เสียงตวาดผมคงดังได้ที่ ทุกคนหยุดชะงักสิ่งที่กำลังจะทำหันมามองอย่างพร้อมเพรียง พอพวกนั้นเห็นการ์ดที่ยืนทะมึนเรียงหน้ากระดานด้านหลังผม จากพญาราชสีห์กลายเป็นแมวหง่าวทันใด
“ไปเคลียร์กันตรงนู่น” ผมบุ้ยปากไปทางลานจอดรถ อย่ามาทำให้ลูกค้าแตกตื่น เดี๋ยวรายได้หดจะโบกเรียงหัวแม่ง เห็นผมเอาจริงทุกคนเลยยอมย้ายตามแม้จะยังฮึ่มแฮ่กันอยู่ ผมหันไปส่งสายตาให้พนักงานคนนั้นรับลูกค้าต่อ ส่วนผมมายืนขมวดคิ้วล้วงกระเป๋าเป็นคนกลางระหว่างสองฝ่าย
“บอกมา มีเรื่องอะไรกันวะ”
คนที่ตอบกลับเป็นเฮียเฟย์ซะงั้น “ฝ่ายนั้นหาเรื่องซันก่อน เห็นว่าเกี่ยวกับคนที่ชื่อเก้า ส่วนซันใจร้อนซัดกลับจนเกิดเรื่อง” บอกเล่าสั้นๆ แต่อธิบายทุกอย่างกระจ่างชัด ผมหันไปขอบคุณเฮียเฟย์ที่กอดและเอาคางเกยหัวปอนด์เล่น
“กูจำได้ว่าเรื่องมันจบไปแล้วไม่ใช่เหรอ” เท่าที่จำได้นะ
“ยังไม่จบ! พวกกูยังไม่ได้เอาคืนพวกมึงที่มารุมทำร้ายพวกไอ้เก้า” คนที่ถูกซันขยุ้มคอเสื้อสวนกลับทันที ผมนวดหว่างคิ้วรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นแม่งโคตรไร้สาระ จะว่าไอ้ซันใจร้อนก็ไม่ได้ อีกฝ่ายเริ่มก่อนมันไม่ใช่พวกยอมคนอยู่แล้ว จะซัดกลับก็ไม่แปลก
“จะเอาคืน ถามเจ้าของเรื่องเขายังว่าต้องการรึเปล่า” ผมบอกเสียงเหนื่อยหน่าย คุ้นๆ ว่าสองในหกคนนั้นเป็นคนที่มาต่อยกับซันตอนเคลียร์เรื่องโป้ ไอ้พวกนี้สินะที่เป่าหูเพื่อน เจริญจริง “ช่างเถอะ จะเอาคืนอะไรก็ไปที่อื่น อย่ามาก่อเรื่องที่นี่ถ้ายังไม่อยากถูกการ์ดลากตัวออกไปหมกป่า” ตัดปัญหา ของงี้ห้ามกันไม่ได้
“มึงไม่ต้องมายุ่งมิท พวกกูจัดการเอง แค่เห็บหมาไม่กี่ตัว ไม่พอตีนพวกกูหรอก” ซันหักมือเตรียมใส่ ริวพยักหน้าเห็นด้วย เฮียเฟย์ลากปอนด์หลบมาอยู่กับผมเฉย ส่วนโป้จากที่ห้ามกลายเป็นร่วมวงด้วยซะงั้น ผมไม่อยากพูดอะไรอีก โบกมือสั่งให้การ์ดจับไอ้หกหน่อไปหลบมุมคุย ส่วนผมต้อนเพื่อนๆ เข้าไปในผับ
“ถือว่ากูขอแล้วกัน อย่าก่อเรื่อง นี่ผับพ่อกู” ผมขอเสียงอ่อน พวกซันที่รักเพื่อนเป็นทุนเดิมสุดท้ายก็ยอมสงบพยักหน้าแบบส่งๆ
“แต่ถ้าพวกมันเข้าไปหาเรื่องพวกกูข้างในอีก มึงเตรียมจัดสถานที่ให้กูได้เลย” ซันยังมีทิ้งท้าย ผมหัวเราะรับ
“ได้ๆ เอาลานหน้าเวทีเลยมั้ย ชกกันไปพร้อมมีเพลงประกอบคงมันดี” พูดติดตลกลดความตึงเครียด ทุกคนเข้าใจเจตนาจึงยอมคล้อยตามง่ายๆ พอจะเข้าผับอีกรอบก็เจอกับพวกเฮียโน้ตที่ยืนเก๊กหล่อกันอยู่หน้าผับ พี่รหัสผมกำลังก้มงมมือถือเลย พร้อมกับการสั่นเตือนของเครื่องในกระเป๋ากางเกง ผมเลยผละจากพวกซันเดินเข้าไปยกมือไหว้
“ดีเฮียโน้ต”
เจ้าของชื่อหันขวับ “มึง! กูกำลังโทรตามพอดี ไหนบัตรพวกกูเอามาให้ไว” แบมือกวักยิกๆ ผมทุบมือปุอย่างคนเพิ่งนึกออก จริงสิ นอกจากผมจะไม่มีบัตรสมาชิกแล้วพวกเพื่อนแต่ละคนก็ไม่มี ทีแรกกะไว้ว่าให้พนักงานมาแจ้งแล้วผมจะออกมารับเอง เจอแบบนี้ก็ดี
“ไม่ต้องใช้ เดี๋ยวผมพาเข้าไปเอง” โบกมือหันไปคุยกับพนักงานเจ้าเก่า เพิ่มเติมคือฉลาดขึ้น “คนพวกนี้เพื่อนฉันเอง ตรวจบัตรประชาชนพอ” เรื่องอายุต้องตรวจจริงๆ ป๋าเคร่งมาก ปล่อยผ่านไม่ได้แม้ว่าแต่ละคนหน้าจะล้ำวัยไปโขก็ตาม
หลังจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็พาทุกคนเข้าไปในผับ เพื่อนเฮียโน้ตสองสามคนแวะตั้งแต่อยู่ชั้นล่าง ผมก็บอกกำชับว่าให้ขึ้นไปด้านบนได้ถ้าอยากดื่มฟรี ด้านล่างกับบนดาดฟ้าต้องจ่ายเอง ป๋าให้โควตามาแค่นี้จะได้ไม่วุ่นวายตอนเก็บบิล พวกรุ่นพี่เลยพร้อมใจกันเลี้ยวกลับฝากท้องไว้ชั้นบนแล้วถือแก้วเหล้ามาส่องสาวชั้นล่าง
ส่วนเพื่อนผมไม่มีใครออกนอกลู่นอกทางสักคน โป้เป้าหมายอยู่ที่เหล้าไม่ลงไปชั้นล่างแน่นอน ซันต้องเฝ้าเมีย ริวตามจีบพี่ธันอยู่ แม้พี่ธันไม่มาเพราะขี้เกียจก็ไม่อาจเล่นหูเล่นตากับใครได้ เพราะพวกเฮียโน้ตรู้จักพี่ธันเดี๋ยวริวโดนฟ้อง
ชั้นบนโล่งไร้คนรบกวน เฮียเฟย์กับปอนด์หลบไปนั่งชุดโซฟาอยู่มุมหนึ่ง โดยมีโป้กับซันนั่งเป็นเพื่อน ผมยกมือบอกให้พนักงานสาวคอยดูแลพวกนั้น ส่วนตัวเองหันมาคุยกับพวกพี่ในคณะ มีริวคุยจ้อกับรุ่นพี่อีกคนอยู่ข้างๆ เห็นแบบนี้ริวมันสนิทกับรุ่นพี่นะ คงเป็นผลจากการที่มันชอบเดินตามก้นพี่ธัน
พี่เต้เพื่อนเฮียโต้งรับหน้าที่ชงเหล้าแจกจ่าย พี่รหัสผมรับเหล้ามาพลางชี้หน้าน้องตัวเอง
“ถึงเหล้าฟรีจะดี แต่กูบอกจะเลี้ยงก็คือต้องเลี้ยง เลือกเอาเลยว่าอยากได้ที่ไหน แต่ไม่เอาที่นี่นะ แพง” พี่ท่านบอกตรงๆ แบบไม่ปิดบัง ผมหัวเราะส่ายหัว
“จะเลี้ยงก็ได้เฮีย แต่ขอเป็นข้าว ไม่เอาร้านเหล้า พอดีป๋าคุม บอกว่าผมเกเรมากเกินไปแล้ว”
“คำก็ป๋า สองคำก็ป๋า กูถามจริงๆ ป๋านี่พ่อมึงหรือเสี่ยเลี้ยงกันแน่ เพราะที่ผ่านมาไม่เห็นมึงจะพูดถึงเรื่องพ่อเลย ถ้ามึงเดือดร้อนเรื่องเงินมาคุยกับกู อย่าไปทำเรื่องแบบนั้นมันเสี่ยง” เฮียโน้ตลดระดับเสียงให้ได้ยินกันแค่สองคน ทางพี่เต้เห็นเพื่อนพูดเรื่องจริงจังก็หลบฉากไปดวลเหล้ากับริวแทน
วันนี้ผมคิดจะมาสารภาพบาปกับเพื่อนอยู่แล้วก็ควรจะบอกอะไรเฮียโน้ตบ้าง แม้เฮียแกจะไม่ได้รูปหล่อบ้านรวยหัวสมองระดับอัจฉริยะ แต่ความจริงใจนั้นมาเต็ม ในสายตาเฮียผมเป็นน้องรหัสไม่ใช่คนอื่นคนไกล มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน
ถึงงั้นจะให้บอกหมดเลยก็ใช่ที่ เรื่องแบบนี้รู้น้อยเท่าไรยิ่งดี กรณีของพวกเพื่อนนั่นมันช่วยไม่ได้จริงๆ “เฮียคงพอรู้ว่าพ่อแม่ผมแยกทางกัน ผมเลยต้องทำงานเล็กๆ น้อยๆ หาเงินใช้” เรื่องนี้ผมบอกเฮียตั้งเจอเฉลยสายรหัส เพราะมีกฎต้องเล่าเรื่องของตัวเองให้พี่รหัสฟังแลกเปลี่ยนกับเรื่องของพี่รหัส ผมจึงบอกไปไม่ปิดบัง ป้องกันเฮียสงสัยเวลาผมหายหัวบ่อยๆ เฮียโน้ตเลยเข้าใจว่าตัวผมขัดสนเรื่องเงินทองเลยทำงานพิเศษ ส่วนเรื่องไซด์ไลน์เฮียไม่รู้ แต่คงมีระแคะระคายบ้างว่าผมอาจเป็นเด็กเลี้ยงใครถึงใส่ของแบรนด์เนม ก็นะ เป็นคนเที่ยวกลางคืนเหมือนกันสายข่าวมันเยอะ
“ไม่ต้องเป็นห่วงเฮียโน้ต ตอนนี้น้องรหัสพี่สบายแล้ว มีคนใจบุญรับอุปการะเป็นลูกบุญธรรมเพราะเขาไม่มีลูก แต่ผมก็คิดไว้ว่าถ้าเรียนจบเมื่อไรจะทำงานหาเงินมาตอบแทนเขา ดังนั้นเฮียสบายใจได้” ผมไม่ได้โกหกนะ แค่เล่าไม่หมด
ทางคนฟังพยักหน้ารับแม้จะมองด้วยสายตาเคลือบแคลง ผมยิ้มไม่สะท้านช่วยชงเหล้าให้
“ได้งั้นก็ดี พ่อบุญธรรมมึงคงเป็นเจ้าของผับนี้ด้วยสินะ นับว่ารวยไม่ใช่เล่นแถมมีข่าวลือไม่ธรรมดาอีก” อีกฝ่ายเปรย ผมนิ่งครับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้จนเฮียโน้ตถอนใจ ”ช่างเถอะ มึงว่าดีก็ดี ชีวิตมึงตัดสินใจเอง ถ้าอยากให้ช่วยอะไรก็มาบอก จะช่วยเท่าที่ช่วยได้”
ผมยกมือไหว้ “ขอบคุณมากเฮีย งั้นตอนนี้ช่วยถลุงเงินป๋าผมหน่อย รวยจนหมั่นไส้”
“ไอ้เด็กนี่ เดี๋ยวเขาก็เลิกเอ็นดูแล้วจะหนาว” ผมเจอเฮียโน้ตโบกหัวทิ่ม
“เฮียจะจ่ายตัง?”
“เรื่องดิวะ! เฮ้ยพวกมึง มิทบอกจัดเต็มไม่เมาไม่กลับ” หันไปไฟเขียวเพื่อนเฉย พวกพี่เต้ก็ดีเหลือเกิน พากันแห่เข้ามาขอบคุณผมใหญ่ แทบจะแบกขึ้นหิ้ง ผมเข้าใจว่าพวกพี่เขาแค่เล่นๆ เลยนั่งล้อมวงกัน มีแวะเวียนไปหาพวกซันบ้างเป็นระยะ
เมื่อทุกอย่างลงตัว ผมคุยเล่นกับพวกรุ่นพี่จนกริ่มได้ที่ก็ให้รุ่นพี่ปล่อยผี ส่วนผมชวนเพื่อนเข้าไปดื่มกันต่อในห้องวีไอพี เรื่องนี้ทำให้เฮียเฟย์ยิ้มออกยอมปล่อยแขนสักที หลังจากที่กอดปอนด์ติดตัวมาตลอดตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในผับ อะไรจะหวงเบอร์นั้น ขนาดหลบมาอยู่ชั้นบนไม่มีคนนอก นี่ถ้าอยู่ข้างล่างคงได้เห็นเฮียเฟย์หึงกับซันตกมันเพราะโป้เป็นเป้าสายตาชัวร์
พนักงานเป็นคนนำทางพวกซันไปห้องวีไอพี ผมถอยออกมาแหวกวงรุ่นพี่ลากริวเดินตามไป ตอนแรกมันก็อิดออดจนผมกระซิบบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุย มันถึงยอมพยักหน้าตามหลังมาต้อยๆ
เปิดประตูห้องส่วนตัวแอร์เย็นฉ่ำ เห็นเฮียเฟย์เอนหลังพิงโซฟาท่าทางสบายๆ เหมือนคุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้ แสดงว่าสมัยก่อนคงจะซ่าไม่น้อย ต่างจากปอนด์ที่ดูไม่ค่อยชอบเท่าไร ผมเลยตัดสินใจเลิกยืดเวลารีบคุยธุระให้จบจะได้หายค้างคาใจสักที
“ที่ชวนทุกคนเข้ามาเพราะมีเรื่องจะบอก” ผมเกริ่น
“มีเหล้าให้ดื่ม กับแกล้มให้กิน อยากคุยอะไรก็พูดมาเลยกูพร้อมแล้ว” โป้ยิ้มย่องยกแก้วเหล้าจิบ งานนี้เห็นเจ้าตัวล่อแต่เหล้านอก ถ้าหิ้วขวดกลับได้คงหิ้วไปแล้ว
“มิท มึงอย่าท่ามาก จะพูดอะไรก็รีบ ก่อนไอ้เหี้ยนี่จะเมาจนคุยไม่รู้เรื่อง” ระดับตัวตนด้วยการจิ้มนิ้วชี้ใส่หัวแฟนตัวเอง ริวเองก็เริ่มนิ่งๆ ตั้งแต่ผมบอกว่ามีเรื่องคุย
ผมมองปอนด์ที่ยิ้มส่งกำลังใจมาให้กับเฮียเฟย์ที่เฟดตัวเองอยู่วงนอก เมื่อถึงเวลาผมกดวีดีโอคอลหาวา อีกฝ่ายรับแทบจะในทันทีเหมือนกำลังรออยู่
“กูรอฟังอยู่” วากล่าวสั้นๆ จังหวะที่พี่อาคมรับมือถือไปวางตรงมุมที่เห็นทุกคนในกลุ่ม
ผมสูดลมหายใจลึกแล้วผ่อนออก เรียบเรียงคำพูดในหัวบอกเล่าผ่านปาก “มันเป็นเรื่องที่กูปิดบังพวกมึงมาตลอด…” ทุกคนหยุดมือจากแก้วเหล้ายกเว้นริวที่กระดกแบบไม่กลัวเมา
“เรื่องของอาชีพที่กูเคยทำ ชีวิตครอบครัวกับสถานะที่กูเป็นอยู่ตอนนี้” ผมประสานมือเท้าคางอยู่บนตัก ดวงตาจ้องนิ่ง สะกดกลั้นความกังวลไว้ภายใน
ผมเล่าเรื่องทุกๆ อย่างตั้งแต่ก่อนที่จะมาเจอพวกมัน เรื่องครอบครัวแตกแยก พ่อติดการพนันจนเป็นหนี้ แม่ที่ทำงานจนป่วยหนักและตัวผมที่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เงินมาใช้จ่ายแม้ว่าจะต้องขายตัวเป็นเด็กไซด์ไลน์ก็ตาม ฟังถึงตรงนี้ทุกคนมีสีหน้าแตกต่างกันไป ผมหลุบตามองต่ำไม่อยากเห็นสิ่งเหล่านั้น ขอผมเล่าให้จบแล้วเจอกับมันทีเดียวดีกว่า ไม่งั้นผมคงกดดันจนพูดไม่ออก
เรื่องของลูเซียสผมบอกแค่คล่าวๆ ว่าระหว่างที่ผมทำงานบังเอิญเจอกับนักธุรกิจชาวต่างชาติ เขาเลยเลี้ยงดูผมเพราะถูกใจ แต่ตัวผมดันดื้อเองจนได้แผลจากกระสุนปืนที่ขา ระหว่างนั้นก็ผ่านอะไรมามากมายแล้วผมก็ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง เพราะลูเซียสรับผมเป็นลูกบุญธรรม ส่งเสียงค่าใช้จ่ายและได้ในสิ่งที่เหมาะสมกับฐานะของผมในตอนนี้
ทุกคนฟังอย่างสงบ ไม่มีใครพูดแทรกแม้แต่คนเดียวพร้อมความอึมครึมที่ปกคลุมพวกเราไว้
หัวข้อ: }Preoder{Contract มาเฟีย (ป๋า-มิท) P.31 (อ่าน 409511 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก