หัวข้อ: }Preoder{Contract มาเฟีย (ป๋า-มิท) P.31

[gupalz]

สนุกมากเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เพื่อนกัน เพื่อนไม่ทิ้งกัน
เพื่อนมิท ทุกคนรักมิท แล้วก็กลับมาหามิท
แม้จะมีทันฑ์บนควบคุมความประพฤติ
ดีแล้ว ทุกคนยอมรับมิท เป็นเพื่อนรักกันต่อ
ริว จมูกดี พอๆ กับน้องหมาหามิทเจอตลอด
       
 

[kunt]

เริ่มเป็นห่วงสวัสดิภาพหมาริวแล้วนะ ต่อยหน้าอีหนูของป๋า กลัวชะตาหมาขาดเลย. ฮ่าาาา

[Jadd]

 

[Tennyo_Y]

มีคำถามในใจหลังจากอ่านจบ บอกตรง ๆ เข้าใจมิทโคตร เราก้สนับสนุนมิทมาตลอดนะ ว่าอยากให้มิทมีความสุขได้แล้ว

แต่ ที่มิททำ มันก็เพราะไม่อยากให้เพื่อนมาลำบากด้วย เพราะงั้น มิทก็มีลูเซียสแล้ว ไม่จำเป็นต้องมพวกซันเป็นเพื่อนก็ได้มั้ง เพราะที่ผ่าน อย่างที่มิทบอกว่าพวกซันช่วยอะไรไม่ได้ ถ้าไม่ได้ป๋า มิทก็คงขายตัวต่อไป ขนาดซันบอกสอนได้ มิทยังบอก ไม่เอาเลย งั้นมิทก็ อย่าเป็นเพื่อนกับพวกซันเลย มีป๋าทุกอย่างก็พอแล้วนิ ปล่อยพวกซันไปอยู่กับกลุ่มเขาเถอะ สงสาร ถ้าวันหนึ่ง ศัตรู ของป๋า จ้องทำร้าย คนซวยคือพวกซัน เพราะเป็นแค่คนธรรมดา

เม้นเราคงดูย้อนแย้ง แต่เราอินนะคะ


อีกอย่างพวกซันอะ ก็เป็นแค่คนนอกด้วย จะไปเสือกเรื่องมิททำไม ขนาดเจ้าตัวยังไม่อยากให้ยุ่ง เพราะงั้น ควรพอ

เหมือนเสือกกลาย ๆ เราอาจจะตีความผิด 555 แต่ เข้าใจไปว่าเสือกเต็มหน้า กร๊ากกก


ฉันอินแรง ตั้งแต่ซันโป้ละ

[MayA@TK]

 

 

[่jum]

เข้าใจกันก็ดีแล้ว

ว่าแต่ ริว จมูกดียังกับสุนัขเลยนะเรา 

[Ryu7801]

ดีใจกับมิทด้วย

[river]

ให้สมญานาม ริวหมาล่ามิท

[mochimanja2]

สนุกมากๆ รอตอนต่อไปจ้า 

[Sorso]

ในความคิดเรา ดีแล้วที่เพื่อนๆยังกลับมาคุยกลับมาคบกันเหมือนเดิม

ในความเป็นจริงเพื่อนบางคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนสนิทหรือเข้าใจเราทุกอย่าง ถ้าบอกไปว่าเคยเป็นเด็กไซด์ไลน์ บางคนก็รับไม่ได้จนเลิกคบไปเลยนะ ตัวมิทเองก็มีเพื่อนไม่เยอะ คิดว่าที่ไม่อยากบอกเพื่อนคงจะมีประเด็นนี้เข้ามาเกี่ยวข้องในใจลึกๆอ่านะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนจริงๆ

เราเลยคิดว่า อยากให้เพื่อนๆเข้าใจมิทจริงๆ ว่าทำไมถึงต้องโกหก เพราะไม่มีอะไรมาประกันได้หรอกว่าถ้าบอกว่าเป็นเด็กไซด์ไลน์ตั้งแต่แรกจะไม่มีสายตารังเกียจมองมาหรือเลิกคบแล้วเอาเราไปนินทาแทน

เพราะมิทก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่รู้จักเพื่อนมาใหม่ๆนี่ คนที่รู้จักกันใหม่ไม่มีใครรู้นิสัยที่แท้จริงได้หรอกนะ เราเข้าใจมิทว่าทำไมถึงยังไม่บอกตั้งแต่แรก แต่เลือกที่จะโกหกไปแทน เพื่อตัดปัญหา

[КίmY]

โอ้ยยย รู้สึกโล่งใจแทนหนูมิทมากๆ 

[why yyy]

ขอบคุณ

[milin03]

รอจ้า
 

[mystery Y]

ตามทันแล้ว~ สนุกมากๆเลย

[waiman]

ขอบคุณจ้า  รออ่านต่อน๊า

[M4]

 

[Pin_12442]

สุนุกมาก อินทุกตอน 555 

ระหว่างรอตอนต่อไป ก็วนกลับไปอ่านตอนเก่าๆ 

รีบมาต่อนะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[Ice_Iris]

ประกาศ......

ตามหาคนเขียน

ขณะนี้คาดว่ากำลังแอบไปเล่นน้ำสงกรานต์ที่ไหนสักแห่ง

หลังจากหมดสงกรานต์แล้วขอให้ท่านมาเขียนต่อโดยด่วน

เนื่องจากคนอ่าน ลอยคอ รอคอย อย่างมีความหวัง

กลับมาไวๆนะขอรับ.....

[Silver Fish]

แจ้งข่าวด้านล่างนี้

ตุ่ง ตุง ตุ้ง ตุ๊ง เรียนนักอ่านทุกท่านโปรดทราบ...ขณะนี้คนเขียนกำลังไหลไปแต่งเรื่องอื่นเพื่อปลุกแรงบันดาลใจ ขอให้ทุกคนโปรดรออย่างสงบ ขอบคุณค่ะ ตุ๊ง ตุ้ง ตุง ตุ่ง...

555555555 นักเขียนไม่ได้เล่นสงกรานต์(หมดวัยแล้ว)

อันนี้ต้องขอแจ้งก่อนว่านักเขียนแต่งหลายเรื่องพร้อมกัน ซึ่งตอนนี้คิดจะเน้นซันโป้เป็นหลักเพราะใกล้จบแล้ว แต่ยังบิ้วอารมณ์ไม่ขึ้น เลยไหลแต่งเรื่องอื่นไปพลางๆ ป๋ามิทเลยช้าไปด้วย ต้องขออภัยจริงๆ

ไว้ถ้าอัพตอนใหม่จะแจ้งในเพจน้า >> https://www.facebook.com/SilverFish4

รักนักอ่านทุกคน ขอบคุณที่เอ็นดู (อี)หนูมิท กับ(อี)ป๋านะคะ จะพยายามกลับมาต่อไวๆ

[Ice_Iris]

รับแซ่บ........

จะรออย่างสงบต่อไป......

ส่งสายตาปิ๊งๆ

[КίmY]

รอออออ   

[entirom]

รอ รอ รอ

[shiroinu]

หน้าใหม่ก็มารอด้วยความเสงี่ยม

[twinmonkey0311]

เข้ามาลงชื่อรอด้วยคนค่ะ

[Silver Fish]

รอบที่24 สอบแสนสุข

   คงเพราะผมดีใจเรื่องเพื่อนมากไปหน่อย เลยลืมเรื่องสำคัญอีกเรื่องไปซะสนิท…

   พอผมเลิกเรียน พี่อาคมมารับตามปกติ พอเห็นหน้ากับท่าทางงอตัวของผม ก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มไม่ได้พูดอะไร กระทั่งกลับถึงห้อง สิ่งแรกที่ผมทำเป็นกิจวัตรคือการเข้าไปทักทายป๋าในห้องทำงาน ยกเว้นป๋าติดธุระถึงไม่ได้เข้าไป ซึ่งพี่อาคมจะเป็นฝ่ายบอกเอง

   งานนี้เจ้าตัวไม่พูดอะไร ผมเลยเคาะประตูลากเท้าเข้าไปหา เห็นป๋ากำลังคุยงานกับไนท์ ทั้งคู่หันมามองผมเป็นตาเดียวหลังประตูปิดลง

   “ผมกลับมาแล้ว” ยกมือไหว้แบบไม่ก้มหัวมาก เพราะยังระบมท้องไม่หาย ไนท์เลิกคิ้วมอง ส่วนป๋าหรี่ตาคมกริบ

   “จัดการตามที่นายคิด ออกไปแล้วเรียกไมค์มาที่ห้องฉันด้วย” เสียงทรงอำนาจเอ่ยกับมือขวาที่หัวเราะในคอ

   “ใจอ่อนจริงนะ เพราะเป็นเพื่อนถึงได้ยอมโดนอัดสิท่า ทั้งที่หลบได้แท้ๆ” ไนท์ครูฝึกส่วนตัวย่อมรู้ดีว่าฝีมือผมอยู่ในระดับไหน ส่วนเรื่องทำไมทุกคนดูไม่แปลกใจที่ผมโดนเพื่อนซัดมา เพราะทุกคนเคยผ่านช่วงวัยนี้มาก่อน นี่แหละวัยรุ่น วัยเลือดร้อน ก็ต้องมีกันบ้างเป็นธรรมดา แต่ดูเหมือนจะมีคนหนึ่งที่ไม่ค่อยอยากเข้าใจสักเท่าไร

   ป๋าขมวดคิ้วพยักหน้าเรียกให้ผมเข้าไปหา ก่อนจะจับเชยคางพลิกซ้ายมองขวาพร้อมปลดกระดุมเสื้อด้วยความมือเร็วอันน่าเหลือเชื่อ ฝามือหยาบกร้านลากผ่านหน้าท้องไร้ไขมันส่วนเกิน สำรวจรอยชำเขียวอย่างไม่ชอบใจ

   ไนท์กลอกตาเอือมระอา “ช้ำแค่นิดๆ หน่อยๆ อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่ไอ้บอสเวร ทีตอนปล่อยให้ฉันซ้อมน่วมไม่เห็นว่าอะไรสักคำ” ผมแอบเห็นด้วยในใจ ตอนนั้นน่วมจริงไม่อิงนิยาย ตัวช้ำเป็นแผลหนักกว่านี้อีก นอกจากป๋าจะเฉยแล้วยังบอกให้ไนท์ห้ามลดการฝึกลงด้วยซ้ำ

   “มันไม่เหมือนกัน นั่นเพื่อให้เขาแข็งแกร่งขึ้น ไม่ใช่มาเจ็บตัวกับเรื่องไร้สาระ”

   “ช่างนายเถอะ ฉันขี้เกียจเถียง เอาเป็นว่าตอนออกไปจะเรียกไมค์มาให้แล้วกัน” สิ้นคำ เจ้าตัวยื่นมือมาขยี้หัวผมแล้วเดินออกไปแบบหล่อๆ ปล่อยอีหนูตัวเล็กๆ ให้อยู่กับบรรยากาศอึมครึมของบอสใหญ่ ผมลอบถอนหายใจ ปีนขึ้นตักลูเซียสแล้วกอดอ้อน

   “อย่าเพิ่งหงุดหงิดสิป๋า แค่เล็กๆ น้อยๆ ไม่นานก็หาย” ผมรู้ว่าพวกซันมันออมแรงไว้ ไม่งั้นผมคงไปนอนโรงพยาบาลเหมือนพวกที่เคยมีเรื่องกับพวกมันไปแล้ว ลูเซียสไม่พูดอะไร แค่เชยคางผมแล้วจูบหนักๆ ย้ำจนรอยช้ำมุมปากออกอาการประท้วงนิดๆ ไม่สนเสียงเคาะประตูเลยสักนิด

   หลังลงโทษอีหนูจนตัวอ่อนเสร็จก็ยอมผละออกส่งเสียงอนุญาต
   
   “เข้ามา”

   “ขออนุญาตครับ” น้ำเสียงสุภาพพร้อมประตูเปิดออกเผยให้เห็นไมค์ที่ถือกล่องพยาบาลด้วยสีหน้าว่างเปล่า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น หลักฐานทนโท่ บอสใหญ่โอบร่างเด็กหนุ่มไว้ทั้งตัว ริมฝีปากมิทรี่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำลาย กับตาเยิ้มๆ นั่นอีก หากไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นบอส ไมค์คงโทรไปแจ้งตำรวจข้อหาพรากผู้เยาว์วันละสิบเที่ยว

   “ไปทำแผลแล้วกลับมาที่ห้องนี้ รอกินข้าวพร้อมกัน” คำสั่งป๋าถือเป็นคำขาด ผมขานรับ จังหวะที่กำลังเดินออกไปพร้อมไมค์ ป๋าทิ้งประโยคสุดท้ายให้ขนลุกเล่น

   “ฝากบอกเพื่อนเธอด้วย ‘ไม่มีครั้งที่สอง’ เธอเองก็เช่นกัน ถ้ายอมเจ็บตัวแบบโง่ๆ อีก...”

   “รับทราบครับ! จะไม่มีครั้งที่สองแน่นอน!!” ผมรับคำหนักแน่น รีบลากแขนไมค์ออกจากห้อง แถมปิดประตูให้เสร็จสรรพ จนไมค์ส่ายหัวขำๆ ใช้สายตาสำรวจแผลที่ปากกับท้องผมรอบหนึ่ง

   “ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรมาก ถ้างั้นคุณหนูไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ แล้วค่อยทายา จะได้ไม่ต้องทาซ้ำหลายรอบ” หมอส่วนตัวลูเซียสที่เริ่มจะกลายมาเป็นหมอประจำตัวผมเสนอซึ่งผมเองก็พร้อมสนอง กรุงเทพอากาศร้อนมากมาย อยู่ที่มหา’ลัยแม้จะเรียนในห้องแอร์ แต่ก็ออกมาเผชิญกับอากาศร้อนข้างนอกช่วงเปลี่ยนห้องอยู่ดี เหงื่อเลยแห้งแล้วแห้งอีกชวนให้ไม่สบายตัวสุดๆ ผมเลยไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า มาให้ไมค์ทายาแล้วค่อยไปนั่งๆ นอนๆ เฝ้าป๋าทำงานจนถึงเวลาอาหารเย็น

   คืนนี้ผมหลับสบายเป็นพิเศษ เนื่องจากไม่มีเรื่องกลุ้มใจแถมไมค์ให้กินยาแก้ปวดก่อนนอนจึงซบอกป๋านอนอย่างสุขขี พอมาเรียนจึงมาด้วยใบหน้าแจ่มใสซะจนคนทักตั้งแต่ยามหน้าประตูยันตึกคณะ พวกเพื่อนผมเองก็ไม่เว้น

   “ถูกหวยเหรอ หน้าบานเป็นจานดาวเทียม” ริวทักอย่างหมั่นไส้ เนื่องจากเจ้าตัวยังทุกข์ไม่หาย เมื่อไรจะได้กับพี่ธันสักที... ผมเดาเองนะ แต่คิดว่าใช่แหละ เรื่องปวดหัวของริวมีอยู่ไม่กี่เรื่อง

   “ถูกก็ดีดิ เสียแต่กูไม่ได้ซื้อ ว่าแต่มึงมาก็ดี ป๋ากูฝากมาบอกว่า จะไม่มีครั้งที่สอง” ผมทำเสียงเข้มหน้าดุๆ ให้เหมือนลูเซียสมากที่สุด พูดจบก็กลับสีหน้าเดิมพลางตบบ่าสหาย “ดังนั้นมึงรอดตัวไป ยินดีด้วย”

   “เออ!!” บอกเออแต่มึงหน้าซีดแถมขยับถอยห่างจากกูนะเพื่อน ผมหัวเราะลั่นแม้จะโดนริวถลึงตาใส่ก็ตาม เรื่องนี้ผมไม่บอกซันหรอก พูดไปก็ไร้ประโยชน์ ซันมันเคยกลัวอะไรที่ไหน แหย่ไอ้ริวสนุกกว่าเยอะ แล้วที่น่าขำกว่านั้นคือ นับตั้งแต่วันที่ผมบอกมัน ไอ้ริวคอยหลีกเลี่ยงการเจอพี่อาคมกับพวกการ์ดแบบสุดๆ สงสัยกลัวจะโดนอุ้มเงียบ

   เรื่องพี่อาคมกับพวกการ์ด หลังจากที่เพื่อนรู้เรื่องของผมแล้ว พวกเขาก็ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ อีก บางครั้งถามหาผมกับพวกเพื่อนด้วยซ้ำ และเหมือนจงใจแกล้งกันด้วยนะ ริวเป็นคนที่รู้ดีว่าผมชอบหลบตรงไหน พวกพี่อาคมเลยเลือกถามริวบ่อยที่สุด ความพยายามในการหลบหน้าของริวเลยสูญเปล่า

   เห็นท่าทางระแวงขนาดหนัก พี่อาคมอดสงสารไม่ได้ เลยยอมอธิบายบอกว่าพวกเขาไม่ติดใจอะไร เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องเพื่อนของคุณหนู ริวถึงโล่งอกกลับมาใช้ชีวิตตามปกติ แถมร่วมมือกับพวกการ์ดในการตามหาผมไปซะฉิบ ทั้งที่ผมก็ไม่ได้หนีหายไปไหนนะ ไม่รู้พวกเขาจะทำตัวราวกับเป็นนักสืบไปทำไม

   พอเรื่องราวหนักอกทุกอย่างถูกปลดเปลื้องออกจนหมด ผมเหมือนได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างเด็กทั่วไปอีกครั้ง ทั้งรู้สึกดีและรู้สึกวูบโหวงในเวลาเดียวกัน ที่ผ่านมาผมต้องคอยคิดตลอดว่าจะหาเงินจากที่ไหนดี จะหนีเจ้าหนี้ของพ่อยังไง ค่ารักษาของแม่เดือนนี้จะพอมั้ย แล้วเรื่องค่าเล่าเรียนของผมอีก

   ซึ่งแตกต่างจากตอนนี้โดยสิ้นเชิง ผมไม่ต้องทำงาน แค่ใช้ชีวิตแบบที่ชอบ อ้อนป๋าไปวันๆ ถึงเวลาก็มาเรียนหาความรู้ อยากกินอะไรก็ได้กินขอแค่บอกเดฟคำเดียว พวกเพื่อนเองก็เข้าใจหมด ต่อให้มันอ้างว่าติดทัณฑ์บน แต่ไม่ยักเห็นมันจะตื้อถามอะไร ต่างคนต่างใช้ชีวิตไปตามที่ควร

   ผมเป็นคนที่ชอบตั้งเป้าหมายให้ตัวเอง ถ้าไม่มีจะรู้สึกว่างเปล่าแบบไปไม่เป็น ดังนั้น ไหนๆ ก็ไหนๆ ผมขอตั้งเป้าหมายหลักตอนนี้เป็นเรื่องเรียนอย่างที่ป๋าพร่ำบอกแล้วกัน ส่วนในอนาคตยังไงค่อยว่ากันอีกที แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ยอมไปจากป๋าแน่นอน

   ดังนั้นผมจึงใช้ชีวิตสมเป็นเด็กมหา’ลัยที่ต้องเรียนตามเพื่อนให้ทัน เวลาส่วนใหญ่ทุ่มเทให้กับการเรียน ช่วงพักเที่ยงกับตอนเย็นไปเฮฮากับเพื่อน พอวันหยุดก็ทำหน้าที่อีหนูที่ดี วนเวียนอยู่แบบนี้ผ่านสอบมิดเทอมไปจนถึงช่วงสอบไฟนอล

   ก็ใช่ว่าระหว่างนั้นไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นนะ หลักๆ ก็เรื่องของซันกับโป้ ทุกคนจำได้รึเปล่า เจ้าพวกที่เคยมาหาเรื่องซันหน้าผับลูเซียส มีเรื่องกับซันอีกครั้งตอนบังเอิญเจอกันในมหา’ลัย ไอ้ผมถูกป๋าคาดโทษไว้ว่าห้ามเจ็บตัว เลยหลบอยู่วงนอกคอยช่วยเหลือห่างๆ อย่างห่วงๆ ด้วยการโทรไปหาเก้าให้มันมาจัดการกับเพื่อนตัวเอง

   เก้าก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ตั้งแต่วันนั้นมันก็ไม่มายุ่งกับโป้อีก มีแค่พวกเพื่อนที่ไม่ยอมจบสักที คงเพราะแค้นใจทำอะไรไอ้ซันไม่ได้ พอเจ้าของเรื่องมาปรามผสมกับออกแรงนิดหน่อยทุกอย่างเลยเคลียร์กันด้วยดี แลกกับอาการบาดเจ็บภายนอกเล็กๆ น้อยๆ

   ส่วนอีกเรื่องที่ชวนตื่นเต้นคือเรื่องของริวกับพี่ธัน ที่ป่านนี้ความสัมพันธ์ยังไม่กระเตื้องจากพี่น้อง ผมเลยใช้เวลาว่างอันน้อยนิดในการช่วยเพื่อนให้สมหวัง ส่วนจะได้ผลหรือไม่นั้น คงต้องรอลุ้นกันเอา ของแบบนี้ช่วยได้แต่คนที่ลงมือทำต้องเป็นริวอยู่ดี

   นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว กลับมาสู่ปัจจุบันดีกว่า ระดับอย่างมิทรี่ มิไรฮอฟ เทศกาลสอบของเด็กมหา’ลัย ย่อมไม่ธรรมดาสามัญอย่างคนอื่น ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะผมมีป๋าเป็น ลูเซียส มิไรฮอฟไง!

   ซ่า ซ่า

   เสียงน้ำกระทบแผ่นกระเบื้อง กับเงาร่างสูงใหญ่ที่เคลื่อนไหวอยู่หลังกระจก ผมอมยิ้มมุมปาก คิดแผนการชั่วร้ายอยู่ในหัว ขณะถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกแล้วเปิดประตูกระจกเข้าไปหาป๋าที่กำลังอาบน้ำยามเย็น คนอย่างลูเซียสที่มีภัยรอบด้าน ย่อมรู้ตัวแต่แรกว่าอีหนูย่องเข้าห้องน้ำมา เลยไม่แปลกใจนักเมื่อเห็นผมยิ้มกว้างอยู่ด้านข้าง เพียงแค่สงสัยว่าอะไรเข้าฝันให้อีหนูวิ่งเข้าปากนักล่า ดวงตาคมดุจเหยี่ยวหรี่มอง

   “จะมาช่วยฉันอาบน้ำ?” เสียงทุ้มก้องในห้องน้ำ เอ่ยถามแบบไม่สนใจคำตอบนัก เพราะมือแกร่งรั้งเอวเด็กน้อยมาแนบชิดกายทั้งร่างเปลือยเปล่าใต้ฝักบัวเย็นฉ่ำ

   ผมหัวเราะ ยื่นมือไปด้านหลังป๋าพลางกดสบู่หอมเย็นมาลูบไล้ชโลมแผ่นอกกำยำ “ใช่แล้ว ผมจะบริการป๋าเอง อยู่เฉยๆ นะครับ” น้ำเสียงเจือความออดอ้อน แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าอีหนูตัวแสบต้องมีแผนการร้าย ถึงงั้นลูเซียสก็ยอมปล่อยให้ทำตามใจ อยากรู้นักจะมาไม้ไหน

   อย่าว่าแต่ลูเซียสรู้จุดอ่อนไหวของผมเลย ผมเองก็รู้ว่าทำอย่างไรให้คุณป๋าพอใจเช่นกัน คิดพลางลากมือสัมผัสไปตามผิวลื่นเพราะสบู่ เลื่อนขึ้นนวดเฟ้นทายทอยแข็งเกร็งจากการทำงาน ผมขยับกายออก เขย่งเท้าจูบลูกกระเดือกแล้วดูดเบาๆ ไล่ลงมายังแผงอก หน้าท้องเหนือสะดือจนถึงท้องน้อยใกล้จุดวาบหวิว ก่อนที่จะลงล่างไปมากกว่านั้น ลูเซียสดึงอีหนูขึ้นมาประกบปิดปาก จูบเม้มอย่างดูดดื่มหิวกระหาย มือสากลากตามสันหลังจนผมหลุดครางแผ่วในคอ แต่ก่อนที่มือนั้นจะถึงก้นนุ่ม ผมกระซิบชิดปากหนา

   “พรุ่งนี้ผมสอบนะป๋า”

   บอสใหญ่ชะงักกึกเหมือนโดนถอดปลั๊ก จ้องอีหนูอย่างดุดันพลางชี้นิ้วไปทางประตู

   “ออกไป”

   “ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย ตัวมีสบู่ด้วย” ลอยหน้าลอยตาตอบ

   “ร้ายนักนะ จัดการให้เสร็จซะ” ทั้งฉุนทั้งขำ เข้าใจแล้วว่าอีหนูมาไม้ไหน ทางมิทรี่ได้แหย่พอหอมปากหอมคอแล้วก็ยอมปลดเปลื้องอารมณ์กำหนัดให้ป๋าด้วยการใช้ปาก หลังจากนั้นเลยกลายเป็นต่างคนต่างอาบ แถมป๋ายังรักษาระยะห่างราวกับว่าผมเป็นตัวเชื้อโรค

   ขนาดตอนจะนอนยังออกปากสั่ง

   “ไปนอนห้องอื่นซะจนกว่าจะสอบเสร็จ” ออกปากไล่ทั้งที่ผ่านมาขอให้ตายยังไม่ยอมปล่อยให้ห่างกาย ส่วนผมตาวาว ไม่รีบฉวยโอกาสตอนนี้จะทำตอนไหน เดินเข้าไปเกาะแขนอ้อน

   “งั้นผมขอไปนอนชั้นเดียวกับพวกพี่อาคมนะ” ผมเล็งห้องนั้นไว้นานแล้ว รู้สึกว่าชั้นนั้นคึกคัก มีพวกการ์ดแวะเวียนเข้าออกมาหาพี่อาคมแทบจะตลอด น่าเสียดายแค่หลงไม่อยู่ ไม่งั้นคงได้หาอะไรสนุกๆ เล่นกันก่อนนอน ที่ไหนได้ป๋ากลับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

   “ฉันไม่อนุญาต อาคม พามิทรี่ไปนอนซะ”

   “ครับบอส” พี่อาคมรับคำ หิ้วคอผมออกไปด้วยรอยยิ้ม ไม่สนคนโดนลากที่กำลังทำหน้าเหนื่อยหน่าย

   “นึกว่าจะได้เปลี่ยนบรรยากาศแล้วเชียว สุดท้ายก็ยังอยู่ในชั้นของป๋าอยู่ดี แค่แยกห้องเท่านั้นเอง” ผมบ่นแบบไม่จริงจังนัก ชั้นของป๋ามีห้องนอนทั้งหมดสามห้องไม่นับรวมกับของป๋า สำหรับให้ญาติหรือแขกมาพัก ซึ่งผมไม่เคยเจอสักที

   พี่อาคมหัวเราะปรายตามองผมอย่างรู้ทัน “ชั้นที่ผมอยู่มีพวกการ์ดเข้าออกตลอด ไม่แปลกที่บอสจะไม่ยอมให้คุณหนูนอน ในเมื่อบอสหวงคุณหนูซะขนาดนี้ ที่สั่งให้แยกห้องเพราะคุณหนูไปแกล้งอะไรบอสสินะครับ”

   มีหรือคนร้ายจะยอมรับผิด “ผมเปล่านะ แค่ทำตัวตามปกติเท่านั้นเอง” ผมทำตาใส ก็ทำตัวเหมือนทุกที ต่างกันแค่ผมอยู่ในช่วงสอบเท่านั้นเอง

   พี่อาคมส่ายหัวอย่างระอา เปิดประตูห้องนอนที่มีความกว้างระดับน้องๆ ห้องป๋า ผมได้กลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มโชยมาเป็นอันดับแรก แถมไม่มีฝุ่นเลยแม้แต่น้อย บ่งบอกว่ามีคนมาคอยทำความสะอาดทุกวัน

   “ไว้พรุ่งนี้ผมจะเอาชุดนักศึกษามาให้เปลี่ยน” ผายมือเชิญให้ผมเข้าห้อง รอจนกระทั่งผมกระโจนขึ้นเตียงแล้วค่อยถอยฉากออกไป แต่ยังไม่วายมีเตือน(ขู่)ทิ้งท้าย

   “ผมขอเตือนด้วยความหวังดี ที่ผ่านมาบอสไม่เคยยอมเสียเปรียบให้ใคร ระวังจะโดนเอาคืนอย่างสาสมนะครับ ราตรีสวัสดิ์” รอยยิ้มใจดีแต่แววตาอย่างคนเจนโลกคือสิ่งสุดท้ายที่ผมเห็น ก่อนประตูจะปิดลงโดยไร้เสียง

   บอกตามตรง ได้ยินคำเตือนของพี่อาคมผมแอบขนลุกนะ แต่อย่าลืมว่าผมเป็นใคร นี่มิทรี่ครับ เป้าหมายมีไว้พุ่งชน เป้าบอสเองก็เช่นกัน(?) มีโอกาสต้องรีบฉกฉวย การได้แหย่บอสแบบที่อีกฝ่ายทำอะไรไม่ได้นี่มันสวรรค์ชัดๆ ส่วนผลที่จะตามมา...ให้ผมในอนาคตรับกรรมไปแล้วกัน

   ตัดสินใจแล้วก็ลงมือทำ เจียดเวลาว่างที่มีอยู่น้อยนิด มาเย้าแหย่ป๋าเพื่อผ่อนคลายจากการสอบ เช่นตอนกลับมาถึงห้อง ตรงดิ่งไปหาป๋า ขึ้นไปนั่งตักซุกซบออดอ้อนไม่หวั่นแม้จะถูกป๋าถลึงตาใส่ น่าเสียดายที่ป๋ารู้แกวล็อคประตูห้องน้ำไม่ให้ผมตามเข้าไป ผมเลยเปลี่ยนแผนเป็นสวมชุดคลุมอาบน้ำนอนอ่านสรุปข้อสอบบนโซฟาระหว่างป๋านั่งทำงาน เวลาขยับแก้เมื่อยแต่ละที ชุดจะหลุดบ้าง เปิดบ้างก็ปล่อยไปตามธรรมชาติ

   “มิทรี่” เสียงขรึมดังขึ้น ผมขานรับอย่างเกียจคร้าน

   “คร้าบป๋า”

   “ไปนอนอ่านที่ห้อง”

   “อ่านกับป๋าผมมีสมาธิมากกว่า”

   “มิทรี่ ความอดทนฉันมีจำกัด ฉันให้เธอเลือกว่ายังอยากเรียนต่อหรือไม่ต้องเรียนไปตลอดชีวิต” เสียงเข้มขึ้นหลายระดับ ผมลอบมองถึงกับสะดุ้ง ใบหน้าป๋าดุดันเยือกเย็นกว่าที่เคย แผ่รังสีกดดันออกมาจนผมตัวสั่น ตายละวา สงสัยจะเล่นเกินไป

   “ผมกลับไปอ่านที่ห้องนะป๋า ฝันดีครับ” กระโดดไปหอมแก้มดังฟอดแล้วเผ่นแน่บกลับห้อง

   ลูเซียสมองตามแผ่นหลังที่หายวับไปตรงหัวมุม แล้วเอนหลังพิงพนักปรายตามองอาคมที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ไม่ไกล เจ้าตัวสั่งงานที่ทำเอาหัวหน้าการ์ดคนเก่งถึงกับขมวดคิ้ว แต่พอถูกจ้องด้วยสายตาห้ามขัดคำสั่ง อาคมได้แต่ก้มหน้ารับคำไป จู่ๆ บอสใหญ่ก็ลุกพรึบจากเก้าอี้ ไม่สนงานที่กองอยู่บนโต๊ะ

   “บอสจะไปไหนเหรอครับ” ถามอย่างสงสัย ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว บอสจะออกไปที่ไหนกัน

   “ฉันจะไปยิงปืน”

   “…ครับบอส” ถึงกับเงียบไปชั่วขณะ พอได้สติรีบเดินตามหลังบอสใหญ่ไปพร้อมโทรสั่งการ์ดด้านล่างให้เตรียมปืนไว้ภายในสามนาที หากช้ากว่านี้ เกรงว่าเหล่าลูกน้องจะกลายเป็นเป้าซ้อมปืนให้บอสระบายอารมณ์แทน คุณหนูนะคุณหนู ไม่น่าเลย อาคมถอนหายใจ

   ฝ่ายคนก่อเรื่องไม่รู้สึกรู้สา ขะมักเขม้นอ่านเตรียมสอบในห้องนอน ตื่นเช้าก็เข้ามหา’ลัย กลับมาก็อ่านต่อ เพราะลงเรียนเยอะกว่าชาวบ้าน ตารางสอบจึงแน่นกว่าด้วย เวลาพักมีน้อยนิดเลยระงับแผนการป่วนป๋าไว้ชั่วคราวจนลืมไปเสียสนิท กว่าจะนึกขึ้นได้อีกทีก็ตอนสอบเสร็จ หมดเวลาสนุกแล้วสิ...

   “ป๋า ผมสอบเสร็จแล้ว” บอกแกมระแวง กลัวจะโดนเอาคืน แต่ไม่บอกก็ไม่ได้ ยังไงซะป๋าก็ต้องรู้อยู่แล้ว ในเมื่อตารางของผมทั้งหมดอยู่ในมือป๋า

   “อืม รอฉันเคลียร์งานทางนี้เสร็จ ค่อยไปรัสเซีย” ป๋าตอบเนิบๆ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

   ผมคิดอย่างสับสน หรือป๋าจะไม่ติดใจเอาความอะไร ไม่มั้ง ลูเซียสเป็นพ่อค้าหน้าเลือด ไม่ยอมปล่อยผ่านง่ายๆ แน่ แต่ป๋าจะเอาคืนยังไงล่ะ ไม่เห็นมีอะไรต่างจากเดิมเลย ผมกลับมานอนกลิ้งเล่นมือถือไม่ก็อ่านหนังสือในห้องทำงานป๋า พอหิวก็วิ่งไปหาเดฟ เบื่อก็ลงไปชั้นล่างเล่นกับพวกการ์ด จนได้เวลาอาหารเย็นค่อยอาบน้ำล้างเหงื่อกินข้าวกับป๋า ถึงเวลาก็เข้านอน

   “คืนนี้กลับมานอนห้องฉัน”

   คำประกาศิตจากป๋า ผมที่มีชนักติดหลังไม่กล้าดื้อเอาแต่ใจ ยอมขึ้นเขียงที่เรียกว่าเตียงคิงไซส์อย่างว่าง่าย ลูเซียสเป็นคนชอบจูบ ก่อนจะทำอะไรจะเริ่มจากจูบเป็นอย่างแรก บางครั้งก็ป้อนเหล้าด้วยวิธีนี้ เหมือนเป็นการเร้าอารมณ์กับคู่นอนก่อนละเลงบทรัก ริมฝีปากที่แนบสนิท ปล่อยของเหลวฤทธิ์ร้อนไหลลงสู่ลำคอ พัวพันลิ้นคลุ้งกินวิสกี้รสนุ่มที่กระจายทั่วโพรงปาก

   ลูเซียสทิ้งตัวนอนเอนหลังบนเตียง แล้วอุ้มผมจนตัวลอยมานั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหาทั้งที่ยังแลกลิ้นกันดูดดื่ม มือหยาบแตะตรงข้อพับขา ก่อนจะไล้ขึ้นบนจนชายเสื้อคลุมอาบน้ำถลกจนถึงเอว ฝ่ามือร้อนนวดเฟ้นจุดที่ชอบที่สุด ผมถูกป๋ารบเร้าขนาดนี้เริ่มจะทนไม่ไหว เอื้อมมือไปหยิบเจลมาใช้เตรียมพร้อม ระหว่างนั้นไม่อยู่เฉย ขยับตัวเสียดสีกับส่วนนูนร้อนใต้เสื้อคลุมป๋า

   พอเข้าที่ก็เริ่มบรรเลงต่อทันที ด้วยความที่ห่างหายไปพอสมควร แรกเข้าถึงเจ็บจี๊ดจนต้องนิ่วหน้า ลูเซียสไม่เคยใจร้ายกับคู่นอนอย่างผม มือหนารวบรูดส่วนอ่อนไหวให้ คอยปลุกเร้าให้ผมตื่นตัวลดความเจ็บจากด้านหลังลง ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่าที่เขาบอก เวลาคนมีอารมณ์สมองจะหลั่งสารบางอย่างออกมาลดความเจ็บปวด แต่เวลานี้จะเจ็บอะไรก็ช่างมันแล้ว

   ยิ่งพ้นช่วงแรกที่ลำบากไป ความหรรษาก็เข้ามาแทนที่ สัมผัสภายในแน่นตึงไปทุกอณู มุกเย็นที่เรียงรายลากผ่านจุดวาบหวานทำเอาขาสั่น ผมหอบครางอย่างสับสน ไม่เข้าใจว่าร่างกายตัวเองเป็นอะไรกันแน่ ผมค่อนข้างเชี่ยวกับเรื่องนี้มั่นใจว่าแค่อดอยากไม่กี่อาทิตย์ ไม่สามารถทำให้ผมตื่นเต้นไปกับทุกสัมผัส กระทั่งเงยหน้าขึ้นเห็นรอยยิ้มของป๋า สมองผมพลันกระจ่างวาบ

   “หึๆ เป็นยังไงบ้างล่ะ รสชาติของการเอาคืนน่ะ?”

   “อึก...วิสกี้”

   “ผิดแล้วเด็กน้อย ของจริงมันผสมอยู่ในนั้นต่างหาก ฉันสั่งให้อาคมเลือกมาแบบออกฤทธิ์นานและไม่มีผลข้างเคียง หวังว่าเธอจะชอบ” ดวงตาคมกริบ มุมปากแย้มรอยยิ้มร้ายขณะบังคับรั้งสะโพกให้แนบสนิท คนรองรับถึงกับร้องไม่ออก สะท้านเฮือกเผลอปลดปล่อยอย่างสุดกลั้น การปล่อยบ่อยๆ จะทำให้หมดแรงไวลูเซียสรู้อยู่แก่ใจ ยิ่งมียากระตุ้นมิทรี่ยิ่งเสร็จได้ง่าย เชือกรัดเสื้อคลุมถูกนำมาใช้งานป้องกันไม่ให้ถึงจุดหมายและใช้ปลายที่เหลือมัดแขนไขว้หลังไม่ให้อีกฝ่ายซุกซนปล่อยตัวเองจากความทรมาน

   “ทะ...ทำไมต้องใช้ยา” เสียงขาดห้วงเอ่ยถาม สติปลิวหายไปตั้งแต่เมื่อครู่

    “เพราะถ้าไม่มีมัน เธอจะรองรับฉันได้ไม่ถึงที่สุดน่ะสิ” มือดุจคีมเหล็กจับกรามให้เด็กน้อยช้อนขึ้นมอง “ของจริงมันต่อจากนี้…ลูกชายของฉัน” บดจูบอย่างเอาแต่ใจเป็นการปิดท้าย ก่อนลากมายังลำคอ ซุกไซร้ทิ้งรอยจ้ำแดง ฝ่ามือใหญ่ช้อนท้ายทอยคนบนตักให้เชิดหน้าขึ้นเปิดเปลือยช่วงอก พลางครอบปากดูดเม้มยอดอกหนักๆ ไม่สนร่างที่บิดเร้าอย่างทรมาน

   ฝ่ามือกระชับสะโพกเพรียวทิ้งให้ตัวลงรองรับยามโถมกายใส่จนขาเรียวสั่นระริก จังหวะดุดันร้อนแรง สุขสมจนแทบขาดใจกับการตักตวงของมาเฟียตัวร้ายที่อดอยากมาเป็นอาทิตย์แถมยังโดนยั่วอยู่หลายวัน ยามนี้ได้เวลาเอาคืนก็ต้องเอาให้เต็มที่ คนอย่างลูเซียส มิไรฮอฟ ไม่เคยมีคำว่าขาดทุน!

   แน่นอนว่ามันไม่จบในรอบเดียว หลังผ่านพ้นพายุอารมณ์ที่โหมกระหน่ำ มิทรี่นอนหอบหายใจหมดเรี่ยวแรงบนเตียงนุ่มที่ผ่านสมรภูมิมาอย่างโชกโชน ลูเซียสยกแขนลูกชายแต่ในนามขึ้นมาจูบรอยแดงตรงข้อมือ

   “มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ฉันกับเธอยังมีเวลาอีกเยอะก่อนเดินทางไปรัสเซีย” ประโยคนี้คงไม่เหมาะกับการอวยพรก่อนนอนสักเท่าไร คนหมดแรงหลับถึงคิ้วขมวดราวกับตกอยู่ในฝันร้าย บอสใหญ่หัวเราะในคอ ขยับกายให้เด็กน้อยนอนบนตัวในท่าที่สบายที่สุด ก่อนจะหลับใหลไปด้วยกัน

[JustWait]

 

[pigarea]

บอกได้เลยว่า สมน้ำหน้า

[Min*Jee]

เก็บกดมานาน ตอนนี้เลยจัดหนักเลยสินะป๋าาาา

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อ่านไป ขำไป มิทตัวกวน 

มิท แหย่ป๋า กวนป๋า
แล้วเป็นไง โดนป๋าเอาคืนซ้า
หรือจริงๆมิท ก็ชอบที่โดน "เอา" คืน