รอบที่25 สู่รัสเซีย
คงไม่ต้องถามนะว่า หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง...
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเข้าใจถึงแก่นว่าการแหย่ราชสีห์หลับมันเป็นยังไง จนบางทีผมนึกสงสัย ความจริงลูเซียสคงไม่ใช่สิงโตแต่เป็นงูมากกว่า อะไรจะเจ้าคิดเจ้าแค้น อาฆาตแรงขนาดนี้ เล่นเอาผมฟ้าเหลืองใช้ชีวิตอยู่บนเตียงกับห้องน้ำไปเจ็ดวันเต็ม
สามวันแรก ถูกกินสลับพักเป็นวงจรอุบาท สี่วันหลังกินนอนพักฟื้นร่างกายประดุจผู้ป่วยระยะสุดท้าย มีไนท์แวะเวียนมาดูใจพร้อมของเยี่ยมเป็นวาจาเจ็บแสบยิ่งกว่าแม่ค้าปากตลาด จนผมมือลั่นขว้างของใส่อย่างลืมตัวไปหลายที ปกติผมไม่ใช่คนก้าวร้าวนะ ออกจะมีความอดทนสูงด้วยซ้ำ แต่กับไนท์นี่แค่เห็นหน้าก็หมั่นไส้แล้ว
ส่วนป๋า ใช้เวลาสี่วันนี้อย่างเต็มที่ด้วยการเคลียร์กองเอกสารแล้วแจกจ่ายงานให้กับลูกน้องล่วงหน้าโดยไร้ผมรบกวน ทำให้งานเสร็จเร็วกว่าที่คิด มีเวลาเก็บของเหลือเฟือ
งานนี้คนที่เดินทางไปด้วยมีเพียงพี่อาคม ไมค์และการ์ดอีกจำนวนหนึ่งเท่านั้น ที่เหลือประจำอยู่ไทยเช่นเดิม เห็นว่าไนท์มีปัญหาที่ต้องสะสางจึงไปด้วยไม่ได้ เดาๆ ว่าน่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับพี่โทริ ทางฝั่งเดฟ พ่อครัวหน้ายิ้มของเราก็ฉวยโอกาสนี้ขอลาพักร้อนไปเที่ยวกับหวานใจ
ถามว่าป๋าที่ติดรสมือเดฟอนุญาตให้ไปได้ยังไงน่ะเหรอ? ก็พ่อครัวคนเก่งน่ะสิ ทิ้งใบลาพักร้อนไว้บนโต๊ะเจ้านายแล้วชิ่งหนีไปไม่บอกกล่าว โดยมีพี่อาคมรู้เห็นเป็นใจ ช่วยกล่อมบอสให้ปล่อยเดฟไปพักผ่อนบ้างหลังใช้งานมาตลอดปี ไม่งั้นอีกฝ่ายอาจจะไปฟ้องกรมแรงงานและขอลาออก ป๋าถึงยอมในที่สุด
เห็นเดฟทำแบบนั้น ผมก็ชักสนใจนะ เลยอดถามพี่อาคมไม่ได้
“พี่อาคม ถ้าเกิดผมจะขอพักร้อนบ้าง พี่จะช่วยผมมั้ย”
คุณพ่อประจำแก๊งหันมามองผมด้วยรอยยิ้มอบอุ่นดุจแสงตะวัน
“ไม่ช่วยครับ เพราะหน้าที่ของคุณหนูไม่มีใครทำแทนได้ คิดซะว่าเสียสละให้เด็กตาดำๆ ในแก๊งแล้วกันนะครับ” ฝ่ามือใหญ่ตบบ่าหนักๆ ให้กำลังใจ รับรู้ถึงภาระอันยิ่งใหญ่เลยทีเดียว
ปัดโธ่เว้ย! เด็กตาดำๆ ของพี่อาคมนั่นอายุมากกว่าผมไปครึ่งรอบทั้งนั้นเลยนะ ผมสิเด็กของจริงควรเห็นใจ อนาคตของชาติบ้าง!!
แต่ต่อให้โอดครวญสักแค่ไหน คงไม่มีคนเห็นใจผมอยู่ดี สุดท้ายก็ต้องยอมรับชะตากรรมกันต่อไป หากำไรจากป๋าแทน แม้จะแลกมาด้วยการแลกเปลี่ยนที่โคตรจะไม่เท่าเทียมก็ตาม
ไหนๆ ก็ไหนๆ จะไปรัสเซียทั้งที มาพูดถึงประเทศนี้กันดีกว่า แม้ผมจะเคยไปมาแล้ว แต่ตอนนั้นยังเด็กมาก จำแทบไม่ได้ว่าเป็นยังไง เลยเข้าคอร์สพิเศษกับพี่อาคม ทวนความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับประเทศรัสเซียหนึ่งรอบ
ประเทศรัสเซียเป็นเขตภูมิอากาศที่มีความหลากหลาย ทำให้มีฤดูหนาวยาวนาน ดังนั้นเรื่องเสื้อผ้าพกไปแค่ไม่กี่ชุด นอกนั้นป๋าบอกให้ไปซื้อที่นู่นเอา สายเปย์ก็มา
เรื่องเวลา รัสเซียจะช้ากว่าไทยประมาณสามชั่วโมง และช้ากว่าสี่ชั่วโมงในช่วงเดือนพฤศจิกายนถึงเดือนมีนาคม ซึ่งผมไปช่วงเมษา ดังนั้นไว้ค่อยไปปรับนาฬิกาตอนไปถึงที่นู่น ส่วนภาษาที่ใช้ พี่อาคมบอกว่าคนที่นั่นส่วนใหญ่พูดภาษาอังกฤษไม่เป็น เพราะมีภาษาประจำชาติของตัวเอง หากคุยกับคนอื่นต้องใช้ภาษารัสเซีย แต่ถ้าจะคุยกันเอง ใช้ภาษาอะไรก็ได้ตามสะดวก นับว่าเข้าทางผมเลย
หากไม่นับภาษาไทย ผมพูดคล่องอยู่สองภาษา คือรัสเซียกับอังกฤษ ญี่ปุ่นยังแค่พื้นฐานเพราะมีเวลาเรียนน้อย ภาษาอื่นขอไม่กล่าวถึง แค่มีโปรแกรมต้องเรียน แต่ยังไม่เริ่มสักตัว
ต่อมา ว่าด้วยเรื่องสกุลเงิน ผมไม่ค่อยให้ความสนใจเท่าไร รู้แค่ว่าเขาใช้สกุลรูเบิลเท่านั้น ยังไงซะเดี๋ยวป๋าก็ให้บัตรเครดิตกับเงินสดของที่นั่นมาพกติดตัวอยู่ดี
คร่าวๆ ก็ประมาณนี้ ที่เหลือเป็นข้อห้ามยาวเหยียดเป็นหางว่าว อย่างเช่น เวลาออกไปไหนต้องพาการ์ดไปด้วยไม่ต่ำกว่าห้าคนเพราะที่นู่นไม่เหมือนเมืองไทย แม้ความปลอดภัยจะดี แต่คงไม่ใช่กับคุณ(อี)หนูมาเฟียเช่นผมแน่ บอสมาเฟียอันดับต้นๆ ของรัสเซียจะกลับประเทศ ต่อให้ปิดข่าวยังไงก็ต้องมีหลุดรอดออกไปแน่ บรรยากาศก่อนออกเดินทางจึงดูเคร่งขรึมเป็นพิเศษ
ไนท์นำทีมการ์ดผู้ถูกทอดทิ้งมาส่งพวกเราที่สนามบิน งานนี้ป๋าใช้เครื่องบินส่วนตัว แถมผมยังเป็นลูกบุญธรรมของลูเซียส การเดินทางข้ามประเทศเลยราบรื่นไร้ปัญหา
ผมได้นั่งข้างลูเซียส พอเครื่องขึ้นแล้วพี่อาคมก็ปลดสายเบลท์มาทำหน้าที่แอร์โฮสเตสชั่วคราว ส่วนการ์ดคนอื่นยังนั่งที่เดิม มีแค่บางส่วนลุกขึ้นเช็ดความเรียบร้อยอีกครั้ง ทั้งที่ก่อนป๋าจะขึ้นเครื่องก็เช็คไปรอบแล้วนะ การทำงานอย่างจริงจังและละเอียดรอบคอบมันช่างต่างจากที่ผมเคยเห็นตั้งแต่เล็กจนโตจริงๆ
“บอสจะรับอะไรดีครับ”
“วอดก้า” ป๋าตอบเสียงเรียบ ยังไม่ทันจะเหยียบรัสเซียก็เอาแล้วเหรอ สงสัยอัดอั้นอยู่ที่ตึกไม่ค่อยได้ดื่มเพราะมีคนห้ามเยอะ แม้ว่าไมค์กำลังมองแรงอยู่ก็ตาม
ส่วนผม ไม่ต้องรอให้พี่อาคมถาม เสนอหน้าตอบเองเลย “ผมขอวุ้นมะพร้าว” บนเครื่องบินมันไม่มีบริการวุ้นมะพร้าวหรอก นี่เป็นส่วนที่เดฟทำใส่กระติกให้ก่อนหนีตามผู้ชาย ผมพูดไม่ผิดนะ ก็คนรักของเดฟเป็นหนุ่มร้านดอกไม้แถวตลาดประจำของคุณพ่อครัว
ผมนั่งกินวุ้น ป๋าดื่มวอดก้า พี่อาคมเล่นไพ่กับการ์ดคนอื่น ไมค์อ่านหนังสือ ทุกคนชิวได้อีก อย่างว่าแหละ กว่าจะถึงมอสโกก็ใช้เวลาเกือบสิบชั่วโมงอยู่บนน่านฟ้า วิวด้านนอกสวยก็จริง แต่ดูนานๆ ไปก็น่าเบื่อแถมยังชวนเวียนหัวแปลกๆ สุดท้ายเลยเลือกที่จะนอน หลับๆ ตื่นๆ อยู่หลายรอบกว่าจะถึงที่หมาย
อากาศในเครื่องบินยังอบอุ่น ทุกคนหยิบเสื้อโค้ทมาใส่ทับเสื้อสูท ผมเองก็โดนจับสวมเสื้อโค้ทตัวหนากว่าใครเพื่อน ช่วงคอเป็นขนจิ้งจอกนุ่มๆ ดึงเป็นฮู้ดได้
พอประตูเครื่องบินเปิดเท่านั้นแหละ อากาศหนาวจากภายนอกปะทะใบหน้าให้ขนลุกซู่ ผมเผลอเดินเบียดป๋าไม่รู้ตัว ลูเซียสหัวเราะในคอใช้แขนโอบไหล่พากันเดินออกมาเจอการ์ดหลายสิบคนยืนล้อมเป็นวงกลม แล้วยังมีอีกเกือบสิบคนเรียงแถวหน้ากระดานซ้ายขวารอต้อนรับลูเซียส
ผมถอยมายืนเยื้องด้านหลังกับพี่อาคมอย่างรู้งาน ดวงตามองบอสใหญ่ที่กำลังจับมือทักทายคนที่มาต้อนรับ หลายคนปรายตามองผมอย่างประเมิน ส่วนน้อยที่จะสำรวจอย่างสนใจ บรรยากาศชวนอึดอัดซะจนรู้สึกกดดัน แม้ผมจะกล้าแกร่งสักแค่ไหน ยังไงก็ยังเป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาอยู่ดี ไม่ได้เติบโตมาในครอบครัวแบบลูเซียสที่เจอเรื่องพวกนี้จนชิน
ที่ผ่านมาก็แค่พวกมีอำนาจกิ๊กก๊อก สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมต่างหากเป็นของจริง พี่อาคมที่อยู่ด้านข้างย่อมสัมผัสถึงความรู้สึกผมได้ เลยใช้ร่างกายที่สูงใหญ่กว่าช่วยบังผมจากสายตาเหล่านั้น แต่ก็ยังไม่วาย มีคนฝ่าปราการเหล็กมาถึงผมอยู่ดี
“เธอคือมิทรี่รึเปล่า” ชายวัยกลางคนเอ่ยถามโดยไม่คิดแนะนำตัวหรือจับมือเป็นมารยาท บ่งบอกชัดเจนว่าอีกฝ่ายไม่เห็นผมอยู่ในสายตา แค่มาถามให้แน่ใจ ยืนยันความคิดตัวเองเท่านั้น
ผมยกมือบอกพี่อาคมว่าไม่เป็นไร แล้วยิ้มรับหน้าผู้สูงวัยกว่า “ใช่ครับ ผมมิทรี่ มิไรฮอฟ” งานนี้ผมไม่ได้จะกร่าง ลูเซียสเป็นคนสั่งไว้เอง หากใครมาถามให้ตอบชื่อพร้อมนามสกุลเสียงดังฟังชัด ไม่ต้องไปเกรงกลัวใคร เพราะผมคือลูกชายสุดที่รักของป๋า
อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร เพียงยกยิ้มมุมปาก แววตาแฝงความดูแคลน ผมยังคงรักษารอยยิ้ม ข่มความรู้สึกส่วนลึกไว้ภายใน สถานการณ์เริ่มกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ช่วงที่ผมตั้งใจจะออกปากขอตัวก็มีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาแทรก จับมือชายตรงหน้าเขย่าแบบไม่รับรู้ถึงความมาคุที่ปกคลุม
“สวัสดีครับคุณซาร์ ไม่เจอกันนาน คุณยังหนุ่มแน่นเหมือนเดิม...”
ผมไม่ทันเห็นหน้าว่าคนที่แทรกเข้ามาเป็นใคร แต่แผ่นหลังนี้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เพราะผมมัวแต่เพ่ง พี่อาคมเลยสะกิดเตือนสติ
“ผมขอตัวก่อน” เอ่ยเสียงเรียบ ถอนตัวออกจากบทสนทนาได้อย่างงดงาม ต้องขอบคุณคนมาใหม่ที่เข้ามาช่วยได้จังหวะพอดี
“ทนอีกนิดครับคุณหนู อีกเดี๋ยวก็จบแล้ว” พี่อาคมมองด้วยสายตาเป็นห่วง พอเห็นผมพยักหน้ารับจึงคลายสีหน้าลง “ผมตามไปอารักขาบอสก่อน คุณหนูอยู่กับหลงนะครับ”
ผมมองพี่อาคม ชะงักกับชื่อบุคคลที่สาม พร้อมแรงโถมใส่จากด้านข้าง
“ไงคุณหนู ลืมฉันไปรึยัง” น้ำเสียงระรื่นแบบนี้...
“พี่หลง!” หันมามองคนที่กอดคอราวกับเป็นเพื่อนซี้สิบชาติ ผมยิ้มกว้าง ทั้งดีใจและตื่นเต้น ไม่คิดเลยว่าหลงจะมา
“จุ๊ๆ คุณหนูอย่าเสียงดังไป ที่นี่ไม่ได้มีแค่พวกเรา” อีกฝ่ายดุแบบไม่จริงจังนัก ผมหัวเราะรู้สึกผ่อนคลายเมื่อมีหลงอยู่ด้วย
“โทษที ผมลืมตัวไปหน่อย”
“เด็กดีๆ อุตส่าห์มารัสเซียทั้งที เดี๋ยวสุดหล่อคนนี้จะพาเที่ยว แน่นอนว่าต้องแอบลุงไป เก็บเป็นความลับของพวกเรานะ” หนุ่มจีนขยิบตาให้
“พี่อาคมบอกว่าถ้าผมจะไปไหนต้องพกการ์ดไปด้วยไม่ต่ำกว่าห้าคน งั้นพาพวกเขาไปเที่ยวด้วยเลย”
“Deal!” หลงตอบด้วยเสียงร่าเริง ก่อนที่ใบหน้ายิ้มแย้มจะเปลี่ยนเป็นเครียดเขม็ง คิ้วขมวดแน่น กวาดสายตามองรอบๆ แล้วเบิกตากว้าง กรอกภาษารัสเซียรัวเร็วใส่ ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าหลงใส่ Bodyguard Earphone ที่หู
ผมไม่คิดจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ของมันเห็นๆ กันอยู่ว่ามีเหตุการณ์ไม่ชอบมาพากล ผมตื่นตัวทันที ไม่ต่างจากการ์ดทุกคนที่พร้อมหยิบปืนทุกเมื่อ
ในช่วงเวลาเพียงเสี้ยววิเสียงแหลมแหวกอากาศก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงปืนนับสิบ ทุกอย่างเริ่มโกลาหนทันที การ์ดแบ่งกลุ่มคุ้มครองเหล่าคนสำคัญอย่างมืออาชีพ มีบางส่วนหาที่กำบังคอยยิงสวนไปเป็นระยะ น่าหงุดหงิดที่ตรงนี้เป็นลานจอดเครื่องบิน จึงไม่มีที่กำบังเยอะนัก สิ่งที่พอช่วยได้คือรถกันกระสุนหลายคันที่จอดเรียงราย
“สไนเปอร์!!” หลงตะโกนลั่นแข่งกับเสียงปืน จังหวะเดียวกับที่มีการ์ดบางคนถูกยิงกลางหัว ล้มลงตายต่อหน้าต่อตา ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกสั่นไปหมด กระชับปืนในมือแน่น ครั้งนี้มันดุเดือดเกินไป ต่างจากเหตุการณ์ที่เกิดบนเรือสำราญโดยสิ้นเชิง
หลงดึงผมไปอยู่ด้านหลัง แล้วคว้าศพนั้นแทนกำบังระหว่างถอยไปตรงล้อเครื่องบิน
“ฟังฉัน เราจะหลบไปตรงล้อแล้ววิ่งขึ้นรถที่ใกล้ที่สุด รีบเปิดประตูแล้วขึ้นไปซะ ฉันจะคอยคุ้มกันตามหลังเอง” หลงสั่งเฉียบขาด แววตาดูเลือดเย็นต่างจากเวลาปกติราวกับเป็นคนละคน
“ป๋าล่ะ” ผมถามเสียงเครียด ไม่ได้ตั้งใจจะมีปัญหาตอนนี้ แต่คนสำคัญมันลูเซียสไม่ใช่เหรอ
หลงปรายตามองแฝงความอ่อนใจ ตอนนี้พวกเราถอยจนมาถึงกำบังที่เล็งไว้ ทำให้มีช่วงพักหายใจสั้นๆ
“ทางนั้นไม่ต้องห่วงหรอก มีทั้งลุง ไมค์ การ์ดอีกนับสิบ ห่วงแต่เราดีกว่า เหลือแค่สองคนเนี่ย” เจ้าตัวบ่นงึมงำขณะเปลี่ยนแม็กกระสุนปืน ผมหันไปมองตามที่หลงบุ้ยปากบอก อย่าหวังว่าผมจะได้เห็นป๋าเลย เห็นแค่การ์ดยืนล้อมรอบตัวบอสใหญ่เป็นกำแพงมนุษย์ พอหนึ่งตายอีกคนเข้ามาเสริมอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังรถอีกคัน
“หายข้องใจแล้วนะ เราไปกันบ้างดีกว่า ขืนช้ากว่านี้พอพวกนั้นหนีได้หมด เรานี่แหละที่จะซวย” สิ้นคำก็ลั่นไกใส่ฝ่ายตรงข้ามที่เริ่มเผยตัวเมื่อเห็นเป้าหมายกำลังหลบหนี หนึ่งนัดหนึ่งคน เข้าจุดตายไม่มีพลาดเป้า ฆ่าคนตาไม่กระพริบ
ผมเป็นไก่อ่อนในสนามจริงไม่คิดยิงสวนให้โง่ ตั้งสติแล้วทำตามที่หลงสั่ง พออีกฝ่ายให้สัญญาณก็วิ่งไปที่รถทันที โดยมีหลงคว้าศพใกล้มือวิ่งตามหลัง ผมเปิดประตูปีนข้ามไปนั่งข้างคนขับ หลงยิงสวนอีกหลายนัดเพื่อกดให้อีกฝ่ายหลบในกำบัง ก่อนทิ้งศพแล้วปิดประตูเหยียบคันเร่งออกตัวเร็วจนท้ายสะบัด ได้ยินเสียงยางรถบดถนนดังเอี๊ยดบาดแก้วหู ตามด้วยเสียงเร่งเครื่องพุ่งตัวออกจากที่นั่นราวกับโจนทะยาน
หัวใจผมเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก ใบหน้าและแผ่นหลังชื้นไปด้วยเหงื่อ ลืมไปแล้วว่าที่นี่อากาศหนาวแค่ไหน เพราะความตื่นเต้นส่งผลให้เลือดสูบฉีดจนตัวร้อนระอุ ผมนั่งบื้อเป็นก้อนหิน สติที่เคยมีกระจัดกระจายหมดสิ้น
“ปล่อยปืนก่อนเถอะ เดี๋ยวลั่นขึ้นมาจะซวยเอา แล้วคาดเข็มขัดด้วย ฉันจะเร่งเครื่องล่ะ” คำพูดของหลงดึงสายตาให้ผมมองกระจกข้างระหว่างคลายมือที่กำปืนอยู่ ให้หลงเก็บไว้ที่ตัวเองเพื่อความปลอดภัย
“มีรถตามเรามา” ผมพูดเสียงเครียด คาดเข็มขัดอย่างว่าง่าย
“อย่าห่วงเลย มือระดับนี้ ไม่กี่นาทีก็หลุด” ภาพหลงเลียริมฝีปากปรากฏให้เห็นเต็มตา เจ้าตัวดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยสักนิด ผมสิที่ต้องท่องนโมในใจ กำสายเบลท์แน่นแทนเครื่องยึดเหนี่ยว เพราะหลงเล่นเหยียบคันเร่ง ปาดซ้ายแซงขวาราวกับขับอยู่ในสนามฟอร์มูล่าวัน ไม่สนใจเสียงบีบแตรประสานอย่างกับวงออร์เคสตรา
ต้องขอบคุณสวรรค์ ที่ช่วงเวลาหน้าสิวหน้าขวานทั้งหมดจบลงภายในไม่กี่นาที เมื่อสลัดหลุด หลงก็กลับมาขับความเร็วมนุษย์อีกครั้ง
“โหดสัตว์รัสเซียเลยไหมล่ะ ฮ่าๆ คุณหนูโชคดีนะเจอของดีตั้งแต่วันแรก จะได้มีเวลาปรับตัวนานหน่อย” หนุ่มจีนเปิดเพลงฟัง ยักคิ้วชวนผมคุย
“NO COMMENT เอาเป็นว่า พวกเรากำลังจะไปที่ไหนกัน” ผมมองข้างทางในเมืองที่ไม่รู้จัก
“แหล่งกบดานฉันเอง ตอนนี้คงไม่เหมาะที่จะไปหาบอส ไว้ให้ทางนั้นเคลียร์กันให้จบก่อนดีกว่า คุณหนูไม่น้อยใจนะ”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางส่ายหัว เหตุการณ์เมื่อครู่มันวุ่นวายมาก และผมก็เข้าใจป๋าที่แยกตัวไปอีกทาง ณ เวลานั้น เป้าหมายของพวกมันคือลูเซียส ขืนมาหาผมได้งานหยาบครั้งยิ่งใหญ่กันพอดี นอกจากป๋าจะมีผมเป็นตัวถ่วงแล้ว ผมอาจจะกลายเป็นจุดอ่อนให้พวกนั้นใช้ประโยชน์ก็ได้
ส่วนการ์ด...ไม่แปลกใจเลยสักนิด เจ้าชีวิตตกอยู่ในอันตรายก็ต้องแห่กันไปทางนั้น ของผมได้ยอดฝีมืออย่างหลงมาช่วยก็สุดยอดแล้ว ทั้งที่ความจริงหลงควรไปคุ้มกันป๋าด้วยซ้ำ อย่าลืมว่าหลงมีอาชีพอะไร ขนาดเรื่องมีมือปืนดักซุ่มกับสไนเปอร์หลงยังรู้คนแรก
ตลอดทางหลงชวนคุยสารพัดไม่ปล่อยให้ผมเงียบ คงคิดจะคลายบรรยากาศ ซึ่งมันได้ผล จนกระทั่งมาเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี่แหละ
“พี่หลง แน่ใจนะว่ามันคือที่กบดาน”
ตึกสูงระฟ้าที่สามารถขับรถขึ้นลิฟต์ตรงไปยังชั้นบนสุดได้ กับการรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนา และพนักงานมีระดับเดินเข้าออกด้านหน้าตอนขับผ่าน นี่มันเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่เลยต่างหาก!
หลงผิวปากควงกุญแจออกจากรถ ผายมือออกกว้างตรงประตูทางเข้าสุดหรูที่มีคนเฝ้าและระบบรักษาความปลอดภัยระดับสูง
“ยินดีต้อนรับสู่รัสเซีย ที่นี่คือบริษัทแม่ หนึ่งในธุรกิจเบื้องหน้าของตระกูลมิไรฮอฟ เดี๋ยวฉันจะพาไปเจอผู้ดูแล” จบคำก็หมุนตัวไปคุยกับการ์ด ให้อีกฝ่ายเสียบคีย์การ์ดกดรหัส ส่วนหลงกดรหัสซ้ำพร้อมสแกนนิ้วมือ หลายขั้นตอนกว่าประตูจะเปิด
ผมเดินตามไปเงียบๆ เพราะแปลกถิ่น ด้านในให้อารมณ์แตกต่างจากห้องที่ผมเคยอยู่โดยสิ้นเชิง ของป๋าจะเน้นแนวคลาสสิกปิดทึบซะมาก ส่วนที่นี่สไตล์โมเดิร์นล้ำสมัย มีกระจกบานใหญ่สามารถชมวิวได้ในมุมกว้าง มันแบ่งออกเป็นสองชั้นแยกเป็นสัดส่วน ไม่มีสระว่ายน้ำส่วนตัว แต่เป็นห้องฟิตเนสที่มีอุปกรณ์ครบคันแทน โดยรวมแล้วเหมือนที่พักของนักธุรกิจใหญ่มากกว่าจะเป็นมาเฟีย
“ตามสบายเลยนะ คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง” หลงโยนกุญแจบนโต๊ะแก้วหน้าทีวีจอใหญ่ กินพื้นที่ไปส่วนหนึ่งของกำแพง ซ้ายขวาเป็นเครื่องเสียงเข้าชุดกัน
“นั่นหมายถึงนาย ไม่ใช่กับคนอื่น เด็กคนนี้เป็นใคร” น้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมชายร่างสูงในชุดอยู่บ้านที่โคตรดูดีกำลังเดินลงบันไดมาจากชั้นสอง ถ้ามองไม่ผิด แววตาดุดันนั่นให้อารมณ์เหมือนป๋าเลยแฮะ
“หมอนี่ชื่อ ‘ลูคัส’ เป็นลูกพี่ลูกน้องของบอส”
“และเป็นคนรักนายด้วย!”
เห็นสายตาดุดันที่จ้องมา ต่อให้ไม่ดูดวงผมก็มั่นใจ...วันนี้ต้องเป็นวัน ซวย ของผมแน่
หัวข้อ: }Preoder{Contract มาเฟีย (ป๋า-มิท) P.31 (อ่าน 409488 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก