รอบที่ 26 หงุดหงิด “...นายยังไม่บอกฉันเลยนะว่าพาใครมาบ้านของเรา” พอถึงชั้นล่างก็ก้าวฉับๆ ไปไล่จี้กับหลง ไม่ชายตาแลผมสักนิด เลยไม่มีจังหวะให้แนะนำตัว
หนุ่มจีนยกมือปราม “โว้วๆ ใจเย็นก่อน ไว้ฉันจะเล่ารายละเอียดให้ฟัง เอาเป็นว่ามีเหตุผลบางอย่างทำให้ลูกบุญธรรมของบอสต้องมาอยู่กับพวกเราชั่วคราว” อีกฝ่ายส่งไม้ต่อ ผมรีบคว้าไว้ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวเพื่อแนะนำตัว
“ผมมิทรี่ มิไรฮอฟ ขอรบกวนด้วยครับ” รอยยิ้มการค้าต้องมาก่อน ความประทับใจแรกพบนั่นสำคัญ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ให้ความร่วมมือเท่าไร นอกจากจะไม่ฟังแล้วยังจับแตะหลงเพื่อสำรวจหาบาดแผล กระทั่งเห็นเลือดที่ซึมเป็นวงกว้างตรงช่วงเอว สีหน้าหงุดหงิดยิ่งเพิ่มความโหดแบบที่ผมไม่สงสัยเลย ว่านี่แหละญาติป๋าชัวร์!
“กลิ่นเลือด…นายบาดเจ็บ! อยู่กับฉันหลายเดือนไม่มีแผลแม้รอยแมวข่วน พอไปรับหมอนั่นแค่ไม่ถึงชั่วโมงนายก็บาดเจ็บกลับมา รีบทำแผลซะ ฉันจะโทรไปต่อว่าสักหน่อย”
มาเร็ว ไปเร็ว โผล่มาพูดๆ แล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องทำงานเฉย เอาเถอะ ผมควรจะสนใจหลงมากกว่า อันที่จริงระหว่างนั่งมาผมได้กลิ่นเลือด แต่ไม่คิดว่าจะเป็นของหลง นึกว่ามาจากศพซะอีก
“มองฉันไปก็ไม่ช่วยให้แผลหายหรอกนะ ช่วยหยิบกล่องพยาบาลให้ทีสิ อยู่ตรงชั้นนั่นแหละ”
ผมกลอกตาเดินไปตามที่หลงชี้ หยิบเอากล่องพยาบาลมาส่งให้ ไม่คิดช่วยทำแผลเพราะผมทำไม่เป็น อาศัยหยิบส่งของที่หลงต้องการแทน
“เขาเป็นคนรักนาย ทำไมถึงไม่มาช่วยทำแผลล่ะ” ก็ดูเป็นห่วงซะขนาดนั้น
“เพราะหมอนั่นมือหนักน่ะสิ! เคยช่วยครั้งหนึ่งแผลเป็นหนักกว่าเดิมจนไมค์ด่าหูชา แต่หมอนั่นไม่กลัวไมค์หรอกนะ แค่รู้สึกผิด เลยไม่แตะต้องแผลอีกเลย อาศัยโทรเรียกหมอประจำตระกูลมาแทน อีกสักพักเดี๋ยวคงมา ทำแผลไปลวกๆ ก่อนแล้วกัน” ท้ายประโยคหลงดูเหนื่อยหน่าย ผมพอเข้าใจ สงสัยความอลังการเว่อร์วังจะเป็นทั้งตระกูลมิไรฮอฟ ผมที่ไม่มีสายเลือดแต่ในนามสกุลนี้ หวังว่าจะไม่เป็นไปกับเขานะ
แม้จะเป็นแบบนั้น
“รอฉันทำแผลเสร็จ เดี๋ยวพาไปดูห้อง คุณหนูจะได้พักเหนื่อย”
“จะได้พักจริงๆ รึเปล่าเหอะ…” อดบ่นไม่ได้ ผมไม่โง่นะ ญาติคุณป๋าแสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบหน้าผม นั่นไง พูดยังไม่ทันขาดคำตีหน้ายักษ์มาเลย
“อีกเดี๋ยวหมอจะมาแล้ว” น้ำเสียงที่พูดกับหลงสุดแสนจะเป็นห่วง ทีกับผม... ”ส่วนนาย ฉันให้อยู่แค่ชั่วคราวเท่านั้น รับไปซะ มีคนจะคุยด้วย” ทั้งเสียง ทั้งหน้ามาเต็ม แถมบริการขว้างมือถือแบบไม่กลัวตกแตก โชคดีที่ผมคว้าได้ทัน พอเห็นว่าบนหน้าจอเป็นใครก็รีบปลีกตัวเดินมั่วๆ เข้าห้องไหนสักห้องหนึ่งเพื่อคุยบ้าง
ทำเป็นเก่งได้ตั้งนาน พอเห็นหน้าป๋าในจอ ผมนี่เป็นจิ้งจอกหงอยเลย มันก็จะเศร้าหน่อยๆ
/เป็นอะไรไป บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า/ ป๋าถามเป็นภาษาไทย มั่นใจว่าใกล้ๆ นั่นต้องมีพี่อาคมอยู่ด้วยแน่นอน แต่ไม่รู้ว่ามีคนนอกไหม
ผมส่ายหัวพลางตอบ “ผมสบายดี แต่หลงถูกกระสุนเฉี่ยวตรงเอว ตอนนี้กำลังรอหมอมาทำแผลให้”
/เรื่องนั้นฉันพอรู้แล้ว ลูคัสโวยวายน่ารำคาญ ทนอยู่ที่นั่นไปก่อนนะ ไว้ฉันเคลียร์เรื่องทางนี้เสร็จจะไปรับ/ น้ำเสียงเจือความหงุดหงิด แต่คิดว่าไม่น่าจะโมโหลูคัส ผมว่าป๋าคงกรุ่นจากเรื่องอื่นมากกว่า เชื่อผม ผมเรียนมา อยู่กับป๋ามากจนโดนคนที่ตึกจับเป็นเครื่องวัดอารมณ์ป๋าแล้ว บอสใหญ่อารมณ์ดีก็เปย์ของกิน พอลูเซียสอารมณ์เสียก็โยนผมใส่ให้บอสขย้ำเล่นแก้อารมณ์เสีย
“รับทราบครับ ผมจะไม่ดื้อ ไม่ซน เป็นเด็กดี” แต่ถ้าหลงพาไปซนถือว่าไม่นับนะ ตอบเงียบๆ ในใจ เชื่อเลยว่าป๋าหื่น(?) เดาได้อยู่แล้วว่าผมคิดอะไร รอยยิ้มถึงปรากฏตรงมุมปาก แววตาอ่อนลงแกมขบขัน
/เธอไปกับหลงก็ดีจะได้ไม่เบื่อ ความจริงรอเรื่องซาสักสองสามวัน เธอจะไปหาแม่ก็ได้ ฉันไม่ห้าม/ ลูเซียสมั่นใจว่าหลงมีฝีมือพอที่จะคุ้มครองอีหนูตัวเองได้ รวมถึงระบบรักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลที่แม่มิทรีรักษาตัวอยู่ด้วย
“ผมรอไปกับป๋าดีกว่า” ตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองไม่เข้มแข็งพอกับเรื่องของแม่ และในสายตาผมเห็นลูเซียสเป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวไปแล้วเรียบร้อย ตอนนี้ผมไม่มีความกล้าพอจะเผชิญกับเรื่องอ่อนไหวเพียงลำพัง การมีใครให้พึ่งสักคนนี่มันทั้งดีและแย่ เฮ้อ
/ตามใจ/ รู้สึกพักหลังป๋าจะพูดคำนี้บ่อย น่ายินดีนิดๆ /ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ฉันต้องไปจัดการธุระต่อแล้ว อยู่ที่นั่นทนๆ ลูคัสมันหน่อย มีหลงอยู่มันไม่กล้าไล่เธอออกมาหรอก ไว้จะติดต่อมาใหม่/ สิ้นคำก็วางสาย ดูท่าจะมีเรื่องด่วนจริง แต่ก็สมเป็นป๋าแหละ พูดตรงเข้าประเด็น สนทนาแบบกระชับเพราะป๋าไม่ใช่พวกชอบคุยโทรศัพท์ถ้าไม่จำเป็น
ผมถอนหายใจมองหน้าจอที่ดับไป โล่งอกนิดๆ ที่เห็นป๋าปลอดภัยดีชุดไม่เปื้อนกระทั่งฝุ่น พวกการ์ดยังทำงานดีเหมือนเคย เอาล่ะ ที่เหลือคืออยู่ที่นี่รอป๋ามารับสินะ
“ผมเอามือถือมาคืน” ออกจากห้องพูดภาษารัสเซียพร้อมส่งมือถือคืนเจ้าของที่กำลังนั่งเฝ้าหมอทำแผลให้หนุ่มจีนอยู่ ตะกี้ห้องที่ผมเข้าไป แม้จะไม่ตั้งใจสำรวจแต่กวาดสายตามองผ่านๆ พอรู้ว่ามันเป็นห้องออกกำลังกายปูด้วยโฟมยางปล่อยพื้นที่ว่างหน้ากระจกที่ติดยาวทั้งกำแพง สาเหตุที่ผมติดนิสัยมองและจำเป็นผลมาจากครูฝึกจอมโหดอย่างไนท์นี่แหละ ซึ่งผมก็เข้าใจ เพราะการทำแบบนี้มีประโยชน์มากจริงๆ
“ชั้นบนเป็นโซนของฉันห้ามขึ้น ชั้นล่างนายจะเดินไปไหนก็ได้แต่ห้ามออกจากที่นี่โดยพละการ ส่วนห้องนอนจะเป็นห้องนอนแขกตรงนั้น ไปดูเอาเอง ถ้าหิวก็ไปหากินในห้องครัวเพราะฉันไม่มีเชฟส่วนตัวเหมือนจอมเรื่องมากอย่างหมอนั่น” เจ้าตัวพูดและรับมือถือคืนไปโดยไม่หันมามอง นิ้วชี้ไปทางห้องข้างๆ ห้องออกกำลังกาย อยู่ชั้นล่างก็ดีมีครบทุกอย่าง ผมเองก็ไม่อยากขึ้นไปชั้นบนหรอกเจ้าของดุขนาดนี้
“ลูคัสนี่ใจร้ายชะมัด ไม่ต้องไปสนใจหรอกคุณหนู เดี๋ยวฉันจะพาทัวร์เองว่าอะไรอยู่ตรงไหน” หลงหันมาคุยไม่สนหมอที่มองตาขวาง
“อย่าขยับสิ เอายาชาสักเข็มดีมั้ย” หมอเอ่ยเสียงดุ หลงยิ้มระรื่นใส่แต่ก็ยอมอยู่เฉยๆ แสดงว่ากลัวฤทธิ์ยาชาเหมือนกัน สงสัยเคยโดนมาก่อน ผมย้ายตัวเองไปนั่งบนโซฟาเดี่ยวมองหมอเย็บแผลให้หลงแบบสดๆ แอบหวาดเสียวเหมือนกันแต่เป็นอีหนูป๋าต้องสตรอง
“เสร็จแล้ว ดีที่แผลไม่ลึกมาก ถึงอย่างนั้นก็อย่าหักโหม ไม่งั้นแผลอาจจะปริจนใหญ่กว่าเดิม” หมอวัยกลางคนถอดถุงมือแพทย์ก่อนเช็ดมือเก็บกล่องพยาบาล ผมเห็นในถังขยะข้างโซฟามีสำลีสีแดงเลือดเต็มไปหมด อดรู้สึกผิดไม่ได้ ถ้าหลงตัวคนเดียวหลงเลี่ยงอาการบาดเจ็บได้สบาย ไม่แปลกใจทำไมลูคัสถึงดูไม่ชอบหน้าผมอย่างแรง
“ขอบคุณมากบันนี่ เดินกลับดีๆ ระวังสะดุดนะ” หนุ่มจีนแซวอย่างสนิมสนม ต้องเป็นเพราะใช้บริการบ่อยแหงๆ
“ฉันชื่อบัน ไม่ใช่บันนี่ อีกอย่างนายก็เหมือนกัน ระหว่างอย่าเอาหัวไปรับกระสุนล่ะ ต่อให้เป็นฉันก็กู้ซากไม่ได้” ปิดกล่องพยาบาลดังปัง! “แล้วก็คุณลูคัส ผมเป็นอาจารย์แพทย์ไม่ใช่แพทย์ ไม่ใช่หมอส่วนตัวคุณ เลิกเรียกมาสักที ผมมีงานการ มีลูกศิษย์ต้องสอนนะ” บ่นๆ ตามวัย คิ้วขมวดจนตีนกาขึ้น
“นายเป็นหมอในเครือโรงพยาบาลของมิไรฮอฟ ถ้าไม่ให้ฉันเรียกนายจะเรียกใคร” ลูคัสดูอารมณ์ดีขึ้นเมื่อเห็นหลงทำแผลเสร็จแล้ว เลิกคิ้วกวนหมอแบบไม่เกรงกลัวเข็มฉีดยา
“พวกคนตระกูลนี้เอาแต่ใจเหมือนกันหมดรึไงนะ” คุณหมอบันพึมพำเหมือนจะปลง แต่ก่อนไปมีปรายตามองผมนิดๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร กระทั่งห้องกลับมาเหลือสามคนอีกครั้ง แต่ในสายตาใครบางคนอาจจะแค่สอง เมินกันซะราวกับผมเป็นอากาศธาตุ
“เดี๋ยวฉันเอาขยะไปทิ้งเอง นายไปเปลี่ยนชุดเถอะ” เสียงอ่อน ตาหวานเชื่อมจนผมชักกังวลแล้วว่าอยู่ที่นี่นานๆ อาจจะเป็นเบาหวานได้
“จัดไป คุณหนูเองก็ไปพักเถอะ ฉันเองก็จะพักเหมือนกัน ไว้จะไปเรียกตอนมื้อเย็น ถ้าหิวจะหยิบอะไรกินในตู้เย็นก็ได้ตามสบาย” ขอบคุณหลงที่ยังไม่ลืมผม ถึงจะไม่มีอาการเจทแลคแต่ก็รู้สึกเพลียๆ เหมือนกัน ก็เล่นเกิดเรื่องระทึกขนาดนั้น ไปนอนสักตื่นก็ดี
ณ บ้านพักตากอากาศ สมบัติส่วนตัวของลูเซียส มิไรฮอฟ ตั้งอยู่เมืองมอสโก ประเทศรัสเซีย
ห้องทำงานขนาดใหญ่ที่สามารถใช้เป็นห้องประชุมได้อย่างสบาย ถูกตกแต่งด้วยฟอนิเจอร์ไม้สีทึบราคาแพงที่แข็งแรงทนทานแผ่กลิ่นอายเคร่งขรึมออกมาไม่แพ้เจ้าของห้อง ลูเซียสยังคงอยู่ในชุดเดิม มือใหญ่วางมือถือลงหลังอาคมเข้ามาภายในห้อง
“ทุกคนมากันครบแล้วครับบอส จะให้เรียกเข้ามาเลยมั้ยครับ” หนุ่มไทยพูดภาษารัสเซียอย่างชำนาญ ท่าทีผ่อนคลายเสมอเปลี่ยนเป็นจริงจังอย่างคนมากประสบการณ์
“เข้ามา” เจ้าของห้องเอ่ยเสียงเรียบ ลูกน้องคนสนิทหมุนกายไปเปิดประตูเชื้อเชิญให้แขกเข้ามายืนจนห้องกว้างดูแน่นขนัด โซฟาชุดอย่างดีถูกทิ้งไว้ไม่มีใครกล้าใช้งาน ในเมื่อผู้กุมอำนาจสูงสุดยังไม่อนุญาต
ร่างกายสูงใหญ่เอนหลังพิงพนักปรายตามองเรียงคนด้วยใบหน้าเรียบเฉย มือหนาเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ ความเงียบสร้างบรรยากาศกดดันโรยตัวลงมาปกคลุมจนทุกคนหนักอึ้ง ไม่มีใครกล้าปริปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว ขนาดคนอายุรุ่นพ่ออยู่ต่อหน้าบอสใหญ่ก็ไม่ต่างจากสมาชิกแก๊งคนหนึ่ง
“ฉันให้เวลาสามวัน สืบมาให้ได้ว่าใครเป็นคนทรยศไม่เกี่ยงวิธีการและพามาหาฉันซะ” ไม่มีการเกริ่นเหน็บแนมหรือทำอะไรให้เสียเวลา กล่าวรวบรัดเข้าประเด็นใช้คำสั่งที่ทุกคนต้องทำตาม แต่มีอยู่คนเดียวที่ดูจะใจกล้ากว่าคนอื่น ชายวัยกลางคนเอ่ยคำพูดที่ทำให้ทุกคนต้องลอบสูดหายใจเฮือก
“บางทีอาจจะเป็นเด็กที่คุณพามาก็ได้” เจ้าตัวทำราวกับเป็นการหยั่งเชิง ทั้งที่ทุกคนในที่นี่ต่างสืบจนรู้ดีว่าบอสให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้มากแค่ไหน แถมยังมีตำแหน่งลูกบุญธรรมเป็นใบเบิกทาง นั่นไม่ต่างจากทายาทต่างสายเลือดเลยหรือ ถึงในใจจะคิดแบบเดียวกับคนถาม แต่พวกเขายังรักชีวิตตัวเองอยู่จึงไม่พูดออกมา
“ไม่ว่าใคร หากทรยศฉันจะยิงหัวมันด้วยตัวเอง รวมถึงนายด้วยซาร์” ดวงตาคมดุจ้องเขม็งเป็นสัญญาณว่าอย่าริอาจต่อปากต่อคำไปมากกว่านี้ เพราะลูเซียส มิไรฮอฟไม่ได้เป็นคนอารมณ์เย็นขนาดนั้น
เจ้าของชื่อกลับก้มหัวรับอย่างพึงพอใจ “ได้ยินแบบนี้ผมค่อยโล่งอก ผมเชื่อว่าคุณเป็นคนรักษาคำพูดเสมอบอส...” ซาร์ยืดหลังตรงอย่างสง่าตามเดิม “ผมคงต้องขอตัวไปทำตามคำสั่งก่อน จะได้จับคนทรยศมาโดยเร็ว” พอได้ยินสิ่งที่อยากฟังก็เดินนำออกไปทันทีโดยไม่ต้องให้ใครเชิญ คนอื่นเห็นแบบนั้นก็ขอตัวบ้าง ไม่มีใครสิ้นคิดพูดประจบเอาใจด้วยรู้ดีว่าบอสใหญ่เน้นที่การกระทำมากกว่าคำพูด
กระทั่งห้องทำงานเหลือเพียงสองคน อาคมรับหน้าที่เฝ้ามองจนมั่นใจว่าคนพวกนั้นไปแล้ว กวาดตาสำรวจห้องรอบหนึ่งเพื่อเช็คว่าไม่มีเครื่องมือแอบแฝงค่อยเปิดปากพูดด้วยภาษาไทย อยู่ที่รัสเซียแบบนี้ การใช้ภาษาไทยเห็นจะปลอดภัยที่สุด
“บอสจะเอายังไงต่อดีครับ ถึงผมคิดว่าคนพวกนั้นจะลากคอคนทรยศออกมาได้ แต่กว่าจะถึงมือเราหลักฐานหลายอย่างอาจถูกบิดเบือนหรือทำลายทิ้งไปก่อน”
ลูเซียสเปิดลิ้นชักหยิบซิกการ์ขึ้นมาตัด อาคมหยิบไฟแช็คสำหรับจุดซิการ์ขึ้นมาจุดให้อย่างรู้งาน ลูเซียสรับควันขาวอมไว้ในปาก ดื่มด่ำอย่างใจเย็นสวนทางกับอารมณ์ขุ่นมัวค่อยปล่อยควันออกมาแล้วตอบคำถาม
“ส่งคนไปสืบหาตัวคนทรยศแต่ไม่ต้องทำอะไร ฉันอยากจะดูว่าพวกนั้นจะใช้วิธีไหนในการจัดการ สั่งคนของเราที่แฝงตัวอยู่ในกลุ่มเจ้าพวกนั้นให้จับตาดูและรายงานเป็นระยะ” ลูเซียสนิ่งคิดไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าวเสริม “เช็คดูความเคลื่อนไหวของแก๊งอื่นๆ และพันธมิตรเรา ฉันว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากล” การเปิดฉากซึ่งๆ หน้าแบบนี้ถือเป็นการกระทำที่โง่เง่าที่สุด นอกจากจะทำให้เป้าหมายตื่นตัวจนเพิ่มการคุ้มกันแล้ว ยังเกิดผลกระทบเป็นวงกว้างทำให้การลงมือครั้งต่อไปยากขึ้น
บางที...ผู้ที่อยู่เบื้องหลังอาจหมายตาอย่างอื่นไว้ก็เป็นได้ สุดท้ายมันคือการคาดเดาตามประสบการณ์และสัญชาตญาณ จะรู้ความจริงก็ต่อเมื่อมีข้อมูลมากกว่านี้
ระหว่างที่เจ้านายลูกน้องกำลังจมอยู่ในห้วงความคิด มือถือส่วนตัวลูเซียสดังขึ้นอีกครั้ง มือหนาคว้ามาดู พอเห็นชื่อบนหน้าจอตัดสินใจตัดสายทิ้งทันที ก่อนมือถืออาคมจะดังขึ้นบ้าง คนสนิทผู้เป็นที่ปรึกษากรายๆ เผยรอยยิ้มบางถือวิสาสะรับและยื่นส่งให้
“กรุณารับโทรศัพท์ด้วยครับบอส สถานการณ์ตอนนี้เราเองน่าจะถูกจับตามองเช่นกัน ถ้าได้คนช่วยจะได้เคลื่อนไหวกันง่ายขึ้น”
ลูเซียสขมวดคิ้ว นึกอยากเอาแต่ใจขึ้นมา พอสบตาอาคมแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เพราะมันจริงอย่างที่อีกฝ่ายบอกมาทุกอย่าง ถึงแบบนั้นสีหน้าก็ฉายความหงุดหงิดรำคาญชัดเจนแบบไม่คิดปิดบัง กับผู้ชายคนนี้ไม่จำเป็นต้องใส่หน้ากาก รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว
/อะไรกันๆ ที่นั่นเกิดเรื่องสนุกเหรอ ฉันพลาดอะไรไปรึเปล่า/ สำเนียงอังกฤษดังลอดตามสาย ลูเซียสพยายามข่มอารมณ์ไม่ขว้างมือถือทิ้งพลางตอบกลับทั้งที่ไม่แม้แต่จะชายตาแลคนบนหน้าจอ
“มีอะไร”
/ฉันชอบนิสัยนายจุดนี้จัง คืองี้นะ หวานใจของฉันหรือก็คือน้องสาวนายกำลังจะหอบลูกมารัสเซีย! นายช่วยโทรไปห้ามหน่อยสิ สถานการณ์ของนายตอนนี้ยังไม่ดีใช่มั้ยล่ะ ฉันไม่อยากให้ดวงใจของฉันทั้งสามคนพบกับอันตรายและตัวอันตรายอย่างนาย/ อเล็กซ์เซย์พูดรวดเดียวจบ ไม่กล้าเวิ่นเว้อเพราะกลัวเพื่อนตัดสาย
“มารัสเซีย?” ลูเซียสสนใจความหมายของประโยคนี้มากกว่านิสัยเป็นห่วงพี่เกินเหตุของเฟลอร์ ซึ่งเป็นทุกครั้งที่ได้รับข่าวว่าลูเซียสเจออันตราย จนบางทีบอสใหญ่ก็นึกอยากไล่คนของน้องสาวไปไกลๆ ติดแต่มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่วุ่นวายมากกว่าเดิม
/ใช่! ฉันยังไม่ได้บอกนายสินะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านพักในมอสโก คิดจะมีคุยเรื่องงานกับนาย แต่ดันเกิดเรื่องซะก่อน/
“ฉันไม่คุยเรื่องงานเครื่องนี้” กดวางสายอย่างเย็นชา มือส่งมือถือคืนให้อาคมระหว่างหยิบเครื่องส่วนตัวของตัวเองส่งข้อความไปหาน้องสาว แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเป็นครั้งที่สามภายในเวลาไม่กี่นาที ลูเซียสทิ้งตัวพิงพนักแรงๆ อย่างระบายอารมณ์ นึกคันมืออยากฝากลูกกระสุนไว้ในหัวใครบางคน แต่จำต้องรับเครื่องสำหรับคุยงานโดยเฉพาะ
/ฉันโทรมาเครื่องนี้ก็คุยเรื่องงานได้สินะ!/
“ไม่ฟรี” ไม่มีทางอื่นนอกจากยอมรับ ลูเซียสรู้สันดานอเล็กเซย์ดีเช่นกัน ว่ามันจะกัดไม่ปล่อยหากไม่ได้สิ่งที่ต้องการ ขนาดน้องสาวแสนสวยที่แสนจะใจแข็งยังต้องพ่ายให้กับลูกตื้อยิ่งกว่าเห็บปลา เหาฉลาม ปรสิต จะอะไรก็แล้วแต่ มันโคตรน่ารำคาญ!
/I See…I See…ไว้จะไปคุยรายละเอียดที่บ้านนาย ส่วนค่าตอบแทนก็ตกลงกันตอนนั้นเลย...สตีฟ สเตฟานเตรียมรถ ฉันจะไปหาพี่เขย~/ ทิ้งเสียงระรื่นไว้หลอนหู ลูเซียสกระแทกมือถือลงกับโต๊ะดังสนั่นแบบไม่กลัวพัง
“จะโทรหาคุณหนูหรือไปซ้อมยิงปืนดีครับ” อาคมเสนอสองหนทางช่วยบรรเทาให้บอสอารมณ์เย็นลง หลังปรายตามองมือถือเห็นว่ายังอยู่ดีสมราคา โชคดีไม่ต้องเสียเวลาซื้อใหม่
“ทั้งสอง” ตอบเสร็จก็ลุกออกจากที่ เลือกหยิบแค่เครื่องส่วนตัวผลักประตูเดินนำไปห้องซ้อมยิงปืน ในขณะที่มือก็กดโทรไปหาทั้งที่เพิ่งวางสายไปไม่ทันครบชั่วโมง นับว่าวันนี้บอสทำลายสถิติจับมือถือบ่อยเป็นประวัติการ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คู่ซันโป้ จากเรื่อง
เป็นเกย์กันมั้ย จบแล้ว เราจะมาต่อป๋ามิทกันแบบยาวๆ
หัวข้อ: }Preoder{Contract มาเฟีย (ป๋า-มิท) P.31 (อ่าน 409542 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก