หัวข้อ: }Preoder{Contract มาเฟีย (ป๋า-มิท) P.31

[Min*Jee]

เครื่องมือเยียวยาของบอสสส

[twinmonkey0311]

 

[Ice_Iris]

ยาแก้หงุดหงิด

รอต่อขอรับ

[entirom]

มาแว้ววววว

เห็นหน้าอีหนู ก้อหายหงุดหงินแล้วป๋า

[arij-iris]

 

[่jum]

บอสขาดอีหนู 

[shiroinu]

มาต่อแล้ววว 

[Ryu7801]

อีป๋าหาที่ลงไม่ได้อีหนูไม่อยู่ 555555

[mystery Y]

ป๋าหงุดหงิดมาก!

[КίmY]

โอ้ยยย คิดถึงป๋ากับอิหนูมากกก   

[memozy]

อย่างหงุดหงิดเลยยยย มิทรี่รออยู่นะ 
รอติดตามอยู่นะ

[Yara]

 พอเห็นว่า up ตกใจเลยค่ะ

[Silver Fish]

รอบที่27 ฆ่าเวลา
   
   “ฉันมีโปรแกรมต้องไปคุยงานที่ฮ่องกงเร็วๆ นี้ นายติดต่อกับฝ่ายนั้นบ่อย ช่วยเป็นคนกลางพูดเรื่องอำนวยความสะดวกให้ที”

   ประโยคยาวเหยียดถูกพูดออกมาจากปากมาเฟียอังกฤษที่พกพ่อบ้านมาถึงสองคนแถมยังทำตัวประดุจเป็นเจ้าบ้าน เชิญเจ้าของตัวจริงจิบชาหน้าตาเฉย

   มือซ้ายกระตุกนึกอยากหยิบปืนมาฝึกยิงกับเป้าจริง อาคมรู้ทันก้าวถอยหลังห่างจากระยะเอื้อมถึงป้องกันไม่ให้บอสชิงปืนไปลั่นไก

   “น้ำชาครับ” รอยยิ้มพิมพ์ใจจากมือขวา ‘สเตฟาน’ เรือนผมสีแดงยาวมัดรวบด้วยริบบิ้นตรงท้ายทอย ดวงตาสีเทาและสูทสีขาวประจำกาย บรรจงรินชาให้ด้วยท่วงท่าไร้ที่ติ ไม่หวั่นเกรงสีหน้าดำมืดของคนรับชา

   “ต้องขออภัยด้วยที่คุณชายไร้มารยาท พวกผมไร้ความสามารถไม่อาจสั่งสอนคุณชายให้ดีกว่านี้” มือซ้ายยกมือแนบอกโค้งกายได้องศาแสดงความเสียใจทั้งที่ใบหน้าเรียบเฉย ‘สตีฟ’ ชายร่างสูงในชุดสูทดำ เรือนผมสีเงินเสยขึ้น สวมแว่นไร้กรอบเงินแต่ไม่อาจบดบังประกายคมกล้าของดวงตาสีเขียวได้

   “เดี๋ยวสิ! อยู่ต่อหน้าคนอื่นบอกให้เรียกฉันว่านายท่านไง แล้วอีกอย่างตกลงใครเจ้านาย ใครลูกน้องกันแน่ เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากพานายมาสตีฟ” หนุ่มอังกฤษเริ่มโวย ส่วนลูเซียสนวดขมับ แบมือไปด้านข้าง อาคมวางโทรศัพท์ราคาแพงให้อย่างรู้งาน

   “เวลานี้หมอนั่นน่าจะยังไม่นอน ฉันจะรีบคุยให้มันจบๆ จะได้แลกเปลี่ยนให้นายไสหัวไปไวๆ” บอสใหญ่กดโทรออกไปยังเบอร์ที่บันทึกไว้ รอไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย

   /บ้านตระกูลหยางครับ ไม่ทราบว่าท่านที่โทรมาเป็นใคร/ เสียงดูมีอายุแฝงไปด้วยความสุภาพแต่ไม่นอบน้อมเกินพอดี

   “พ่อบ้านซู ฉันลูเซียส มิไรฮอฟต้องการคุยกับ ‘หยางซิ่ว’ ตอนนี้” แม้ยังคงไว้ซึ่งความเอาแต่ใจแต่ก็ถือว่าลดระดับลงมากเมื่อเทียบกับเวลาคุยกับพวกลูกน้อง ทางอเล็กเซย์ได้แต่นั่งลุ้น ยอมสงบปากสงบคำตามคำเตือนของสองคนสนิทที่มายืนประกบซ้ายขวา ไม่รู้เพื่อความปลอดภัยหรือป้องกันไม่ให้เจ้านายตัวเองก่อเรื่องกันแน่

   /ท่านมิไรฮอฟนี่เอง ช่วยถือสายรอสักครู่นะครับ/ สิ้นคำปลายสายก็เงียบไป ผ่านไปเกือบห้านาที ลูเซียสรออย่างใจเย็นทั้งที่เคาะนิ้วกับโต๊ะเป็นจังหวะให้อเล็กเซย์ระแวงเล่นๆ เนื่องจากพี่เขยคนนี้มักจะเคาะนิ้วเวลาที่อารมณ์ไม่ดี

   ผ่านไปอีกสามนาที ช่วงเวลาที่ทุกคนแทบกลั้นหายใจ ในที่สุดก็มีเสียงจากปลายสาย

   /ต้องขออภัยด้วย ผมไม่มีอำนาจติดต่อกับท่านผู้นั้นโดยตรง จะขอโอนสายให้คนสนิทแทนนะครับ/

   “อืม” รับเสียงต่ำนึกค่อนขอดในใจ ระดับพ่อบ้านใหญ่อย่างซูเฉินมีหรือจะพูดคุยกับหยางซิ่วโดยตรงไม่ได้ เป้าหมายการเจรจาคงจะลีลาอีกตามเคย คราวนี้ไม่ได้ใช้แค่เสียง ฝ่ายตรงข้ามกดเปิดวีดีโอคอลเพื่อยืนยันว่าปลายสายใช่คนเดียวกับที่กล่าวอ้างรึเปล่า

   ภาพที่ปรากฏออกมาคือใบหน้าของชายหนุ่มผิวเข้มสไตล์อาหรับ หูซ้ายเจาะห้ารู ขวาอีกสี่ ที่คิ้ว ปากและลิ้นอย่างล่ะหนึ่ง หากไม่มีความสูงศักดิ์ที่แผ่ออกมากับโครงหน้าคมคายคงไม่ต่างจากกุ๊ยข้างถนน ลูเซียสไม่ได้เจรจากับหยางซิ่วรอบนี้ครั้งแรก จึงพอรู้จักมักคุ้นอยู่บ้าง
 
   /สวัสดีคุณมิไรฮอฟ ต้องการเจรจาธุรกิจ?/ อีกฝ่ายเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ลูเซียสเองก็ตอบทั้งที่เอนหลังเท้าคางในท่วงท่าสบายๆ นับว่าต่างคนต่างไม่ให้เกียรติกันขั้นสุด

   “ไม่ใช่ ฉันมาเป็นคนกลาง  อเล็กเซย์ เชฟฟิลด์ต้องการคนอำนวยความสะดวกระหว่างเจรจาธุรกิจที่ฮ่องกง เรียกมาได้เต็มที่ ไม่เกี่ยงราคา” ประโยคหลังลูเซียสเพิ่มด้วยตัวเอง ไม่สนอเล็กเซย์ที่นั่งถลึงตาใส่

   /อ่อ...รอสักครู่ อาหยาง มิไรฮอฟมีเรื่องด่วนจะคุย/ อีกฝ่ายจงใจไม่พักสายให้ได้ยินบทสนทนา

   /ฉันไม่คุยกับไอ้คนที่ดีแต่กล้ามเนื้อนั่น/ อีกเสียงตอบกลับมาดูเกรี้ยวกราด

   /ไม่ใช่คนนั้น ลูเซียส มิไรฮอฟติดต่อมาด้วยตัวเอง/

   /…เอาขึ้นจอ/ ประโยคสั้นๆ ที่ไม่ต่างจากคำตกลง ลูเซียสพยักหน้าให้อาคมจัดการส่งภาพขึ้นจอเช่นกัน
   
   ด้านลูเซียสฉากหลังเป็นห้องรับแขกตกแต่งด้วยเครื่องเรือนหรูหราโทนสีเข้ม เหนือหัวคือโคมระย้าคริสตัล พื้นปูด้วยพรมสีเลือดนกอย่างดี เจ้าบ้านนั่งประจำโซฟาหนังตัวยาวเยื้องไปด้านหลังมีการ์ดคนสนิท โซฟาเดี่ยวฝั่งขวามือเป็นอเล็กเซย์กับสองพ่อบ้าน

   ฉากที่ปรากฏบนหน้าจอเหมือนอยู่คนละโลก ห้องพักส่วนตัวสไตล์จีนสร้างจากไม้ส่งกลิ่นอายเก่าแก่บ่งบอกอายุการใช้งาน เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องแต่ละอย่างก็ไม่น้อยหน้า อย่างแจกันลายครามรูปโบตั๋นใบใหญ่ ฉากกั้นภาพสีลายพู่กัน ชุดเก้าอี้ไม้หรือกระทั่งถ้วยชาที่อีกฝ่ายกำลังยกจรดริมฝีปากอิ่ม

   หยางซิ่ว หนึ่งในสามพี่น้องตระกูลหยางผู้มีอำนาจในฮ่องกง เรือนผมดำเงาทิ้งตัวสวย ตาคมปลายหางตาชี้ดุจหงส์ โครงหน้าสวยงดงามราวกับนางพญา เรือนร่างเพรียวสมส่วนในชุดกี่เพ้าสีแดงสดปักลายโบตั๋นสีทองขับผิวขาวให้ยิ่งเนียนผ่อง จังหวะที่ยกขาขึ้นไขว่ห้าง ชายกี่เพ้าผ่าสูงเผยให้เห็นรอยสักรูปดอกโบตั๋นสีแดงเลือดที่โคนขาเรียวยาว คาดว่าเป็นชุดกี่เพ้าชายตัวยาวแบบปกติ เพียงแต่อีกฝ่ายไม่ยอมใส่กางเกงด้านใน น่าจะอยู่ในช่วงเวลาพักผ่อน มิน่าถึงลีลาไม่ยอมพูดคุยสักที

   ต้องขอบคุณที่คู่เจรจามีลูกมีภรรยาแล้ว หรือไม่ก็ไม่ใช่สเปคเลยไม่หลงเสน่ห์ของดอกไม้อาบยาพิษ แต่ดูไฟซาลจะไม่คิดเช่นนั้น อาศัยความมือไวหยิบผ้าแพรมาคลุมให้อย่างรวดเร็ว หยางซิ่วคลี่ยิ้มเย้ายวนเชยคางหนุ่มอาหรับที่โน้มเข้ามาใกล้

   /ขี้หวงแบบนี้น่ารักจริงๆ อาเฟยของฉัน/

   “หยางซิ่ว” ลูเซียสไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ จึงเรียกขัดการเต๊าะเด็กของใครบางคน ใบหน้าสวยคมตวัดมองอย่างไม่ชอบใจ

   /มีอะไรก็รีบพูดมา รู้มั้ยนายกำลังรบกวนเวลาพักผ่อนของฉันนะ/ ภาษาจีนกวางตุ้งถูกเอ่ยออกมาด้วยแรงอารมณ์ ถึงอย่างนั้นเสียงก็ยังไพเราะน่าฟัง แต่ไม่ใช่กับลูเซียส เสียงอีหนูฟังแล้วยังสบายหูกว่าเยอะ เจ้าตัวเลยพูดเข้าเรื่องให้มันจบๆ ส่วนรายละเอียดข้อตกลงอื่นให้อเล็กเซย์คุยเองด้วยภาษาอังกฤษที่เป็นภาษากลาง เพราะบอสใหญ่มีหน้าที่ติดต่อให้เท่านั้น

   เจรจาเสร็จก็ตัดสายทิ้งทันที ทำเอาอเล็กเซย์ต้องกลืนคำลากลับเข้าไปในคอ

   “เอาแต่ใจเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน” อเล็กเซย์บ่นอุบ หลังโดนฝ่ายนั้นขูดรีดจนเลือดซิบ ลูเซียสหัวเราะในคอปรายตามองเย้ยหยัน

   “ได้คุยกับหยางซิ่วก็ดีเท่าไหร่แล้ว ถ้าเป็นหยางหมิ่นหรือคนโตอย่างจื่อเถิง เห็นทีนายคงต้องหาที่เจรจาใหม่แล้วล่ะ”

   “มันก็จริง...แต่อยากได้อาวุธโบราณของแถบทะเลทรายนี่นะ! ไม่พอยังขอแบบที่มีอัญมณีติดอีก เวลาแค่นี้ฉันจะไปหาที่ไหน” โอดครวญ นอกจากเงินที่ต้องจ่ายแล้วยังมีเจ้าของชิ้นนี้อีก เป็นความต้องการของหนุ่มไฟซาลที่ดูยังไงก็น่าจะอายุยี่สิบปลายๆ ผิดกับหยางซิ่วพอๆ กับอาคมเลยทีเดียว

   “ผูกมิตรไว้ก็ดีนะ นั่นเจ้าชายที่สามของราชอาณาจักรไรห์วา ถึงทางนั้นยังไม่เปิดประเทศ แต่สินค้าหลายอย่างก็น่าสนใจไม่เลว”

   อเล็กเซย์ตาวาวหันไปสั่งงานมือซ้ายฉับพลัน “สตีฟหาอาวุธที่ว่านั่นให้เจอ เท่าไหร่ฉันก็จะจ่าย!” เห็นเจ้านายมุ่งมั่น สเตฟานเกือบยกผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา ลูเซียสคิดว่านี่เป็นเวลาสมควรแล้วที่บอสใหญ่จะพูดธุระของตัวเองบ้าง

   “อเล็กเซย์ ฉันต้องการให้นายช่วย” เจ้าของชื่อแย้มรอยยิ้มกว้าง

   “ว่ามาเลยพี่เขย~”

   ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังปรึกษาปัญหาภายใน จิ้งจอกบางตัวยังคงใช้ชีวิตสุขสบายไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขา

   หลังจากโดนลูเซียสปลุกมาคุยแก้หงุดหงิดเสร็จก็ล้มตัวนอนต่อจนถึงค่ำ หลงค่อยมาปลุกไปกินข้าวอาบน้ำแล้วนอนต่อเป็นจิ้งจอกขี้เกียจอย่างเต็มภาคภูมิ กระทั่งเช้าวันต่อมา ยอมตื่นเพราะความหิวอาบน้ำล้างหน้าใส่เสื้อผ้าที่หลงเตรียมไว้ให้ น่าจะการ์ดคนไหนสักคนเอามาส่งแล้วออกมาหาอะไรกินด้านนอก เห็นคาโบนาร่าแฮมชีสห่อแรปวางอยู่บนโต๊ะจานเดียว พอเดาได้ว่าเป็นของตัวเอง เลยลงมือกินจนเกลี้ยง

   เมื่อคืนเพิ่งเจอเรื่องเหลือเชื่อมา ทีแรกคิดว่ามื้อค่ำหลงจะเป็นคนทำ ที่ไหนได้ สกิลการทำอาหารของหลงติดลบเข้าขั่นโคม่า สะดวกแต่หยิบกินแบบง่ายๆ พอให้ท้องอิ่ม ดังนั้นคงเข้าครัวจึงเป็นลูคัสอย่างคาดไม่ถึง แถมยังทำออกมาได้อร่อย ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมถึงไม่มีพ่อครัวส่วนตัวแบบป๋า

   พอกินเสร็จผมก็เก็บล้างโดยไม่ต้องให้ใครมาสั่ง ถึงผมจะใช้ชีวิตสุขสบายตั้งแต่ปรับความเข้าใจกับลูเซียส แต่ผมก็ยังไม่ลืมสิ่งที่เรียกว่ามารยาท มาอาศัยบ้านเขาอยู่ ให้เจ้าบ้านทำอาหารให้ ถ้าผมยังงอมืองอเท้าอีกก็แย่เกินไป เผลอๆ จะโดนลูคัสเฉดหัวลงจากตึกผ่านทางระเบียงแบบรวดเดียวถึงพื้น

   ตอนนี้เจ้าบ้านน่าจะลงไปทำงานแล้ว ผมเองก็ไม่กล้าหยิบหนังสือมาอ่านเล่นเหมือนตอนอยู่ห้องป๋าซะด้วย เลยเดินวนเวียนหาหลงอยู่ชั้นล่าง เห็นเพื่อนเล่น(?)กำลังทำท่าแปลกๆ อยู่ในห้องฟิตเนส คิดว่าหลงน่าจะรู้แล้วล่ะว่าผมเดินมา แต่ก็ส่งเสียงทักสักหน่อยพอเป็นพิธี

   “วอร์มร่างกายเหรอพี่หลง” ถือวิสาสะเดินเข้าไปดู อีกฝ่ายอยู่ในท่าฉีกขา 180 องศาหันมามอง เจ้าตัวสวมเสื้อกล้ามเข้ารูปกับกางเกงวอร์มเผยให้เห็นลายกล้ามเนื้อชัดเจน ผมไม่คิดเลยว่าหลงจะตัวอ่อนขนาดนี้ ฉีกขา 180 องศาเชียวนะ! แถมยังเอี้ยวตัวมาหาผมอีกต่างหาก ระหว่างนั้นก็ดัดแขนไปด้วย โอ้แม่เจ้า

   “กำลังฝึกพิลาทิสเพิ่มความยืดหยุ่นของร่างกายน่ะ จริงสิ ก่อนหน้านี้คุณหนูได้ฝึกการต่อสู้มาบ้างใช่มั้ย” ว่าพลางเปลี่ยนท่าอย่างเป็นธรรมชาติ ผมเลยนั่งลงบ้าง แต่ไม่ได้ทำตามหรอกนะ เดี๋ยวกล้ามเนื้อพังพอดี

   “ใช่ พี่ไนท์เป็นคนฝึกให้” ไม่แปลกใจที่หลงรู้ ปกติพวกการ์ดก็แลกเปลี่ยนข่าวสารกันอยู่เสมอ คงมีใครสักคนแหละเล่าให้หลงฟัง ไม่พี่อาคมก็ไมค์

   “คุณไนท์ก็เก่งนะ แต่คงไม่เหมาะกับรูปร่างของคุณหนู เพราะทางนั้นเน้นเรื่องพละกำลังเป็นหลัก” หลงพูดขำๆ ซึ่งมันก็จริง ดังนั้นไนท์เลยไม่สอนอะไรมาก เอาแค่พวกพื้นฐานพอเอาตัวรอดได้ในเวลาคับขัน จะให้ไปฝึกหนักแบบพวกตำรวจทหารต่างประเทศก็ใช่ที่ ถึงลูกน้องป๋าแต่ละคนจะมีแต่บึกๆ ก็เถอะ ขนาดป๋าเองยังไม่น้อยหน้าลูกน้องเลย

   “พี่ไนท์ก็บอกอยู่ว่าความจริงผมควรจะฝึกกับหลง” ไม่ใช่ให้สืบทอดทายาทนักฆ่าแต่อย่างใด แค่หลงจะเน้นความคล่องตัวมากกว่ากำลัง น่าจะเหมาะกับผมมากกว่า จะให้ไปเพาะกล้าม อย่าว่าแต่ป๋าไม่เอาเลย ผมก็ไม่เอา ตอนนี้ยังภูมิใจในรูปร่างกับสะโพกตัวเองอยู่นะ

   “พอดีเลย ระหว่างนี้คุณหนูฝึกกับผมแล้วกัน มาวอร์มร่างกายแบบง่ายๆ ก่อน” หลงลุกขึ้นมานำการวอร์มให้ผม ระหว่างนั้นเจ้าตัวก็แนะนำไปเรื่อย ผมเองไม่มีอะไรทำแถมได้พัฒนาฝีมือไปในตัวก็ถือว่าไม่เลว หลงเองก็ใช่จะมีเวลามาฝึกบ่อยๆ โดนป๋าใช้งานไปนู่นมานี่เป็นประจำ

   “พอวอร์มเสร็จผมจะเริ่มฝึกพิลาทิสท่าง่ายๆ ให้คุณหนูก่อน การฝึกพิลาทิสนั้นเป็นการออกกำลังกายเพื่อเสริมความแข็งแรงให้กับโครงสร้างร่างกาย ลดไขมันส่วนเกิน เพิ่มกล้ามเนื้อและเพิ่มความยืดหยุ่น นี่ถือเป็นหัวใจหลัก รู้มั้ยถ้าตัวอ่อนมันจะเพิ่มทักษะบนเตียงได้ด้วยนะ รับรองมัดใจบอสได้อยู่หมัด”

   ผมนี่หันขวับ “ลีลาบนเตียงมันเกี่ยวอะไรกับตัวอ่อนพี่หลง” ของแบบนี้มันอยู่ที่เทคนิคและประสบการณ์ไม่ใชรึไง

   “จุ๊ๆ คุณหนูไม่รู้อะไร ฝ่ายรับตัวอ่อนไม่ว่าจะชายหรือหญิงมันยิ่งเปลี่ยนท่วงท่าได้อย่างลื่นไหล บางท่าที่ปกติทำแล้วปวดหลังก็จะหายไป สอดประสานกันแนบแน่นมากกว่าเดิม ฉันรับประกัน ถ้าฝ่ายรุกไม่ติดใจให้มันรู้ไป หรือถ้าไม่เชื่อจะถามลูคัสก็ได้” ครูฝึกยืนยันเสียงหนักแน่น ใครมันจะกล้าไปถาม เอาเป็นว่าผมเชื่อแล้วกัน

   “ผมเข้าใจแล้ว แต่หลงบอกว่าเริ่ม แสดงว่ามันยังมีภาคต่อใช่มั้ย”

   “ถูกต้อง! ของพวกนี้มันเพิ่มสมรรถภาพทางกาย ต้องประกอบควบคู่กับทักษะการเคลื่อนไหวและเทคนิคการสังหาร...ไม่ใช่สิ คุณหนูไม่ได้จะฆ่าคนนี่หว่า จะสอนเท่าที่จำเป็นแล้วกัน” จากสีหน้าจริงจังเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มไร้พิษภัย ขอบอกเลยว่าไม่เนียน ตะกี้ผมเหมือนสัมผัสถึงจิตสังหารได้เลยด้วยซ้ำ หลงบางมุมแอบน่ากลัวแฮะ

   นักฆ่า เอ๊ย ครูฝึกคนนี้ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า พอผมวอร์มร่างกายเสร็จก็เริ่มสอนให้ออกกำลังกายด้วยท่าพื้นฐานของพิลาทิส ยิ่งที่นี่มีอุปกรณ์ครบคัน สถานที่อำนวยสามารถทำได้ครบสูตร ระหว่างนั้นหลงก็สอนภาคทฤษฎีไปด้วย บอกว่าร่างกายคนเรามีจุดอ่อนตรงไหนบ้าง จุดไหนที่สามารถทำให้ถึงตายได้ด้วยการใช้แรงเพียงเล็กน้อย

   ผมเริ่มมองนั่นแหละหลงถึงรู้สึกตัว สอนนอกเหนือจากวิธีการสังหาร อย่างการสังเกตคน อ่านความคิดผ่านดวงตาและสีหน้า การเอาตัวรอดเมื่อถึงคราวจำเป็น และวิธีทำให้ตัวเองไม่เป็นจุดเด่น เพราะแบบนั้นมันสามารถลงมือทำอะไรได้ง่ายเมื่อเหยื่อประมาท ผมเองก็ขี้เกียจเตือน เลยปล่อยหลงสอนตามสบาย รับข้อมูลเท่าที่รับได้ สงสัยตรงไหนก็ถาม

   “หลงใช้การกดจุดแบบในหนังจีนรึเปล่า” แลดูเป็นคำถามไร้สาระนะ แต่พอคุยกับหลงมากๆ กลับรู้สึกว่ามันสามารถทำได้จริง

   “จะว่ากดจุดก็ไม่เชิงหรอก ฉันเน้นการโจมตีจุดรวมเส้นประสาท หรือไม่ก็เส้นเอ็น เส้นเลือดใหญ่ จุดที่เกิดแผลแล้วรักษาได้ยาก จำไว้นะคุณหนู ของทุกสิ่งรอบกายสามารถนำมาเป็นอาวุธได้ไม่เว้นกระทั่งกิ๊บตัวเล็กๆ ถ้าเป็นไปได้คุณหนูควรจะติดกิ๊บไว้บ้าง พวกกิ๊บดำธรรมดานี่แหละ ถ้าเอาปลายออกแล้วเหลาสักนิด ใช้แรงกับความเร็วแทงเข้าเส้นเลือดใหญ่อย่างแม่นยำ รับรองเลยพุ่งกระฉูดเป็นน้ำพุ แต่มันก็เลอะหน่อยๆ” เจ้าตัวพึมพำ ปล่อยให้ผมค้างท่าเหยียดแขนสักพัก ส่วนตัวเองครุ่นคิดว่าจะสอนอะไรผมดี ดูเหมือนหลงกำลังสนุกที่ได้ถ่ายทอดวิชา ส่วนผมส่งกระแสจิตหาป๋าในใจ

   ป๋ารีบมารับผมเร็วเข้า ก่อนที่อีหนูป๋าจะกลายร่างจากจิ้งจอกเป็นนักฆ่ารุ่นเยาว์

[B52]

เอาน่ะ อดทนฝึกไป มัดใจป๋าเลยน่ะ

[fay 13]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

โอย......ชอบบบบบบ อ่านไปยิ้มไป มีความสุขมากกกกก 

ตอนที่ สตีฟ ออกตัวว่าเสียใจ
ที่ไม่สามารถอบรมสั่งสอนนาย(คุณชายอเล็กเซย์)ได้  / นี่มันทะแม่งๆนะสตีฟ

ตอนที่ สตีฟ ตื้นตันคุณชายอเล็กเซย์ สั่งงาน เอางานเอาการ
จนสตีฟแทบหยิบผ้ามาซับน้ำตา /มันช่างสุขสม ประโลมใจดีแท้ 

เข้าใจความทุกข์ ความลำบากใจของลูเซียส เวลาเจออเล็กเซย์
อยากฆ่าก็ฆ่าไม่ได้ เพราะเป็นน้องเขย 

เจ้าจิ้งจอกมิท จะได้ท่าตัวอ่อนที่หลงสอน มาเล่นท่ายากกับป๋าแล้ว
สงสัยป๋ายิ่งชอบใจหลงอีหนูกว่าเดิม แต่ที่แน่ๆหื่นขึ้นอีกร้อยเท่าละม้าง   
       
 

[mooping-7]

5555ฝึกเยอะๆอิหนูของป๋า ไว้มัดใจ

[Ryu7801]

น่าสงสารอีหนูจัง

[route rover]

อีหนูน่ารัก

[КίmY]

ฮ่าๆๆๆ ตายๆ นี่ตกลงหลงจะสอนอิหนูให้เป็นนักฆ่ามือหนึ่งหรือป่าวเนี่ย 

[kitty08]

 :mew4:ขำกันไป หลงคงอยากได้ลูกศิษย์มาก ต่อไปเล่นท่ายากได้มากขึ้นอึดนานขึ้น ป๋าชอบติดใจ

[river]

ทุกอย่างเป็นสัญชาตญาณ

[JustWait]

เรียนไว้ก็ดีนี่คะ มิทเป็นคนฉลาด ไม่น่าไม่รู้นี่ว่าตัวเองอยู่กับมาเฟีย

มันจะมือไม่เปื้อนเลือดไปได้สักกี่น้ำ ทุกวันนี้เฉียดตายมากี่รอบแล้ว ลูเซียสไม่อยู่คุ้มหัวตลอดไปหรอกนะ ยิ่งตอนนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นทายาทแล้วด้วย

ไอ้จุดตงจุดตายนี่รู้ถึงไม่ใช้เองก็ใช้ป้องกันตัวเองได้นะ  เดี๋ยวก็มาวัวหายล้อมคอกทีหลังอีก

[mystery Y]

ป๋าต้องชอบแบบตัวอ่อนๆแน่ อิๆ

[twinmonkey0311]

 

[bulldog17]

หรือนี่คือจุดประสงค์หลักของป๋า ?

[shiroinu]

  ฝากจิ้งจอกน้อยกระแสจิตผ่านคนเขียนที่ค่ะ ว่ามาต่อบ่อยๆเถอะ 

[Ice_Iris]

ฝึกไว้ก่อนอิหนู

เผื่อได้ใช้

คริคริ

[bojaemyboo]

ระหว่างรอจะได้ไม่เบื่อไง อิอิ

[่jum]