Red Day
มาเฟียฮ่องกง
ไฟซาล-หยางซิ่ว 14 กุมภาพันธ์คงเป็นวันพิเศษของใครอีกหลายคน แต่สำหรับผมคิดว่ามันไม่สำคัญเท่าสีแดงที่เห็นอยู่ทั่วไปหมด เนื่องจากวันวาเลนไทน์ปีนี้ดันใกล้กับวันตรุษจีนพอดี ที่บ้านของหยางซิ่วกำลังวุ่นวายกับการจัดสถานที่ยกใหญ่ ไม่ว่าจะโคมจีนสีแดง ผ้าประดับสีแดง ป้ายสีแดงเขียนคำมงคลด้วยภาษาจีนสีทองลายมือของเจ้าบ้าน ทั้งอ่อนช้อยและเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังยามตวัดพู่กัน
จากแต่เดิมที่บ้านสไตล์จีนดั้งเดิมรายล้อมด้วยดอกโบตั๋นสีแดงสดเต็มสวย พอมีพวกของประดับสีแดงมาเพิ่มอีก หันไปทางไหนก็ชวนให้รู้สึกปวดลูกตาชอบกล พาลให้นึกถึงบ้านเกิดที่ส่วนใหญ่แต่งด้วยสีทองกับสีน้ำตาล นั่นก็ปวดตาไม่แพ้กัน
พวกคนมีฐานะนี่มันไม่มีคำว่าพอดีในหัวเลยสินะ...
ไม่สิ ตัวเราเองก็เป็นถึงเจ้าชายนี่หว่า แม้จะเป็นเจ้าชายที่แทบไม่ได้กลับบ้านเกิดเลยก็ตาม คิดพลางก้มมองมือถือที่สั่นเตือนว่ามีคนวิดีโอคอลมา จากเจ้าชายรัชทายาทอันดับที่ 1 พี่ชายคนรองผู้มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของเราเอง
มือหนาผิวสีช็อกโกแลตกดรับสาย ขณะเดินหลบมุมไปคุยเป็นการส่วนตัว สิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอคือชายหนุ่มชายหนุ่มวัยสามสิบผู้มีใบหน้าคล้ายเราอยู่หลายส่วน เรือนผมสีเทาควันบุหรี่ ดวงตาสีม่วงประจำราชวงศ์ไรห์วา ซึ่งเราไม่มี เรามีผมสีน้ำตาลและดวงตาสีเขียวมะกอกเช่นเสด็จแม่
พระเชษฐา...พี่ชายคนโตของเราที่ตอนนี้เป็นกษัตริย์เองก็มีดวงตาสีเดียวกัน ส่วนสีผมกลับเหมือนพี่ชายคนรองซะแบบนั้น
พูดไปอาจจะงง จะช่วยอธิบายลำดับครอบครัวของเราให้แล้วกัน พี่ชายคนโตมีนามว่า ‘มุสตาฟา’ ส่วนเรามีนามว่า ‘ไฟซาล’ เป็นพี่น้องร่วมพ่อแม่เดียวกัน ในขณะที่พี่ชายคนรอง ‘ราอูล’ เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของอาแท้ๆ ของเราเอง โดยผู้มีสิทธิ์ในบัลลังก์จะไล่ตามอายุ พอท่านพี่มุสตาฟาได้ขึ้นครองราชย์ ตำแหน่งของเราเลยเลื่อนตามด้วยประการฉะนี้
/ไม่คิดจะกลับบ้านเลยหรือไง/ คำแรกที่ทักทายจากพี่ชายที่เราแสนเคารพรักคือคำด่า แต่เราก็ยอมรับด้วยความยินดี เพราะชินเสียแล้วกับนิสัยเช่นนี้ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนส่งน้องชายออกมาสืบข่าวโลกภายนอกแท้ๆ แต่นั่นก็ทำให้เราพบกับหยางซิ่วครั้งแรก ในฐานะสายสืบที่แทรกแซงเข้ามาเป็นสุนัขรับใช้ ก่อนจะโดนจับได้และถูกรวบหัวรวบหางเป็นคนรักไปซะงั้น แม้ตอนนี้เราจะไม่ได้สืบเรื่องของตระกูลหยางแล้ว แต่ก็ยังคงทำหน้าที่สายสืบอยู่เนืองๆ แค่ไม่เข้าไปคลุกคลีถึงเบื้องลึกเช่นในอดีต
“ข้าคิดจะกลับ แต่คงไม่ใช่เร็วๆ นี้” เพราะหยางซิ่วไม่ยอมปล่อยตัวผมไปน่ะสิ!
/เจ้ามาเฟียฮ่องกงนั่นอีกแล้วเรอะ! ข้าล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าจะยึดติดอะไรขนาดนี้/ เจ้าตัวสบถอย่างหัวเสียไม่สมตำแหน่งเจ้าชาย พลางลูบหัว Horned Viper งูทะเลทรายเพศเมียสุดที่รัก ที่เลื้อยออกมาจากแขนเสื้อ พวกเราสามพี่น้องมีสัตว์เลี้ยงประจำตัวอยู่หนึ่งชนิด ของท่านพี่ไฟซาลคือเหยี่ยว ท่านพี่ราอูลเป็นงู ส่วนเราคือแมงป่องจักรพรรดิ ซึ่งตอนนี้ตัวหนึ่งน่าจะอยู่แถวพุ่มโบตั๋นใกล้ห้องนอนหยางซิ่ว ส่วนอีกตัวน่าจะอยู่กับหยางซิ่ว
แต่คนที่พกติดตัวไปไหนมาไหนด้วยตลอดคงมีแต่ท่านพี่ราอูล จนได้สมญานามว่าราชาอสรพิษ มีคนปองร้ายหลายคนที่ตายตกด้วยพิษงูตัวนี้ ความจริงท่านพี่ราอูลยังมีงูสุดรักอีกตัว เป็นหางกระดิ่งเผือก แต่คาดว่าน่าจะอยู่กับพี่สะใภ้
พวกเราสามพี่น้องมีภรรยาที่ชื่นชอบสัตว์เลี้ยงของเรานับว่าเป็นเรื่องดี ขนาดภรรยาของท่านพี่มุสตาฟา ยังจูงมือลูกชายไปช่วยให้อาหารเหยี่ยวในเวลาว่าง แทนท่านพี่ซึ่งจมกองงานอยู่ในห้องอักษร
ระหว่างที่เราคิดอะไรเพลินๆ ปากก็ยังคงสนทนาถามตอบกับท่านพี่ราอูล ก่อนจะวางสายเมื่อถูกเรียกไปช่วยงานที่ห้องอักษรกะทันหัน แต่ยังไม่วายทิ้งท้ายไว้ว่า ให้เรากลับไรห์วาให้เร็วที่สุด แน่นอนว่าเราไม่รับปาก เพราะไม่มั่นใจเช่นกันว่าจะปลีกตัวไปได้ตอนไหน ยิ่งช่วงใกล้ตรุษจีนมีคนจากแก๊งแวะเวียนเข้าออกมาทักทายหยางซิ่ว เราเกรงว่าอาจจะเกิดอันตรายขึ้นได้หากไม่อยู่ดูแล
“อาเฟยคงไม่คิดจะกลับไปจริงๆ หรอกนะใช่มั้ย” พูดถึงคนงามคนงามก็มา เสียงเย้ายวนกับเรือนร่างงามระหงกอดอกพิงขอบประตูในชุดกี่เพ้าสีแดงสดลายโบตั๋นที่ผ่าข้างจนเห็นรอยสักโบตั๋นประจำตัวบนต้นขาซ้าย อยู่ในห้องส่วนตัวทีไรไม่ยอมใส่กางเกงขายาวด้านในทุกที
“กลับ แต่ยังไม่ใช่เร็วๆ นี้ รอจนกว่าทางนี้จะเรียบร้อยฉันค่อยไป” พูดพลางเดินเข้าไปโอบเอวมาแนบกาย ส่วนโค้งเว้ายังปลุกเร่าอารมณ์ได้ดีเช่นเคย
“งั้นเหรอ…ฉันนึกว่าต้องเอาตัวนี้ไปชุบช็อกโกแลตแทนของขวัญวาเลนไทน์ให้อาเฟยซะแล้ว” ไม่พูดเปล่าสองนิ้วเรียวงามยังคีบหางแมงป่องตัวใหญ่มาชูตรงหน้า ก่อนหน้านี้เราบอกว่าคนรักเข้ากับสัตว์เลี้ยงได้เป็นเรื่องดีใช่ไหม ตอนนี้เราขอถอนคำพูด บางทีหยางซิ่วก็เข้ากับเจ้าสองตัวนี้ได้ดีเกินไป หากไม่ขู่ว่าจะจับดองเหล้าก็เสนอสารพัดเมนูแมงป่อง พวกคนจีนกินอะไรน่ากลัวจริงๆ
“ปล่อยมันไปเถอะ ถ้าอยากจะให้ของขวัญ ช่วยเอาตัวเองชุบช็อกโกแลตจะดีกว่า” จมูกโด่งเป็นสันคลอเคลียผ่านเรือนผมดำเงาเหยียดตรง สมกับที่คอยหวี คอยบำรุงรักษาอยู่ทุกวัน ส่วนมือก็จับสัตว์เลี้ยงไปปล่อยไว้บนโต๊ะให้มันหาทางกลับเข้ากรงเอง ถือว่ารอดตายไปอีกวัน
“อาเฟย...เดี๋ยวตรุษจีนตามฉันไปที่บ้านใหญ่ด้วยนะ ‘หย่งเฮ่า’ เรียกรวมตัว” แขนขาวตวัดโอบรอบคอแกร่งบดเบียดกายเข้าหา ริมฝีปากสีแดงกระซิบชิดริมหูแล้วกับเบาๆ อย่างล่อลวง ราวกับปีศาจโบตั๋นตัวร้ายที่ล่อหลอกบุรุษมาเสพสมและสูบพลังชีวิตจนหมดเกลี้ยง เพียงแต่ความจริง คนที่เป็นฝ่ายเหนื่อยล้าคือหยางซิ่วต่างหาก
หยางหย่งเฮ่า ฉายาในวงการ ‘จื่อเถิง’ เป็นเจ้าพ่อมาเฟียตัวจริง อำนาจทั้งหมดอยู่ในมือไม่ได้มีเพียงแค่ในฮ่องกงเท่านั้น ยังขยายขอบเขตไปมากกว่าที่เราจะยื่นมือเข้าไปยุ่งได้ จะบอกว่าที่มีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะมีหยางซิ่วคุ้มหัวอยู่ ไม่เช่นนั้นคงถูกจับถ่วงอ่าวตั้งแต่ที่โดนจับได้ว่าเป็นสายสืบ เพราะน้องชายที่จื่อเถิงรักมากที่สุดคือหยางซิ่ว ส่วนหยางหมิ่นผู้มีรูปร่างหน้าตาเหมือนหยางซิ่วทุกระเบียบนิ้ว เป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกับหยางซิ่วมากเท่านั้น ทั้งสองเลยช่วยกันบริหารแก๊งในฮ่องกง
“ให้ฉันไปจะไม่ถูกฆ่าเอาเหรอ” จื่อเถิงคนนั้นไม่ชอบหน้าเราเอามากๆ ดังนั้นเวลาจะติดต่อเจรจาซื้อขายอาวุธหรือของต้องห้ามกันสักที หากหยางซิ่วไม่สามารถจัดการให้ได้ ก็จะเป็นท่านพี่ราอูลติดต่อกับจื่อเถิงโดยตรง เรียกได้ว่าจอมมารปะทะจอมมาร ถึงสมน้ำสมเนื้อกันดี
“อาเฟยเป็นของฉัน ต่อให้เป็นพี่ใหญ่ ถ้ากล้าแตะต้องฉันไม่เอาไว้แน่” ดวงตาวาววับฉายความเลือดเย็น กระทั่งพี่น้องยังไม่ละเว้น เป็นอีกส่วนหนึ่งที่ทำให้จื่อเถิงหลงน้องชายคนนี้มากๆ
“ได้ยินแบบนี้ค่อยวางใจหน่อย งั้นเรามาทำอะไรให้สมกับเป็นวันวาเลนไทน์ดีมั้ยอาหยาง” แขนแกร่งยกอุ้มอีกฝ่ายจนตัวลอย หยางซิ่วรู้ทันตวัดขาโอบรอบเอวจนกลายเป็นท่าอุ้มแตงแล้วพากันเดินเข้าห้องนอน
ห้องของหยางซิ่วทั้งใหญ่โตและกว้างขวาง ขนาดเตียงควีนไซส์กับการตกแต่งที่มีกลิ่นอายจีนเต็มเปี่ยมยังไม่ทำให้เราหลงใหลได้เท่าร่างกายที่บิดเร้าอยู่ภายใต้ร่างของเรา มือหยาบลูบไล้ใบหน้างามก่อนปลดคอเสื้อถลกกี่เพ้าจนถึงเอวพลางแทรกกายเข้าไประหว่างกลาง ยกขาเรียวขาวเกาะยึดตรงเอว ริมฝีปากพรมจูบดูดดึงไปทุกส่วน โดยเฉพาะริมฝีปากอิ่มกับยอดอกสีเข้ม
อาศัยจิวบนลิ้นเกี่ยวห่วงเล็กตรงยอดอกให้ดิ้นพล่าน เราเป็นคนชอบเจาะ ทั้งที่บ้านเกิดของเราไม่นิยม แต่เพราะว่าพวกเราสามพี่น้องเรียนจบต่างประเทศทุกคน เพื่อนำความรู้ไปพัฒนาบ้านเมือง เลยรับวัฒนธรรมหลายอย่างมาพอสมควร ถึงแบบนั้นพวกเราก็เลือกแต่สิ่งที่สมควรไปใช้ในบ้านเกิดเท่านั้น ส่วนอื่นๆ เก็บไว้เป็นรสนิยมส่วนตัวก็พอ
อย่างดอกโบตั๋นแสนงามของผม กว่าจะยินยอมให้เจาะได้ต้องเกลี้ยกล่อมนานหลายเดือน แล้วพอเจาะใส่ห่วงประดับเม็ดทับทิมสีแดงเข้ม ช่างเหมาะและโดดเด่นบนผิวขาวเนียน
“อาเฟย...” เสียงเรียกเจือเสียงหอบกระเส่าเอ่ยพลางรั้งใบหน้าไปจูบดูดดื่ม คงจะใจร้อนอยากให้รีบทำสักที เราเลยยอมมอบจูบให้อย่างเอาใจ ปล่อยให้ลิ้นนุ่มเกี่ยวจิวบนลิ้นเล่น ในขณะที่มือสอดไปด้านใต้ สอดขยับขยายเตรียมพร้อมสำหรับกิจกรรมอย่างว่า
เพราะเมื่อเช้าก็เพิ่งมีอะไรกันไป ตรงส่วนนั้นเลยยังบวมช้ำเล็กน้อยแต่ก็พร้อมที่จะรองรับโดยไม่ต้องเสียเวลาเตรียมการมากนัก มือปลดกางเกงแนบส่วนที่ตื่นตัวเข้าไป ผ่านความอ่อนนุ่มจนอดไม่ได้ที่จะผ่อนลมหายใจอย่างพึงพอใจ เราชอบมองเวลานี้เป็นพิเศษ
สีผิวที่ตัดกันทำให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเรากำลังครอบครองโบตั๋นดอกนี้ด้วยความใหญ่โตของเรา เรียวลิ้นประดับจิวแลบเลียริมฝีปากอย่างกระหาย ยามค่อยๆ กดเข้าไปให้สะโพกมนบิดเร้าอย่างทรมาน สองมือยึดสะโพกไว้มั่น แล้วก้มลงไปจูบซับตรงมุมปาก ก่อนเลื่อนประกบพร้อมขยับกายเข้าลึกในคราวเดียว ช่วยปิดเสียงร้องได้เป็นอย่างดี
ช่วงนี้มีคนเข้าออกมาก แม้จะอยู่กันส่วนใน แต่เราเกรงว่าใครจะมาได้ยินเสียงเพราะๆ ของหยางซิ่ว เลยต้องปิดเอาไว้ก่อนด้วยการบดจูบอย่างดูดดื่ม ประสานไปกับเบื้องล่างที่ขยับอย่างหนักหน่วงตามอารมณ์ดิบของตัวเอง ผู้ชายไรห์วาไม่ได้อ่อนโยนนัก เราคือนักรบ นักล่าและนักรักแห่งทะเลทราย เลยชอบสื่อความรู้สึกแบบจัดเต็มทุกที
หยางซิ่วเองก็พอใจกับมันเช่นกัน กายงามถึงขยับประสานอย่างเข้าจังหวะ เล็บคมจิกกรีดแผ่นหลังซ้ำรอยแผลเดิมจนเจ็บแสบ ยิ่งปลุกสัญชาตญาณในตัวให้พุ่งทะยาน ไม่สนเสียงเตียงี่ลั่นเอี๊ยดอ๊าด สนเพียงความอุ่นแน่นที่โอบรัดกับเสียงหอบครางของพวกเราเท่านั้น
ถอนกายออกตอนช่วงใกล้จะเสร็จ จับเปลี่ยนท่ามานั่งซ้อนบนตักให้แผ่นหลังเนียนแนบกับแผ่นอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสีช็อกโกแลต ใช้มือที่ว่างเกี่ยวห่วงตรงยอดอกเล่น อีกมือรั้งรูดแท่งหยกขาวอย่างเอาใจ พลางปล่อยให้คนด้านบนได้ขยับตามใจสมกับนิสัยชอบคุมเกม ที่ขยับได้อย่างถึงใจระดับที่เรายังต้องสูดปาก ขบกัดท้ายทอยกับแผ่นหลังขาวให้มีรอยตีตรามากกว่าเดิม
ระหว่างที่กำลังหมกมุ่นกับเรือนร่างบนตัก มือเรียวสวยบีบกรามรั้งใบหน้าคมเข้มให้รับจูบหวานๆ บ่งบอกว่าใกล้จะถึงจุดหมาย หยางซิ่วเป็นฝ่ายปล่อยก่อนจากการรีดเค้นด้วยมือหนา ส่วนเราค่อยปล่อยตามไปหลังจากนั้นสักพัก แน่นอนว่าต้องด้านในเท่านั้น
“อืมมม อาเฟย” ฟังเสียงครางเพราะๆ ระหว่างไซร้ลำคอระหง
“พอแค่นี้ก่อนมั้ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปบ้านใหญ่ไม่ใช่เหรอ” เตือนตามกำหนดการ แม้ว่าด้านล่างจะไม่ให้ความร่วมมือพอๆ กันทั้งคู่ ในเมื่อบั้นท้ายกลมกลึงยังบดเบียดกับหน้าขา ภายในรังแกส่วนที่ยังแข็งค้างแม้พึ่งปลดปล่อย
“ช่างมันสิ เวลานี้นายต้องสนใจแค่ฉันเท่านั้น เข้าใจมั้ยอาเฟย” ฟันขาวหันมางับปลายจมูกโด่งก่อนเคลื่อนกายออก มือเรียวผลักอกหนาให้นอนลงแล้วเปลี่ยนมานั่งคร่อมด้านบนแทน
เกมราคะไม่เคยจบที่รอบเดียว สรุปวันรุ่งขึ้นก็ไม่ได้กลับบ้านใหญ่ เพราะมัวแต่โรมรันกันไม่ยอมเลิกรา อย่างมากก็แค่พักอาบน้ำ ทานอาหารเปลี่ยนผ้าปูเตียงแล้วก็จบลงแบบเดิม
พอวันตรุษจีน งานนี้เลี่ยงไม่ได้ต้องกลับบ้านใหญ่จริงๆ เพื่อพบครอบครัวแบบพร้อมหน้า และมีไหว้บรรพบุรุษอะไรก็ไม่รู้ เราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวตัวเลยถูกกันให้อยู่ด้านนอก จะได้อยู่กับหยางซิ่วก็ช่วงเวลาทานอาหารกับพักผ่อน พี่น้องตระกูลหยางพูดคุยอะไรกับเราไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ เพราะในหัวมีแต่ภาพหยางซิ่วควบอยู่บนตัวจนถึงเมื่อคืนวาน เลยมึนเบลอไปหมด คงหลงปีศาจโบตั๋นจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วจริงๆ
พูดถึงตรุษจีนก็ต้องมีอั่งเปา หยางซิ่วขึ้นเล่นสี่จื่อเถิงก็ยังคงมอบอั่งเปาให้น้องชายทุกปีไม่มีขาด หยางหมิ่นที่แต่งตัวเหมือนหยางซิ่ว ต่างกันแค่เป็นกี่เพ้าผู้ชายสีขาว กางเกงขายาวด้านในสีเข้มก็ได้รับเช่นกัน ซึ่งสิ่งที่ใส่ในอั่งเปาไม่ใช่เงินสด แต่เป็นเช็ค ส่วนจำนวนเงินขอไม่กล่าวถึงแล้วกัน
ยังดีที่จื่อเถิงมีอั่งเปาให้ภรรยาทั้งสองคนและลูกทั้งสามของตัวเองเช่นกัน เลยไม่เกิดความริษยาขึ้นในครอบครัว แต่เรามั่นใจแหละว่า ไม่มีใครกล้าอิจฉาหยางซิ่วหรอก เพราะสำหรับคนในครอบครัวจื่อเถิงใจกว้างปานแม่น้ำแยงซี ส่วนคนนอกเช่นเรา แม้แต่สลึงเดียวก็อย่าหวัง
เอาเป็นว่าเห็นหยางซิ่วมีความสุขเราก็พอใจ หลังจากนี้คงต้องปวดหัวกันแล้ว หากพ้นตรุษจีนเราควรจะหาวิธีปลีกตัวจากหยางซิ่วยังไงดี...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รับวาเลนไทน์ควบคู่กับตรุษจีน เพราะปีนี้เล่นมาติดๆ กันเลย ฮ่าๆ
อาจจะมีคำผิดคำพลาดหน่อยต้องขออภัย คนตรวจไม่ว่างเลยอาศัยเว็บตรวจเอา...
ส่วนเรื่อง
รวมเล่ม Contract มาเฟีย ขณะนี้ยังคงอยู่ในขั้นต่อรีไรท์+วาดปกนะคะ
ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ Silver Fish
https://www.facebook.com/SilverFish4/ปล.คนที่ไม่สะดวกคอมเมนต์ที่นี่ ไปคอมเมนต์โพสนิยายที่เพจได้นะคะ >3< เป็นแรงใจเผื่อจะมีโอกาสหน้า(?)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
