BROTHER CH.07
ผมยืนตาโต จ้องมองภาพในนิตยสารที่มีพี่ทัศน์ยืนเท่อยู่หน้าปก นี่พี่เขายอมเป็นนายแบบแล้วเหรอเนี่ย ผมล้วงหยิบเงินมาจ่ายทันที รีบกลับมานั่งเปิดดูที่ห้อง
ว้าว ฉบับนี้ลงเยอะเลย มีบทสัมภาษณ์พิเศษด้วย
“ได้ข่าวว่าคุณปฏิเสธแมวมองไปหลายคน แล้วทำไมถึงได้ตัดสินใจมาถ่ายแบบครั้งนี้ได้ล่ะครับ”
“อยากลองหาเงินด้วยตัวเองดู ขอเงินพ่อแม่ใช้มาเยอะแล้ว”
เป็นบทสัมภาษณ์ที่ทำให้เรตติ้งพุ่งกระฉูดได้อีก
เฮ้อ~ ค่าตัวคงหูฉี่
ผมยิ้ม หยิบกรรไกรมาตัดเก็บบทสัมภาษณ์และภาพพี่ทัศน์ลงแฟ้ม ผมเปิดดูทุกครั้งที่มีโอกาส ภูมิใจที่มีพี่ชายเท่ ๆ แบบนี้
วันนี้วันอาทิตย์ พวกเราถูกเรียกตัวกลับบ้านตั้งแต่เที่ยง ผมดีใจมากเพราะวันนี้เป็นวันเกิดผม ผมหวังแค่ว่าแม่จะจำได้และแอบจัดงานให้
“ตาทัศน์ แม่คิดถึงจัง”
แม่เข้ามากอดพี่ทัศน์แน่น ส่วนผมทำได้แค่ยืนสวัสดีท่านอยู่ห่าง ๆ ผมกับพี่ไม่ได้มาพร้อมกันหรอก ผมมารถเมล์แต่ออกก่อนเลยมาถึงพร้อมกัน
หลังจากทักทายท่านทั้งสอง แม่ก็ให้ผมเข้าไปช่วยงานในครัว ผมลุ้นตลอดเวลาว่าจะมีใครจำได้ไหม
แต่ความหวังก็เป็นเพียงแค่ความหวัง พ่อเพิ่งเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ เลยอยากเลี้ยงฉลองกันนิดหน่อย ที่เรียกผมมาเพราะผมทำอาหารอร่อย และท่านก็เชิญแขกเหรื่อมากันเยอะ
วันเกิดตัวเอง แต่ต้องมานั่งทำอาหารให้คนอื่นทาน ผมยืนทำอาหารไปเงียบ ๆ พร้อมแม่บ้านอีกสองคน
“คุณไทม์ฝีมือดีเหมือนเดิมเลยนะคะ”
ป้าแหววชมหลังชิมอาหารที่ผมทำเสร็จ
“ขอบคุณครับป้าแหวว”
“คุณไทม์ นี่ค่ะ ของขวัญวันเกิด สุขสันต์วันเกิดนะคะ”
ป้าแหววหยิบกล่องของขวัญมายื่นให้ ผมดีใจจนน้ำตาร่วง
“อย่าร้องไห้ซิคะ”
“ขอบคุณครับ ป้าแหววกับพี่หวานไม่เคยลืมวันเกิดไทม์เลย”
“คุณไทม์เป็นคนดี รับรองสวรรค์ต้องเห็นใจแน่ ๆ อดทนไว้นะลูก”
ผมเพียงยิ้มให้ป้าแหววไปบางเบาเท่านั้น
ผมหิ้วกล่องของขวัญกลับบ้านด้วยความปิติ จะเที่ยงคืนแล้วไม่มีรถเมล์หรอก ผมต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้านคนเดียว
พอเข้าบ้านก็เห็นรถพี่ทัศน์จอดอยู่ก่อนแล้ว เจ้าของคงหลับไปนานแล้ว ผมเดินเข้าครัว หยิบเค้กก้อนเล็ก ๆ ที่เคยซื้อเก็บไว้มาจุดเทียนวางไว้บนโต๊ะในสวน
“สุขสันต์วันเกิดนะไทม์ หนุ่มขึ้นอีกปีแล้ว ขอให้ปีนี้มีแต่ความสุข มีแต่รอยยิ้ม แล้วก็ขอขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่ทำให้ไทม์ได้เกิดมาบนโลกใบนี้ ขอบคุณพี่ชายที่เกิดมาเป็นพี่ชายของไทม์ด้วย”
แล้วผมก็เป่าเทียนก้อนเท่าฝ่ามือนั้นเบา ๆ
เสียงมือถือดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู แนนนั่นเอง
“กลับมารึยัง ตกลงที่บ้านจัดงานวันเกิดให้ใช่ไหม”
แนนถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แนนโทรมาอวยพรผมตั้งแต่เช้าแล้ว
“เปล่าหรอก”
แนนเงียบเสียงไป
“แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่”
“นั่งฉลองวันเกิด”
“กับใคร”
“คนเดียว”
ปลายสายเงียบไปอีก ผมยิ้มเหงา แหงนหน้าขึ้นมองพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว
“แนนไปหาได้ไหม ไปฉลองด้วยกัน”
“อย่าเลย จะตีหนึ่งแล้วนะ”
“เอาน่า แค่วันเดียวเอง พรุ่งนี้เราค่อยตื่นไปโรงเรียนพร้อมกัน แนนอยากมอบวันพิเศษให้ไทม์บ้าง น่านะ”
ผมตอบตกลงในที่สุด แอบดีใจอยู่เหมือนกันที่จะได้ฉลองวันเกิดกับเขาบ้าง
“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้”
ผมสะดุ้งโหยงหันไปมอง
“พี่ทัศน์ เอ่อ...คิดว่าหลับไปแล้วซะอีก”
พี่ทัศน์มองเค้กก้อนเล็ก ๆ ตรงหน้า
“ทำอะไร”
“ฉลองวันเกิด”
“ของใคร”
“ของผม”
ผมบอกพร้อมรอยยิ้มเหงา
“ทำไมไม่บอกแม่กับฉันวันนี้”
“อย่าเลย ไม่อยากให้แม่เสียบรรยากาศ กลัวโดนด่าด้วย”
ผมหยิบกล่องของขวัญที่ป้าแหววกับพี่หวานให้มาถือ
“ใครให้”
“ป้าแหววกับพี่หวาน ให้ทุกปี ปีนี้คิดว่าลืมซะอีก”
ผมบอกยิ้ม ๆ แกะของขวัญออกช้า ๆ ของที่อยู่ภายในเป็นเพียงตุ๊กตาหมีตัวเล็ก ๆ ผมฉีกยิ้มกว้าง กอดมันแนบอกแน่น
“ดีใจอย่างกับไม่เคยได้มันมาก่อน”
“ได้ทุกปีแหละ แกให้ทุกปี ตั้งแต่มาทำงานด้วย”
“คนอื่นไม่มีใครให้บ้างรึไง”
“ไม่มี”
“เพื่อน ๆ ล่ะ”
“ไม่มี”
พี่ทัศน์มองอึ้ง ๆ
“ทำไม หยิ่งขนาดคบคนไม่เป็นเลยรึไง”
ผมถอนหายใจเบา ๆ
“ผมไม่อยากมีปัญหา กลัวแม่จะว่าเอาน่ะ ยกเว้นแนนที่เป็นเด็กเรียนเลยกล้าคบ แม่คงไม่ว่า”
พี่ทัศน์มองผมนิ่ง ๆ
“เดี๋ยวแนนจะมาฉลองวันเกิดด้วย จะไม่ให้เสียงดังรบกวนพี่ละกัน”
“ฉลองยังไง”
“ไม่รู้สิ คงแค่กินน้ำผลไม้กับขนมนมเนยละมั้ง ไม่เคยฉลองเลยไม่รู้”
พี่ทัศน์ไม่พูดอะไรต่อ ไม่นานแนนก็โผล่ ผมเดินออกไปรับหน้าบ้าน แนนให้พี่สาวมาส่ง ผมยกมือไหว้พี่นุ่น รายนั้นอวยพรวันเกิดให้ผมนิดหนึ่งแล้วก็ขับรถจากไป แนนหันมามอง ยื่นของขวัญให้กล่องใหญ่
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
“ขอบใจ”
ผมรับมาถือ อุ้มสิ่งนั้นพากันเดินไปยังจุดที่ผมนั่งฉลองวันเกิดคนเดียวเมื่อกี้ พี่ทัศน์ยังอยู่ที่เดิม แนนยกมือไหว้คนตัวสูง
“เปิดเลยได้ไหม”
ผมขอ แนนพยักหน้า ผมแกะออกดูทันที ข้างในเป็นเครื่องปริ้นรูปถ่ายครับ
“นี่มันแพงนะแนน”
“จริง ๆ ไม่ใช่ของแนนคนเดี๋ยวหรอก ไปอ้อนพวกพี่ ๆ เลยได้ไอ้นี่มา”
“ขอบใจนะ”
ผมยิ้มอย่างดีใจ เดินไปเอาขนมกับเครื่องดื่มมานั่งกินด้วยกัน โดยมีพี่ทัศน์นั่งมองอยู่เงียบ ๆ ไม่นานพี่เขาก็เดินขึ้นห้องไป ส่วนผมนั่งคุยกับแนนจนถึงตีสองก็ชวนกันเข้านอน
ห้องผมแคบครับ จะแยกไปนอนที่อื่นก็ไม่ได้ เราจึงต้องนอนด้วยกัน เราสนิทกันมากจนมองข้ามเรื่องเพศไปแล้ว
ผมกับแนนตื่นไปโรงเรียนด้วยกันตามปกติ พอเลิกเรียนก็กลับบ้าน พี่นั่งเอกเขนกอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา ผมเดินเลยขึ้นห้องไป
ผมชะงักทันที่เปิดประตูออก เพราะบนเตียงที่เคยโล่งโจ้ง ตอนนี้มีกล่องของขวัญวางไว้อยู่ ผมรีบเดินเข้าไปดูทันที
“มาได้ไง”
ผมลองเขย่านิด ๆ รีบแกะออกดู ตาโต เพราะข้างในเป็นโน้ตบุ๊กของ Mac ขนาด 14 นิ้ว ของใหม่ซะด้วย
ใครให้?
ถ้าคนที่เข้าห้องผมได้ก็มีแค่…
“พี่ทัศน์!”
ผมรีบวิ่งลงไปข้างล่างทันที
“พี่ทัศน์ ที่อยู่ในห้อง ของพี่ใช่ไหม”
“อะไร”
“ของขวัญ”
พี่ทัศน์ยักไหล่
“แค่ของที่ซื้อมาแล้วไม่ได้ใช้ เลยทำบุญทำทานไป”
ผมยิ้มแป้น
“ขอบคุณครับ ไทม์จะดูแลอย่างดีเลย”
พี่ทัศน์ทำหน้าอึกอัก ผมยิ้ม วิ่งกลับขึ้นห้องไปอีกรอบ หยิบโน้ตบุ๊กมานั่งลูบไล้เบา ๆ
“ไทม์สัญญาว่าจะเก็บไว้อย่างดีเลย”
[ต่อค่ะ 50%]
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาทำกับข้าวให้พี่ชายเหมือนเคย แอบแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นคนตัวสูงตื่นแต่เช้าลงมานั่งรอที่โต๊ะกินข้าวแล้ว ผมไม่ได้ทัก แต่เดินไปหยิบน้ำผักและผลไม้รวมมารินใส่แก้ววางไว้ให้ เขามองกลับด้วยสีหน้าอ่านยาก ซึ่งผมจะตีความเอาเองว่า ‘ยุ่งไรด้วย ไม่ได้ขอ’
ถึงพี่จะไม่ชอบผมยังไง แต่ผมก็อยากดูแลพี่ชายให้ดีที่สุดอยู่ดี ในช่วงเวลาที่ผมสามารถทำได้ เพราะอนาคตพี่คงต้องดูแลตัวเอง หรือไม่ก็ให้พวกสาว ๆ มาดูแลให้
แอบเสียใจนิดหน่อยที่ไม่สามารถดูแลแม่ได้ แต่แม่คงมีความสุขมากกว่าในเวลาที่ไม่มีผมอยู่ใกล้ ๆ
อาหารที่ผมทำส่วนใหญ่จะเป็นของโปรดของพี่ทั้งนั้น ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปจะได้ไม่เบื่อ ผมจดรายการอาหารสำหรับวันพรุ่งนี้ลงบนตารางข้างตู้เย็น
“ไอ้นี่คืออะไร”
ผมสะดุ้งโหยงหันไปมอง มายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่
“ตารางอาหารประจำวันของพี่นั่นแหละ อยากเพิ่มหรือลดอะไรก็บอก เมนูเดิมตลอด กลัวพี่เบื่อเหมือนกัน”
พี่ทัศน์มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้านิ่ง ๆ ไม่พูดอะไร เดินกลับไปนั่งอ่านหนังสือต่อ พอทำอาหารเสร็จผมก็มานั่งกินอาหารร่วมกับพี่ทัศน์ ผมชอบช่วงเวลาแบบนี้นะ ให้ความรู้สึกเป็นครอบครัวดี
ตื่นเช้าได้ขนาดนี้สงสัยมีนัดกับสาวแน่ ๆ
พอพี่อิ่ม ผมก็ส่งนมให้ตบท้าย เก็บจานชามไปล้าง เดินออกจากบ้าน ระหว่างทางเห็นรถพี่ขับผ่านเลยไป ผมยิ้ม
“จะมีสักวันไหมน้า ที่ผมจะได้นั่งเคียงข้างไปกับพี่เนี่ย”
หึ ฝันไปเถอะไทม์
ผมบอกตัวเองในใจ ได้ยินเสียงแตรรถดังเบา ๆ ผมหันไปมอง ยิ้มทันทีที่รู้ว่าเป็นใคร
พี่อิฐสุดหล่อของผมนี่เอง พี่อิฐจอดรถ ลงมาเปิดประตูให้
“ขึ้นรถได้แล้วครับเจ้าหญิง”
“เจ้าชายต่างหาก”
ผมท้วง พี่อิฐหัวเราะ ผมขึ้นไปนั่ง ยิ่งคบด้วยยิ่งรู้สึกสบายใจแฮะ
หรือว่าจะตกลงเป็นแฟนกับพี่อิฐเลยดี?
“ไทม์ พี่อยากได้ของขวัญให้ใครบางคน เลิกเรียนแล้วไทม์ไปช่วยพี่เลือกหน่อยได้ไหม”
“ได้ครับ” ผมรับปาก
แล้วหลังเลิกเรียนพี่อิฐก็มารับไปเดินห้าง พามาหยุดอยู่ที่ร้านขายเครื่องเพชร
“ช่วยพี่เลือกหน่อยสิ เอาแบบที่ไทม์ชอบเลยนะ”
“อืม แล้วเขาอายุเท่าไหร่ ผู้หญิงผู้ชาย จะได้เลือกแบบได้ถูก”
“ผู้ชาย อายุและนิสัยเหมือนไทม์เลย ถึงบอกว่าเลือกแบบที่ไทม์ชอบได้เลยไง”
ผมยิ้ม เลือกขึ้นมาแบบหนึ่งที่คิดว่าสวยและราคาก็ไม่แพง
“ห่อให้ด้วยนะครับ”
พี่อิฐบอกพนักงาน พอจ่ายเงินเสร็จ พี่อิฐก็พาไปเดินเล่นต่อ ดูหนังอีกเรื่อง ตบท้ายด้วยการไปแย่งกันกินหมูกระทะกันในร้านฮอตพอต
ไม่เกินสามทุ่ม พี่อิฐก็ขับรถมาส่งที่หน้าปากซอยเหมือนเดิม
“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ”
พี่อิฐยิ้ม หันไปหยิบกล่องของขวัญที่บอกจะซื้อไปให้ใครสักคนมายื่นให้ ผมมองงง ๆ
“สุขสันต์วันเกิด ให้ช้าไปหน่อยอย่าว่ากันนะ แนนเพิ่งบอก”
โห สองคนนี้ไปคุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“ล้อผมเล่นหรือเปล่าครับ ของแพงขนาดนั้น ผมไม่เอาหรอก”
“ทำร้ายน้ำใจกันจัง”
พี่อิฐทำหน้าหงอย
“ก็มันแพงนี่น่า”
“สำหรับไทม์น่ะใช่ แต่สำหรับพี่ถือว่าเป็นเงินเล็กน้อย รับไว้เถอะนะ”
เขาทำหน้าอ้อน ๆ ผมนิ่งคิด ก่อนพยักหน้ารับ
“ให้พี่เป็นคนใส่ให้ได้ไหม”
ผมพยักหน้าอีกรอบ พี่อิฐดึงกล่องของขวัญไปแกะเอง ใส่ให้เบามือ
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
“ขอบคุณครับ”
“วันหน้าพี่จะพาไปทำบุญ”
“ดีเลย อยากทำอยู่เหมือนกัน วันเกิดใส่แต่บาตรอย่างเดียว”
“อืม งั้นวันเสาร์นี้ละกัน”
ผมยิ้มแป้น ก้าวขาลงจากรถ เดินเข้าซอย จับสร้อยที่คอมาตลอดทาง ก่อนรีบกระโดดเข้าข้างทางเพราะมีรถวิ่งมาเฉี่ยว ผมหันไปมองถึงได้รู้ว่าเป็นใคร
พี่ทัศน์
“อยากให้ตายขนาดนั้นไม่เหยียบกันไปเลยล่ะ”
ผมบ่นตามหลัง
“หึ ทำอะไรหัดเกรงใจชาวบ้านเขาบ้างนะ”
พี่ทัศน์ต่อว่าทันทีที่ผมเดินเข้าบ้าน
“ทำอะไร”
“ไปกอดกับผู้ชายในรถ ยังจะมาทำหน้าใสซื่ออีก”
“ผมว่าพี่เนี่ย นอกจากจะเจ้าชู้แล้วสายตายังไม่ดีอีกต่างหาก เป็นโรคคิดเองเออเองด้วย”
“ฉันเห็นมากับตา”
“นั่นแหละ ถึงได้บอกไงว่าสายตาไม่ดี ถ้าหมายถึงพี่อิฐล่ะก็ เขาซื้อของขวัญเป็นสร้อยคอให้ แล้วอาสาใส่ให้เฉย ๆ”
ผมบอกแค่นั้น ไม่รอให้เขาหาเรื่องต่อ เดินเลยจะขึ้นห้องแต่ถูกรั้งจับข้อมือไว้
“อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อนอกบ้านแบบนั้น มันจะเสียมาถึงวงศ์ตระกูล”
ผมหลุบเปลือกตาลงต่ำ
“พี่คงลืมไปแล้วมั้งว่าผมไม่ได้ใช้นามสกุล ‘เทวาสถิต’ ถึงจะทำอะไรเสียหายไป รับรองได้ครับว่าไม่มีใครสาวมาถึงแน่ ๆ”
ผมบิดข้อมือออกเดินขึ้นห้องไป
ผมเคยถามว่าทำไมผมไม่ได้ใช้นามสกุลเทวาสถิต เหตุผลที่ได้ก็คือ แม่กลัวว่าถ้าวันใดวันหนึ่งผมเกิดทำตัวเสีย ๆ หาย ๆ ขึ้นมา จะได้ไม่เสียไปถึงวงศ์ตระกูล เพราะงี้แหละ เลยไม่มีใครรู้ว่าผมกับพี่เป็นพี่น้องกัน
ผมกลับมานั่งทำงานต่อ มองไปยังโน้ตบุ๊กที่พี่ชายให้มา ลูบไล้มันเบา ๆ ด้วยความดีใจ ได้ยินเสียงทุบประตูดังขึ้น ผมลุกไปเปิด พี่ทัศน์ไม่พูดอะไร เดินตรงไปหยิบ Mac เครื่องนั้น
“พี่จะทำอะไร”
“เอาของของฉันคืน”
“แต่พี่ให้ผมแล้วนะ”
“ให้ได้ก็คืนได้ ได้ของจากคนอื่นแล้วนี่”
“พี่ทัศน์!!”
ผมเรียกหวังเตือนสติ
“สายชาร์จอยู่ไหน เอาคืนมาด้วย”
“พี่ทัศน์!!”
ผมเตือนสติอีกรอบ เขามองผมกลับด้วยสายตานิ่ง ๆ บ่งบอกว่าเอาจริง ผมกัดฟันแน่น จำต้องเดินไปหยิบสายชาร์จมายื่นคืนให้
“เอากล่องกับพวกกระดาษห่อด้วยไหม”
“ไม่ต้อง ขยะ”
“หึ ไม่หรอก นั่นแหละของขวัญจากพี่สำหรับผมเลยล่ะ”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ ยิ้มเยาะตัวเองที่หวังดีใจอะไรไปกับผู้ชายคนนี้
“แค่นี้ใช่ไหม ผมจะได้ทำงานต่อ”
ผมเชิญเขาออกกลาย ๆ พยายามกลั้นบางสิ่งไม่ให้มันร่วงหล่น เขาหันหลังเดินออกไปพร้อมโน้ตบุ๊กเครื่องนั้น ผมปิดประตูลง ล็อกกลอนแน่นหนา แล้วน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ค่อย ๆ พากันไหลร่วง ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ ก้มหยิบกล่องเปล่าและกระดาษห่อของขวัญขึ้นมาดู
เพราะตอนนี้สองสิ่งนี้กลายเป็นของขวัญสำหรับผมไปแล้ว
“ไม่ได้นะไทม์ นายจะมายอมแพ้กับชีวิตแค่นี้ไม่ได้”
ผมปาดน้ำตาออก กัดฟันฮึดสู้ เก็บของเข้าที่ แล้วนั่งทำงานต่อ
To be Con...
ไหน ใครบอกว่าอยากได้ของขวัญจากพี่ทัศน์ ให้แล้วขอคืนแบบนี้ยังอยากได้ไหม
พระเอกข้าน้อยสติลคงความเลวเสมอต้นเสมอปลาย เรื่องหน้ายิ่งกว่านี้ อุวะฮ่าๆ เราจะทำฟาร์มเปลือกทุเรียนส่งออก ได้มาแยะตั้งแต่พี่หมอ เรื่องนี้ไม่เท่าไหร่ หึๆ
มีคนถามมาว่าไม่มีเพจสำหรับติดตามนิยายเรื่องนี้เหรอ ถ้าเฉพาะเรื่องนี้ไม่มีค่ะ แต่ไปที่เพจนักเขียนได้เลย แจ้งอัพทุกเรื่อง = = >>facebook.com/Memew28 กดไลค์แล้วกดปุ่ม 'รับการแจ้งเตือน' และเห็นเพจนี้ก่อนด้วยนะคะ ไม่งั้นข้อมูลมันไม่โชว์ให้ทั้งหมดเน้อ ^^
เลิฟ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
