หัวข้อ: Boy friends (3P) -.,- EP.24 หนีไม่พ้น [P.13] [21-10-2016] (ตอนจบ)

[buathongfin]

ก็คงจะสองคนนั่นแหละ

[mystery Y]

สองพี่น้องนั่นชัวร์!

[Fragrant]

สองพี่น้องตัวช. แน่ๆเลย ชอบแกล้งเอ้ประจำ 

[yuyie]

น่าจะสองคนนั้นแหละนะ

[uknowvry]

ร้ายนักกกกกกนะะะะะะ

[mukmaoY]

น่ากลัวอ่ะ แกล้งแรงไป

[p_phai]

 

[iceman555]

 

[วายซ่า]

อิสองพี่น้องนี่แน่ๆ

[่jum]

จะใครถ้าไม่ใช่ไอ้หื่นพี่น้อง 

[mellowshroom]

^
^
^
^
รีบนน่าเกลียดมากกกก

[zombi]

ขยันหาที่แปลกๆ วิธีการใหม่ๆนะ

อย่างนี้จะหนีไปไหนรอด

[memew]

Boy Friends: 21
ตามหาสองเพื่อน     
 

 
ผมสะลึมสะลือลืมตาตื่นอีกทีตอนตะวันสายโด่ง ปวดเมื่อยร่างกายไปหมด ก่อนภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ จะไหลกลับคืนมาอีกครั้ง ผมรีบลุกพรวดขึ้นนั่งหันมองไปรอบ ๆ
 
พวกนั้นไปกันแล้วใช่ไหม!
ผมหันไปทางหน้าประตูอีกที รีบวิ่งไปกดล็อก ก่อนวิ่งกลับมาซุกผ้าห่มต่อ รอดูท่าทีว่าจะมีใครมาเคาะห้องรึเปล่า
 
พอทุกอย่างเงียบ ผมถึงได้เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างตัว รู้สึกแย่เอามาก ๆ ที่ต้องมามีอะไรกับคนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนตัวเองแบบนี้
 
ใช้เวลาไม่นานผมก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เดินออกมามองหาอาวุธ ไม่มีอะไรใช้ได้เลยยกเว้นมือถือเครื่องเดียว ผมรีบกดโทรหาเพื่อน แต่พวกมันปิดเครื่องกันหมด
 
แล้วนี่พวกมันกลับมากันแล้วรึยัง
 
ผมกล้า ๆ กลัว ๆ เดินไปจับลูกบิดประตูห้อง หมุนเปิดออกช้า ๆ โผล่หน้าออกไปดู ข้างนอกเงียบสนิท แต่ผมไม่ไว้ใจความเงียบอีกต่อไปแล้ว เพราะมันอาจซ่อนใครไว้ก็ได้
 
ผมหันซ้ายหันขวา เดินย่อง ๆ ออกไปด้านนอก กวาดเช็คไปทั่วทั้งห้องรับแขกจนถึงในครัว ข้างนอกว่างเปล่า ผมเดินตรงไปยังห้องไอ้ชิน ค่อย ๆ หมุนเปิดประตู สอดหน้าเข้าไปดูภายใน
 
“ชิน” ผมเรียกเสียงเบา ข้างในไม่มีใครเลย ผมละจากห้องไอ้ชินไปยังห้องพี่เชน ไม่มีคนเหมือนกัน
 
นี่สองคนนั้นยังไม่กลับมากันอีกเหรอ
 
ผมเปิดประตูบ้านพักออกไปเช็คด้านนอก ดีว่าคนเยอะ เห็นแล้วค่อยเบาใจขึ้นหน่อย ผมรีบกลับเข้าบ้าน ล็อกประตูหน้าต่างทุกบานจนแน่น
 
ว่าแต่พวกมันเข้ามาได้ยังไงกัน ไม่มีรอยงัดแงะเลยสักจุด ผมเดินไปเช็คดูว่ามีอะไรในบ้านหายหรือเปล่า
 
ไม่มีสักชิ้นทั้งของผมและของเพื่อน รถพี่เชนก็ยังอยู่
 
แล้วนี่พวกมันจะเข้ามาทำอะไรกัน ถ้าไม่ได้ขโมยของ หรือจะเข้ามาเพื่อข่มขืนผมอย่างเดียวเนี่ยนะ
 
บ้าน่า เป็นไปไม่ได้ ผมนิ่งคิด ก่อนล้วงหยิบมือถือมากดโทรหาเพื่อนอีกรอบ ฝากข้อความเหมือนเดิมครับ
 
หึ เอาผู้หญิงกันเพลินเลยล่ะสิ
 
จะทำยังไงต่อล่ะทีนี้ จะให้อยู่คนเดียวก็ไม่ไหว จะให้ไปหาตำรวจก็ไม่กล้า จะติดต่อเพื่อนก็ไม่ได้ จะกลับเงินก็ไม่พออีก ผมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ยกเข่าขึ้นมากอดไว้หลวม ๆ น้ำตาพากันซึมออกมา ตอนนี้มันทั้งโกรธทั้งกลัว ทั้งเหงาและน้อยใจ ทุกอย่างผสมปนเปรวมกันไปหมด
 
ผมนั่งคอยให้เพื่อนกลับมาไปเรื่อย ๆ ความกลัวเริ่มน้อยลง ความโกรธเริ่มเบาบาง แต่ที่มีมากขึ้นคือความน้อยอกน้อยใจที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวแบบนี้
 
เหงาด้วย หิวอีกต่างหาก (แต่อย่างหลังนี่แก้ง่ายครับ แฮะ ๆ)
 
แต่คิดไปคิดมา กับอีแค่เพื่อนไม่อยู่ ทำไมต้องมานั่งเหงาแบบนี้ด้วยวะ
 
มึงเป็นผู้ชายนะเอ้ ถึงไม่มีเพื่อน ก็เที่ยวคนเดียวได้ กลับไม่ได้ก็อยู่จนกว่าพวกมันจะกลับมาละกัน รถมันก็ยังอยู่นี่ หนีไปไหนไม่ได้หรอก อยากมาเล่นน้ำไม่ใช่รึไง กลัวมากก็อดเล่นกันพอดี
 
ผมรีบดันตัวลุก พวกที่มากันเมื่อคืน คงไม่โผล่มากันตอนกลางวันหรอก ผมรีบวิ่งเข้าห้องไปเปลี่ยนเป็นชุดเล่นน้ำ ไม่นานก็ออกมายืนเนียนเป็นนักท่องเที่ยวกับเขาบนชายหาด เลือกจุดที่คนอยู่กันเยอะ ๆ เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น คนจะได้ช่วยได้ทัน
 
แดดแรงครับ คนต่างชาติพากันนอนอาบแดดเป็นทางยาว ที่เห็นกำลังเล่นน้ำอยู่ก็มีแค่เด็กตัวเล็ก ๆ กับวัยรุ่นบางคนเท่านั้นแหละ ผมเดินลงไปในน้ำ ดำผุดดำว่ายเล่นอยู่คนเดียว   
 
แต่เล่นไปเล่นมา ชักไม่สนุกแฮะ
 
ผมหยุดเล่น เดินลากตัวผ่านน้ำที่สูงท่วมอกไปยังจุดที่น้ำสูงเพียงน่อง ทิ้งตัวลงนั่งปล่อยให้น้ำท่วมปริ่มอยู่แถว ๆ บั้นเอว คลื่นน้ำไหวเป็นระลอกซัดสาดจนตัวผมเอนไปมา 
 
มองไปด้านซ้าย เห็นเด็กตัวเล็ก ๆ กำลังฝึกตีขาบนน้ำ โดยมีคุณพ่อจับมือเอาไว้ส่วนคุณแม่ยืนยิ้มให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ ทำให้ผมนึกไปถึงพ่อกับแม่ผมเลย เพราะก่อนพ่อเสีย พ่อก็เคยสอนผมว่ายน้ำแบบนี้เหมือนกัน(ซึ่งไม่ควรฝึกลูกว่ายน้ำในทะเลครับ น้ำเข้าตาแสบมาก ขอบอก ฝึกว่ายในสระหรือน้ำจืดจะดีกว่า)
 
ผมยิ้มนิด ๆ นึกไปถึงหน้าแม่ วันไหนว่าง ๆ น่าจะชวนแม่ละจากงานมาเที่ยวบ้างดีกว่า
 
หันมองไปอีกด้าน เห็นเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งเล่นไล่จับกันอยู่ หนึ่งในนั้นถูกเพื่อนผู้ชายจับโยนลงน้ำ ผมนึกภาพตาม ถ้าเป็นพวกผมเล่น คนถูกโยนคงเป็นผม และคนโยนคงเป็นไอ้ชิน โดยมีพี่เชนยืนหัวเราะอยู่ข้าง ๆ
 
หันกลับมามองความเป็นจริง มีเพียงผมกับเงาสะท้อนผืนน้ำเท่านั้น 
 
เหงาแฮะ นี่ผมติดเพื่อนมากเกินไปหรือเปล่า
 
ผมอยู่เล่นน้ำคนเดียวกระทั่งตะวันลับฟ้าถึงได้เดินกลับที่พัก คาดหวังว่าจะได้เจอพวกมันในนั้น แต่บ้านกลับว่างเปล่า
 
ผมล็อกบ้าน อาบน้ำอีกรอบ เล่นน้ำนานไปหน่อย ตัวแดงเป็นรอยเลย ผมพินิจตัวเองในกระจกอีกที ผมเป็นผู้ชาย ผู้หญิงเกิดมาเพื่อคู่กับผู้ชาย สองคนนั้นจะเลือกผู้หญิงก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
 
แต่รู้สึกวูบโหวงในใจยังไงพิกล
 
หลังจากแต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินออกมารอที่ห้องนั่งเล่น หกโมงกว่าแล้วสองคนนั้นก็ยังไม่กลับ ผมลุกเดินไปหาอะไรกิน ก่อนกลับมานั่งดูทีวีฆ่าเวลาต่อ จนสองทุ่มกว่าพวกมันก็ยังไม่โผล่ ผมกระหน่ำโทรไปหาหลายรอบมาก แต่ไม่ติดเลยสักสาย
 
รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาตงิด ๆ แฮะ
 
ผมนั่งรอไปเรื่อย ๆ กระทั่งสี่ทุ่ม ยิ่งนานผมยิ่งรู้สึกร้อนรน เพราะปกติพวกมันไม่เคยปิดมือถือกันนานขนาดนี้
 
หรือว่าจริง ๆ แล้วพวกมันสองคนถูกดักทำร้าย!
 
ผมรีบลุกพรวดขึ้นยืน หันซ้ายหันขวา เอาไงดี ให้รออยู่เฉย ๆ แบบนี้ไม่ดีแน่ ไปตามหาพวกมันดีกว่า ถ้าหาไม่เจอค่อยแจ้งตำรวจอีกที
 
ผมรีบวิ่งพรวดพราดกลับเข้าห้อง เปลี่ยนจากเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสำหรับใส่นอนมาเป็นเสื้อยืดกางเกงยีนสำหรับออกนอกบ้านแทน ผมรีบวิ่งออกจากบ้าน ก่อนเบรกตัวโก่งอยู่หน้าประตู
 
แล้วจะไปตามหาพวกมันที่ไหนล่ะ 
ผมนึกทบทวน น่าจะเริ่มจากที่ที่แรกที่พวกมันไปดีกว่า
 
ผมรีบวิ่งไปที่เคาน์เตอร์สอบถามเส้นทางของผับเปิดใหม่ ดีว่ามันอยู่ไม่ไกล พอเดินได้ แต่ทางที่พักเขาเตือนว่าอายุไม่ถึง เขาไม่ให้เขา
 
ผมกลับมาคิดทบทวนอีกรอบ เอาไงดีว่ะ จริง ๆ ไอ้ชินก็อายุไม่ถึงครับ แต่มันเข้าได้เพราะรูปร่างหน้าตาและการแต่งตัวมันให้ ผมก้มมองตัวเอง หน้าตาผมคงไม่ผ่าน(หน้าแอบเด็ก) การแต่งตัวยิ่งแล้วใหญ่ ผมรีบวิ่งกลับเข้าบ้าน ตรงไปยังห้องไอ้ชิน รื้อหาเสื้อผ้ามันมาใส่
 
แต่ไม่มีตัวไหนใส่ได้เลย ทั้งรูปแบบและไซส์ ผมเดินไปที่ห้องพี่เชนต่อ เสื้อผ้าของพี่เชนจะเยอะกว่าของไอ้ชินเยอะ จริง ๆ มากันแค่สามวัน แต่พวกมันเล่นขนเสื้อผ้ามากันอย่างกับจะอยู่สักวีคหรือสองวีค ผมไล่หา กระทั่งเจอเสื้ออยู่ตัวหนึ่ง เป็นรูปแบบที่ผมพอใส่ได้ แบรนด์ดังด้วย หน้าตาไม่ผ่าน เอายี่ห้อเข้าข่มละกัน
 
ผมเคยเห็นพี่เชนใส่อยู่ครั้งหนึ่ง เท่เอามาก ๆ ผมรีบถอดเสื้อตัวเก่าออก สวมเสื้อตัวนั้นผ่านหัวทันที
 
แต่ผลปรากฏ
 
ผมขมวดคิ้ว จ้องมองตัวเองในกระจก
 
“ทำไมมันเป็นแบบนี้เนี่ย”
เพราะเสื้อที่เคยยาวแค่เอวพี่เชน ตอนนี้มันยาวคลุมไปถึงสะโพกผม แขนเสื้อที่น่าจะยาวแค่ข้อมือ แต่กลับยาวจนคลุมทุกปลายนิ้วผม อกเสื้อที่เคยโชว์กล้ามแน่น ๆ ของพี่เชน ตอนนี้มันโชว์แค่ร่องอกผม เห็นรอยคิสมาร์คจาง ๆ ด้วย ไม่รู้เป็นของใคร ขยับทีหัวนมแทบโผล่
 
“ทำไมมันแตกต่างกันขนาดนี้วะ” เหมือนเด็กผู้หญิงยังไงพิกล ผมยืนชั่งใจ
 
เอาไงดี หรือว่าจะกลับไปใส่ชุดของตัวเองเหมือนเดิมดี ไม่ต้องคิดให้นานครับ เพราะอย่างน้อยชุดนี้ก็ทำให้ผมดูดีขึ้น (คิดว่านะ) แบรนด์มันดังด้วย - - ดีกว่าใส่เสื้อลายการ์ตูนโนเนมของผมเยอะ
 
ผมรีบล็อกประตู วิ่งออกจากบ้านทันที คนมองกันใหญ่ แต่ก็ดีกว่าเดินคนเดียวเงียบ ๆ ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีผมก็เดินมาถึงที่หมาย
 
ใหญ่ใช่ได้เลยครับ ผมทำใจกล้า ค่อย ๆ เดินเข้าไปภายใน ถ้าเขาตรวจ ก็จะบอกว่าลืมเอาบัตรมา ถ้าเขาไม่ยอมค่อยหาหนทางอีกที
 
แต่กลับเข้าได้ง่ายกว่าที่คิด สงสัยเพราะเป็นผับเปิดใหม่ เขาเลยไม่เข้มงวดเท่าไหร่
 
ผมกวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อหาเพื่อนตัวเอง คนเยอะครับ กลิ่นอะไรต่อมิอะไรลอยคลุ้งเต็มไปหมด โดยเฉพาะบุหรี่กับน้ำหอม เสียงก็ดัง ไม่รู้ที่แบบนี้มันน่าเที่ยวตรงไหน
 
ผมขยับลึกเข้าไปมากขึ้น กวาดมองไปรอบ ๆ คนเยอะให้ตาย เจอพนักงานอยู่คนหนึ่ง ผมรีบเดินไปหาหวังขอความช่วยเหลือ แต่ยังไม่ทันถึงตัวข้อมือผมก็ถูกคว้าไว้ ผมหันไปมองคนทำ
 
ตอนแรกก็คิดว่าเป็นยามหรือพวกไอ้ชินซะอีก แต่ไม่ใช่ครับ เป็นผู้ชายท่าทางดูดีคนหนึ่ง อายุน่าจะราว ๆ สามสิบปลาย ๆ เขายิ้มให้ผมนิดหนึ่ง ผมมองกลับงง ๆ
 
“มาคนเดียวเหรอ ให้พี่ดื่มเป็นเพื่อนไหม”
 
ผมมองคนตรงหน้างง ๆ ยิ่งกว่าเดิม อะไรกัน อยู่ดี ๆ ก็มาชวน ผม พยายามตีเจตนาของคนตรงหน้า แต่พอเห็นสายตาแบบนั้นแล้ว บางทีเขาอาจเข้าใจอะไรผิดอยู่ก็ได้
 
“ขอโทษครับ ผมเป็นผู้ชาย”
ผมบอกแบบไม่ให้เสียมารยาท เผื่อเขามองผิดคิดว่าผมเป็นผู้หญิง(ก็ชุดนี้มันเหมือน)
 
“พี่รู้ ถึงได้เข้ามาทักไง”
 
ผมมองคนตรงหน้าอึ้ง ๆ นี่ผมกำลังถูกผู้ชายจีบอยู่เหรอเนี่ย
 
“แต่ขอโทษครับ พอดีผมไม่ใช่เกย์” ผมบอกเขาดี ๆ พยายามดึงมือกลับ แต่เขาไม่ปล่อย
 
“อย่าโกหกดีกว่าน่า พี่ดูออก”
 
ผมเริ่มมองเขาแบบไม่พอใจ มารู้จักตัวกูดีกว่ากูได้ไงวะ!
 
“ขอโทษครับ แต่ผมว่าคุณคงดูคนผิดแล้ว” ผมพยายามจะแกะมือออก แต่เขาไม่ปล่อย
 
แม่.ง ทำไมช่วงนี้มีแต่พวกโรคจิตเข้ามาหาจังวะ 
 
“เชื่อสิ พี่มองไม่เคยพลาดว่าใครเคยผ่านมือผู้ชายมาแล้วบ้าง” พูดจบ เขาก็ตะปบหมับเข้าที่สะโพกผม คลึงเบา ๆ จนผมรู้สึกหวิว
 
สงสัยร่างกายผมจะชินมือผู้ชายแล้วจริง ๆ   
 
“นี่ไงล่ะ หลักฐาน” เขากดสะโพกผมเข้าหาตัว “อย่าโกหกเลย คืนนี้ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนดีกว่า รับรองพี่จะทำให้นายมีความสุขสุด ๆ”
 
“ปล่อย!” ผมรีบผลักคนตรงหน้าออก แต่เขาไม่ปล่อย
 
ทำไมไม่มีใครเข้ามาช่วยเลยวะ   
 
เขาจับหน้าผมแหงนขึ้น ผมตาโต รู้ครับว่าเป้าหมายเขาคืออะไร ผมรีบเบี่ยงหน้าหนี พอพลาดจากปากเขาก็เลื่อนไปที่ลำคอแทน งับเบา ๆ จนขนผมพากันลุกซู่ ยิ่งหลบ ปากนั้นยิ่งซุกไซ้มากขึ้น
 
“หอมจัง”
 
“ปล่อย!” ผมพยายามขัดขืน   
 
“ขอโทษครับ มีธุระอะไรกับเพื่อนผมหรือเปล่า” เหมือนได้ยินเสียงระฆังดังมาช่วยชีวิต คนตรงหน้าหยุดการกระทำลงมองไปทางต้นเสียง ผมหันไปมองตาม 
 
“ชิน”
 
“อ้าว มีคนมาด้วยหรอกเหรอ ก็เห็นมาเดินเตร่อยู่คนเดียว คิดว่าไม่มีคู่ซะอีก”
 
“งั้นก็ปล่อยคนของผมได้แล้ว”
อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงนั้นมาพร้อมกับอ้อมแขนแกร่งที่สอดเข้ามาคล้องเอวผมไว้ด้วยมือเดียว ดึงเบา ๆ จนผมถอยหลังหลุดออกจากคนแปลกหน้า ไปอยู่ในอ้อมกอดคนดึง ผมเอี้ยวแหงนหน้าขึ้นมอง
 
“พี่เชน”
 
พี่มันกระชับกอดผมแน่น ได้ยินเสียงหัวใจพี่มันผ่านแผ่นหลังได้ชัดเจนเลย พี่เชนจ้องตาคนตรงหน้าเขม็ง
 
คนนั้นยกสองมือเสมอไหล่ทำท่ายอมแพ้
 
“มีคนควงแล้วก็บอกกันดี ๆ สิ”
เขาบอกแค่นั้น หันหลังเดินจากไป ผมพ่นลมหายใจออกแรง
 
ดีที่ไม่มีเรื่อง แล้วก็ดีที่ไม่ถูกทำอะไรมากไปกว่านี้
 
“มาทำอะไรในที่แบบนี้!”
พี่เชนถามกลับเสียงดุ ผมรีบดันตัวออกไปยืนอยู่ห่าง ๆ
 
“ก็พวกพี่ไม่ยอมกลับกันสักที ผมเป็นห่วงเลยออกมาตามหา ขอโทษด้วยที่เอาชุดพี่มาใส่โดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน”
 
พี่มันจ้องหน้าผมนิ่ง ๆ ก่อนมองต่ำลงไปด้านล่าง 
 
“ไม่เห็นโน้ตที่กูทิ้งไว้ให้บนโต๊ะรึไง”
ไอ้ชินมันถาม ผมหันไปมอง ส่ายหน้าไปมาปฏิเสธ
 
มีที่ไหน ถ้าเห็นจะออกมาตามหาทำไมให้เมื่อย
 
“ไม่มี โทรหาตั้งหลายรอบก็ไม่ติด ไม่เป็นอะไรกันก็ดีแล้ว กูแค่เป็นห่วง งั้นเชิญตามสบายนะ กลับก่อนล่ะ”
พูดจบผมก็หันหลังเตรียมจะเดินหนี แต่พี่เชนรั้งเอวไว้
 
“ปล่อยพี่เชน”
ผมพยายามแกะมือพี่มันออก แต่พี่มันไม่ยอมปล่อย ยังไม่ทันได้ขัดขืนมากไปกว่านี้ ก็มีสองสาวเดินเข้ามาใกล้ ซึ่งถ้าจำไม่ผิด น่าจะเป็นคนเดียวกันกับเมื่อคืน 
 
คนหนึ่งเดินมาเกาะแขนไอ้ชินแน่น ส่วนอีกคนเดินมาดึงแขนพี่เชนออกจากเอวผมแล้วเอาไปกอดเอวตัวเองแทน
 
เหมือนถูกตบหน้าเบา ๆ บอกตามตรงว่ารู้สึกดีตอนพี่เชนกอด และรู้สึกแย่มาก ๆ ตอนถูกจับแยก
 
“ใช่เพื่อนที่อยู่ด้วยกันเมื่อคืนหรือเปล่าคะ แหมวันนี้มาซะน่ารักเชียว”
 
แล้วเมื่อวานกูดูไม่ดีรึไง -*- ผมแอบมองเคือง ๆ
 
“เสียดายที่เราไม่มีเพื่อนมาด้วยอีกคน ไม่งั้นจะได้ครบคู่”
เธอบอกต่อ ผมเขยิบออกมายืนอยู่ห่าง ๆ ความรู้สึกแปลก ๆ กรุ่นขึ้นมาในจิตใจมากขึ้น
 
“เที่ยวกันตามสบายละกัน กลับก่อนล่ะ”
ผมบอกอีกที เตรียมจะเดินหนีแต่ถูกดึงกลับแรงจนหน้าอกแปะเข้ากับกล้ามแน่น ๆ คนดึง
 
ตอนแรกก็คิดว่าเป็นพี่เชน แต่ไม่ใช่ครับ
 
“ชิน”
ผมครางเรียก มันจ้องหน้าผมเขม็ง แอบหวิวไปกับสายตานั้นเบา ๆ เป็นไปได้ อยากให้มันกอดผมแทนผู้ชายคนนั้นจริง ๆ
 
“ชิน มีอะไรรึเปล่า ถ้าไม่มีกูจะกลับ”
ผมดันตัวออกเบา ๆ แต่มันรั้งกลับไปกอดใหม่
 
“ชินปล่อยก่อน”
ผมพยายามยื้อตัวออก แต่แทนที่มันจะปล่อย กลับกระชับอ้อนแขนแน่นขึ้นไปอีก
 
“ชิน”
ผู้หญิงคนนั้นกระแซะเข้ามาใกล้ เพื่อนผมปรายตามอง
 
“ตามสบายนะ เดี๋ยวผมจะไปนั่งดื่มกับเพื่อน”
 
“ให้พวกเราดื่มด้วยสิ” เธอร้องขอต่อ
ผมแอบไม่พอใจนิด ๆ รู้สึกถึงความไม่พอใจที่กรุ่นขึ้นมาจากตัวไอ้ชินด้วย มันไม่ค่อยชอบผู้หญิงช่างตื้อเท่าไหร่
 
“โทษที พอดีผมไม่ชอบเอาใครรอบสอง”
 
ผู้หญิงคนนั้นอ้าปากค้าง สลัดแขนไอ้ชินออกแรง กรี๊ดเสียงดัง
 
“เลวมาก!!”
 
“ต่างกันตรงไหน”
ไอ้ชินยักคิ้วไม่สะทกสะท้าน เธอกรี๊ดอีกรอบ สะบัดตูดเดินหนีไป
 
“เอ่อ…หวังว่าเชนคงไม่เป็นแบบนั้นใช่ไหม”
ผู้หญิงที่เกาะพี่เชนอยู่ถามกล้า ๆ กลัว ๆ พี่เชนคลี่ยิ้มหล่อเหลาราวกับเทวดา แต่ผมว่ารอยยิ้มแบบนั้นแหละ น่ากลัวที่สุด
 
 
“ไม่หรอก” พี่มันตอบรับเสียงนุ่ม สาวเจ้ายิ้มแป้น “ผมเป็นสุภาพบุรุษมากพอ แล้วคุณต้องการเท่าไหร่ล่ะ” พอจบประโยคผมต้องรีบเบี่ยงหน้าหนี เพราะคุณเธอเล่นกรี๊ดดังกว่าเพื่อนของเธอซะอีก
 
ผู้หญิงนี่กรี๊ดเก่งกันจริง ๆ ผมพ่นลมหายใจออกแรง ต้องไม่ลืมว่าเพื่อนผมนั้นเป็นพวกเห็นแก่ตัวขนาดไหน หื่นก็เท่านั้น โรคจิตอีกต่างหาก พี่เชนนี่แหละตัวดี เห็นมาดนิ่ง ๆ ท่าทางดูอ่อนโยน แต่โหดกว่าไอ้ชินหลายขุม
 
ทุกสายตาเริ่มมองมาทางเรากันหมด อายครับ ผมรีบดันตัวเองออก
 
“กูกลับก่อนล่ะ เที่ยวกันตามสบายนะ”
กำลังจะก้าวหนีแต่ถูกรั้งแขนไว้อีกรอบ ผมหันไปมองคนทำ

ไอ้ชินเหมือนเดิมครับ
 
“ชิน ปล่อย”
 
มันไม่สนใจแรงค้านจากผมหันไปกวักมือเรียกพนักงานที่ยืนดูสถานการณ์อยู่
 
“ขอวีไอพีห้องหนึ่ง”
มันบอกสั้น ๆ พนักงานพยักหน้ารับ ผายมือให้เดินตาม ผมยื้อตัวไว้
 
“ชิน ปล่อย กูจะกลับ”
แต่มันไม่ปล่อย ลากผมให้เดินตาม ปิดท้ายด้วยพี่เชน ผมพยายามขัดขืนมาตลอดทาง จนมาถึงห้องวีไอพี
 
ห้องไม่ได้กว้างมาก แต่รอบด้านเป็นกระจก น่าจะเป็นกระจกที่เห็นได้จากด้านเดียวด้วย กลางห้องมีโซฟาตัวใหญ่อยู่สองตัว ตรงกลางมีโต๊ะสำหรับวางเครื่องดื่ม
 
พี่เชนเดินไปนั่งอีกด้าน ในขณะที่ไอ้ชินลากผมไปนั่งข้างมัน ก่อนเข้ามาพี่เชนสั่งเครื่องดื่มไปแล้ว พอนั่งเรียบร้อย พนักงานก็เอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ พี่เชนจ่ายเงิน พนักงานก็พากันเดินออกไป
 
“นายเอาเสื้อพี่มาใส่โดยไม่รับอนุญาต” พี่เชนเปิดบทเสียงเย็น ความกลัววิ่งผ่านหัวใจผมไปเบา ๆ
 
สำหรับไอ้ชินอะไรก็ได้ แต่สำหรับพี่เชนนี่บอกตามตรง ผมไม่กล้าหือเลยจริง ๆ
 
“ขอโทษ แต่กลัวว่าถ้าไม่แต่งตัวแบบนี้ เดี๋ยวพวกนั้นจะไม่ยอมให้เข้ามา” ผมบอกตามตรง
 
“ยังไงพี่ก็ไม่ชอบ”
 
“ขอโทษ”
ผมบอกเสียงหงอย ก้มหน้าสำนึกผิด กัดปากตัวเองเบา ๆ แอบเสียใจนิด ๆ เพราะที่ทำไปทั้งหมด เพราะเป็นห่วงพวกมันนี่แหละ
 
แต่ผมก็ลืมไปว่าพวกมันน่าจะดูแลตัวเองได้ ถึกขนาดนี้ ใครจะไปทำอะไรได้ แทนที่จะห่วงพวกมัน ผมน่าจะห่วงตัวเองมากกว่า มาให้เขาลวนลาม แถมยังถูกด่าฟรีอีกต่างหาก ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ ผมก้มหน้ายิ่งกว่าเดิม กำสองมือแน่น
“ไม่เป็นไร งั้นวันนี้ทำตามที่พี่บอกเพื่อเป็นการไถ่โทษละกัน”
 
ผมค่อย ๆ เงยหน้ามอง พี่เชนพยักหน้ามายังแก้วเหล้าที่วางอยู่
 
“รินเหล้าให้พี่หน่อย”
 
ผมมองแก้วเหล้า ก่อนมองหน้าพี่มันอีกที ใช้สายตาตอบไปว่า ‘เรื่องอะไรผมต้องทำ’
 
“เร็ว!” พี่มันใช้เสียงดุ ๆ เร่ง ผมสะดุ้งรีบคว้าแก้วมารินให้ทันที
 
“ทำให้กูด้วยนะ”
ไอ้ชินมันสั่ง ผมนั่งแค้นเคืองอยู่ในใจ รินให้พี่เชนเสร็จก็รินให้มันต่อ ส่วนผมไม่ดื่มครับ เป็นพวกคออ่อน อีกอย่าง แม่สั่งไม่ให้กินด้วย ผมไม่อยากทำให้แม่เสียใจ
 
ผมนั่งเบื่อ ๆ อยู่กับที่ มองผู้คนที่กำลังดิ้นกันไปมา บ้างก็นัวเนียกันจนจะเอากันอยู่แล้ว(ไม่แปลกใจเลยที่จะไม่มีใครเข้ามาช่วยตอนผมถูกลวนลามเมื่อกี้) เพราะชอบเที่ยวกันในที่แบบนี้สินะ พวกมันถึงได้หื่นกันขนาดนี้ 
 
ไอ้ชินนั่งด้วยท่าทีสบาย ๆ มองสิ่งเดียวกับที่ผมกำลังมองอยู่ มือหนึ่งถือแก้วเหล้าเขย่าเบา ๆ ยกดื่มเป็นจังหวะ อีกมือกอดเอวผมไว้หลวม ๆ เกลี่ยปลายนิ้วไปมาจนผมแอบหวิว ผมขยับหนี แต่มันดึงกลับมาใหม่
 
“ชิน กูอึดอัด โซฟาออกกว้าง”
 
มันละสายตาจากภาพตรงหน้าหันมามอง ไม่พูดอะไรแต่วางแก้วเหล้าลงแล้วอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนตักแทน ผมร้องเหวอรีบขยับตัวหนี แต่มันกอดเอวผมแน่น
 
“ชินปล่อย กูจะนั่งข้างล่าง”
ยื้อไม่ได้ก็ใช้วิธีพยายามแกะมือมันออกแทน แต่ยิ่งแกะยิ่งแน่น ยิ่งยื้อจะดึงตัวออก ร่างผมยิ่งแนบติดไปกับตัวมันใหญ่
 
“ปล่อยชิน กูว่ามึงเมามากแล้วนะ กลับกันเถอะ” ผมร้องขอ มันยิ้ม ไม่พูดอะไรโต้ตอบ
 
ลืมเอาปากมาด้วยรึไง
 
“ชิน”
ผมเตือนสติ มันไม่พูดอะไร เปลี่ยนจากกอดมาเป็นลูบไล้แผ่นหลังผมเบา ๆ ยิ่งลูบผมยิ่งรู้สึกหวิว มันลูบต่ำลงไปเรื่อย ๆ จนถึงสะโพก บีบคลึงเบา ๆจนผมเผลอครางออกมาตอบรับแบบไม่ได้ตั้งใจ น้องมันด้านล่างดีดผึ่งขึ้นมาชนด้านล่างผมทันที
 
ผมหน้าร้อนผ่าว ถึงจะรู้ว่าเสียงผมทำให้มันตื่นได้ง่าย ๆ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้ มันยังไม่หยุดมือที่กำลังนวดคลึง ยิ่งทำผมยิ่งรู้สึกดี น้องผมตื่นขึ้นมาแล้วเหมือนกัน
 
ใจหนึ่งอยากผลักไส แต่อีกใจก็อยากให้มันกอด ไม่นานความอยากก็เอาชนะมาได้


มีต่อ>>

[memew]

 
ผมเลิกขัดขืน บีบสองต้นแขนมันเบา ๆ ซุกหน้ากับอกกว้าง รอเวลาให้มันทำอะไรต่อสักที แต่มันไม่ทำ เอาแต่นั่งคลึงสะโพกผมอยู่นั่นแหละ จนเป็นผมเองที่เริ่มทนไม่ไหว
 
ผมเงยหน้ามองมันตาเชื่อม “ชิน…” ก่อนเปิดปากร้องขอ มันหยุดมือที่กำลังคลึงลง มองผมอึ้ง ๆ ผมไม่สนปฏิกิริยานั้น อารมณ์นี้อยากครับ อยากให้มันกอดจริง ๆ อยากให้มันมองผมเพียงคนเดียว อยากให้มันหลงลืมผู้หญิงคนนั้นด้วย ผมเลื่อนสองมือขึ้นไปทาบหน้ามันไว้ หวังให้มันมองผมเพียงคนเดียว
 
“นะ กอดกูที”
ผมร้องขอมันด้วยน้ำเสียงออดอ้อน มันทำหน้าอึ้ง ๆ ยิ่งกว่าเดิม ก่อนหรี่ตาลง จ้องหน้าผมเขม็ง
 
“เอ้ มึงไปฝึกท่ายั่วแบบนี้มาจากไหน”
พูดจบมันก็จับผมนอนหงาย ปลดน้องมันออก ตามติดด้วยกางเกงผม ผมไม่คิดจะขัดขืน แหงนหน้าตอบรับตอนมันค่อย ๆ กดแทรกน้องมันเข้ามา
 
ผมมองมันตาเชื่อม มันทำหน้าวาบหวิว ยิ่งมองยิ่งดูดี ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสาว ๆ ถึงได้ชอบมันนัก
 
“ชิน…”
ผมครางเรียก มันมองผมด้วยสายตานิ่ง ๆ ก่อนภาพตรงหน้าจะเบลอไปเพราะมันก้มจูบผมอยู่ ผมไม่ปฏิเสธ ซ้ำยังตวัดปลายลิ้นตอบรับอีกต่างหาก
 
สักพักมันก็ถอนปากออก ผมเลียริมฝีปากตัวเองด้วยความเสียดาย อยากให้มันจูบต่ออีกจังแฮะ
 
“เซ็กซี่จัง”
มันชม ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ หลับตาลงนิด ๆ ตอบรับความหวิว ก่อนปรือตาขึ้นมามองมันต่อ มันก้มหอมแก้มผมเบา ๆ ทำเอาหัวใจผมเต้นด้วยจังหวะแปลก ๆ ไม่นานมันก็หยุดตัวเองลง ยิ้มนิด ๆ พลิกตัวผมขึ้นไปนั่งออนท็อปบนตักมันที่นั่งอยู่
 
“ลองทำด้วยตัวเองดูสิ”
ผมไม่คิดจะปฏิเสธ อารมณ์นี้สั่งอะไรมา ผมทำหมด ผมเริ่มต้นขยับสะโพก สลับสับเปลี่ยนไปหลาย ๆ ท่า อยากให้มันมีความสุข เหมือนที่ผมมีตอนนี้ มันครางทุ้มในลำคอ เอนหลังพิงพนักโซฟา วางสองแขนราบไปกับพนักพิง ตีสีหน้านิ่ง ๆ แต่ได้อารมณ์สุด ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนมาเฟียหนุ่มที่มีสาว ๆ มานั่งเทคแคร์ แต่ผมกลับไม่รู้สึกแย่ที่จะได้เป็นอิหนูของมันเลยสักนิดเดียว
 
ผมเร่งจังหวะเร็วขึ้นตอนความต้องการพุ่งสูง มันแหงนหน้าขึ้นนิด ๆ บีบพนักโซฟาแน่น กัดฟันครางทุ้มในลำคอ
 
โคตรเซ็กซี่เลย
 
ผมเร่งจังหวะเร็วขึ้น ยิ่งเห็นมันทำท่าจะไปมากเท่าไหร่ผมยิ่งเร่งจังหวะเร็วขึ้นเท่านั้นเพื่อตามไปพร้อมกัน แต่ก่อนที่ผมจะไปถึงเส้นชัย มันดันซิ่งหนีผมไปซะก่อน ผมจะเร่งจังหวะตาม แต่มันหยุดเอวผมไว้ รีดน้ำในตัวเข้ามาภายใน
 
ผมมองมันอ้อน ๆ พยายามจะขยับต่อ แต่มันล็อกเอวผมไว้แน่น
 
“ชิน…”
ผมครางร้องขอ บดร่างกับมันมากขึ้น หวังให้มันเกิดอารมณ์อีก มันหอบนิด ๆ จ้องหน้าผมกลับ คว้าจับท้ายทอยผมไว้ ดันเบา ๆ ให้แหงนขึ้น ก่อนกดจูบลงมา
 
ผมขยับริมฝีปากตอบรับ จับสองต้นแขนมันแน่น มันค่อย ๆ ละปากออก ผมมองมันตาเชื่อม
 
“ชิน…”
 
มันยกยิ้ม
 
“พี่เชนรออยู่แน่ะ”
มันพยักหน้าไปทางพี่เชน ผมหันไปมองตาม เห็นพี่เชนนั่งเอนหลังกับพนักโซฟา กางขาออกนิด ๆ มีน้องพร้อมใช้งานตั้งโด่ท้าทายสายตารอ
 
ผมมองสิ่งนั้นอย่างหลงไหล ไม่ต้องรอให้ใครมาสั่ง ผมรีบถอนตัวจากไอ้ชินไปหาพี่เชนทันที น้ำของไอ้ชินไหลเยิ้มไปทั่วทั้งขา ผมไม่สนใจ ขึ้นนั่งน้องของพี่เชนทันที
 
พี่เชนครางทุ้มไม่ต่าง อารมณ์ค้างมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วครับ พอน้องพี่มันเข้ามาได้จนสุด ผมก็เริ่มควบทันที
 
พี่เชนปล่อยให้ผมทำเองตามใจ ผมเร่งจังหวะเร็วขึ้นหวังไปให้ถึงปลายทาง แต่พี่เชนหยุดเอาไว้ ผมมองพี่มันอ้อน ๆ
 
อยากไปใจจะขาดแล้ว
 
“พี่เชน”
ผมร้องขอบดเบียดเนื้อตัวเข้าหาพี่มันมากขึ้น
 
“ไม่ต้องรีบ คืนนี้ยังอีกยาว”
พี่มันยกตัวผมลุกยืน ลากผมเดินไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจก ถึงจะรู้ว่าเป็นกระจกที่มองเห็นได้ด้านเดียว แต่มันก็น่าอายอยู่ดี ผมหันไปมองหวังให้พี่มันเปลี่ยนใจกลับไปโซฟาเหมือนเดิม แต่พี่มันไม่สน ค่อย ๆ สอดใส่เข้ามาอีกรอบ
 
ผมลืมอายทันที หันไปร้องขอพี่มันทางสายตา
 
“อืม พี่รู้”
พี่มันตอบรับโดยที่ผมไม่ต้องพูดอะไร ดึงน้องตัวเองออกจนเกือบหลุดแล้วใส่กลับเข้ามาใหม่ ผมครางตอบรับ
 
“พี่เชนเร็ว” ผมครางร้องขอ
 
“แต่พี่ชอบช้า ๆ” พี่มันตอบกลับ ผมเอี้ยวหน้าไปร้องขอมากขึ้น “อย่างนี้แหละดีแล้ว” พี่มันยืนยันคำเดิม ก้มลงมาจูบหลังคอผมเบา ๆ ลากไปเม้มติ่งหู ความสยิวเพิ่มทวีคูณ ผมขยับสะโพกเข้าหาคนด้านหลัง 
 
“เร็ว พี่เชน” ร้องขออีกรอบ
 
“แต่พี่อยากทำช้า ๆ”
 
“ผมทรมาน”
ผมบอกอย่างอดรนทนไม่ไหว หนึ่งในนิสัยเสียของพี่มันอย่างหนึ่งคือชอบแกล้งผมนี่แหละ ผมเครือครางในลำคออย่างขัดใจ พี่มันทำไปขบติ่งหูผมไป ตัวผมนี่แทบจะระเบิด
 
“พี่ชอบเห็นเวลาที่นายทรมาน น่ารักดี”
พอร้องขอยังไงก็ไม่เป็นผล ผมเลยใช้วิธีรัดภายในแรง ๆ แทน
 
“อย่ารัดเอ้”
 
ผมไม่ทำตาม รัดน้องพี่มันแรงขึ้น
 
“ให้ตายสิ บังคับพี่เองนะ” พูดจบ พี่มันก็กระแทกน้องพี่มันใส่ผมแรง ดูจะแรงเกินไปด้วยซ้ำ แต่เวลาที่ผมต้องการจัด ๆ แรงขนาดไหนก็ไม่เจ็บเท่าไหร่ ซ้ำยังรู้สึกดียิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ
 
ขาผมลอยเหนือพื้น หน้าแนบติดกระจก ปากทำได้เพียงครางรับตามจังหวะที่กำลังโหมรุนแรง
 
พี่มันจับผมพลิกหันหน้าเข้าหาตัว ยกผมอุ้มขึ้นกลางอากาศ หลังผมยังแนบติดกระจก ผมกอดดคอพี่เชนไว้ ครางรับตามจังหวะรุนแรงนั้นอีกที
 
ไม่นานทั้งผมและพี่มันก็ไปถึงปลายทางพร้อมกัน ผมหอบหายใจแรง กอดคอพี่เชนแน่น พี่มันยังรีดน้ำตัวเองเข้ามาภายในไม่หยุด หอบหนักไม่ต่าง
 
ต้องโทษความเหงาและความกลัว ผมถึงได้รู้สึกเหมือนไม่เต็มอิ่มขนาดนี้ แทนที่ผมจะดันตัวพี่มันออกอย่างเคย ผมกลับขยับร่างกายเบา ๆ จนพี่เชนมองหน้าผมกลับ ผมมองพี่มันตาเชื่อมบอกเป็นนัย ๆ ว่าผมต้องการอีก
 
พี่มันยิ้ม “ใจเย็นเด็กน้อย” ก้มจูบผมเบา ๆ “เพราะต่อจากนี้ ต่อให้นายร้องขอ พี่ก็จะไม่หยุดให้แล้ว” แล้วพี่มันก็ทำอย่างที่พูดจริง ๆ ขยับยกตัวผมขึ้นลงเบา ๆ ให้กลืนกินน้องพี่มันภายใน
 
ผมไม่กลัวครับ เพราะถ้าจะให้ผมอยู่คนเดียวแบบเหงา ๆ สู้อยู่ให้สองคนนี้เอาจนเช้าดีกว่า 

To Be Con...
แอบเทใจให้พี่เชนเบา ๆ อร๊ายยย ละลาย >//< 


แจ้งข่าวววว
นิยายเรื่องนี้ มีวางจำหน่ายที่งานสัปดาห์หนังสือ ณ ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิตติ์ วันที่ 13-24 ตุลานะคะ บูธ B2S กับ Hermit เรื่องอื่นที่มีวางจำหน่ายด้วยคือ Try Love รักครับ ขอจีบได้ไหมครับอาจารย์ (350), Brother พี่ตัวร้ายกับนายตัวดี(250), Hate Love ทาสแค้น(1,300), Kiss Love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ(1,500), Boyfriends(300.-), วันที่ 16 เวลา 11.00-12.00 คนเขียนจะชูแวบไปแจกลายเซ็นที่บูธ B2S ไปเจอกันได้ค่าา ^^

หนังสือ&e-book http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068

[oilzaza001]

จะว่าฟินก็ฟิน แต่เรื่องที่ที่อีสองพี่น้องมันหนีไปเอาชะนีนี่ไม่โอเคอะค่ะ ดูเห็นแก่ตัวจังเลย    แถมปล่อยให้เอ้เหงาอยู่คนเดียวจนโดนข่มขืนอีก ทั้งๆที่บังคับพาเค้ามาเองแท้ๆ -*- เฮ้อมมมม 

[BlueCherries]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เชน ชิน ใจร้าย ไม่น่ารัก
ไปเที่ยวกลางคืน และหายไปเลย
ทิ้งให้เอ้ เหงาอยู่คนเดียวทั้งคืน
เอ้ ต้องเล่นน้ำทะเลคนเดียว
ทั้งที่มาเที่ยวด้วยกัน  ไม่ห่วงเอ้ เลย

[Fragrant]

บางทีเราก็หมั่นไส้ในตัวสองพี่น้องตัว ชอ. ชิชะ

[mystery Y]

สองคนนั้นทิ้งเอ้ได้ไง!

[omuya]

แบบว่า หมั่นไ้ส้ชินเชนว่ะ เหมือนเห็นเอ้เป็นของตาย

[p_phai]

 

[mukmaoY]

เอ้ตกเป็นทาสมันซะแล้ว

[memew]

Boy Friends: 22
เปลี่ยนแปลง

 
หลังกลับจากเที่ยว ผมก็กลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม แต่มันไม่เหมือนเดิม ตรงที่ผมรู้สึกอบอุ่นแปลก ๆ ในหัวใจ โดยเฉพาะเวลาที่ได้อยู่ในอ้อมแขนของสองคนนั้น
 
“นี่เอ้”
 
ผมหันไปมองคนเรียก ไอ้ภพครับ มันจ้องหน้าผมเขม็ง
 
“มีไร” ผมถามมันกลับ
 
“ช่วงนี้มึงดูเซ็กซี่แปลก ๆ นะ”
 
หะ! ผมหน้าเหวอมองหน้ามันงง ๆ
 
“ยังไง”
 
“ไม่รู้ดิ แต่ให้อารมณ์อีโรติกยังไงบอกไม่ถูก นี่ถามจริง ๆ เหอะ ช่วงนี้มีแฟนป่ะ”
มันถามด้วยสีหน้าจริงจัง ผมมองมันอึ้ง ๆ นึกไปถึงสองเพื่อนสนิทนั้นขึ้นมาทันที ผมพยายามตีสีหน้านิ่ง ๆ
 
“ยุ่งไรด้วย”
 
“ทำหน้าแบบนี้แปลว่ามีชัวร์”
 
“ไม่มี้!”
ผมตอบปฏิเสธเสียงสูง
 
“อย่ามาโกหกน่า กูเดาออก อิอ๊ะกันแล้วใช่ม๊ะ ถึงได้มานั่งอารมณ์ค้างทำหน้าเอ็กซ์ให้คนมองต่อมเซ็กซ์แตกแบบนี้”
 
ผมอ้าปากค้าง นี่ผมทำหน้าแบบนั้นจริง ๆ เหรอ
 
“ไม่เชื่อถามไอ้ชินมันดูก็ได้ จริงมะชิน”
 
ผมหันไปมองไอ้ชิน มันทำหน้าอึ้ง ๆ มองผมกลับ
 
ว่าแต่ทำไมวันนี้ไอ้ชินมันหล่อจังฮึ ปกติมันก็หล่อของมันอยู่แล้ว แต่วันนี้ ดูมันจะหล่อมากกว่าปกติ หล่อจนผมอยากให้มันกอดขึ้นมาดื้อ ๆ
 
“ชิน…”
ผมเรียกมันอ้อน ๆ มันมองหน้าผมอึ้ง ๆ ยิ่งกว่าเดิม
 
“ไม่รู้ดิ”
ก่อนตัดบท เสหน้าไปทางอื่น อาจารย์เข้ามาพอดี ไอ้ภพเลยเลิกสนใจ
 
 
 
 
 
 
ช่วงนี้รู้สึกเหมือนมีอะไรแปลกไป
 
ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองหรือเกิดขึ้นจริง ๆ เพราะปกติสองคนนั้นจะมาลากผมไปปล้ำแทบจะทุกวัน แต่สองอาทิตย์ที่ผ่านมา พวกนั้นหายไปเลย พอถาม ก็บอกว่ายุ่ง
 
แต่พวกมันก็ดูยุ่งกันจริง ๆ นั่นแหละ อย่างไอ้ชินก็ซ้อมหนักขึ้น ทั้งที่เมื่อก่อนออกจะขี้เกียจ พี่เชนก็รับอาสาไปช่วยป๊าทำงานที่บริษัท ทั้งที่เมื่อก่อนไม่อยากทำ อ้างนู้นอ้างนี่ตลอด
 
ผมทดลองชวนพวกมันไปเที่ยวดู แต่พวกมันปฏิเสธ ผมมานั่งหาคำตอบ ก่อนคำบางคำจะโผล่ขึ้นมาให้หัวใจไหววูบ
 
‘โดนเบื่อแล้ว’
 
ผมถอนหายใจเบา ๆ ก็รู้อยู่หรอก ว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ผมแอบเสียใจนิด ๆ เหมือนขาดอะไรสักอย่างไปในชีวิต
 
“ทำไมมานั่งเหงาแบบนี้ล่ะ”
 
ผมสะดุ้ง หันไปมองคนพูด ชุนมานั่งอยู่ข้าง ๆ แล้ว
 
นี่มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่
 
“ฮึ? ทำไมมานั่งเหงา ๆ แบบนี้” มันถามอีกรอบ
 
“เปล่า ไม่มีอะไร” ผมตอบกลับผ่าน ๆ
 
“เวลาที่คนถามว่ามีอะไร แล้วตอบว่าเปล่า แปลว่าคนคนนั้นกำลังมีเรื่องที่คิดไม่ตกอยู่”
 
ผมหันไปมองคนพูดอีกรอบ ตอนนี้มีหลากหลายความรู้สึกผสมปนเปรวมกันไปหมด
 
“นี่ ถามหน่อย ถ้าเราอยู่กับใครมานาน ๆ พอเขาไม่อยู่เราจะรู้สึกวูบโหวง บางทีก็เจ็บที่หัวใจนิด ๆ พอเขาไม่ทำกับเราเหมือนที่เคยทำ ก็จะรู้สึกแย่และหวาดกลัวรวมถึงหวิว ๆ แปลก ๆ อาการพวกนี้ เขารักษายังไง โรคติดเพื่อนเป็นกันอย่างนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า”
 
มันมองผมอึ้ง ๆ
 
“ตกลงว่าเขาเป็นกันอย่างนี้ทุกคนเลยเหรอ”
ผมถามย้ำอีกที ชุนพ่นลมหายใจออกแรง
 
“เอ้ นั่นเขาไม่ได้เรียกว่าโรคติดเพื่อนหรอกนะ”
 
ผมเลิกคิ้วสูง
 
“อ้าว ถ้าไม่ใช่แล้วเรียกว่าอะไรล่ะ”
 
“เขาเรียก...โรครัก”
 
ผมมองหน้าคนพูดงง ๆ ประมวนคำพูดนั้นอยู่พักใหญ่
 
ผมรู้ความหมายนะ แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือ มันจะเกิดขึ้นได้ยังไง ก็ในเมื่อนั่นคือเพื่อนผม แถมยังเป็นผู้ชายอีก รู้สึกเหมือนกันทั้งสองคนด้วย
 
“ไม่น่าจะใช่ เพราะนั่นเพื่อน แถมยังเป็นผู้ชายอีก”
 
มันหรี่ตามองหน้าผมเขม็ง
 
“เพื่อน…ผู้ชาย…ใคร”
 
“ไม่ต้องรู้หรอก” ผมตัดบท หันไปมองวิวตรงหน้าต่อ “มันน่าจะเกิดจากความเคยชินมากกว่า รู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องเกิดขึ้น แต่มันแค่แอบใจหาย”
 
“นี่ถามอะไรหน่อย”
คนข้าง ๆ ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมละสายตาจากวิวตรงหน้าหันไปมอง
 
“เวลาเพื่อนนายไม่อยู่ รู้สึกเหงารึเปล่า”
 
ผมทำท่าคิด
 
ก็เหงานะ ผมพยักหน้ารับ
 
“งั้นเวลาที่ถูกกอดหรือกอดคนคนนั้นรู้สึกอบอุ่นไหม”
 
อบอุ่นไหม
 
อบอุ่นสิ อบอุ่นมาก ๆ ด้วย ยิ่งสองคนนั้นพากันอ่อนโยนมากเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกอบอุ่นเข้าไปใหญ่ ผมพยักหน้ารับอีกรอบ
 
“คำถามต่อไปนี้ไม่แน่ใจว่าจะเคยมีไหมนะ เวลาที่มีผู้หญิงมาเจ๊าะแจ๊ะเพื่อนนาย หรือเพื่อนนายควงผู้หญิงคนอื่น รู้สึกเสียดายหรือใจหายหรือเปล่า”
คำถามนี้เล่นเอานึกไปถึงตอนเที่ยวทะเลด้วยกันครั้งที่แล้วเลย
 
ผมพยักรับหน้าหงอย ๆ
 
“โธ่เอ้ย! นั่นน่ะ เขาเรียกว่ารักแล้ว”
 
ผมขมวดคิ้ว
 
รักงั้นเหรอ…
 
แต่มันจะเป็นไปได้ไงกัน เพราะถ้ารักจริง มันต้องรู้สึกกับคนไหนคนหนึ่งสิ ไม่ใช่กับสองคนนั้นเท่ากันแบบนี้
 
“ไม่น่าจะใช่ เพราะถ้ารักใครสักคน ก็น่าจะรักแค่คนเดียวใช่ไหม” มันพยักหน้าตอบรับ “แต่เรามีเพื่อนสองคน แล้วรู้สึกแบบนั้นเหมือนกันทั้งสองคนเลย”
 
ชุนอ้าปากค้าง ตาโต ก่อนจะหรี่ตาลงคล้ายจะค้นหาอะไรบางอย่างจากตัวผม
 
“งั้นไอ้ที่ร่างกายนายดูชิน ๆ นี่เพราะเพื่อนสองคนนั้นหรือเปล่า”
 
ผมยิ้มแหยง พยักหน้ารับเจื่อน ๆ
 
“ทำไมไปยอมให้เพื่อนเอาง่าย ๆ แบบนั้นเล่า!” มันดุ ผมตวัดสายตามอง
 
แล้วไม่ดูตัวเองเลยนะ
 
“เพราะโดนบังคับต่างหากเล่า” ผมสวนกลับ “และอีกอย่าง มันก็เป็นแค่เซ็กส์พอผ่านไป เดี๋ยวพวกนั้นก็เบื่อ แล้วทุกอย่างก็จบ เหมือนตอนนี้นี่แหละ”
 
“แล้วความรู้สึกของนายมันจบลงไปด้วยรึเปล่า”
 
ผมส่ายหน้าไปมา
 
“รู้สึกไง” มันถามต่อ
 
“เหี่ยว ๆ ยังไงบอกไม่ถูก” ผมตอบรับตามจริง
 
“แล้วนอกจากสองคนนั้นแล้ว นอนกับใครอีกหรือเปล่า”
 
ผมพยักหน้ารับ มันขมวดคิ้วไม่พอใจ
 
“แล้วรู้สึกกับอะไรกับคนคนนั้นหรือเปล่า”
 
ผมส่ายหน้าไปมา
 
“แล้วคนคนนั้นเป็นใคร”
 
ผมชี้นิ้วใส่หน้ามัน มันชี้นิ้วใส่หน้าตัวเอง
 
“เรา”
 
ผมพยักหน้ารับ
 
“เสน่ห์ตกรึไง” เหมือน ๆ มันจะถามตัวเองมากกว่า คนตรงหน้ากอดอกทำท่าคิด ไม่รู้ว่าคิดเรื่องเสน่ห์ตัวเอง หรือเรื่องของผมกันแน่ “งั้นแปลว่า นายชอบสองคนนั้นไม่ใช่กับทุกคนที่นอนด้วย”
 
ผมขมวดคิ้วคิดตาม
 
“อืม ถ้าแค่ชอบก็อาจจะใช่ แต่ถ้ารักเลยนี่ ยังไม่ยอมรับนะ” ผมนิ่งคิดต่อ “แต่ก็ไม่แน่นะ พวกนั้นฉลาดมาก อาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าเราชอบ ถึงได้พยายามตีตัวออกห่าง พวกนั้นเป็นเพลย์บอย ถ้าแค่เล่น ๆ จะคบนาน แต่ถ้ารู้ว่าใครเริ่มจริงจังจะตีตัวออกห่างทันที”
ผมนั่งประมวนผล
 
“ถ้าเป็นเพลย์บอยก็เป็นไปได้”
 
“ไม่อยากเสียเพื่อนเลยแฮะ ทำยังไงดี ไม่น่าเผลอใจไปชอบเลย”
ผมระบายออกมาหงอย ๆ
 
“นี่นายเห็นความรักเป็นอะไรเนี่ย”
มันถามงง ๆ
 
“อะไรก็ช่างเถอะ นี่ชุน คิดหาหนทางช่วยหน่อยสิ” ผมหันไปขอความช่วยเหลือตรง ๆ
 
“ได้ แต่ตอนนี้ ขึ้นมานั่งไอ้นี่ก่อนสิ”

ผมก้มมองบางส่วนที่มันออกมาโชว์หราตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มัวแต่คิดเรื่องเพื่อนเพลินเลยไม่ได้สังเกต ผมขมวดคิ้ว
 
“นี่มันข้างนอกนะ”
 
“ไม่มีใครเห็นหรอก พุ่มไม้บังอยู่ อีกอย่างคนไปเชียร์บอลกันหมด เร็ว ๆ จะได้ไปช่วยกันคิดว่าจะแก้ไขปัญหายังไงดี”
 
“ไม่ละ” ผมรีบลุกขึ้นยืนทันที กำลังจะเดินหนี แต่ถูกคว้าข้อมือไว้ ยังไม่ทันที่ผมจะได้ขัดขืน ก็ถูกจับถอดกางเกง ดึงไปนั่งบนท่อนเนื้อร้อน ๆ ทันที ผมครางออกมาตอบรับ
 
“เสียงครางนายนี่สุดยอดจริง ๆ”
 
“อย่า…” ผมครางห้าม
 
“อย่าเชิญชวนกันด้วยน้ำเสียงแบบนั้นสิ” ผมอยากจะบอกว่าห้ามโว้ยไม่ใช่เชิญชวน
 
“พอ”
แต่ยิ่งห้าม มันยิ่งไหวแรงขึ้น จนผมต้องหยุดเสียงห้ามลงมาครางเร้าใจเหมือนเดิม
 
“อืม อย่างนั้นแหละ เอ้ ครางเยอะ ๆ ใกล้แล้ว”
มันจับเอวผมแน่น โยกไหวรุนแรง
 
“อ๊ะ อ๊าอ๊าชุน”
ผมจับมือมันไหว เชิดหน้าปลดปล่อยไปพร้อม ๆ กัน

“รีบใส่เสื้อผ้าได้แล้ว”
พอเรียบร้อย มันก็ดันผมออก ลุกขึ้นแต่งตัวดี ๆ ผมมองมันตาขวาง ตัวเองไม่เดือดร้อนนี่ ปล่อยเสร็จก็จบ แต่ผมนี่มีแต่น้ำขาว ๆ เต็มขาเปียกไปหมด ผมรีบหยิบกางเกงมาสวม
 
“แล้วสองคนที่ว่านั้นเป็นใคร เผื่อจะหาหนทางช่วยได้บ้าง”
 
ผมนิ่งคิด เพราะกลัวว่าสองคนนั้นจะเสียหาย
 
“ไม่เอาไปแฉหรอก” มันย้ำ
 
“ก็พี่เชนแล้วก็ชิน นักบาสโรงเรียนเราน่ะ”
 
มันตาโต
 
“นี่พี่เชนกับพี่ชินที่เป็นพี่น้องกันใช่ไหม”
 
ผมพยักหน้า
 
“พี่เชนกับพี่ชิน” ผมทวนสรรพนามที่อีกคนเรียก “นะ นี่อย่าบอกนะว่านายคือชุนเป น้องอีกคนของพวกนั้น”
 
“อืม”
 
“สมแล้วที่เป็นพี่น้องกัน” ผมแอบบ่น
 
“พวกนั้นน่าเป็นห่วงแฮะ” มันพูดต่อเบา ๆ
 
“ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้ารู้ว่าอะไรเป็นเหตุ จะได้แก้ที่ต้นเหตุเลย แค่เผลอไปรัก เดี๋ยวจะพยายามตัดใจเอง ดีแล้วที่รู้ตัวก่อน จะได้แก้ไขได้ทัน ถ้าบังเอิญต้องเจอกันจริง ๆ จะพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด”
ผมบอกแค่นั้น ก่อนขอตัวหันหลังเดินจากมา 


To be Con...
หึ ๆ ตอนแรกว่าจะไม่ให้มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ไป ๆ มามีเฉยเลย 



แจ้งข่าวววว
นิยายเรื่องนี้ มีวางจำหน่ายที่งานสัปดาห์หนังสือ ณ ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิตติ์ วันที่ 13-24 ตุลานะคะ บูธ B2S กับ Hermit เรื่องอื่นที่มีวางจำหน่ายด้วยคือ Try Love รักครับ ขอจีบได้ไหมครับอาจารย์ (350), Brother พี่ตัวร้ายกับนายตัวดี(250), Hate Love ทาสแค้น(1,300), Kiss Love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ(1,500), Boyfriends(300.-), วันที่ 16 เวลา 11.00-12.00 คนเขียนจะชูแวบไปแจกลายเซ็นที่บูธ B2S ไปเจอกันได้ค่าา ^^

หนังสือ&e-book http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068 
 
 
   
   

[fay 13]

 

[omuya]

แอบสงสารเอ้ว่ะ

[iceman555]

สองพี่น้องหายไปไหนหว่า

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[ป้ากิ่งkingkarn]

ชอบที่ให้รักมาเกี่ยวค่ะ และชอบมากๆที่ไม่ให้เจ็บเพราะรักด้วย

รู้สึกดีที่เอ้ฉลาดพอที่จะรีบตัดใจ กับคนที่ให้สถานะเราเป็นได้แค่ของให้มันเล่นแล้ว เซฟใจตัวเองไว้ ดีที่สุด

[mukmaoY]

 

[little_munoi]

อื้อ เข้มข้นเรื่อยๆ