Boy Friends 10 : กลางร้านกาแฟ
ผมยืนตวงเมล็ดกาแฟอยู่หลังเคาน์เตอร์ นึกถึงสิ่งที่สองเพื่อนนั้นทำแล้วยังเคืองไม่หาย สงสัยผมต้องหาหนทางออกห่างจากพวกมันให้มากที่สุดแล้ว ไม่งั้นต้องตกเป็นเบี้ยให้พวกมันยำเล่นอยู่แบบนี้ไปเรื่อย ๆ แน่
ได้ยินเสียงกระดิ่งดังเบา ๆ ผมเงยหน้ามอง
“ยินดีต้อนรับครับ อะ อ้าว พี่เชน”
อายุยืนจัง บ่นถึงเป็นไม่ได้เชียว พี่มันเดินยิ้มเข้ามาด้วยมาดเทวดา
“ผ่านมาแถวนี้พอดี เลยจะแวะมารับกลับบ้าน”
ผมมองหน้าพี่เชน “ไม่เป็นไรพี่ ผมอยากนั่งรถเมล์มากกว่า” เพราะรถเมล์ปลอดภัยกว่ารถหรู ๆ ของพี่มันเยอะ ผมก้มลงไปตวงเมล็ดกาแฟต่อ
“พี่ไม่ทำอะไรหรอกน่า”
ผมเงยหน้ามองอีกรอบ “ใครเชื่อพวกพี่ก็บ้าแล้ว”
“ไม่ยอมให้พี่ไปส่งจริง ๆ ใช่ไหม”
“ไม่” ผมยืนยัน
พี่มันเงียบไม่ต่อล้อต่อเถียงอะไรอีก หันหลังเดินหายไปทางหลังร้าน ไม่นานก็เดินกลับออกมาพร้อมผ้ากันเปื้อนบนตัวแบบผม
ผมมองพี่มันงง ๆ
“อยากทำเหมือนกันเหรอ”
พี่มันไม่ตอบ หันไปยิ้มให้สาว ๆ ที่เปิดประตูเข้ามาพอดี ผมรีบละจากเมล็ดกาแฟไปรับออเดอร์
“นี่พี่บีมให้นายชงเครื่องดื่มได้แล้วเหรอ”
“อืม ก็ไม่ยากนี่”
ผมตอบรับ ทำเครื่องดื่มไป พอเรียบร้อยก็ยื่นให้ลูกค้า รับเงินมาเก็บลงลิ้นลิ้นชัก กำลังจะหันไปเก็บอุปกรณ์ให้เข้าที่ แต่ต้องสะดุ้งเพราะคนด้านข้างเขยิบมายืนขนาบอยู่ด้านหลัง บางส่วนของพี่มันชนผมอยู่
“อย่ามาทำลามกแถวนี้นะพี่ นี่มันในร้านกาแฟแล้วนี่ก็เป็นเวลางานผมด้วย”
“พี่รู้น่า”
“รู้แล้วก็ถอยไปสิ!”
ผมดันพี่มันออกเบา ๆ แต่พี่มันไม่ขยับ แถมยังเขยิบเข้ามาชิดมากกว่าเดิมอีก
“พี่เชน” ผมเรียกหวังเตือนสติให้หยุด พี่มันไม่ฟัง โอบสองแขนมาด้านหน้าคลี่ปลดกางเกงผมออก ผมพยายามยื้อ แต่ไม่สำเร็จ พี่มันโยนกางเกงไปไว้ใต้เคาน์เตอร์
“หยุดนะพี่เชน!”
ผมหันไปตวาดเสียงดุ พี่มันไม่หวั่นเกรงเลยสักนิด ล้วงดึงน้องตัวเองออกมาสัมผัสสะโพกผมเบา ๆ
“จะบ้ารึไง เดี๋ยวลูกค้ามาเห็น”
หัวใจผมเต้นแรง ความตื่่นเต้นเริ่มโหมกระหน่ำผสมหวิวไหวไปกับความแข็งขืนคุ้นเคย
“ไม่เห็นหรอก เคาน์เตอร์ออกสูง”
พี่มันถูน้องตัวเองไปมาเพิ่มความหวิวให้ผมมากขึ้น ถึงจะรู้ว่าผิด แต่มันก็แอบนี้ดขึ้นมาจริง ๆ
“ถึงลูกค้าไม่เห็น เดี๋ยวพี่บีมมาเห็น” ผมท้วงเสียงเบา พยายามจะขยับหนี แต่พี่มันยึดจับไว้
“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่บอกพี่บีมแล้วว่าจะมีอะไรกับเอ้ที่นี่ ห้ามออกมาจนกว่าพี่จะเข้าไป”
ผมอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าพี่เชนจะทำถึงขนาดนี้
ยังไม่ทันที่ผมจะได้หาข้ออ้างอะไรมาท้วงต่อ พี่มันก็คุ้ยน้ำบ่อน้อยใส่มือ กดแทรกปลายนิ้วเข้ามาภายใน ผมครางฮือ ค้ำเคาน์เตอร์ขยับแยกขาออกกว้างอัตโนมัติ
“พี่เชน…”
ผมครางเรียก ตอนนี้มันหวิวครับ ตื่นเต้นด้วย อยากห้ามแต่ก็อยากทำในเวลาเดียวกัน
“อย่า…” ผมครางห้ามแต่หันไปมองพี่มันตาปรอย คนด้านหลังยิ้ม ถอนนิ้วออก แทนที่ด้วยบางสิ่งที่ใหญ่กว่า ผมแหงนหน้าครางรับทันที
“พี่เชน...” อันนี้ไม่รู้แล้ว ว่าครางห้ามหรือครางอะไรกันแน่
“ถ้าลูกค้ามา พี่จะหยุด” พี่มันบอก ก่อนเริ่มขยับเข้าออกแบา ๆ หวิวได้ใจมาก มองออกไปด้านนอก ผู้คนพากันเดินขวักไขว่ ดีว่าเคาน์เตอร์สูง และรอบด้านทึบเลยไม่มีใครสังเกตุเห็น
พี่เชนขยับด้วยจังหวะเนิบ ๆ ก่อนเพิ่มความเร็วมากขึ้นเรื่อย ๆ จนผมชักทนไม่ไหวขยับเข้าหาคนตัวสูงเพื่อให้เนื้อแนบเนื้อมากขึ้น
“อืม คับดีจัง” พี่มันชม
“พะ พี่เชน พอก่อน ลูกค้าประจำจะเข้ามาแล้ว” ผมรีบห้าม เพราะเห็นลูกค้าประจำ กำลังเดินคุยกันมาตามทาง แต่พี่มันไม่หยุด ซ้ำยังโหมแรงกว่าเดิมอีก
“พี่เชน! หยุดก่อน” ผมเตือนอีกที ลูกค้าเดินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ และในจังหวะที่ลูกค้ากำลังจะเปิดประตู คนด้านหลังก็ปลดปล่อยออกมาเต็ม ๆ พี่มันรีบถอนน้องออก ขยับไปยืนอยู่ข้าง ๆ ในขณะที่ผมยืนอยู่ที่เดิม หอบแฮกหายใจแทบไม่ทัน น้ำอุ่น ๆ ของพี่มันไหลพรากเต็มขาเลย
ผมยังไม่เสร็จครับ พอดีมันตื่นเต้น รู้สึกค้างคาให้ตาย ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ พยายามปรับสีหน้าและลมหายใจให้เป็นปกติที่สุด
สามหนุ่มตรงหน้ามองหน้าผมเขม็ง ลูกค้ากลุ่มนี้เป็นพนักงานออฟฟิศแถว ๆ นี้แหละ มากันทุกเย็น
“อ๊ะ!” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามว่าเอาอย่างเดิมหรือเปล่า ก็ต้องผวาเฮือกเพราะคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เลื่อนมือมาแปะสะโพกผมไว้ ก่อนแทรกนิ้วเข้ามาภายใน สะกิดเข้าที่จุดอ่อนไหวผมเบา ๆ
ผมน็อกไปชั่วขณะ ลืมไปเลยว่าเมื่อกี้จะพูดอะไร ทำได้เพียงมองหน้าลูกค้าหวิว ๆ เท่านั้น พวกเขามองผมตาค้าง ๆ
“อะ เอ่อ ขะ ของพวกพี่เอาเหมือนเดิมนะ”
หนึ่งในนั้นบอก
“คะ ครับ” ผมตอบรับกึ่งยิ้ม ก้มลงไปชง พี่เชนยังอยู่ข้าง ๆ ยืนนิ่งๆ แต่ที่ไม่นิ่งคือมือนั้นกำลังกวาดควานภายในอยู่ไม่หยุด
หวิวครับ อยากห้าม แต่ไม่รู้ว่าจะห้ามยังไงดีเหมือนกัน ผมรีบทำให้เร็วที่สุด พอเรียบร้อยก็วางแก้วเครื่องดื่มเรียงกันไว้ด้านบน
"เรียบร้อยแล้วครับ" ผมมองพวกเขาตาปรอย จริง ๆ ไม่ได้อยากมองแบบนี้ แต่เข้าใจกันไหมครับ คนกำลังมีอารมณ์
ลูกค้ารีบเปิดกระเป๋า ล้วงหยิบเงินมายื่นให้ เป็นแบงค์ร้อยสามใบ
“ไม่ต้องทอนนะ ที่เหลือทิป”
“ขะ ขอบคุณครับ”
ผมบอกลูกค้ายิ้ม ๆ พวกเขามองผมตาค้างยิ่งกว่าเดิม ก่อนหนึ่งในนั้นจะรีบคว้าแก้วของตัวเองหันหลังเดินลิ่ว ๆ จากไป ตามติดด้วยคนที่สองและสาม แต่คนที่สามหยุดขาตัวเองลงกึก หันหลังเดินกลับมาที่เดิม
“เอ่อ น้องพี่ขอเบอร์น้องได้ไหม”
พูดจบ พี่มันก็เลื่อนสายตาไปหาคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม
“คะ ครับ?”
ผมถามงง ๆ สมองประมวลผลอะไรไม่ทันจริง ๆ
“เอ่อ พี่หมายถึง เบอร์ที่ร้านน่ะ เผื่อวันหน้าพี่จะโทรมาสั่งแล้วให้คนที่ออฟฟิศมาเอา”
“คะ ครับ ได้ครับ”
ผมรีบหยิบนามบัตรร้านมายื่นให้ เขายิ้ม รีบหันหลังเดินจากไปอีกรอบ
พอลับตาลูกค้า พี่เชนก็เขยิบมายืนขนาบผมไว้อีกที ก้มกระซิบข้างหู “นายทำลูกค้าเกิดอารมณ์แน่ะ”
“อะ อะไรนะ”
ผมหันไปมองคนพูด สมองเบลอหนักกว่าเดิมอีก พี่มันมองผมอึ้ง ๆ
“ให้ตายสิ หน้าโคตรยั่ว”
“อ๊ะ ดะ เดี๋ยวพี่เชน”
พี่มันไม่พูดอะไรอีก กดหัวผมแนบพื้นเคาน์เตอร์ ตรงจุดว่างที่ใช้ชงเครื่องดื่ม จับน้องตัวเองทิ่มพรวดเข้ามา ผมทำได้แค่ครางรับ จ้องมองแก้วกาแฟเปล่า ๆ ที่ไหวตามจังหวะการโยกของคนด้านหลัง
นี่ตกลงเวลางานของผม ก็หนีไม่พ้นเรื่องพรรณนี้เลยใช่ไหม TT
To Be Con..
ซับเลือด - , . - ยกพี่เชนขึ้นหิ้ง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
