Boy Friends: 16 ของเล่นชิ้นสุดท้าย
ผมค่อย ๆ ปรือเปิดเปลือกตาขึ้นช้า ๆ จนเห็นเพดานขาวประดับหลอดไฟนีออนด้านบน กะพริบตาอีกสองสามทีเพื่อปรับเรติน่าให้ชัดเจน
ที่นี่ที่ไหน
ผมถามตัวเอง พลิกหันมองไปด้านข้าง นี่มันห้องพยาบาลของโรงเรียนนี่ ผมกลืนน้ำลายลงคอ ก้มมองสภาพเนื้อตัวตัวเอง ผมอยู่ในชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว สงสัยพวกมันจะพาผมมาตอนหลับ
ไอ้พวกนี้ก็เล่นซะผมหมดสติทุกที ดีหน่อยที่พวกมันยังมีกะจิตกะใจแต่งชุดนักเรียนให้แล้วพามาโรงเรียนด้วย ถ้าพวกมันปล่อยให้ผมนอนเปลือยอยู่ที่บ้านนะ จะเลิกคบกับพวกมันจริง ๆ
ผมขยับก้าวขาลงจากเตียง ทันทีที่เท้าแตะพื้น ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรแปลก ๆ อยู่ภายใน
“อะไร”
หรือพวกมันจะเอาอุปกรณ์ออกไม่หมด
แม่งเอ้ย! เล่นอะไรกันโรคจิตสุด ๆ
ไม่รู้ว่าอะไรละ แต่ต้องรีบเอาออกก่อน ผมเดินไปที่ประตูหวังออกไปเข้าห้องน้ำ แต่มือยังไม่ทันได้แตะลูกบิด ประตูก็ถูกผลักเปิดออก ผมถอยไปด้านหลังอัตโนมัติสองสามก้าว มองหน้าคนเปิด
“ชิน”
“ตื่นแล้วเหรอ”
มันถาม ขยับเข้ามาจับคางผมยกขึ้น หันซ้ายทีขวามอง ผมรีบปัดมือมันออกแรง
“ชิน มึงเอาของอุปกรณ์ของมึงออกไม่หมดรึเปล่า รู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ข้างใน”
มันยิ้มนิดหนึ่ง “ใช่”
“ทุเรศ” ผมด่า “กูจะไปเอามันออก”
ผมเดินเลยมันไป แต่ก้าวยังไม่พ้นขอบประตูก็ต้องสะดุ้งเฮือก เซเกาะขอบประตูไว้
“อะ อะไร”
ผมถาม เพราะบางสิ่งที่อยู่ภายในกำลังสั่นไหวรุนแรง สักพักมันก็หยุด ไอ้ชินเดินมารวบเอวผมเข้าไปกอด
“ของเล่นไง ชิ้นสุดท้าย อันนี้กูเลือกเอง น่าจะเหมาะกับการเล่นในห้องเรียนดี”
ผมอ้าปากค้าง “เราไม่ได้ตกลงกันแบบนี้นี่ แค่ที่บ้าน และตอนนั้น เอามันออกไปเลย” ผมสั่งเสียงเข้ม ก่อนครางฮือ เมื่อมันเปิดสวิตซ์อีกรอบ ผมเกาะสองแขนมันแน่น
“ชิน อย่า…” ผมรีบร้องขอ
“เงียบดีแฮะ สั่นแรงขนาดนี้ยังไม่ได้ยินเสียงเลย อย่างนี้ต่อให้นั่งอยู่ในห้องก็ไม่มีใครได้ยินแน่ ๆ”
ผมอ้าปากพะงาบ ๆ
“ชิน! มึงอย่ามาเล่นอะไรบ้า ๆ กูจะไปเอามันออก”
ผมขยับหวังจะหนี แต่แข้งขาพากันอ่อน เพราะสิ่งที่อยู่ภายในเปลี่ยนระดับไปอีกแบบ และตอนนี้มันกำลังสะกิดเข้าที่บางจุดผมอยู่
“ชะ ชิน…อืม”
ผมครางตามจังหวะที่กำลังสั่นไหวนั้น
“เสียงมึงนี่ดีจริง ๆ” มันกระซิบ “แต่อดทนไว้ก่อนนะ เข้าเรียนกันสักชั่วโมง ขอกูทดสอบอันนี้นิด หลังชั่วโมงนี้ จะเอาออกให้”
“ไม่เอา” ผมค้าน
“ใส่ไว้ก่อน”
“ไม่!”
“อย่าดื้อน่า!”
มันดุ นี่มึงเลียนแบบท่าทางแบบนี้มาจากพี่เชนใช่ไหม
พอใช้ไม้แข็งไม่ได้ ผมเลยลองเปลี่ยนไปใช้ไม่อ่อนดู ผมกำสองแขนมันแน่น แหงนหน้าร้องขอทางแววตา ทำเสียงออดอ้อนนิด ๆ ด้วย
“ชิน เอาออกเถอะนะ กูขอร้อง…”
ได้ผลครับ
มันรีบผลักประตูปิดลงอย่างรวดเร็ว ดันผมไปจนติดกับกำแพง ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ มันก็กดจูบลงมาสุดแรง บดขยี้ไปมา จริง ๆ ผมต้องขัดขืน แต่รสจูบรุกเร้าบวกบางสิ่งที่กำลังสั่นไหวกระตุ้นผมให้โอบกอดมันไว้แทนการผลักหนี
ยิ่งผมครางเสียงดังมากเท่าไหร่ มันยิ่งบดขยี้ปากผมรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น มันยกขาผมข้างหนึ่งขึ้นพาดสะโพก น้องมันตุงจนทิ่มพุงผม แต่ยังไม่ทันที่มันจะได้ทำอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันหัวเราะคิกคักดังใกล้เข้ามา มันรีบผละตัวออกไปยืนอยู่ห่าง ๆ
“เข้าเรียนกันก่อนดีกว่า”
พูดจบประตูห้องพยาบาลก็ถูกเปิดออกพอดี มีคนสามคนพากันเดินเข้ามา หนึ่งในนั้นเป็นครูห้องพยาบาล ที่เหลือเป็นครูหมอกสามีแกและครูพัฒน์ประจำห้องวิทย์ ผมยังยืนหวิวอยู่ที่เดิม แผ่นหลังแนบติดกำแพง ความต้องการยังโหมกระหน่ำ
“อ้าว ดีขึ้นแล้วเหรอเรา” ครูอรถาม
“ดะ ดีขึ้นแล้วครับ” ผมตอบกลับกุกกัก
“ไหวแน่เหรอ หน้ายังแดงอยู่เลยนี่” ครูพัฒน์ขยับเข้ามาอังหน้าผาก ผมสะดุ้งเฮือกไปกับสัมผัสนั้น ครูพัฒน์ชะงักไปนิดหนึ่ง
“ปากแดงจัง”
ก่อนเลื่อนมือมาแตะที่ปากผมเบา ๆ ผมไม่รู้ว่ามันแดงขนาดไหนและแดงเพราะอะไร แต่ตอนนี้ตัวผมแทบไหม้เพราะความสยิวจากสิ่งที่กำลังสั่นไหวและความอายจากการกระทำของไอ้ชินเมื่อกี้
“ไหวหรือเปล่า”
ครูถามอีกรอบ เลื่อนมือจากปากลงไปจับซอกคอเพื่อเช็คอุณหภูมิ จริง ๆ ครูก็เช็คไข้แบบคนทั่วไปนั่นแหละ แต่สัมผัสจากมือใหญ่นั้น กระตุ้นอารมณ์ผมยิ่งกว่าเดิม ผมเผลอครางแผ่วผ่านลำคอ ครูพัฒน์มองหน้าผมอึ้ง ๆ
“คะ ครูว่าเธอนอนพักต่ออีกหน่อยดีกว่านะ”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบปฏิเสธ ก็ถูกดึงแขนแรงจนไปยืนอยู่ข้าง ๆ คนทำ
“ไม่ต้องห่วงครับ ถ้ามันล้มมา เดี๋ยวผมจะแบกมันกลับมานอนเอง”
ควายเหอะ ต้องรอให้กูหมดสติก่อนใช่ไหม มึงถึงจะหันมาดูดำดูดีกูเนี่ย ผมตวัดสายตาด่าทอ ก่อนหันกลับมาหาครูพัฒน์อีกที
“ไม่เป็นไรครับ ผมนอนเยอะแล้ว อยากเข้าเรียนมากกว่า เดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อน ๆ”
ผมให้เหตุผลตามจริง ครูพัฒน์ยิ้ม เขยิบที่แถว ๆ หน้าประตูให้พวกผมพากันก้าวออกไป
“ชิน ปิดเครื่องก่อน”
ผมรีบร้องขอหลังจากเดินห่างออกมาจากห้องพยาบาล มันไม่ตอบ ลากผมให้เดินตามด้วยท่าทางหงุดหงิด
“ชิน”
ผมร้องขออีกรอบ มันหันมามองดุ ๆ
“ตามมา อย่าพูดมาก!”
อยากถีบมันสักที กูเพื่อนมึงนะไม่ใช่ทาส
ผมพยายามดึงมือมันออก แต่มันมาปล่อยอีกตอนหยุดอยู่หน้าห้องแล้ว มันดันผมเบา ๆ ให้เดินนำ ผมจำใจต้องก้าวแบบขาสั่น ๆ ไปที่โต๊ะเรียน เปลี่ยนคาบพอดีครับ ครูยังไม่มา พอถึงโต๊ะ ผมต้องค่อย ๆ หย่อนก้นลงนั่ง
“เป็นริดชี่เหรอเอ้”
ไอ้ภพที่นั่งอยู่หน้าผมหันมาถาม
“อืม นะ นิดหน่อย”
ผมบอกด้วยน้ำเสียงกุกกัก ดีว่าจังหวะที่หย่อนตัวนั่งเมื่อกี้ ของที่อยู่ข้างในเคลื่อนออกไปจากสุดอ่อนไหวผมแล้ว
“แล้วกินยายัง กูรู้จักยาดีนะ ปู่กูเป็นบ่อย”
มันแนะนำ
“ไม่ต้องห่วง กูมียาดีเตรียมไว้ป้อนมันแล้ว”
ไอ้ชินมันตอบตัดหน้า ผมหันไปมอง มันยกยิ้มพราย ผมรีบเสหน้าไปทางอื่นทันที
ผมรู้แหละ ว่ายาดีของมันคืออะไร
“อ้าวเหรอ งั้นหายเร็ว ๆ นะ”
ไอ้ภพมันบอกแค่นั้น ก่อนหันกลับไปเพราะครูเข้ามาพอดี
“ชิน ปิดเครื่องก่อน”
ผมหันไปกระซิบบอก มันปิดตัวเครื่องลงตามคำขอ ผมหายใจโล่งอก ดึงหนังสือออกมาเรียนดี ๆ
แต่ครูสอนยังไม่ถึงสิบนาที ผมก็ต้องสะดุ้งเฮือก เพราะสิ่งนั้นสั่นไหวขึ้นมาอีก ผมหันไปมองคนทำ มันไม่ได้สนใจหันมามองตอบ ตามองกระดาน สีหน้าตั้งใจฟัง มือหนึ่งถือปากกาเคาะกับหนังสือเหมือนคนกำลังใช้ความคิด ทั้งที่อีกมือกำลังถือรีโมตค้างนิ้วไว้ที่ปุ่มกด
“ชินอย่า”
ผมกระซิบห้าม มันหันมามอง ยกยิ้มนิดหนึ่ง ก่อนเคลื่อนนิ้วไปยังปุ่มที่สอง พอมันกด ผมก็เผลอครางออกมาเสียงดัง งอตัวกุมท้องอัตโนมัติ
“อ้าว อธิวัฒน์ เป็นอะไรหรือเปล่า”
ครูหยุดสอนมาถาม เพื่อน ๆ ทุกคนพากันหันมามอง ความอายวิ่งชนผมแรง
อยากฆ่าตัวต้นเหตุครับ
ทำอะไรช่วยรักษาหน้ากูหน่อยเหอะ ผมยังนั่งกุมท้องอยู่ ครูเดินเข้ามาใกล้
“คะ คือ ผมปวดท้องครับ”
“งั้นไปหายากินที่ห้องพยาบาลก่อนป่ะ”
ผมรีบตอบรับ กำลังจะลุก แต่ถูกเหยียบเท้าไว้ ผมหันไปมองคนทำ มันทำหน้านิ่ง ๆ แต่แรงยึดที่เท้าบอกผมกลาย ๆ ว่าห้ามออกไปเด็ดขาด
“เอ่อ ผมว่าผมพอทนได้ครับ” ผมจำต้องทิ้งตัวลงนั่งเหมือนเดิม
“แน่ใจนะ แต่สีหน้าเธอไม่ดีเลย”
“มะ ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ”
“เอางั้นก็ได้ แต่ถ้าไม่ไหวก็บอกนะ”
ผมพยักหน้ารับ ครูเดินกลับไปสอนอีกที เพื่อน ๆ ยังมองผมกันอยู่ ผมนั่งทำหน้านิ่ง ๆ เหมือนไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่ภายในกำลังขุดหลุมมุดดินหนีอยู่ ไอ้ชินมันค่อย ๆ เลื่อนเท้าตัวเองออก ภพหันมามอง
“ไหวไหมมึง อาการกำเริบเหรอ”
ผมหน้าร้อนผ่าว พยักหน้ารับนิด ๆ ข้างในยังสั่นไม่หยุด สักพักไอ้ชินก็ปรับระดับแรงขึ้น ผมงอตัว กำโต๊ะเรียนแน่น ครางออกมาอีกที ไอ้ภพหันมามองอีกรอบ
“เอ้ กูว่ามึงไม่ไหวแล้วนะ ไปห้องพยาบาลกันดีกว่า มะเดี๋ยวกูพาไป”
มันทำท่าจะลุก แต่คนข้าง ๆ ผมลุกพรวดขึ้นก่อน ครูกับทุกคนในห้องพากันหันมามองอีกรอบ
“มึงอยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูพาไปเอง”
พูดจบมันก็ช้อนอุ้มผมไว้ในท่าเจ้าหญิง
มึง แค่ปิดเครื่องกูก็เดินเองได้แล้ว
อยากปฏิเสธครับ แต่ตอนนี้คงห้ามไม่ทันแล้ว มันเดินพาผมออกจากห้องเรียน ได้ยินเสียงฮือฮาจากเพื่อน ๆ ดังตามมา
“หาเรื่อง” ผมด่าคนอุ้ม
“ตื่นเต้นดีออก”
“แค่มึงคนเดียว ไม่ใช่กู”
มันยกยิ้มหล่อเหลา ผมดิ้นอีกรอบ หวังลงเดินเอง
“ปล่อยชิน กูเดินเองได้ ปิดเครื่องด้วย”
มันไม่ทำตาม พาผมเดินลิ่ว ๆ เลยห้องน้ำไป
“ชิน”
ผมร้องเตือน หรือมันจะพาผมไปห้องพยาบาล ผมไม่ท้วงต่อ รอให้มันพาผมเดินไปจนถึงห้องพยาบาล แต่พอมาถึงมันก็พาผมเดินเลยไปอีก
“ชิน จะพากูไปไหน”
ความตื่นเต้นโหมเข้ามานิด ๆ มันพาผมเดินขึ้นบันไดมาจนถึงชั้นสี่มาหยุดอยู่หน้าห้องวิทย์ว่าง ๆ
อุ้มมาตลอดทางแบบนี้ มันไม่เหนื่อยรึไง
“พามานี่ทำไม”
มันยิ้มให้ผมนิดหนึ่ง
“พามารักษาโรคริชชี่ไง หมอจะได้ฉีดยาให้ด้วย”
ผมอ้าปากค้างไปกับคำพูดแนวหื่นของมัน
“ปล่อย ๆ ไม่ต้อง แค่เอาออกก็พอ กูจะกลับไปเรียนต่อ”
“เรียนไปก็ไม่ทำให้มึงฉลาดขึ้นหรอก เดี๋ยวกูติวให้ รับรองหนึ่งในยี่สิบอยู่ในมือมึงแน่”
“กูไม่สนแล้ว ขอกูอยู่แบบโง่ ๆ ของกูแบบนี้ดีกว่าเป็นของเล่นของมึงทีหลัง”
“ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธ”
พูดจบมันก็ผลักประตูก้าวเข้าไปภายใน มันพาผมไปวางลงบนโต๊ะติดกับหน้าต่าง ล้วงหยิบรีโมตมากดปิดตัวเครื่อง
ผมนั่งนิ่ง ๆ ผ่อนคลายจากทุกความรู้สึกที่มี สายลมโหมพัดขึ้นมาเบา ๆ ปลุกม่านขาวให้พลิ้วมาโอบกอดผมไว้ ก่อนคลายตัวลงตอนสายลมหยุดนิ่ง
“สวยดีแฮะ”
“เอ๊ะ?” ผมเงยหน้ามองคนพูด
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“หันไป กูจะเอาออก”
ผมขยับหวังจะลงยืน แต่ถูกมันกักตัวไว้
“เมื่อกี้กูบอกว่าไง”
ผมมองหน้ามันงง ๆ มันยกยิ้ม
“เดี๋ยวหมอจะรักษาให้”
พูดจบมันก็ยืดตัวขึ้นยืนตรง ๆ คลี่ปลดเข็มขัดตัวเองออก รูดซิป ล้วงดึงเข็มฉีดยาขนาดใหญ่ออกมาถือไว้ น้ำยาสีใสไหลปริ่มเคลือบอยู่บนปากเข็ม
ผมเผลอจ้องมองสิ่งนั้นอย่างหลงใหล สองมือกอบกำม่านขาวด้านหลังแน่น มันเขยิบเข้ามาชิด
“ก่อนอื่น หมอต้องขอตรวจภายในก่อน”
มันค่อย ๆ ปลดเปลื้องกางเกงผมออกไปวางไว้ข้าง ๆ ผิวเนื้อผมต้องลมเย็น ๆ ทันที
ผมนั่งตื่นเต้น รอดูว่ามันจะทำอะไรต่อ มันค่อย ๆ แทรกนิ้วเข้ามาภายใน ผมเผลอรัดนิ้วมันแน่น
“ผ่อนคลายหน่อยสิครับ หมอตรวจภายในไม่ได้”
มันบอกเสียงนุ่ม น้ำเสียงไม่ต่างกับคุณหมอจริง ๆ ที่ผมเคยไปเจอมาเลย ผมเผลอทำตามอัตโนมัติ
“อย่างนั้นแหละ ดี”
มันบอกเสียงนุ่มอีกรอบ เคลื่อนนิ้วลึกเข้ามามากขึ้น ผ่านจุดไวสัมผัสจนผมสะดุ้งเฮือกเผลอครางออกมาเป็นชื่อมัน
“เรียกหมอสิครับ”
มันกระซิบแผ่วบอก ผมหน้าร้อนผ่าว แต่ความกระดากมีชัยมากกว่า
“ไอ้บ้า รีบเอามันออกเลย”
ผมเลยเรียกมันไปอีกแบบ มันหัวเราะหึ ๆ
“ใจเย็น หมอยังตรวจไม่พบที่มาของโรคเลย”
มันควานนิ้วลึกเข้ามาอีก สงสัยจังหวะที่ผมนั่งจะดันมันลึกขึ้น
ควานหาอยู่ไม่นานมันก็เจอ มันค่อย ๆ เกี่ยวดึงสิ่งนั้นออกเอาไปวางไว้ข้าง ๆ ผมหายใจโล่งอก
“เอาล่ะ ถึงเวลารักษาแล้ว”
มันจับเข็มฉีดยากระบอกใหญ่ไว้ในมือ
ผมมองด้วยความตื่นเต้น ไม่เคยเล่นบทอะไรแบบนี้มาก่อน เพราะปกติมันเป็นพวกใจร้อน มาถึงก็จับเสียบ ไอ้จะมาพูดจาภาษาลามกแบบนี้ ยิ่งไม่เคยใหญ่ มันถือน้องมันไว้ จ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น ผมจ้องมองเข็มฉีดยาตาปรอย มาอารมณ์นี้ อยากกลายร่างเป็นคนไข้แล้วให้หมอฉีดยาขึ้นมาจริง ๆ มันยิ้มนิด ๆ เคลื่อนที่ใกล้เข้ามาอีก
“หมอจะฉีดยาละนะ”
พูดจบมันก็ค่อย ๆ จับเข็มฉีดยาฉีดเข้ามาภายใน ผมเอียงหน้าหนีด้วยความเขินอาย สองมือกำม่านขาวแน่น ไม่นานมันก็เข้ามาได้จนสุด
“ชิน…”
ผมครางเรียกเสียงแผ่ว มันก้มงับหูผมเบา ๆ
“รู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองเซ็กซี่แค่ไหน”
ผมหันไปมองมันงง ๆ มันยิ้ม ก่อนค่อย ๆ ดึงน้องมันออกครึ่งทางแล้วใส่กลับเข้ามาใหม่ ผมครางรับทันที
สยิวแต่ไม่สะใจเลยครับ ผมอยากให้มันทำเร็วและแรงกว่านี้อีกหน่อย
“ชิน”
ผมขยับท่อนล่างเข้าหาน้องมัน เร่งมันกลาย ๆ
“อยากให้รักษาแรง ๆ กว่านี้ใช่ไหม”
มันถามด้วยคำถามหื่น ๆ แต่ผมไม่ตอบ
“อยากได้ไหม”
มันถามต่อ กระดกน้องมันยิก ๆ กระตุ้น ผมมองหน้ามัน กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ พยักหน้ารับคำ มองมันด้วยสายตาเรียกร้อง
“อยากได้ยินเป็นคำพูด”
ไอ้บ้า
ผมกัดกรามแน่น เคลื่อนที่มุดหน้ากับอกมัน อู้อี้ร้องขอ
“หมอ ฉีดยาให้ผมแรง ๆ ที”
ผมจำต้องเล่นไปตามบท หมอกระแทกเข็มฉีดยาเข้ามาปั้กใหญ่ จุกไปถึงลำไส้ แต่สะใจดี ก่อนมันจะกระหน่ำฉีดเข้ามาอีกหลาย ๆ เข็ม
ไม่ต้องรอนานครับ ทั้งผมและมันก็พากันไปถึงปลายทาง ผมหอบแฮก โดยมีมันซบหน้าที่ไหล่ผม มันหัวเราะถูกใจ
“ได้อารมณ์ฉิบหายเลยว่าไหม”
“ได้อารมณ์กับผี”
ผมไม่ยอมรับ มันหัวเราะหึ ๆ เคลื่อนปากมาซุกซอกคอ หอมนิด ๆ เกลี่ยไล่ขึ้นมาที่ริมฝีปาก ก่อนจุ๊บเบา ๆ ที ช่วงนี้ดูเหมือนมันจะชอบจูบผมบ่อยจัง
“ปากแข็ง แต่สิบวันต่อจากนี้ เตรียมตัวรับการติวเข้มจากพวกเราได้เลย”
มึงก็สอนให้คุ้มกับที่กินกูละกัน
To be Con..
หึ ๆ เดาหลากกันไป ตอนนี้เป็นอีกหนึ่งตอนที่ชอบมากกก >///< เพราะตอนเขียนเวอร์ชั่นเกาหลี จะไม่มีภพเข้ามาเกี่ยวข้องและจะไม่มีคุณหมอชินแบบนี้ด้วย ไม่มีบรรดาครู ๆ เข้ามาทักทาย จริง ๆ อยากให้ครูพัฒน์มีบทมากกว่านี้ แต่เดี๋ยวเรื่องจะยาว เอาไว้ไปยำทีหลังละกัน >//<
ปล. 1 อ่านตอนนี้แล้วมวนท้อง งึบ
ปล. 2. ใครรู้จักร้าน That Y ไปสอยเรื่องนี้ได้ที่ร้านนะคะ ^^ ตอนพิเศษเพียบบบ
ปล. 3. เม้นท์ให้เขาโหน่ยย
ปล. 4. เรื่องนี้สาระหามีไม่ หื่นลูกเดียว และจะหื่นต่อไปจนจบเรื่อง
หัวข้อ: Boy friends (3P) -.,- EP.24 หนีไม่พ้น [P.13] [21-10-2016] (ตอนจบ) (อ่าน 224715 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก