Chapter 14
บ่ายๆ ของอีกวัน
พีทนอนอืดพาดบนโซฟา โทรทัศน์ฉายซีรีส์ฝรั่งรีรันรอบที่ล้าน แต่เขาก็ยังนอนดูเพียงเพราะกรไม่เปลี่ยนช่อง ถุงขนมที่กรไปหามาจากไหนมาให้ไม่รู้วางอยู่บนอก พีทหยิบมันใส่ปาก ทั้งๆ ที่นอนอยู่ เป็นอาการที่เรียกได้ว่า ขี้เกียจจนนอนกิน
“วันนี้ฟ้าโปร่งเนอะ”
“ก็แค่สองสามวันนี้เท่านั้นแหละ” ราวกับรู้ใจพีท กรกดเปลี่ยนช่องไปเป็นช่องหนังแทน ก่อนจะเหลือบมองพีท “นั่งกินดีๆ”
“...” พีทหันหน้าไปมองกร ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ขยับเขยิบตัวจนได้องศา ...แล้วทิ้งหัวลงบนต้นขากร พลางยิ้มเผล่
หลายวันมานี้พีทรู้แล้วว่ากวนประสาทกรยังไงเจ้าตัวก็ไม่โกรธ เลยจัดเต็มแบบเรียบๆ ตามสไตล์พีท
มือเรียวหยิบขนมยื่นขึ้นจ่อปากกร นัยน์ตาสีดำของร่างสูงเหลือบมองมันน้อยๆ ก่อนจะอ้าปากงับอยู่ดี
“เก่งๆ” พีทยิ้มพอใจ ในขณะที่กรก้มหน้าลงสบตาตัวเอง ร่างสูงยิ้มมุมปากอีกแล้ว คราวนี้มันมาพร้อมกับคำพูดเสียดสีแสนเจ็บแสบ
“กินแล้วก็นอน รู้ตัวไหมว่าพุงออกแล้ว”
“หืม?!” พีทเลิกคิ้วเหมือนไม่เชื่อ แต่มือก็ตะปบพุงตัวเองเบาๆ “ไม่น่า...”
แต่มันก็ป่องๆ เหมือนกัน เขาไม่ค่อยได้ถ่ายด้วยไง กิน นอน เดินไปบาร์ นั่งเล่นกีตาร์ เดินกลับ นอน วนลูปอยู่แค่นี้ ไม่มีเวลาไหนที่ใช้พลังงานจริงจังเลย
“หรือผมควรหากิจกรรมใช้พลังงานทำดีนะ” นัยน์ตาแพรวพราวเข้ากับรอยยิ้มมีเลศนัย เส้นผมที่คลอเคลียหน้ายิ่งเสริมคำพูดกำกวมให้ถูกจับฟัดเอาได้ง่ายๆ
“...” กรหรี่ตาลงอย่างสบประมาท พีทหัวเราะ
“หึๆ ผมไม่ขอให้คุณช่วยหรอก เดี๋ยวคุณจะไข้กลับ” พีทกลอกตาขึ้นอย่างใช้ความคิด “ทำอะไรดีล่ะ ที่นี่ทำอะไรได้บ้าง เตะบอลได้ไหม?”
“...” กรปล่อยให้พีทนึกเอาเอง ถ้าคิดว่าจะเตะบอลริมหาดได้ก็ตามสบายเลย
“ว่ายน้ำไง รีสอร์ททุกรีสอร์ทมันต้องมีสระว่ายน้ำอยู่และ”
“...” กรก้มมองรอยยิ้มบนหน้าพีท
“เย็นนี้ไปว่ายน้ำกันนะเสี่ย”
ตะวันเกือบลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอมส้ม แดดร่มลมนิ่ง เป็นเวลาที่พีทหย่อนเท้าลงในสระว่ายน้ำที่มีน้ำเย็นๆ เต็มสระ
ร่างของคนผมยาวเปลือยท่อนบนอวดผิวขาวซีดของตัวเองก้าวเท้าลงไปในสระที่ความลึกมากขึ้น ผมยาวสยายลอยขึ้นเหนือผืนน้ำด้วยใช้อภิสิทธิ์ของเจ้าของรีสอร์ทที่จะไม่ใส่หมวกว่ายน้ำ และไม่ยอมรัดผม เพราะกลัวยางรัดผมลูกไม้ที่แพรวให้จะเปียกน้ำขึ้นเชื้อรา
พีทหันหลังกลับไปมองคนที่มาด้วย เสี่ยกรนอนเอกเขนกบนเก้าอี้ตัวยาวสวมกางเกงขาสามส่วนแบบเดียวกับเขา กับเสื้อกล้ามย้วยๆ แบบที่อาแปะร้านโชห่วยชอบใส่ แต่มันกลับดูเป็นแฟชันเมื่ออยู่บนตัวกร นัยน์ตาคมทอดมองมาทางเขาอยู่เหมือนกัน เพราะอย่างนั้น พีทถึงสบตากรเข้าเต็มๆ
“ไม่เล่นด้วยกันเหรอ?” พีทหรี่ตาลงเพราะแสงแดดแยงตา พลางยิ้มบางให้กร ร่างสูงคงความนิ่ง ไม่มีการตอบรับทั้งคำพูดและท่าทาง พอเห็นอย่างนั้นพีทก็เลยหุบยิ้ม แล้วหมุนตัวกลับ ดีดตัวจากพื้น แล้วพุ่งตัวว่ายน้ำไปข้างหน้าจริงจังซะที
“...” กรมองพีทด้วยความนิ่ง ไม่มีสิ่งใดในใจของร่างสูงนอกจากมองร่างกายที่ขยับว่ายน้ำไปเรื่อยๆ ของพีท
เห็นว่าอยากออกกำลังกาย ก็ว่ายน้ำซะจริงจัง ...มีกลับตัว แล้วเปลี่ยนท่าด้วย โปรฯ ไม่เบาเหมือนกันนะนั่น
ผมยาวลู่ไปข้างหลัง ร่างกายพลิ้วไหวจนเหมือนเป็นหนึ่งเดียวกับน้ำ มันให้ทำกรนั่งมอง มองอยู่อย่างนั้น มองไม่มีเบื่อ
ยิ่งมองยิ่งเกิดความคิดมากมายเกี่ยวกับคนที่ว่ายน้ำอยู่ในสระ ทุกครั้งที่ใบหน้านั้นก้มลงไป และโผล่ขึ้นมาหายใจ กรก็รู้สึกอยากจะช่วงชิงลมหายใจมาจากพีทให้รู้แล้วรู้รอด
พีทธรรมดา ธรรมดามากเกินไปจนแปลกประหลาด เป็นคนที่ไม่มีอะไรน่าค้นหาหรือท้าทายกรเลย มันนิ่งเหมือนน้ำในสระเนี่ยแหละ เทียบกับบางคนในชีวิตของกรที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเหมือนกัน แต่กลับเป็นเหมือนทะเลยามสงบที่ยังไงก็ยังมีคลื่นไหลวนอยู่ข้างใต้
พีทไม่มีมิติที่สาม สี่ หรือห้า แต่เขาอยากจะมองเห็นอีกด้าน อีกหลายๆ ด้านของพีท ตอนที่มีความสุข ตอนที่ทุกข์ ตอนทรมาน ตอนที่อ้อนวอนขอชีวิตจากเขา...
“...”
อยู่ๆ ภาพพีทที่ขาดอากาศหายใจเพราะถูกช่วงชิงริมฝีปากก็แวบเข้ามาในหัวกรดื้อๆ จนร่างสูงเผลอขมวดคิ้วอย่างขัดใจ
แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ปล่อยในหัวให้ว่างทีไร ภาพคนๆ นั้นต้องโผล่ขึ้นมาตลอด แล้วยิ่งช่วงที่พีทมาอยู่ด้วยแรกๆ บรรยากาศที่คล้ายๆ กันก็ทำเอากรคิดถึงจนแทบทนไม่ได้
ตั้งแต่เมื่อไรที่กรมองพีทเป็นพีท? แล้วมันเป็นสัญญาณที่ดีใช่ไหม?!
ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว เป็นเวลาของดวงจันทร์ที่ขึ้นประดับท้องฟ้าแทน และแม้ว่ามันจะยังไม่มืดขนาดนั้น แต่ไฟทุกดวงตรงนี้ก็เปิดเพื่อให้แสงสว่างเป็นที่เรียบร้อย
“?”
กรเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อพีทกลับตัวแล้วว่ายน้ำกลับมาได้ไม่เท่าไรก็หยุดว่ายเอาซะดื้อๆ
...อย่าเรียกว่าหยุดเลย ให้เรียกว่าทิ้งตัวลงก้นสระจะดีกว่า
“...”
“!?”
ตู้ม!!!
กรกระโจนลงน้ำทันที แต่ไม่รู้ว่ามันจะสายไปไหม ร่างสูงว่ายน้ำด้วยความเร็วพุ่งตรงไปทางพีท ร่างของคนผมยาวหลับตาสนิท แขนขาปล่อยสบายราวกับไร้เรี่ยวแรงจะควบคุม เส้นผมปลิวสยายอยู่ใต้น้ำ อีกแค่ช่วงตัวเดียวกรก็จะถึงตัวพีท แต่เขากลับกลัวจับใจว่ามันจะไม่ทัน
ทำไมเขาไม่คิดให้เร็วกว่านี้!?
ในที่สุดกรก็ถึงตัวพีท และคว้าเอาแขนเรียวมาไว้ได้ ยังไม่ทันจะดึงให้เจ้าตัวโผล่พ้นผิวน้ำ...
“!!?” พีทลืมตาขึ้น และกระชากแขนกลับพลางสะบัดมันออกด้วยความตกใจ อะไรบางอย่างจับแขนเขาใต้น้ำ ทั้งๆ ที่เขาลงสระว่ายน้ำคนเดียว บางทีมันอาจจะเป็นผี พราย หรือสิ่งที่มองไม่เห็นที่ไม่น่าพึงประสงค์ ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไรจากเขา แต่ที่แน่ๆ พีทไม่ต้องการจะอยู่ใต้น้ำต่อไปอีกแล้ว
กว่าจะได้ขึ้นมาก็ต่อสู้กันไปไม่น้อย ดูเหมือนว่าทางนั้นต้องการจะดึงตัวเขาไปให้ได้ ในขณะที่พีทรู้สึกไม่ปลอดภัยอะไรทั้งนั้นและต้องการจะเป็นอิสระ แม้แต่จะโปรฯ แค่ไหนก็เผลอหายใจผิดจังหวะ กลืนน้ำเข้าไปหลายอึก พีทดิ้นรนทุกทางจนในที่สุดก็พ้นออกจากการเกาะกุมของมือปริศนาใต้น้ำเมื่อกี้นี้
ทันทีที่โผล่พ้นผิวน้ำพีทก็ว่ายเข้าหาขอบสระก่อนเป็นอันดับแรก สระมันลึก อย่างน้อยๆ ขอที่ยึดเกาะก่อนค่อยว่ากัน
“แค่กๆๆ” เสียงไอค่อกแค่กสำลักน้ำอย่างทรมาน วินาทีชีวิตที่ไม่รู้ว่ากำลังต่อสู้กับอะไร เสียงว่ายน้ำตามมาทำเอาพีทหลอนจนขนลุก แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเพื่อพบกับร่างสูงของ...
เสี่ยกร!!?
โอ้โห เขานี่หมดแรงแทบจะทิ้งตัวลงไปใต้น้ำอีกรอบ สรุปว่าเสี่ยมันลงสระมาแกล้งเขาเหรอเนี่ย เกือบจมน้ำตายห่าแล้ว สมใจอยากล่ะสิท่า
เหมือนอ่านใจพีทได้ เสี่ยใช้ประโยชน์จากกล้ามที่ผ่านการเวทอย่างหนัก จับเอวพีท แล้วยกเขาจนตัวลอย วางให้นั่งบนขอบสระอย่างง่ายดายเหมือนยกตุ๊กตายัดนุ่น พีทลูบหน้าลูบตาเพื่อเอาหยดน้ำออกจากหน้า ก่อนจะสบตาเสี่ยด้วยใบหน้างอ
คนสองคนทำหน้าหงิกใส่กันแบบไม่ได้นัดหมาย พีทก้มหน้างอง้ำ คิ้วขมวดเป็นปมใส่กรที่ลอยตัวเกาะขอบสระอยู่ในน้ำ กรเงยหน้าขมวดคิ้วแน่นใส่พีทที่ก้มลงมาจนเส้นผมที่เปียกน้ำทั้งหมดร่วงลงมาเกือบทิ่มหน้าเขา
“เล่นห่าอะไรเนี่ยเสี่ย!?” อยู่ในช่วงเก็บอารมณ์ไม่อยู่ แล้วดู... มาโดนทำหน้างอใส่พีทยิ่งของขึ้น คนที่มันควรโกรธคือคนโดนแกล้งแบบเขาไม่ใช่เหรอ!? มาแกล้งดึงทีเผลอ ถ้าตกใจ สำลักน้ำตายขึ้นมาจะว่าไง
“นายนั่นแหละเล่นอะไร?” น้ำเสียงนิ่งๆ แต่แข็งกร้าว ใบหน้าถมึงแบบคิ้วเข้มขมวดเป็นปม ยิ่งพีทขึ้นเสียงใส่ แล้วทำหน้าหงิกยิ่งหงุดหงิด “แกล้งจมน้ำเพื่อให้ฉันกระโดดลงมาสนุกมากเหรอ?”
“!??” พีทเอ๋อไปเลย คือคิ้วที่ขมวดแข่งกับเสี่ยกรคลายออกอัตโนมัติ ดวงตากะพริบปริบๆ บอกระดับความงุนงงของเขาได้ชัดเจน
“แกล้งจมน้ำเหรอ???”
“...” เสี่ยกรลูบน้ำออกจากหน้า ก่อนจะเบนหน้าหนีเพื่อมองบน เห็นหน้าเซ่อๆ แล้วมันจะใจอ่อนยังไม่รู้
“ผมแกล้งจมน้ำตรงไหน ผมแค่ขี้เกียจว่ายเลยดำน้ำพักแขน”
“...?” กรค่อยๆ เบนหน้ากลับมา คิ้วที่ขมวดเป็นปมคลายออก และเปลี่ยนเป็นเลิกขึ้นสองข้าง
“จริงๆ ผมเมื่อย จะพักแขนขาเลยทิ้งตัวดำน้ำเอา ก็ดีกว่าปล่อยตะคริวกินไม่ใช่เหรอ!?”
“...นายนี่มัน...” กรกระชากแขนพีทอย่างแรงจนชายหนุ่มโน้มตัวมาข้างหน้า พีทเหวอไปนิดหน่อยแต่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“อะไร ผมทำไม ผมนักว่ายน้ำตัวโรงเรียนนะ ถึงจะแข่งแล้วได้ที่โหล่ตลอดก็เถอะ แต่เรื่องดำน้ำ อึดมาก ขอบอก”
“หึ” ที่หัวเราะไม่ใช่เพราะเหยียดหยามคำพูดอวดอ้างของพีทหรอก ถึงแม้กรจะรู้สึกว่าพีทกำลังโม้อยู่ก็ตาม
กรหัวเราะให้ตัวเองต่างหากที่เป็นห่วงพีทในทุกๆ เรื่องจนเกินไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แล้วก็หน้าแตกอย่างที่เห็นนี่ไง
แต่ก็ดีแล้วที่พีทไม่ได้เป็นอะไร ดีแล้วจริงๆ
“ทำหน้าไม่เชื่อ แข่งกันไหมล่ะคุณ” พีทยักคิ้ว ยิ้มแหย่เสี่ยกรที่ก็เอาแต่สงวนคำพูดเหมือนอมน้ำในสระไว้เต็มปาก
“เพื่อ?”
“ก็ไหนๆ ก็ลงมาในสระแล้ว เล่นด้วยกันหน่อยเป็นไรไป”
“ไม่ ฉันจะขึ้นแล้ว”
“เดี๋ยวสิ เดี๋ยวๆๆ รีบจัง” พีทโดดลงน้ำ คว้าคอเสื้อกล้ามไว้แทบไม่ทัน สองร่างลอยไกลจากขอบสระพอสมควร และตีขาพยุงตัว มือเรียวเกาะไหล่กรเป็นปลิงเพื่อหาที่ยึดเกาะ จะได้ไม่ต้องออกแรงตีขามาก “เอางี้ พนันกันดีกว่า ใครดำน้ำแพ้ต้องแบกคนชนะขี่หลังเดินกลับห้อง”
“...” กรหลุบตามองใบหน้าที่มีเส้นผมเปียกแนบจนดูรุงรัง ฝ่ามือใหญ่เนียนโอบเอวพีท เหมือนกับที่คนผมยาวเนียนเกาะไหล่เขา แล้วยิ้มมุมปาก
“ดีนา... คุณอาจจะได้ขี่หลังผมก็ได้”
“…ก็เอาสิ”
“เยี่ยม ไปตรงตื้นๆ กัน” พีทผละตัวออกแล้วว่ายน้ำนำกรไป ทันทีที่ขาเหยียบก้นสระ พีทก็กวักมือเรียกกรหยอยๆ
กรว่ายตามมายืนกอดอกมองพีทที่ยิ้มหวานอย่างเชิญชวน เขาพยายามอยู่นะ พยายามมองรอยยิ้ม ไม่ใช่กระดูกไหปลาร้า กับลูกกระเดือกแหลมๆ ที่โคตรจะ...
“นับหนึ่งถึงสามแล้วลงพร้อมกันนะเสี่ย” พีทยกมือขึ้นเตรียมบีบจมูก “หนึ่ง สอง สาม...”
“...” กรดำลงไปแล้ว ในขณะที่พีทก็ตั้งท่าจะดำลงไปเหมือนกัน...
“ฮึๆ”
แต่ก็ไม่ได้ดำ
พีทยืนกลั้นขำจนริมฝีปากเม้มแน่น มองกรที่ผลุบหายลงไปใต้น้ำแล้ว เวลาผ่านไปนานหลายนาที เรียกได้ว่ากรนี่อึดสมกับร่างกายอันบึกบึนของเจ้าตัวจริงๆ ถ้าดำลงไปพร้อมกันจริงๆ พีทก็มีแพ้เลยล่ะ
แต่ใครจะยอมแพ้แล้วแบกร่างอย่างกับหมีควายของเสี่ยล่ะ พีทนึกในใจเพลิน จังหวะนั้นเองที่เขาสังเกตเห็นกรทำท่าจะไม่ไหว
พีทรีบดำลงไปใต้น้ำในจังหวะที่กรโผล่หัวขึ้นมาอย่างพอดิบพอดี
“...” กรโผล่หัวขึ้นจากน้ำพลางสูดอากาศเข้าปอดแรงๆ เหลือบมองพีทที่ยังคงอยู่ใต้น้ำ ก่อนจะลูบหน้าเคลียร์หยดน้ำออก แล้วสะบัดหัวเบาๆ
ผ่านไปสักสิบวิเห็นจะได้ พีทก็โผล่ตามขึ้นมา พร้อมๆ กับท่าทางเหมือนคนที่ทรมานมากๆ “เฮือก!!!”
แอคติ้งคะแนนเต็มร้อย พีทให้ตัวเองล้านนึงเลย
กรกอดอกมองนิ่งๆ ไล่สายตาขึ้นลง ในขณะที่พีทซึ่งลูบหน้าลูบตาเสร็จแล้ว หันกลับมาส่งยิ้มพลางยักคิ้วใส่เขา ไม่ลืมคำพูดถากถางที่คิดว่าจะทำร้ายจิตใจกรได้
“ดูเหมือนว่าคุณต้องแบกผมขึ้นหลังแล้วล่ะเสี่ย”
“...” กรไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องแพ้หรอก ใช่ว่าเขาไม่เคยแบกพีทซะเมื่อไร
ท้องฟ้ามืดสนิทโดยสมบูรณ์ กรนำพีทขึ้นสระ แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้พีทที่ขึ้นตามมาติดๆ พีทรับมันมาห่มตัว ก่อนจะเดินตามกรที่กำลังจะลงบันได
“เดี๋ยวเสี่ย”
“...” กรหันหลังกลับขึ้นไปมองพีท ร่างอ้อนแอ้นน่าจับหักเป็นสองท่อนมีผ้าเข็ดตัวห่มไว้ ริมผีปากสีซีดหยักยิ้มร้าย กรถอนหายใจ ก่อนจะย่อตัวลง เพียงเท่านั้นพีทก็เอาตัวขึ้นขี่หลังกรอย่างพึงพอใจ
ร่างสูงลุกขึ้นยืนสบายๆ แล้วเดินไปตามหาดทรายแบบไม่รีบร้อน อาจจะเพราะมีตัวถ่วงบนหลังทำให้เดินเร็วมากไม่ได้ อีกส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะวันนี้อากาศเย็นสบาย ชื้นๆ แต่ไม่มีฝน
“ผมนึกว่าคุณจะผิดคำพูดซะอีก” อยู่ๆ พีทก็พูดขึ้น แทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบของตัวเองและกร กับเสียงคลื่นทะเล
“...ฉันไม่โกงหรอก”
“...” โกงเหรอ ได้ยินคำนี้แล้วมันแทงใจดำชะมัด
“ไม่เหมือนนาย”
อ้าว นี่เสี่ยมันรู้นี่หว่า... รู้แล้วยังยอมให้ขี่หลังเนี่ยนะ
“เสี่ยกร...” พีทใช้เสียงสองลากเสียงยาว เรียกกรอย่างออดอ้อน สบตากับกรที่มองตัวเองด้วยหางตา พลางใช้มือที่กำลังกอดคอกร เอื้อมไปหยิกแก้มร่างสูงเบาๆ
“...” กรกลอกตาอย่างเอือมระอา มือที่หยิกแก้ม กลับไปกอดคอเขาตามเดิม แผ่นหลังสัมผัสถึงความเปียกชื้น คงเป็นเพราะพีทแนบแก้มลงกับไหล่กว้างทำให้เส้นผมยาวของเจ้าตัวมาสัมผัสโดนผิวที่แห้งแล้วของเขาอย่างช่วยไม่ได้
พีทกอดคอกรแน่น ใบหน้าแนบกับกร พลางหลับตาพริ้ม และอมยิ้มน้อยๆ “ขอบคุณนะเสี่ย”
เสี่ยกรเนี่ย... น่ารักจริงๆ เลยเนอะ ว่าไหม?
สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกคน คนเขียนขอให้คนอ่านมีความสุขกันตลอดปีเลยนะคะ สุขภาพแข็งแรง อยู่ด้วยกันไปนานๆ เลยน้าาทุกคอมเมนท์ก็เป็นของขวัญปีใหม่ให้คนเขียนเหมือนกัน ขอบคุณนักอ่านทุกท่านเลยนะคะ ทั้งที่คอมเมนท์และนักอ่านเงา ฮี่ๆๆ 
ถ้าใครเล่นทวิตเตอร์ มาร่วมพูดคุยผ่านแท็ก #ทีมเสี่ยกร #ทีมพีท #DILLYE(ย่อมาจาก Do I look like your ex เน้อ) ในทวิตนะคะ คนเขียนอยากอ่านทุกความเห็นเลย T__T
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
