{CH 5 ปีหน้าค่อยเจอกัน}
“เฮียคืนนี้ฉลองกันไหม”
ไอ้เด็กปาล์มที่นั่งแหมะอยู่ข้างๆผมตักไอศกรีมที่ผมซื้อมาตุนไว้เพราะรำคาญไอ้เด็กบ้าที่ชอบมาบ่นหงุงหงิงข้างหูว่าไม่มีอะไรกิน ตลอดสองสัปดาห์มานี้มันติดผมเป็นตังเม และผมเองก็ไม่ได้ห้ามอะไรเพราะคิดว่ามีมันอยู่ก็เหมือนเลี้ยงลิงตัวเล็กๆที่ชอบวิ่งป่วนคนนั้นทีคนโน้นทีอย่างไม่มีเหตุผล แต่ก็นั้นแหละครับ ก็มีสีสันไม่น่าเบื่อดี เดี๋ยวเฮียอย่างงั้น เฮียอย่างงี้ เฮียอย่างโน้น ดุหน่อยก็งอนกูและแทบจะกระทืบกูถ้ากูไม่ง้อ บัดซบดีเหลือเกิ๊นนนนนนนนน
ในวันที่มันหยุดเรียนซึ่งสัปดาห์นึงมันจะเรียนแค่ 4 วันเท่านั้น และมีสองวันที่เรียนแค่ครึ่งวัน มันจึงชอบกลับมาอยู่บ้านผม และชอบลากผมไปโน้นไปที่ สถานที่สำคัญคือร้านขนมและบ้านโขน ฮึ สมใจมันละครับจับผมดัดขาดัดแขน โชคดีที่ผมแข็งแรงเลยไม่ค่อยเจ็บมากนัก ผลของการออกกำลังกายอย่างหนักของผมตลอดชีวิตมาสัมฤทธิ์ผลก็วันนี้แหละครับ ผมชอบโขนนะครับ เพราะเป็นศิลปะที่ดีของไทย ซึ่งผมเองก็มีเชื้อไทยเหมือนกันถึงจะไม่ได้เกิดที่ประเทศนี้ก็ตามทีเถอะ
ผมเองที่หยุดงานมาก็คอยตายดูชีวิตของเจ้าปังเหมือนเคย น้องผมน่ารักนะถึงจะขี้ขลาดและขี้กลัวไปหน่อยโดนรังแกประจำ ผมก็ได้แต่คอยดูอยู่ห่างๆ มีหลายครั้งที่ผมอยากที่จะเข้าไปช่วย แต่ผมก็ทำไม่ได้เพราะนั้นยังไม่ใช่เวลา น้องต้องสู้เองได้ก่อน ไม่ใช่รอให้ใครมาช่วยตลอด เพราะผมเองก็มีเวลาจำกัด … ผมดีใจมากที่เจ้าปังใส่เสื้อและใช้ข้าวของที่ผมซื้อให้ และดีใจมากที่น้องเขียนโน้ตเล็กๆแขวนไว้ที่หน้าบ้าน
‘ขอบคุณครับแซนต้า …’
แซนต้าเหรอ หึหึ เป็นเด็กที่มีจินตนาการดีแท้ … แล้วพบกันปีหน้านะครับน้องพี่ …
“ทำไม ดีใจหรือไงที่กูจะกลับออสซี่พรุ่งนี้” ผมหันมาถามไอ้เด็กที่นั่งพิงไหล่ผมอยู่ ตัวมึงหอมฉิบหายใช้ครีมอาบน้ำอะไรวะ … อ่อ ของกูไง มันเงยหน้ามองผมและยิ้มแป้นป้อนไอศกรีมให้ผมกินอีกคำโต มึงช่วยป้อนดีๆได้ไหม กระแทกเข้าปากอย่างกับกูไม่ใช่คนงี้
“ช่ายยยยยยยยยยย”
“หึ ไอ้เด็กเวร เออจะทำอะไรก็ทำ แต่ถ้าเอาเพื่อนมึงมาบ้านกูกรุณาเลยนะครับ อย่าทำลายของบ้านกูพัง” ผมยกมือยีหัวมันก่อนจะจับหน้าไอ้ลิงกังให้หันไปดูหนังต่อ ขยันออเซาะกูเหลือเกิน … อาจจะเป็นเพราะผมเกิดที่ต่างประเทศเลยมองว่าเรื่องถึงเนื้อถึงตัวเป็นเรื่องธรรมดาและอาจจะเป็นเพราะไอ้เด็กนี้มีนิสัยขี้ประจบก็เลยทำให้มันเข้ามาใกล้ชิดผมได้กว่าทุกๆ คน… ละมั้ง
“งั้นหมูกระทะนะ ไปซื้อของกันเถอะ!” มันลุกขึ้นดึงแขนผมแกว่งไปมา หึ กูขอเอาไฟมาจี้ไฝที่ปากมึงหน่อยได้ไหม ขยันยั่วกูเหลือเกิน ถ้ามึงเป็นผู้หญิงกูอาจจะ …
“เฮีย! จ้องหน้าผมทำไมงี้วะ อ่ะ! เฮียไปซื้อของ เฮียลันนนนนนนนนนนนนนน” ผมคว้าเอวมันให้ลงมานั่งที่เดิม ขณะที่ไอ้เด็กห่านี้ดิ้นคลุกๆอยู่ในแขนผม
“ดูหนังก่อน เดี๋ยวค่อยไป”
“ก็ได้ ผมจะไถตังค์เฮียให้หมดตูดเลย” มันหันมาค้อนผมขวับใหญ่ … ไอ้เหี้ยตามึงกลมไปไหนวะ จมูกมึง แล้วก็ปากของมึง …
“หึ ว่าแต่วันนี้มึงไม่มีเรียนไง๊” ผมเมินหน้าไปมองโทรทัศน์ก่อนที่จะคิดอะไรไปมากกว่านี้ ผมไม่ใช่เกย์และมันเป็นแค่เด็ก
ข้างบ้าน แต่มือมึงอะไอ้ลันเอาออกจากเอวน้องมันด้วย ไม่สิ มึงต่างหากไอ้ลิงออกไปจากอกกูซะ
“มหาลัยบ้านไหนเค้าเรียนกันทุกวันกันวะเฮีย … แล้วพรุ่งนี้เครื่องออกกี่โมงครับ” มันกวนตีนเสร็จก็เข้าหมวดดราม่า
“บ่าย 3 แต่ต้องไปเช็คอินตอนเที่ยง”
“ผมติดเรียน ไม่ได้ไปส่งนะ” เสียงเศร้าเชียวไอ้เด็กผี คือกูก็ชอบเมืองไทย อยากอยู่กับน้องและก็อยากอยู่กับมึง แต่กูมีหน้าที่การงานอยู่ที่โน้นเหมือนกันนี้หว่า นี้กูลามา 2 อาทิตย์หมดโควตาพักร้อนเลยนะสาดดดดดดดด
“อืม ไม่เป็นไร” ผมยกมือโอบหัวมันให้ลงมาซบที่บ่าตัวเอง ก่อนที่ไอ้เด็กลิงจะยกขายกแข้งขึ้นมานั่งกอดเข่าตามองไปที่โทรทัศน์ … บรรยากาศแม่งโคตรมาคุ
“เฮีย …” เสียงอ่อยหงอยเหงามาเลยไอ้เด็กผี
“อะไร ?”
“เฮีย …”
“ว่า”
“เฮีย”
พรึบ!
“โอ้ย ผมเจ็บ …” ผมมองหน้ามันที่บิดเบี้ยวอยู่ใต้ร่างผม … ไอ้ลันตั้งสติ มึงกำลังทำอะไรอยู่วะ นี้น้อง นี้เด็กข้างบ้าน มันเป็นผู้ชาย …มึงไม่ใช่เกย์
“ฝรั่งจ๋า” ผมสะบัดหัวสองสามทีและลุกขึ้นจากร่างของไอ้เด็กผี เอาละใจเย็นๆไอ้ลันนี้น้อง มึงอย่าพลีพลาม เพิ่มเจอกันสองอาทิตย์เอง มันเป็นผู้ชาย ผู้ชาย … ไอ้เหี้ยผู้ชายอะไรวะยั่วกูจัง!!!!!
“ไปเตรียมตัวซะเดี๋ยวไปซื้อของ” ผมว่าและลุกขึ้นเตรียมเดินหนีความสับสนในสมองไอ้แก่อายุ 30 ที่คิดจะเด๊าะเด็กอายุยังไม่ 20 คุกไหมเนี้ยไอ้สัด
“แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เฮียเป็นไรอะ เฮียเป็นอารายยยยยยยยยยย” อุ๊ก ! ไอ้เด็กผีมันกระโดดเกาะหลังผมแล้ววววววว! ดีนะที่หลักผมแข็งแรงไม่ล้มหัวทิ่มไป เฮ้ยๆๆๆๆๆ มึงเป็นลิงจริงๆสินะ!!!
“ไอ้ปาล์มลงไป กูหนัก”
“เฮียไม่หนักหรอก ตัวอย่างกับควายขนาดนี้ ผมตัวเล็กจิ๊ดเดียวเอง” จิ๊ดพร่อง!!!! กูสูง 190 แต่มึงก็สูงเท่าไหล่กูนะ แต่ตัวมึงบางเท่านั้นเอง! มึงไม่ใช่ตัวเล็กตัวน้อยซะเมื่อไหร่วะ!
“ลงปายยยยยยยยยยยยยยย!”
“ไม่เอาเฮียบอกปาล์มมาก่อน เมื่อกี้เฮียเป็นอะไร! เมื่อกี้เฮียลันของปาล์มน่ากลัวมากเลย อย่างกับจะฆ่าปาล์มแหนะ” กูไม่ฆ่า เมื่อกี้กูหื่น และตอนนี้กูก็ยังหื่นอยู่ ฉะนั้นปล่อยกูไปจัดการตัวเองก่อนไหม!!!!
“กูไม่ได้เป็นไร มึงลงไป” ผมหยุดแกว่งมันไปมา มันเงียบไปสักพักไม่ยอมลง และค่อยๆไต่มาอยู่ด้านหน้าผม เอามือเกาะบ่าผมไว้ ขาก็เกี่ยวรัดรอบเอวผมเอาไว้ ผมเองก็กลัวมันตกลงไปเลยช้อนสะโพกมันไว้อีกชั้น … ท่านี้มัน
“เฮียเป็นอะไร” เสียงของมันกระซิบขึ้นตากลมโตจ้องมองผม ปากเป็นกระจับสีอ่อนที่มีไฝเล็กๆเป็นสิ่งที่ผมชอบที่สุดบนใบหน้ากวนตีนของมัน … แม่ง
“มึงวอนหาที่เองนะไอ้ปาล์ม”
“อะ อื้อ!”
ไอ้ไฝที่มุมปากบนของมึง เรียกร้องให้กูทำแบบนี้ … ผมก้มลงไปจูบมันอย่างรุนแรงจับหัวของมันแน่นโดยที่ใช้มืออีกข้าง
ช้อนสะโพกมันไว้ เดินกลับไปที่โซฟานั่งลงโดยล็อกตัวไอ้เด็กลิงเอาไว้แน่น ผมสอนมันทีละสเต็ปในตอนแรกก็ติดขัดและขัดขื่นแต่สักพักมือของมันที่พยายามผลักผมออกก็กอดคอผมเอาไว้แน่นและเริ่มที่จะจูบตอบโต้กลับมาแบบเด็กที่ไม่รู้ประสีประสาอะไร … ทั้งหอมทั้งหวานไอศกรีมที่มันเพิ่งกินไปฉิบหาย
“ฮะ เฮีย …” ไอ้ปาล์มมองผมตาละห้อยหอบหนักเมื่อผมผละออกจากริมฝีปากบางตรงหน้า … มึงจะยั่วกูไปไหน มึงจะทำให้กูตบะแตกตายเลยเหรอไง!!!!
“กูไม่ใช่คนดีหรอกนะไอ้ปาล์ม กูมันคนเห็นแก่ตัว ถ้ามึงไม่อยากจะเสียใจ อย่าทำแบบนี้กับกูอีก”ผมจับคางมนของมันและบีบเบาๆ ขณะที่มันหลบตาผมแก้มแดงปลั่ง เชี้ย แม่งน่ารักขนาดนี้เลยเหรอวะ ถึงจะไม่น่ารักเหมือนผู้หญิงเหมือนที่ผมเคยแอ้ม แต่มึงนึกหน้าตาลิงน้อยที่ทำตาอ้อนๆในการ์ตูนปะวะ เดี๋ยวกูก็จับลิงกดแม่งตรงนี้แหละ!!!!
“ปล่อยผมนะ! ผมไปทำอะไรเฮียเล่า!!!”
“ก็ทำแบบนี้ไง มึงยั่วกูรู้ตัวไหม” ผมตะคอกมันเสียงดัง จนไอ้ปาล์มสะดุ้งนิ่งจ้องผมตาค้าง … ก็เพราะมึงเป็นแบบนี้ไง กูไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะไอ้สัด
“เฮ้อ … เอาเป็นว่าพรุ่งนี้กูก็จะกลับออสซี่แล้ว ปีหน้ากูจะกลับมาใหม่แล้วกูกับมึงก็จะจัดการกับความรู้สึกได้ มึงอาจจะไม่คิดอะไรไอ้ปาล์ม แต่กูคิด เพราะกูมันเลวไง”
ผมดันสะโพกมันลงจากตักผม ก่อนจะเดินขึ้นมาบนห้อง หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าผมเข้ามาทำอะไร แม่ง … กูไม่ใช่ไอ้พระเอกที่ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรอยู่หรอกนะ ก็เด็กมันยั่วจะให้กูทำยังไงวะ ไม่จับกดกูปราณีแค่ไหนแล้ว
“มึงไม่เข็ดหรอไงวะ” ผมมองไอ้ปาล์มที่นอนตาแป๋วอยู่บนเตียง ไม่เข้าใจไอ้เด็กลิงเลยจริงๆ แต่ไม่รู้สิ ผมเริ่มชินแล้วที่ออกมาจากห้องน้ำและเจอลิงน้อยตาแป๋วอยู่ในห้องแบบนี้ แต่มาเจอหลังจากที่เข้าไปทำสัปดนในห้องน้ำมันก็ตงิดๆอยู่นะ
“ผมไม่ค่อยเข้าใจที่เฮียพูดและเฮียก็เป็นคนดี เฮียเป็นไอดอลของผม” ไอดอลอย่างกูก็ความอดทนต่ำเหมือนกันนั้นแหละ
“มึงไม่เข้าใจอะไรไอ้ปาล์ม”
“ก็เฮียจูบผม แล้วเฮียยังบอกให้ผมจัดการกับความรู้สึกด้วย” มันพูดเสียงเบาหวิว ผมเดินไปใส่เสื้อยืดสียาวกับบ๊อกเซอร์และมานั่งบนเตียงข้างๆมัน โอเคอารมณ์กูสงบแล้ว ไม่ปล้ำมันหรอก ไม่ต้องมองกูกันแบบนั้น
“กะ ก็ …”
“กูบอกแล้วว่ากูไม่ใช่พระอิฐพระปูน กูคนธรรมดาออกเลวนิดๆ มีอารมณ์ทางเพศเป็นเรื่องปกติ และมึงทำกูมีอารมณ์”
“เฮีย น่าเกลียดวะ ผมเป็นผู้ชายนะ!!!”
“เออก็นั้นแหละที่กูอยากบอก มึงผู้ชาย กูผู้ชาย เราสองคนเป็นผู้ชาย แม่งเป็นเส้นบางๆที่กั้นความรู้สึก ความถูกต้อง ถ้ามึงเป็นผู้หญิงกูอาจจะชอบมึงไปแล้ว” ผมพยายามอธิบาย … อธิบายในความจริงตามทฤษฎีของสังคมที่ขีดกั้นเราเอาไว้
“แล้ว … มันยังไงฮะ ผมไม่ควรยุ่งกับเฮียเหรอ” มันพูดอย่างน้อยใจ คือ ไอ้ลิงเวร มึงจะต้อนกูให้จนมุมเลยหรือไง มึงเข้าใจไหมที่กูพูด ดูเหมือนมึงไม่เข้าใจเลย!!!
“ไม่ใช่ มึงคิดอะไรวะ มึงเป็นน้องกูนะไอ้ปาล์ม มึงมาบ้านกูได้ตลอด แต่ในบางครั้งการที่เอาตัวมาอยู่ใกล้ๆกูมากมันอาจจะไม่ดีนัก … เอาเป็นว่า มึงเป็นน้อง กูต้องสอนอีกไหมว่าช่องว่างระหว่างน้องชาย และพี่ชายมันอยู่ตรงไหน” คือมือกูก็อยู่นิ่งไม่ได้ไง เอาไปวางไปลูบหัวมันซะอย่างงั้น มึงควบคุมตัวเองหน่อยได้ไหมไอ้อลัน มึงช่วยดูด้วยว่าตอนนี้ไอ้เด็กนี้มันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น
“ก็ได้ฮะ”
“หึ งั้นไปเตรียมตัวเดี๋ยวจะไปซื้อของไม่ใช่หรือไง”
“ฮะ” มันเดินหงอยๆออกไปจากห้องผม เชี้ย อยากดึงเข้ามาจูบอีกฉิบหาย …
“ไอ้เหี้ยลัน มึงอย่าทำร้ายเด็กมันด้วยความสัปดนของมึงได้ไหม” ผมบ่นกับตัวเอง … แล้วจะให้กูทำอะไรได้มากกว่านี้อีกวะ!!!!
.
.
.
“เอาชีทไหมเนี้ย”
“เอาฮะ” ผมหยิบชีทที่ยืดๆใส่ตะกร้าไอ้ปาล์มมันชอบกินครับแคลอรี่โคตรสูง แต่ก็ไม่เห็นมันอ้วน ผมพามันมาห้างใกล้ๆเลือกซื้อของที่จะทำหมูกระทะ ความจริงมันก็จะให้ผมพาไปที่ตลาดหรอกนะ แต่ผมไม่ชอบอากาศร้อนเลยพามันมาห้างดีกว่า
“ลูกชิ้นล่ะ” ผมชูถุงลูกชิ้นแบบที่มันชอบให้ไอ้ปาล์มที่เดินเกาะรถเข็นอยู่ข้างหลังดู มันพยักหน้าแต่ตาโคตรเหม่อลอย เป็นห่าอะไรวะ
“ฮะ 2 โล” ผมถอนหายใจพยักหน้าและหยิบตามที่มันบอก
“กุ้งล่ะ”
“5 โล” เหม่อเข้าไปไอ้สัตว์ป่าลิงน้อย แล้วนี้ถ้าไม่หมดกูจะยีหัวมึง
“หมูละ”
“6 โล” เชี้ย นี้แดกหรือยัดนุ่น!
“น้ำยาล้างห้องน้ำละ” ผมถามมันลอยๆ หึ ดูสิจะแดกไหมน้ำยาล้างห้องน้ำเนี้ย
“เอาขวดนึง หลอดดูดด้วย … เฮียยยยยยยยยย!!!!” ผมตีไหล่ผมเพี๊ยะใหญ่และตะโกนกรอกหูผมอีกต่างหาก แม้ม เดี๋ยวกูก็จับจูบตรงนี้เลยนี้! หาเรื่องดีนัก
“ตะโกนทำไมวะ แล้วเรียกกูสั้นๆก็ได้ ลากยาวแล้วความหมายเปลี่ยนเลยไอ้ห่าลิงกัง”
“ก็เฮียกวนตีนอะ มาเลยเดี๋ยวผมเลือกเอง” ไอ้ปาล์มคนเดิมกลับมาแล้วครับ มันเดินเลือกซื้อของซะเต็มไปหมด ไม่รู้มันจะยกคนทั้งหมู่บ้านมาแดกหมูกระทะที่บ้านผมเลยหรือไง
“เฮียผมเอาหนมด้วยนะ” พอมาถึงโซนขนมขบเคี้ยวไอ้ลิงกังเห็นแก่กินก็ยิ้มหน้าบานเดินไปหยิบขนมสอดไส้ช็อกโกแลตที่มันชอบเป็นอับดับสองรองจากมันฝรั่งมาสองห่อโชว์ผมที่เล็งเครื่องดื่มผู้ใหญ่ เหล้าเบียร์ โซดามิกเซอร์อยู่ แดกหมูกระทะไม่กินเหล้าก็เหมือนไปออสซี่แล้วไม่ได้พี่แหละไอ้น้อง
“ของเก่ายังไม่หมด แล้วพรุ่งนี้กูจะกลับออสซี่แล้วด้วย”
“นั้นสิ … ก็ได้ไม่เอาก็ได้”
“อ้าว นอยส์ๆ เอะอะนอยส์นะมึงอะ จะเอาก็เอาไป แดกไม่หมดก็เอาไปแดกบ้านมึง”
“แต่ผมอยากแดกบ้านเฮียนี้” มันสลดเดินเอาไปเก็บ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปหยิบห่อขนมที่มันเอามาเมื่อกี้ใส่รถเข็นและเดินนำมันไปหยิบเอาเหล้าใส่รถเข็นก่อนจะไปจ่ายเงินโดยมีไอ้ลิงหง่อยเดินตามมาด้านหลัง มึงช่วยเป็นหนุมานเหมือนทุกทีได้ไหม กูไม่ชิน
“เพื่อนมึงมากี่คน” ผมถามขณะที่เดินกลับมาที่รถ
“2 ฮะ มีไอ้ไข่หลงกับไอ้น้ำ”
ผมพยักหน้า เห็นไอ้เด็กสองคนนั้นประจำที่บ้านโขนนั้นแหละครับ ไอ้ไข่เป็นเด็กผู้ชายร่างสูงเพรียวบางแต่ก็ดีแข็งแรงล้ำสันดีไม่หยอกหน้าตาหล่อเหล่าแบบคนไทยสีผิวแทนนิดๆ ก็เหมาะสมกับบทพระรามดีนั้นแหละครับ ส่วนเด็กที่ชื่อน้ำ หมวยขาว ตัวเล็ก แต่เสือกเป็นผู้ชาย โลกมันวิบัติไปแล้วที่ผู้ชายจะสวยกว่าผู้หญิง ขอที่ยืนผู้หญิงสวยๆให้สังคมด้วยครับ
“เฮีย เดี๋ยวแวะหาตาอินทร์หน่อยนะครับ”
“เออได้ กูซื้อซุปไก่ไปฝากแกพอดี ชวนแกไปกินที่บ้านด้วยก็ได้นะไอ้ปาล์ม”
“ฮับ” มันดัดเสียงเด็กตอบกลับผมมาด้วยความหมั่นไส้เลยเขกหัวมันไปหนึ่งทีโทษฐานทะเล้นเหลือทน ก่อนจะขนของขึ้นรถและเบิ่งกลับบ้านทันที
.
.
.
“ว่าไงเจ้าอลัน เจ้าปาล์มไปไหนกันมารึ”
ผมสองคนยกมือไหว้สวัสดีลุงอินทร์ที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ แกเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือครับมักเล่าเรื่องราวในอดีตให้ผมฟัง ชาวต่างชาติอย่างผมก็พลอยชอบฟังไปด้วย วันไหนที่ไอ้ปาล์มไม่อยู่และผมไม่ได้ไปหาเจ้าปัง ผมก็มักจะมาหาแกที่นี้แหละครับ
“ไปห้างมาน่ะครับตา ตากินข้าวหรือยัง ผมสองคนทำหมูกระทะที่บ้าน ไปกินกับพวกผมไหมครับ”
“โอ้ เห็นทีจะไม่ไกลหรอกเจ้าปาล์ม ท้องไส้คนแก่ไม่ได้ย่อยง่ายๆเหมือนเด็กๆ ไปกินของพันธ์นั้นเดี๋ยวข้าก็ไม่สบายพอดี ฮ่าๆๆๆ เอาเถอะ ข้าเตรียมข้าวปลาเอาไว้แล้ว กินกันให้อร่อยเถอะนะ”
“โธ่ ตายังฟิตปั๊งขนาดนี้ แก่ตรงไหนครับ” สกิลการประจบสอพลอมาแล้วครับ มันคลานเข่าเข้าไปนวดขาลุงอินทร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สานตัวโปรดของแกมองพวกเรามาด้วยความปราณี
“หึหึ ว่าไงเจ้าอลัน จะกลับวันไหนละ เห็นว่าลามาได้แค่ 2 อาทิตย์ไม่ใช่รึ ?”
“พรุ่งนี้ครับตา” ผมว่าตาอินทร์พยักหน้า ก่อนจะวางมือผมหัวของผมและตบเบาๆเหมือนลูกเหมือนหลาน ไอ้ปาล์มเห็นแบบนั้นก็ออเซาะจะเอาบ้าง ตาแกเลยต้องวางมืออีกข้างไว้บนหัวมัน ฮึ ไอ้เด็กขี้อิจฉา
“อืม เจ้าปาล์มคงเหงาแย่สินะ” ผมเหลือบมองไอ้ปาล์มที่นั่งขัดสมาธิก้มหน้านิ่งให้ตาลูบหัวมันเบาๆ น่าสงสารฉิบหาย ไปกับกูเลยไหมจะได้จบเรื่องจบราว ดราม่าสัดๆ
เราอยู่คุยกับตาอินทร์สักพักก็ขอตัวกลับ โดยผมบอกลาตาแกกลับออสเตรเลียเลยในคราวเดียวกัน ก่อนจะพาไอ้เด็กลิงกลับมาที่บ้าน ในเวลา 6 โมงกว่าๆ โดยมีเพื่อนมันสองคนรออยู่ที่บ้านของไอ้ปาล์มแล้วเรียบร้อย จากนั้นผมก็ปล่อยให้มัน 3 คนทำกับข้าวไป ส่วนตัวเองก็ขึ้นมาเช็คงานผ่านอีเมลหน่อย เพราะไม่ได้เข้าเมลมาอาทิตย์กว่าๆ ถึงจะลาหยุดก็ไม่ได้หมายความว่างานจะหยุดด้วยนะครับ ผมบอกหรือยังว่าผมทำงานเป็นที่ปรึกษาให้ CEO ของบริษัทการเงินและห้างหุ้นส่วนธุรกิจต่างๆที่เข้ามาจ้าง เงินดีครับแต่ปวดหัวฉิบหาย ต้องคอยแก้เกมส์การแข่งขันตลอดเวลา ปวดหัวจนบางทีก็อยากเลิกทำ แต่ก็ยังเลิกไม่ได้ครับ ยังไม่รวยพอ รอให้รวยกว่านี้ก่อนค่อยเลิก อีกสัก 2-3 ปีละมั้ง …
“เฮียเสร็จแล้วอะ ทำไรอยู่ไปกินหมูกะทะกัน”
“แปปนึงขอทำงานก่อน” ผมพูดขณะที่พิมพ์งานเตรียมส่งเมลให้ลูกค้า ในขณะที่ไอ้ตัวแสบโผล่หน้าเข้ามาในห้องและเริ่มงอแง
“นี้มันทุ่มนึงแล้วนะ” มันเอาหัวถูแขนผม ดูเหมือนไอ้เด็กคนนี้จะไม่ได้จำที่ผมพูดเมื่อตอนบ่ายเลยแม้แต่น้อยเดี๋ยวเหอะมึงอะ วอนดีนัก
“แปปนึงไอ้ปาล์ม อย่ากวนตีนกูลงไปรอด้านล่าง” ผมด่ามัน แต่ตาก็ยังจ้องคอมพิวเตอร์อยู่ ทันใดนั้นไอ้เด็กลิงก็มุดระหว่างแขนผมเข้ามา โผล่หน้าทะเล้นให้ผมดู ตัวมึงเล็กขนาดมุดได้เลยหรือไง ผมถอนหายใจและอ้าแขนให้มันนิดๆ ไอ้ปาล์มมันขึ้นมานั่งคร่อมบนตักผมและทึ้งหัวผมไปมา ไอ้สาดดดดดดดดดดดด กูเฮียมึงนะ
“ไม่เอา เฮียต้องกินข้าว ตอนกลางวันก็กินแต่ขนมข้าวไม่กิน!”
“ปาล์มงานด่วน มึงจะดื้อทำไมวะ” ผมคว้าหัวมันให้พิงอก เพราะมันบังหน้าคอมผม มันหัวเราะคิกคักก่อนจะเงียบไป ผมก็นั่งพิมพ์งานต๊อกแต๊กๆอยู่แบบนั้น … ความจริงมันก็ตัวใหญ่นะ แต่กูไม่ได้รู้สึกว่ามันหนัก หรือรำคาญ แถมกลิ่นตัวมันยังหอมแก้เครียดได้อีกต่างหาก
“เฮียจะลืมผมไหม ?” ผมชะงักนิ้วมือที่พิมพ์งานอยู่ มือของมันจับชายเสื้อผมแน่นทั้งสองข้าง
“กูจะลืมมึงได้ไง ปีหน้ากูก็กลับมาอีก” ผมว่าและลูบหัวทุยมันเบาๆ หัวมึงเล็กหรือฝามือกูใหญ่วะ
“ผมโทรหาเฮียได้ไหมครับ”
“อืม …”
“ไลน์ละ ผมไลน์ได้ไหม ?”
“เออ”
“เฟชละ อินสตาแกรมละ แล้วทวิตเตอร์ละ”
“เออจะทำอะไรก็ทำ” ผมว่า มันขำออกมานิดๆ ก่อนที่เราจะผละออกจากกันเมื่อไอ้น้ำมาเคาะประตูเรียก ผมจึงต้องยอมปิดงานเอาไว้ก่อนและลงไปกินหมูกระทะกับพวกมัน 3 ตัว
เช้าวันต่อมา ผมตื่นแต่เช้าเพื่อไปส่งไอ้สามแสบที่มหาลัยก่อนจะกลับมาดูพนักงานทำความสะอาดที่เข้ามาเก็บบ้านเก็บช่องให้ผมและรถของผมเองก็ให้บริษัทขนย้ายเอากลับออสซี่ไปด้วย ส่วนตัวเองก็ขึ้นมาตรวจเช็คเอกสารและเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ที่เก็บไว้แล้วเมื่อวานอีกที ผมนั่งลงบนเตียงก่อนจะนึกถึง 2 สัปดาห์เต็มที่ผ่านมา หึ … การมาไทยมันทำให้ผมได้รู้จักไอ้ลิง ที่แทนที่จะร้องเจี๊ยกๆ เสือกร้องเฮียๆ แทน ได้รู้จักโขนศิลปะที่ทรงคุณค่า ได้คอยดูแลเจ้าปังอยู่ห่างๆ ได้รับรู้ถึงความอบอุ่นบ้างอย่างถึงแม้มันจะสับสนแต่ก็โคตรจะสวยงาม
ผมอายุ 30 แล้วครับไม่ใช่เด็กๆ ที่จะไม่รู้อะไรเลย ผมรู้ว่าตอนนี้ตัวเองโคตรสับสนเพราะไอ้ปาล์มมันน่ารักแค่ไหน แต่ก็รู้อีกด้วยว่าสังคมแม่งไม่เปิดกว้างเท่าไหร่นัก อีกอย่างผมก็ยังต้องอยู่ในสังคมเหล่านั้นด้วยหน้าที่การงานและอีกหลากหลายประการ จริงอยู่ที่ผมโตมาจากเมืองนอกเมืองนา แต่การที่ผมคร่ำหวอดอยู่ในวงการธุรกิจ เสือสิงห์กระทิงแรดต่างๆก็ช่วยกันหล่อหลอมให้ผมเข้าใจความเป็นสังคมดัดจริตมากขึ้นด้วยเช่นกัน …
เอาละ กลับไปทำงาน สร้างเนื้อสร้างตัว และกลับมาหาเจ้าปัง และไอ้ลิงในปีหน้าแล้วกัน โลกมันแคบกลับสื่อโซเชี่ยลมีตั่งมากมาย ทำไมจะต้องไปคิดมากละ หึหึ
“กลับแล้วรึเจ้าอลัน” ผมที่ลากกระเป๋าเสื้อผ้ามาขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดอยู่หน้าบ้านหันไปยกมือไหว้ตาอินทร์ที่เดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทางใจดี
“สวัสดีครับ ครับตาผมกำลังจะกลับครับ”
“เอานี้ เก็บไว้รักษาตนนะ” ผมยกมือไหว้ตาอินทร์อีกครั้งก่อนจะรับองค์พระขนาดพอเหมาะในกรอบทองมาถือเอาไว้
“ถึงราคาจะไม่แพงมากนัก แต่ก็ศักดิ์สิทธิ์นะเจ้าอลัน เก็บไว้เดินทางไปไหนมาไหนจะได้ปลอดภัย เจ้าปาล์มก็มีองค์นึงเหมือนกันแต่ไม่มีพระองค์ไหนกำหลาบความดื้อของมันได้สักองค์ ฮ่าๆๆๆๆ” ผมหัวเราะกับแก ก่อนจะคุยกันอีกสักพัก ก็ต้องกราบลาเพราะถึงเวลาที่ผมต้องไปแล้ว ผมขึ้นรถแท็กซี่เพื่อไปยั่งสนามบิน … สองอาทิตย์นี้ผมมีความสุขมาก … จริงๆนะครับ … พี่กลับก่อนนะปัง ปีหน้าพี่จะมาใหม่
ในที่สุดผมก็มายืนที่สนามบิน ท่ามกลางคนมากมายที่เข้าออกและเดินสะเปะสะปะเต็มไปหมดดูวุ่นวายแต่ก็หมุนวนไปตามวัฏจักรของสังคมมนุษย์ ซึ่งผมเองก็เป็นหนึ่งในคนธรรมดาคนนั้นแหละ ทำเรื่องทำราวเช็คอินฝากกระเป๋าเสร็จ ก็มานั่งทำงานรอเวลาที่ร้านกาแฟภายในสนามบิน พักเดียวก็ถึงเวลาที่ต้องไปขึ้นเครื่อง ผมจึงเก็บข้าวเก็บของและเดินไปนั่งรอเพื่อที่จะขึ้นเครื่อง … แม่งรอนานฉิบหาย กูหลับได้แล้วหลายตื่นเลยเนื้อ
“เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆเสียคุ้นเคยก็ตะโกนลั่นเข้ามาในโสตประสาท พอหันไปมองก็เจอไอ้ปาล์มวิ่งเข้ามา น้ำหูน้ำตาไหล ทั้งๆที่ยังใส่เสื้อขาวกับผ้าแดงอยู่ ผมลุกขึ้นยืนแบบงงๆก่อนที่มันจะวิ่งเข้ามาหาและกระโดดกอดผมเอาไว้ เชี้ย … กูจะร้องไห้ มันติดผมขนาดนี้เลยเหรอ ?
“เฮีย ฮึก เฮีย ไม่ไปได้ไหมครับ ผะ ผมไม่ชอบการจากลา ผมเหงา ผมไม่มีแม่ พอก็ไม่กลับบ้าน ฮึก พอมีเฮียเข้ามา ผะ ผม ผม ฮึก ผมไม่มีใครเลยเฮีย ไม่ไปได้ไหมครับ ฮึก อยู่กับปาล์มเถอะ ฮึก ปาล์มอยากอยู่กับเฮีย ปาล์ม ฮึก ปาล์ม ฮืออออ”
“พะ พอแล้ว มึงจะร้องไห้ทำไมไม่อายเค้าหรือไง” ผมพยายามระงับเสียงสั่นของตัวเองเอาไว้ ผมรู้ดีครับว่ามันไม่มีใคร และรู้ดีว่ามันขาดความอบอุ่นแค่ไหน … มันเจอผมเหมือนเจอที่พึ่ง พอผมกำลังจะไป ก็เหมือนผมทิ้งมันถึงจะเป็นเวลาสั้นๆแค่ 2 อาทิตย์ แต่มันก็โคตรผูกพัน … ผมเข้าใจดี แต่มันไม่ได้ มึงเข้าใจไหมวะ ?
“ไอ้ปาล์ม กูมีอะไรจะให้” มันเงยหน้ามองผม ก่อนที่จะลงไปยืนดีๆ ผมส่งสัญญาณให้มันแบมือออกมามันทำแต่โดยดีไม่ดื้ออะไร ก่อนจะหยิบกุญแจบ้านในกระเป๋ากางเกง วางบนมือของมัน
“ดูแลบ้านด้วย ถึงโน้นแล้วกูจะโทรหา” มันสะอื้นออกมานิดๆก่อนจะพุ่งเข้ากอดผมอีก ผมเองก็รวบเอวบางเข้ามากอดไว้เช่นกัน แม่งเอ้ย
“ปีหน้า ฮึก ปีหน้าเจอกันนะครับ” มันกระซิบบอกผม
อืม … ปีหน้าเจอกันไอ้ลิง …
================
ปาปา ล้องห้ายหนักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 
คือไม่ชอบการจากลาทุกชนิด แต่ต้องมาเขียนบทแบบนี้มันสะเทือนใจ 
เรื่องของปาล์มกับอลันเกิดขึ้นทั้งหมดก่อนปังปังจะเข้ามหาลัยนะคะ แต่จะคลี่คลายตอนที่ปังปังลงเอยกับพี่ใหญ่แล้ว
ฉะนั้นอีหนูปาล์มต้องจากฝรั่งจ๋าอีกกี่ครั้งกัน สะเทือนใจ แต่ก็สอนให้รู้คุณค่าของการรอคอยนะ
ตอนหน้าเนื้อหาจะดาร์กขึ้นกว่านี้หน่อยนะคะ เรื่องนี้สนุกขอให้ติดตามกันไปเรื่อยๆ
กล่าวถึงนิสัยของอลัน อลันจะเป็นพระเอกที่แตกต่างจากพระเอกทุกเรื่องของปาปา คือดูจริงมากที่สุดนิสัยของมนุษย์จริงๆที่มีทั้งโลภ โกรธ หลง ความจริงจัง ทะเล้น ทราม ต่ำช้า ซกมก ทะลึ่ง
(เดี๋ยวๆโกรธอะไรผม//อลัน)
(ก็แกทำหมูปังฉันร้องไห้ไง//pa_pa)
ไม่มีอะไรคะ แค่หยอกกันเล่นเฉยๆ 5555555555
ฝากเพจงับ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
หัวข้อ: (อลันXปาล์ม)┏ Mask Boyฝรั่งจ๋ากับลิงน้อยข้างบ้าน┓{CH 20จากลาและให้อภัย} (อ่าน 35627 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก