ตอนที่ 7 : วันนี้เราเจอกันครั้งแรก “ไง” ทินภัทรนั่งลงข้างลูกพี่ลูกน้องของเขา ตั้งแต่มาถึงเขายังไม่ได้ทักทายเพราะรเมศวุ่นอยู่กับการถ่ายแบบ
เพิ่งมีโอกาสตอนทีมงานทำการเซ็ตมุมใหม่
“ดีครับ พี่ทินมานานหรือยังผมไม่ทันเห็น มารู้ตอนได้ยินเสียงหัวเราะของนายลูกหมู”
“สักพักนึง”
“ทะเลหิวหรือยังครับ อีกสองเซ็ตก็น่าจะเสร็จแล้ว”
“ยัง ไออุ่นเพิ่งให้ทานเค้กไป นายตามสบายเลยไม่ต้องรีบ” ทินภัทรบอกเพื่อให้รเมศทำงานได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องคอยกังวล
“ทะเลกับพี่อุ่นเวลาอยู่ด้วยกันน่ารักดีนะพี่ทิน สนิทกันเร็วมาก”
“ใช่พี่ยังแปลกใจ เคยพาทะเลไปเจอเพื่อนๆ แต่ไม่เห็นยอมสนิทกับใครแบบนี้”
“ผมมองๆ บางทียังเผลอนึกว่าทะเลเป็นลูกพี่อุ่น”
“ฮ่าๆๆ นั่นสิ” ทินภัทรเองก็เคยคิดเหมือนรเมศ
“บางทีพี่ยังคิดเล่นๆ ว่าไออุ่นเหมือนเป็นพ่อของทะเลมากกว่าพี่”
“พ่อเหรอครับ?” ทินภัทรขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเห็นรเมศทวนคำด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ผมว่าเหมือนแม่มากกว่า”
“แม่?”
“ใช่ครับ พี่ทินไม่สังเกตเหรอเวลาทะเลอยู่กับพี่อุ่นให้ความรู้สึกเหมือนอยู่กับแม่ไม่ใช่พ่อ ผมว่าเป็นเพราะแบบนี้แหละ
ทะเลถึงติดพี่อุ่นมาก เด็กยังไงก็อยากได้ความรัก ความอ่อนโยนความเอาใจใส่จากแม่อยู่ดี”
ทินภัทรหันไปมองลูกชายที่กำลังหัวเราะคิกคักนั่งเล่นอยู่บนตักของไออุ่น เขาไม่ทันสังเกตในสิ่งที่รเมศพูดมาก่อน
เขาลืมคิดถึงความจริงที่ว่าลูกของเขาขาดแม่ และถึงเขาจะดูแลลูกดีแค่ไหนก็ยังทดแทนในส่วนที่ขาดไปไม่ได้
“เวลาพวกพี่อยู่ด้วยกันเหมือนครอบครัวอบอุ่นครอบครัวนึง รู้ตัวไหมครับ”
“หือ?”
“จริง จนบางทีผมยังลืมไปเลยว่าพี่อุ่นเป็นผู้ชาย”
“งั้นเหรอ” ทินภัทรไล่สายตาจากลูกหมูทะเลตัวกลมขึ้นไปเรื่อยๆ เขามองริมฝีปากได้รูปของไออุ่น แก้มนุ่มที่เคยได้สัมผัส
ตาคู่สวยที่กำลังก้มมองลูกชายของเขาอย่างอ่อนโยน
“พี่ทิน”
“หือ!!” ทินภัทรคิดอะไรเพลินๆ จนไม่ได้ยินบทสนทนาของรเมศ
“มองอะไรครับ” รเมศมองตามสายตาพี่ชาย อยากรู้ว่ามองอะไรเพราะคุยกันอยู่ดีๆ พี่ชายของเขาก็นิ่งไปเสียอย่างนั้น
“ไม่มีอะไร ว่าแต่นายเถอะโรม ทำไมมาถ่ายร้านนี้เห็นไออุ่นบอกว่านายขอเปลี่ยนร้านกับทางหนังสือ”
“ช่วยพี่อุ่นโปรโมทร้านไงครับ ไหนๆ หนังสือก็เลือกถ่ายร้านกาแฟอยู่แล้ว ถ่ายร้านคนรู้จักดีกว่า”
“แค่นั้นเหรอ ฉันเป็นพี่นายนะโรม ทำไมจะไม่รู้จักน้องชายตัวเอง” ทินภัทรดักคอรเมศ ซึ่งอีกฝ่ายยอมรับแต่โดยดี
“ฮ่าๆๆ ผมก็แค่อยากแหย่ตาลุงเล่น แล้วก็ไม่ผิดจากที่คิด พอรู้ว่าเป็นผมเส้นเลือดในสมองเกือบแตกมั้ง ฮ่าๆๆ”
“เบาๆ มือหน่อยโรม เสือยังไงก็เป็นเพื่อนพี่ แก่กว่านายอย่างน้อยก็ 6-7 ปี”
“โธ่พี่ทิน จะห้ามผมไปห้ามเพื่อนพี่ก่อนไหม คราวที่แล้วทิ้งผมให้นั่งรอ ควันยังออกจากหูอยู่เลย”
“ตกลงนายโกรธเลยอยากเอาคืนหรือนายทำเพราะกำลังสนุกอยู่กันแน่ ให้พี่เดาพี่ว่านายไม่เหมือนคนกำลังโกรธนะ”
“ตาลุงนั่นโกรธง่าย แหย่นิดแหย่หน่อยก็ขึ้นแล้ว ตาเป็นประกายวับๆ หูแดงแก้มแดงไปหมด โคตรตลก”
รเมศไม่ได้ตอบคำถามทินภัทรตรงๆ ในหัวเขานึกภาพไปถึงตอนที่เสือหันมาเห็นว่าเป็นเขา หน้าตาประหลาดๆ นั่นดูตลกชะมัด
“ถ้าพูดถึงแล้วยิ้มขนาดนี้ ไม่ต้องตอบพี่ก็รู้ เอาเถอะจะทำอะไรก็อย่าให้มันเกินไป จะเข้าหน้ากันไม่ติด”
“ครับผม” รเมศยกมือขึ้นตะเบ๊ะให้ทินภัทรเป็นการตอบรับคำขอ
“โรม พร้อมแล้วค่ะ”
“ครับ ผมทำงานก่อนนะพี่ทิน”
“อืม ไปเถอะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“แด๊ด แด๊ด” ลูกหมูทะเลวิ่งตุ๊บตั๊บมาหาในมือถือแก้วน้ำมาด้วย จนทินภัทรต้องรีบปรามเอาไว้
“ช้าๆ ทะเล เดี๋ยวน้ำหก” ซึ่งก็ไม่ทันแล้ว นมสีขาวหกเป็นจุดมาตามทางที่ลูกหมูทะเลวิ่ง มีไออุ่นตามเช็ดมาเรื่อยๆ
“แด๊ด พี่ทะเลเก่ง เก่งที่ฉุด” ลูกหมูทะเลยกนิ้วโป้งขึ้นประกอบคำพูดตามแบบที่ชอบทำ
“ไหนครับ เรื่องอะไรเล่าให้พ่อฟังหน่อย” ทินภัทรยกลูกชายขึ้นนั่งบนตัก มองแก้วเมลามีนมีหูสองข้างที่ลูกชายถืออยู่
“พี่ทะเลไม่ขวด” เด็กชายทะเลสาธิตโดยการยกแก้วนมขึ้นดื่มโชว์
“อายอุ่นบอกพี่ทะเลเก่ง คนเก่งไม่ขวด” ในที่สุดทินภัทรก็เข้าใจว่าลูกชายต้องการบอกอะไร ทะเลสามขวบนิดๆ แล้ว
แต่ยังติดขวดนม เขาคิดว่าถึงเวลาต้องให้เลิกแต่ยังไม่ได้ทำอะไรจริงจัง
“ใช่ครับคนเก่งต้องดื่มจากแก้ว ทะเลโตแล้วไม่ต้องใช้ขวด”
“ช่ายพี่ทะเลโตแย้ว โตเท่าแด๊ดเยย”
“ฮ่าๆๆ ลูกหมูเอ๊ย ยังอีกไกล” ทินภัทรลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู เขาไม่เคยเสียใจเลยที่มีทะเล
“เช็ดมือก่อนครับคนเก่งของอาอุ่น ส่งแก้วมาครับเปื้อนหมดแล้ว” หลังจากเช็ดพื้นจนสะอาด ไออุ่นเดินกลับไปล้างมือ
หยิบทิชชู่ชุบน้ำ ก่อนตามออกมาจัดการทำความสะอาดให้เด็กน้อย
“คนเก่งของอายอุ่น” ลูกหมูทะเลพูดเลียนแบบไออุ่น
“ใช่ครับคนเก่งของอาอุ่น แต่จะเก่งกว่านี้ถ้าคืนนี้ไม่ดื่มนมจากขวด ตกลงไหมครับ”
“คับ” เด็กชายทะเลพยักหน้ารับแข็งขัน เขาอยากเป็นคนเก่งของอาอุ่นต้องไม่ดื่มนมจากขวด
“แด๊ดๆ คืนนี้พี่ทะเลไม่ขวด” เด็กชายรีบหันไปสั่งพ่อ กลัวคืนนี้พ่อจะเตรียมเป็นขวดมาให้เขาดื่ม
“ครับ ใส่แก้วดื่มไม่ใส่ขวด เดี๋ยวพ่อจัดการให้ครับ”
“อายอุ่นไปบ้านพี่ทะเลน้า ไปดู ไปดู” เด็กชายทะเลเริ่มกังวลว่าถ้าเขากลับบ้านไปกับพ่อ แล้วอาอุ่นของเขาจะเห็นได้
อย่างไรว่าเขาเก่ง ดังนั้นเขาต้องชวนไปด้วยกัน อาอุ่นจะได้เห็นว่าพี่ทะเลเก่งจริง
“ไม่ไปดูอาอุ่นก็รู้ครับว่าพี่ทะเลเก่ง”
“ไปฉิ แด๊ดพาอายอุ่นไปน้า ดูพี่ทะเลเก่งๆ” เด็กชายหันไปกอดคอพ่อ เอาหน้าซบกับแก้มทินภัทรถูไปมาเบาๆ เป็นวิธีการ
อ้อนที่เด็กชายทะเลรู้ว่ามันได้ผลเกือบทุกครั้ง
“ว่าไงครับไออุ่น สนใจไปเที่ยวบ้านพี่ไหม”
“เอ่อ..”
“ไปเถอะ” เสียงทุ้มนุ่มกับรอยยิ้มอ่อนโยนของทินภัทร ทำให้ไออุ่นหวั่นไหว สุดท้ายก็เผลอตอบรับออกไปจนได้
“ครับ”
“เย้ๆ” ลูกหมูทะเลดิ้นลงจากตักของทินภัทร ก่อนกระโดดกอดรอบคอของไออุ่นที่รีบย่อตัวลงรับ ลูกหมูทะเลอยากให้ถึง
ตอนกลางคืนเร็วๆ อาอุ่นจะได้ไปบ้านของเขา
“ขอบคุณ” ไออุ่นยิ้มตอบทินภัทร พยายามห้ามตัวเองว่าอย่าหวั่นไหว ทินภัทรขอบคุณที่เขาดูแลลูกชายให้เท่านั้น
ไม่มีอะไรพิเศษไปกว่านี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อุ่นเอารถมาหรือเปล่า”
“เปล่าครับ รถผมเข้าอู่” ไออุ่นเรียกช่างมาลากรถเข้าอู่ตั้งแต่วันที่สตาร์ทไม่ติด ตอนนี้เวลาไปซื้อของเข้าร้านเขาก็ต้องยืม
รถของเสือใช้ไปก่อน
“งั้นอุ่นไปรถพี่”
“ผมไปกับพี่เสือก็ได้ครับ”
“ไปได้จริงเหรอ” ทินภัทรถามไออุ่น พยักเพยิดให้ดูลูกลิงที่เกาะขาไออุ่นไม่ยอมปล่อย
“เอ่อ..ถ้าอย่างนั้นผมรบกวนด้วยครับ”
“พูดอะไรแบบนั้น คนที่รบกวนอุ่นคือพี่กับลูกมากกว่า”
“ไม่ใช่นะครับ!!” ไออุ่นตกใจรีบพูดแทรกออกไป เขาไม่เคยคิดสักนิดว่าทินภัทรกับทะเลรบกวน
“ใช่สิ อุ่นต้องให้พี่บริการอุ่นบ้าง พี่จะได้สบายใจ”
“ไม่เห็นจำเป็นเลย” ไออุ่นพูดเสียงเบาอยู่ในลำคอ
“จำเป็นสิครับ ทำตัวว่าง่ายและเชื่อพี่ซะดีๆ ห้ามขัดห้ามเถียง เข้าใจไหม”
“ผมไม่ใช่ทะเลเสียหน่อย” ไออุ่นหน้าแดง เมื่อทินภัทรพูดราวกับเขาเป็นเด็กตัวเล็กๆ
“อย่างอุ่นไม่เด็กหรอก” ไออุ่นยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่เมื่อทินภัทรค่อยๆ ไล่สายตาไปตามร่างกายของเขา
“ผม..ผมไปช่วยเหมาเก็บของก่อนนะครับ จะได้เตรียมตัวไปกัน”
ไออุ่นรีบจูงมือเด็กชายทะเลพาเดินไปหลังร้าน เขาได้แต่หวังว่าทินภัทรจะไม่ทันสังเกตเห็นใบหน้าที่แดงเรื่อจนปิดไม่มิด
++++++++++++++++++++++++++++++
“นอน นอน อายอุ่นนอน” เด็กชายทะเลตบลงข้างตัว หลังจากอาบน้ำ โชว์ดื่มนมจากแก้ว โชว์แปรงฟันเรียบร้อยแล้ว
นี่คือเวลาเข้านอนของเขา แต่ก่อนจะหลับพ่อต้องอ่านนิทานให้เขาฟังก่อน
“เดี๋ยวอาอุ่นนั่งตรงนี้ครับ” ไออุ่นเดินเข้าไปนั่งที่ขอบเตียง มองเด็กชายทะเลในชุดนอนลายหมี มีทินภัทรนั่งพิงพนักเตียง
พร้อมเล่านิทานอยู่ข้างๆ
“นอน” ลูกหมูทะเลยังตบลงข้างตัวปุ๊ๆ ไม่ยอมท่าเดียว ไออุ่นจึงจำเป็นต้องล้มตัวลงนอนข้างๆ คนละฝั่งกับทินภัทร
“เริ่มแล้วนะครับ” ทินภัทรก้มลงหอมหน้าผากลูกชาย ก่อนเปิดหนังสือนิทานเริ่มอ่านตั้งแต่หน้าแรก
ไออุ่นฟังเสียงทุ้มเล่านิทานไปพร้อมกับเด็กชายทะเล เขาชันตัวขึ้นเอามือเท้าหัวเอาไว้ มืออีกข้างลูบผมให้กับเด็กชายเบาๆ
“จบแล้วครับ เข้านอนได้แล้ว” ทินภัทรปิดหนังสือในมือ เอื้อมไปวางที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนก้มลงจูบหน้าผากและแก้มของลูกชาย
“ราตรีสวัสดิ์ครับลูกหมู”
“อายอุ่น” เด็กชายหันแก้มให้กับไออุ่น เป็นการบอกว่าให้ไออุ่นบอกราตรีสวัสดิ์เขาบ้าง
“ราตรีสวัสดิครับ” ไออุ่นกดจมูกลงบนแก้มกลมๆ ทั้งสองข้าง
“แด๊ด กู๊ดน้ายอายยอุ่น” ลูกหมูทะเลยังไม่พอใจ อยากให้พ่อบอกราตรีสวัสดิ์อาอุ่นบ้าง
“ราตรีสวัสดิ์ไออุ่น”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ” ไออุ่นไม่กล้าสู้หน้าทินภัทร จึงทำเป็นก้มมองลูกหมูทะเล
“แด๊ดจุ๊บ จุ๊บอายอุ่นฉิ” ทำไมพ่อบอกราตรีสวัสดิ์ไม่เหมือนกัน ลูกหมูทะเลไม่อยากให้อาอุ่นของเขาน้อยใจ
“ไม่..ไม่เป็นไรครับ อาอุ่นเป็นผู้ชาย” ไออุ่นรีบร้องห้ามเด็กชายทะเล
“พี่ทะเลก็ปู้จาย” ลูกหมูทะเลมองหน้าอาอุ่นงงๆ เขาไม่เห็นเข้าใจที่อาอุ่นพูดเลยสักนิด
“เอ่อ..” ไออุ่นยังไม่ทันพูดอะไรต่อ เมื่อสัมผัสเบางเบาแนบลงบนหน้าผากของเขา ริมฝีปากร้อนของทินภัทรกดอยู่ตรงนั้น
แม้เพียงชั่วครู่
“ตงนี้ฉิ ตงนี้” ลูกหมูทะเลเอานิ้วจิ้มแก้มตัวเองเป็นการกำกับ
“ขอโทษนะอุ่น ไม่อย่างนั้นลูกหมูไม่ยอมนอนแน่” ทินภัทรส่งยิ้มให้กับไออุ่นก่อนกดจมูกลงกับแก้มนิ่ม กลิ่นที่เขาจำได้ดี
ลอยเข้าจมูก กลิ่นหอมอ่อนๆ ชื่นใจ
“เย้ๆ” เด็กชายทะเลที่นอนอยู่ตรงกลาง มองพ่อโน้มตัวไปหอมแก้มอาอุ่นของเขาด้วยความพอใจ
“ทีนี้จะหลับได้หรือยังครับ ชักเอาแต่ใจใหญ่แล้วนะเรา” ทินภัทรขยับผ้าห่มเพื่อให้ลูกชายอุ่นมากขึ้น
“คับ”
“ฝันดีครับลูกหมู” ทินภัทรก้มลงไปหอมหน้าผากลูกชายอีกครั้ง พยักหน้าให้ไออุ่นออกจากห้อง เขาดูให้แน่ใจว่า
ลูกชายนอนเรียบร้อยดีแล้วจึงปิดไฟ ก่อนปิดประตูตามอย่างเบามือ
+++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่ทินมีอะไรหรือเปล่าครับ” ไออุ่นถามทินภัทรด้วยความสงสัย ตั้งแต่ขึ้นรถมาเขารู้สึกว่าทินภัทรหันมามองเขา
หลายครั้งแล้ว
“หือ? ไม่มีอะไรนี่ พี่แค่..”
“แค่อะไรครับ” ไออุ่นถามกลับเมื่ออีกฝ่ายพูดไม่จบแต่กลับเงียบไป ไออุ่นรู้สึกไม่สบายใจ อยู่ๆ มาจ้องเขาแล้วไม่พูด
มันพาลทำให้เขากังวล
“แค่เหมือนเพิ่งเคยเห็นไออุ่น”
“เพิ่งเคยเห็นผม?” พอได้คำตอบมากลับทำให้ไออุ่นงงยิ่งขึ้น
“ใช่” ทินภัทรละสายตาจากถนนหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ รู้สึกเหมือนเขาเพิ่งเห็นไออุ่นจริงๆ วันนี้วันแรก
เหมือนเป็นไออุ่นอีกคนที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน ไม่ใช่รุ่นน้องจากมหาลัยเดียวกัน ไม่ใช่เพื่อนสนิทของคนที่เขากำลังจีบ
มันเหมือนกับ...เหมือนกับ..
“พี่ทิน!! เลยแล้วครับ”
เอี๊ยด!!
ทินภัทรรีบเหยียบเบรค เมื่อได้ยินสิ่งที่ไออุ่นตะโกนบอก โชคดีที่เขาอยู่เลนซ้ายเพราะรู้ว่าใกล้จะถึงและถนนโล่งไม่มีรถตามมา
“ขอโทษ อุ่นเจ็บหรือเปล่า พี่เผลอคิดอะไรเพลินไปหน่อย” ทินภัทรหันไปมองคนข้างๆ ด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับผมแค่ตกใจ ขอบคุณนะครับพี่ทินที่มาส่ง เดี๋ยวผมลงตรงนี้เลยเดินย้อนกลับไปนิดเดียว”
“ขอโทษทีนะอุ่น”
“ครับ ผมไปนะครับ สวัสดีครับพี่ทิน”
“ราตรีสวัสดิ์อุ่น”
“........ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ทินภัทรเปิดไฟกระพริบ มองผ่านกระจกมองหลังจนเห็นว่าไออุ่น เดินเข้าไปในส่วนของคอนโดแล้ว เขาจึงออกรถ
ทินภัทรหวนคิดถึงความคิดของเขาเมื่อครู่ เขาพบว่าไออุ่นในวันนี้ ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับเขาได้เจอคนที่ถูกใจ
คนที่ต้องตาต้องใจคนที่ทำให้ผู้ชายอย่างเขาอยากเข้าไปทำความรู้จัก เขาไม่เข้าใจสักนิดว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง
ทินภัทรสะบัดหัวแรงๆ ต้องเป็นเพราะน้องชายตัวแสบของเขาแน่ๆ ที่พูดจาแปลกๆ ทำให้เขาคิดเรื่อยเปื่อยไปได้ไกลขนาดนี้
มันไม่มีอะไรสักนิดทินภัทร อย่าคิดมากไปเลย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
พรุ่งนี้เอาลุงเสือกับอาโรมมาเสิร์ฟ สปอยล่วงหน้าว่าลูกหมูทะเลนอนฟังนิทานอยู่เลยไม่ได้ออกโรงนะคะ
ปล.ใจเย็นๆ กันน้า ยังไม่ถึงตอนที่10เลย รักกันเร็วเดี๋ยวคนเขียนไม่รู้จะขุดอะไรขึ้นมาเขียนอีก 30กว่าตอน ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: *✿ ｡Someone LOVES You ｡✿* [แจ้งข่าว] /29/03/17 ✿ P.149 (อ่าน 1223015 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก