ตอนที่ 23 : ทะเลที่หนึ่ง“หมาว ฝองฝาก” ลูกหมูทะเลวิ่งตุ๊บตั๊บเข้าหาลูกน้อง ที่รีบย่อตัวลงรับลูกพี่เอาไว้กันล้ม
“อื้อหือ ของฝากมาเป็นฝอยเลยนะลูกพี่” เหมาเอามือลูบหน้าเมื่อได้รับของฝากจากลูกพี่ทะเลไปเต็มๆ
“ลองเปิดดูไม่รู้เละหรือเปล่า จะถือให้ก็ไม่ยอม คิดถึงกันเหลือเกิน” ไออุ่นบ่นยิ้มๆ เดินตามหลังทะเลเข้ามาในร้าน
วันนี้เขามากับทะเลแค่สองคนเพราะทินภัทรติดธุระจะไม่เข้าบริษัท
“อะไรเหรอพี่อุ่น” ปากก็ถาม มือก็เปิดดูของในมือที่เพิ่งรับมาจากลูกพี่
“เค้ก หย่อยหย่อย” ลูกพี่ทะเลเห็นลูกน้องเหมาชักช้าไม่ทันใจเลยเฉลยให้ ตามองไปน้ำลายก็ไหลไป ก็พี่ทะเลบอกแล้วว่ามันอร่อย
“ไปทะเลซื้อเค้กมาฝาก ได้ข่าวว่าร้านเราก็ขายเค้กนาพี่อุ่น”
“ไล่ออกเลยอุ่น ลูกน้องอะไรบ่นเจ้านาย” เสียงแซวมาจากคนเข้ามาใหม่ ผู้ชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเข้ม
“สวัสดีครับคุณธัน ทำไมวันนี้ลงมาเองล่ะครับ” ไออุ่นเอ่ยทักทายธันวาน้องชายของชลธร ปกตินลินีเลขาของธันวาจะเป็น
คนลงมาซื้อให้ทุกเช้า
“คุณนีลาหยุด ผมไม่อยากตามแม่บ้านเลยลงมาเอง ถือโอกาสยืดเส้นยืดสายไปในตัว”
“เส้นยึดหรือครับคุณธัน สงสัยจะแก่แล้ว” เหมาผู้ลามปามเจ้านายไม่พอ ยังลามปามไปถึงเจ้าของตึก ผู้กุมชะตาชีวิตของร้านเอาไว้
“เหมา” ไออุ่นรีบปรามลูกน้องตัวแสบ ถึงธันวากับชลธรจะทำตัวเป็นกันเองกับพวกเขา แต่ก็ต้องรู้ลิมิตว่าอะไรควรไม่ควร
“ขอโทษแทนเหมาด้วยนะครับคุณธัน เจ้านี่มันล้น”
“หมาวน่าลัก” เป็นลูกพี่ที่ดีต้องปกป้องลูกน้อง ล้นแปลว่าอะไรไม่รู้ ลูกพี่ทะเลรู้แต่ว่าลูกน้องกำลังโดนดุ
“โหย ลูกพี่ทะเลของเหมาน่ารักที่สุด ไม่เหมือนเจ้านายใจร้าย นายยักษ์ชัดๆ” เหมาส่งค้อนทำหน้างอนไปให้เจ้านาย
เล่นเอาธันวาหลุดหัวเราะพรืดออกมา
“นายยัก” ลูกหมูทะเลได้ศัพท์ใหม่วันละคำ อายอุ่นเป็นนายยัก
“หมอกของคุณธันเหมือนเดิมแก้วนึง” เหมาตะโกนสั่งเครื่องดื่มให้ธันวา
“เหมือนเดิมใช่ไหมครับ” แล้วลูกน้องตัวแสบของไออุ่นก็หันกลับมาถามเจ้าของกาแฟว่าใช่หรือไม่
“หึหึ ไม่รอให้เครื่องดื่มเสร็จก่อนล่ะค่อยถาม แต่ใช่เหมือนเดิม” ธันวาไม่ค่อยได้ลงมาที่ร้านของไออุ่น นานๆ จะลงมาพร้อม
ชลธรเสียทีเลยไม่เคยเจอฤทธิ์เดชของเหมามาก่อน
“แหมคุณธัน เขาเรียกถามตามมารยาทใครเขาอยากได้คำตอบ” เจ้าเหมาตัวแสบส่งสายตาดูแคลนไปให้ แค่นี้ก็ไม่รู้ต้องให้
พี่เหมาสอน
“ไปช่วยหมอกเถอะ พาทะเลไปด้วย” ไออุ่นดูท่าว่าจะคุมกันลำบาก เลยรีบสั่งให้แยกย้ายเสียก่อน
“ชิ ไปครับลูกพี่ทะเล เดี๋ยวลูกน้องจะพาไปหม่ำเค้กจากระยอง” เหมาจูงมือลูกหมูทะเลข้างนึง อีกข้างถือถุงของฝาก
“เค้กหย่อยหย่อย” ลูกหมูทะเลเดินตามลูกน้องไปแต่โดยดี ปากบรรยายสรรพคุณ ตาก็จ้องถุงใส่เค้กในมือลูกน้อง
แด๊ดไม่ให้พี่ทะเลกินเยอะ แต่ลูกน้องต้องให้กินแน่เลย
“รับคนมาช่วยเพิ่มเหรออุ่น” ธันวามองตรงไปยังหมอกที่กำลังง่วนทำกาแฟอยู่ในเคาน์เตอร์
“ครับ น้องของเหมา เพิ่งตามพี่ชายเข้ามาเรียนมหาลัยปีนี้” เหมากับหมอกเรียนหมาลัยเปิดที่เดียวกันจะขอหยุดงานบ้าง
เฉพาะเวลาไปสอบเท่านั้น
“วันนี้พี่ทินไม่เข้าใช่ไหมอุ่น” ดูเหมือนเรื่องที่ทินภัทรพักอยู่กับไออุ่นจะรู้กันทั้งบริษัทแล้ว ไออุ่นยังทำหน้าไม่ค่อยถูก
เวลามีใครทักขึ้นมา
“ครับ เห็นบอกว่ามีธุระด่วนต้องจัดการ ไม่เข้าสองวันเลยครับ พรุ่งนี้อีกวัน”
“อืม งั้นผมไปก่อน” ธันวารับแก้วกาแฟที่เด็กใหม่เอามาส่งให้ เขาจ่ายเงินและโบกมือเพื่อบอกว่าไม่เอาเงินทอน
“ครับ ถ้าวันหลังคุณนลินีไม่มา คุณธันโทรลงมาบอกก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมให้เด็กเอาขึ้นไปส่งให้”
“โอเค แล้วไว้เจอกันใหม่”
“ครับคุณธัน” ความจริงธันวาน่าจะอายุเท่ากับไออุ่นหรืออ่อนกว่าหนึ่งปี แต่ด้วยคุณวุฒิแล้วไออุ่นคิดว่าเรียกแบบนี้ดีที่สุด
“บ้านนี้หน้าตาดีกันทั้งบ้านเลยนะพี่อุ่น เผื่อแผ่มาทางนี้บ้างก็ดี แต่คิดอีกทีอย่าดีกว่าแค่นี้เหมาก็สาวติดตรึมแล้ว”
ลูกน้องตัวแสบของไออุ่นชวนคุยเมื่อเขาเดินเข้าไปหา เด็กชายทะเลกำลังทานเค้กอย่างเอร็ดอร่อย
“ใช่ตรึมจนแฟนทนไม่ได้ต้องขอเลิก สมควรโดนแล้ว” ไออุ่นนั่งลงข้างๆ ลูกหมูทะเล เป็นเรื่องปกติไปแล้วที่คนในร้าน
ต้องผลัดกันเลี้ยงลูกหมูแล้วแต่ว่าใครจะยุ่งอยู่หรือใครจะหมดแรงก่อน
“โธ่พี่อุ่นอย่าพูด เหมายังเจ็บปวดไม่หาย” เหมาเอามือกุมหน้าอกแต่หน้ากลับยิ้มแป้น ความจริงเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้
แค่ตลกและอัธยาศัยดี ดีจนแฟนไปมีใหม่เฉยเลย
“น้อยๆ หน่อยเถอะมีตบกันที่ร้านเมื่อไหร่ ไล่ออกเมื่อนั้น”
“อายอุ่น นายยัก” ลูกหมูเงยหน้าขึ้นพูด ปากเต็มไปด้วยครีมสีขาว
“ฮ่าๆ ลูกพี่พูดถูกใจเหมาที่สุด” ไออุ่นเริ่มคิดหนัก เขาชักจะคิดจริงจังแล้วว่าเขาคิดผิดที่เอาลูกหมูทะเลมาเลี้ยงที่นี่
“ทะเลครับ ยักษ์หมายถึงคนตัวโตๆ สูงใหญ่ สูงกว่าพ่อทิน” ไออุ่นยกมือขึ้นสูง ทำท่าให้ทะเลดูว่ายักษ์ต้องรูปร่าง
อย่างไร เขาพยายามอธิบายทุกอย่างให้เด็กชายเข้าใจ ไม่อยากหลอกเด็ก
“อายอุ่นไม่ยัก” ลูกหมูทะเลเข้าใจความหมายของยักษ์แล้ว จึงรีบหันไปบอกลูกน้องให้รู้
“โห ลูกพี่ช่างน่าสงสารเหลือเกิน โอ๋โอ๋ ไม่เป็นไรนะครับ อาอุ่นไม่รัก เหมารักเอง” เหมาจับศีรษะทะเลซุกลงกับอกของตัวเอง
จนครีมสีขาวเลอะเสื้อ
“ม่าย ลักฉิ อายอุ่นลักพี่ทะเลที่ฉุด” ลูกหมูทะเลเบะปาก ดิ้นขลุกขลัก เขายังเล็กเกินกว่าจะเข้าใจมุกของเหมา
“ได้เรื่องไหม เล่นอะไรไม่คิด” ไออุ่นดุลูกน้องเป็นรอบที่ร้อยของวัน ก่อนอุ้มลูกหมูทะเลขึ้นมานั่งบนตักและกอดเอาไว้
“รักสิครับ อาอุ่นรักพี่ทะเลที่สุด ถูกแล้ว”
“เหมาปากเฉีย” ลูกหมูทะเลยื่นปากใส่ลูกน้อง เขายังไม่ลืมคำนี้ที่ฟังมาจากพี่เลี้ยงคนก่อน ถึงจะถูกห้ามพูดแล้วก็ตาม
“เหมาขอโทษคร้าบ เหมาผิดไปแล้ว ลูกพี่อยากขี่ม้าไหม เดี๋ยววันนี้เหมาเป็นม้าให้ทั้งวันเลย” ลูกน้องเหมารีบเอาใจลูกพี่
เมื่อโดนโกรธเข้าให้แล้ว
“ม่ายอาว” ลูกหมูทะเลสะบัดหน้าใส่ลูกน้อง เอาหน้าซบกับอกของอาอุ่น พี่ทะเลไม่เล่นกับเหมาแล้ว
“สมควรโดนไหม” ไออุ่นซ้ำเติมลูกน้องที่นั่งหน้าจ๋อย ส่งนิ้วก้อยไปง้อลูกพี่
“ดีกันน้า”
“ม่าย ม่ายให้กินด้วย” ลูกหมูทะเลผละออกจากอกของไออุ่น หยิบจานเค้กด้วยสองมือขึ้นมาถือไว้
“เดี๋ยวๆ ลูกพี่นั่นของฝากเหมา” ลูกน้องร้องลั่นเมื่อโดนลูกพี่ตีเนียนฮุบของฝาก
“หมาวเด็กม่ายดี อด”
“อะไรว้า” เหมาเกาหัวแก๊กๆ เมื่อเสียรู้ลูกพี่ทะเล โดนเอาเค้กไปทั้งก้อน โธ่รู้อย่างนี้เมื่อกี้ตัดแบ่งออกมาก็ดีหรอก
“ทีหลังจะได้เข็ด เบาๆ ความล้นลงบ้าง กับคุณธันเมื่อกี้ไม่สมควรเลยเหมา” ไออุ่นดุด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณธรก็ส่วนคุณธร กับคุณธันเราไม่สนิท จะเล่นอะไรคิดนิดนึง”
“ครับ” คราวนี้เหมาหงอยของจริง เขาเคยชินกับชลธรที่ชอบเล่นหัวกับเขาโดยไม่ถือตัว
“ส่วนลูกหมูก็วางเค้กลงได้แล้วครับ เราซื้อมาฝากพี่เหมา ก็ต้องให้พี่เหมาครับ”
“คับ” ลูกหมูทะเลวางจานเค้กลงบนโต๊ะ
“ทานด้วยกาน”
หึหึ ไออุ่นอดหัวเราะไม่ได้ ไม่มีหรอกจะคืนให้มีแต่ให้แบ่งกันทาน สมกับเป็นลูกพี่ทินจริงๆ ไหลลื่นพอกันทั้งพ่อทั้งลูก
+++++++++++++++++++++++++++++++
“อุ่นกับทะเลหาอะไรทานกันเลยนะ พี่กลับดึก”
“ครับ”
ไออุ่นวางโทรศัพท์ลง วันนี้เป็นวันที่สองที่ทินภัทรไม่มาทานข้าวกับเขาทั้งกลางวันทั้งเย็น เมื่อคืนก็กลับดึกมาก
เขากับทะเลเข้านอนไปแล้วถึงเพิ่งกลับมา
ไออุ่นอยากถามว่าทินภัทรทำอะไรอยู่แต่ก็ไม่กล้า เขาเคยถามไปแล้วครั้งนึงในวันแรกที่กลับมาจากระยองเมื่อทินภัทร
บอกว่าจะไม่เข้าออฟฟิศสองวัน แต่ทินภัทรตอบพียงว่าต้องไปทำธุระ เขาจึงไม่กล้าถามต่อว่าแล้วธุระนั้นคืออะไร
“อายอุ่น อาบน้ำ”
“ครับ” ไออุ่นไล่ความคิดแง่ลบออกจากหัว หันมาให้ความสนใจกับลูกหมูตัวอ้วนกลมที่เดินเข้ามากอด ไม่มีอะไรหรอกน่า
อย่าคิดมาก
+++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่ทิน”
“ยังไม่นอนอีกหรืออุ่น” ทินภัทรทิ้งตัวลงนั่งข้างไออุ่นบนโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง
“ยังครับ พี่ทินทานอะไรมาหรือยัง” ไออุ่นมองคนที่เอนหลังพิงพนักโซฟาหลับตานิ่ง
“เรียบร้อยแล้ว”
“ดูพี่ทินเหนื่อยๆ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ไออุ่นค่อยๆ ตะล่อมถามสิ่งที่อยากรู้
“พี่สบายดี” คำตอบสั้นๆ ทำเอาไออุ่นใจเสีย ทินภัทรไม่มีทีท่าจะพูดถึงสาเหตุที่ทำให้กลับดึก หรือเพราะอะไรจึงดูเหนื่อย
ขนาดนี้ให้เขาฟัง
“อาบน้ำก่อนไหมครับ ผมจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้ แช่สักนิดจะได้สบายขึ้น”
“ไม่ต้องหรอกอุ่น” ทินภัทรดึงมือของไออุ่นไว้ ฉุดให้ลงนั่งตามเดิม เขาเอนตัวลงนอนบนตักยกมือของไออุ่นวางทาบไว้บนอก
“ขอพี่พักแป๊บนึงเดี๋ยวจะลุกไปอาบเอง”
“ครับ” ไออุ่นใช้มือข้างที่ว่างลูบผมให้กับทินภัทร เขาลูบไปมาช้าๆ เพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย
“ทะเลเป็นยังไงบ้าง”
“ซนตามประสาครับ ช่วงนี้ผมกับพี่เสือเริ่มสอนหนังสือให้บ้างแล้ว ทะเลไม่ได้เข้าเตรียมอนุบาลเหมือนเด็กคนอื่น
ผมอยากให้พร้อมก่อนเข้าโรงเรียน”
“ทะเลเป็นเด็กฉลาดคงเรียนรู้ได้ไม่ยาก พี่ไม่ได้ส่งเข้าเตรียมอนุบาลเพราะอยากให้ชินกับเมืองไทยก่อน
ทะเลเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน ไหนจะเพิ่งแยกกับแม่ พี่ไม่อยากให้ลูกรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง”
“ผมเข้าใจครับ” ไออุ่นเลื่อนมือมานวดหว่างคิ้วให้กับทินภัทร เขาค่อยๆ ไล่ความเหนื่อยล้าออกไปให้
“ทะเลไม่เคยพูดถึงแม่เลย มีแค่ครั้งเดียวที่ผมได้ยิน มันไม่เป็นไรใช่ไหมครับพี่ทิน” ไออุ่นเป็นห่วงเรื่องนี้
เขากลัวทะเลเก็บกดเอาไว้ข้างใน
“ทะเลไม่ค่อยสนิทกับแม่เท่าไหร่ ตอนอยู่ที่โน้นพี่ก็เป็นคนเลี้ยง วาไม่ค่อยอยู่บ้าน เว้นแต่ตอนที่พี่ขอให้พาลูก
ออกไปเที่ยวด้วยกัน ตอนกลับมาทะเลมีบ่นคิดถึงบ้าง พี่ก็ให้โทรหา พอนานๆ ไปก็ไม่พูดถึงอีก”
“ครับ” บางทีเป็นแบบนี้ก็ดี ดีกว่าโทรไปแล้วเด็กจับจากความรู้สึกได้ว่าแม่ไม่รักไม่ได้คิดถึงตน
“อีกอย่างพี่ว่าที่ทะเลไม่คิดถึงแม่เท่าไหร่เพราะทะเลมีอุ่นอยู่ข้างๆ “ ทินภัทรลูบมือที่วางอยู่บนอก ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน
พออยู่กับไออุ่นเขารู้สึกผ่อนคลาย ทะเลก็คงเหมือนกัน
“มันทดแทนกันไม่ได้หรอกครับ”
“แต่มันเพียงพอที่จะทำให้ทะเลมีความสุข ความรักของอุ่นทำให้ทะเลมีความสุข”
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงผมจะดีใจมากเลยครับ ผมอยากให้ทะเลมีความสุข”
“แล้วพี่ล่ะ?” ทินภัทรดึงแขนไออุ่น เพื่อให้หน้าที่อยู่เหนือเขาก้มต่ำลงมา
“พี่ทินทำไมครับ” ไออุ่นใจเต้นแรงเมื่อหน้าเขาอยู่ห่างจากหน้าทินภัทรไม่ถึงคืบ ไม่ว่ากี่ครั้งเขาก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้
“อุ่นอยากให้พี่มีความสุขไหม”
“อยากสิครับ”
“ถ้าอย่างนั้นอุ่นก็ต้องรักพี่เยอะๆ เพราะมันทำให้พี่มีความสุข” ทินภัทรยกมือขึ้นโน้นคอไออุ่นลงมาจนริมฝีปากแตะกัน
เขาเม้มปากได้รูปนั้น ดูดเบาๆ ก่อนคลายออก ถ้าไม่ติดว่านั่งท่านี้ไออุ่นจะปวดหลังไม่มีทางที่ทินภัทรจะปล่อย
“ไปอาบน้ำได้แล้วครับ” ไออุ่นแก้เขินด้วยการผลักหัวทินภัทรออกจากตัก คนอะไรไม่รู้หาเรื่องรังแกเขาได้ตลอดเวลา
“ครั้งนี้ยอมให้ก่อนเพราะเห็นว่าดึกแล้วและพี่ก็ตัวเหนียวมาก อุ่นอาบน้ำแล้วไม่อยากให้เปื้อน ไม่งั้นล่ะน่าดู”
ทินภัทรยอมลุกขึ้นแต่โดยดี เขาบิดขี้เกียจจากความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน
“พรุ่งนี้พี่ทินเข้าออฟฟิศแล้วใช่ไหมครับ” ไออุ่นถามเพราะทินภัทรบอกเขาไว้ว่าไม่เข้าสองวันซึ่งวันนี้ก็ครบแล้ว
“ยังครับ แต่พรุ่งนี้อุ่นรีบกลับหน่อยนะ พี่เสร็จธุระเร็วน่าจะถึงนี่ไม่เกินห้าโมงเย็น”
“ได้ครับ ผมคงมาถึงพอๆ กับพี่ทิน”
“งั้นอุ่นไปนอนเถอะไม่ต้องรอพี่อาบน้ำ ดึกแล้วพรุ่งนี้อุ่นต้องตื่นแต่เช้า”
“ครับ” ไออุ่นเดินตามทินภัทรเข้าห้องนอน เขายังไม่ได้คำตอบเรื่องที่สงสัยว่าทินภัทรไปทำอะไรมา แต่ตอนนี้เขาไม่อยากรู้แล้ว
ในเมื่อทินภัทรยังเหมือนเดิมกับเขาทุกอย่างก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีก
++++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่ทินอยู่ไหนครับ ของ..ของในห้องหายไปหมดเลย” ไออุ่นโทรหาทินภัทรมือไม้สั่น เขากลับมาถึงคอนโดแต่ข้าวของในห้อง
หายไปหมด เหลือเพียงเฟอร์นิเจอร์ที่ยังอยู่เหมือนเดิม
“หือ? หายเหรอ” เสียงทินภัทรดูแปลกใจมากกว่าตกใจกับเรื่องที่เขาเล่า
“ครับ พี่ทินอยู่ไหน ผม.ผมควรโทรแจ้งตำรวจดีไหมครับ”
“ไม่ต้องอุ่นรออยู่นั่นแหละ พี่กำลังถึงไม่เกินห้านาที”
“ครับ” ไออุ่นอุ้มลูกหมูทะเลขึ้นมากอดไว้แน่น เกิดอะไรขึ้นกับห้องของเขา ข้าวของๆ เขา
เสียงเปิดประตูห้องทำให้ไออุ่นสะดุ้ง เขารีบหันไปมองแล้วถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเป็นทินภัทรที่เดินเข้ามา
“พี่ทินย้ายของหรือครับ”
“เปล่านี่”
“แต่มันหายไปหมดเลย” ไออุ่นตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อทินภัทรบอกว่าไม่รู้เรื่อง
“ก็ยังอยู่เหมือนเดิมนี่ครับ” ทินภัทรมองไปรอบๆ ห้อง โซฟา โต๊ะ เก้าอี้ โทรทัศน์ เครื่องเสียงก็ยังอยู่ที่เดิมทุกอย่าง
“ไม่ใช่ของพวกนี้ครับ เสื้อผ้าผม ข้าวของส่วนตัวผมหายไปหมดเลย ไม่ใช่พี่ทินแน่เหรอครับ” จะไม่ให้ไออุ่นสงสัยได้อย่างไร
ในเมื่อของมีค่าพวกโทรทัศน์ เครื่องเสียง หรือแม้กระทั่งไมโครเวฟยังอยู่ครบ
“พี่ไม่รู้เรื่องจริงๆ ครับ”
“ถ้าพี่ทินไม่รู้ ผมแจ้งตำรวจนะครับ” ไออุ่นคิดว่าเขาจับพิรุธบางอย่างได้ ทินภัทรดูนิ่งเกินไป ไม่มีทีท่าจะตกใจเลยสักนิด
“แจ้งสิครับ” ทินภัทรยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้ ทำเอาไออุ่นถึงกับงง หรือว่าของหายจริงเพียงแต่ทินภัทรตั้งสติได้ดีกว่าเขา
“พี่ทินอุ้มทะเลหน่อยครับ” ไออุ่นส่งทะเลให้กับทินภัทร ก่อนล้วงโทรศัพท์ตัวเองออกมาแทน
“ผมจะโทรจริงๆ แล้วนะครับ”
“ครับ”
“พี่ทินไม่ได้แกล้งผมจริงๆ ใช่ไหมครับ” ไออุ่นยังลังเลว่าควรจะโทรดีไหม ใจยังคิดว่าเป็นลูกไม้ของทินภัทร
“ไม่ได้แกล้ง พี่ตกใจพอๆ กับอุ่นนั่นแหละ”
“ผมไม่เข้าใจเลย” ขืนแจ้งความไป ตำรวจถามอะไรหาย จะให้เขาตอบยังไง เสื้อผ้าหาย กรอบรูปหาย แต่ของมีค่ายังอยู่
ครบเหมือนเดิมอย่างนั้นหรือ
“อาจมีเรื่องเข้าใจผิดกัน คนที่มีกุญแจห้องนี้อีกคนก็คือเพื่อนโรมเจ้าของคอนโด เพราะตอนที่พี่ซื้อพี่อยู่ที่โน้น ให้เขาดูแลให้
เพิ่งกลับมาโอนตอนพี่กลับมาถึง ยังไงก็ลองไปถามเขาดูก่อน เผื่อตำรวจถามว่าใครมีกุญแจบ้าง”
“แล้วเขาไม่ได้คืนให้พี่ทินทั้งหมดหรือครับ”
“ควรจะหมด แต่เราจะรู้ได้ยังไง ในเมื่อตอนนี้ของมันหาย” ทินภัทรพูดก็มีเหตุผล อย่างน้อยไปถามให้แน่ใจจะได้ตัดออก
ไปทีละประเด็น
“งั้นพี่ทินก็โทรหาเลยสิครับ”
“ไม่ต้องหรอก เขาอยู่ที่นี่เหมือนกัน ชั้นบนขึ้นไปหาเลยดีกว่า ถ้าไม่ใช่จะได้ขอให้เขาดูกล้องวงจรปิดให้”
“ดีเลยครับ ไปกันเถอะ” ไออุ่นรีบเดินนำทินภัทรออกจากประตู เขาร้อนใจไปหมด อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
++++++++++++++++++++++++++++++
“สักครู่ครับ” ไออุ่นได้ยินเสียงตะโกนมาจากในห้อง ก่อนประตูจะเปิดออก เป็นชายหนุ่มหน้าตี๋รูปร่างเล็ก
“พี่ทิน”
“อุ่น นี่นายเต้เพื่อนเจ้าโรมเป็นลูกเจ้าของโครงการ นี่ไออุ่นแฟนพี่” ไออุ่นตั้งหลักไม่ทันเมื่อโดนแนะนำตัวแบบนี้
เขาหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไมได้
“สวัสดีครับพี่อุ่น ผมเป็นคนดูแลโครงการนี้ มีอะไรให้รับใช้ครับ”
“สวัสดีครับคุณเต้ คือของที่ห้องพี่หายไป คุณเต้พอจะให้รปภ.ตรวจสอบกล้องวงจรปิดให้พี่ได้ไหมครับ”
ไออุ่นไม่อยากเริ่มต้นด้วยการถามถึงกุญแจเพราะดูเสียมารยาทเกินไป
“ได้สิครับ พี่อุ่นพี่ทินเข้าไปรอในห้องผมก่อน ขอผมลงไปที่ออฟฟิศสักครู่จะได้ตรวจสอบให้”
“ขอบคุณนะเต้ มากๆ เลย”
“ไม่เป็นไรครับพี่ทินคนกันเอง พี่เพื่อนก็เหมือนพี่เรา ตามสบายนะครับพี่อุ่น”
“ขอบคุณครับ” ไออุ่นมองตามหลังไป จนทินภัทรสะกิดที่แขนเบาๆ
“เข้าไปรอในห้องดีกว่าอุ่น”
“ครับ” ไออุ่นเดินตามหลังทินภัทร เขารู้สึกเกรงใจเจ้าของห้องที่เข้ามาโดยพละการ ถึงจะได้รับการอนุญาตแล้วก็ตาม
“ห้องสวยจังครับ” ห้องนี้ใหญ่กว่าห้องเขามาก ผนังห้องเป็นกระจกเห็นวิวกว้าง
“เป็นห้องเพนท์เฮ้าส์น่ะ ทั้งตึกมีอยู่สามห้องด้วยกัน ชั้นนี้มีสองห้อง ชั้นบนสุดเป็นห้องเดียวทั้งฟลอร์”
“แค่นี้ยังไม่ใหญ่สุดอีกหรือครับ” ไออุ่นมองด้วยความทึ่ง
“ชอบไหม”
“ครับสวยดี” แต่ไออุ่นไม่มีเวลามาชื่นชม เขาเป็นห่วงเรื่องของที่หายไปมากกว่า
ของที่หายไป....
“พี่ทินนั่นกรอบรูปผม” ไออุ่นพุ่งเข้าหากรอบรูปที่วางอยู่บนตู้โชว์ นั่นก็ของเขา แจกันดอกไม้นี่ก็ใช่
“ชอบไหม” ทินภัทรถามซ้ำประโยคเดิมอีกครั้ง อุ้มลูกหมูทะเลเดินตามมาหยุดยืนใกล้ๆ ไออุ่นเริ่มประมวลผลในหัว
กับคำถามว่าชอบไหมของทินภัทร
“พี่ทิน” เขาเบิกตากว้างเมื่อคิดว่าได้คำตอบแล้ว
“อย่าบอกนะครับว่า..ว่า..”
“ใช่ครับบ้านใหม่ของเรา” ทินภัทรวางลูกหมูทะเลลงกับพื้น ก่อนเดินเข้าไปกอดเอวไออุ่น
“ทำไมครับ” ดูเหมือนคำถามไม่ค่อยเกี่ยว แต่ไออุ่นยังสับสน เขาตามเหตุการณ์ไม่ทัน
“เราอยู่กันสามคน ห้องนั้นมันสำหรับพักคนเดียว พี่เลยขอซื้อห้องนี้ต่อจากนายเต้ ดีว่าห้องแต่งสวยอยู่แล้ว
เลยใช้เวลาไม่มาก แค่ปรับอะไรนิดหน่อยให้ถูกใจ อุ่นชอบไหมครับ”
“ชอบคับ” ลูกหมูทะเลวิ่งไปหนึ่งรอบก่อนกลับมาตอบคำถามของแด๊ดทันพอดี
“ฮ่าๆ ถูกใจไหมลูกหมู”
“คับ” ทินภัทรอุ้มลูกหมูทะเลขึ้นก่อนกอดไว้ด้วยแขนข้างเดียว มืออีกข้างโอบไปรอบไหล่ของไออุ่น
“มาพ่อจะพาไปดูห้องของเรา”
ทินภัทรพาเดินไปยังห้องที่เขาเตรียมไว้ให้ลูกชาย ข้างในมีเตียงขนาดสามฟุตครึ่ง ที่ออกแบบให้มีคอกกั้นสำหรับเด็ก
พร้อมตู้ใส่ของเล่นที่ขนมาจากบ้านใหญ่
“อู้อู้” ลูกหมูทะเลห่อปากตาโตด้วยความพอใจ ข้างๆ เตียงมีคุณหมีตัวใหญ่ตั้งอยู่ ตัวที่เขาอยากได้
“คุนหมี” ลูกหมูทะเลดิ้นลงจากอ้อมแขนของพ่อ วิ่งเข้าไปกอดคุณหมีตัวใหญ่
ไออุ่นเห็นแล้วก็พลอยดีใจไปกับเด็กชายด้วย จนลืมคิดถึงอะไรบางอย่าง
“ห้องนี้พี่ติดกล้องไว้สามตัวมองเห็นทุกทิศ ดังนั้นตอนกลางคืนก็ไม่ต้องห่วง เราเห็นลูกจากที่ห้องได้”
ทินภัทรชี้กล้องที่ติดอยู่ ให้ไออุ่นดู
“ครับ” ไออุ่นมองตามด้วยความสนใจ เขาลืมนึกไปจริงๆ จนเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จุดที่มุมปากของทินภัทร
“เดี๋ยวครับพี่ทิน เรานอนแยกห้องกับทะเลหรือครับ”
“ใช่” ทินภัทรส่งยิ้มกรุ่มกริ่มไปให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้าตาเลิกลั่กไปหมด
“ที่นี่มีกี่ห้องนอนครับ”
“สาม” พู่ ไออุ่นถอนใจออกมาเบาๆ ค่อยยังชั่วหน่อย
“แต่พี่ทำเป็นห้องทำงานไปแล้วเรียบร้อย” ทินภัทรตอบหน้าตาย ดับความหวังทั้งหมดของไออุ่น
“แต่..แต่..เมื่อกี้ข้างนอกผมก็เห็นมีโต๊ะทำงานนี่ครับ”
“นั่นของอุ่น เอาไว้เวลาหอบงานกลับมาทำ” ทินภัทรจัดการแบ่งพื้นที่ให้เสร็จสรรพ
“ผมไม่ย้าย” หน้าของไออุ่นตอนนี้เหมือนกระต่ายตื่นตูมไม่มีผิด
“พี่ขายห้องโน้นไปแล้ว” ทินภัทรพยายามทำหน้านิ่งๆ เพื่อไม่ให้ไออุ่นจับได้ว่าเขาโกหก เขาคิดจะขายจริงๆ เพียงแต่ยังไม่ได้
ดำเนินการ
“ผมไม่เชื่อหรอกครับ อะไรจะหาคนซื้อได้เร็วขนาดนั้น”
“เต้จัดการให้ เขามีคนที่ติดต่อเข้ามาเรื่อยๆ อยู่แล้ว” เจอคำตอบนี้เข้าไปไออุ่นจะไม่เชื่อก็ไม่ได้ เขายืนหันรีหันขวางอยู่กลาง
ห้อง ทุกวันนี้ไออุ่นก็นอนสองคนกับทินภัทรบนเตียง ลูกหมูทะเลมีเตียงเล็กๆ วางอยู่มุมห้อง แต่ก็ยังอยู่ห้องเดียวกัน
ทำให้ทินภัทรรังแกเขาไม่ได้มาก แต่ถ้าแยกกันอย่างนี้ ไออุ่นไม่ได้ซื่อจนไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
“พี่ทินเจ้าเล่ห์”
“ตรงไหนครับ พี่อยากให้อยู่กันสบายๆ ลูกหมูจะได้มีพื้นที่วิ่งเล่น” เรื่องอะไรเขาจะตอบว่าไออุ่นคิดถูกแล้ว
“ชอบ พี่ทะเลชอบ”
“เห็นไหม” ทินภัทรรีบเอาลูกหมูทะเลมาอ้างทันที
“อย่าโกรธสิครับ พี่ทำเหนื่อยแทบตาย สองวันไม่ได้พักเลย” ทินภัทรซบหน้าลงกับไหล่ของไออุ่น ทำเสียงอ้อนจนไออุ่นอ่อนใจ
“ไม่ได้โกรธครับ แต่..แต่เราเพิ่งตกลงคบกันเองนะครับ แบบนี้มันเหมือน...”
“เหมือนครอบครัว”
“ครับ”
“ก็พี่บอกแล้วว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน จะตกลงคบกันวันนี้หรือคบกันมานานแล้ว ถ้าเป็นอุ่นเรื่องเวลามันไม่มี
ความหมายกับพี่หรอก ขอแค่เป็นอุ่นก็พอ”
“แบบนี้เขาเรียกคิดข้างเดียว ไม่ถามผมบ้างล่ะครับว่าอยากอยู่กับพี่ทินหรือยัง” ไออุ่นหมั่นไส้คนคิดเองเออเองคนเดียว
“อุ่นไม่อยากอยู่กับพี่เหรอครับ” เสียงหงอยๆ นั่นทำเอาไออุ่นใจอ่อน ทินภัทรอุตส่าห์ทำขนาดนี้เขาก็ไม่ควรจะเล่นตัวใช่ไหม
“อยากครับ” ไออุ่นตัดสินใจตอบไปตามความรู้สึก เขาอาจยังกังวลอยู่บ้างแต่ก็อยากตามใจตัวเองดูสักครั้ง
“อุ่น” ทินภัทรรวบตัวไออุ่นเข้ากอด กดปากลงบนแก้มนุ่มเร็วๆ หนึ่งครั้ง อย่างน้อยเขาก็ยังรู้ว่าลูกหมูทะเลอยู่ในห้องด้วย
“ สองวันที่ผ่านมาพี่ทินอยู่บนห้องนี้เองหรือครับ”
“ใช่ครับ พี่เร่งแทบตาย อยากย้ายมาอยู่เร็วๆ” โธ่เอ๊ย ทำเอาไออุ่นกลุ้มแทบแย่ที่แท้ก็อยู่ใกล้กันแค่นี้
“พี่...”
“อายอุ่น หิว พี่ทะเลหิวแย้ว” ทินภัทรแทบทรุด เขากำลังกล่อมไออุ่นเกือบสำเร็จอยู่แล้วดันถูกลูกชายขัดขวาง
“ขอโทษครับ อาอุ่นมัวแต่ตกใจลืมเลยว่าได้เวลาลูกหมูทานข้าวแล้ว พี่ทินออกไปทานข้างล่างกันนะครับ
จะได้เร็ว”
“ เอาสิ” จะให้ทินภัทรทำอะไรได้ ลูกชายหิวแล้ว แถมแม่อายอุ่นก็เลิกสนใจเขา โธ่ทำห้องเสียดิบดีไม่มีใครชื่นชมเลยสักนิด
“พี่ทิน”
“ครับ ไปเดี๋ยวนี้ครับ” ทินภัทรหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์หย่อนลงกระเป๋ากางเกง เอาเถอะตอนนี้หน้าที่พ่อต้องมาก่อน
ส่วนหน้าที่....ค่อนคืนนี้
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“อุ่น” ทินภัทรเข้ามาตามเมื่อเห็นไออุ่นพาลูกหมูมากล่อมนอนนานแล้ว จนเขาอาบน้ำเสร็จ เปิดโทรศัพท์ดูหนังไปได้ครึ่ง
เรื่องก็ยังไม่เห็นกลับมาที่ห้อง
“อุ่นครับ” ทินภัทรเขย่าแขนไออุ่นเบาๆ ไฟในห้องถูกปิดเหลือเพียงโคมไฟรูปพระจันทร์ที่เปิดให้แสงอยู่
“ครับพี่ทิน”
“เผลอหลับหรือครับ กลับห้องกันเถอะ” ทินภัทรพยุงไออุ่นขึ้นนั่งบนเตียง
“เปล่าครับ ผมจะนอนห้องนี้”
“อะไรนะ!!”
“เพิ่งย้ายมาวันแรก ผมไม่อยากให้ลูกหมูตกใจถ้าตื่นมาตอนดึก ผมจะนอนห้องนี้ครับ”
“อุ่นนน”
“กู๊ดไนท์ครับพี่ทิน” ไออุ่นทำใจกล้าหอมแก้มทินภัทร ก่อนล้มตัวลงนอนกอดลูกหมูทะเลเหมือนเดิม
“เดี๋ยวสิอุ่น คุยกันก่อน”
“ผมง่วงแล้วครับ ไนท์ไนท์” แล้วไออุ่นก็ไม่ยอมตอบอะไรเขาอีกเลย ไม่ว่าทินภัทรจะเพียรพยายามเขย่าแขนแค่ไหน
เขาได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน จะปีนขึ้นไปนอนด้วยที่ก็ไม่พอ เลยได้แต่เดินจ๋อยๆ กลับไปนอนห้องตัวเอง
โง่จริง ใครให้สั่งเตียงไซส์นี้มาวะ พรุ่งนี้เจอเปลี่ยนเป็นเตียงไซด์เด็กเล็กเหมือนเดิมแน่ เจ้าลูกหมู
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: *✿ ｡Someone LOVES You ｡✿* [แจ้งข่าว] /29/03/17 ✿ P.149 (อ่าน 1222489 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก