NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 10
สิ่งที่ผมเห็น ทำให้ผมตกใจจนทำไอศกรีมในมือร่วงลง นอกจากทำให้หน้าผมร้อนจนเหมือนจะแตก ยังทำให้หัวใจผมเต้นรัวจนจะกระเด็นออกมาข้างนอก
ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่ชวนให้หัวใจวายอย่างยิ่ง ทั้งร่างกายมีเพียงขนหนูสีขาวพันหมิ่นเหม่ไว้ที่รอบเอว ปิดบังช่วงล่างไว้เพียงเท่านั้น ร่างกายกำยำ ที่มีหยดน้ำพราวเกาะตามตัว ผมเปียกชื้นลู่ลง กับหยดน้ำที่ไหลลงมากับเรียวหน้า ร่างสูงยกผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาเช็ดผมพลางเอียงหัวเล็กน้อย
แบบ...บ..แบบนั้นน่ะ....ห...ให้ต..ตายเถอะ พี่ฆ่าผมเลยดีกว่า ผมไล่สายตามองดูสิ่งตรงหน้าด้วยตาที่เบิกกว้าง ร่างกายแข็งแรงตรงหน้าเปลือยท่อนบนให้เห็นอีกครั้ง แต่เพิ่มสกิลการทำลายล้างด้วยหยดน้ำที่เกาะตามตัว! มือเล็กยกขึ้นมาจับที่จมูก และก็เบาใจไปหนึ่งเปราะเมื่อไม่มีเลือดกำเดาไหลออกมาอย่างที่นึกกลัว
ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าไม่ได้รู้สึกกับปฏิกิริยาแปลกๆของคนตัวเล็กแต่อย่างใด คิ้วคมเพียงเลิกคิ้วมองเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของใบไม้ ก่อนมุมปากหยักจะยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าเลิกลักของคนตัวเล็กตรงหน้า แต่นั่นทำให้ใบไม้อยากจะหยุดหายใจขึ้นมา
ออลคิล...ตายเรียบ และเหมือนสติการรับรู้ของใบไม้จะตายไปแล้ว
“ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยินเสียงของร่างสูง
“ไม่สบายหรือเปล่า?”
ด้วยความเป็นห่วงที่ไม่ดูเวลาล่ำเวลาของจอมทัพ ขายาวๆก้าวออกมาหาใบไม้ที่ยืนนิ่งค้างอยู่ตรงหน้า แต่พอร่างเล็กเห็นแบบนั้น เจ้าตัวก็ถอยกรูด จนไปชนกับโต๊ะที่อยู่ข้างหลังทันที
ตายแล้ว สุดทางแล้ว!! ทำไงดี!!
“ย..อย่า..”
กว่าจะแค่นคำพูดออกมาได้ ร่างสูงตรงหน้าก็ขยับเข้ามาใกล้แล้ว จอมทัพยื่นแขนออกมาค้ำกับโต๊ะคร่อมคนตัวเล็กไว้ แม้ร่างทั้งสองร่างไม่ได้แนบชิดกัน แต่ใบไม้ก็รับรู้สึกถึงความใกล้ชิดที่ใกล้จนไม่อยากจะหายใจ ได้แต่ยืนแข็งค้างอยู่แบบนั้น
“ไม่สบายรึเปล่า...หืมม?”
ยังไม่ทันจะตั้งตัว ตาโตๆก็ยี๋ลงทันที เมื่อร่างสูงโน้มใบหน้าลงมาแนบหน้าผากลงกับหน้าผากตัวเอง ลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่บนใบหน้าก็ทำให้ใบไม้รับรู้ได้ว่ามันใกล้ชิดกันแค่ไหน มือเล็กที่ยกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ได้แต่แนบอกกว้างที่เปลือยเปล่านั่นไว้ แรงอันน้อยนิดพยายามดันร่างสูงออก แต่นั่นแหละเขาไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะทำได้
หัวใจของผมมันเต้นเร็วมาก กลัว......กลัวเหลือเกินว่าพี่จะได้ยินเสียงหัวใจของผม พี่ไม่คิดถึงจิตใจของผมอีกแล้ว พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง ฮืออ...พี่ครับ จะตายแล้ว ออกไปสักที
“ไม่สบายหรือเปล่าใบไม้”
จอมทัพพูดออกมาทั้งที่ยังไม่ละหน้าออกไปไหน ยังแนบหน้าผากลงมาเหมือนเดิม ริมฝีปากของคนข้างบนที่กระทบแผ่วเบากับปลายจมูกของตัวเอง ก็ทำให้ใบไม้กำมือสั่นๆของตัวเองแน่น
มือของจอมทัพอยู่ไม่สุก ร่างสูงยกมือข้างหนึ่งแนบลงกับแก้มของใสที่ขึ้นสีแดงจัด ก่อนจะละออกมาและแนบลงไปกับต้นคอ ฝ่ามือใหญ่เลื้อยลงในคอเสื้อของคนตัวเล็กเล็กน้อยก่อนจะแนบลงไปกับอก
“ไม่มีไข้นี่ ทำไมหน้าแดงแบบนี้ล่ะ หืม?”
จอมทัพพูดขึ้นมาอีกครั้ง มือทั้งสองข้างยกมือมาโอบแก้มแดงๆของใบไม้ไว้ เมื่อรู้สึกว่าหน้าผากของคนข้างบนละออกไป ตากลมโตก็ค่อยๆลืมขึ้นมาทันที แต่นั่นก็ทำให้ใบไม้รู้ว่าตัวเองคิดผิดมหันต์แค่ไหน ถึงจะละหน้าผากของตัวเองออกแล้ว แต่ใบหน้าคมของคนตัวสูงก็ยังไม่ละออกไปไหน
ดวงตากลมสบกับตาคมของคนข้างบนก็ทำให้สิ่งรอบตัวของทั้งสองคนหยุดชะงักขึ้นมาทันที นัยน์ตาดำขลับของคนที่อยู่ข้างล่างสะท้อนภาพของตัวเองแบบนั้นก็ทำให้จอมทัพยกยิ้มออกมาอีกครั้ง
ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าชอบดวงตาของคนตัวเล็กที่มีภาพตัวเองสะท้อนอยู่ในนั้น
คราบไอศกรีมที่เปื้อนอยู่ที่มุมปากอิ่มก็ไม่พ้นสายตาของคนที่อยู่ด้านบนได้ ทำให้ตาคมละออกจากดวงตากลมโตนั่นไป ก็พอทำให้ใบไม้ได้พักหายใจหายคอไปได้บ้างพักหนึ่งเพราะคิดว่าร่างสูงคนจะละออกไปในไม่ช้า และร่างสูงทำสิ่งที่ตัวเองไม่ทันได้คาดคิด ตากลมโตของใบไม้ก็เบิกกว้างออกมาอีกครั้งนิ้วหัวแม่มือค่อยๆเช็ดคราบไอศกรีมที่ติดอยู่กับมุมปากอิ่มแล้วส่งนิ้วของตัวเองที่เปรอะคราบไอศกรีมเข้าปาก ดูดเบาๆจนมีเสียงดังจ๊วบออกมา
มะ...ไม่ไหวแล้ว คิดได้อย่างนั้นใบไม้ก็รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายของตัวเองก่อนจะพลักอกกว้างที่เปลือยเปล่านั่นให้ออกจากตัวเอง ก่อนจะรีบเอาตัวเองออกมาจากการกักขังของอ้อมแขนกว้าง
พี่ไม่ได้พูดอะไร ผมหันหลังให้พี่ทันที ผมยกมือขึ้นมากุมออกข้างซ้ายไว้ พลางพยายามค่อยๆควบคุมลมหายใจและการเต้นของตัวเองให้ได้ มัน...ไม่รู้สิ มันใกล้ชิดกันมาก มากจนผมรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดหน้าตัวเอง ร่างกายที่ใกล้ลงมาจนตัวของเราแทบจะแนบชิดกันอยู่แล้ว แล้วอก...หยุด! หยุดคิดน่าใบไม้ หยุดเพ้อเจ้อ หยุดๆๆๆๆ
“เป็นอะไรน่ะ”
เสียงที่ดังอยู่ข้างหูก็ทำให้ใบไม้ที่กำลังว้าวุ่นใจ ดึงทึ้งผมตัวเองอยู่คนเดียว สะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที ก่อนจะหันหลังกลับไปมองก็ทำให้ตัวเองปะทะเข้ากับอกกว้างของร่างสูงที่ขยับเข้ามาใกล้ชิดอีกครั้งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ สองเท้าเล็กรีบถอยกรูดหนีร่างสูงอีกครั้ง จนหลังไปชนเข้ากับตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างหลัง
อีกแล้ว ฮืออ สุดทางอีกแล้ว
สองขายาวที่ก้าวเข้ามาใกล้อีกครั้งก็ทำให้ใบไม้ต้องหาทางหนีทีไล่ของตัวเอง แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ร่างสูงก้าวเข้ามาหาจนร่างกายของทั้งสองเกือบจะแนบชิดกันอีกครั้ง ใบหน้าคมที่โน้มลงมาหาก็ทำให้ตากลมยี๋ลงทันที
“หลบหน่อยสิ พี่จะใส่เสื้อผ้า”
ตากลมลืมตาขึ้นมาทันทีที่ร่างสูงพูดจบ ก็พบกับใบหน้าคมที่อยู่ใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ และจอมทัพที่กำลังยกยิ้มมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะคิดอะไรใบไม้หันซ้ายทีขวาที แล้วรีบหลีกทางพาตัวเองออกมมาจากสถานการณ์ชวนหัวใจวายทันที
คนตัวเล็กรีบหันหลังให้ร่างสูง เมื่อเห็นมือของร่างสูงจับลงที่ขอบผ้าขนหนูแล้วทำท่าจะดึงออก เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาแผ่วๆและเสียงซวบซาบของการเสียดสีของผ้าจากข้างหลังก็ทำให้ใบไม้ต้องข่มความเขินของตัวเองมากยิ่งขึ้น
บ้าไปแล้ว ผมต้องบ้าแน่ๆ พี่ช่างทำร้ายผมเหลือเกิน ทำแบบนี้ผมก็อาจจะคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้นะ หยุดแกล้งผมสักทีเถอะ ผมต้องดูแลพี่จนกว่าพี่จะหาย แต่ก็ช่วยให้ความร่วมมือหน่อยสิ รู้ไหมว่าผมต้องอดทนกับพี่แค่ไหน พี่บ้า!
“ใบไม้” เสียงเรียกจากทางด้านข้างก็ทำให้ใบไม้ค่อยๆชำเลืองหันไปมอง จอมทัพที่แต่งตัวเสร็จแล้วกำลังนั่งอยู่บนเตียง พี่มองมาทางผมนิ่งๆ สายตาของพี่ทำให้ผมคาดเดาไม่ได้เสมอ
“มานี่หน่อยสิ” ผมค่อยๆเดินไปหาตามที่พี่บอก ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้พี่แกล้งผมอีก
“เช็ดผมให้หน่อย” พี่ว่าพลางยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กในมือให้ ผมมองของในมือพี่อย่างช่างใจ ถ้าผมทำพี่จะแกล้งผมอีกไหม พี่ต้องแกล้งผมแน่ๆ แต่สิ่งที่พี่พูดออกมาก็ทำให้ผมตัดสินใจได้
“เร็วสิ ไม่รีบเช็ดผมเดี๋ยวพี่ก็ไข้ขึ้นอีกหรอกนะ”
คนตัวเล็กค่อยๆเดินเข้าไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียง ยื่นมือที่สั่นๆของตัวเองออกไปรับผ้าขนหนูในมือจอมทัพ พยายามไม่ให้ตัวเองเข้าใกล้ร่างสูง แต่ไม่ได้ดั่งใจคิด พอมือเล็กรับผ้าขนหนูไปแล้ว มือข้างนั้นก็วาดเข้าหาสะโพกของใบไม้รั้งให้เข้ามายืนในหว่างขาตัวเองทันที
แรงกระชับที่อยู่บนสะโพกตัวเองทำให้คนตัวเล็กนิ่งค้างไปอีกครั้ง ใบหน้าใสที่ยังแดงระเรื่อยู่ก็เพิ่มความร้อนมากกว่าเดิม ความคิดในสมองของใบไม้แล่นไปมาจนตีกันไปหมด
ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมพี่ต้องแกล้งผมด้วย
แต่ถึงอย่างนั้น ใบไม้ก็เริ่มลงมือเช็ดผมให้ร่างสูง จอมทัพละมือออกจากสะโพกของใบไม้ เอียงหัวรับแรงที่ค่อยๆเช็ดผมตัวเองเบาๆ ก้มหน้าลงจนเกือบชิดกับหน้าท้องแบน แอบซ่อนรอยยิ้มของตัวเองไว้อย่างมิดชิด
จอมทัพเงยหน้ามองใบไม้เล็กน้อย ใบหน้าที่เริ่มบูดบึ้ง แก้มยังคงขึ้นสีแดงจัดอยู่ ปากเล็กขมุบขมิบพูดกับตัวเอง นี่ก็คงจะด่าเขาในใจอยู่ใช่ไหมเนี่ย ช่วยไม่ได้นะ ชอบทำตัวให้น่าแกล้งเอง แล้วหน้าตาตอนถูกแกล้งก็น่ารักมากเสียด้วย
พอเห็นหน้าบูดบึ้งของใบไม้ จอมทัพก็อดจะหัวเราะเบาๆออกมาไม่ได้ จนใบไม้ที่กำลังตั้งอกตั้งใจเช็ดผมให้จอมทัพอยู่ต้องตวัดตา ค้อนใส่ร่างสูงทันที
“หน้าบูดเชียว”
“........”
“กลับห้องก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ทำเอง”
“.........” ใบไม้ไม่ตอบ ได้แต่ยืนเช็ดผมให้ร่างสูงเงียบๆ
“หิวข้าวไหม?”
“...........”
ไม่ตอบอีกแฮะ ไม่ได้แกล้งนะแค่กลัวว่าจะติดไข้เขาไปจนไม่สบาย เพราะว่าเจ้าคนพูดจ้อตอนนี้นิ่งเงียบ แล้วแก้มก็แดงแจ๋แบบนั้น
“ไม่ต้องแล้ว มา เดี๋ยวพี่ทำเอง”จอมทัพเงยหน้าขึ้นมาพลางยื่นมือออกไปคว้าผ้าขนหนูที่คนตัวเล็กถืออยู่
“ไม่ ..ไม่เป็นไรครับ อีกนิดเดียวก็จะแห้งแล้ว”
“พี่ทำเอง กลับห้องเถอะ”
ใบไม้ไม่ตอบอกอะไร ดันไหล่กว้างให้นั่งลงดีๆไปเหมือนเดิม แล้วลงมือเช็ดผมให้ร่างสูงและนิ่งเงียบไปอีกครั้ง จนแล้วจนรอด ใบไม้ก็สะบัดผ้าขนหนูเอาไปพาดกับเก้าอี้แล้วหันไปรื้อถุงยาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง และตอนนี้เจ้าคนช่างจ้อก็เงียบไปกว่าเคย นี่เขาทำอะไรให้โกรธอีกล่ะ ตะกี้ก็ไม่ได้หยอกอะไรแรงเลยนะ(มั้ง)
“มียาก่อนอาหารนะครับ”
ใบไม้ที่กำลังจดจ่ออยู่กับฉลากยาก็ไม่รับรู้ถึงสายตาสำรวจของคนข้างๆสักนิด แก้มแดงๆกับปากที่เม้มนั่นอยู่ในสายตาของจอมทัพมาพักหนึ่งแล้ว และตัวเขาก็ไม่รู้ว่าคืออะไร และทำอะไรให้คนตัวเล็กโกรธอีก ไม่อยากให้ทำหน้าบึ้งตึงแบบนี้ ชอบหน้างอง้ำ แก้มแดงๆ ตอนที่หยอกจนเคืองแบบนั้นมากกว่า
จนแล้วจนรอดทั้งสองก็ยังไม่ได้พูดอะไร มือใหญ่รับยามากิน ก่อนจะส่งน้ำตามเข้าไป โดยมีมือเล็กรอรับแก้วน้ำอยู่ก่อนแล้ว ใบไม้ดันไหล่ให้จอมทัพนอนลง ก่อนจะจัดผ้าห่มให้คลุมถึงคอแกร่ง ก่อนจะกระตุกขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อมีมืออุ่นๆของจอมทัพขึ้นมาจับมือของตัวเอง
“จากนี้ก็กลับห้องได้แล้วนะ พี่ดูแลตัวเองได้”
ใบไม้ไม่ตอบ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ใบหน้าใสๆก้มหน้าลงหลบตา พลางบิดข้อมือออกมาจากการกอบกุมของจอมทัพ ส่วนอีกข้างก็กำชายเสื้อตัวเอง นั่นทำให้จอมทัพสงสัยมากขึ้นไปอีก จอมทัพระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อย ค่อยๆลุกขึ้นนั่งห้อยขาลงกับพื้น แล้วดึงรั้งมือเล็กให้ใบไม้เข้ามาอยู่ในระหว่างขาตัวเองอีกครั้ง
“ใบไม้...”
“เดี๋ยวผมจะกลับห้องแล้ว”
“เป็นอะไรเหรอ”
แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่มาสนใจกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ ถ้าคนอื่นเป็นก็คงปล่อยให้เป็นไปแบบนั้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมาอยากรู้ความรู้สึกของคนตัวเล็กนัก แค่คนที่ดูน่ารักอยู่เสมอนิ่งเงียบไปแบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาเหมือนกันหรือตะกี้ที่ทำไปมันทำให้คนตัวเล็กรู้สึกไม่ดี
“ป..ป่าวครับ” ถึงจะพูดอย่างนั้น มือเล็กก็ยังบิดข้อมือเพื่อหลุดพ้นจากมือใหญ่อยู่ดี
“บอกพี่มาเถอะน่า”
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ”
“ใบไม้”
จอมทัพยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาโอบกระชับสะโพกของคนตรงหน้า ใบไม้สะดุ้งขึ้นมาเล็กเล็กก่อนจะรีบสะบัดแขนทั้งสองออกจากตัวเองแล้วเรียวขาเล็กทั้งสองข้างถอยหนีทันที
“ผ...ผม..จะกลับห้องแล้ว”
ใบไม้รีบเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองที่วางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ รวบไว้ในอ้อมกอดตัวเองแล้วตรงไปที่ประตู รีบเดินออกจากห้องทันทีทิ้งให้จอมทัพได้แต่มองตามไปอย่างไม่เข้าใจ
_________________________________________________
ใบไม้พอเข้าห้องตัวเองมาได้ก็ทิ้งตัวนั่งพิงกับประตูทันที มือเล็กยกขึ้นกุมอกตัวเองที่เต้นแรงจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหยุด ดวงตากลมโตกรอกไปมาในความมืดอย่างใช้ความคิด
พี่ทำแบบนั้นกับผม เสร็จแล้วไล่ให้ผมไป พี่เห็นผมเป็นคนยังไงเหรอ ไม่เข้าใจริงๆว่าพี่ทำแบบนี้ทำไม มันทำให้ผมคิดไม่ตก ถ้าเรารู้จักกันมานานมันก็อีกอย่าง แต่นี่เราพึ่งรู้จักกันไม่นาน ไม่กี่วันจริงๆ แต่พี่ก็ทำแบบนี้กับผม พี่แค่แกล้งผมเล่นๆให้สนุกเฉยๆหรือยังไง ผมก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง แต่พี่ก็ทำตัวให้ผมคิดจริงๆ
บ้าน่า เราแค่คนรู้จักกัน แล้วแฟนพี่คนก่อนก็เป็นผู้หญิงด้วย ห้ามคิดเข้าข้างตัวเองเด็ดขาด
แต่ผมก็ไม่อยากคิดแบบนั้น เพราะเราเจอกันเพียงไม่นาน จากการประเมินความเป็นไปได้ทุกอย่าง และมันก็เป็นไปไม่ได้แน่ๆ พี่ทำให้ผมเหนื่อยมากเลยรู้หรือเปล่า หยุดแกล้งผมสักที ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ
ดูเหมือนใบไม้จะลืมไปจริงๆว่าการประเมินของตัวเองก็เคยผิดพลาดมาแล้ว
_______________________________________________________
Talk : สำผัสได้ว่าอิพี่ขี้อ่อย อ่อยเบอร์แรงมาก
ตอนนี้ดูเหมือนจะสั้นๆ แต่เราว่าทุกตอนที่ผ่านมาก็สั้น XD
แต่งในเวิร์ดดูยาวมาก แต่พอมาลงในบอร์ดปุบดูสั้นเลย
คงต้องแต่งให้ยาวกว่านี้
คห.ที่112คะ คุณMSeraph คุณเดาได้แม่นยำมาก
เราไปอ่านก็ตกใจ อะไรจะเป๊ะขนาดนั้น
แต่เราว่านิยายเราปมน้อย เดาได้ง่าย
ไม่รู้ตอนหน้าจะมีคนเดาถูกอีกหรือเปล่า 55555555
พาร์ทหน้าเราคิดว่าจะมาตอบคอมเมนท์ของทุกคนที่มาคอมเมนท์ในตอนที่10นี้นะคะ
10ตอนแล้วยังไม่ได้ทักทายจริงๆจังๆเลย
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ
หัวข้อ: เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป #นิยายเรื่องนี้(ไม่ใช่)สายเถื่อน :Ch.30 P.18 [12/2/60] END (อ่าน 151091 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก