หัวข้อ: :. all in ♡ ทั้งหมดใจ...-แจ้งข่าวหนังสือ- 23/03/2019 p.13

[cchompoo]

 

[lnudeel]

หมาในร่างหมี?

[_mysecretlove]

-12-

ฮอบบิทขอมีบท

สวัสดีครับทุกคนกระผมนาย ศุภณัฐ นามสกุลไม่ต้องรู้หรอกไม่ได้สำคัญอะไรพวกเพื่อนเวรนั้นเรียกผมว่าเตี้ย เปี๊ยก ฮอบบิท หรืออะไรที่พวกมันสรรหามาเรียกได้แต่คนทั่วไปเรียกผมว่า เพชร อืม...ผมเป็นคนไม่สูงมากเรียกว่าเตี้ยไม่ได้นะโกรธ สูงเลยไหล่เอ็มมันมาได้นิดเดียวความสูงผมประมาณคางของมัน เอ็มสูงประมาณ175-178 เซนติเมตรฉะนั้นถ้าอยากรู้ความสูงของผมทุกคนก็ไปประมาณกันเอาเอง



เอาล่ะมาเข้าเรื่องกันเถอะสาเหตุที่ผมมาแย่งบทของคู่เอกที่ตอนนี้หวานกันจนมดไต่ทำรังจะท่วมหัวพวกผมอยู่แล้วนั้นก็คือ



ผมอยากเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง!



โถ่พวกคุณครับถามจริงว่าไม่เหม็นหน้าไอ้เพื่อนหมีของผมบ้างหรือไงเจอกับมันทุกตอนได้เห็นมุมอ่อนโยนทุกเม็ด อันนี้อยากจะเผามากซึ่งผมก็ได้ไปเผามันกับคุณหญิงแม่ใบตองคนสวยของมันเป็นที่เรียบร้อยใส่ไข่ไปอีกนิดหน่อยพอให้มีสีสันแต่อยู่บนพื้นฐานของความจริงกว่า 99.99% เลยนะจะบอกให้



คิวเพื่อนยากก็เป็นอย่างที่ทุกคนเห็นมาตลอดนั่นแหละนิสัยมันจริง ๆ ก็มึน ๆ ชอบทำหน้าโง่ ๆ ที่ไม่รู้ว่าทำไมสาว ๆ ถึงชอบนักชอบหนาไอ้หน้าโง่ ๆ นั่นแหละที่ทำให้หนุ่มสาวทั้งหลายร้องไห้เป็นเผาเต่ามาแล้วแต่ก็นะ..ทุกคนอยากเล่นกับไฟกันทั้งนั้น



คิวมันไม่ใช่คนที่คิดเยอะยกเว้นเรื่องพี่พีทอนาคตหวานใจมันไว้คนนึงนะ เพิ่งเห็นมันเป็นแบบนี้ก็ดีใจที่มันเริ่มมีหัวใจกับเขาบ้างแล้ว ตลอดมาเพื่อนหมีของผมมันรู้จักแค่ความรักจากครอบครัวและมิตรภาพของเพื่อนเท่านั้นแหละ เรื่องรักใสใสหัวใจสี่ดวงชุลมุนวุ่นรักอะไรนี่อย่าได้ถาม ในหัวมันมีแค่คำว่าชอบและไม่ชอบเท่านั้น



แต่กับพี่พีทนี่ต่างออกไป ความจริงผมรู้สึกได้ตั้งแต่วันแรกที่มันมาพูดถึงพี่พีทแล้วแววตาเป็นประกายแบบนั้นมันเคยเป็นที่ไหนแล้วเป็นไงล่ะเหนือความคาดหมายของอาจารย์เพชรไหม ไม่มี๊! เพื่อนคิวตกหลุมรักพี่พีทคนหล่อหัวปักหัวปำมาก



กับพี่พีททำให้ผมหนักใจอยู่เหมือนกันนะ...เขาดู...มีอะไรในใจ ผมรู้ว่าเขายอมเปิดใจและใส่ใจความรู้สึกของคิวมากพอสมควรแต่ในใจผมกลับบอกว่ามันยังไม่มากพอ เห้..พวกคุณอย่าเพิ่งคิดว่าผมมีซัมติงอะไรกับเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองนะ



ไม่เคยเลยเถอะสาบานด้วยเกียรติของอดีตลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่เลย เราโตมาด้วยกันเหมือนพี่น้องเพราะว่าผมตัวเล็กเป็นลูกคนเล็กมีพี่ชายและพี่สาวอย่างละคนนิสัยผมถึงติดจะขี้อ้อนและติดสกินชิพไปนิดหนึ่งต่างกับคิวที่เป็นลูกชายคนเดียวและบ้านมันสอนมาดีมาก มากแบบก.ไก่ล้านตัวคิวมันเป็นสุภาพบุรุษคอยดูแลปกป้องผมตลอดเพราะคุณหญิงแม่มันบอกมา



ก็เท่านั้นอย่ามาถามหาอะไรในกอไผ่ระหว่างผมกับมันนะเพราะมันไม่มีเลยจริง ๆ คิวชอบผู้ชายเรื่องนั้นผมรู้มานานพอ ๆ กับที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ชอบผู้หญิงนั่นแหละ ผมไม่ได้เป็นเกย์นะผมแค่มองคน ๆ เดียวมาตลอดและบังเอิญว่าคน ๆ นั้นเป็นผู้ชายก็แค่นั้นเอง



เอาล่ะเรามาปัดเรื่องของพี่คิวตัวใหญ่เขาไปก่อนแล้วมาเข้าเรื่องของผมกันบ้างดีกว่า ขอพื้นที่ให้ผมระบายความอัดอั้นตันใจที่เก็บมานานกว่าห้าปีด้วยเถอะครับ ถ้าถามว่าทำไมผมถึงได้แต่แอบชอบทำไมไม่เข้าไปบอก โอเคผมรู้ว่าหน้าตาผมก็ไม่ได้แย่อะไรมากมาย



แต่คนที่ผมชอบเขาชอบผู้หญิงครับ ชอบมาตลอดและไม่มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนไปด้วยและที่สำคัญมันเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง นั่นล่ะถึงเป็นสาเหตุว่าทำไมผมถึงไม่เคยพูดออกไป กลัวเสียเพื่อนไงโถ่ผมรู้ว่ามันไม่ได้รังเกียจเพศที่สามสี่ห้าอะไรนี่หรอกแต่คุณเข้าใจไหม เขาไม่ได้คิดอะไรกับเราบอกไปความสนิทใจที่เคยมีก็หายไปหมดสิ



ผมยอมเก็บคำว่ารักไว้ดีกว่าเสียหมอนั่นไปตลอดกาล



รู้ดีแก่ใจ...ว่าฉันเป็นใคร...ไม่เคยคิดไกล~



เพลงมาเลยเชียว แหม่ ๆ ผมไม่ได้ดราม่าอะไรหรอกครับชินแล้วล่ะมีเจ็บจี๊ด ๆ บ้างตอนมันพาแฟนมาแนะนำเจ็บบ่อย ๆ ค่อย ๆ ชินเพราะมันเปลี่ยนแฟนบ่อยยิ่งกว่าเปลี่ยนกางเกงใน จนตอนนี้ผมสบายมากและสบายดีจนเกินไปเพราะตอนนี้มันไม่ได้ควงใครมาสักพักแล้ว ไม่ได้ถาม ไม่อยากถาม ไม่อยากรู้ รู้แค่ทุกวันมันยังอยู่ข้างผมก็พอ



“เปี๊ยกเป็นไรวะ”



“หือ?”



ผมหันไปมองหน้าเอ็ม มันเลิกคิ้วแล้วถามย้ำ



“เป็นอะไรหรือเปล่า”



ผมส่ายหน้า สงสัยคิดอะไรเพลินไปหน่อยเลยเหม่อจนมันถามมั้ง มันทำหน้าไม่ค่อยเชื่อหันไปมองจิมมี่มันก็ทำหน้าเหมือนกันผมเลยย้ำพวกมันไปอีกที



“เฮ้ยกูไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ เว้ย แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”



“เรื่องคิวมันหรอ”



จิมมี่ถาม ผมเลยเออออตามน้ำไป ไอ้ยักษ์ตัวที่สอง(ตัวที่หนึ่งคือคิว) เอื้อมมือมาขยี้ผมผมจนยุ่ง



“เป็นห่วงมันล่ะสิ”



ผมยักไหล่ เอาจริง ๆ ก็เป็นห่วงมันมากอยู่นะแต่ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนจะให้ผมไปก้าวก่ายมากมันไม่ดีหรอก ให้คิวมันเรียนรู้ด้วยตัวเองแล้วเราคอยช่วยอยู่ข้างหลังดีกว่า แต่จะให้บอกพวกมันว่าผมกำลังคิดเรื่องของตัวเองอยู่ก็ใช่เรื่อง



“นิดหน่อย”



“มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ไม่เห็นที่มันยิ้มร่ากลับมารึไง มึงคิดมากไปแล้วเปี๊ยก”



เอ็มมันบอกก่อนจะยกมือพาดไหล่ดึงผมเข้ามาซบกับไหล่มันแล้วลูบผมเหมือนปลอบเด็ก โอ้โหหน้ากูดราม่าขนาดพวกมึงซีเรียสเลยหรือวะเนี่ยแต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ละ ตามน้ำไปก่อนแล้วกัน



“อือไม่คิดแล้ว”



บอกก่อนหลับพักสายตามือเอ็มยังทำหน้าที่ได้ดีลูบผมไปเรื่อย ๆ จนผมเคลิ้ม



“กลับไปนอนไหม”



ผมส่ายหัวปฏิเสธก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มใสตะโกนเรียกชื่อตัวเองมาแต่ไกล



“น้องเพชร!!”



ผมหันหลังกลับไปยิ้มกว้างให้คนที่เดินก้าวกระโดดยิ้มกว้างมาหา ลุกพรวดวิ่งไปหาร่างสูงอย่างรวดเร็ว



“พี่ณิน!”



หมับ!



“ฮ่า ๆ น้องเพชรน่ารักจังเลยมาให้พี่ณินหอมที”



ว่าแล้วณินมันก็จับผมหอมแก้มซ้ายขวาจนมันพอใจนั่นแหละครับถึงยอมปล่อย ส่วนสาเหตุที่มันเรียกผมน้องทั้ง ๆ ที่อายุพวกเราเท่ากันก็คือ เด็กในสังกัดพี่ณินทุกคนพี่ณินเรียกน้องหมด มันบอกมางั้นผมก็งง ๆ ว่าตัวเองไปเป็นเด็กในสังกัดมันตั้งแต่เมื่อไหร่เลยตามเลยก็ได้วะ



“มากับคริษฐ์หรอ”



ณินพยักหน้าบุ้ยปากไปทางด้านหลังเห็นคริษฐ์กับเพื่อนมันนั่งอยู่ตรงโต๊ะไกลจากพวกผมไปคนละมุมพวกนั้นหันมาโบกมือทักทายผมก็โบกมือกลับ คริษฐ์เป็นเพื่อนในคณะครับมันเป็นเดือนคณะด้วยหล่อมาก หล่อแบบผู้ชายด้วยกันเห็นมันแล้วยังแบบ โอ้โหไอ้เหี้ยทำไมหายใจเฉย ๆ มึงยังหล่อ อะไรประมาณนี้เลย



พวกผมค่อนข้างจะสนิทกับกลุ่มคริษฐ์นะเพราะเอ็มมันไปเล่นบาสกับพวกนั้นตลอดส่วนณินเป็นเพื่อนสนิทคริษฐ์ที่เรียนอยู่ธรณีคณะตรงข้ามนี่เอง มันสองคนโตมาด้วยกันแบบผมกับคิวนี่แหละแต่ต่างกันตรงที่ไอ้คู่นี่มันตัวติดกันมาก มากจนหลาย ๆ คนคิดว่ามันสองคนเป็นแฟนกันผมยังเคยคิดแบบนั้นเลย แต่พอพวกมันบอกว่าไม่ใช่ก็...เออไม่ใช่ก็ไม่ใช่วะ



ณินมาที่คณะผมบ่อยพอ ๆ กับที่เพื่อนคณะมันเห็นคริษฐ์เช้าเย็นนั่นล่ะ กลุ่มเดือนคณะเขาดังครับมีแต่คนหน้าตาดีตัวสูงเลย180เซนติเมตรกันทุกคนแต่มีคนนึงดังมากแต่เจ้าตัวเขาไม่รู้หรอกว่าถูกเรียกว่าสมบัติของคณะวิศวะ



ซันเป็นผู้ชายที่ถ้านั่งอยู่เฉย ๆ ทุกคนจะคิดว่ามันเป็นผู้หญิงแต่พอมันยืนปุ๊บทุกคนจะรู้ทันทีว่ามันคือผู้ชาย ฮ่า ๆ ซันมันเป็นผู้ชายสูงโปร่งที่หน้าสวยมาก ๆ ครับ ผิวขาว ปากแดง ผมบ๊อบยาวเกือบบ่าสีดำขลับ อื้อหืออย่างกับสโนว์ไวท์ แต่เจ้าตัวเป็นคนเงียบมาก จะว่าไปนิสัยก็คล้ายกับคิวอยู่เหมือนกันคือถ้ากับเพื่อนสนิทก็พูดเล่นได้ตามปกติ แต่ซันจะนิ่งกว่าคิวเยอะ



“คิดถึงน้องเพชรจังเลย”



ณินมันยังกอดผมโยกไปโยกมาเหมือนกอดเด็กไม่ก็กอดตุ๊กตา เอ้อพูดถึงณินตอนที่มันวิ่งเข้ามาทักพี่พีทแล้วกอดนี่พวกผมอึ้งและงงกันเป็นไก่ตาแตกเลยนะ งงว่าไปรู้จักกันได้ยังไงแถมยังดูสนิทสนมกันอีก พวกผมรู้ดีว่าณินมันเฟรนลี่พูดอีกแง่คือมันค่อนข้างเจ้าชู้ ทำให้สิ่งเดียวที่พวกผมพอจะนึกออกถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็คือ แฟนเก่า แต่พอเห็นสีหน้าคริษฐ์ที่ดูจะรู้จักพี่พีทดีเช่นก็ผมก็ลังเลขึ้นมา



เอาเถอะจะเคยเป็นอะไรกันก็ช่างแต่ปัจจุบันเพื่อนผมก็มีภาษีเหนือกว่าอยู่มั้งนะ เห็นเขางอนง้อกันแล้วก็จั๊กจี้หัวใจคิวเวอร์ชั่นงอแงไม่ได้หากันง่าย ๆ นะครับ เห็นแค่ตอนมันอยู่บ้านเท่านั้นแหละ แอบกระซิบว่าผมแอบถ่ายคลิปส่งไปให้คุณหญิงแม่ของมันดูเรียบร้อย



“แหมทำเป็นบอกคิดถึงกูแต่ที่มานี่มาหาซันใช่ไหมล่ะ”



ผมบอกมันอย่างรู้ทัน ณินมันชอบนัวเนียซันมากครับ รักมากถ้าเปรียบก็เหมือนกอลลัมหวงแหวนแบบนั้นเลย มันยิ้มแผล่แล้วบีบแก้มผม



“น้องเพชรพี่ณินก็คิดถึงแต่น้อยกว่าน้องซันนิดนึง”



ผมยิ้มส่ายหัว ปล่อยมันไปเถอะ



“เออมึงรู้จักกับพี่พีทด้วยหรอ”



ได้ทีถามเลยครับไม่รอช้า ณินเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้ารับ



“อือรู้จักมานานแล้ว”



“เกี่ยวข้องกันไงวะ”



คราวนี้ไอ้หล่อมันหรี่ตามองแล้วโน้มตัวลงมาใกล้



“อ่ะ!”



ตัวผมถูกกระชากเน้นว่ากระชากลอยหวือออกจากอ้อมกอดของณินมากระแทกกับอกคนดึงอย่างจัง ผมเบ้หน้าเจ็บนี่ครับกระชากมาโคตรแรงหันไปจะด่าซักหน่อยแต่พอเห็นเอ็มมันทำหน้าตาแล้วก็ปิดปากเงียบ



ไม่บ่อยหรอกที่มันจะหงุดหงิดหรือโมโห แต่ที่ผมงงคือมันโมโหอะไร มันจ้องหน้าณินนิ่งซึ่งขานั้นเขาแค่ยักไหล่ยิ้มมุมปากชูสองมือขึ้นเหมือนยอมแพ้



“เป็นอะไร”



ผมถามเอ็มเสียงอ่อน มือมันยังกำแน่นรอบแขนผมอยู่เลย มันก้มมามองผมแล้วถอนหายใจ



“เปล่า เมื่อกี้มึงสองคนใกล้กันเกินคนมองใหญ่แล้ว”



เอ็มบอกเสียงเรียบ มือเรียวสวยของมันปล่อยแขนผมแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิมทิ้งให้ผมยืนเอ๋อเกาหัวอยู่คนเดียว อ่อไม่สิณินก็อยู่



“อะไรของมันวะ”



“ฮึฮึ”



หันไปหาเสียงหัวเราะ ณินมันหัวเราะอย่างมีความสุขพอผมเลิกคิ้วถามมันก็ส่ายหน้าปฏิเสธ



“เออแล้วสรุปจะตอบได้ยังว่าเกี่ยวข้องกับพี่พีทยังไง”



“คิวให้มาถามหรอ”



ผมส่ายหน้า



“เปล่ากูอยากรู้เองแหละ”



“พี่พีทเคยเป็นติวเตอร์ให้ตอนม.ปลายเลยสนิทกันทั้งกูทั้งคริษฐ์นั่นแหละ”



“หรอ...”



ผมขานรับเบา ๆ ไม่เชื่อซะทีเดียว โอเคเรื่องติวเตอร์น่าจะจริงแต่มันก็น่าจะมีอะไรมากกว่านั้นและเหมือนว่าณินเองก็รู้ว่าผมยังคาใจอยู่คราวนี้มันปรับโหมดมาจริงจัง ณินยิ้มบางแล้วยกมือขยี้ผมผมเบา ๆ



“อย่าคิดมากดิ พวกกูสองคนไม่มีอะไรในกอไผ่กับพี่พีททั้งนั้นแหละ”



“ก็...ไม่รู้สิมันดูมีเงื่อนงำ”



“มึงเป็นโคนันรึไง”



ณินมันเลิกคิ้วกวน



“กวนตีน”



ผลักไหล่มันเบา ๆ มันหัวเราะ



“มีไรถามอีกป่ะจะกลับไปหาน้องซันแล้ว”



พอผมส่ายหน้ามันก็ยิ้มกว้างโบกมือลาแล้วเดินลั๊นลากลับไปหาผองเพื่อนของมัน ผมเลยเดินกลับมานั่งจิมมี่มันเงยหน้ามองยิ้ม ๆ ส่วนเอ็มมันใส่หูฟังพิมพ์งานอยู่ไม่ได้สนใจผมที่เดินกลับมา



ก็ไม่เคยจะสนใจกันอยู่แล้วนี่ไอ้หูหมา!



หมั่นไส้มันเลยดึงหูฟังมันออกมาใส่หูตัวเองข้างนึงมันหันมาเลิกคิ้วมอง ผมยักไหล่แล้วหันไปสนใจงานตัวเองบ้างเสียงเพลงที่เอ็มมันเปิดเข้ามาในหูเรื่อย ๆ เพลงโปรดของผมด้วยสิ



when the sun shines, we'll shine together told you I'll be here forever~



Umbrella – All time low cover



เสียงทุ้มร้องคลอเพลงเบา ๆ แต่ผมที่ได้ยินเต็มสองหูชะงัก หางตามันเหลือบมองมาเพียงเสี้ยววิแต่ผมก็สังเกตเห็น มันอาจจะร้องคลอเป็นปกติธรรมดามีแต่ผมนี่แหละที่บ้าคิดไปเอง



คิดว่ามันร้องให้ผม...มองมาที่ผม...



ได้แต่พ่นลมหายใจปลงตัวเอง เรื่องเมื่อครู่ก็ทีหนึ่งแล้วไม่ใช่ว่าผมไม่คิดนะที่มันกระชากผมออกมาจากณินน่ะ อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันหึงแต่ก็เท่านั้น เอ็มมันก็เป็นของมันแบบนี้



ชอบใจดีชอบดูแลจนทำให้ผมคิดไปไกล



ผมโทษว่าเป็นความผิดมันเลยนะ แม่ง! เออรู้กันแล้วใช่ไหมล่ะว่าคนที่ผมชอบเป็นใคร ครับผมชอบเอ็มเพื่อนสนิทในกลุ่มที่มีความสูงทั่วไปหน้าตาไม่ได้หล่ออินเตอร์แบบจิมมี่หรือหล่อคุณชายแบบคิว ผิวก็ไม่ได้ขาวมากเพราะมันชอบเล่นกีฬากลางแจ้ง แต่มันหล่อสำหรับผมอ่ะ! แล้วก็สำหรับผู้หญิงหลาย ๆ คนด้วยมั้ง เหอะไม่ค่อยอยากจะสนใจ



โว้ยหงุดหงิดขึ้นมาเฉย ง่วงก็ง่วง อารมณ์เสีย!



“เป็นอะไร”



ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน เสียงไอ้บ้าที่ทำผมหงุดหงิดใจอยู่นี่แหละ มันหันมาถามเสียงนิ่ง ผมส่ายหัวตอบ



“ทนอีกนิดเดียวเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”



คราวนี้ผมเลิกคิ้วเท้าศอกกับโต๊ะเอี้ยวตัวไปมองหน้ามัน



“แล้ว?”



“เดี๋ยวพากลับไปนอน ง่วงไม่ใช่รึไง”



ผมหน้าเหวอ รู้ได้ไงวะ มันยิ้มมุมปากผลักหัวผมเบา ๆ แล้วเปลี่ยนขยี้



“ของมึงเสร็จรึยัง”



“อือ”



“จิมของมึงเสร็จยัง”



ถามผมเสร็จมันก็หันไปถามจิมมี่ เพื่อนตัวใหญ่พยักหน้าก่อนจะยกมือบิดขี้เกียจสุดแขน



“ส่งเข้าเมลล์กูมาเดี๋ยวกูเอาไปปริ๊นกับเข้าเล่มให้แล้วมึงก็พาไอ้เตี้ยนี่กลับไปนอนซะไปก่อนที่มันจะงอแง”



“กูไม่เคยงอแงเถอะ!”



ผมสะบัดเสียงใส่หน้ามุ่ยพวกมันหัวเราะส่ายหัว



“นี่แหละที่เรียกว่างอแง”



จิมมี่พูด ผมเลยจกน้ำแข็งในแก้วขว้างใส่หัวแม่งเลยสมน้ำหน้า



“เชี่ยเพชร นิสัยเสีย”



“ทำไม ๆ”



เชิดหน้าใส่มันแต่คนข้าง ๆ เอ่ยขัดขึ้นก่อนที่ผมจะลุกขึ้นไปหายักษ์ตัวที่สอง



“อย่ามัวแต่หาเรื่องมันส่งเมลล์ให้มันก่อน”



ฟึดฟัดใส่มันแล้วก็ยอมทำตามที่มันบอก อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าป้าวัยทองก็ผมนี่แหละ อยู่ ๆ ก็หงุดหงิดขึ้นมาเสียเฉย ๆ แถมความง่วงยังรุมเร้าเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้ากะว่าจะนอนยันเย็นก็ถูกเอ็มมันโทรมาปลุกให้มาทำงานนี่แหละเจอพี่พีทก็ทำให้กระปรี่กระเปร่าได้นิดหน่อยแต่พอคนหล่อของเพชรไปแล้วก็หัวใจห่อเหี่ยวความหงุดหงิดเลยก่อตัวขึ้นแถมยังหิวขึ้นมาอีกแล้วด้วย



“หาอะไรกินก่อนไหมแล้วค่อยกลับไปนอน นอนห้องกูนี่แหละโอเคป่ะ”



ผมมองหน้ามันตาปริบ ๆ นี่มึงเป็นเพื่อนกูหรือเป็นอับดุลทำไมอ่านใจกูได้วะ



“อือ”



“อยากกินอะไร”



“ข้าวหมูกรอบ”



บอกมันเสร็จมันก็ยื่นกุญแจรถมันมาให้ ผมมองมือมันแล้วมองหน้าเป็นเชิงถาม



“ไปรอในรถก่อนไปเดี๋ยวไปซื้อให้ เอาอะไรอีกมั้ย”



“เอาโตเกียวมาสามสิบรวมไส้”



มันพยักหน้าลุกเดินออกไป ผมเลยกวาดของมันกับผมมาถือไว้ หันไปโบกมือลาจิมมี่ที่ติดสายคุยโทรศัพท์อยู่ เดินผ่านกลุ่มณินก็พยักหน้าลาพวกมันเพราะข้าวของเต็มมือณินมันไม่รู้ว่าสงสารหรือสมเพชคนตัวสูงเลยผุดลุกขึ้นมาช่วยแบ่งของไปถือ



“เตี้ยแล้วยังไม่เจียม”



“อ่าวไอ้ห่าเดี๋ยวกูยันให้”



ดูมันกลัวผมที่ไหนหัวเราะคิกคักได้น่าถีบมาก



“แล้วเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อมึงไปไหนแล้วน้องเพชร”



อย่าแปลกใจว่าทำไมณินถึงรู้ มันขี้เสือกไง! ช่างสังเกตไปทั่ววันที่มันโพล่งถามผมว่า มึงชอบเอ็มมันเหรอ โอ้โหไอ้เหี้ยผมน้ำตาคลอเบ้าเลย ขนาดไอ้พวกในกลุ่มยกเว้นคิวยังไม่รู้เลยนะว่าผมชอบใครอ่ะ



“ไปซื้อข้าวกับขนม”



“อ่าฮะ”



มันพยักหน้าไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมกับมันเดินข้างกันไปเรื่อย ๆ จนถึงรถของเอ็มเปิดประตูหลังเอาของที่ตัวเองกอดอยูในอกวางไว้แล้วหันมารับจากมือณินพอดีกับที่เอ็มมันเดินมาถึงพอดี ทำไมมันซื้อเร็วจังวะ



“ไง”



“อือ”



เสียงแรกเป็นของณิน มันยักคิ้วทักทายเอ็มมันแค่พยักหน้ารับแล้วมองผม



“มีไร”



ผมถาม



“เปล่า นี่ของมึงแล้วเอากุญแจรถมา”



ผมรับถุงข้าวกับถุงขนมแล้วเอากุญแจรถให้มันเป็นการแลกเปลี่ยน เอ็มมันเดินไปเปิดรถเข้าไปเฉยไม่ลาใครทั้งนั้น ณินมันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะหัวเราะอีกต่างหาก



“มันหวง”



“ไม่หรอก กูไปละณินไว้เจอกัน”



“โอเค บาย”



ยิ้มให้ไอ้หล่อหน้าหวานเสร็จก็เดินเปิดประตูมานั่งข้างคนขับเอี้ยวตัวเอาถุงข้าวทั้งของผมของมันไปวางไว้ข้างหลังคาดเข็มขัดเรียบร้อยก็หยิบโตเกียวขึ้นมากิน



“กินมั้ย”



ไม่เอาคำตอบหรอก ยื่นขนมไปจ่อปากมันเลย เอ็มมันเหลือบตามองผมแว๊บนึงแล้วหันกลับไปสนใจถนนต่อแต่ปากก็อ้ารับขนมเข้าปาก



“ทำไมณินเดินมาส่งมึง”



“คงเห็นกูถือของเยอะมั้ง”



“จิมมันไปไหน”



“มันคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้หน้าเครียดเลยกูเลยไม่อยากกวนมัน”



“อือ”



“มีไรป่าว”



“ไม่มี”



แล้วบทสนทนาของเราก็จบลง ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรมันเองก็ขับรถ ไม่รู้สิผมไม่รู้ว่าจะต้องพูดว่าอะไรเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เอ็มมันถามมันต้องการถามอะไร



อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันหวงอย่างที่ณินบอกมานะแต่ดูสิตรงไหนที่ผมสามารถตีความว่ามันหวงได้ภายใต้ใบหน้าเฉยชาของมัน



ผมไม่รู้เลยจริง ๆ

tbc

[MayA@TK]

ต่างฝ่ายต่างรักกันแล้วไม่กล้าบอกหรือเปล่า

 

[iceman555]

 

[cchompoo]

 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

แปะไว้ก่อนเดี่ยวมาอ่านต่อ

[_mysecretlove]

-13-

หลังจากฝ่าการจราจรของกรุงเทพมหานครมาได้แล้วรถคันสวยของคิวก็ขับเข้ามาจอดในห้างสรรพสินค้าได้สำเร็จ ทั้งสองเลือกจอดรถไว้ใกล้ชั้นโรงหนังแล้วเดินเข้ามาด้านใน วันนี้เป็นวันหยุดคนจึงเยอะเป็นพิเศษ



“ดูเรื่องไหนดีครับ”



คิวถามขึ้นเมื่อพวกเขายืนจ้องโปรแกรมฉายกันอยู่สักครู่ พีทเลิกคิ้วแล้วชี้ไปยังหนังซอมบี้ที่เป็นกระแสอยู่ในขณะนี้ คิวพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะผละตัวออกไปซื้อตั๋วและพีทก็อาสาไปซื้อน้ำและป๊อปคอร์น



ร่างสูงโปร่งซื้อเสร็จก่อนจึงเดินมายืนรอคิวที่กำลังจ่ายเงินแล้วมองไปรอบ ๆ พีทเข้าใจว่าวันนี้เป็นวันหยุดแต่เขารู้สึกว่าวันนี้คนเยอะเป็นพิเศษเขามีงานอะไรกันหรือเปล่าพอคิวเดินยิ้มกลับมาก็อดไม่ได้ที่จะถาม



“วันนี้ที่นี่มีงานอะไรหรือเปล่าครับ พีทรู้สึกว่าคนเยอะแปลก ๆ”



คิวเลิกคิ้วแล้วมองรอบกายก่อนจะยักไหล่แล้วหันกลับมาแย่งน้ำและป๊อบคอร์นจากมือพีทไปถือเอง



“น่าจะมาจับโปเกมอนกันน่ะครับ”



“ห๊ะ???”



พีทหลุดถามเสียงดัง อะไรคือจับโปเกมอน



“เกมที่เขากำลังฮิตกันตอนนี้ไงครับดูนั่นสิ”



คิวกล่าวแล้วชี้ไปยังกลุ่มผู้หญิงด้านหน้าที่กำลังก้มมองโทรศัพท์อย่างแข็งขันได้ยินเสียงแว่ว ๆ มาว่าเจอตัวหายากอะไรก็ไม่รู้



“เหมือนว่าเราเป็นเทรนเนอร์ที่ออกตามหาโปเกมอนน่ะครับเหมือนในการ์ตูน พีทเคยดูหรือเปล่า”



คนตัวขาวกระพริบตาปริบ ๆ แล้วพยักหน้า



“เคยครับ”



“นั่นล่ะครับ พวกเพชรมันก็เล่นนะผมรู้มาจากพวกมันนี่แหละ”



“อืม”



พีทตอบรับแล้วออกเดินไปหาที่นั่งรอเวลา เขาเป็นคนไม่ค่อยเล่นเกมหรือตามข่าวสารอะไรมากนักหรอก จะมีก็แต่ดูข่าวที่เกี่ยวกับสายอาชีพของตน เรื่องหนังที่ตนสนใจ เอาง่าย ๆ คืออะไรที่เขาไม่สนใจเขาก็จะไม่รู้เลยแม้ว่าสิ่งนั้นเป็นเรื่องที่คนส่วนมากรับรู้กันก็ตาม



“อาทิตย์หน้าผมต้องเริ่มซ้อมบาสแล้วนะครับ”



เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น พีทหันไปมองเด็กร่างหมีที่ทิ้งตัวพิงพนักพิงอยู่ข้างกาย



“กีฬามหาลัยที่คิวเคยบอกใช่ไหม”



เด็กตัวโตพยักหน้า พีทจำได้ว่าเมื่อสองสามวันก่อนคิวบอกเขาเกี่ยวกับการที่เจ้าตัวได้รับคัดเลือกให้เป็นนักกีฬาบาสเกตบอลของคณะและต้องเริ่มซ้อมหลังการสอบมิดเทอม



“เป็นอะไรหมีหน้ามุ่ยทำไมครับ”



พีทยิ้มขำถามคนข้างกาย คนตัวใหญ่ยู่หน้าเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจเวลาแม่ไม่ปล่อยให้ออกไปเล่นกับเพื่อน



“ก็การซ้อมมันจะทำให้เวลาที่ผมเคยใช้กับพีทน้อยลง ปกติก็ไม่ค่อยเจอกันอยู่แล้ว”



คิวส่งเสียงกระเง้ากระงอด พีทได้แต่อมยิ้มมองอีกคน



“ไม่อยากลงแข่งเลย”



คราวนี้มือขาวตีแปะบนหน้าขาอีกคนแม้ไม่แรงมากแต่ก็ทำให้เด็กหมีสะดุ้งได้



“ห้ามเกเร”



“แต่ผมอยากอยู่กับพีทมากกว่า”



“ก็ทำเหมือนช่วงคิวสอบก็ได้นี่ครับ แชทกันวีดีโอคอลคุยกันก็ได้”



“แต่มันไม่ได้ทำให้ผมเจอพีทตัวเป็น ๆ นี่ครับ”



“งอแง”



พีทส่ายหัวอ่อนใจ คิวหงอใบหน้าหล่อซุกลงกับแผ่นหลังบาง



“ขอโทษที่งี่เง่าครับผมแค่อยากอยู่ใกล้พีท”



“พีทไม่ได้ว่าครับแต่คิวเองก็ต้องรู้หน้าที่ตัวเองด้วย ใช่ว่าเราจะไม่เจอกันเลยเสียเมื่อไหร่ เรามีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบต่างกัน คิวต้องเรียนต้องซ้อมกีฬา พีทก็ต้องทำงาน มันเป็นสิ่งที่เราสองคนทำมานานก่อนที่อีกคนจะเข้ามาแล้วไม่ใช่หรือครับ พีทไม่อยากเป็นสาเหตุที่ทำให้คิวเปลี่ยนไป...จะอธิบายไงดีล่ะ พีทอยากให้เราเว้นช่องว่างนี้ไว้เพื่อทำหน้าที่ของแต่ละคนให้เต็มที่ ไม่ใช่ว่าพีทไม่อยากใช้เวลากับคิวนะแต่ห้องเราอยู่ตรงข้ามกันแค่นี้เอง คิดถึง...ก็แค่มาเคาะประตู...แค่นั้นเอง”



พีทอธิบายเสียยืดยาวแถมปลายประโยคคนตัวขาวกลับรู้สึกขัดเขินขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ต่างกับเด็กหมีที่เหมือนได้ยาวิเศษชุบชีวิตจากหงอยเหงาตายซากให้กลับมาร่าเริงยิ้มกว้างภายในพริบตา คิวโน้มตัวไปข้างหน้าเอี้ยวตัวมามองคนตัวขาวที่แก้มแดงก้มหน้าหนี



“จริงนะครับ”



น้ำเสียงร่าเริงจนพีทรู้สึกหมั่นไส้



“เรื่องอะไรครับ”



“ก็ที่พีทบอกว่าถ้าคิดถึง...ก็ให้ไปเคาะห้อง”



“อ่าฮะ”



“ไปเคาะดึก ๆ ได้ไหม”



“ห้ามเกินเที่ยงคืน”



“เช้าสุดได้กี่โมงครับ”



“เก้าโมง”



“เข้าไปนั่งเล่นได้ไหม”



“อื้อ”



“กินข้าว”



“ได้ครับ”



“ขอนอนด้วยล่ะครับ”



“เยอะไปแล้วหมี”



พีทจิ้มหน้าผากเด็กหมีจนหงายหลังด้วยความหมั่นไส้ เนียนเลยนะพ่อตัวดีอยากจะถามจริง ๆ ว่าที่หงอยเหมือนหมาเหงาเมื่อครู่นี่มารยาใช่ไหม



“โถ่พีทอ่ะ ผมนึกว่าจะตอบว่าได้เสียอีก”



“อย่ามาเนียน พีทไม่หลงกลหรอก”



“แต่หลงรักได้นะครับผมไม่ห้าม”



คิวบอกเสียงทะเล้นพร้อมขยิบตา พีทหัวเราะขำส่ายหัวยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วสะกิดให้คิวลุกเดินเข้าโรงหนังได้แล้ว



หนังจบลงคุ้มค่ากับราคาตั๋ว ทั้งสองคนเดินคู่กันออกมาตามฝูงชนพีทสูดน้ำมูกยกมือขึ้นถูจมูกจนปลายจมูกแดง สาเหตุก็มาจากคนตัวขาวอินจนร้องไห้ออกมาซึ่งคิวก็ไม่ได้หัวเราะขำแต่อย่างใดเพราะเข้าใจเวลาคนที่ตั้งใจดูหนังแล้วมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครดี เพชรเพื่อนเตี้ยนี่ตัวดีเลยเศร้ามากเศร้าน้อยมันร้องไห้หมดดูการ์ตูนมันยังสามารถร้องไห้ได้เลยคิดดู



“อย่าถูแรงสิครับแดงหมดแล้ว”



คิวคว้าข้อมือขาวรั้งไว้เมื่อพีททำท่าจะยกมือขึ้นมาขยี้จมูกอีกครั้ง



“ครับ ขอแวะเข้าห้องน้ำหน่อยนะ”



“ผมรออยู่ข้างนอกนะครับ”



พีทพยักหน้าแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ระหว่างรออีกคนคิวจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่องเช็คข้อความมีทั้งที่พวกมันพิมพ์มากวนตีนในกรุ๊ป อัพเดตตารางเรียนในกรุ๊ปภาค ตารางซ้อมของทีมบาสแล้วก็ข้อความของคนที่เขาไม่รู้จักอีกมากมายซึ่งอย่างหลังนั้นคิวเลือกที่จะสไลด์ลบทิ้งโดยไม่เปิดเข้าไปอ่านเสียด้วยซ้ำ ลบเสร็จพีทก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี



“ไปไหนต่อไหม”



พีทถาม แต่ถูกเด็กหมีถามกลับ



“พีทอยากไปไหนต่อหรือเปล่าครับ”



“ถ้าอย่างนั้นขอแวะร้านหนังสือแปบนึงนะครับ”



“ครับผม”



แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินเข้าร้านหนังสือ พีทเดินมายังโซนหนังสือสำหรับทำอาหาร เขาคิดมานานแล้วว่าจะเริ่มลองทำอาหารกินเองดู เมื่อก่อนอยู่คนเดียวก็ทำอาหารง่าย ๆ พวกเมนูไข่กินแต่ตอนนี้มีอีกคนเข้ามาพีทจึงอยากลองทำอย่างอื่นดูบ้าง



ให้ซื้อจากข้างนอกเข้ามากินทุกวันคงไม่ไหว



“ดูหนังสืออะไรอยู่ครับ”



ร่างสูงเดินเข้ามาหาหลังจากแยกกันไปคนละมุมเมื่อเข้ามาในร้าน



“หืม? หนังสือทำอาหาร?”



คิวเลิกคิ้วเอ่ยถาม



“ครับว่าจะลองทำอาหารกินเองดู”



“ดีเลยครับเดี๋ยวผมช่วยกิน”



คิวยิ้มแป้น



“ไม่กลัวท้องเสียรึไง”



พีทหันไปถาม คิ้วส่ายหน้า



“ไม่กลัวครับ เราจะท้องเสียไปด้วยกัน”



แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา



“คิวเอาอะไรไหมครับ”



เมื่อเด็กตัวสูงส่ายหน้าพีทก็เดินไปคิดเงินพร้อมหนังสือทำอาหารอีกสองสามเล่ม



“คิวกลับบ้านกี่วันครับ”



พีทนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้อีกคนกลับบ้านจึงเอ่ยถาม



“สองสามวันครับ ไปให้คุณพ่อคุณแม่เจอหน้าสักหน่อยก่อนท่านจะตัดผมออกจากกองมรดก”



คิวพูดกลั้วหัวเราะ พีทอมยิ้ม



“ไม่ค่อยได้กลับบ้านล่ะสิท่า”



“ครับนาน ๆ กลับที นี่เดือนนี้ก็เพิ่งได้กลับนี่แหละครับ โดนคุณแม่งอนด้วย”



“สมควรโดนคุณแม่งอนแล้ว บ้านอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้แท้ ๆ”



“โถ่อย่างกับว่าถ้าผมกลับไปบ่อย ๆ จะได้เจอท่านทั้งสองอย่างนั้นแหละ เดี๋ยวแปบ ๆ ก็หายกันไปอยู่อีกซีกโลกหนึ่งกันแล้วชอบทิ้งให้ผมอยู่บ้านคนเดียวอยู่เรื่อย”



คิวเดินไปบ่นไป นั่นแหละเป็นสาเหตุให้เขาไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะพ่อกับแม่ของเขาไม่ค่อยอยู่ติดบ้านกันน่ะสิ คุณพ่อต้องไปติดต่อธุรกิจที่ต่างประเทศบ่อย ๆ โดยเจ้าตัวมักจะหนีบเอาคุณหญิงใบตองภรรยาที่รักไปด้วยเสมอ ทิ้งให้เขาอยู่บ้านหลังใหญ่คนเดียว อ่อ ไม่สิกับแม่บ้านอีกสองสามคน แต่มีก็เหมือนไม่มี เหงาจะตายสู้มาอยู่คอนโดห้องเล็ก ๆ คนเดียวดีกว่าอีก



“คิวไม่ไปด้วยล่ะ”



พีทถามด้วยรอยยิ้มแต่อีกคนส่ายหน้าหวือ



“ไม่เอาด้วยหรอกครับคุณพ่อชอบมองผมตาขวางแล้วบอกว่าผมเป็นก้างขวางเวลาสวีทของเขาสองคน”



“อย่างนั้นเลย”



คิวพยักหน้าหงึกหงัก พีทหัวเราะแล้วกระตุกข้อมือคิวเบา ๆ



“เข้าซุปเปอร์กัน”



คิวพยักหน้ารับแตะหลังให้คนตัวขาวก้าวนำแล้วเขาก้าวตามไปข้าง ๆ



“เอารถเข็นไหมครับ”



พีทเอียงคอคิดสักครู่ก็พยักหน้ารับ คิวจึงเดินไปเข็นรถเข็นมา



“พีทจะซื้ออะไรหรือครับ”



“พวกเครื่องปรุงครับแล้วก็ของสดนิดหน่อย”



“จะทำกับข้าวเย็นนี้เลยใช่ไหมครับ”



คิวถามแต่อีกคนส่ายหน้า



“พีทยังไม่อยากให้คิวเข้าโรงพยาบาลแทนกลับบ้านนะครับ”



คิวหัวเราะมองคนตัวขาวเดินเลือกของอย่างเพลินตา เขาเป็นเอามากจริง ๆ แค่ได้เดินข้างกันได้มองคนตัวขาวดูโน่นดูนี่ก็รู้สึกสุขจนอยากจะตะโกนออกมาดัง ๆ อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลาเลยเป็นสาเหตุให้งี่เง่าใส่พีทไปและก็ต้องขอบคุณพีทที่ช่วยเรียกสติเขาขึ้นมาว่าความจริงแล้วโลกนี้ไม่ได้มีแค่เราสองคน ถึงคิวจะอยากให้เป็นแบบนั้นก็เถอะ ใช่ เรายังมีหน้าที่ที่เราสองคนต้องทำ มีสิ่งที่เราต้องรับผิดชอบอยู่ คิวยิ้มมองแผ่นหลังบางพอจะรับรู้สิ่งที่พีทต้องการจะสื่อ



พีทอยากให้เราเดินไปด้วยกัน...โดยที่แต่ละคนจะไม่สูญเสียความเป็นตัวเองไป



เย็นวันนั้นจบลงที่เขาทั้งคู่เลือกซื้อไก่ทอดและเครื่องเคียงอีกนิดหน่อยกลับไปกินที่ห้องของพีทและคิวก็ได้นอนเล่นกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในห้องของคนตัวขาวจนใกล้เช้าวันใหม่พีทจึงไล่ให้อีกคนกลับไปนอนพักผ่อนเพราะคิวบอกว่าจะกลับบ้านในตอนเช้าและพีทเองก็มีบินในเวลาสาย






ช่วงที่คิวกลับบ้านเขาทั้งสองคนก็ยังแชทคุยกันอยู่เรื่อย มีวีดีโอคอลหากันบางคืน ตอนที่คิวถึงบ้านลงจากรถเจอคุณแม่ยืนรออยู่ก็กลัวจะถูกงอนเพราะเขาไม่ได้พาพีทมาด้วยเลยไถ่โทษโดยการกลับบ้านแต่เช้า แทนที่จะถูกงอนคุณหญิงเขากลับหัวเราะชอบใจแล้วบอกว่าแกล้งลูกเล่นเฉย ๆ เสียอย่างนั้นแต่ถ้าพีทตกลงมาก็เป็นผลพลอยได้ทำเอาคิวถอนหายใจโล่งอกแต่ก็โดนคุณแม่กับคุณพ่อซักจนเปื่อยนั่นแหละ กลายเป็นว่าตอนนี้รู้กันทั้งบ้านแล้วว่าเขากำลังจีบใครอยู่และยังจีบไม่ติดด้วย



เชอะ อีกนิดเดี๋ยวก็ติด



“วันนี้พวกมึงเริ่มซ้อมแล้วใช่ป่ะ”



เพชรที่กำลังโกยทุกอย่างใส่เป้เอ่ยถามเพื่อนทั้งสอง คิวกับเอ็มหันมาพยักหน้ารับเพชรโคลงหัวรูดซิบกระเป๋าเสร็จก็หันไปสะกิดปลุกจิมมี่ที่เฝ้าพระอินทร์ไปตั้งแต่ต้นคาบ



“หาว~ จะไปกันแล้วหรอวะ”



จิมมี่อ้าปากหาวยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ จริง ๆ ก็มีคนมาชวนเจ้าตัวเข้าชมรมบาสเหมือนกันแต่เขาขี้เกียจเกินกว่าจะยอมสละเวลานอนและเวลาเต๊าะสาวอันมีค่ามาซ้อมได้



“อือมึงจะไปด้วยป่าว”



“เดี๋ยวเดินไปด้วยรถจอดแถวนั้นพอดี”



เพื่อนทั้งสามไม่ได้ถามอะไรต่อรอให้คนเพิ่งตื่นเก็บของแล้วเดินออกไปพร้อมกัน



“พี่พีทเป็นไงมั่ง”



คิวปรายตามองเพื่อนเตี้ยที่เคี้ยวลูกชิ้นไปถามถึงพีทไปด้วย



“สบายดี”



“เหรอแล้ววันแข่งเขาจะมาดูมึงป่ะ”



“ไม่รู้ว่ะยังไม่ได้ชวนเลย นี่ตั้งแต่กลับบ้านกลับมากูยังไม่ได้เจอหน้าพีทเลยเขาบินไปจีนกลับพรุ่งนี้”



คิวบ่นเป็นหมีกินผึ้ง นับรวมแล้วเขาไม่ได้เจอพีทตัวเป็น ๆ ถึงห้าวันเชียวนะ! คิดถึงจะแย่แล้ว แต่เขาจะไม่งอแงเขาจะเป็นเด็กดี



“ไม่ได้คุยกันเลยเรอะ”



จิมมี่เลิกคิ้วถามก่อนจะสะกิดไหล่บางให้ป้อนลูกชิ้นตัวเองบ้าง เพชรกลอกตาเบื่อหน่ายก่อนจะจิ้มลูกชิ้นส่งถึงปากเพื่อนตัวใหญ่



“จิ้มแดกกันเองไม่เป็นรึไง”



“ขี้เกียจ/ขี้เกียจ”



จิมมี่กับเอ็มตอบพร้อมกันแล้วหันไปแท็กมือ คนตัวเล็กอยากจะกระโดดถีบยอดหน้าพวกมันเหลือเกิน



“คิวเอาไหม”



“ไม่ล่ะ”



“เออมึงยังไม่ตอบเลยไม่ได้คุยกันรึไงวะ”



“คุยทุกวันนั่นแหละแต่กูกำลังพยายามคุมตัวเองอยู่”



ทั้งสามเลิกคิ้วกับคำพูดของคิว ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องที่เขาคุยกับพีทเมื่อสี่วันก่อนให้เพื่อนฟัง



“ค่อย ๆ ปรับไปมึง กูเข้าใจเวลาอินมาก ๆ ก็อยากจะอยู่กับเขาตลอดเวลานั่นแหละใคร ๆ ก็เป็น”



จิมมี่ตบไหล่คิวเบา ๆ ใบหน้าหล่อพยักหน้ารับ



“อือ”



“เดี๋ยวกูไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้พวกมึง”



ทั้งสามโบกมือลาจิมมี่ที่เดินแยกตัวไปที่รถของตัวเอง มองมันจนขึ้นรถสตาร์ทออกไปแล้วจึงเริ่มเดินกันต่อ ระหว่างทางเพชรแวะซื้อน้ำใส่กระติกเก็บความเย็นให้เพื่อนทั้งสองด้วยเพราะคิวมันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร เลยต้องมีกระติกน้ำแยกกับคนอื่น เอ็มมันเลยได้อานิสงส์ไปด้วยเดี๋ยวจะหาว่าท่านเพชรไม่เท่าเทียมทำให้แต่คิวคนเดียวซื้อเสร็จก็เดินมายื่นกระติกให้พวกมันสองคนถือกันเองจนถึงโรงยิมวางของตรงม้านั่งข้างสนามเสร็จทั้งสองคนก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพชรก็จัดการวางของพวกมันสองคนให้เป็นระเบียบพอดีกับพวกคริษฐ์เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านักกีฬา



“ไง”



“ดี”



เพชรเอ่ยทักคริษฐ์ คิง ซาน แล้วมองซ้ายมองขวาหาอีกคนนึงในกลุ่ม



“ซันไปไหนอ่ะ”



พอถามถึงสมบัติของคณะวิศวะซานก็ทำหน้ามุ่ย ร่างสูงเดินมานั่งลงข้าง ๆ คนตัวเล็ก



“กูว่ามันต้องมีอะไรปิดบังพวกกูแน่ ๆ เลยว่ะ ช่วงนี้แม่งเลิกเรียนปุ๊บหายหัวปั๊บ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ”



“เออมึงเห็นมันมั่งป่ะ”



คิงวางกระเป๋าลงบนพื้นแล้วหันมาถาม เพชรส่ายหน้าให้เป็นคำตอบแล้วหันไปหาคริษฐ์ คนตัวสูงยิ้มให้



“อย่าไปสนใจอาการหวงซันจนโอเวอร์ของพวกมันเลย ซันมันก็หายของมันแบบนี้ประจำแหละ”



คริษฐ์บอกพลางวอร์มร่างกาย สองคนที่โดนว่าส่งเสียงจิ๊จ๊ะแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา ก็พอจะเข้าใจพวกมันอยู่หรอกว่าทำไมถึงหวงห่วงกันขนาดนั้น จะว่าไปไม่เห็นเนื้องอกของคริษฐ์วนเวียนอยู่แถวนี้จึงอดถามไม่ได้



“ณินมันไม่มาด้วยหรอ”



“คิดถึงมันรึไง”



ไม่ใช่เสียงของคริษฐ์ตอบแต่อย่างใด หากแต่เป็นเสียงของเอ็มที่เดินออกมาพอดี คนพูดโยนเสื้อนิสิตของตัวเองไปคลุมหัวคนตัวเล็กด้วยความหมั่นไส้



“อะไรเล่ากูแค่ถาม”



เอ็มยักไหล่ไม่ได้ตอบอะไรกลับ คริษฐ์ยิ้มน้อย ๆ แล้วเป็นฝ่ายตอบเพชร



“มันอยู่โรงยิมสองน่ะ คณะมันซ้อมอยู่ที่นั่น”



“อ่อ”



เพชรขานรับก่อนจะเอื้อมมือไปรับเป้ของคิวที่เดินกลับมาวางไว้บนตัก คิวถือมือถือไว้ในมือหันไปหาคริษฐ์



“จะซ้อมกี่โมง”



“เดี๋ยวรอพวกเด็กปีสองมาก็ซ้อม อาร์มมันบอกอีกสิบนาที”



คิวพยักหน้ารับแล้วเดินถือโทรศัพท์ออกมาทางด้านนอกหลังจากส่งข้อความหาพีทถามว่าอีกคนว่างหรือเปล่าแล้วพีทตอบกลับมาว่าว่างเขาเลยขอวีดีโอคอลหา



“เพิ่งตื่นหรอครับ”



คิวอมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าอีกคนผ่านจอโทรศัพท์ ผมเผ้าชี้ฟูรู้เลยว่าอีกคนเพิ่งลุกจากที่นอน



‘ครับ ตื่นก่อนคิวถามมาแปบนึง กำลังจะซ้อมหรอ’



“ครับ อยากได้กำลังใจก่อนซ้อม”



คิวส่งเสียงอ้อนไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วมองเขาด้วยความแปลกใจ



‘ขี้เวอร์จริง ๆ เด็กคนนี้ ตั้งใจซ้อมนะครับ”



คนตัวขาวว่าแต่ก็ยอมอวยพรให้ คิวยิ้มกว้างพยักหน้ามองคนในโทรศัพท์ด้วยความคิดถึง



“ครับผม แล้วนี่พีทไม่ออกไปไหนเลยหรอครับ”



คนในสายส่ายหน้าแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกรอบ



‘ไม่ไปครับ ง่วง’



คิวยิ้มเอ็นดู พีทซุกใบหน้าครึ่งนึงไปกับหมอนตาโตมองเขาผ่านโทรศัพท์เห็นแล้วอยากฟัดแก้มสักที



“พรุ่งนี้กลับมาถึงกี่โมงครับ”



‘เที่ยง ๆ ครับ’



“อยากไปรับ”



‘มีเรียนไม่ใช่รึไงหมี’



พีทถามอย่างรู้ทัน คิวยู่หน้าเมื่อคนอีกฝั่งส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ



‘ไม่งอแงนะอีกวันพีทหยุด คิวก็ไม่มีเรียนไม่ใช่หรอครับมีแค่ซ้อมตอนเย็นใช่ไหม’



ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มกว้างพยักหน้าแรง ๆ



“ครับ”



พีทขยับนอนคว่ำยื่นเขนไปจนสุดวางคางสวยไว้บนหมอนใบโต



‘อยากท้องเสียไหม เอ~แต่คิวมีซ้อมนี่นา’



“โถ่พีทครับ ไม่ท้องเสียหรอกหน่ามั่นใจในฝีมือตัวเองสิครับ เดี๋ยวผมช่วยชิมนะ ๆ ๆ ๆ”



คนในโทรศัพท์หัวเราะเบา ๆ แล้วพยักหน้า



‘เอางั้นก็ได้ครับ คิวไปซ้อมเถอะตั้งใจซ้อมนะครับแล้วเจอกันพรุ่งนี้’



“ครับผม แล้วเจอกันครับ”



คิวยิ้มกว้างโบกมือบ๊ายบายปลายสายที่กำลังทำเช่นเดียวกันก่อนหน้าจอจะตัดไป ร่างสูงผิวปากอย่างอารมณ์ดีเดินกลับเข้ามาในโรงยิม เห็นว่าพวกน้อง ๆ ทยอยมากันจะครบแล้วจึงเดินไปฝากโทรศัพท์ไว้กับเพชรที่ทำหน้าเหม็นเบื่อส่งมาให้



“เป็นไรเตี้ย”



“หมั่นไส้หมีควาย”



คิวหัวเราะแล้วจิ้มหน้าผากมันจนหน้าหงาย คนตัวเล็กส่งค้อนวงโตมาให้ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ของเขาลงในเป้ให้



“เอ็มอ่ะ”



เพชรบุ้ยปากไปในสนามเห็นเพื่อนวอร์มอยู่กับพวกคริษฐ์ก็พยักหน้าเข้าใจ



“หมั่นไส้มึงจริง ๆ ให้ตาย”



คิวเอียงคอเลิกคิ้วใส่



“กูทำไรให้มึง”



“ก็มึงมีความสุขจนน่าหมั่นไส้ แบบชีวิตดี๊ดี”



“เตี้ยขี้อิจฉา”



“ไอ้หมีควายไปซ้อมเลยไป๊ชิ่ว ๆ”



คนตัวเล็กโบกมือไล่แล้วหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบไว้ข้างนึง คิวโคลงหัวแล้วเดินลงไปสมทบกับคนในสนาม



“มาเฝ้าเด็กในสังกัดหรอพี่”



เพชรเงยหน้ามองเจอกับใบหน้ากวนของน้องปีสอง



“เออ ก็กูมันผู้จัดการพันล้าน พี่เพชร ศุภณัฐ คู่แข่งพี่เอศุภชัยไงจำไม่ได้เหรอ”



เพชรตบมุกคืน อาร์มหัวเราะเสียงดังก่อนจะวางเป้กองรวม ๆ กับคนอื่นบนพื้นแล้วนั่งยองตรงหน้าเพชรมองซ้ายมองขวาแล้วเอามือป้องปากกระซิบถามพี่ตัวเล็ก



“เฮียคิวมีแฟนใหม่แล้วหรอพี่”



คนถูกถามเลิกคิ้ว



“ผมเห็นในไอจีเฮียแล้วเมื่อวันนั้นผมเห็นเฮียมาที่คณะกับคนตัวขาว ๆ สูง ๆ เห็นแค่ข้าง ๆ แต่รู้สึกได้ว่าหน้าตาปังมาก เฮียคิวพามาเปิดตัวหรอพี่”



“ประมาณนั้น ทำไมมึงขี้เสือก”



“แหมก็ผมน้องรหัสพี่ไง”



ป้าบ!



“โอ่ย หูวิ้งเลย”



“สมน้ำหน้าว่ากู ไปซ้อมเลยห่าก่อนที่กูจะฟ้องคริษฐ์ว่ามึงอู้”



“โหยไรวะพี่อ่ะไปก็ได้แล้วจะมาเสือกใหม่ รู้ป่าวว่าประเด็นเฮียคิวเขาอยากรู้กันไปทั่วทั้งมหาลัยแล้ว”



น้องรหัสสุดกวนของเพชรบ่นงุ๊งงิ๊งยกมือนวดขมับแล้วเดินลงสนามไป คนตัวเล็กยิ้มมองตามไม่อยากจะบอกว่าถ้าเห็นตัวจริงมึงจะต้องร้อง โอ้โหไอ้เหี้ยทำไมหล่อ แบบนี้เลยอาร์มเพราะกูเป็นมาแล้ว คึคึ

tbc

[Pupay]

 

[MayA@TK]

 :L1

 

[iceman555]

 

[JustWait]

 

[Billie]

 

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
ติดตามมากๆเลย
รอวันเขารักกัน

[_mysecretlove]

-14-

การซ้อมเป็นไปอย่างหนักหน่วงและเข้มข้นจนคิวรู้สึกว่านี่เขาแข่งกีฬามหาลัยจริง ๆ ใช่ไหมไม่ใช่คัดตัวทีมชาติ! คริษฐ์มันทำตารางฝึกให้แต่ละคนแบบชนิดที่ว่าหมดช่วงแข่งไปแล้วซิกแพ็กไม่ขึ้นน้ำหนักไม่ลดให้มาถีบหน้าหมาเพชรได้เลย ทำไมต้องหน้าหมาเพชรเพราะคิวกลัวว่าคนถีบขาสั้นกับทำใจถีบหน้าหล่อ ๆ ของตัวเองไม่ได้เลยเสนอเพชรไปแทน แต่เอาเถอะวันนี้คิวอารมณ์ดีให้วิ่งรอบสนามห้าร้อยรอบก็ยังไหวเพราะมียาดีที่ชื่อว่าพีท



ร่างสูงตื่นแต่เช้าตรู่ทั้งที่เมื่อวานกลับจากซ้อมก็สี่ห้าทุ่มแล้วแถมวันนี้ยังไม่มีเรียนมีซ้อมทีเดียวตอนเย็น สาเหตุที่ทำให้คนร่างหมีลืมตาตื่นขึ้นมาตั้งแต่พระอาทิตย์เพิ่งพ้นขอบฟ้าคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากคนตัวขาวห้องตรงข้าม จริง ๆ นัดกับพีทไว้แปดโมงครึ่งแต่ด้วยความคิดถึงที่สะสมมานานกว่าอาทิตย์ทำให้ร่างกายตื่นขึ้นโดยอัตโนมัติ ตื่นมาก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากำลังจะเดินไปเคาะประตูห้องคนตัวขาวก็เพิ่งนึกได้ว่าเช้าไปอีกคนน่าจะยังไม่ตื่น



มือเรียวยาวชะงัก เม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรงทำท่ายึกยักอยู่หน้าห้องของอีกคน สุดท้ายร่างสูงใหญ่ก็ถอนหายใจทิ้งยอมแพ้ลดมือลงเมื่อคิดได้ว่าไม่ควรเสียมารยาท กำลังจะเดินหันหลังกลับห้องตัวเองเสียงกุกกักจากด้านในพร้อมกับประตูที่เปิดออกทำให้คิวรีบหันหลังกลับไปมอง คนตัวขาวพอเห็นร่างสูงของเด็กหมีก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย



“ทำไมตื่นเร็วจังครับ”



เอ่ยถามอย่างแปลกใจ เขาคิดว่าคิวจะตื่นใกล้ ๆ เวลานัดเสียอีก มือขาวปิดประตูห้องแล้วหันไปมองหน้ารอคำตอบจากคนเด็กกว่า



“ไม่รู้สิครับมันตื่นเอง แล้วพีทกำลังจะไปไหนหรือครับ”



“อ๋อ พอดีอยากกินน้ำเต้าหู้ครับว่าจะลงไปซื้อ คิวไปด้วยกันไหม”



เด็กหมีพยักหน้าแรง ๆ แล้วผลุบหายไปในห้องตัวเองสักครู่ก็ออกมาพร้อมกับกุญแจห้องและกระเป๋าสตางค์ ทั้งคู่เดินลงมายังตลาดเช้าใกล้กับคอนโดบรรยากาศยามเช้าคึกคักเพราะไม่ใช่วันหยุดพีทแอบบ่นในใจเล็กน้อยเพราะเขาไม่ชอบที่คนแออัด คนตัวขาวมองเห็นร้านขายน้ำเต้าหู้อยู่ไกล ๆ จึงรีบสาวเท้าเข้าไปซื้อคิวเองก็สังเกตเห็นเขาจึงใช้ร่างกายสูงใหญ่ของตัวเองให้เป็นประโยชน์โดยการยืนซ้อนหลังพีทเว้นที่ว่างให้คนตัวขาวได้หายใจสะดวก ทั้งที่ลงมาข้างล่างได้ไม่ถึงห้านาทีเสื้อยืดสีขาวของพีทก็เปียกชุ่มจนคิวกลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นลมเป็นแล้งไป แต่แก้มขาวที่ขึ้นสีแดงจาง ๆ นี่ จะสงสารก็สงสารจะน่ารักก็น่ารัก ได้แต่แอบยิ้มในใจเพราะกลัวคนอื่นหาว่าบ้า



“คิวซื้ออะไรไหม”



พีทรับเงินทอนเสร็จแล้วหันมาถามเด็กหนุ่มข้างกาย เมื่อเห็นว่าอีกคนส่ายหน้าพีทจึงชวนกลับ



“ร้อน”



คนตัวขาวบ่นงึมงำเมื่อทั้งคู่ก้าวเข้ามาภายในห้อง คิวยิ้มมองตามหลังอีกคนที่หายเข้าไปในครัวไม่แปลกใจสักนิดทำไมพีทถึงบ่นว่าร้อน ก็ดูสิอุณหภูมิภายในห้องอย่างกับอยู่ขั้วโลกยังจำตอนที่อีกคนป่วยได้อยู่เลย งอแงว่าหนาวแต่ก็ไม่ยอมให้เขาปิดแอร์ น่าตีจริง ๆ



“คิวดื่มน้ำเต้าหู้รองท้องก่อนไหมกำลังอุ่น ๆ เลย”



พีทยื่นหน้าออกมาถามจากครัว



“เช้านี้พีทจะทำอะไรกินหรือครับ”



“จะลองทำข้าวต้มหมูครับคิวนั่งดูทีวีเล่นไปก่อนนะ”



พีทก้ม ๆ เงย ๆ หยิบของในตู้เย็นพลางบอกคนเด็กกว่าไปด้วย



“ไม่เอาครับผมช่วยพีททำดีกว่า”



“อย่าเลย เพราะพีทก็ยังไม่รู้ว่าต้องทำไงบ้างเดี๋ยวถามหนังสือก่อน”



พีทพูดกลั้วหัวเราะ วางอุปกรณ์ทั้งหมดบนเคาท์เตอร์แล้วเปิดหนังสือไปยังหน้าที่คั่นไว้ เมื่อคืนเขาได้อ่านทำความเข้าใจไปหลายรอบแล้ว วันนี้ถึงเวลาปฏิบัติจริงเสียที



“ก่อนอื่นเลยล้างผักก่อน ๆ”



คนตัวขาวพูดกับตัวเองเบา ๆ แต่ห้องที่อยู่กันแค่สองคนเงียบ ๆ นั้นทำให้อีกคนพลอยได้ยินไปด้วย คิวนั่งเท้าคางมองร่างโปร่งล้างผักด้วยหัวใจพองโต รู้สึกเหมือนคู่รักเพิ่งแต่งงานแล้วภรรยาตื่นเช้าลุกขึ้นมาทำอาหารให้สามีทานเลย ยิ้มเขินกับตัวเองอยู่คนเดียวจนกระทั่งพีทหันกลับมาแล้วเลิกคิ้วถามนั่นแหละจึงกระแอมไอแก้เขิน



“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”



“เปล่าครับ”



พีทไม่ได้ซักไซร้อะไรต่อ คนตัวขาวเอาผักชีที่ล้างเสร็จมาหั่นซอยใส่ในถ้วยเล็ก แกะกระเทียมตั้งกระทะเจียวจนเหลืองหอมตักมาพักไว้แล้วหมักหมูตามสูตรที่โทรไปถามแม่มาเสร็จเรียบร้อยก็หันมาต้มน้ำกับข่าอ่อนปั้นหมูสับเป็นก้อน ๆ ลงต้มจนสุกปรุงรสอีกนิดหน่อยแล้วหันไปตั้งน้ำเปล่าในหม้ออีกใบจนเดือด เอาข้าวหอมมะลิใส่ลงไปต้มจนนุ่มตักใส่ถ้วยสองใบตามด้วยน้ำซุปและหมูสับโรยผักชีและกระเทียมเจียวเป็นอันเสร็จ คนตัวขาวยืนปาดเหงื่อมองข้าวต้มสองถ้วยนิ่ง ๆ จนรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาตรงบ่า



“หอมจังครับ”



พีทเม้มริมฝีปากแน่นรู้สึกไม่มั่นใจในรสมือตัวเองขึ้นมาเสียเฉย ๆ ก็ปกติทำเองกินเองตลอดนี่นาไม่เคยมีใครมาร่วมโต๊ะด้วยเลยสักคน



“อร่อยหรือเปล่าไม่รู้นะครับ”



“อร่อยสิครับ”



คนตัวใหญ่วางคางบนไหล่ลาดเอี้ยวมองคนตัวเล็กกว่าด้วยรอยยิ้ม พีทย่นจมูกตีมือใหญ่ที่โอบรอบเอวตนเองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้



“มือไวจริงนะ”



คนถูกว่ายิ้มทะเล้นแต่ก็ยอมปล่อยมือออกแต่โดยดี ร่างสูงใหญ่ยกชามข้าวต้มไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าว



“กินได้ไหม”



คนตัวขาวถามเสียงเบา ตากลมมองจ้องอีกคนอย่างมีความหวังยิ่งเมื่อเห็นคิวนิ่งก็ยิ่งใจแป้ว จนกระทั่งเด็กหุ่นหมีเผยรอยยิ้มออกมาจนตาหยี



“อร่อยครับ”



“ไม่ต้องเอาใจพีทก็ได้นะครับ”



พีทเม้มปาก คิวเห็นดังนั้นก็ยิ้มเอ็นดูส่ายหน้าแล้วเอื้อมมือมาจับมืออีกคนคลึงเบา ๆ



“ไม่ได้โกหกครับ อร่อยจริง ๆ ผมชอบหมูที่พีทหมัก อร่อยดี”



คนตัวขาวค่อย ๆ หลุบสายตาขึ้นมามองก่อนรอยยิ้มเล็ก ๆ จะจุดขึ้นที่ริมฝีปาก



“สูตรของแม่ครับ”



“ผมชอบ”



“อื้อ พีทก็ชอบ”



“ชอบผมหรือครับ”



“ชอบหมูสิ!”



คนตัวขาวถลึงตาใส่ คิวแกล้งทำหน้าหงอย



“แล้วไม่ชอบผมเลยหรือครับ ผมชอบข้าวต้มของพีทนะแต่ก็ชอบพีทมากกว่าอยู่ดี”



แก้มขาวเห่อแดง พีทอึกอักไม่รู้จะตอบอีกคนว่าอะไร แล้วดูสิใครใช้ให้หงอแบบนั้น มือใหญ่คลายสัมผัสจากมือของพีทร้อนให้คนตัวขาวต้องรีบคว้ากลับมากุมไว้



“ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบเสียหน่อย”



พีทก้มหน้าบอกเสียงเบา ไม่กล้าเงยหน้ามองอีกคนหรอกแค่นี้ก็เขินจะแย่อยู่แล้ว



“อ่ะ!”



คนตัวขาวสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นซ่านบริเวณหลังมือจนต้องเงยหน้าขึ้นมาดู เด็กหมีละริมฝีปากออกมาแล้วยิ้มจนตาหยีก้มหน้ากินข้าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซึ่งพีทก็คิดว่าดีเหมือนกันที่อีกคนไม่พูดอะไรออกมา



เพราะแค่นี้หัวใจของเขาก็เต้นแรงจนเหนื่อยแล้ว



ทั้งสองคนใช้เวลาในการกินข้าวมื้อนี้นานเป็นพิเศษซึ่งตลอดเวลามือของทั้งคู่ยังกุมกันอยู่ถึงจะกินลำบากไปเสียหน่อยแต่พีทก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญแต่อย่างใดกลายเป็นว่าทำให้เขาเจริญอาหารกว่าที่เคยเสียอีก เมื่อพีทวางช้อนเป็นสัญญาณว่ากินเสร็จแล้วร่างสูงใหญ่ก็รีบอาสาเก็บเอาชามไปล้าง ระหว่างนั้นคนตัวขาวก็นั่งดูอยู่ใกล้ ๆ ไม่ได้ไปไหน



ตากลมมองแผ่นหลังกว้างที่กำลังล้างจานอย่างแข็งขันนิ่งงัน นานเท่าไหร่แล้วที่พีทไม่ได้รับใครเข้ามาในชีวิตแบบจริงจัง นานเท่าไหร่แล้วที่หัวใจตัวเองปิดตายหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น พีทกำลังสับสน เขารู้ว่าอาการที่เกิดขึ้นกับตัวเองและคิวนั้นมันเป็นสัญญาณของการเริ่มต้นใหม่ แต่...ใจของเขาน่ะลืมอดีตได้แล้วจริง ๆ หรือ คิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกถึงทางตัน พีทไม่สามารถตอบได้เลย ถามว่าอยากก้าวไปข้างหน้าต่อไหมแน่นอนว่าเขาอยาก แต่อีกใจหนึ่งกลับกลัว กลัวว่าถ้าสุดท้ายแล้วสิ่งที่คิวทำมาทั้งหมดกลับศูนย์เปล่า เขาเห็นคิวเป็นเพียงภาพซ้อนของใครอีกคนขึ้นมาล่ะ



ถึงตอนนั้น...จะต้องมีคนเสียใจกับการกระทำของเขาอีกกี่คนกัน



พีทกลัวเหลือเกิน



“พีทครับ”



“คะ...ครับ”



สัมผัสอุ่นบริเวณแก้มทำให้พีทหลุดจากภวังค์ คนตัวขาวมองคิวที่ยืนขมวดคิ้วมองลงมาด้วยความสงสัยก่อนจะย่อตัวลงให้หน้าของทั้งสองอยู่ในระนาบเดียวกัน



“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”



“เปล่าครับ”



คนตัวขาวส่ายหน้าปฏิเสธ เมื่ออีกคนบอกไม่เป็นอะไรคิวก็ไม่ได้ต่อความ เพียงแต่บอกความรู้สึกตัวเองออกไปเท่านั้น



“ผมเป็นห่วงนะครับ”



“ครับ พีทแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ขอโทษนะครับที่ใจลอยแล้วคิวมีอะไรหรือเปล่าครับ”



“เมื่อกี้ผมถามพีทว่าอยากไปไหนไหมน่ะครับ”



“อ๋อ ไม่ครับคิวล่ะ”



“อยากอยู่กับพีทครับ”



คนตัวขาวยิ้ม เริ่มจะชินกับการพูดจาแสนจะตรงของอีกคนเสียแล้ว



“งั้นดูหนังกันไหม พีทซื้อมาตั้งหลายเรื่อง”



“เอาสิครับ”



ทั้งคู่ย้ายตัวเองมาที่ห้องนั่งเล่น โดยที่พีทเดินไปเอาถุงดีวีดีที่ซื้อมา มาให้เด็กหมีเลือกที่โซฟาเมื่อตกลงกันแล้วว่าจะดูหนังไตรภาคกันยาว ๆ พีทก็ให้คิวเปิดดีวีดีส่วนตัวเองก็เข้าครัวไปอบป๊อบคอร์น และเอาขนมอีกนิดหน่อยมากินเล่นหอบทั้งหมดมาวางบนโต๊ะหน้าโซฟาเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปหอบผ้าห่มจากในห้องนอนออกมาปรับโซฟาให้เอนนอนแล้วทั้งคู่ก็เริ่มต้นดูหนังกัน



พีทดูหนังอย่างตั้งใจผิดกับอีกคนที่ใช้เวลาส่วนมากในการมองหน้าคนตัวขาวข้างกายเสียมากกว่า ก็ดูกิริยาท่าทางของพีทสิขดตัวม้วนเป็นลูกแมว ตาก็ใสแจ๋วสนใจจอโทรทัศน์จนไม่รู้ตัวเลยว่าเขามองหน้าอยู่นานแล้ว น่ารักจริง ๆ ให้ตายสิ คิวพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้คว้าคนตัวขาวมากอดหลายครั้งหลายครา ได้แต่สู้กับความคิดตัวเองจนดูหนังไม่รู้เรื่อง



“คิวเป็นอะไรหรือเปล่า”



เสียงทุ้มหวานเอ่ยขึ้นเมื่อตัวเองขยับเปลี่ยนท่านอนแล้วเห็นเด็กหมีนั่งมองหน้าเขาอยู่



“คิว”



แถมด้วยแรงเขย่าที่แขนเมื่อไร้การตอบรับจากอีกฝ่าย คราวนี้หมีตัวโตสะดุ้งโหยงเพราะความเย็นจากมือขาว



“ครับ?”



“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ หนังไม่สนุกหรอ”



“สนุกครับแต่ทำไมมือพีทเย็นจังผมลุกไปเพิ่มแอร์ให้ไหมเดี๋ยวไม่สบาย”



แทนคำตอบคนตัวขาวส่ายหน้าแล้วซุกตัวในผ้าห่มผืนหนา


“ไม่เอา~”



“เดี๋ยวไม่สบายนะครับ”



“นี่ไงพีทห่มผ้าแล้ว”



คนตัวขาวเถียง คิวยิ้มยกมือยอมแพ้พร้อมทั้งขยับเข้าไปใกล้อีกคนเพราะพีทดึงผ้าห่มไปทางตัวเองกว่าครึ่ง แล้วทั้งคู่ก็หันไปสนใจจอโทรทัศน์กันอีกครั้ง เวลาผ่านไปนานจนภาคที่หนึ่งจบคิวกำลังจะลุกไปเปลี่ยนแผ่นดูภาคสองแต่ก็ต้องชะงักเมื่อหัวทุยสวยซบลงที่ไหล่ หันไปดูก็พบว่าคนตัวขาวของเขาหลับปุ๋ยไปเสียแล้วคิวจึงล้มความตั้งใจแรกลง หยิบรีโมทกดปิดโทรทัศน์แล้วค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนอนข้างอีกคนโดยประคองศีรษะเล็กให้อยู่ในท่าสบายมากขึ้น ดูเหมือนว่าจะถูกใจคนหลับล่ะเมื่อพีทขยับตัวยุกยิกแล้วซุกตัวเข้าใกล้เขามากขึ้น



ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว



ขอหน่อยแล้วกัน คิวหาญกล้าช้อนคนตัวเล็กกว่าขึ้นมานอนเกยอกแล้วตัวเองก็โอบกอดอีกคนไว้ใต้ผ้าห่มหนา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ฟินอยู่คนเดียวเพราะอีกคนหลับสนิทมาก คิดได้ดังนั้นก็นอนเอาแรงบ้างดีกว่ามือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งเวลาไว้เที่ยงกว่า ๆ กะเวลาอาหารกลางวันพอดีจากนั้นก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามอีกคนไป



เปลือกตาสีมุกลืมขึ้นในอีกสองชั่วโมงถัดมา เผลอหลับไปเสียได้แถมยังหลับสนิทชนิดที่ว่าถ้าขโมยเข้าห้องพีทคงโดนฆ่าปาดคอไปแล้ว คงจะเป็นผลพวงมาจากช่วงอาทิตย์นี้เขาทำงานหนักเกินไปเวลาพักผ่อนน้อยแถมวันนี้ยังตื่นเช้าอีก



ว่าแต่...เหมือนมีอะไรแปลกไป พอขยับตัวและตื่นเต็มตาก็รู้เลยว่าตอนนี้เขากลายเป็นหมอนข้างให้เด็กหมีไปแล้ว พีทไม่กล้าขยับตัวมากเพราะกลัวว่าอีกคนจะตื่นเลยนอนมองโน่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย แค่เห็นว่าอีกคนกำลังหลับสบายหรอกไม่ใช่เพราะอ้อมกอดอุ่นนี้จริง ๆ นะ



สักครู่เสียงนาฬิกาปลุกที่คิวตั้งไว้ก็ดังขึ้นพีทจึงรีบหลับตาเมื่ออีกคนเริ่มขยับตัว คิวเอี้ยวตัวไปกดหยุดนาฬิกาแล้วหันกลับมามองคนในอ้อมกอด



“น่ารักจังเลย”



คิวพูดออกมาตามใจคิดด้วยคิดว่าอีกคนยังหลับอยู่อ้อมแขนแกร่งกระชับรอบเอวอีกคนเข้าใกล้ จมูกโด่งก้มลงสูดความหอมกลางกระหม่อมบางฟอดใหญ่แล้วถอนออกอย่างเสียดาย หมดเวลาหากำไรจากคนตัวขาวเสียแล้วสิแต่ไม่เป็นไรเท่านี้ก็คุ้มยิ่งกว่าคุ้มแล้วสำหรับเขาสองคนที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน คิวค่อย ๆ ยกตัวอีกคนลงจากอก พีทที่แกล้งหลับอยู่จึงแสร้งขยับตัวแล้วงัวเงียลืมตาขึ้นอย่างแนบเนียน



“กี่โมงแล้วครับ”



พีทถามขณะหยัดกายขึ้นนั่งบิดขี้เกียจไม่ใช่อะไรหรอก เขากลัวว่าคิวจะเห็นหน้าแดง ๆ ของเขาแล้วจะสงสัยจึงรีบลุกขึ้นหันหลังให้ ถึงจะเป็นปกติที่คิวจะพูดจาแบบนั้นใส่เขา อย่างเช่นพวกน่ารักหรือคิดถึง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่พีทจะใจเต้นแรงเท่าครั้งนี้ อาจเป็นเพราะเสียงทุ้มนุ่มนั้นเปล่งออกมาด้วยความเอ็นดูหรือจากการกระทำของอีกคนที่แสดงออกมายามเขา(แกล้ง)หลับนั้นมันชัดเจนว่าอีกฝ่ายรู้สึกเช่นไร



ในตอนนี้เองพีทเริ่มเห็นแล้วว่าทางตันที่เขาเห็นในตอนแรกนั้นจริง ๆ แล้วมันมีเส้นทางลับซ่อนอยู่และมันก็เชิญชวนให้เขาเดินเข้าไปเสียเหลือเกิน



“เที่ยงกว่าแล้วครับ กินอะไรกันดีพีทจะทำเองไหมครับ”



คนตัวขาวนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปยิ้มอ้อน



“สั่งอะไรมากินดีไหม คือ...พีทขี้เกียจทำอ่า”



คิวมองอีกคนตาค้าง พีทครับแค่พูดเฉย ๆ เขาก็ตามใจทุกอย่างอยู่แล้ว แล้วนี่ยิ่งอ้อนมาแบบนี้จะเอาอะไรอีกครับ มีบ้านให้บ้านมีรถให้รถยังได้เลยแลกกับการขอฟัดแก้มสักทีได้ไหม หมั่นเขี้ยวจังเลย คิวสงบจิตสงบใจตัวเองแล้วพยักหน้ากลับไปเบลอ ๆ คนตัวขาวเห็นดังนั้นก็ยิ้มหวานเด้งตัวขึ้นนั่งขัดสมาธิบนโซฟาหันหน้าเข้าหาคิวทันที



“งั้นกินอะไรกันดีครับ พีทให้คิวเลือกเลย”



พีทพูดเอาใจอีกคน ก็แหมเขาไม่ใช่คนที่ชอบทำอาหารขนาดนั้นนี่นาแถมแต่ละครั้งก็ต้องใช้เวลาด้วย  เอาเป็นกินฝีมือเขาวันละมื้อสองมื้อก็พอเนอะ ทางด้านคิวนั้นคนตัวใหญ่กำลังนับหนึ่งถึงสิบในใจช้า ๆ ไม่ให้พุ่งตัวไปกอดคนที่อยู่ ๆ ก็อ้อนขึ้นมา



“พิซซ่าไหมครับ”



“โอเคเลย ของที่ไหนดี คิวชอบของxxxไหม”



พีทพูดชื่อพิซซ่าร้านโปรดตัวเองขึ้นมาเป็นตัวเลือกเมื่อคนหุ่นหมีพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต พีทก็รีบปลดล็อคโทรศัพท์ เข้าหน้าเว็บของร้านทันที



“มีโปร 1 แถม 1 ด้วยล่ะ เอาหน้าไหนดี”



คนตัวขาวขยับเข้าไปใกล้พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้คิวเลือก เด็กหมีเลือกหน้าโปรดของตัวเองแล้วส่งคืนให้อีกคน พีทรับโทรศัพท์กลับมากดยุกยิกอยู่ครู่หนึ่งแล้วเงยหน้ามาถาม



“เอาแป้งแบบไหนดีครับ”



“ผมกินได้หมดครับพีทเลือกเลย”



“ถ้าอย่างนั้นพีทเลือกบางกรอบนะ”



“โอเคครับ”



“เอาอะไรเพิ่มอีกไหมคิว”



“อยากกินไก่กับขนมปังกระเทียมครับ”



“อ่าฮะ เอาน้ำอัดลมไหม”



“ครับ”



“ขวดเล็กเนอะ”



“ครับผม”



“โอเคเรียบร้อย รออีกสามสิบนาที”



คนตัวขาวเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างบอกอีกคนเมื่อจัดการสั่งทุกอย่างเสร็จสิ้นและออเดอร์ก็คอนเฟิร์มมาในอีเมลล์เรียบร้อยแล้ว



“พีทครับ”


“หืม? ว่าไงครับคิว”



พีทเอียงคอมองเด็กหมีตรงหน้าที่มีท่าทีอึกอัก คิวทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างเจ้าตัวอ้าปากแล้วก็หุบลงจนพีทเลิกคิ้วถาม



“มีอะไรครับ”



“เอ่อ...คือ...”



“คือ?”



“คือ...อย่าโกรธผมนะถ้าผมพูดออกไป”



“เรื่องอะไรครับ”



“สัญญาก่อนสิครับ”



เห็นท่าทางไม่มั่นใจของอีกคนพีทก็อดสงสารไม่ได้จึงพยักหน้าตกลงไป



“ขอกอดหน่อยได้ไหมครับ”



“หะ...เห?”



“คือ...”



คิวหยุดพูดก่อนที่มือใหญ่จะจับมือขาวขึ้นมาวางที่อกข้างซ้ายของตัวเอง คิวเม้มปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะกลั้นใจพูดออกไป



“รู้สึกไหมครับว่าหัวใจผมเต้นแรงมาก”



คนตัวขาวไม่ได้เอ่ยปากตอบแต่พยักหน้าขึ้นลงเป็นเชิงรับรู้คิวจึงพูดต่อ



“วันนี้พีททำตัวน่ารักมาก ๆ เลย ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาไม่น่ารักนะครับเพียงแต่วันนี้ผมรู้สึกว่าพีทเป็นตัวของตัวเองมากกว่าทุกวัน...ปกติแค่พีทยิ้มให้ผม ผมก็ไปไม่เป็นแล้ว แต่วันนี้พีทดู...อ้อน...มันน่ารักจนผมต้องข่มใจตัวเองไม่ให้คว้าพีทเข้ามากอดแล้วสุดท้ายก็ทนไม่ไหว...นะครับ ขอผมกอดทีได้ไหม”



ท้ายประโยคทอดอ่อนจนคนฟังเขินหน้าแดงลามไปถึงหู แทนคำตอบคนตัวขาวขยับเข้าใกล้ก้มหน้าลงจนชิดอกแล้วพยักหน้าเบา ๆ



หมับ!



อ้อมแขนแข็งแรงโอบรอบอีกคนทันทีที่ได้รับสัญญาณอนุญาต แขนขาวของคนตัวเล็กกว่าค่อย ๆ ยกขึ้นกอดตอบอีกคน พีทซุกใบหน้าร้อนของตัวเองกับแผ่นอกกว้าง เสียงหัวใจของคิวเต้นแรงมากและอีกฝ่ายก็คงรับรู้ได้เช่นกันว่าหัวใจของเขาก็เต้นแรงไม่แพ้กัน เด็กหมีถึงกระชับอ้อมกอดเขาเสียแน่น



พีทชอบนิสัยตรงนี้ของคิวนะที่เป็นคนเปิดเผยความรู้สึกผิดกับตัวเขาที่เลือกจะเก็บเงียบ คิวไม่ใช่คนพูดเก่งแต่เมื่ออีกคนอยู่กับเขากลับสรรหาเรื่องมาเล่าเพื่อไม่ให้บรรยากาศรอบตัวเราเงียบจนเกินไป ทุกอย่างที่คิวทำให้พีทรับรู้แล้วว่าอีกฝ่ายพยายามมากแค่ไหนถึงจะเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ แต่ความรู้สึกที่ส่งผ่านทั้งคำพูดและการกระทำของอีกคนมันชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ



และมันคงจะไม่ผิดถ้าพีทจะลองพยายามเพื่อคิวดูบ้าง



Rrrrr Rrrrr



“เอ่อ...พีทว่าพิซซ่าคงมาส่งแล้ว”



“ครับ”



“ครับก็ปล่อยสิหมี”



คิวถอนอ้อมกอดออกช้า ๆ ด้วยรอยยิ้มเต็มแก้ม ก็นะกอดพีทตอนมีสติมันฟินกว่าแอบกอดตอนหลับเยอะเลยแล้วมันก็ต่างจากกอดตอนที่พีทกลับมาจากญี่ปุ่นด้วย เพราะครั้งนี้หัวใจของพีทเต้นเร็วจนเขารู้สึกได้ มันคือพัฒนาการที่ดีใช่ไหม



“ครับ รอสักครู่นะครับ”



พีทกดวางโทรศัพท์กำลังจะคว้ากระเป๋าสตางค์คิวก็ดึงแขนไว้เสียก่อน



“เดี๋ยวผมลงไปเอาให้นะครับ”



ไม่รอให้อีกคนตอบรับคิวคว้ากุญแจห้องของคนตัวขาวพร้อมกับกระเป๋าสตางค์ของตนเองเดินออกไปเลย พีทยักไหล่แล้วจัดการเคลียร์พื้นที่ให้เรียบร้อยไม่นานคิวก็กลับมาพร้อมกับถุงพิซซ่า คิวจัดแจงวางพิซซ่าบนโต๊ะที่พีทเคลียร์ไว้ส่วนคนตัวขาวลุกขึ้นไปเปิดหนังดูต่อแล้วเดินกลับมาทั้งคู่จึงเริ่มกินข้าวไปด้วยดูหนังไปด้วย



“คิวต้องออกไปซ้อมกี่โมงครับ”



พีทถามขณะที่เจ้าตัวเดินกลับมานั่งโซฟาหลังจากเอาถุงพิซซ่าที่หมดเกลี้ยงออกไปทิ้งด้านนอก



“ห้าโมงเย็นครับ”



“แล้วจะกินอะไรรองท้องก่อนไปซ้อมไหมครับ”



พีทกะเวลาคร่าว ๆ ดู ตอนนี้เกือบ ๆ บ่ายสองเดาได้เลยว่าตอนนั้นหมีตัวโตคงยังไม่หิวแน่ ๆ แต่ถ้าไม่ได้กินอะไรเลยแล้วไปซ้อมหนักแบบนั้นพีทกลัวว่าจะปวดท้องเอาน่ะสิ



“คงไม่ล่ะครับ อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง”



“แต่ซ้อมหนักไม่ใช่หรอเดี๋ยวปวดท้องหรอก”



“ไม่ปวดหรอกครับ”



“ดื้อ”



“หืม?”



คิวหรี่ตามองคนตัวขาวที่กล่าวหาว่าเขาดื้อ



“คนดื้อกว่ามีสิทธิ์ว่าคนอื่นว่าดื้อด้วยหรือครับ”



ไม่ว่าเปล่ามือใหญ่บีบจมูกโด่งเบา ๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว พีทหน้ามุ่ยมองเด็กหมีตาขวางตีมือใหญ่ดังเพี๊ยะจนคิวร้องโอดโอย



“เดี๋ยวก็ไม่ไปด้วยซะเลยนี่”



คิวตาโตรีบขยับเข้ามาใกล้



“พีทว่าอะไรนะครับ จะไปดูผมซ้อมหรอ”



คิวถามอีกคนเสียงตื่นเต้น พีทปรายตามองแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง



“ไม่ไปเล่า”



“ไม่เอา ๆ ไปน้า ไปนะครับ นะครับ ๆ ๆ”



คิวเขย่าแขนอีกคน เอาหัวใหญ่ ๆ ของตัวเองไปถูหัวไหล่อีกคนเหมือนกับเวลาที่อ้อนคุณแม่



“ถ้างั้นสักสี่โมงเย็นต้องกินอะไรรองท้องก่อนนะครับ”



“ครับผม!”



คิวยิ้มกว้างตอบรับอย่างแข็งขัน พีทอมยิ้มส่ายหัวนั่งดูหนังกันต่อจนจบภาคสอง คนตัวขาวก็ไล่ให้คิวไปอาบน้ำเตรียมตัวส่วนเขาก็เข้าครัวไปทำแซนวิชทูน่าให้อีกคนกินรองท้อง เตรียมน้ำหวาน น้ำเกลือแร่เสร็จแล้วก็เอาแช่ตู้เย็นรอ สักพักคิวก็มาเคาะห้อง ร่างสูงในชุดกีฬาพร้อมยืนผิวปากยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้



“อารมณ์ดีอะไรนักครับ”



“ไม่รู้สิครับวันนี้ผมอารมณ์ดีสุด ๆ ไปเลย”



“นี่ครับ”



พีทยื่นแซนวิชให้คิวกินรองท้องรอเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้าง ไม่เกินสิบนาทีพีทก็ออกมาจากห้องนอนพร้อมกับเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเท่าเข่า เดินเข้าไปในครัวหยิบน้ำออกมาใส่กระเป๋าเป้เป็นอันพร้อม



คิวที่ตอนนี้ยังไม่หุบยิ้มพอเห็นคนตัวขาวเดินออกมาในสภาพพร้อมออกเดินทางก็ยิ่งยิ้มกว้าง นาทีนี้ใครจะว่าเขาบ้าเขาก็จะยิ้มใส่ คนมันมีความสุขนี่นา สุขจนล้นจนต้องยิ้มกว้าง ๆ ออกมาเลยล่ะ

tbc

 

[cchompoo]

พีทอะ
แอบสงสารคิวเบาๆ

[Billie]

    

รักฝังใจอ้อออ ต้องรอดูว่าเกิดไรขึ้นกับพีทเมื่อก่อน
คิว ไม่เคยอกหัก ไม่เคยรักไง เลยไม่ลังเล

 

[peaceminus1]

ไปดูหมีซ้อมบาสต้องเจอพวกแซวแน่ๆ 55555 

[JustWait]

 

[snowboxs]

น่ารักมาก

[_mysecretlove]

-15-

เสียงเครื่องยนต์ดับลงพร้อมกับร่างสองร่างเดินลงมาจากรถคันสวยของคิว ตามปกติแล้วคนหน้านิ่งร่างหมีมักจะตีสีหน้าเรียบเฉยแล้วก้าวเร็ว ๆ ไปที่โรงยิมหรือไม่ก็ใส่หูฟังเปิดเพลงดัง ๆ เพื่อกันการทักทายจากคนที่เจ้าตัวไม่พึงประสงค์





แต่วันนี้กลับผิดไปจากทุกวันเมื่อร่างสูงใหญ่เดินลงมาด้วยรอยยิ้มที่ผู้คนต่างหลงใหลหากแต่ต้องฝันสลายกันเป็นทิวแถวเมื่อเจ้าของรอยยิ้มตัวจริงเดินลงมายืนข้างกาย คิวยิ้มมองคนตัวขาวจะแย่งเอาเป้อีกคนมาสะพายแต่พีทก็ไม่ยอมเลยต้องตามใจให้เขาถือไป





วันนี้พีทแต่งตัวสบาย ๆ ทำให้คนตัวขาวดูเด็กลงไปถนัดตา ผู้คนรอบข้างเริ่มให้ความสนใจเมื่อเห็นว่าคิวมากับใคร พอมีเสียงซุบซิบเกิดขึ้นพีทก็เริ่มมีอาการประดักประเดิด คนตัวขาวมองซ้ายทีมองขวาทีและหันมากระซิบเด็กหมี





“พีทมีอะไรแปลกไปหรือเปล่าครับ”





พีทเริ่มเสียความมั่นใจเอ่ยถามคนข้างกายเมื่อเห็นสายตาหลายคู่มองตรงมาที่ตนเอง คิวเลิกคิ้วหันไปมองรอบตัวแล้วขมวดคิ้ว





“ให้ตายสิ”





คิวบ่นกับตัวเองเบา ๆ ผู้หญิงมองมาไม่เท่าไหร่แต่เขารู้สึกหงุดหงิดกับสายตาของไอ้พวกตัวผู้ที่จ้องมองมาที่คนตัวขาวของเขาตาเป็นมันนี่สิ





น่าควักลูกตาโยนให้หมากินนัก!





“ไม่มีอะไรหรอกครับ”





คิวตอบปัดแล้วแตะเอวอีกคนให้เดินแถมด้วยมองไอ้พวกนั้นตาขวางเผื่อแผ่สายตาเย็นชาไปให้เหล่าสตรีอีกต่างหาก ให้มันรู้เสียบ้างว่าของใครเป็นของใคร





“โอ๊ะโอ~”





น้ำเสียงยียวนไม่ใช่ของคนอื่นไกล เอ็มยิ้มมุมปากเอ่ยล้อทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่ได้มาคนเดียว แล้วพี่พีทวันนี้แต่งตัวอย่างน่ารักถ้าหมาเพชรเห็นมันต้องรีบส่ายหางวิ่งดุ๊กดิ๊กมาหาแน่ ๆ





“สวัสดีครับพี่พีท”





“สวัสดีครับเอ็ม”





พีททักกลับรู้สึกขัดเขินเล็กน้อยกับสายตาล้อเลียนของเอ็ม คิวยักคิ้วให้เพื่อนอย่างคนอารมณ์ดี





“มาดูซ้อมหรือครับ”





“ครับ พอดีวันนี้หยุด”





“พี่พีทแต่งตัวแบบนี้อย่างกับรุ่นเดียวกันเลย เชื่อได้ว่าพวกข้างในมันต้องเดาอายุพี่ไม่ถูกแน่ ๆ”





“ไม่ขนาดนั้นหรอก”





พีทยิ้มพร้อมหันไปหาหมีที่กระตุกชายเสื้อยิก ๆ เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม





“ครับ?”





“เข้าไปข้างในกันครับ”





คิวแตะหลังให้อีกคนเดินนำ ตัวเองเดินตามเอ็มเดินปิดท้าย หนุ่มหน้านิ่งยิ้มขำส่ายหัว





“ไอ้ขี้หวง”





พูดกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน





“เสือก”





คิวตอบไร้เสียงกลับมา เอ็มหัวเราะหึหึเดินสองมือล้วงกระเป๋าผิวปากตามไปอย่างอารมณ์ดี ในโรงยิมวันนี้ก็เหมือนกับทุกวันเสียงดังโหวกเหวก เพชรวิ่งไล่เตะน้องรหัสตัวเองอยู่กลางสนามบาสส่วนคนอื่น ๆ ก็กระจายตัววอร์มร่างกายอยู่รอบ ๆ





“พี่พีท!!!!!!”





เป็นอย่างที่เอ็มคาดการณ์ไว้ เพชรเลิกไล่เตะน้องรหัสตัวเองแล้ววิ่งจู๊ดมาหาคนตัวขาวหยุดอยู่ตรงหน้านับได้สามก้าวพอดีเป๊ะเพราะถ้าใกล้กว่านั้นไอ้หมีเพื่อนยากมันได้งับหัวแน่ คนตัวเล็กที่สุดในนี้ยิ้มกว้างให้คนพี่





“วันนี้หยุดหรือครับ”





“ครับ”





“ไม่หยุดแล้วมึงจะเห็นพีทอยู่ตรงนี้ไหมไอ้เตี้ย”





คิวยักคิ้วกวนเลยโดนค้อนไปสองวง วงแรกจากเพื่อนตัวเล็กส่วนอีกวงก็จากคนตัวขาวข้างกาย





“คิว”





เด็กหมีมุ่ยหน้าขัดใจเมื่อพีทส่งเสียงปราม ก็ทำไมล่ะแค่แหย่ไอ้เตี้ยนี่นิดเดียวเอง แค่หมั่นไส้มันที่ได้รับยิ้มหวาน ๆ ของพีทก็แค่นั้น!




“สวัสดีครับพี่พีท”





คริษฐ์เดินยิ้มหล่อเข้ามาหา จากที่เป็นจุดสนใจกันอยู่แล้วยิ่งน่าสนใจเข้าไปใหญ่เมื่อเดือนคณะสุดหล่อเดินเข้ามาทักทายคนหน้าตาดีที่เดินมากับคิวราวกับรู้จักกันมาก่อน





“สวัสดีคริษฐ์ คิวไม่เห็นบอกเลยว่าคริษฐ์ก็ลง”





คนที่ถูกกล่าวถึงผิวปากไม่รู้ไม่ชี้ พีทหรี่ตามองเล็กน้อยแล้วกลับไปยิ้มให้คริษฐ์ที่ยืนอมยิ้มอยู่ คิวรู้สึกคันในใจยิบ ๆ ไม่ชอบไอ้อาการอมยิ้มของเพื่อนเดือนคณะเลยให้ตายสิ เพราะมันทำแล้วหล่อกลัวพีทจะหลงสเน่ห์มันเข้า





“หึหึหึ”





“หัวเราะห่าไร”





เมื่อลงที่พีทหรือคริษฐ์ไม่ได้คิวก็ลงที่เพื่อนนี่แหละ แต่ดูเหมือนเอ็มจะไม่ได้ถือสาหาความอะไร ร่างโปร่งกอดคอเพชรที่ขำเพื่อนหงุดหงิดเข้ามาใกล้แล้วยักไหล่กวน





“เปล๊า”





“ผมเป็นกัปตันทีมด้วยนะครับ”





เสียงทุ้มของคริษฐ์เรียกให้คิวกลับไปสนใจบทสนทนาของทั้งคู่อีกครั้ง พีทเอียงคอยิ้มหวาน





“ไม่แปลกใจเลยก็คริษฐ์ชอบบาสมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่เนอะ”





คำพูดคำจาแสดงความสนิทสนมนั้นบวกกับเดือนคณะที่พยักหน้ายิ้มรับเขิน ๆ ทำให้คนรอบข้างต่างเงียบให้ความสนใจกันใหญ่และมันก็ยิ่งทำให้ความหงุดหงิดของคิวเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว





แม่ง! รู้อย่างนี้ไม่ให้พีทมาหรอก หวงเว้ยหวง!!!





“แล้วคิวเล่นเซ็นเตอร์อย่างนี้คริษฐ์จะเล่นตำแหน่งอะไรล่ะ”





พีทถามเพราะเห็นว่าความสูงของทั้งคู่ใกล้เคียงกันแต่คิวจะตัวหนากว่า





“พอยท์การ์ดครับ”





พีทพยักหน้าเข้าใจแล้วหันกลับไปสนใจเด็กหมีข้างกายแต่ก็ต้องชะงักกับใบหน้ามุ่ยของอีกคน สมองประมวลผลอย่างรวดเร็วสรุปความได้ว่าเด็กหมีของเขาเกิดอาการหวงขึ้นมาแน่ ๆ คนตัวขาวเห็นเพื่อนสนิทของเจ้าตัวกลั้นขำกันแทบเป็นแทบตายผิดกับเพื่อนตัวเองที่ถ้าลงไปดิ้นเรียกร้องความสนใจที่พื้นได้คงทำไปแล้ว





“เอ่อ...ขอโทษนะครับทุกคน ไม่คิดจะแนะนำพี่คนหล่อคนนี้ให้พวกผมรู้จักหน่อยหรือครับเฮียคิว กัปตัน”





อาร์มคือหน่วยกล้าตายที่พวกที่เหลือพร้อมใจกันถีบออกมา ด้วยความอยากรู้ของตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย คริษฐ์เลิกคิ้วหันไปมองรอบ ๆ ก็เห็นว่าทุกคนหยุดทุกอย่างเพื่อรอฟังถึงกับส่ายหัวให้กับความขี้เสือกของเพื่อน ๆ และน้อง ๆ ในทีม คนหล่อบุ้ยหน้าไปทางคิว





“ใครพามาก็ให้เขาแนะนำสิ”





แถมด้วยยิ้มมุมปากในแบบที่คิวอยากจะถีบตูดมันให้คว่ำ เมื่อทุกสายตาเปลี่ยนจากมองคริษฐ์มาที่เขาและคนตัวขาวข้างกายคิวก็เกิดอาการเก้อเขินไม่ต่างจากพีท คนตัวขาวยกมือเกาแก้มแก้เก้อ คิวกระแอมไอนิดหน่อยก่อนจะตอบทุกคนเสียงดังฟังชัด





“ทุกคนนี่พี่พีท เป็น...อนาคตแฟน”





“ฮิ้วววววววววววววววววววววววว”





“เปิดตัวเลยเว้ย”





“โอ๊ยหน้าดีชิบหาย”





“กรี๊ดฉันเชียร์คู่นี้!”





และเสียงเซ็งแซ่อีกมากมายทันทีที่การแนะนำของคิวจบลง พีทแทบจะมุดดินหนีดีที่แรงกระชับจากมืออีกคนทำให้เขาอุ่นใจได้มากโข คิวหันมายิ้มบางให้





“ผมพูดแบบนี้ได้ใช่ไหมครับ”




“อะ...อื้อ”





คนตัวขาวตอบไม่เต็มเสียงนัก ก็แนะนำไปแล้วนี่มาถามตอนนี้จะทันอะไรเล่า เขินหน้าแทบไหม้แล้ว คิวยิ้มเอ็นดูตัวเขาเองก็เขินเหมือนกันเพราะตั้งแต่เกิดมามีแฟนไม่เคยประกาศให้ใครรู้แบบนี้มาก่อนเลย นี่ขนาดยังไม่ได้ประกาศคบกันนะหัวใจเขายังเต้นแรงขนาดนี้ คิวแทบจะรอให้ถึงวันที่เป็นแฟนกันแทบไม่ไหวแล้ว





“สวัสดีครับพี่พีท ผมอาร์มนะเป็นน้องรหัสพี่เพชร วันนั้นเห็นพี่มากับเฮียคิวใช่ไหมครับเห็นแค่แว๊บ ๆ พอวันนี้มาเห็นตัวจริงจัง ๆ พี่แม่งโคตรดูดีเลยอ๊ะ”





“สวัสดีครับน้องอาร์ม”





พีทยิ้มเขินทักทายเด็กหนุ่มตรงหน้าไป คนโดนรอยยิ้มแอทแท็คยืนค้างอ้าปากพะงาบหน้าแดงก่ำแล้วหันหลังกลับวิ่งไปหากลุ่มเพื่อนที่ส่งเสียงแซวคิวไม่ไกลนัก





“เป็นห่าไรวะไอ้อาร์มหน้าแดงสัด”





บอลถามเพื่อน พอดีกับเพชรที่เดินยิ้มยักไหล่มาหาอย่างเป็นต่อ คนตัวเล็กเอาเท้าเขี่ยขาน้องรหัสตัวเองเบา ๆ





“เป็นไงพี่พีทของกู เขินเลยอ่ะเด้เจอรอยยิ้มพิฆาต”





อาร์มพยักหน้าหงึกหงักบ่นพึมพำ





“เออ คนอะไรก็ไม่รู้ยิ้มสวยชิบหาย ใจสั่นเลยเฮียคิวจะกระทืบผมไหมวะเนี่ย”





“จริงเหรอวะมึง กูเห็นจากตรงนี้ก็รู้อยู่ว่าพี่เขาหน้าดี”





น้องปีสองอีกคนยื่นหน้ามาถามด้วยความสนใจ อาร์มพยักหน้าแรง ๆ





“มึงต้องเจอจัง ๆ ต่อหน้าเว้ย ไอ้สัดกูไม่แปลกใจเลยทำไมเฮียคิวถึงเลือกคนนี้แถมยังประกาศขนาดนี้อีก เป็นกูได้แบบนี้กูก็ออกตัวแรงว่ะ”





“หน้าดีนิสัยก็น่ารักด้วยนะจะบอกให้”





เพชรช่วยเสริม งานขายแฟนเพื่อนสุดฤทธิ์ก็แหมคนนี้พี่เพชรเป็นปลื้มมากนี่นา ต้องอวยกันหน่อย





“อิจฉาเฮียคิว”





“แต่เฮียบอกอนาคตแฟน...แปลว่าตอนนี้ยังไม่เป็นแฟนกันใช่ป่ะพี่เพชร”





น้องปีสองเงยหน้าถามเพชรที่ยืนอยู่เลยโดนอาร์มตบหัวจนแทบร่วงเก้าอี้





“ไอ้ห่ากั้งไม่เจียมหนังหน้า”





คนถูกตบหัวลูบหัวตังเองป้อย ๆ





“กูแค่ถามเฉย ๆ เว้ยไม่กล้าอาจเอื้อมหรอกไอ้สัด มึงดูที่อยู่ข้าง ๆ พี่เขา พี่คิวเงี้ยพี่คริษฐ์เงี้ย เหง้าหน้ากูถึงใครจะทักผิดบ่อย ๆ ว่าเป็นมาริโอ้แต่กูก็ไม่กล้าหรอกเว้ย”





“ถุ้ย!!!!”






“โอ๊ยพวกเหี้ยน้ำลายเต็มหน้ากูแล้วเว้ย”





เพชรหัวเราะขำแล้วหันหลังเดินกลับไปนั่งกับพี่พีทที่ไอ้หมีเพื่อนรักผละตัวไปวอร์มในสนามแล้ว คนตัวขาวพอเห็นน้องตัวเล็กเดินมาหาก็ยิ้มกว้างทันที อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องนั่งเป็นเป้าสายตาอยู่คนเดียว





“มาบ่อย ๆ เดี๋ยวคนที่นี่ก็ชินครับ”





“หืม?”





“ก็คิวมันไม่เคยประกาศตัวแบบนี้กับใครมาก่อน พี่พีทเป็นคนแรกเลยรู้ม้า~ อีกอย่างมันก็ค่อนข้าง...เป็นที่สนใจในมหาลัยด้วยน่ะครับ คนเลยอยากรู้เรื่องมันเยอะ คนชอบมันก็เยอะน้าเพราะฉะนั้นพี่พีทต้องมาบ่อย ๆ ด้วยคนพวกนั้นจะได้รู้ว่าคิวมีเจ้าของแล้ว”





เพชรพูดเสียงเจื้อยแจ้วคนฟังได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ แก้มขาวเริ่มแดงขึ้นมาอีกระลอก





“ยังไม่ได้คบกันเลยครับ”





พีทตอบเสียงเบา ตากลมโตมองแผ่นหลังกว้างที่วิ่งไปมาในสนามแล้วยิ้มออกมา คิวตอนจริงจังก็น่ามองเหมือนกันนะ





“แต่เพชรว่าอีกไม่นานหรอกเนอะ”





เพชรยิ้มกริ่ม ยิ่งเห็นแววตาของพี่พีทที่มองคิวเมื่อสักครู่เขาก็เริ่มใจชื้น เพื่อนเขาจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วเว้ย





“งั้นมั้งครับ”





“งุ้ยเขิน”





พีทละสายตาจากแผ่นหลังกว้างกลับมามองเด็กตัวเล็กที่ยกสองมือตัวเองขึ้นมาประกบแก้มแล้วบิดไปมา เลยถามออกไปพร้อมกับกลั้วหัวเราะไปด้วย





“เป็นอะไรครับ”





“อิจฉาคนมีความรักครับ”





“ถ้าไม่อยากอิจฉาเพชรต้องลองมีมั่งนะ”





“โถ่คงยากครับ”





พีทยิ้มเอื้อมมือไปบีบไหล่เด็กตัวเล็กเบา ๆ





“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ แม่พี่เคยบอกไว้ว่าอะไรที่เป็นของเราแล้วจะช้าหรือเร็วอย่างไรมันก็เป็นของเรา”





“แล้วถ้ามันไม่ใช่ของเราล่ะครับ”





เพชรถามกลับเสียงหงอยจนพีทสงสาร มือเรียวสวยยกขึ้นลูบผมเพื่อนตัวเล็กของเด็กหมีเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน





“ก็ทำให้เขาเป็นของเราให้ได้สิครับ”





พร้อมขยิบตาให้เด็กตัวเล็กที่อ้าปากหวอใส่ พีทหัวเราะขำขยี้หัวเพชรด้วยความหมั่นเขี้ยวอีกทีก่อนจะผละออกมานั่งตัวตรงดูคิวซ้อมต่อ





“พี่พีท...”





“ครับ?”





พีทหันไปมองเด็กข้างกาย





“ทำไมร้าย!”





พีทหัวเราะจนตาหยี





“เอ้า ทำไมว่าพี่แบบนั้นล่ะ เอแต่พี่ก็ไม่เคยบอกน้าว่าตัวเองดี ทุกอย่างมักจะมีสองด้านเสมอนะ”





“หูย ก็รู้อยู่ครับแต่ไม่คิดว่าคนพูดคำนั้นจะเป็นพี่พีทนี่นา”





“พี่ก็คนธรรมดานะครับ”





“รู้ครับ...ถ้าผมลองดูมันจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”





พีทเลิกคิ้วมองเพชร พอรู้ว่าอีกคนหมายถึงอะไรก็พยักหน้า





“ครับ ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยใช่ไหมล่ะแบบนั้นน่ะน่าเสียดายกว่าไม่ใช่เหรอ”





“ครับ! เพชรจะลองดูนะพี่พีทเป็นกำลังใจให้เพชรด้วย!”





เด็กตัวเล็กตอบกลับเสียงฉะฉานตาเป็นประกาย พีทยิ้มเอ็นดูแล้วพยักหน้าตอบรับแรง ๆ





“ได้อยู่แล้วเกี่ยวก้อยสัญญายังได้”





ภาพของทั้งสองคนที่ยิ้มหัวเราะเกี่ยวก้อยกันอยู่ในสายตาของคิวทั้งหมด คนตัวสูงขมวดคิ้วแน่น หมาเพชรมันยุ่งอะไรกับพีทของเขาเนี่ย





“สนใจเกมส์ในสนามก่อน พักแล้วค่อยหวงแฟน”





เสียงทุ้มของกัปตันทีมดังขึ้นทำให้คิวละสายตาจากสองคนข้างสนามกลับมามอง คริษฐ์ยักคิ้วให้





“ไม่ได้หวงเว้ย”





คริษฐ์ทำหน้าไม่เชื่อ คิวเลยส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ หวงนิดนึงก็ได้วะ





“อย่างนั้นเหรอแล้วใครคนไหนที่จะแดกหัวกูตอนที่กูคุยกับพี่พีทวะ”





“เอ๊ะไอ้นี่ เออกูเองก็มึงอ่ะ...”





“กูทำไม”





“จิ๊ ก็มึงพูดเหมือนสนิทกันมานาน”





“ก็นานจริง ๆ นี่”





“เออกูรู้ กูแค่อิจฉาที่มึงได้รู้จักพีทก่อน”





คริษฐ์มองเพื่อนก่อนจะตบบ่าคิวเบา ๆ





“กูคงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แต่กูบอกมึงได้นะว่าถึงจะรู้จักกันมานานแค่ไหนพี่พีทก็ไม่เคยมองกูด้วยสายตาหวานล้ำขนาดนั้น”





พูดจบก็บุ้ยหน้าไปยังข้างสนามคิวมองตามไปก็เจอกับคนตัวขาวที่ตาแป๋วมองเขาอยู่ก่อนแล้ว พอสบตากันพีทก็ยิ้มหวานพร้อมกับขยับปากแบบไม่มีเสียงส่งมาว่า





‘ตั้งใจซ้อมสิครับ’





เท่านั้นแหละอาการหวงอิจฉาทั้งหลายแหล่ก็หายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น แถมเด็กหมียังดูตั้งใจเล่นจนคริษฐ์อยากจะไปกราบอัญเชิญพีทมานั่งดูมันซ้อมทุกวันลามไปถึงวันแข่งเลยยิ่งดี





อะไรมันจะคึกขนาดนั้น

tbc

Talk. หายหน้าหายตาไปพอสมควร *ยื่นหัวให้ตบคนละป้าบแต่อย่าแรงนะเค้าเจ็บ ฮี่ๆ ไม่มีข้อแก้ตัวค่ะเพราะปกติก็มาช้าอยู่แล้ว 555555 มันเป็นฟีลลิ่ง คือถ้าตอนใหม่ยังไม่เสดพลอยก็ยังไม่อยากลง ชอบมีสแปร์ไว้ 1-2 ตอน แล้วก็ช่วงที่หายไปได้รีไรท์ ex-boyfriend อย่าบอกใครว่าเราเคยรักกัน ใหม่ด้วยค่ะถึงตอนที่ 5 แล้วถ้ามีใครเคยอ่านนะ 5555 วันนี้พูดเยอะจัง อยากทักทายคนอ่านบ้าง ขอบคุณมาก ๆ เลยน้าที่เข้ามาอ่าน เม้น เปนกำลังใจให้ ทั้งในนี้และในเพจเลยนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่บอกว่าจะมาวันที่2 พอดีออกปาร์ตี้วันเกิดเลยยาวมาถึงวันที่5 เลยค่าาา 55555 กราบขออภัย แล้วเจอกันตอนหน้าน้าา


ด้วยรักจากลำไส้ใหญ่

[cchompoo]

 

[Billie]

 

[warin]

 

[colorofthewind21]

กำลังใจดี หมีก็เลยคึก

[anntonies]

อ่านรวดเดียวยาวมาเลย กำลังคึก 5555
สนุกมากค่ะ ชอบที่คิวงอแง 
ที่จริงเป็นคนชอบแนวพระเอกอ่อนกว่าอยู่แล้ว เพราะมันกร๊าวใจ 
แล้วนักเขียนก็ทำออกมาได้กร๊าวใจจริงๆ ไม่ผิดหวังเลย
ส่วนพีทเป็นนายเอกที่ดีมากกกกกก 
ทำเอาเราอิมเมจถึงคนๆนึงได้ชัดเจนเลย 5555
ดูมีเหตุผล แต่แอบชอบตอนป่วย
อันนั้นงอแงยิ่งกว่าคิวล้านเท่า 
แถมตอนที่คนนึงงอแง อีกคนก็พึ่งพาได้เป็นอย่างดี
สองคนนี้คงจะรักๆกันมั่งแล้วแหละ
ตอนนี้มาลุ้นเพชรกับเอ็มดีกว่า ว่าจะรักยังไง
ข้ามเฟรนโซนกันเถอะนะะะะ 

[Snowermyhae]

พี่พีททำไมร้ายยยยย น่ารักด้วยยยยยยย 

[MayA@TK]

พี่พีทร้าย อะไรที่เป็นของเราจะช้าหรือเร็วยังไงก็เป็นของเรา แต่ถ้าไม่ใช่ก็ทำให้มาเป็นของเรา

 

[iceman555]

 

[meeoldly]

 

[aunszMT]

 อ่านแล้วจิ่งเขินนนนน คิวหลงพีทมากอะ พีทเปิดใจและลืมรักเก่าเร็วๆนะ