Just you and I [Bae & two] : วันเกิด (วันเละ)
(ทู)
ลานสนามหญ้าหน้าบ้านพี่เบ ผู้คนกำลังคึกคักได้ที่ นั่นเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของพี่เบครับ ผมก็มาช่วยตามหน้าที่แฟน ยังมีพวกเพื่อนๆ ของพี่เบ แล้วก็เพื่อนของผม ทุกคนดูตั้งใจจะมากิน มาร้องเพลง มาสนุกอย่างเดียว ผมไม่เห็นใครช่วยทำอะไร มีแต่ผมแล้วก็เจ้าของวันเกิดที่เดินทำนั่นทำนี่ ไอ้ทูเหนื่อย
อย่างตอนนี้ก็มีแค่ผมที่ปิ้งบาร์บีคิวให้พวกขี้เมากิน นี่ขนาดหัววันนะ ยังเริ่มเปิดขวดกันแล้ว
เหล่ตามองเจ้าของวันเกิดที่เดินร่อนไปทั่วบริเวณ ไม่ได้ช่วยงานผมนะ แต่ไล่ชนแก้วเพื่อนพี่น้องรอบวง ก่อนไปหยุดอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่มากันครบแก๊ง ชิ่งงานนี่หว่า ผมเหล่ตามองพี่แทมที่ดูจะดี๊ด๊ากว่าเพื่อน เห็นบอกว่าเครียดเพราะถูกสั่งให้เรียนปริญญาโทต่อ
“คลายเครียดโว้ย” พี่แทมตะโกนจนโดนพี่ซันเอามือปิดปาก คงกลัวถูกครกปลิวมาโดนหัว
“แหกปากหาพ่องมึงเหรอวะ เดี๋ยวก็โดนตำรวจจับหรอก” พี่ตินด่าเพื่อนแต่มือยังถือไมค์รอร้องเพลงที่ตัวเองเพิ่งเลือกไป ก็คาราโอเกะนั่นแหละครับ กลุ่มนี้ขาดเพลงไม่ได้หรอก
ไอ้อัธเดินมาช่วยผมปิ้งบาร์บีคิว แต่พอของที่มันปิ้งสุก มันก็เดินไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม สรุปคือมาปิ้งเองเพราะผมทำช้าไม่ทันใจ นี่เพื่อนเขาทำกันแบบนี้เหรอวะ
“ไอ้ม่านล่ะ” ไอ้กลอยเอาน้ำอัดลมสีส้มมาให้ผม มันยื่นมือมากลับของบนเตาหลังจากผมยกน้ำขึ้นดื่ม
“กูก็ยังไม่เห็น ลองโทรหามันสิ” ผมว่า ไอ้กลอยล้วงโทรศัพท์ออกมากำลังจะกดโทรออก เพื่อนตัวกวนของผมคนสุดท้ายก็เดินเข้ามาพร้อมกับคนที่ไอ้กลอยร้องตกใจดังลั่น
“ไอ้เชี่ยเม่น” ไม่ใช่แค่ไอ้กลอยที่ตกใจ ขนาดผมยังตกใจ เพราะยังจำถึงสถานการณ์อันร้อนระอุที่เคยเกิดที่คณะในวันเปิดงานมหาลัยได้ดี ตอนนั้นพี่โชเดินเข้ามาถามหาไอ้กลอยกับผม แต่แก๊งสามสหายเดินเข้ามาหาแล้วเปิดประเด็นโดยการขอจีบไอ้กลอยต่อหน้า ก็ดูลูกผู้ชายดีที่กล้าบอกตรงๆ แต่มันลืมนึกไปว่า มันไม่สมควรทำ อีกทั้งคนตรงหน้าพวกมันตอนนั้นคือพี่โช ผู้ชายที่ทั้งโหดและเหี้ยม (พี่เบบอก) ตอนมัธยมเลยกระทืบคนที่หาเรื่องจนเกือบตายคาเท้ามาแล้ว แต่จะทำตัวใจดี น่ารักเฉพาะกับไอ้กลอยเท่านั้น
“มันมาทำไมวะ” ผมหันไปถามไอ้คนหน้าตาตื่น เห็นไอ้กลอยรีบมองไปที่พี่โช ฝ่ายนั้นก็กำลังจ้องคนมาใหม่อยู่เหมือนกัน “กูว่ามึงไปประจำที่เถอะ เดี๋ยวมีมวยในงานวันเกิดแฟนกู” ผมสะกิดบอกเพื่อนที่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับ พอมันตั้งสติได้ก็รีบวิ่งไปหาแฟนมันทันที
โชคดีเพื่อนเกรียนเอ๋ย
ปาร์ตี้วันเกิดยังคงคึกคักไม่มีวี่แววจะเกิดสงครามอย่างที่กลัว ไอ้เม่นนั่งข้างไอ้ม่านชนิดที่ว่าแทบจะขึ้นไปนั่งเกยตักกันอยู่แล้ว แถมมันยังเฮฮาไปกับก๊วนพี่โชและพี่น้องของพี่เบ นี่มันไปสนิทกับพี่เขาขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“เสร็จยัง” พี่เบเดินมาหาผมที่ยืนหน้ามันอยู่หน้าเตา
“ใกล้แล้ว ไม่มีใครช่วยทูเลย” หน้างอจนโดนขำ ผมมองคนที่เดินกลับไปที่โต๊ะและกลับมาพร้อมกระดาษทิชชู่ มือขาวๆ ยื่นกระดาษมาเช็ดหน้าให้ผม
“หน้ามันคั้นน้ำมันพรายได้แล้ว” เช็ดไปว่าไป ผมก็ยิ้มอย่างเดียว “เอาทิ้งไว้นี่แหละ ใครอยากกินก็ปล่อยให้มาทำเอง”
“อืม” ไม่ปฏิเสธหรอกครับ ผมยืนปิ้งตั้งนานจนขาแข็งหมด
พี่เบจูงมือผมเข้าบ้านก่อนเพราะหน้ามันจนหมดหล่อแถมตัวยังเหม็นควันไปหมด เข้ามาด้านในก็เจอบรรดาผู้สูงวัยอย่างพ่อกับแม่ของผมแล้วก็ของพี่เบกำลังนั่งหัวเราะกันอยู่ พอผมกับพี่เบเดินเข้ามา พวกท่านแค่ปรายตามองแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร แม้ผมจะถูกจูงมือขึ้นชั้นสองก็เถอะ
เห็นบ่อยจนชินละมั้งครับ
“ไปไหนอ่ะ” ผมถามขณะถูกพาเข้าห้องนอน ผมเคยเข้ามาหลายครั้งแล้วครับ แต่เข้ามาเฉยๆ นะ ไม่ได้ทำอะไร
“อาบน้ำไง ตัวเหม็นขนาดนี้”
“แต่ผมไม่มีเสื้อเปลี่ยน”
“ใส่ของพี่ก่อน”
ผมยื่นมือรับเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนก่อนเดินเข้าห้องน้ำ อือฮือ ทั้งเสื้อทั้งหัวเหม็นไปหมด ใช้เวลาชำระร่างกายไม่นานก็ออกมายืนหัวเปียกอยู่ด้านนอก พี่เบนั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่หันมาเห็นก็ขมวดคิ้วทำหน้านิ่วเหมือนปวดท้อง
“ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้งวะ” แม้จะทำเสียงเข้มแต่ก็ลุกมาเช็ดผมให้
ชอบก็ตรงนี้แหละ
“ก็ผมจะให้พี่เช็ดให้ไง” ผมบอก พี่เบหัวเราะลั่นพร้อมขยี้หัวผมซะโยกจนหัวแทบจะหลุด “แม่ง นี่เช็ดหรือจะถอนหัวผมวะ” ตีแขนคนที่ใช้กำลังมากเกินไป พี่เบผลักหน้าผมซะหงายหลังจนลงไปนอนบนเตียง
“อย่าอ่อยพี่ให้มากนัก” พอได้ยินผมก็ยักคิ้วให้คนที่ยืนอยู่ปลายเตียงที่เท้าเอวมอง
“ใครอ่อย ไม่มี๊”
“เดี๋ยวเถอะ” โดนชี้หน้าแต่ผมไม่กลัวหรอก พี่เบก็แค่ขู่ “ไป พวกนั้นโทรจิกเป็นไก่แล้ว”
พวกเราสองคนลงไปด้านล่าง พ่อกับแม่ออกไปอยู่ด้านนอกกันหมดแล้ว คงเพราะแดดร่มเหมาะสำหรับการสังสรรค์ ส่วนคนอื่นๆ บอกเลยว่าหลุดโลกไปแล้ว ยิ่งพอผมออกมา พวกพี่แทมพากันโห่ร้อง ถามว่าอายมั้ย...
ตอบเลยว่า....ไม่
“แหม หนีขึ้นห้องไปสองคนตั้งนานสองนานนะ เห็นหัวแขกเหรื่อบ้างไอ้เจ้าของงานวันเกิด” พี่ตินพูดออกไมค์จนทุกคนโห่ร้องอีกรอบ
“อิจฉากูล่ะสิ ไอ้คนไร้คู่” พี่เบตอบกลับอย่างไม่แคร์อะไร แถมยังดึงผมมาหอมแก้มอีกฟอดใหญ่ (จะจูบก็เกรงใจพ่อกับแม่) พวกเพื่อนๆ พี่ๆ เลยพาแยกย้ายไม่มีใครสนใจผมอีก ไอ้ม่านถึงกับยกนิ้วโป้งให้ผม
ผมเดินมานั่งข้างไอ้กลอย มันรูดกินบาร์บีคิวที่เหลือแต่หมูเข้าปากจนแก้มตุ่ย มันเอาพวกพริกหยวก มะเขือเทศ สับปะรดให้พี่โชกินครับ ดูจากจานพี่เขามีแต่ของเหล่านั้นทั้งนั้น และผมคงมองมันนานไปมันเลยหันมายักคิ้วให้
“มึงทรมานพี่โชเกินไปหรือเปล่าวะ” ผมว่า ไอ้กลอยขมวดคิ้วหลังจากผมพูดจบ
“ทรมานอะไรวะ” มันพูดไปเคี้ยวไป
“ก็มึงเอาผักให้พี่เขากิน แต่มึงกินหมูเนี่ย”
“แล้วมันทรมานตรงไหน กูรักพี่โชจะตาย อุตส่าห์รับไขมันไว้ไม่อยากให้พี่เขาลงพุง แถมคอลเลสเตอรอลอีก มึงดู หมูติดมันขนาดนี้” ดูเพื่อนผมมันแถครับ
“สงสารพี่โชจริงๆ ที่ได้มึงเป็นเมีย”
“พี่เบก็น่าสงสารที่ได้มึงเหมือนกัน”
“กูมันทำไม”
“มึงมันเพี้ยนไง”
“โห มึงไม่เพี้ยนเลยไอ้ห่ากลอย”
เถียงกันพอหอมปากหอมคอ ผมก็ได้กินผักต่อจากไอ้กลอยนั่นแหละครับ เพราะพี่โชไปนั่งรวมกับเพื่อนๆ ตัวเองอีกโต๊ะ ผมว่า ผมรู้สึกบางอย่างที่มันผิดปกตินะ
“ไอ้กลอย มึงไม่ได้ทำอะไรไอ้ม่านใช่มั้ย” ผมถามออกไป วันนี้ไอ้ม่านไม่เฮฮาเหมือนก่อน แม้มันจะหัวเราะแต่มันนิ่งมากกว่าปกติ นิ่งซะจนเหมือนไม่ใช่เพื่อนผม
“กูทำอะไร มึงใส่ร้ายกูว่ะ” สายตาล่อกแล่กแบบนั้นชัวร์ครับ ไอ้กลอยต้องวางยาไอ้ม่านแน่ ผมว่ามันอาจคิดกำจัดเด็กปีหนึ่งอย่างไม่เม่นโดยโยนใส่ไอ้ม่าน แน่นอนผมว่าผมคิดถูก
“มึงทำอะไรไม่ถามเพื่อน อย่าเอาความสนุกของตัวเองทำร้ายเพื่อนสิวะ” พูดจริงจังจนไอ้กลอยวางของกินในมือ มันหันมาจ้องหน้าผมนิ่ง
“กูยอมรับว่าตอนแรกกูทำจริง แต่กูแค่พาไอ้ม่านไปให้รู้จัก แค่นั้น ต่อจากนั้นกูไม่รู้เรื่อง ทุกวันนี้กูยังไม่ได้เจอไอ้เม่นจนมาเจอที่งานนี้ไงไอ้ห่า” ไอ้กลอยทำหน้ามุ่ย “มึงพูดแบบนี้ออกมากูเสียใจ”
ผมจ้องหน้าเพื่อนที่ดวงตากลมของมันเริ่มมีน้ำใสๆ เอ่อขึ้นมา “อย่ามาดราม่าไอ้เชี่ยกลอย มุกนี้ใช้กับกูไม่ได้”
“ไอ้...” น้ำใสๆ นั่นหายวับไปเพียงแค่มันกระพริบตาลง ไอ้กลอยมันคว้าของกินที่วางขึ้นมากัดกินต่อ
นี่ละครับไอ้เกรียน รู้ไส้รู้พุงมันหมดทุกอย่าง อย่าหวังจะใช้มุกน่าสงสารแบบนี้กับผมหรือแม้แต่ไอ้อัธ ไอ้ม่านก็ด้วย แต่สำหรับพี่โช ผมว่าคงได้ผลชะงัด
“เอาละครับๆ พ่อแม่พี่น้องเพื่อนน้องลูกหลานเหลนโหลนโปรดสนใจคนหล่ออย่างกระผมสักหน่อย” พี่วันของผมได้ครองไมค์เพราะพี่แทมเป่ายิงฉุบแพ้ “วันนี้เป็นวันเกิดของน้องเขยของผม ดังนั้น เราเลยมีงานจัดฉลองเกิดขึ้น เราเลย...”
“มึงพูดเข้าเรื่องเลยไม่ต้องเกริ่น” พี่แอนตะโกนด่าครับ คู่นี้ด่ากันประจำ สักวันได้กันแน่
“ชนครับ” นี่คือประเด็นที่จะพูด แต่เกริ่นมาซะยาว สมแล้วที่โดนด่า
ทุกคนชูแก้วน้ำหลากหลายรสชาติขึ้น ส่วนใหญ่ก็เหล้าเบียร์ทั้งนั้น มีไอ้กลอยกลับเด็กๆ ที่เป็นน้ำอัดลม และเพลงที่พี่วันเลือกเป็นเพลงบอร์ดี้แสลม แต่ขึ้นแค่ประโยคแรกคอมก็ดับครับ ความสนุกกำลังจะปะทุ มอดดับทันทีจนคนเตรียมโยกโวยวาย
“เปลี่ยนๆ ไอ้เบเอาเครื่องใหม่มาเปลี่ยนด่วน” พี่วันตะโกนสั่งเสร็จเจ้าตัวก็เดินกลับมานั่งทั้งที่มือยังถือไมค์ไว้แน่น หวงกว่าเงิน เพราะถ้าเงินกับไมค์ตก พี่วันต้องหยิบไมค์เชื่อผมเถอะ
ทุกคนดื่มรอจนเปลี่ยนคอมเสร็จ ซึ่งคอมนี้เป็นของลุงพี่เบครับ ลุงบอกในเครื่องมีเพลงเยอะ ดังนั้นนักร้องและแดนซ์เซอร์ทุกคนเลยตกลงเลืก พอเสียบนั่นนี่จนเสร็จก็เปิด พี่ผมลุกไปเตรียมหาเพลงที่จะร้อง แต่พอเห็นชื่อเพลงทั้งหมดในเครื่องถึงกับนิ่ง
“มีแต่เพลงลูกทุ่งนะ” คุณลุงพูดกลั้วหัวเราะ ทำเอาคอเพลงวัยรุ่นถึงกับหมดอารมณ์สนุก
“โหยลุง ทำแบบนี้ได้ยังไง ไม่วัยรุ่นเลย” พี่แอนทำท่าสะบัดผมจนเรียกเสียงหัวเราะ ขาสั้นๆ เดินออกไปยืนข้างพี่วันแล้วแย่งไมค์มาครอง “จัดไปค่ะ”
อินโทรเพลงขึ้นมาพวกวัยรุ่นคอตกก็พากันเงยหน้าขึ้น ดวงตาหม่นแสงกลับมาลุกวาวอีกครั้ง ผมไม่ได้เว่อร์นะ นี่พูดจริง อย่างพี่แทมที่นั่งอยู่กับที่ก็เริ่มลุกขึ้นไปยืนด้านหลังพี่แอน ยังมีพี่ติน พี่วัน พี่จอม ทั้งหมดพร้อมเต้นแล้ว (แถมเมาจนได้ที่ด้วย)
“ขอเสียงคนที่ต้องขอใจเธอแลกเบอร์หน่อยค่า” เสียงใสตะโกนออกไมค์ ดูเหมือนคุณลุง (พ่อพี่แอน) จะชอบ เพราะลุกขึ้นปรบมือให้ลูกสาวแล้วชี้เข้าหาตัวเอง ขี้อวดว่ะ
ทั้งนักร้องและแดนซ์เซอร์พากันมองหน้าจอและเต้นตาม ทั้งขา ทั้งมือ แรกๆ ดูมั่วไปนิด พอกลางๆ เพลงท่าเริ่มได้ ผมหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง ยิ่งพี่จอมนี่อย่างพลิ้วครับ คู่แข่งกับพี่แอนได้เลย โดยเฉพาะท่อนฮุก ทุกคนพร้อมใจกันยกอกสลับไปมาตามต้นฉบับ
“ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก หัวใจ ลงทะเบียนฝากไว้ตัวเอากลับไปใจให้เก็บรักษา ยอมจำนนเธอแล้ววันนี้แค่แรก เห็นหน้า ฝากไว้กับฉันนะหัวใจของเธอ แลกเบอร์โทร โอ๊ะ โอ๊ะ โอย” ท่าทุกคนเป๊ะมาก เหมือนเดินออกจากเอ็มวีมาเต้นตรงหน้า ยิ่งความแรงในการใส่ท่าเต้นยิ่งนำหน้าแดนซ์เซอร์ตัวจริงในจอไปแล้ว
“เชี่ย นี่จ้างเต้นไปเท่าไหร่ว่ะเนี่ย” พี่อาร์หัวเราะจนลืมยกแก้วขึ้นดื่ม
“ฮากว่านี้ไม่มีอีกแล้ว” ไอ้กลอยลงไปนั่งหัวเราะที่พื้น พี่โชพยายามดึงให้มันลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ดีๆ “พี่ออกไปเต้นบ้างสิ” พี่โชรีบส่ายหน้าทันที ถ้าพี่โชไปเต้น ไอ้ทูจะยอมกราบเท้าเลยเอ้า
“ไอ้ม่าน ไม่ออกไปเหรอวะ” ผมถามเพื่อนตัวป่วนในก๊วนอีกคน มันโยกไปด้วยแต่พอได้ยินผมถามมันก็พยักหน้าแล้วลุกออกไป คงรอให้มีคนชวนล่ะสิ เพื่อนผมวิ่งออกไปร่วมวงเต้น มีสายตาคู่หนึ่งมองตามไปติดๆ
หรือจะเป็นแบบที่ไอ้กลอยว่า มันไม่ได้ยุ่งเกี่ยวแล้วจริงๆ
“เอาล่ะค่ะๆ มีแดนซ์เซอร์มาเพิ่มอีกหนึ่งแล้ว ใครอยากเต้นเชิญได้ค่า เพราะเพลงต่อไปนี้ ใครมีผัวไม่ดี เชิญเอาไปเทิร์นใหม่ค่า” พี่แอนพูดออกไปพร้อมส่ายสะโพกไปตามจังหวะเพลง
เอาผัวไปเทิร์นได้ที่ไหนวะ
เพลงสำเนียงอีสานที่คนร้องแทบจะดำน้ำเนื้อมัน อาศัยจังหวะสนุกกับท่าเต้นที่กินขาดก็เรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี
“เอาผัวไปเทิร์น เอาผัวไปเทิร์น เอาผัวไปเทิร์นสิเอาผัวไปเทิร์น” ยอมรับว่าเพิ่งเคยฟัง พี่แอนร้องได้ทุกเพลง สงสัยจะได้ฟังบ่อย และคงไม่ได้ฟังอย่างเดียว คงฝึกเต้นตามไปด้วย เพราะเต้นเหมือนทุกท่าจริงๆ รองมาก็พี่จอมที่ก็อบได้ทุกท่าส่วนพี่ซันก็นั่งหัวเราะแฟนตัวเองลูกเดียว
“ผัวใครไม่ดี แต่หน้าตาดีและรวย เชิญเอามาฝากได้ค่า คนสวยรับ” พูดจบ พี่แอนก็ได้เสียงโห่ คนแรกก็พี่วันนั่นแหละครับที่โห่ เลยโดนขาสั้นๆ เตะไปทีหนึ่ง
“เหนื่อยเหี้ยๆ” กลุ่มนักเต้นพากันกลับมานั่งหอบแฮ่กที่โต๊ะหลังจากพักยก ไอ้กลอยกับผมรีบยื่นน้ำให้ พี่เบเอาแต่หัวเราะเพื่อนตัวเองเลยโดนน้ำแข็งในปากพี่แทมพ่นใส่หน้า
“ไอ้เชี่ยแทมแม่ง”
“เออ ทำไม”
สองเพื่อนรักทะเลาะกันไปมาแต่พออินโทรเพลงใหม่ขึ้น ขาแดนซ์ก็ลุกไปอีกรอบ คราวนี้พี่แทมลากพี่เบออกไปด้วย พร้อมจะตึ้งๆ แล้ว
“มาลมพัดตึ้งกันค่า ไปโลด”
อย่าถามว่าได้กินอะไรหรือเปล่า เพราะตอนนี้ทุกคนพากันหัวเราะจนลืมกินทุกอย่าง ทั้งอาหารและน้ำ ขนาดที่ว่า พ่อพี่เบหายใจเกือบไม่ทันเพราะขำคนที่เต้นแข่งกัน
“ไอ้เชี่ยกลอย มึงออกไปสิ” ใช้ขาเขี่ยเพื่อนตัวเองที่มันเอาแต่หัวเราะ
“กูต้องคีพลุคเว้ย ต้องดูดี” อันนี้ฮากว่าพวกที่เต้นอีก การคีพลุคมันคืออ้าปากหัวเราะจนเห็นลิ้นไก่ “พี่โชไม่ออกไปเหรอครับ” ใช่ว่าไม่กล้าถาม แม้จะทำใจมากสักหน่อยก็เถอะ
“ปล่อยพวกมันเถอะ” พี่โชว่า
ผมละความสนใจคู่หวานที่ไอ้กลอยออเซาะพี่โชให้กินพริกหยวกให้ ขนาดมันหัวเราะมันยังจะกิน ถ้ามันติดคอขึ้นมาจะสมน้ำหน้าให้ดู แล้วพวกพี่เบกลับมานั่งครับ แต่ละคนดูเหนื่อยเหมือนไปวิ่งมาสักสิบกิโลเมตร
“ไอ้เชี่ยจอมมึงเอวดีเหี้ยๆ” พี่ตินพูดไปหอบไป
“ไม่งั้นไอ้ซันจะหลงเหรอวะ ปากก็หมา มือก็หนัก เชี่ย” พี่เบหาเรื่องใส่ตัวจนโดนพี่จอมวิ่งไล่เตะรอบบ้าน “ไอ้เหี้ยจอม กูเจ้าของวันเกิด”
“กูจะทำให้มึงตายวันเกิดด้วยไอ้เชี่ยเบ”
“ไอ้ซัน เก็บเมียมึงด่วน ไอ้เหี้ย”
พี่จอมตามจริงแล้วทำจริงครับ เตะขนาดที่พี่เบลงไปนอนกับพื้น ผมรีบวิ่งเข้าไปดูคนที่นอนนิ่ง พี่เบทำหน้าบิดเบี้ยวเพราะจุก ก็โดนถีบท้องอย่างจังขนาดนี้ แต่จะโทษพี่จอมก็ไม่ได้ ในเมื่อคนของผมหาเรื่องเอง
“เหนื่อย” พี่จอมเดินสะบัดตูดกลับไปนั่งข้างพี่ซันตามเดิมแล้วบ่น
ส่วนพี่เบของผมก็ยังนอนจุกอยู่กับพื้น มีเสียงร้องเพลงของพี่วันขับกล่อมจนอยากจะนอนหลับ ไม่ใช่แล้ว พี่วันร้องเพลงลูกทุ่งได้โคตรเพี้ยน
“พี่ลุกเหอะ ทูปวดหู” บอกตอนยกมือขึ้นปิด คือพี่เบล้มข้างลำโพง แล้วเสียงร้องมันหอนมากจนแก้วหูสะเทือน
กว่าจะผ่านเพลงลูกทุ่งมาได้ ต้องทนฟังคนร้องที่ทั้งเพี้ยน ทั้งมั่วเนื้อ ขนาดมีเนื้อร้องให้ดูยังมั่วเลยคิดดู จนสุดท้าย พี่โชทนดูไม่ได้ก็ลุกไปดูคอมที่เสียให้จนมันใช้การได้ นี่พี่ท่านจะเทพไปไหน แต่ถ้าจะให้ดี น่าจะออกมาซ่อมตั้งแต่แรก
“ไอ้โชแม่งโชว์พาวว่ะสัด” พี่เบเริ่มแขวะ ผมมองแฟนตัวเองนิ่ง ก็ไปว่าให้เขา ในเมื่อตัวเองทำแบบเขาไม่ได้ ขี้อิจฉาแน่
“พอดีกูเก่ง” พี่โชยักไหล่
“เออ ไอ้คนเก่ง ไอ้คนดี ไอ้คนมีเมียเกรียน” แม้จะโดนพาดพิง แต่ไอ้กลอยก็ยังนั่งหัวเราะให้กับคำชมหรือด่าของพี่เบ
“ถึงเมียกูจะเกรียนแต่กูก็รักของกู” ผมกระพริบปริบๆ เมื่อพี่โชโชว์ความหวานที่นานๆ จะเห็นโจ่งแจ้งขนาดนี้ ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยหรอกครับ แค่ก้มหน้าลงมาจุ๊บปากไอ้กลอยก็แค่นั้น ส่วนไอ้กลอยมันไม่ได้เตรียมตัวแถมปากยังมันเยิ้มเพราะกินบาร์บีคิวอีก
“บอกว่าห้ามเรียกเมียนอกห้องไงเล่า” ไอ้กลอยมันตีแขนพี่โชดังป๊าบจนแขนแดงหมด พวกพี่เบ พี่แทมก็โห่ร้องอย่างกับวัวจะออกลูก
“ครับๆ”
“กูไม่เคยคิดเลยว่าไอ้โชจะกลัวเมีย เมื่อก่อนมันข่มได้ทุกคน วันนี้กรรมตามสนองถูกเมียข่มเฉย”
“มึงพูดถูกใจกูมากไอ้แทม ชนๆ” พี่ตินยื่นแก้วเหล้าที่ชงใหม่ให้เพื่อน ทั้งคู่พากันยกดื่ม “ว่ามึงเถอะไอ้เบ คู่มึงไปถึงไหนต่อไหนแล้ววะ”
“ถามทำเหี้ยอะไรของมึงไอ้ติน” พี่แทมแหวเพื่อนตัวเองครับ ก่อนยื่นแขนมาโอบไหล่พี่เบเอาไว้ “อย่างไอ้เบมันป๊อดจะตาย ปลายนิ้วเคยได้สัมผัสหรือยังเถอะ”
ขำซะให้พอ
ที่จริงเรื่องบนเตียง ผมก็ไม่ได้อะไรมากมาย ก็คนมันพร้อมเสมอ แต่แค่กับคนที่ผมรักนะ คนอื่นแค่ขาอ่อนผมก็ไม่ได้เห็น อ่อ ยกเว้นพวกไอ้กลอยที่เคยอาบน้ำด้วยกัน
“ไอ้สัด กูให้เกียรติเว้ย” พี่เบเถียงเพื่อนตัวเอง
“ให้เกียรติหรือป๊อดวะ มึงดูเทพโช กับเทพซันเป็นตัวอย่าง ได้ปุ๊บ กลัวเมียปั๊บ” ผมว่าพี่ตินคงยังไม่รู้ชะตาตัวเองเมื่อมีพี่จอมยืนอยู่ด้านหลังและถีบจนหน้าชนกับขอบโต๊ะอย่างจังจนพูดไม่ออก
สมน้ำหน้า
“กูไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น” พี่จอมว่า และคงเป็นแบบนั้นเมื่อพี่ซันกวักมือเรียกพี่จอมให้กลับไปนั่ง ก็ดูเชื่อฟังพี่ซันดีออก
“ไม่น่ากลัวน้อยน่ะสิ” พี่ตินยังไม่เข็ดเลยโดนข้าวเกรียบกุ้งปาหัวแต่มันเบาไปไม่ถึง ขนมนั่นเลยหล่นแปะบนหัวไอ้กลอย
ทุกคนจ้องมองคนที่ไม่รู้เรื่องราวว่ามีอะไรอยู่บนหัว ไอ้กลอยมันทำหน้าลอยไปลอยมากินถั่วทอด จนมันคงรู้สึกว่าทุกคนกำลังจ้องอยู่มันเลยเอียงคอมองอย่างสงสัย
“มองอะไรกันเหรอ”
“หัวมึง” พี่จอมชี้
“หัวผม?” ไอ้กลอยมันยกมือจับหัวตัวเอง มือมันจับโดนข้าวเกรียบกุ้งพอดี คนปกติมันต้องปัดทิ้ง แต่ไอ้กลอยมันเอามากินครับ พี่โชถึงกับส่ายหน้าท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ
“เมียกู”
“มันไม่ได้เกรียนธรรมดานะ มันซกมกด้วยพี่” ไอ้อัธพูดแทรกเข้ามา
“เงียบไปเลยไอ้อัธ”
“เอ้าว่ากู”
ไอ้กลอยกับไอ้อัธมันทะเลาะกันบ่อยจนเบื่อ แต่ก่อนที่จะนอกเรื่องไปมากกว่านี้ และเวลาจะดึกไปมากกว่านี้ พี่อาร์เลยคว้าไมค์ไปประกาศจะเป่าเค้ก พูดแค่นั้นหลานๆ ของพี่เบก็รีบวิ่งวุ่นหลังจากหายไปนั่งดูทีวีในบ้าน
ผมเดินเข้าไปเอาเค้กในตู้เย็นโดยมีเจ้าของงานเข้ามาด้วย
“พี่เดินเข้ามาทำไม”
“ก็มาช่วยทูไง”
“ทูยกได้ ไม่ได้หนัก”
ถึงจะพูดอย่างนั้น พี่เบก็เป็นคนถือเค้กของตัวเองออกไป พี่ซันยืนถือเทียนรออยู่ พอเค้กไปถึงก็ปักเทียนจุดไฟให้ พอไฟในงานถูกหรี่ลง เจ้าของงานก็หลับตาอธิฐานขอพร เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เจอกับสายตาเว้าวอนของเด็กๆ ที่อยากจะเป่าเทียน พี่เบขำก่อนจะย่อตัวคุกเข่าเพื่อให้หลานตัวเองได้เป่าแทน
“น้องใบบัวของให้อาเบมีความสุขนะคะ” หลานสาวโตสุดในกลุ่มอวยพรพร้อมหอมแก้มฟอดใหญ่จนเจ้าของวันเกิดยิ้มแป้น
“ขอบคุณครับ”
นี่แหละครับคนที่ผมชอบ พี่เบดูกวนไปบ้าง แต่พออยู่กับเด็ก ผู้ใหญ่และสัตว์ มักจะเป็นคนอ่อนโยนเสมอ แววตาที่ผมชอบมอง ผมก็ไม่ได้หวงเก็บไว้ดูคนเดียว ผมอยากแบ่งปันความสุขให้ทุกคนเพราะยังไงซะ พี่เบก็เป็นของผมอยู่แล้ว จะดูเมื่อไหร่ก็ได้
พอเทียนเป่าดับหมด ไฟก็เปิดขึ้นมาอีกรอบ ไอ้กลอยรีบดึงเทียนหนึ่งเล่มออกเพราะรู้ว่าพี่เบกำลังจะเละ...เละมากที่สุด ผมรีบวิ่งหนีเมื่อถูกคนหน้าเละเค้กวิ่งไล่ พี่แทมโดนเอาเค้กปาใส่หน้าก้อนใหญ่ ส่วนคนอื่นๆ ก็โดนคนละนิดละหน่อย มีคนหนึ่งที่ขาวสะอาดนั่นคือผมเอง
“ทูครับ” พี่เบเดินมายิ้มให้ผมหลังจากแก้แค้นเพื่อน พี่ น้องสำเร็จ
“ครับ” ขานตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อมีก้อนหอมๆ โป๊ะเข้าเต็มหน้า แม่ง หน้าผม “ไอ้พี่เบ มึง” แค้นสิครับ เค้กไม่ต้องกินมันแล้ว
วันเกิดกับสงครามเค้กเริ่มต้น ณ.บัดนี้
อ่อ ส่วนเด็กๆ ยังมีเค้กสำรองไว้ในตู้เย็นครับ เพราะก้อนที่เป่าคงกินไม่ได้แล้ว มันเละจนไม่รู้ว่ามันเคยเป็นเค้กมาก่อน แถมหน้าทุกคนยังเปื้อนเค้กไปหมด พี่โชถูกไอ้กลอยโป๊ะเข้าเต็มหน้า ความเงียบปกคลุมเหลือเพียงไอเย็นที่แผ่ออกมา ผมไม่รู้ว่ามันจะถูกพี่โชทำโทษยังไง แต่ที่รู้ๆ ต้องอวยพรให้เพื่อนผมโชคดี
ผมว่า วันเกิดคงพอแค่นี้ก่อน เพราะมันกำลังกลายเป็นสงครามไปแล้ว ยิ่งพี่วันร้องเพลงปีใหม่อีก สรุป นี่มันวันเกิดหรือวันปีใหม่วะ เริ่มสับสน
แต่เค้กฝีมือไอ้กลอยอร่อยมาก
“พี่เบ”
“ครับ”
“สุดสัปดาห์นี้ว่างมั้ย ไปเที่ยวกัน”
“อยากไปเที่ยวที่ไหนล่ะ”
“ไปทะเลมั้ย”
“ทูอยากไปเหรอครับ”
“อืม อยากไป”
“ไปได้แต่ห้ามยั่วพี่นะแบบคราวที่แล้วนะ กางเกงว่ายน้ำกับเสื้อกล้ามขาวก็ไม่เอา เดี๋ยวตบะแตก”
“ก็ให้มันแตกไปเลยไง”
“อย่าทำตา ทำหน้าแบบนั้นได้ป่ะ เดี๋ยวจับจูบซะนี่” พี่เบชอบขู่แต่ไม่ทำอะไร ผมเลยจัดการเอง ดึงหน้าพี่เบมาจูบซะเลย ตอนแรกคนที่โดนดึงลงมาดูตกใจแต่สุดท้ายจูบนั้นก็แทบทำให้ผมหายใจไม่ออก “ไปทะเลพรุ่งนี้เลยดีกว่า พี่ยังไม่ได้ของขวัญจากทูเลย” แววตาพราวพร้อมมือลูบบั้นท้ายผมไปมา
“จัดไป”
.............................................
นานๆ คู่นี้จะออกสื่อ ฝากพี่เบน้องทูด้วยนะคะ
หัวข้อ: Just you and I เพราะนายคือของฉัน [ตอนพิเศษ ฮาโลวีนที่ไม่น่าจดจำ][P.43][31/10/61] (อ่าน 628878 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก