Just you and I : 22
กลับมาจากเชียงใหม่ผมก็ถูกคนบ้าอำนาจบังคับให้ย้ายออกจากหอพักเดิม บังคับไม่พอยังไปคืนห้องให้ผมโดยที่ไม่บอกสักคำ แถมไม่ได้เงินประกันคืนเพราะไม่ได้แจ้งล่วงหน้า ตั้งสี่พันบาท โคตรเสียดาย นี่ผมต้องกินบะหมี่ทั้งเดือนหรือเปล่าเนี่ย สี่พันของผม
ผมใช้หางตาเหล่คนที่กำลังชี้นิ้วสั่งให้คนมาย้ายข้าวของเครื่องใช้ออกไปจากห้อง นี่ห้องของผมนะครับ ถ้าไม่ให้ผมอยู่นี่แล้วจะให้ผมไปอยู่ที่ไหน ถึงจะเถียงไปก็พาลทะเลาะกันเปล่าๆ อยากทำอะไรก็ทำ เอาตามที่สบายใจ
“ทำหน้าบึ้งทำไม โกรธพี่เหรอ” พี่โชเลิกสนใจความวุ่นวายตรงหน้ามามองหน้าผม
“พี่เล่นมัดมือชกแบบนี้แล้วผมจะโกรธได้ไง ขนออกไปซะหมด แล้วแบบนี้ผมจะไปนอนที่ไหนเล่า” มองถุงเสื้อผ้าเน่าๆ ของตัวเองถูกยกออกไปเป็นถุงสุดท้าย
“ไปอยู่กับพี่ ก็นอนกับพี่นั่นแหละ” ไม่ต้องมายิ้มโชว์ฟันขาวเลยนะ ผมหน้ามุ้ยมองคนอารมณ์ดีตรงหน้าอย่างเคือง “หรือไม่อยากไปอยู่กับพี่” แน๊ะ จะงอนอีก คนแก่นี่อารมณ์แปรปรวนจริง
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย” ผมรีบกอดเอวคนที่ยืนกอดอกที่พูดเหมือนน้อยใจ “ผมแค่รู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไง เมียก็ต้องไปอยู่กับผะ...” ผมรีบตะครุบปากพี่โชก่อนจะหลุดคำบางคำออกมาเพราะพนักงานขนของเข้ามาพอดี เกือบไปแล้ว แต่ถึงจะไม่พูด การที่ผมปิดปากพี่โชอยู่แบบนี้ แล้วยิ่งมือของคนโดนปิดปากรัดเอวผมขนาดนี้ ผมว่า น่าจะให้พูดเลยคงจะดีซะกว่า ส่วนพี่พนักงานขนของได้แต่หัวเราะแห้ง ทำหน้าเสียเหมือนเข้ามาขัดจังหวะ
“ขอโทษนะครับ ของหมดแล้วให้ไปส่งตามแผนที่เลยหรือเปล่าครับ” พนักงานขนของถาม พี่โชก็พยักหน้าตอบทันที
พอคนนอกออกไป คนตัวใหญ่กว่าก็ดึงมือผมออก “เจอดีแน่” คำขู่มาพร้อมๆ กับการก้มมาจุ๊บเบาๆ ที่ปาก “มัดจำไว้ก่อน คืนนี้ค่อยเคลียร์” พูดจบก็หัวเราะร่วนแล้วเดินตามพนักงานขนของออกไป
นี่ใช่พี่โชที่ผมเคยรู้จักหรือเปล่าวะเนี่ย คนดุๆ โหดๆ โฉดๆ นั่นหายไปไหนแล้ว
โหมดหวานจนเลี่ยนแบบนี้ไอ้กลอยยังไม่คุ้น!!!
ผมมองห้องที่อาศัยซุกหัวนอนมาสองปีกว่าอย่างอาลัยอาวรณ์ ห้องนี้ผมผ่านอะไรมาเยอะ ทั้งท่อน้ำรั่ว ฝ้าเพดานพัง ห้องน้ำตัน ไอ้กลอยผ่านความลำบากกับห้องนี้มาเยอะ ไม่เคยคิดว่าจะต้องจากมันไปเลย แอบทำใจลำบาก ยิ่งระเบียงเล็กๆ ด้านนอกนั่นเคยทำให้ผมเกือบกลายเป็นโรคจิตถ้ำมองเพราะตึกข้างๆ ดันมีสาวแก้ผ้าริมหน้าต่างแล้วหันมาเจอไอ้กลอยยืนหน้ามึนอยู่ แม่คุณรีบโทรแจ้งตำรวจให้มาจับผมเลยอ่ะ ก่อนจะถูกใส่กุญแจมือ ผู้หญิงคนนั้นเดินมาโวยวายพอเห็นหน้าผมเธอก็ตกใจและบอกคนที่ถ้ำมองไม่ใช่ผม คุณตำรวจก็งง ผมก็งง สุดท้ายโรคจิตที่เธอว่าก็คือลุงแก่ๆ ห้องข้างล่างที่กำลังใช้กล้องส่องหาสาวๆ ผมเกือบเป็นแพะได้กินข้าวแดงฟรีอยู่ในคุก
ลาก่อนห้องที่รักของไอ้กลอย
วันนี้พี่โชดูอารมณ์ดีผิดปกติ เหมือนคนกินยาไม่เขย่าขวด หรือว่าจะกินสตอเบอรี่มากไปทำให้สมองเพี้ยน แต่ก็ไม่น่าจะเกี่ยว ขนาดผมกินจนหมดกล่องสมองผมยังได้เท่านี้ คือยังฉลาดมากอยู่ดี
“พี่โช” ผมลองเรียกคนที่จัดของนู้นนี่ของผมให้เข้าที่ เสื้อผ้าผมถูกพี่โชพับซะสวยแล้วเรียงไว้ที่ว่างข้างๆ เสื้อของตัวเองในตู้
“ครับ” เสียงตอบรับแต่ตายังมองเสื้อยืดเน่าๆ ในมือ
“พี่อารมณ์ดีอะไรบอกหน่อยสิ” ถามโง่ๆ เลย คือจะยิ้มตามแต่ไม่รู้ว่าจะยิ้มให้กับอะไร
พี่โชหัวเราะก่อนกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งบนเตียงข้างๆ พอผมไปนั่งพี่เขาก็ยื่นหน้ามากระซิบเบาๆ แต่ทำให้ผมหน้าแดง
“จะมีเมียมานอนกอดทุกวันมันก็ต้องอารมณ์ดีสิ จริงมั้ยครับ”
ผมลุกหนีแทบไม่ทัน คนที่อารมณ์ดีก็เอาแต่ยิ้มจนผมเริ่มกลัว
“ผมไม่เคยคิดเลยว่าพี่จะโคตรหื่น”
“ถ้าไม่ใช่กับเมีย พี่ก็ไม่หื่นหรอก” พูดไม่พอยังมีขยิบตาให้อีก
ว้าก พี่โชบ้าไปแล้ว ผมจะทำยังไงกับพี่แกดี เอามือข่วนหน้าดีมั้ย แต่ไม่ดีหรอก เดี๋ยวโดนทำโทษมันจะไม่ดีกับตัวผมเอง
ผมเลี่ยงเดินออกจากห้องนอนของพี่โชสายหื่นเพื่อมาหาอะไรกิน ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงเต็มที ตั้งแต่เช้าก็มัวแต่ยุ่งกับการจัดของใช้ของผม ข้าวเช้าที่กินไปก็ย่อยหายไปแล้ว
จะทำอะไรกินดีหว่า
ในตู้เย็นมีผักเริ่มไม่ค่อยจะสดเพราะซื้อไว้นาน แต่ผมก็เลือกหยิบแตงกวา มะเขือเทศ หมู และหัวหอมออกมา ข้าวผัดหมูน่าจะง่ายสุด ผมเดินเอาข้าวไปหุงใส่ในหม้อ แล้วหันมาปลอกเปลือกหัวหอมและหั่นหมูกับมะเขือเทศ เดินทำนั่นทำนี่ข้าวก็สุก ผมเปิดฝาทิ้งไว้ให้ข้าวเซ็ทตัว และเริ่มตั้งกระทะ ใส่น้ำมันพอเริ่มร้อนก็เอากระเทียมลงไปเจียวให้หอม เอาหมูลงไปผัดจนหมูสุกก็ตอกไข่ใส่ และโปรยหัวหอมนิดๆ ระหว่างทำพี่โชก็เดินออกมาดูหลายรอบ คงจะหิวเหมือนผม
พอของในกระทะเริ่มได้ที่ผมก็ขดข้าวมาใส่ ผัดๆ คนๆ ปรุงรส พอถึงตรงนี้พี่โชเดินมายืนดูข้างๆ ผมเลยเอาช้อนตักข้าวผัดให้พี่โชชิม ระหว่างที่พี่เขาเคี้ยวผมก็ลุ้นจนหัวใจจะวาย
“อร่อยป่ะ” รู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าลุ้นหวยรางวัลที่หนึ่งอีก
“อืม” พี่โชทำหน้านึกจนผมเริ่มใจแป้ว
“ไม่อร่อยเหรอ” หน้าเสียไปแล้วผม ทำเยอะขนาดนี้ถ้าเอาไปทิ้งก็โคตรเสียดาย เอาใส่กล่องเก็บไปให้หมาแม่ลูกที่คณะดีกว่า “งั้นผมเอาไปให้แม่สีครีมกับลูกๆ มันกินดีกว่า”
“อร่อยที่สุดต่างหาก” พี่โชยื่นมือมาหยิกแก้มผมจนยืดเหมือนโยโย่
“นิสัยไม่ดีว่ะ แกล้งผมอ่ะ” ค้อนไปหนึ่งวงก่อนปิดแก๊สแล้วตักใส่จาน
“งอนพี่เหรอ โอ๋ๆ พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่เลยน้า” ผมเคยบอกแล้วว่าไม่ชินกับพี่โชแบบนี้เลย เพราะทำให้ผมกลายเป็นผู้ชายขี้อาย ยิ่งตอนนี้มากอดผมจากด้านหลังเอาหน้าถูไถกับไหล่ผมอีก พี่คือคนที่เคยลากคอผมวันนั้นหรือเปล่าวะ
“พี่โช” ใช้เสียงสูงเรียกเพื่อให้หยุด “ไปปลอกแตงกวาเลยถึงจะหายงอน” ไม่ได้งอนแต่อยากใช้มากกว่า
“ครับผม” พี่โชยื่นหน้ามาหอมแก้มพร้อมยื่นมือหยิบกะละมังแตงกวาไปด้วย
รู้สึกใช้งานง่ายจริงๆ ผมเริ่มชอบละ ฮ่าๆ
เมื่อแตงกวาถูกหั่นเป็นชิ้นสวยงาม ผมก็ยกข้าวผัดไปวาง แล้วเราก็เริ่มลงมือจัดการ ความหิวโหยทำให้รู้สึกว่า มื้อนี้มันโคตรจะอร่อย...
ถ้าไม่มีประโยคของพี่โชประโยคนี้นะ
“กลอยทำอาหารแบบนี้พี่ซื้อผ้ากันเปื้อนน่ารักๆ มาให้ดีกว่า”
“คิดอะไรแปลกๆ อีกแล้วใช่มั้ย” ดักทางไว้เลยครับ ไอ้สายตาโคตรเจ้าเล่ห์มันดูไม่น่าไว้วางใจเท่าไหร่
“ก็แค่...” ดวงตาคมเป็นประกายจนผมเริ่มเสียวสันหลัง “คิดว่าถ้าใส่แต่ผ้ากันเปื้อนจะเซ็กซี่ขนาดไหน”
ข้าวผัดในจานแทบจะบิน พี่เอาส่วนไหนมาคิดว่าผมจะเซ็กซี่วะ นมก็ไม่มี ก้นก็แบน ส่วนเว้าส่วนโค้งก็ไม่มี แล้วเอาอะไรมาคิด
“หมดกันพี่โชที่ผมเคยรู้จัก” ผมส่ายหน้าพูดปลงตกให้กับคนตรงหน้า พี่โชก็เอาแต่หัวเราะ มือตักข้าวผัดเข้าปากคำ ทำตาหวานให้ผมที บ้าไปแล้ว
ระหว่างกำลังจะเลี่ยนหรือเขิน เสียงเรียกหน้าห้องก็ดังขึ้น พี่โชที่ยิ้มกว้างหุบลงทันที ใบหน้าที่ชวนฝันกลับมานิ่ง ยิ่งคนที่มากดเรียกรัวๆ เจ้าของห้องยิ่งอารมณ์เสีย พี่โชทำหน้าบึ้งลุกไปเปิด
พายุอารมณ์ของคุณชายโชจะพัดโหมแล้วครับ
“ทะแด~ สวัสดีตอนเที่ยงเพื่อนโชสุดหล่อ” เสียงพี่แทมดี๊ด๊าสุดพลัง ในมือมีถุงมากมายมหาศาล แต่ผมว่า พี่แกคงลืมมองหน้าคนที่เปิดประตูอยู่ ตอนนี้หน้าพี่โชโคตรไม่รับแขก “ว่าไงเมียเพื่อน” พี่แทมเดินผ่านพี่โชเข้ามาแบบไม่สังเกตนั่นแหละครับ ด้านหลังยังมีขบวนเพื่อนครบแก๊งรวมถึงเพื่อนผมด้วย
“พวกมึงมาทำเหี้ยอะไรห้องกูวะ” เสียงปิดประตูบ่งบอกอารมณ์เจ้าของอย่างดีครับ ไอ้ทูแม่งสะดุ้งจนเกาะแขนไอ้ม่านเลย
“เอ้า ก็มึงบอกจะพาเมียเข้าห้อง พวกกูก็มาฉลองไง” พี่ตินว่า มือก็วางถุงที่มีขวดราคาแพงบนโต๊ะ แต่ผมไม่สนใจเท่าพี่จอมครับ
“หอมว่ะ” นั่นแหละครับ พี่จอมเดินไปเปิดดูกระทะที่มีข้าวผัดเหลืออยู่ “อร่อยด้วย” ตักชิมด้วย
“ไอ้เหี้ยจอม มึงถอยออกมาเลย” พี่โชเดินปรี่เข้าไปคว้าคอเสื้อเพื่อนตัวเองให้ห่างจากเตา
“ทำอะไรของมึงวะ กูจะกินข้าวผัด”
“นั่นข้าวผัดของกู”
“กูเพื่อนมึงนะ”
“นั่นเมียกูทำ”
“มึงเอายาเสน่ห์ให้มันแดกใช่มั้ยไอ้กลอย” พอเถียงพี่โชไม่ได้ก็มาเล่นผมซะงั้น
“ยาอะไรพี่ มั่วแล้ว”
“ไอ้จอมๆ มึงมาแดกส้มตำดีกว่ามา ปล่อยให้ไอ้โชมันชื่นชมฝีมือเมียมันซะให้พอ” พี่แทมกวักมือเรียกเพื่อนตัวเอง
ผมมองพี่โชกับพี่จอมยืนจ้องกันแล้วเหมือนเคยเห็นแบบนี้มาก่อน อ่า ตอนแย่งไข่เจียวเมื่อตอนนั้น
“พี่โช พี่อิ่มแล้วก็ให้พี่จอมกินดิ่ ถ้าพี่อยากกินเดี๋ยวผมทำให้ใหม่” ผมกระตุกแขนเสื้อพี่โชที่จ้องหน้าเพื่อนอย่างไม่ลดละ หวงข้าวผัดก็มีวุ้ย
พอได้ยินที่ผมบอก พี่โชก็ตวัดสายตามามองจนผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้พี่จอม ผมช่วยได้แค่นี้ว่ะ พี่ไปกินส้มตำที่ซื้อมาเถอะ
“เออๆ กูไม่แดกก็ได้ข้าวผัดเนี่ย หวงอย่างกับมันเป็นทอง” พี่จอมยอมยกธงขาวเดินไปหาพี่แทมที่เริ่มจกข้าวเหนียวส้มตำกับกลุ่มเพื่อน
พอพี่จอมเดินไปพี่โชก็นั่งกินข้าวผัดตัวเองต่อ แต่หน้าหล่อๆ ติดบึ้งตึงไม่เหมือนช่วงเช้า
“พี่โชโกรธผมเหรอ” จะหาว่าผมเข้าข้างพี่จอมหรือเปล่าวะ
“เปล่า” ปฏิเสธเรียบๆ แต่ดูก็รู้ว่าใช่
“ผมแค่ไม่อยากให้พี่กับเพื่อนทะเลาะกัน ข้าวผัดจะผัดอีกเมื่อไหร่ก็ได้” พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ อย่างน้อยก็ทำให้พี่โชเลิกปั้นหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ
“แต่พี่ไม่อยากให้ใครได้กิน” เด็กหวงของว่ะ
“แค่ข้าวผัดเอง จะหวงทำไม”
“พี่หวงทุกอย่างที่เป็นของกลอย จำไว้”
รอยยิ้มบางๆ ของพี่โชทำให้ผมเริ่มยิ้มออก พี่โชจัดการกับข้าวผัดจนหมดจานผมก็เก็บไปล้าง ต้องรีบครับ เดี๋ยวโดนฝาก เพราะอีกกลุ่มก็จ้วงกินจนเกือบจะหมด แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทัน
“ฝากด้วยนะ เมียเพื่อน” จานส้มตำกับยำแหนมนอนแอ่งแม้งอยู่ในอ่างล้างตรงหน้าผมเรียบร้อย มากินห้องของคนอื่นยังขี้เกียจล้างอีก
ผมล้างจานเรียบร้อยก่อนจะเดินไปหาพี่โชที่นั่งอยู่กับเพื่อนตัวเอง แต่เห็นไอ้อัธนั่งอ่านหนังสือเล่มหนาผมเลยเดินเลยไปหามันแทน โคตรขยัน ขนาดยังไม่เปิดเรียนยังอ่านล่วงหน้า
“มึงขยันว่ะเพื่อน” ผมตบไหล่ไอ้อัธ มันเงยหน้าขึ้นมองก่อนบ่นว่าจะมีเทสวันแรกที่เปิด สู้ๆ เพื่อน ผมแยกจากไอ้อัธมานั่งรวมกับพี่โชที่ทำหน้าเซ็งเมื่อเพื่อนยึดรีโมทแถมยังดูการ์ตูนติงต๊องอีก ทีจริงพี่โชก็ชอบดูการ์ตูนนะครับ แต่ดูพวกเซนต์เซย่าอะไรเทือกนั้น แต่ผมไม่ชอบดู
“พวกมึงมาห้องกูเพื่อดูการ์ตูนกับแดกส้มตำเนี่ยนะ” เจ้าของห้องโวยวายแล้วครับ
“เอาน่ามึง พวกกูอยากมาผ่อนคลาย” พี่เบนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาว่า
“ผ่อนคลายเชี่ยไร”
“หรือพวกกูมาขัดขวางการเข้าหอมาราธอนของมึงวะ” พี่ซันที่สุภาพหายไปไหนวะครับ
“แหม พวกกูก็ไม่ได้ใช้ห้องนอนมึงนี่หว่า เชิญครับเชิญ พวกกูไม่แอบฟังแน่นอน แต่ขออย่างเดียว อย่าทำเสียงดังก็พอ” พี่แทมเคยกินข้าวเกรียบแล้วตื่นอีกทีที่โรงพยาบาลหรือเปล่าวะ โคตรเสื่อม
พี่โชคงขี้เกียจเถียงเลยเดินเข้าห้องนอนไปเลยครับ ผมยังนั่งดูการ์ตูนข้างๆ ไอ้ทูก่อนถูกพี่ตินเอาเท้าเขี่ยๆ ผมไม่ใช่ขี้เปล่าวะ เหล่ตามองคนที่เอาเท้าเขี่ยอย่างเคืองๆ
“ไม่ตามเข้าไปล่ะ มันเข้าไปนอนรอมึงแล้วน่ะ”
“ตลกแล้วพี่” ผมส่ายหน้าแล้วนั่งดูทีวีต่อ
การ์ตูนจบไปแล้วพร้อมๆ กับการหลับสนิทของทุกคน ขนาดพี่ซันยังนอนนิ่ง ขายาวๆ มีหัวพี่จอมหนุนด้วย ผมย่องไปเอามือถือมาแอบถ่ายรูปเผื่อจะได้มีภาพยืนยันเวลาคุยกับพี่จอม พี่จำนนด้วยหลักฐานแน่
ผมเดินเอาน้ำส้มไปให้ไอ้อัธที่นั่งอ่านหนังสือริมระเบียงและอีกแก้วสำหรับคนที่อยู่ในห้องไม่ยอมออกมา ผมเคาะประตูห้องแต่ไม่มีเสียงเล็ดลอด พี่โชอาจจะหลับ ผมเลยเปิดเข้าไป พี่โชนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง น้ำส้มที่ถือมาเลยจัดการซะเองจนหมดแก้ว
“เอ้อ~” เรอออกมาแล้วเบาท้องเลย ผมวางแก้วเปล่าๆ บนโต๊ะก่อนเลยเข้าห้องน้ำ ทำธุระเสร็จออกมาก็เจอกับสายตาหวานของคนที่นอนบนเตียง “พี่ไม่ได้หลับเหรอ” ผมถามก่อนเดินไปหาคนที่กำลังใช้มือตบเตียงเรียกให้ไปนั่ง
“พวกมันกลับไปหรือยัง” พอผมนั่งพี่โชก็ขยับตัวมากอดเอวผม หน้าหล่อซุกกับพุงหลาม
“พวกเขาหลับอ่ะ สงสัยอยู่ยาวแน่เลย” ที่จริงไม่ต้องสงสัยเพราะไอ้ขวดสองขวดที่วางบนโต๊ะเป็นเครื่องยืนยัน
“น่าเบื่อ รู้แบบนี้ไม่อัพรูปก็ดี” พี่โชบ่นอุบ
รูปอะไรวะ
“พี่อัพรูปอะไรอ่ะ” ผมยืดแขนเท่าที่จะทำได้ไปหยิบมือถือพี่โชมาเปิดดู “พี่ถ่ายเมื่อไหร่เนี่ย” แม่ง พี่โชแอบถ่ายตอนผมทำหน้าบึ้งอ่ะ โคตรตลก “ลบเลยๆ”
“ไม่ลบ”
“มันตลกอ่ะ พี่เห็นป่ะ” ปากผมเหมือนเป็ดเลยอ่ะ
“ไม่เห็นจะตลก น่ารักดีออก” พี่โชว่าพร้อมกับชี้ไปที่แคปชั่นที่ตัวเองพิมพ์ไว้
ไร้คำพูดครับ เพราะคำว่า เด็กขี้งอนกำลังโกรธ หลังข้อความเป็นรูปเป็ดกับรูปเด็กผู้ชายมีหัวใจด้วย แต่นั่นไม่เท่ากับข้อความที่เพื่อนๆ มาเม้นกัน ผมอ่านไปเหลือบตามองคนโพสไป มีคนบอกว่าผมน่ารักเยอะมาก เฮอะ แล้วดูคนโพสใช้มือสองข้างค้ำใต้คางมองผม
“มองหน้าผมทำไม”
“มองหน้าเมียผิดเหรอครับ” เกลียดจริงๆ
“เออไม่ผิด มองให้พอเลยนะ แล้วห้ามไปมองที่อื่น” เคืองมากบอกเลย เขินจนไม่รู้จะปั้นหน้ายังไงแล้ว
“แย่จัง” อยู่ๆ พี่โชก็ทำหน้ายู่จนผมสงสัย
“อะไรแย่เหรอ”
“แย่ที่พี่ไม่ได้อยากมองแค่หน้า อยากมองอย่างอื่นด้วย” มาอีกแล้วสายตาแบบนี้ ผมรีบดีดตัวให้ห่างจากเตียง แต่คิดว่าจะทันเหรอครับ แขนยาวๆ มันดึงเสื้อผมไว้ได้ทัน แถมยังดึงเอาซะผมหงายหลังลงไปนอน
“พี่โช เพื่อนพี่อยู่เต็มห้องนะเว้ย”
“ก็บอกเองว่าพวกมันหลับ”
“ถึงหลับก็ไม่ได้ พี่โชเว้ย” มันไม่เชื่อแน่ครับ มือพี่แกเลื้อยเข้ามาในเสื้อจนจับแทบไม่ทัน ทั้งบนทั้งล่าง มือหรือหนวดปลาหมึกวะเนี่ย “ห้ามลูบเว้ย”
“ไม่ลูบก็ได้ครับ” ครับ พี่โชไม่ลูบ แต่ขยำ ว้าก มันยิ่งกว่าลูบอีกเว้ย
“ไม่ อื่อ พี่โช ไม่เอา”
“เอา”
ผมดิ้นอยู่บนเตียงพยายามหนีมือที่มันขยำตรงนั้นลูบตรงนี้จนเหนื่อย พี่โชแม่งไม่ฟังจะเอาอย่างเดียวไม่สนคำพูดผมเลย ไอ้เชี่ยอัธมันไม่ได้นอนไงเล่า
“พี่ช่วยเบาเสียงหน่อยได้มั้ยครับ ผมอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง” ไอ้อัธตะโกนเข้ามาจนผมดิ้นหนีลงเตียงได้สำเร็จแต่เสื้อผ้าแม่งหลุดลุ่ย กางเกงปลิวไปหน้าห้องน้ำแล้วคิดดู มือปลาหมึกไม่พอ ยังไหวอีก
พี่โชหน้านิ่ง “มึงไปอ่านหนังสือนอกห้องกูไป!” พี่โชตะโกนจนลั่นห้องแล้วก็ล้มตัวนอน มือดึงผ้าห่มคลุมหัวเหมือนเด็กโดนขัดใจ พี่โชหมวดง้องแง้งสินะ อยู่นานเข้าก็เริ่มเห็นหลายมุม มิน่าเขาถึงบอกว่าอย่าเพิ่งตัดสินคนจากการพบเจอครั้งแรก พี่โชเป็นแบบนั้นเลยครับ
เวลาฝนตกผมมักจะไม่ชอบแต่ตอนนี้กลับรู้สึกสบาย อากาศเย็นๆ ยิ่งได้จิบเหล้าราคาแพงแบบนี้ยิ่งรู้สึกดีครับ วันนี้ผมได้รับอนุญาตให้กินจนหนำใจ เป็นการฉลองที่ย้ายเข้าห้องใหม่ ไอ้กลอยก็จัดเต็มสิครับ
“เทมาเพื่อนเทมา” ผมเร่งไอ้ม่านให้เทน้ำสีอำพันสวย รสชาติช่างสมกับราคาจริงๆ
“กินเยอะระวังเมาเหมือนหมานะมึง” ไอ้อัธเหล่มองผมนิ่งๆ
“โด่ กูใคร กูกลอยฉายาคอทองแดงนะมึง” ผมยืดเต็มที่อวดฉายาตัวเองที่ได้รับจากพี่กิ่งครับ เพราะผมสามารถทำให้พี่สาวเมาเละก่อนได้
“ไอ้สักบอกมึงเมาเหมือนหมาตอนไปกินยาดองไม่ใช่เหรอวะ” ไอ้ทูมันขำผมครับ ข้อมูลโคตรจะมั่วเลย
“มั่วโคตร กูไม่เคยเมาเหมือนหมาโว้ย” ผมเถียงหัวชนฝา ก็ผมไม่เคยเมาจริงๆ วันนั้นผมยังเดินไปขึ้นรถเองได้เลย และผมคงจะยืดได้มากกว่านี้ถ้าพี่โชมันไม่ยื่นหน้ามากระซิบ
“รู้สึกวันนั้นพี่จะอุ้มคนเมาขึ้นรถนะ” ผมยู่หน้าเมื่อได้ยิน ผมเมาเละแบบนั้นจริงๆ เหรอวะ ไอ้กลอยคนนี้เนี่ยนะ
“พี่มั่วหรือเปล่า ผมไม่ได้เมานะ ผมจำได้” หรือเปล่าวะ เหมือนจะเห็นภาพลางๆ
“หึๆ”
“ผัวเมียคู่นี้ไปสวีทกันไกลๆ ไป พวกกูจะแดกเหล้า” พี่จอมพูดแหวกอากาศมาเลยโดนพี่โชปาถั่วลิสงทอดใส่หน้า แต่พี่จอมแม่งอ้าปากรับถั่วได้ด้วย เก่งเชี่ย
“เก่งว่ะพี่” ไอ้ม่านแม่งตบมือกับไอ้ทูชื่นชม กะอีแค่เอาปากรับถั่ว
“พวกมึงก็เว่อร์เกิน แค่เอาโยนถั่วให้เข้าปาก ใครๆ ก็ทำได้” ผมพูดแขวะทันที
“งั้นมึงลองทำดิ๊” ไอ้พี่จอมท้าแถมยังโยนถั่วมาแบบไม่ได้บอกล่วงหน้า แล้วแบบนี้ใครจะไปอ้าปากทันวะ “ขี้โม้นี่หว่า”
“พี่โยนมาใหม่ดิ๊” ผมอ้าปากรอแต่พี่จอมแม่งโยนไปทางอื่นเฉย คอผมไม่ได้เหมือนยีราฟนะเว้ยเฮ้ย “พี่โยนไปทางไหนวะ”
“ก็มึงบอกใครๆ ก็ทำได้” ไอ้พี่จอมแม่งนิสัยเสีย “อ้าปากดิ๊”
ผมอ้าปากรอถั่วแต่พี่แกกลับโยนเข้าปากตัวเองเป็นกำ ผมหุบปากทันที เชี่ย นิสัยโคตรชั่วช้า พี่โชที่เห็นคงทนไม่ได้เลยเอาถั่วป้อนผมพร้อมกระซิบเบาๆ
“ไม่ต้องให้คนอื่นป้อน พี่ป้อนได้คนเดียว”
เพราะสายตาดุของพี่โชนั่นแหละครับทำให้พี่จอมแม่งแกล้งผม กะจะโชว์ความเก่งสักหน่อย
“ไอ้โช เมียมึงงอน พาไปง้อในห้องไป” พี่แทมกินเงียบๆ ไปก็ดีอยู่แล้วนะครับ “ดูๆ มองกูเหมือนจะกินกูด้วย”
“จะกินหรือจะถีบวะไอ้แทม” พี่ซันพูดไปขำไป
“ไอ้ซัน มึงแดกเงียบๆ ไปสัด”
“เอาน่ามึง น้องมันคงไม่ถีบมึงหรอก แค่คิดเฉยๆ” พี่ตินตบบ่าเพื่อน แต่หน้ากลั้นขำสุดๆ “ไอ้สัดติน” พี่แทมตบหัวเพื่อนตัวเองฉาดใหญ่จนคนถูกตบหัวรีบยกแก้วอมน้ำแข็งพ่นใส่หน้าแต่มันกลับตกลงไปในแก้วที่พี่เบกำลังจะยกเข้าปาก
“ไอ้เชี่ยติน กูเกือบแดกน้ำลายมึงแล้วไอ้สัด” ฮาสิครับจะรออะไร แล้วสงครามน้ำแข็งในปากก็เริ่มขึ้น ดูทุกคนสนุกกับการพ่นน้ำแข็งเกร็ดในร้านสะดวกซื้อใส่หน้าคนอื่น แต่ผมไม่สนุกนะเว้ย
“พวกพี่ออกไปเล่นข้างเลยไป!”
ไม่ให้โมโหได้ยังไงในเมื่อผมต้องเป็นเช็ดและเก็บกวาด ฟู่ว ไอ้กลอยกะจะเมาสักหน่อย กลายเป็นคนทำความสะอาดซะงั้น ไอ้อัธยื่นมือมาตบไหล่ผมเบาๆ
“ห้องผัวมึง มึงก็ต้องเก็บกวาด ทำใจนะซะ”
ก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละครับ เพราะพี่โชแม่งเล่นด้วย แถมยังพ่นใส่หน้าผมอีก สนุกครับสนุก เอาเข้าไป เล่นให้หมดถุงไปเลย ไอ้กลอยเก็บกวาดได้สบายอยู่แล้ว
“พวกพี่อายุห้าขวบหรือเปล่านะ...” หุบปากไม่ทันแล้วครับ เมื่อก้อนเกร็ดน้ำแข็งจากปากพี่โชพุ่งเข้าปาก เชี่ย ไอ้กลอยอยากกลับบ้าน ไม่ยงไม่อยู่มันแล้วนี่ที่ “เชี่ย เหล้ากู” ปล่อยครับ เหล้าก็ไม่ต้องกินมันแล้ว เศษน้ำแข็งจากปากหลายคนลงไปรวมกันจนเต็มไปหมด
ตามสบายเลยครับพี่ เอาตามที่พอใจ เอาเล้ย (กัดฟัน)
.....TBCมาเกือบข้ามวัน ฮาาา แต่พยายามจะมาทุกวันค่ะ
พี่โชกับน้องกลอยจะได้มาพบกับทุกคนทุกวัน
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการติดตามจากเพื่อนพี่น้องทุกท่านะคะ รู้สึกดีใจไม่คิดว่าจะมีคนอ่านด้วยตอนแรก พอทุกคนชอบก็มีกำลังใจมากเลย
ยังไงขอฝากพี่โชกับน้องกลอยไว้ในซอกมุมของหัวใจด้วยนะคะ
LOVE LOVE
หัวข้อ: Just you and I เพราะนายคือของฉัน [ตอนพิเศษ ฮาโลวีนที่ไม่น่าจดจำ][P.43][31/10/61] (อ่าน 628880 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก