Just you and I : Part Sun & Jom [2]
ปีหนึ่งผ่านไปแบบสบายๆ ในความคิด แม้ตอนแรกจะหนักกับการรับน้องสุดโหด แต่พอผ่านมาได้ก็สบายครับ ตอนนี้ปีสองและผมก็มีน้องรหัสเป็นผู้หญิงแต่มันกลับไม่อยากเป็นผู้หญิงซะงั้น ไอ้นี่ก็แปลก พี่รหัสผมก็เป็นสาวประเภทสอง ตอนแรกชอบเข้ามานัวเนียจนน่ารำคาญแต่พอรู้จักไปเรื่อยๆ ก็แทบสาบส่งผมตลอด ทั้งที่ผมเป็นคนธรรมดา แค่ปากเสียนิดหน่อยแค่นั้น
“มึง ให้ทายว่ากูไปเจอใครมา” ไอ้เบทำเสียงดี๊ด๊าจนพวกผมเอือม
“ตัวเหี้ย” ผมตอบไป ไอ้เชี่ยเบยื่นมือมาตบหัวผมเลยโดนผมสวนกลับไปสองทีเน้นๆ
“ไอ้เชี่ย ตีนมึงโคตรหนัก” รอบนี้มันหลบพ้นครับ “กูไปเจอเด็กคนหนึ่งโคตรน่ารัก เรียนคหกรรมด้วย”
“เรียนคหกรรมแล้วไง” ไอ้โชถาม ตามันยังจ้องกับหนังสือที่ใช้ทำรายงาน
“อ่าว ก็หน้าตาน่ารักไง สเป็กกูเลย เรียนปีหนึ่ง เฟรชชี่เอาหัวใจกูสดชื่น” ไอ้เบทำหน้าเพ้อฝันจนไอ้ตินส่ายหน้าระอาเช่นเดียวกับผม
จากแฟนคนแรกผ่านมาเริ่มมีประสบการณ์มากขึ้น ตอนนี้ผมเลยมีกิ๊กอีกเป็นพรวน ส่วนมากพวกเธอจะเข้ามาหาผมเอง น้องๆ ครับ เป็นผู้หญิงอย่าเข้าหาผู้ชายก่อน เพราะเขาจะคิดว่าน้องง่าย พอได้มันก็ทิ้ง อย่างผมนี่แหละ แต่ยังเลวน้อยกว่าไอ้ซันกับไอ้โช ไอ้คู่นั้นมันคบไม่เลือกหน้า ไปไนต์คลับหิ้วกลับทีละสองคนสามคน ถ้ามันไม่ป้องกัน ผมว่าติดโรคไปแล้ว
Rrrrrrr เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นมา เบอร์ที่โทรเข้าคือน้องชายของผมเอง จีนเรียนปีหนึ่งคณะคหกรรมของที่นี่ เพราะจีนชอบทำอาหารมาก เคยขอให้พ่อกับแม่เปิดร้านอาหารให้หากเรียนจบ
“อยู่ไหน” ผมกรอกเสียงลงไป สายตาหลายคู่จ้องอย่างสนใจ โดยเฉพาะไอ้ซันที่นั่งข้างผม มันเอนตัวเอาหูมาแนบอีกด้านจนผมต้องตีหัวมันไป
(อยู่หน้าตึกพี่นี่แหละ กำลังจะเข้าไปหา อ๊ะ เห็นแล้ว) จีนรีบโบกมือให้ผม ทันทีที่ไอ้เบเห็นก็ทำตาโตแล้วชี้มือชี้ไม้ว่าคนนี้ๆ
จีนเดินเข้ามาหาพร้อมยกมือไหว้เพื่อนผมทุกคน รอยยิ้มน่ารักทำเอาไอ้เบแทบละลายไปนอนตายที่พื้น จีนเอาขนมที่ทำในวิชามาให้ทุกคนชิม แต่โดนไอ้เบคว้าไปกินจนหมด จีนเลยหัวเราะ และเพราะความน่ารัก เป็นมิตรของจีน ทำให้เพื่อนของผมหลงหนักมาก ขนาดไปขอเป็นแฟนกลางคณะหลังจากรู้จักแค่สามเดือน
อาจเพราะไอ้เบเป็นผู้ชายหน้าตาดีนิดหน่อย และเฮฮา จีนเลยยอมคบด้วย ผมก็ไม่ได้ขัดอะไร ดีซะอีกจะได้อยู่ในสายตา เพราะไอ้เบคือเพื่อนของผม ที่จริงมันก็นิสัยดี
วันนี้ผมแต่งตัวหล่อออกจากห้องพัก ผมย้ายมาอยู่คอนโดสักพักหนึ่งเพราะมันสะดวกกว่าอยู่บ้าน และผมพาน้องมาอยู่ด้วย อย่างวันนี้ผมมีนัดฉลองกับแฟนที่คบกันได้แปดเดือน ส่วนจีนพาไอ้เบมาที่ห้อง ผมสั่งว่าห้ามทำอะไรเกินเลยกับจีน ไอ้เบก็รับปาก
ผมพานุ่นไปกินอาหารญี่ปุ่น ผู้หญิงคนนี้ตามใจผมมาตลอด ไม่ว่าผมอยากได้อะไรหรืออยากกินอะไรก็ไม่เคยขัด ทำให้ผมอยากจะลองจริงจังดู ผมทำทุกอย่างเพื่อเอาใจนุ่น จนหลังๆ มานี้ ผมมักจะเป็นฝ่ายตามใจเธอเสมอ
“จอม นุ่นไม่อยากอยู่บ้านเลย มันไกลมาเรียนลำบาก” แฟนผมอ้อนออเซาะจนผมยิ้ม
“จะให้จอมทำยังไง” ผมถาม
“นุ่นไปอยู่กับจอมได้มั้ย คอนโดจอมใหญ่จะตาย” ผมเคยพานุ่นไปแต่ไม่ได้พาขึ้นห้องนะครับ เพราะจีนอยู่
“ไม่สะดวกน่ะสิ เอางี้ เดี๋ยวจอมซื้อห้องให้”
“จอมพูดจริงๆ เหรอ” น้ำเสียงและท่าทางดีใจทำให้ผมพยักหน้า “ดีใจจัง นุ่นรักจอมมากที่สุดในโลก” ได้รับการขอบคุณจากการโดนหอมแก้มฟอดใหญ่ๆ หลายฟอด
ผมเคยบอกแล้วว่าไม่ใช่คนดี กับนุ่น เธอกับผมก้าวข้ามคำว่าแฟนไปไกลมาก เรียกสามีภรรยายังได้ มันก็เป็นแบบนั้นกันทุกคน
เมื่อผมตกลงซื้อห้องให้ นุ่นเลือกซื้อคอนโดหรูด้านหลังติดแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งราคาก็แพงอยู่แต่ผมก็ซื้อให้ได้ แต่ต้องจ่ายแบบงวดเพราะแม่คงไม่ให้เงินก้อนขนาดนั้น ผมช่วยนุ่นย้ายข้าวของมาที่ห้องใหม่ด้วยรถของไอ้ตินที่ผมยืมมา อาจเพราะผมมัวแต่สนใจเรื่องตัวเอง พอสนใจคนรอบข้างถึงได้รู้ว่า จีนกับไอ้เบทะเลาะกัน
“จีนทะเลาะอะไรกับเพื่อนพี่เหรอ” ผมถามน้องชายที่นั่งหน้างออยู่ที่ห้อง มือถือมีสายโทรศัพท์ไอ้เบเกือบร้อยสาย
“ก็เพื่อนพี่จะชวนจีนไปแต่งงานเมืองนอกอ่ะ” ผมช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน “จีนบอกพี่เบแล้วว่าให้คบกันไปก่อน แต่พี่เขาเขียนกำหนดการทุกอย่างไว้เรียบร้อย แล้วจะพาจีนไปอยู่เมืองนอกด้วย พี่เขาบ้าไปแล้ว” จีนระบายความอัดอั้นออกมาจนผมเงียบ
“แล้วจีนตอบไปว่าไง”
“จีนขอเลิกไปแล้ว ขืนจีนคบต่อ ชีวิตของจีนต้องถูกกำหนดแน่ พี่จอมก็รู้ว่าจีนชอบอิสระ” ใบหน้าน่ารักยู่ลงจนผมไม่รู้จะเห็นใจใครดี เลยกอดน้องตัวเองไว้ “พี่จอมไปบอกเพื่อนพี่ว่าให้เลิกยุ่งกับจีนได้มั้ย ตอนนี้จีนเรียนไม่รู้เรื่องเลย พี่เขาไปหาจีนที่คณะ ขนาดจีนเรียนอยู่พี่เขายังเข้าไป”
“ไอ้เบทำแบบนั้นเลยเหรอ”
“แล้วพี่เบก็จะ...” จีนดูอ้ำอึ้งจนผมแปลกใจ
“จะอะไร”
“จะปล้ำจีน”
โต๊ะประจำของกลุ่มพวกผม ผมเดินกำหมัดเข้าไปหาไอ้คนที่จีนบอก ผมไม่เคยโมโหแบบนี้มาก่อน แทบจะฆ่าคนได้ พอไปถึงเห็นไอ้แทมกำลังตบบ่าปลอบใจเพื่อนอยู่ ผมคว้าไหล่จนไอ้เบหันมาแล้วซัดหมัดเข้าเต็มโหนกแก้มจนมันลงไปนั่งที่พื้น ผมแทบจะเข้าไปซ้ำถ้าไม่ถูกไอ้ซันรวบตัวไว้ ไม่ว่าสะบัดยังไงอ้อมแขนนั่นก็ไม่หลุด
“มึงเป็นเหี้ยไรวะ” ไอ้เบมันตะโกนดังลั่น คนที่นั่งอยู่แถวนั้นมองเป็นแถว
“กูต้องถามว่ามึงเป็นเหี้ยอะไรถึงจะปล้ำน้องกู มึงสติดีหรือเปล่าวะไอ้เชี่ย” ยื่นขาเผื่อจะเตะถึง แต่ถูกขยับถอยหลังจนได้แค่เตะลม พอทุกคนได้ยินถึงกับสบถคนอย่างคำสองคำ
“กู...” ไอ้เบอึกอัก ก้มหน้ามองพื้น
“มึงบ้าหรือเปล่าวะ น้องกูไปทำอะไรให้”
“แต่กูรักจีนจริงๆ” ใบหน้ามันเริ่มบิดเบี้ยว แต่ผมไม่รู้จักคำว่ารัก
“รักเชี่ยอะไร จะปล้ำน้องกูนี่คือความรักเหรอวะ ถุ้ย”
“ใจเย็นๆ” ไอ้ซันคอยกระซิบบอกให้ผมเย็นลงแต่มันทำไม่ได้
“กูขอโทษ” แล้วผมก็ได้เห็นน้ำตาไอ้เบ มันหมดสภาพจริงๆ แม้จะดูน่าสมเพช แต่มันก็ไม่ควรทำแบบนั้นกับน้องของผม
“มึงเลิกยุ่งกับน้องกูซะ” ผมชี้นิ้วสั่งเมื่ออารมณ์เย็นขึ้น แต่ยังถูกรัดจากด้านหลังอยู่ “น้องกูเรียนไม่ได้เพราะมึงไปวุ่นวาย ถ้ามึงยังไม่เลิก กูจะทำให้เลิกเอง” ผมสั่งก่อนจะสะบัดตัวแรงๆ จนหลุดแล้วเดินออกจากใต้ตึกไป
อยากเดินไปที่ไหนสักที่ ที่มันจะทำให้อารมณ์ผมเย็นกว่านี้ พอเดินผ่านร้านขายขนมเล็กๆ ก็ต้องแวะซื้อทุกอย่าง ขนมปังพายสับปะรดผมเหมาหมด ก่อนมานั่งกินที่ข้างสระน้ำกลางมหาลัย ผมยัดจนแทบจะหมด เหลือชิ้นสุดท้ายถูกมือดีแย่งเข้าปากไปซะงั้น
“มึงขัดคำสั่งกูอีกแล้ว” ไอ้ซันมันเคี้ยวขนมของผม
“ไม่รู้เว้ย” ตอนนี้ไม่สนอะไรใครทั้งนั้น สนแค่ขนมในมือมัน
“เอาขนมกูคืนมา” ผมแบมือไปตรงหน้า แต่ไอ้เชี่ยซันยังยกขนมผมขึ้นกัดอีกคำ จะหมดแล้วด้วย “เอาของกูคืนมา” แล้วมันก็ยัดขนมเข้าปาก เหลือโผล่มานิดหน่อย ผมจ้องหน้ามันอย่างโมโห ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปกัดขนมที่โผล่จากปากนิดหน่อยของมัน ไม่สนแม้ปากของผมจะชนกับปากของมัน ขอแค่ได้ขนมของผมก็พอ
ขนมที่ถูกกัดไว้ถูกผมดึงออกมากินอย่างง่ายดาย อาจเพราะไอ้ซันตกใจที่ผมแย่งจากปากมันมา พอกลืนลงท้องหมดก็รู้สึกอิ่ม ตอนนี้ผมเริ่มมีความรู้สึกอิ่มแล้วนะครับ จากเมื่อก่อนกินไม่รู้สึก หากคิดว่าพอก็หยุด แต่ตอนนี้เริ่มอิ่มจริงๆ หันไปมองไอ้คนข้างๆ ก็จ้องหน้าผมนิ่ง
“มองกูทำไม” ถามไป มันก็ยังจ้อง “ไอ้เชี่ยซัน”
“ต่อไปมึงห้ามทำแบบนั้นอีกนะ แล้วห้ามทำกับคนอื่นด้วย” มันสั่งจนผมงง อะไรของมัน
“เรื่องของกู” ประโยคสุดฮิตของผม
“ไอ้จอม” เสียงนิ่งและเย็นชา
“มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนกู”
“กูมีสิทธิ์เพราะกูเป็นเพื่อนมึง”
“หึ”
ผมสะบัดก้นที่เปื้อนเศษดินออกแล้วเดินหนีมันไป แม้มันจะนิสัยคล้ายไอ้โช แต่ผมกลับเกรงใจมันมากกว่า ไม่รู้เพราะอะไร แต่ที่แน่ๆ ผมโคตรไม่ชอบที่มันบังคับแบบนี้
ผ่านไปหลายเดือนมีเรื่องให้น่าตกใจเมื่อจีนพาฝรั่งมาแนะนำกับผมที่ห้อง และบอกนี่คือแฟน ผมมองหน้าน้องชายตัวเองด้วยความรู้สึกหลากหลาย แล้วไอ้เบล่ะ
“สรุปนี่คือแฟน” ผมถามเสียงเรียบๆ ไอ้ฝรั่งขี้นกมองผมยิ้มๆ จนต้องส่งตาขวางให้มันถึงก้มหน้าลง
“อืม จีนคบกับโทนี่สองเดือนแล้ว” จีนว่า หน้าตาดูมีความสุข “แล้วจีนก็พาไปให้แม่รู้จักแล้วด้วย”
“ห๊ะ แล้วแม่ว่ายังไง” ผมนี่งงไปหมด
“แม่ก็เงียบๆ ไม่ได้ว่าอะไร โทนี่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ชอบมามองจีนทำอาหาร ตอนนี้โทนี่จะกลับแล้ว เลยอยากจะพาจีนไปด้วย” เรื่องนี้น่าตกใจยิ่งกว่า “แม่อนุญาตแล้วด้วย
“มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ”
“ไม่หรอก จีนกับโทนี่เราจะค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์กันไป ถ้าจีนอยู่ที่นี่เราก็จะทำไม่ได้ จีนเลยตัดสินใจจะไปเรียนต่อเมืองนอก”
คำบอกเล่าของจีนทำเอาผมพูดอะไรไม่ออก กลายเป็นว่า จีนคบไอ้เบเล่นๆ เท่านั้นเหรอ ไอ้ฝรั่งขี้นกพยายามจะจับมือผมแต่ผมตวาดก็รีบหดหัวอยู่หลังจีน จนจีนดุผม
“พี่จอมห้ามด่าโทนี่ด้วยสายตานะ”
“งั้นด่าด้วยคำพูดนี่แหละ ไอ้ฝรั่ง มึงรักน้องกูเหรอวะ” ผมผลักไหล่ไอ้ฝรั่งที่ตัวสูงกว่า
“เยส ผ๋มร้ากจีนมาก” ไอ้ฝรั่งขี้นกพยายามพูดไทย
“ถ้ามึงดูแลน้องกูไม่ดี กูจะตามไปกระทืบมึงให้ตาคาตีนเลย จำไว้” สั่งไว้อย่างหนักแน่น จีนหน้างอก่อนจะพาแฟนฝรั่งออกจากห้องไป
พอจีนบินไปเมืองนอกกับแฟนฝรั่ง ไอ้เบก็หายไป มารู้ว่ามันไปบวช ผมรู้สึกสงสารเพื่อนตัวเองนิดหน่อย มันเป็นเพราะความรักอีกแล้ว ช่างอันตรายซะจริง ดีแล้วที่ผมไม่อยากมีความรัก ขอแค่ความผูกพันธรรมดาก็พอ
ผ่านพ้นช่วงเลวร้ายไป ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง และผมยังคบกับนุ่นอยู่จากปีเป็นสองปีและสามปีตามลำดับ เรียกได้ว่าคบนานที่สุดก็ว่าได้ เมื่อก่อนผมมักจะไปค้างกับนุ่น ก็เรื่องอย่างว่านั่นแหละ แต่หลังๆ มานี่ นุ่นไม่ค่อยอยากให้ผมมาหาสักเท่าไหร่ บอกเรียนหนัก ผมก็พอเข้าใจเพราะเรียนปีสี่เหมือนกัน ไม่ให้ผมไป ผมก็เลยไปเที่ยวกับพวกไอ้โชแทน
ไนต์คลับที่พวกลูกคนรวยชอบมาเที่ยว เสียงเพลงยังเปิดได้น่าสนใจจนต้องเผลอโยกหัวตามจังหวะ ผมยกเหล้ารสดีขึ้นจิบ ตาก็แอบเหล่มองเพื่อนสนิทที่ลุกตามไอ้นักเลงอีกโต๊ะไปเงียบๆ ผมเลยลุกตามมันไปด้วย ลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่าเพื่อนเจอเรื่องเข้าแล้ว
สุดท้ายก็เกิดเรื่องจนได้ เมื่อเพื่อนของผมหล่อเกินไปจนไปสะดุดตาปลานักเลงเข้าให้ แต่สิบคนมันไม่คณนามือผมกับไอ้โชหรอกครับ นอนตายเรียบร้อยอยู่บนพื้น ก่อนไอ้โชมันจะเดินไปที่กองขยะด้านหลัง เจอไอ้เด็กหน้าขาวนั่งหลบอยู่ ท่าทางโคตรเพี้ยนจนเพื่อนผมต้องลากมันกลับไปที่โต๊ะ
ท่าทางแบบนี้คงถูกใจล่ะสิ
ไม่บ่อยที่จะเห็นไอ้โชเข้าหาใครก่อน ถ้ามันไม่สนใจจริงๆ เด็กเพี้ยนคนนี้สงสะดุดตามันสินะ ผมจิบเหล้าไปสังเกตเพื่อนตัวเองกับไอ้เด็กแปลกหน้าไป แน่ครับ ไอ้โชเอาแน่ไอ้เด็กนี่ ได้แต่ยิ้มขำกับเพื่อนที่ฟอร์มจัด
ผมกลับไปที่ห้องเจอไอ้ซันยืนกอดอกพิงบานประตูอยู่ ใบหน้ามันนิ่งจนผมสงสัย ก่อนผลักมันให้ขยับห่างบานประตู พอเปิดเข้าไป มันก็แทรกตัวไปนั่งที่โซฟา
“เป็นเชี่ยไรของมึง ขี้ไม่ออกเหรอวะ” ผมถาม ไอ้ซันมันเงยหน้าขึ้นมองผมแต่ไม่ยอมพูดอะไรจนน่ารำคาญ “เป็นเหี้ยไร อยากพูดอะไรก็พูด” ผมว่าพลางถอดเสื้อยืดกับกางเกงออก ทั้งตัวเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว
“เมียมึงมีชู้” เสียงที่ดังทำให้ผมขมวดคิ้ว
“พูดอะไรของมึง” เหวี่ยงครับ ก่อนทิ้งตัวนั่งข้างมัน ไอ้ซันเหลือบตามองผมนิดๆ
“กูพูดจริงๆ ชู้เมียมึงเป็นทอม” น้ำเสียงจริงจังจนต้องเริ่มคิด “พรุ่งนี้มึงลองไปดู แต่ไม่ต้องโทรบอก แล้วมึงจะเห็นเอง”
“มึงรู้ได้ยังไง”
“กูรู้ทุกอย่างที่มึงสมควรต้องรู้” มองหน้าไอ้ซันแบบไม่เข้าใจ “พรุ่งนี้อย่าลืมไป” แล้วมันก็เปิดประตูออกไปเลย ผมได้แต่มองประตูที่ไม่มีใคร
ยิ่งกว่าถูกน้ำเย็นสาดหน้าอีก เมียผมพันผ้าเช็ดตัวคาดอก ด้านในมีทอมที่สวมชุดคลุมอาบน้ำ พอนุ่นเห็นผมก็กระพริบตาปริบๆ ทำเหมือนไม่รู้จัก จนทอมนั่นเดินมาหา
“รู้จักเหรอ”
“ไม่รู้จัก” เสียงตอบกลับทำให้ผมแทบอยากฆ่าคนตรงหน้า
“ไม่รู้จักกูก็ไม่เป็นไร แต่พวกมึงเตรียมไสหัวออกจากห้องกูเดี๋ยวนี้” ผมตะโกนลั่นตึกจนห้องข้างๆ เปิดประตูออกมาดู
“เข้าใจผิดหรือเปล่า นี่ห้องเมียผม” ผมตาขวางใส่ชู้ทอม มันลอยหน้าลอยตาจนแทบอยากจะต่อย
“เมียมึงก็เมียกูนั่นแหละ แล้วห้องนี้ก็ยังเป็นชื่อกู มึงรีบเอาเมียมึงออกไปตอนนี้ ก่อนกูจะเหยียบพวกมึงให้จมดิน” เรื่องนี้ต้องขอบคุณไอ้ซันที่มันช่วยให้ผมคิดตอนซื้อ มันบอกให้ผมผ่อนทีละงวดโดยเป็นชื่อของผม ไม่อย่างนั้นห้องนี้คงโดนยึดไปแล้ว
พอเห็นว่าเมียมันเงียบก็ตาเหลือกรีบเข้าไปเก็บข้าวของทุกอย่าง ผมเดินเข้าไปยืนอยู่ สั่งให้เก็บของทุกอย่างตอนนี้ คนที่พักอยู่ชั้นเดียวกันเริ่มออกมายืนดู บ้างก็ด่า บ้างก็สมน้ำหน้า
ใช้เวลาหลายชั่วโมงจนแตงโมหมดไปหนึ่งลูก ผมนั่งเอาขายาวๆ พาดกับโต๊ะเตี้ยๆ หน้าทีวี พลางเหลือบตามองคนที่กำลังเก็บข้าวของลงกล่อง จนทั้งหมดถูกยกออกจากห้อง ผมก็ลงกลอนและสั่งให้พนักงานมาเปลี่ยนกุญแจใหม่ทันที จากนั้นก็ไปมหาลัย ตอนนี้พวกผมเรียนปีสี่แล้ว ซึ่งเก็บอีกแค่ตัวสองตัวก็จะจบ
พอเดินเข้าใต้ตึกก็เห็นไอ้เด็กเพี้ยนที่เจอที่ไนต์คลับเมื่อวาน เห็นหน้าขาวๆ ปากแดงๆ ก็รู้สึกหงุดหงิด เลยด่ามันไปนิดหน่อย มันมาหาไอ้โช สงสัยจะติดใจ เมื่อคืนไม่รู้มันไปด้วยกันมาหรือเปล่า แต่ผมก็ไม่สน มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจ
นั่งทำงานอยู่ก็เจอเบียดจะนั่งด้วย ผมเหวี่ยงตาใส่แต่มันไม่กลัวสักนิด ไอ้ซันมันนั่งทำหน้าตาลอยไปลอยมาจนรู้สึกหมั่นไส้ ก่อนมันจะก้มมากระซิบถาม
“เจอหรือเปล่า แบบที่กูว่า”
“เออ” ผมกระแทกเสียงจนมันพยักหน้านิดๆ แล้วขำ
“กูบอกแล้ว ว่าให้หาดีๆ”
“อย่าเสือกเรื่องของกู” ด่ามันไป แต่ไม่เห็นมันยักจะโกรธ เอาแต่หัวเราะกับพวกเพื่อนๆ จนหงุดหงิด ทำไมมันเห็นผมเป็นแบบนี้แล้วอารมณ์ดีตลอดวะ แม่ง หงุดหงิด
“ทำหน้าเหมือนเมนส์ไม่มา” ไอ้เชี่นตินโดนสมุดปลิวใส่หัวทันที โทษฐานพูดไม่ใช้สมอง “เชี่ย ไอ้จอมมึงจะฆ่ากูหรือไง”
“ปากมึงสมควรโดน” แล้วไอ้ตินก็โวยวายท่ามกลางความเฮฮาที่ไม่มีใครสนใจความบ้าของมัน
“เอาน่า เดี๋ยวกูหาคนดีๆ ให้” ไอ้ซันมันกระซิบบอก
“อย่าเสือกเรื่องของกู” ประโยคเดิมบอกไปอีกรอบ มันก็ทำไม่สน
“กูอยากเสือก” มันยิ้มเลวจนผมมองมันตาขวาง มันไม่ใช่คนดี มันคือไอ้ชั่วตัวพ่อ
“ไปตายซะไอ้ซัน” ล็อกหัวมันแล้วตบรัวๆ ก่อนจะวิ่งหนีตีนมันไปรอบตึก แม่ง ไอ้เชี่ยซันแรงเยอะมันจับผมได้ก็เหวี่ยงลงไปนอนที่พื้นหญ้าแล้วนั่งทับหลังจนดิ้นหนีไม่ได้
“แรงอย่างมึงจะสู้กูได้ คิดผิดแล้วไอ้จอม” แล้วเสียงหัวเราะชั่วร้ายดังลั่นพร้อมๆ กับมันตีก้นผมจนต้องโวยวาย
“ไอ้เชี่ย กูจะฆ่ามึง”
....TBCพาร์ท 2 ยังแบบชิวๆ ค่าา พี่จอมเป็นคนมีเหตุผล (?)
**วันนี้มันแม่ ขอให้คุณแม่ของเพื่อน พี่ น้อง ทุกคนมีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยเงินทองนะคะ** 
หัวข้อ: Just you and I เพราะนายคือของฉัน [ตอนพิเศษ ฮาโลวีนที่ไม่น่าจดจำ][P.43][31/10/61] (อ่าน 629489 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก