หัวข้อ: Just you and I เพราะนายคือของฉัน [ตอนพิเศษ ฮาโลวีนที่ไม่น่าจดจำ][P.43][31/10/61]

[mooping-7]

สนับสนุนให้พี่จอมมีปั๋ววววว555

[Tsubamae]

ขอบคุณคนเขียนค่าาาาา  สนุกมากๆๆๆๆ  ขอตอนพิเศษพี่เบน้องทูด้วยน้าาาา

[Cloudnine]

เราเพิ่งเคยเห็นเรื่องนี้ อ่านได้8ตอนแล้ว
น่าติดตามดีค่ะ ภาษาโอเค ไม่บรรยายมากไป มีมุขบ้างให้ฮา
ตัวละครนิสัยชัดเจนดี
ชอบๆ 

[kun]

พี่ซันซ้อมตีก้นพี่จอมแล้วอ่ะ อิอิ

[arij-iris]

รอต่อๆๆๆๆๆ

[seaz]

ซันช้าอ่ะ แบบนี้จอมก็ลอยไปลอยมาเรื่อยๆ เลยน่ะสิ //จัดการเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ซัน รู้ทุกเรื่องของจอมจริงๆ
เพราะซัน ชอบจอม
 
 

[aiaea83]

Just you and I : Part Sun & Jom [3]

[Jom]


          ตั้งแต่ไอ้โชเริ่มเดินหน้าจะคบไอ้เด็กเพี้ยนนั่น บ่อยครั้งมันจะหนีบผมไปด้วย แต่จะไปหรือไม่ก็ตามอารมณ์ผมอยู่เหมือนกัน อย่างตอนนี้อยากมาด้วย มันเลยพาผมมายืนอยู่หน้าตึกคณะไอ้เด็กเกรียนกลอย ไอ้โชทำอย่างกับเคยมาจนผมสงสัย ก่อนจะเห็นมันเริ่มเดินตามร่างแห้งๆ ของเด็กสองคนที่ลงไปที่ใต้ตึก ซึ่งเห็นมีร้านอาหารอยู่ ผมก็เริ่มหิวนะ พอมานั่งที่โต๊ะ เจอไอ้เด็กหน้าเอ๋อคนหนึ่งตกใจพวกผม มือมันกำลังจะเอาข้าวเข้าปากก็หยุดนิ่งจนผมขำ พอเด็กไอ้โชมาผมก็ออกไปซื้อแบบที่ไอ้เด็กเอ๋อนั่นกินมาสองจาน แล้วโดนเด็กไอ้โชแอบด่า แต่ผมก็เฉยๆ เด็กของเพื่อน ปล่อยมันไป

   ไอ้โชจริงจังขึ้นทุกที จนเริ่มจะลืมผม มันมักจะไปรับเด็กนั่น ทำให้ที่ข้างๆ กลายเป็นไอ้ซันแทน อย่างตอนนี้ผมมาหอสมุด มีไอ้ซันเดินมาด้วยและมีเด็กมันอีกคน ผมไล่ยังไงก็ไม่ยอมไป เด็กของมันชื่อบลู ผมเห็นตั้งแต่เด็กคนนี้ใส่ชุดมัธยมจนมาเรียนมหาลัย เอาจริงๆ ผมก็เห็นเด็กมันควงคนอื่นไปทั่ว มันก็รู้แต่ไม่ทำอะไร ใจกว้างจริงๆ เพื่อนชั่วคนนี้

   “มึงจะตามกูมาทำเหี้ยอะไร ไปกับเมียมึงนู้น” เริ่มโมโห เดินตามแม่งทุกฝีก้าว อะไรของมัน

   “เผื่อมึงเหงาไง” ผมฟาดหัวมันไปที เจอสายตาดุจ้องกลับจนต้องรีบก้มหน้า “อย่าตบหัวกู” แล้วมันก็เดินไป เป็นเชี่ยอะไรไม่รู้

   ไอ้ตินโทรมาชวนผมกินเหล้า แต่สถานที่นัดพบกลับเป็นคอนโดไอ้โซ พวกมันขึ้นไปแบบไม่บอกเจ้าของห้องก่อน หวังว่ามันจะให้เข้าหรอกนะ ผมเจอไอ้ซันรออยู่ในกลุ่มด้วย แต่มันไม่ยอมมองหน้าผมสักนิด พอเปิดประตูเห็นหน้าบึ้งของไอ้โชทำเอาผมขำ พวกไอ้แทมเดินเบียดเจ้าของห้องเข้าไป ในห้องเจอไอ้เด็กเพี้ยนนั่งทำตาแป๋วอยู่ด้วย แต่นั่นไม่น่าสนใจเท่ากลิ่นหอมในห้อง บนโต๊ะมีไข่เจียวกับกับข้าววางอยู่ เสร็จล่ะ กำลังหิวพอดี แต่พอใช้ช้อนจิ้มไข่เจียวคำแรกก็ถูกไอ้โชตีมือจนช้อนแทบร่วง มันหวงผมรู้ แต่นี่ไข่เจียวนะเว้ย

   พอมันไม่ให้ ผมเลยไปนั่งกับไอ้พวกข้างล่างแทน พออิ่มกันก็นอนหลับเป็นตายรอตื่นมากินเหล้าตอนเย็น ไม่รู้ไอ้เชี่ยเบเป็นห่าอะไร แค่เห็นหน้าเพื่อนไอ้เด็กเพี้ยนมันก็หน้าบึ้ง แต่ผมว่า ผมพอจะรู้ ก็ไอ้เด็กนี่หน้าคล้ายๆ น้องชายผม แม้จะไม่เหมือนเป๊ะก็เถอะ

   บางทีเห็นแล้วก็หงุดหงิด มันจะอาลัยอาวรณ์ไอ้จีนอะไรนักหนา ไอ้จีนมันไม่ใช่เด็กใสซื่อ ดูจากสิ่งที่มันทำก็น่าจะรู้ พอผมเหวี่ยงไปไอ้เบก็มองตอบแบบไม่พอใจ แต่มีอะไรก็ต้องเคลียร์ให้เข้าใจดิ่วะ จะมานั่งคิดนั่งกลัวอยู่ทำไม จนแล้วจนรอดมันก็เดินตามกันออกไปหลังจากเคลียร์นอกห้อง ไอ้เบเหลือบตามองผมนิดๆ ผมเลยยักคิ้วส่งคืนไป ก็แค่เนี้ย

   ผมกำลังจะยกแก้วขึ้นมีมือมาสะกิดแขน หันไปเจอไอ้ซันกระซิบชวนกลับ ทีเมื่อกี้ไม่ยอมพูด เฮอะ แม้จะไม่ค่อยพอใจแต่ก็วางแก้วลงก่อนจะพยักหน้าตอบกลับ พวกผมเดินออกจากห้องโดยมีสายตาสอดรู้ของไอ้เกรียนกลอย มันเคยถามผมว่าชอบไอ้ซันหรือไอ้ซันชอบผมหรือเปล่า มันเพี้ยนแบบที่ผมว่านั่นแหละ คิดมาได้ยังไง อย่างไอ้เพล์บอยตัวพ่อเนี่ยนะ แค่คิดก็เป็นไปไม่ได้แล้ว แล้วยิ่งคนที่มันคบมีแต่สาวๆ มันไม่มีรสนิยมแบบไอ้โชหรอก และพอออกมา ถึงรู้ว่าไอ้ซันไม่ได้เอารถมา ผมเลยต้องไปส่งมันที่ห้อง

   บนรถรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ไอ้ซันมันเงียบหลับตาเหมือนจะหลับ ผมยื่นมือไปเปิดวิทยุ แต่มันยืดมือปิด ไอ้เชี่ยนี่กำลังกวนตีนผมอยู่ พอเปิด มันก็ปิดอีก จนทนแทบไม่ไหว

   “มึงเป็นเหี้ยอะไร ไม่พอใจอะไรกูพูดมา”

   “กูเหงา” เสียงเบาที่ออกจากปากมัน ผมเลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ

   “เหงามึงก็โทรเรียกเด็กมึงมาสิ มีเป็นโหลไอ้สัด”

   “แต่กูอยากอยู่กับมึง” เหลือบตามองไอ้คนขี้เหงาแล้วก็ขำออกมา

   “มึงเพี้ยนตามเด็กไอ้โชหรือเปล่าวะ”

   ไอ้ซันมันนิ่ง “กูพูดจริงๆ” ดวงตาโตของมันลืมขึ้นแล้วเอียงมามองหน้าผม “มึงเคยอยากหยุดอยู่ที่ใครจริงๆ หรือเปล่า” คำถามจริงจังถามมาเลยได้แต่อึกอักเพราะไม่เคยคิด

   “ก็ไม่รู้ว่ะ” เสหน้ามองก็เจอดวงตาเพื่อนตัวเองจ้องอยู่

   “กูไปนอนด้วยดิ่” รอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากของมันมีเสน่ห์พอสมควร ผมเลยหัวเราะและเออออไป สงสัยต่อมเพี้ยนกำเริบ
   บนห้อง ไอ้ซันทิ้งตัวนอนที่โซฟาผมได้แต่ส่ายหน้ามอง หรือมันจะไม่สบาย เห็นเวลาจีนไม่สบายก็จะทำตัวแปลกๆ เดินเลยไปเปิดน้ำกินแล้วกลับมาวางฝ่ามือลงบนหน้าผากมัน ตัวก็ไม่ร้อนเมื่อเทียบกับหัวตัวเอง พอก้มมองหน้ามันอีกทีก็เจอสายตาที่กำลังจ้องมา

   “มึงเชื่อเรื่องความรักหรือเปล่า” สายตาที่จ้องนิ่งทำให้ผมเผลอจ้องอยู่นาน

   “ไม่ว่ะ มันก็แค่ความผูกพันเท่านั้น พอเลิกก็แยกย้าย ไม่ใช่เหรอวะ” ตอบไปตามความคิด

   “แล้วไม่อยากรู้จักมันหน่อยเหรอ” แปลกไปจริงๆ

   “ทำไมอยู่ๆ มึงถึงถามกู โดนสาวในสต็อกทิ้งเหรอวะ” ผมถามมันขำๆ ก่อนหน้าเหวอเมื่อถูกมันดึงลงไปนั่งบนตักเมื่อมันลุกขึ้นนั่ง “ไอ้เชี่ยซัน ทำเหี้ยไรวะ” พยายามดึงแขนออกจากเอวไป ปากก็ด่ามันไป

   “กูแค่อยากหยุดที่ใครสักคน” เสียงทุ้มดังใกล้กับหู เพราะมันวางคางแหลมบนบ่า

   “มึงก็หาคนที่มึงอยากหยุดสิวะ ในสต็อกมึงอ่ะ” แนะนำแต่หน้ามันเหมือนไม่พอใจ

   “แล้วมึงอยากหยุดบ้างหรือเปล่า” ถามมาได้ ตอนนี้ก็แทบไม่ได้คบใครอีก เข็ด

   “ยังไงก็ได้ว่ะ แต่เริ่มกลัว แม่งมีแต่คนอยากได้เงินกู” หัวเสียจริงๆ เมื่อคิดถึงตรงนี้

   “มึงคิดยังไงกับกูวะ” อยู่ๆ ไอ้ซันก็ถามออกมา ผมเอียงหน้ามองไอ้คนที่ก้มหน้าซุกกับหลังผม เหมือนเด็กจริงๆ

   “ก็มึงเป็นเพื่อนกูไง เพื่อนที่แม่งบังคับกูทุกเรื่อง” ตอบพร้อมหัวเราะ แต่ไอ้คนที่อยู่ข้างหลังไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

   “กูกับไอ้โช มึงชอบใครมากกว่ากัน”

   “ก็ต้องไอ้โชดิ่วะ” อยู่ๆ ก็ให้มาเลือก สงสัยอยากรู้ว่าผมสนิทกับใครมาก่อน “มึงเป็นเชี่ยอะไรวะ”

   “มึงชอบไอ้โชเหรอวะ” คำถามเสียงแผ่ว พร้อมกับอ้อมกอดที่เอวแน่นขึ้น

   “ก็มันเป็นเพื่อนกู แถมไม่บังคับกูเหมือนมึง อะไรเนี่ย เป็นอะไร ไม่สบายเหรอวะ” พอได้ยินผมตอบ ไอ้ซันก็ยิ้มออกมา อะไรของมัน

   “ต่อไปกูจะให้มึงชอบกูมากกว่าไอ้โช” น้ำเสียงมุ่งมั่นจนเรียกเสียงหัวเราะ

   “ถ้าเลิกบังคับกู เดี๋ยวกูเลื่อนขั้นให้” แล้วไอ้ซันก็หัวเราะ “ไปอาบน้ำไปมึง อย่าเนียนไม่อาบแล้วขึ้นนอนบนเตียงกู” ไล่มันไปแต่มันยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอว แถมผมยังนั่งบนตักมันอีก โคตรแห่งความรู้สึกแปลกๆ จนมันยอมไปอาบ สงสัยกินเหล้าลืมเขย่าขวด



   ตื่นตอนเช้าก็ออกไปเรียนพร้อมกัน ไอ้ซันดูแปลกไปเยอะ มันตัดสายเด็กในสต็อกที่ชวนกินข้าวเที่ยง แถมยังกอดคอผมอีก พอถึงมหาลัย เจอไอ้โชนั่งจิ้มแลบท็อปของมัน ไอ้นี่ก็ขยันจนอยากจะมอบโล่ แต่ผมรู้หรอกว่ามันรีบทำเพื่อไปรับเด็กมัน

   ไอ้โชเงยหน้าขึ้นมองแปบหนึ่งก่อนจะก้มหน้าทำงานเหมือนเดิม ปกติมันเป็นพวกไม่ยอมบอกความรู้สึกนึกคิด จะบอกทางสายตา ใครไม่เก่งจริงนี่ไม่รู้หรอก บังเอิญว่าเลเวลผมถึงเลยรู้ว่าสายตามันเมื่อกี้กำลังมองผมกับไอ้ซันด้วยความคิดแปลกๆ ตั้งแต่เปลี่ยนรสนิยมเลยจะดึงผมกับไอ้ซันเข้าไปด้วยสินะ ไอ้เชี่ยนี่

   พอผมนั่งลงหยิบแลปท็อปของตัวเองออกจากกระเป๋า ไอ้โชก็หยุดแล้วเรียกไอ้ซันออกไป ผมได้แต่มองตามไม่รู้จะไปไหน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของผม ไม่นานมันก็กลับมากัน พร้อมกับพายสับปรด ของโปรดผมอีกแล้ว ท่าจะให้ดี น่าจะซื้อมาเยอะกว่านี้ แค่ห้าอันจะไปอิ่มอะไร นั่งกินไป ทำงานไป จนไอ้โชเก็บของ อะไรวะ กำลังจะบ่ายสองแม่งรีบไปไหน

   “จะไปไหนมึง” ถามไอ้โช ไอ้ซันเงยหน้ามองด้วย

   “กลอยส่งข้อความมาว่าเลิกเรียนแล้ว” แหม หลงไอ้กลอยเกรียนขนาดนี้สงสัยโดนของ

   “รักจริงนะ ไอ้เด็กเกรียนนี่น่ะ” แซวมันไป ไอ้โชก็ยิ้มนิดๆ ตั้งแต่มันคบไอ้เด็กเพี้ยน เพื่อนผมมันดูอารมณ์ดีขึ้นจนไม่มีเค้าของไอ้โชคนขี้โมโหอยู่เลย สงสัยความรักจะดีจริง

   พอมันไปผมก็นั่งทำงานต่อ มีไอ้สามตลกนั่งเฮฮาบ่นบ้าบอจนแทบอยากจะลุกไปถีบให้หงายหลังลงจากเก้าอี้ เสียงหัวเราะพวกมันทำเอาเสียสมาธิ

   ผ่านไปเกือบสี่สิบนาที มือถือไอ้ซันก็ดัง มันขมวดคิ้วหลังจากรับสาย ดวงตาทะเล้นแข็งกร้าวอย่างน่ากลัว พอวางสายมันก็สั่งให้ไอ้ตินกับไอ้เบไปจัดการกับใครสักคน ผมจะตามไปด้วยมันก็ไม่ยอม แต่ไอ้จอมผู้ไม่เคยฟังใครก็ตามไปได้อยู่ดี ก่อนไปมันสั่งให้ผมอยู่เฉยๆ ห้ามยุ่ง

   แต่ไม่ได้ว่ะ เพราะไอ้ตินกับไอ้เบเกือบจะสู้คนตัวใหญ่กว่าไม่ได้ แม้จะโดนสวนบ้างแต่ท่าทางก็น้อยกว่าพวกมันโข มีไอ้ยักษ์คนหนึ่งกำลังจะเอาเก้าอี้ฟาดไอ้ติน ผมรีบคว้าไม้หน้าสามท่อนใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ ฟาดเสยเต็มหน้าจนไอ้ยักษ์นั่นหน้าหงาย ไอ้ตินทำตาโตก่อนรุมยำอีกรอบ

   ผมรู้จากปากไอ้พวกนี้ว่าถูกลูกสาวเจ้านายจ้างให้ไปฉุดกระทืบและข่มขืนไอ้กลอยเกรียน ผมยิ่งฟาดไม้หน้าสามกระหน่ำจนไอ้ตินต้องรวบตัวผมไว้ มันสมควรจะโดน เลวขนาดนี้ แค่คิดยังว่าเลวแต่นี่แม่งทำไปแล้ว มันไม่ควรมีลมหายใจด้วยซ้ำ

   “พอมึงพอ เดี๋ยวตายพอดี” ไอ้ตินมันว่า ก่อนไอ้เบจะเดินมายืนข้างๆ

   “กูเห็นด้วยไอ้สัด ฟาดไม่ยั้งกลัวแทนจริงๆ”

   พวกผมยืนมองร่างเปื้อนเลือดอยู่ครู่ใหญ่ ประตูโกดังก็เปิดออกพร้อมไอ้โชและไอ้อัธเพื่อนไอ้กลอยเกรียน มันคงรู้เรื่องเพื่อนมันถึงมา ไอ้เด็กนี่ก็โหดเหี้ยมไม่เบา เคยตามพวกผมไปรุมกระทืบพวกหาเรื่องหลายครั้ง

   “โหพี่ สภาพโคตรย่ำแย่ว่ะ” ไอ้อัธเดินเข้าไปใกล้ก่อนใช้เท้าเขี่ยร่างที่ถูกมัดห้อยอยู่

   “เอ่อ แล้วทางนู้นเป็นไงมั่ง” ไอ้ตินถามไอ้โช มันก็ส่งมือถือที่กำลังเฟสไทม์ให้ดู ทางนั้นมีแต่ผู้หญิง เลยได้แค่ขู่ งานขู่ต้องให้ไอ้แทมเพราะพ่อมียศใหญ่ ส่วนไอ้ซันมันเป็นหลานอธิการมหาลัยที่ผู้หญิงพวกนั้นหรือพวกผมเรียนอยู่

   “ทางนั้นงานสบายเหี้ย” ไอ้เบบ่นจนโดนไอ้แทมชูนิ้วกลางให้ ส่วนไอ้ซันเห็นมันมองผมนิดๆ แล้วสนใจกลุ่มตรงหน้ามันต่อ ผมไม่ได้สนใจอะไร ยืนผิงโต๊ะมองไอ้โชจัดการพวกนั้นต่อ แต่ก็ไม่ได้ทำร้ายร่างกายเพิ่ม เพราะแค่นี้คงเดี้ยงเป็นปี

   จัดการเสร็จ ไอ้โชก็เลี้ยงหมูกระทะ มันโคตรจะเข้ากัน แต่ก็อร่อยดี ผมยัดหมู หมึก กุ้งจนแทบหมดร้าน โดนไอ้ซันตบหัวไปหลายที แบบนี้จะให้ผมเลื่อนขั้นแทนไอ้โชได้ไง แม่งบังคับตลอด สงสัยเก็บกดมาจากที่บ้าน จ่ายเงินเสร็จก็แยกย้าย



   กลับมาถึงห้องที่ไม่มีใครอยู่แบบเหงานิดๆ แม้จะเริ่มชินกับการอยู่คนเดียว เพราะเมื่อก่อนจะมีจีนยิ้มรอตลอด ถ้ามีคนรอกลับห้องทุกวันก็คงดี เดินถอดเสื้อกับกางเกงจนเหลือแต่บ็อกเซอร์เหมือนทุกที ตู้เย็นมีเบียร์กระป๋องแช่อยู่เต็มไปหมด ผมขนออกมาสามสี่กระป๋อง บางทีมันต้องดื่มเพื่อให้นอนหลับสบาย ยิ่งวันนี้ออกกำลังกาย (ฟาดแขน) เยอะไปหน่อย แขนเลยตึงๆ

   เสียงกริ่งหน้าห้องเรียกให้ผมต้องเดินไปเปิดประตู เจอใบหน้าบึ้งของไอ้ซัน มันเดินแทรกเข้ามาแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา

   “แดกเบียร์คนเดียวอีกแล้วนะมึง” มันเหล่ตามองผมที่เดินมานั่งข้างมัน มือก็เอื้อมเปิดทีวี

   “มาทำไมวะ” ถามแต่ตายังจ้องทีวี รายการเชี่ยไรวะ

   “กลัวมึงเหงาไง” มันเหมือนมีอะไรมาสะกิดในใจ เหงา ใช่ ผมเริ่มเหงา

   “เหงาเชี่ยไร กูปกติสัด”

   “มึงเหงา” บอกย้ำจนต้องหันไปมองด้วยความหงุดหงิด

   “รู้ได้ไงว่ากูเหงา เป็นเมียกูหรือไง” จ้องหน้ามันนิ่ง

   “เพราะกูก็เหงา” ไอ้ซันตอบพร้อมยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก “แต่กูอยากเป็นผัวมากกว่า”

   “ไอ้เชี่ยนี่” กะฟาดเข้าหัวแต่มันไวกว่า หลบตัวแถมยังดึงให้ผมนอนทับขามันอีก ดวงตาที่ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรกำลังจ้องผมนิ่ง แล้วเหมือนจะเริ่มเห็นหน้ามันลางๆ เพราะเริ่มขยับเข้าใกล้ “ไอ้ซัน” พูดก่อนจะถูกปากแดงของมันประกบ เหมือนถูกไฟดูดจนชาไปทั้งตัว จูบที่อ่อนโยนจนเผลอยอม แล้วค่อยๆ ร้อนแรงขึ้น อาจเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้มึนเมายื่นมือคล้องคอมันให้แนบชิด

   ไฟในอารมณ์ลุกโชนจนยากจะดับ ร่างที่หนากว่าขึ้นซ้อนทับบนร่างของผม มือมันลูบไล้ไปทั่วจนรู้สึกแปลกๆ มันรู้สึกดีจนน่าประหลาด แม้จะเคยเป็นฝ่ายรุกกับผู้หญิงมาก่อน แต่มันไม่เหมือนกับตอนนี้ พอปรือตาขึ้นมองเห็นคนที่นั่งทับอยู่บนตัวถอดเสื้ออย่างไว กางเกงยีนส์ถูกปลดกระดุมจนเห็นยี่ห้อกางเกงในแสนแพง

   “จอม” มันก้มลงมากระซิบข้างใบหู ลมร้อนๆ เป่าจนขนลุกชันไปทั้งตัว

   “อะ ไอ้ซัน” เรียกชื่อมันด้วยเสียงสั่นเครือ เมื่อถูกปากกับลิ้นร้อนสัมผัสกับหน้าอก มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยได้สัมผัส ยิ่งมันเคลื่อนต่ำลงไปยิ่งหายใจไม่สะดวก มันเหมือนกับจะขาดใจไปซะอย่างนั้น “ชะ เชี่ย” แค่มือมันปัดผ่านสิ่งที่กำลังเต้นตุบๆ อยู่ใต้บ็อกเซอร์แบบไม่ตั้งใจก็ร้องเสียหลง นี่ผมมีอารมณ์กับผู้ชายเหรอวะ

   “จอม” เสียงครางต่ำของคนที่กำลังลูบไล้ร่างกายผม ไอ้ซันมันกำลังแกล้งผมให้ขาดใจตายหรือเปล่า ยิ่งตอนนี้มือมันตั้งใจลูบตรงๆ ผมยิ่งดิ้นหนัก ลิ้นร้อนมันวนอยู่รอบสะดือ ความรู้สึกเหมือนตอนจมน้ำเมื่อตอนเด็ก มันหายใจไม่ออก ต้องอ้าปากช่วยหายใจ

   “ซะ ซัน” รีบจับหน้ามันขึ้นมาบดจูบตามความรู้สึก เสียงครางต่ำเมื่อจูบร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ คล้ายกับไม่มีใครหยุดมันลงได้ แรงมือที่กระตุ้นด้านล่างยิ่งอยากจูบมากขึ้นไปอีก

   “ถ้ากูไม่หยุดตอนนี้ กูอาจจะเสียใจ รอวันที่มึงจะรู้จักคำว่ารัก ตอนนั้นกูจะไม่หยุดแบบนี้อีก” ไอ้ซันมันถอนจูบออกไปหลังจากผมเหนื่อยหอบเมื่อปลดปล่อยออกมาจนหมด ผมมองหน้ามันอย่างมึนงง ก่อนมันจะลุกเข้าห้องน้ำไปทิ้งให้ผมนอนเปลือยอยู่บนโซฟา

   เชี่ยเอ้ย ผมดันมีอารมณ์กับเพื่อนตัวเอง แถมโดนมันรีดน้ำไปอีก แล้วแบบนี้จะมองหน้ามันติดหรือเปล่าวะ แต่ดูท่ามันคงจะทรมานน่าดู เพราะของๆ มันก็พร้อมสู้รบแล้ว ผมเป็นผู้ชายกับเรื่องเซ็กมันก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ไอ้ไม่ธรรมดาคือผมมีอารมณ์กับผู้ชายนี่แหละ




   หลังจากชำระร่างกายตัวเองในห้องน้ำด้านในห้องนอนเสร็จ เปิดประตูมาก็เจอไอ้ซันนอนอยู่ก่อนแล้ว มันนอนหันหลังให้ พอผมสอดตัวลงไปนอน มันพลิกตัวมาดึงผมไปกอด

   “ถ้ามึงให้โอกาสกู กูจะทำให้มึงรู้จักความรัก” มันกระซิบจากด้านหลัง
 
   “แล้วมึงรู้จักคำว่ารักด้วยเหรอ ทุกทีกูเห็นมึงเอาอย่างเดียว” โดนมันงับหัวไหล่โคตรเจ็บ

   “เพราะกูไม่คิดจะรักใครเลยแค่เอาไง แต่กับมึงไม่ใช่แบบนั้น” ไม่รู้มันพูดเล่นหรือเปล่า แต่แม่งเขินว่ะ เกิดมาเพิ่งเคยเขินกับผู้ชาย (อีกแล้ว)

   “ไอ้เชี่ย พูดมากว่ะ นอนๆ” รีบบอกปัด ไอ้ซันมันเจ้าเล่ห์ ชั่วตัวพ่อ

   “กูพูดจริงแล้วก็ทำจริง มึงคอยดูไว้” พูดจบมันก็พลิกตัวผมให้หันหน้าเข้าหา ทำให้หัวผมซุกอยู่ที่อกอุ่นของมัน กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มแบบเดียวกันแต่ทำไมกลิ่นไม่เหมือนกันวะ หรือแม่บ้านแยกเสื้อไอ้ซันไปซักที่อื่น แต่ช่างแม่ง ตอนนี้ต้องนอนก่อน แต่ไม่ลืมบอกมันก่อนจะนอน

   “ฝันดีมึง”

   “ฝันดี”   


.....TBC

Part 3 ค่าาา ฉากเรื่องบนโซฟานี่มันยากจริงๆ แค่นี้ยังเครียดเลย ฮ่าๆๆๆ

ส่วนพี่จอมใครคิดว่าจะโวยวายไม่เลย แกสมยอม กร๊ากก 

ตอนหน้าเป็นของพี่ซันบ้างนะคะ หลังจากถูกเกลียดมามากข้อหาปากแข็ง มันน่าตบ (ด้วยปาก) ซะจริงเชียว

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่าาา หากตรงไหนอ่านแล้วขัดๆ รับทุกคำติค่าา จะได้ปรับปรุงให้ดีขึ้นไปอี๊ก *เสียงสูง* (ตกเทรนแล้ว)

 
 

[TachibanaRain]

ชอบคู่นี้หง่ะ เมะชนเมะ แอร๊ยยยย

[seaz]

บทจะยอมก็ยอมง่ายๆ เลยนะพี่จอม แบบนี้พี่ซันมีโอกาสมากในการจีบ ^^

[bulldog17]

เหมือนจอมเจ้าชู้ตามซันอ่ะป่าว

[นางฟ้าเชียงชุน]

ชอบคู่นีอ่ะ ซันทำให้จอมดูเป็นเคะน้อยไปเลย

[NuNam]

ชอบๆ ซัน จอม มาอีกๆ มาเยอะๆ ค่ะ ^^

[pui_pui_puly]

ชอบมากคะ 

[บูมเบส]

น่ารักมาก

[Yara]

ลึกๆจอมคงรู้สึกอะไรกับซันมั่งแหละ ไม่งั้นโวยวายบ้านแตกไปแล้ว

[MayA@TK]

 
จอมเริ่มเขินซันแล้ว

 

[arij-iris]

ชอบคู่นี้อ่ะ ขออีกค่าาา ขออีกๆๆๆ

[TheWanFah]

น่ารัก
จอมน่ารัก

[Pakeleiei]

ความอ่อนโยนที่ซันมีต่อจอม

[mooping-7]

สนับสนุนให้พี่จอมมีปั๋ววววว555

[fay 13]

 

[Tsubamae]

พึ่งอ่านตอนพิเศษ 2จบ สามก็มาแล้ว เร็วทันใจมากค่าาาาา กดบวกเลยย พี่จอมค่าามีพี่ซันอค่คนเดียวได้คุ้มยิ่งกว่าคุ้มนะค่าา  ทั้งเพื่อนทั้งพ่อทั้งพี่ทั้งครู(สอนเรื่องความรักกก) ทั้งปั๋วเอ้ยแฟน อิอิ ขอตอนพิเศษอีกเยอะๆๆเลยนะค่าาา

[cavalli]

 

[kun]

เอาอีกๆๆๆๆ ทำไมเราหื่นจัง ฮ่าๆๆๆๆ
ได้พี่ซันมาพี่จอมสบายเลยน่ะ ไม่ต้องทำอะไรเลย อิอิ

นึกถึงคู่พี่เบน้องทู คริๆๆๆ

[B52]

 

[titansyui]

 

[ShadeoftheMoon]

แหมๆ เขาจูบกัน เขากอดกัน.....เขาเขินแทน....คู่ซันจอม ลุ้น ยิ่งกว่าคู่หลักอีกเพราะความซึนของซันเนี่ยแหล่ะ อ่อเขารออ่านอีกคู่นะคู่พี่เบกับน้องทู

[โอ]

ชอบอ่ะ

[aiaea83]

Just you and I : Part Sun & Jom [4]

[Sun]


        ร่างที่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างหน้าต่าง ดวงตาดูเหม่อลอยจับความรู้สึกนึกคิดไม่ได้ นั่นคือภาพแรกที่ผมเห็น และได้รู้จักชื่อ จอม คือชื่อที่มันบอก นิสัยมันก็เพี้ยนๆ บ้าบอ มันมักจะตัวติดกับเพื่อนมันอีกคน ไอ้โช คนที่ทำหน้านิ่งตลอดเวลาจนผมคิดว่ามันจะเมื่อยหน้าบ้างหรือเปล่า นั่นตอนรู้จักตอนมอปลาย แต่ตอนนี้ผมกับพวกมันทั้งสองอยู่ปีสี่ใกล้จะจบเข้าทุกที

   แม้ผมจะพยายามเข้าไปตีสนิทกับไอ้จอมแต่มันก็มักจะมีกำแพงบางๆ กั้นอยู่ตลอด มันบอกผมชอบบังคับ มันก็ใช่ แต่คนแบบไอ้จอมหากมันไม่มีใจจะทำต่อให้ลากมันไปแขวนคอมันก็ดื้ออยู่ดี เข้าใจที่ผมบอกใช่มั้ย ถึงปากมันจะบ่นแต่มันก็ยอมทำตามตลอด

   ครอบครัวของผมเป็นหมอเกือบหมด มีแค่ผมกับพี่ชายที่ไม่ยอมเดินตามทางนั้น ดูเหมือนทุกคนก็พอเข้าใจ ผมเป็นคนง่ายๆ สบายๆ อาจเพราะมีเงินทำให้มีสาวเข้าหามากกว่าปกติ จะบอกว่าหน้าตาดีผมก็มองว่าตัวเองหน้าตาธรรมดา อาจจะพูดดีด้วยส่วนหนึ่ง หากรู้จักผมดี อย่างที่ไอ้โชมันรู้ ผมไม่ได้เป็นคนดีเลิศเลอ ก็แค่ผู้ชายชั่วๆ คนหนึ่ง อย่างที่ไอ้จอมนิยามตัวผม ไอ้โชก็คล้ายๆ ผมนี่แหละ แต่ไอ้จอมก็อย่างที่บอก มันมีกำแพงบางๆ ขวางอยู่ทำให้เข้าถึงตัวตนมันลำบาก


   แต่ก็ไม่ยากหากได้ลองดู


   “มึงเคยอิ่มแล้ว ตอนนี้มึงต้องคิดว่าข้าวสองจานต้องอิ่ม” ผมสั่งให้คนหัวดื้อที่จะกินข้าวจานที่สามต่อ ทั้งๆ ที่สองจานที่ผ่านมาก็เต็มจนพูนจาน ผมรู้ถึงอดีตมันแต่ก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ อย่างที่ป้าผมบอก มันฝังอยู่ในจิตใจต้องใช้เวลาในการเยียวยาเป็นเวลานาน ไม่ก็ตลอดชีวิต

   “ทำไมชอบบังคับกูวะ เสือกเรื่องกูตลอด” ถูกมันด่าแต่ผมไม่สน ปากมันร้ายแบบนั้นเพราะปิดบังความอ่อนแอภายในใจ
 
   “ถ้ากูไม่บังคับ มึงจะยอมทำตามมั้ย” ว่าให้มัน เลยถูกดวงตาโตค้อนวงใหญ่ สำหรับผมมันดูเป็นผู้ชายที่พยายามทำตัวเป็นคนง่ายๆ สบายๆ แต่มันเป็นคนเรื่องมาก เฉพาะกับผมนะ แต่กับไอ้โชมันดูตามใจไอ้หน้านิ่งมากจนผมไม่พอใจอยู่บ่อยครั้ง เพื่อนเหมือนกันแต่แคร์ไอ้นั่นมากกว่า ยังดีที่ตอนนี้ไอ้โชมันคบกับเด็กต่างมหาลัยทำให้ข้างกายไอ้คนเรื่องมากไม่มีใคร

   “มึงว่า ถ้ากูหันไปคบกับผู้ชายนิสัยแบบไอ้เกรียนกลอยจะดีหรือเปล่าวะ” คำถามที่ทำเอาผมเกือบสำลักน้ำ เชี่ย ดูมันถามผม “กูเห็นไอ้โชคบไอ้เกรียนนั่นแล้วก็อิจฉา หาแบบไอ้เด็กนั่นสักคนคงดี” ผมจ้องหน้ามันทันที

   “จะหาแบบเด็กไอ้โชคงหาไม่ได้แล้วว่ะ” ผมรีบพูดกันท่าทันที ไอ้จอมทำหน้างอแล้วพยักหน้าเห็นด้วย

   “จริงว่ะ เกรียนด้วย เพี้ยนด้วย บ้าด้วย แต่แม่งทำกับข้าวโคตรอร่อย หาไม่ได้แล้วจริงๆ” อยากจะขำแต่ก็ขำไม่ออก ดูเหมือนมันชอบตรงทำกับข้าวอร่อยนี่มากที่สุด

   แต่คิดว่าผมจะยอมเหรอ ผมแค่ไม่พูดออกไป ไม่ใช่ว่าปากหนักหรอกนะ แต่ไอ้จอมมันไม่เคยรู้จักคำว่ารักเลย รู้จักแค่คำว่าชอบกับผูกพันด้านร่างกายเฉยๆ จะโทษจากการเลี้ยงดูก็คงได้ ผมจะทำให้มันค่อยๆ รู้จักคำว่ารักและขาดกันไม่ได้ บ่อยครั้งที่มันบอกเลิกหรือถูกบอกเลิก มันทำแค่มองแล้วก็เดินออกมาไม่มีท่าทีเสียใจหรือฟูมฟายอะไรเลย แม้จะถูกสูบเงินหลายแสนมันก็ไม่รู้สึกอะไร ล่าสุดหมดไปเกือบล้าน ไม่อยากจะเชื่อมันเลย

   ทุกครั้งที่มันคบกับใครก็ตามแต่ มันไม่เคยโทรตามหรือสงสัยอะไรสักอย่าง มีแค่ผมที่คอยตามสืบดูให้มันอยู่ทุกครั้ง ผู้หญิงที่มันคบทุกคนคิดแค่อยากได้เงินและนอนกับมันเท่านั้น เพราะมันเป็นคนดังของคณะ ไม่แปลกที่จะมีคนเข้าหาเยอะ

   “ว่าแต่ มึงเก็บของหรือยัง” ผมถามไอ้คนที่เปลี่ยนจากกินข้าวมากินพายสับปรดแทน มันกัดขนมพร้อมกับพยักหน้าลง “มึงนี่นะ” ผมบ่น มันกินขนมจนเศษเล็กๆ ติดมุมปาก พอชี้มันก็แลบลิ้นออกมาเลียจนผมต้องขมวดคิ้ว ส่วนไอ้คนตรงหน้ายักคิ้วลิ่วตาจนอยากจะเขกหัว

   ผมนั่งมองไอ้คนกินขนมอย่างอร่อย ทำให้ย้อนไปถึงตอนถูกไอ้โชเรียกไปคุยหลังตึกเมื่อก่อนนี้ ถ้ามันไม่มีแฟน ผมคงคิดว่ามันชอบไอ้จอมแน่ ใบหน้าไอ้โชมันดูเรียบเฉย และมันคงรู้ ว่าผมรู้สึกยังไงกับเพื่อนสนิทมัน ดวงตานิ่งๆ ที่ไม่แสดงออกอะไรแต่ภายในคล้ายกับอ่านความคิดคนได้ ไอ้นี่มันน่ากลัว

   ‘มีอะไรกับกูวะ’ ผมถามหลังจากเดินอ้อมมาหลังตึกเรียน ไอ้โชมันจ้องหน้าผมนิ่งก่อนจะแสยะยิ้มออกมาจนผมต้องยิ้มตาม...มันรู้

   ‘มึงก็รู้จักไอ้จอมดี ถ้ามึงไม่เริ่มก่อน มันก็ไม่รู้ตัวหรอก’ ไอ้โชมันว่า ดวงตาดุมันมองไปที่คนไม่รู้อะไรกำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดมองกลุ่มปากหมาคุยเรื่องไม่เป็นเรื่อง มันคงรำคาญอยู่แน่

   ‘มึงรู้จริงสินะ’

   ‘กูรู้ตั้งแต่แรก’ ไอ้โชมันว่า ‘ตาของมันมักจะมองแค่ไอ้จอมเสมอ กูพูดถูกหรือเปล่า’ มันช่างสังเกตจริงๆ ทั้งที่ผมเก็บอาการไว้ตั้งแต่ต้น

   ‘หึๆ รู้ดีจริงนะมึงน่ะ’ ผมชมไอ้โชมันแค่ยักไหล่

   ‘ครอบครัวไอ้จอมมึงก็รู้ ว่ามันถูกเลี้ยงมายังไง ความรักของมันแทบไม่มีความหมายอะไรเลย มันเลยปฏิเสธเรื่องนี้มาตลอดทำให้กลายเป็นคนไม่รู้จักคำว่ารัก ถ้ามึงคิดจะจริงจัง มึงก็ต้องบอกมันตรงๆ กูบอกได้แค่นี้’ มันพูดซะยาวเหยียดขัดกับนิสัยพูดน้อยของมัน

   ‘จะบอกว่าต้องทำแบบมึงงั้นสิ ตามตื้อเด็กนั่นตลอด’ แอบแขวะมันไป มันตามติดไอ้เด็กต่างมหาลัยนั่นอย่างกับเงาตามตัว

   ‘กูแค่ทำตามที่อยากทำและต้องทำ’ ไอ้โชมันยิ้ม ผมเลยตบบ่ามันไป

   ‘เอาไว้กูจะลองทำตามมึง’ ผมว่า ก่อนเราจะหัวเราะออกมา ‘กูต้องเรียกมึงว่าไอดอลมั้ยวะ’

   มาถึงตอนนี้ผมกำลังทำตามที่บอกกับไอ้โชไว้ แต่อีกคนกลับไม่ค่อยยอมร่วมมือสักนิด ขนาดผมเกือบล่วงเกินมันไปก็คิดว่ามันจะอายไม่กล้ามองหน้าผมอีก ทีไหนได้ มันกลับลอยหน้าลอยตาไม่รู้สึกอะไร กลายเป็นผมซะอีกที่อยากหลบหน้ามัน หรือผมลีลาไม่พอที่มันจะติดใจ เอาไว้เจอของจริงก่อนเถอะ

   “ทำตาหื่นนะมึง” เสียงดังแว่วมาทำเอาผมกระพริบตาเรียกสติที่หลุดลอย มันจ้องหน้าขมวดคิ้ว ตาหื่นเป็นยังไงวะ

   “มึงรู้ได้ไงว่ากูทำตาหื่น” ผมถาม ขนาดตัวผมยังไม่รู้ว่ามันทำยังไง จ้องหน้าอยากรู้แต่หูมันกลับแดงจนเห็นชัด หรือมันเขินวะ

   “เชี่ย ก็มันเหมือนตอนนั้น” มันตอบเสียงอู้อี้ ก้มหน้าก้มตากัดถุงขนมที่ด้านในหมดไปแล้ว

   “ตอนไหน” ต้อนมันจนมุมก็สนุกพิลึก

   “มึงจะถามเชี่ยอะไรหนักหนา ก็ตอนที่มึงช่วยกูวันนั้น” ประโยคแรกมันตะโกนจนผมตกใจ แต่ประโยคหลังมันกลับมาอู้อี้ตามเดิม แต่ผมได้ยินชัด มันหูแดงลามมาที่แก้ม น่ารักเหี้ยๆ มันคงนึกถึงตอนที่กำลังนัวเนียอยู่บนโซฟาแน่

   “กูไม่เห็นรู้เลย” ตอบกวนมันเลยโดนถลึงตาใส่ อยู่แบบนี้แล้วรู้สึกดี ผมต้องเรียกไอ้โชว่าไอดอลจริงๆ สินะ

   อีกไม่กี่วันพวกผมจะไปเชียงใหม่ ตอนแรกก็ไม่ได้วางแผนอะไร แต่ไอ้จอมมันเอาเรื่องที่เพื่อนสนิทมันจะพาเมียไปเที่ยวบอกกลุ่มปากหมา พวกมันก็เริ่มสุมหัวนัดแนะกันเรียบร้อย ไอ้โชรู้ก็โวยวายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แถมยังตกลงจะไปนอนบ้านไอ้ม่าน เด็กเกษตรมหาลัยผมนี่แหละครับ



   ทริปเชียงใหม่ก็ไม่มีอะไรมาก ความสนุกมันหมดไปเยอะเมื่อไอ้โชทะเลาะกับเด็กของมัน อารมณ์เสียพากันเซ็งๆ ขนาดไอ้จอมผู้ที่ไม่ค่อยสนใจอะไรยังทำหน้าเหม็นเบื่ออยากกลับตลอดเวลา กว่าจะตกลงกันได้ พวกผมก็แทบหมดสนุกแล้วนั่นพอคืนดีกันปุ๊บมันก็พากันออกไปอยู่โรงแรมที่จองไว้แต่แรกทิ้งพวกผมอยู่ตามกันเอง คนที่ไม่ได้เตรียมแผนการมาก็เลยได้แต่มองหน้ากันไม่รู้จะไปไหน

   “ไปถนนคนเดินกันพวกมึง” ไอ้แทมมันว่า หลังจากเปิดดูที่เที่ยวในเชียงใหม่ “แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปเที่ยวม่อนแจ่ม”

   “ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลยนะพี่ ถนนคนเดินยังไม่มีหรอก” ไอ้อัธมันว่า พวกผมเลยได้แต่ปลงๆ จะให้ไปเที่ยวน้ำตกแบบไอ้ตินว่ามันก็ไม่น่าจะใช่ ก็นี่มันหน้าหนาว มันจะไปเที่ยวน้ำตก ความคิดโคตรประเสริฐ 

   “งั้นก็นอนก่อน ตื่นมาค่อยไปถนนคนเดิน” ไอ้จอมมันออกความคิดเห็นพลางล้มตัวนอนลง แต่ถูกไอ้แทมดึงไว้จนมันส่งเสียงจิ๊จ๊ะ “เชี่ยไรวะ”

   “ไปดูหมาแพนดี้กันมึง อย่าเพิ่งนอน” ไอ้เชี่ยแทมมันว่า ตามันก็ยังจ้องมือถือ

   “หมาแพนดี้เชี่ยไรของมึง” ไอ้เบโวยวาย

   “ก็หมีแพนด้าไงพี่” เป็นลูกเจ้าของบ้านที่เฉลย แม่งมันมาเป็นคำผวน พวกผมก็ตามไม่ทัน

   “ถูกต้องนะครับ ไปกันๆ กูอยากดูมันกินๆ นอนๆ” ดูความคิดของไอ้แทม ไอ้ตินก็พยักหน้าเห็นด้วย ส่วนคนอื่นๆ ก็ได้แต่มองหน้ากัน

   “มึงจะให้ผู้ชายตัวควายๆ ไปดูหมีแพนด้า มึงสติดีอยู่มั้ยวะ” ไอ้จอมเหวี่ยง

   “กูตัวเล็กนะเว้ย ตัวควายๆ ต้องไอ้ติน” เลยโดนไอ้ตินฟาดเต็มหัว ปากแบบนั้นมันสมควรโดน

   “อย่างกูเรียกสมส่วนเว้ย” ไอ้ตินเถียง แต่ผมเห็นด้วยกับไอ้แทมมากกว่า

   “สมส่วนเป็นญาติสมเสร็จใช่มั้ยวะ” สองป๊าบบนหัวไอ้เบ ไอ้นี่วอนเจ็บตัว เด็กของมันก็หัวเราะแต่ก็ลูบหัวปลอบ

   “แหม พอดีกันพวกกูเป็นคนนอกเลยนะมึง” ไอ้แทมเริ่มแซว ปกติไอ้เบมันจะนิ่งๆ เวลาอยู่กับไอ้เด็กนี่ ก็อย่างที่รู้ๆ กัน ไอ้เบมันฝังใจยึดติดกับน้องไอ้จอม ตอนนี้คงปลดล็อคสำเร็จได้แล้ว

   “แน่นอน พวกมึงก็แค่ตัวประกอบ” ดูมันยักไหล่ไม่แคร์แต่เด็กมันหน้าแดงไปแล้ว

   “ใช่ซี้ พวกกูมันไม่สำคัญ เป็นแค่ตัวประกอบ...” ไอ้แทมมันกำลังอ้าปากจะร้องเพลงแต่โดนไอ้จอมเอาผ้าขนหนูอุดปากซะก่อน ไม่งั้นคงต้องออกไปเอาบันไดแม่ไอ้ม่านให้มันปีนหาคีย์ที่เหมาะกับร่องเสียงห่วยๆ

   “ไร้สาระว่ะ” ไอ้ตินมันส่ายหน้า มันลุกขึ้นถอดกางเกงนอนแล้วเปลี่ยนเป็นกางเกงยีนส์ สรุปจะไปดูหมีแพนด้าสินะ

   เมื่อมติส่วนใหญ่ รวมไอ้จอมตกลงว่าจะไปสวนสัตว์ ผมก็เลยต้องเออออตามไป แม้ไม่อยากไปก็ตาม สัตว์ในนั้นก็เหมือนที่เขาดินนั่นแหละ ไม่เหมือนแค่มีหมีแพนด้า นกเพนกวิน แล้วอะไรอีกวะ ที่รู้เพราะไอ้จอมมันยื่นมือถือมันมาให้ผมดู ขณะผมกำลังเลี้ยวรถออกถนน

   ใช้เวลาชั่วโมงเศษๆ กว่าจะมาถึงประตูทางเข้าสวนสัตว์เชียงใหม่ จ่ายเงินค่าเข้ากับค่ารถก็ขับเข้าไปจอดด้านใน ไอ้พวกเด็กโข่งตื่นเต้นกันใหญ่ คือหน้าหนาวแบบนี้ อากาศใกล้ดอยมันหนาวจริงๆ ขนาดแค่ตีนเขายังเย็นขนาดนี้ เหมือนอยู่ในห้องแอร์จริงๆ

   “นั่นมึงนั่น ห้องดูหมีแพนด้า” ไอ้แทมแม่งตื่นเต้นมากกับการเห็นห้องที่มีสัตว์ที่อยากเห็น ห้องอยู่ด้านหน้า เดินเข้ามาไม่ไกลก็ถึง โดนค่าเข้าชมไปอีก พอเข้าไปก็เจอ


   หมีหลับในหลุมทั้งสองตัว


   “ไอ้เชี่ยเอ้ย กูเสียเงิน แหกขี้ตามาดูหมีหลับ” ไอ้จอมเริ่มบ่น อยากสมน้ำหน้านะ แต่ไม่เอาดีกว่า

   “เอาน่า อย่าน้อยมึงก็เห็นตัวเป็นๆ ของมัน” ผมกอดคอมันแล้วปลอบ มันเหล่ตามองผมนิดๆ แล้วก็เงียบ แก้มมันแดงจนสังเกตเห็น “แก้มมึงแดงว่ะ”

   “เรื่องของกู” มันไม่ยอมมองหน้าผม

   ผมกอดคอก่อนเลื่อนมาเป็นโอบบ่าแทน สาวๆ ที่เดินผ่านพากันมอง บ้างก็ยิ้มแล้วชี้มา คู่ผมเดินรั้งท้าย ส่วนไอ้เด็กโข่งพวกนั้นมันกระโดดโลดเต้นอยู่หน้ากรงลิงที่ไต่ไปมาบนกิ่งไม้

   น่าจะบอกให้พนักงานเอาพวกมันเข้าไปรวมจริงๆ

   “หิว” เสียงเบาๆ ออกจากปากคนที่ผมโอบบ่าอยู่ หน้ามันงอๆ คงจะหิวน้ำ แม้อากาศจะหนาวแต่พอเดินนานๆ ก็เริ่มร้อนเหมือนกัน

   ผมตะโกนบอกไอ้พวกลิงว่าจะแยกไปซื้อน้ำ พวกมันแค่หันมามองไม่สนใจ เพราะมัวแต่เอาไม้แหย่เข้าไปในกรง อยากเอาป้ายที่ติดด้านหน้าฟาดหน้าพวกมันจริงๆ เขาห้ามแหย่สัตว์ในกรงเว้ย แล้วดู พอลิงยื่นมือมาจับไม้ พวกมันก็โวยวายลั่นแล้วยกกล้องถ่ายรูปถ่ายรัวๆ จนฝรั่งหัวเราะ 

   พอแยกออกมาหาร้านขายของ ผมให้ไอ้จอมนั่งรอ ส่วนผมเดินเข้าไปซื้อของด้านใน แต่พอมองออกมา เห็นมีผู้หญิงสองคนเข้ามานั่งคุยด้วย ไม่พอใจต้องบอกแบบนั้น อารมณ์อยากจะเข้าไปขัดแต่กำลังรอแม่ค้าคิดเงิน

   เดินออกไปแบบหน้าบึ้งๆ แต่เด็กสองคนนั้นกลับยิ้มแย้มเมื่อเห็นผมเดินออกไป เปิดขวดน้ำแล้วยื่นให้ไอ้คนบ่นว่าหิว กลับมีเสียงกรี๊ดเล็กจนต้องมอง

   “พวกพี่เป็นแฟนกันจริงด้วย” เสียงตื่นเต้นของคนที่มานั่งด้วยทำเอางง “พวกพี่เหมาะสมกันมากเลยค่ะ พวกหนูเห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ” คำพูดรัวๆ จนผมเกาหัว ไอ้จอมก็มัวแต่ดูดน้ำเปล่าจนเกือบหมดขวด ก่อนจะยื่นให้ผมทั้งที่เหลือก้นขวด พอรับมาก็ได้ยินเสียงกล้องถ่ายรูปดังรัวๆ “ขอบคุณค่ะ รักกันนานๆ นะคะ พวกหนูเป็นกำลังใจให้” แล้วก็รีบวิ่งไป นี่พวกผมต้องทำตัวยังไง ต้องเขินมั้ย

   “เมื่อกี้ใครวะ มาถามกูเรื่องแฟนกันๆ” แอบขำไอ้คนเบลอ มันหิวสมองก็เลยไม่คิดอะไรมาก
 
   “เขาบอกกูกับมึงเป็นแฟนกัน” ผมบอก ไอ้จอมก็พยักหน้าเบาๆ

   “อ่อ กูกับมึงเป็นแฟนกันตอนไหนวะ” มันถามแบบมึนๆ หรือต้องกินขนมก่อนถึงจะรู้เรื่อง

   “ก็ในห้องวันนั้น...” ผมพูด ไอ้จอมมันคงกำลังคิดภาพตาม “บนโซฟา” หน้าแดงมาอีกแล้ว ฮ่าๆ แบบนี้ไม่ต้องเรียกสติด้วยขนมแล้วก็คงได้

   “พูดเรื่องนี้ตลอดไอ้ห่า ก็แค่มึงช่วยกูรีดน้ำออกก็แค่นั้น” แต่ผมว่าไม่แค่นั้น เพราะตอนนี้หน้าแดงลามไปถึงหูแล้ว ผมเลยก้มกระซิบข้างหูแดงๆ จนมันลุกหนีไป

   “ถ้าครั้งต่อไปไม่แค่รีดน้ำแน่”

   ไอ้จอมมันมีมุมน่ารักนะครับ แค่ไม่ค่อยมีคนเห็น
   


   ดูสัตว์แทบทุกตัวอย่างสมใจ พวกมันก็บ่นเหนื่อย เมื่อย เลยพากันไปน้ำพุร้อน แต่คือมันคนละเส้นทางกันเลย เหมือนจากใต้ขึ้นเหนือแบบนั้น แล้วพวกมันก็ให้ผมขับยิงยาว กว่าจะถึงก็ปวดหลังเมื่อยก้นกันไป

   น้ำพุร้อนหน้าหนาวคนมาเที่ยวกันเยอะ ยิ่งปิดปีใหม่แบบนี้คนยิ่งล้นหลามชนิดที่ว่า แทบไม่มีที่วางขาลงแช่ โคตรเสียเวลา จะให้เหมาแช่ในห้องก็ไม่ได้เตรียมชุดมา เลยได้แต่ซื้อไข่ไปต้มที่บ่อแทน

   มาน้ำพุร้อนได้กินแค่ไข่ต้ม ตลกว่ะ

   ตอนนี้ไอ้ตินเปลี่ยนมาขับ ผมเลยดึงไอ้จอมมานั่งด้านหลังด้วย ปล่อยให้ไอ้แทมไปนั่งข้างคนขับแทน คนข้างผมมันซื้อไข่ถาดหนึ่งแล้วเอาไปต้ม ตอนนี้เริ่มแจกจ่ายให้พวกบนรถ นี่ถ้าตดกันคงไม่รู้ว่าเป็นของใคร

   “มึงกินมะ” ไอ้จอมมันยื่นไข่ที่ปอกเปลือกแล้วมาที่ปากผม ผมก็ยิ้มกัดไปคำหนึ่ง แล้วมันก็เอาที่เหลือไปกิน

   “ไม่ได้ให้กูเหรอ” ถามมัน

   “ให้ชิมเฉยๆ” กินได้ยั่วยวนทางสายตามาก เริ่มไม่อยากกินไข่ต้มแล้ว

   กินไข่ต้มแต่ก็ยังไม่อิ่ม เลยพากันไปหาข้าวกินแถวนิมมานย่านท่องเที่ยวและรถติด ไอ้ตินบ่นจนหูชาว่ารถไม่ยอมขยับ เลยเลี้ยวเปลี่ยนเส้นทางแล้วไปหาอะไรง่ายๆ กินแถวข้างทางแทน สุดท้ายมาลงเอยที่ร้านก๋วยเตี๋ยว แต่พวกเราทุกคนสั่งข้าวซอยไก่ รสชาติต่างจากร้านใหญ่ๆ ที่เคยไปกิน มันอร่อยกว่า เข้มข้นกว่าต้องบอกแบบนี้

   “ซื้อกลับบ้านกันมั้ยวะ อร่อยว่ะ” ไอ้ตินมันกินไปสองถ้วยยังคิดจะซื้อกลับอีก

   “เอาเลยมึง ซื้อไปหลายๆ ถุงเผื่อตอนกลางคืนด้วย” คู่หูมันเห็นด้วย ส่วนไอ้จอมมันหันมามองผมก่อนแล้วก็เงียบไม่ออกความคิดเห็น

   “พวกพี่อย่าลืมว่าเราต้องไปถนนคนเดินนะ” ไอ้ม่านขัดขึ้นมา แต่ไอ้ตินสั่งไปแล้ว สรุปเลยใส่ถุงมาได้สิบกว่าถุง แล้วมาบอกว่าสั่งแค่นิดเดียว

   กินอิ่มก็เลยพากันไปเดินย่อยบนห้างที่ดูเก่าแก่ของเมืองเชียงใหม่ ตึกก่อด้วยอิฐสีส้มดูสะดุดตา แต่บรรยากาศมันไม่ค่อยจะคึกคักเท่าไหร่ ร้านค้าส่วนมากก็เป็นเสื้อผ้ากับโทรศัพท์มือถือ ไอ้อัธชวนผมดวลชู้ตบาสโซนเกมส์ จากนั้นก็แยกย้ายเล่นเกมส์จนแทบลืมเวลา ดูนาฬิกาอีกทีก็เกือบจะทุ่ม พวกที่ร้องคาราโอเกะยังไม่ยอมออกมา จนผมต้องเปิดไปปิดเพลงแล้วลากพวกมันให้ออกมา

   “ไอ้เชี่ยซัน กูกำลังฝึกลูกคอไปประกวดอยู่เลยไอ้เชี่ย” ไอ้แทมมันโวยวายจนคนมองกันเป็นแถว

   “รายการเขาเจ๊งพอดีมึงไปประกวด”

   “มึงไม่เคยให้กำลังใจกู กูเสียไต”

   “เสียใจก็พอไอ้สัด”


   ถนนคนเดินที่แทบไม่ได้เดินต้องบอกแบบนี้ คนทะลักจนไหลไปกับมวลชน ไอ้จอมเริ่มหน้าบึ้งเพราะมันไม่ชอบ ผมเลยชวนมันออกไป ซึ่งมันก็พยักหน้าตกลง เราเลยเดินแยกไปนั่งหน้าอนุสาวรีย์แทน

   “คนเยอะเหี้ย” เริ่มบ่น

   “นั่นดิ่ แล้วพวกไอ้แทมหายไปไหนไม่รู้”

   ผมสองคนนั่งอยู่ม้านั่ง คนที่เดินไปมาต่างก็มองบ้างก็ชี้ๆ เพื่อนให้มอง นี่ผมตัวเหม็นหรือเปล่าวะ แต่ถ้าเหม็น ไอ้คนข้างๆ มันต้องโวยวายแล้วสิ

   “คนมอง” ไอ้จอมมันพูดก่อน

   “นั่นดิ่ มองอะไรวะ”

   “มองกูหล่อ”

   “มั่นมากมึงอ่ะ”

   “แน่นอน” ไอ้จอมมันยิ้มๆ จนผมผลักหัวมันเบาๆ

   “มึงรักกูบ้างหรือยัง” พอได้ยินมันก็หันมามองทำตาโต

   “รักอะไร”

   “ก็กูกำลังจีบมึงอยู่” บอกไปตามตรงแบบไอ้โชมันว่า ไอ้จอมมันมองผมนิ่งๆ

   “จีบกูตอนไหน” อยากจะตบหัวมันแรงๆ สักที ไอ้เชี่ยเอ้ย

   “ก็ทุกตอนนี่แหละ” บอกแบบเหวี่ยงๆ จนไอ้คนฟังมันหัวเราะ

   “ถ้ามึงยอมให้กูก่อน”

   “ยอมเชี่ยไร”

   “ยอมเป็นเมียกูก่อน” ผมเบิกตามองไอ้คนบอกให้ผมยอมเป็นเมียมันก่อน

   “ถ้ากดกูได้ กูก็ยอมเลยไอ้สัด” แล้วเราก็หัวเราะกันดังลั่น สาวๆ ที่เดินผ่านกรี๊ดกันเป็นแถว


   
   เช้าวันใหม่พวกผมแหกขี้ตาไปปลุกไอ้โชกับเมียมัน ป่านนี้แม่งอยู่สวรรค์ชั้นไหนก็ไม่รู้ นั่งรออยู่ด้านล่างโรงแรม พอมันลงมาหน้าเพื่อนผมโคตรบูด สงสัยไปขัดความสวีท กองทัพชายหนุ่มกลุ่มใหญ่บุกเส้นแม่ริมเพื่อไปเที่ยวม่อนแจ่ม ไอ้จอมแม่งให้ผมถ่ายรูปจนเมื่อย เดี๋ยวอยากได้มุมกดบ้าง มุมเงยบ้าง ตามใจโคตรๆ ก่อนปิดท้ายด้วยไอ้เบรถคว่ำลงมาจากเนินหน้าไถลกับดินอย่างฮา คนที่ยืนดูพากันหัวเราะจนมันซอยเท้าหนียิกๆ

   จากม่อนแจ่มเปลี่ยนไปดูสตอเบอรี่ ลูกสดๆ จากต้นมันลูกใหญ่กว่าที่ขายตามร้านทั่วไป พออิ่มหนำกับบรรยากาศก็ถึงเวลากลับ ตอนแรกเถียงกันเรื่องจะเข้าปางช้าง แต่พอจอดถามมันหมดช่วงเวลาไปแล้วเลยได้แต่หน้าจ๋อยกันไป จะเข้าฟาร์มงูก็ไม่ไหว ไอ้เชี่ยแทมกลัว เลยพากันกลับดีที่สุด

   ทริปเชียงใหม่แม้มันจะไปแบบชุลมุนแต่มันก็ทำให้ผมได้บอกไอ้จอมไปตรงๆ และมันก็ตอบรับ คิดว่างั้นนะ แม้มันจะมีเงื่อนไข แต่เชื่อสิ มันทำไม่ได้หรอก ของแบบนี้มันอยู่ที่ประสบการณ์และความไว



   ส่วนเรื่องความรัก ผมจะค่อยๆ สอนไอ้คนไม่รู้เรื่องไปเรื่อยๆ แล้วสักวันมันต้องพูดว่ารักผม


....TBC


พี่ซัน (ฉายา) ปากหนักมาแล้วค่าาาา


ปอลอ. เรื่องของพี่ฟลอยด์กำลังคิดจะผูกเป็นเรื่องยาวสักเรื่อง เพราะพี่แกไม่ยุ่งเกี่ยวกับแก๊งสายฮา หากเอามารวมคงจะไม่ค่อยเหมาะ (เนอะ) << ถามใคร ถถถถถถ

เจอกันพาร์ท 5 ค่า