ตอนที่ 26
“อย่าร้องนะ...”
ศตคุณที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบปรับอารมณ์ของตัวเองทันที หันหน้าหนีคนที่จ้องมองอยู่ แต่ก็หนีไม่ได้มากเพราะยังถูกกอดเอาไว้แบบนี้ โดยไม่รู้เลยว่า พ่อเลี้ยงกำลังมองตนด้วยความรู้สึกผิด
ทั้งๆ ที่เขาก็เป็นคนที่เข้มแข้งมาตลอด แต่ไม่รู้ทำไมถึงมาอ่อนแอเอาตอนนี้
“ตลกแล้วครับ ใครจะร้อง” ร่างบางพูดออกไป น้ำเสียงไม่ได้ดีขึ้นเลย
“ก็เห็นๆ อยู่”
“เห็นอะไรครับ”
“น้ำตา...”
“อ้อ!” ร่างเล็กเลิกคิ้ว หันกลับมาสบตากับร่างสูงเมื่อปรับอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว จากที่อยากร้องไห้ก็กลายเป็นว่าเป็นโกรธแทน
มองเข้าไปในนัยน์ตาคมก็เห็นถึงความสั่นไหวแปลกๆ
“เป็นเพราะใครล่ะครับ”
พ่อเลี้ยงอาทิตย์คิ้วกระตุกทันทีที่ถูกถามเช่นนี้ จากที่จะลงโทษเด็กน้อยของเขาที่ไม่ระวังตัวเองให้โดนจับไม้จับมือได้ ก็กลับกลายว่าเขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่
“เพราะฉัน...แต่ก็น่าจะเข้าใจด้วยว่าถ้านายเป็นฉันแล้วเห็นภาพของแฟนตัวเองกำลังถูกผู้ชายอื่นจับมือมันรู้สึกยังไง หรือถ้าไม่รู้ว่ารู้สึกยังไง ฉันจะทำให้นายเห็นดีไหม...จะได้เห็นชัดๆ ไปเลย” น้ำเสียงของพ่อเลี้ยงประชดประชันกันสุดๆ ส่งผลให้คนตัวเล็กต้องอารมณ์เย็นกว่า
ถ้าเป็นไฟกันทั้งคู่...ความสัมพันธ์ที่เพิ่งเริ่ม ก็คงจะต้องจบลงแต่เพียงเท่านี้แน่ๆ
“พ่อเลี้ยงครับ...ฟังผมดีๆ นะ” ศตคุณจับใบหน้าของพ่อเลี้ยงให้มองตรงมาที่เขา เราสองคนมองตากันในระยะประชิด ร่างกายขยับชิดกันโดยไม่รู้ตัว ซึ่งถ้าเป็นตอนปกติร่างเล็กคงไม่กล้าทำแบบนี้แน่ๆ
“อืม...”
“ผมไม่ได้อยากให้เขาจับมือ แต่ตอนนั้นสถานการณ์มันบังคับ ผมกับเขตไปสัมมนาในนามของไร่ แล้วผู้ใหญ่ก็อยู่เยอะแยะ พ่อเลี้ยงจะให้เด็กเมื่อวานซืนที่ไหนก็ไม่รู้ทำชื่อเสียงของไร่พังพินาศหรือครับ ผมไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่ๆ เพราะฉะนั้นแล้ว ผมจำเป็น...ย้ำนะครับ ว่าจำเป็น ให้พ่อเลี้ยงมนัสจับมือ”
“ฉันเข้าใจ...แต่ก็ไม่พอใจ”
“แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ”
“ไม่รู้...ฉันเองก็ไม่ได้มีสิทธิ์ในตัวของนายมาก เพราะถึงเราจะคบกันแต่มันก็แค่ดูๆ กันไป ไม่ได้หมายความว่านายจะรักฉันสักหน่อย”
ศตคุณถอนหายใจออกมา ช้อนตามองกับดวงตาคม ก่อนที่จะสะดุดกึกเมื่อพบว่าใบหน้าหล่อคมอยู่ใกล้นิดเดียว พอจะผละออกไปก็กลายไปเป็นว่า แขนแกร่งโอบรอบตัวของเขาเอาไว้แน่น แถมยังดึงร่างเล็กให้แนบกับลำตัวแข็งแรงอีกด้วย
“พ่ะ...พ่อเลี้ยง ปล่อยครับ”
“ไม่ปล่อย!”
“ผมอึดอัด”
“ก็ทำใจให้สบายสิ ฉันว่ามันก็ไม่ได้อึดอัดขนาดนั้นเสียหน่อ คิดไปเองมากกว่า”
คิดไปเองอะไรกันเล่า ถ้ารวมร่างกันได้ ก็คงทำไปนานแล้วล่ะ
หมับ!!!
“อื้อ...หายใจไม่ออก” ส่งเสียงร้องออกมาเมื่อถูกดึงเข้าไปกอดจนใบหน้าแนบกับแผ่นอกแข็งแรง
“ทำไงดีหมู...ทำไงดี” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจริงจังจนไม่ต้องมองหน้าก็รู้ว่าคนตัวใหญ่มีสีหน้าแบบไหนอยู่
ศตคุณมั่นใจมาหลายเดือนแล้วว่าพ่อเลี้ยงไม่ได้เล่นๆ กับเขาแน่นอน กลับกันแล้วพ่อเลี้ยงจริงจังมากไปด้วยซ้ำ จริงจัง...จนศตคุณกลัว กลัวว่าจะไปทำร้ายความรู้สึกของพ่อเลี้ยงเอา
“ฉันหวงนาย ฉันหึงนาย แต่ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรได้เลย แค่กอดนายเอาไว้แน่นๆ ตอนนี้...ฉันยังกลัวเลยว่าสักวันมันจะหลุดออกจากอ้อมแขนฉันไป”
ศตคุณไม่รู้จักความรัก ไม่รู้ว่ารักหน้าตาเป็นยังไง ต้องรู้สึกแบบไหน...
ถ้าหากว่าเขา...ไม่ได้รักพ่อเลี้ยงล่ะ
“ผม...กำลังทำให้พ่อเลี้ยงเสียเวลาหรือเปล่าครับ” คนตัวเล็กถามเสียงเบา มองแผ่นอกแกร่งเพราะไม่รู้ว่าจะวางสายตาไว้ตรงไหน
“เสียเวลา?”
“ที่ต้องรอผม...โดยไม่รู้ว่าผมจะรักพ่อเลี้ยงได้ตอนไหน รอผมแน่ใจว่าจะฝากชีวิตทั้งหมดไว้กับพ่อเลี้ยงได้ตอนไหน...บางทีมันอาจจะนาน...นานจนปิดโอกาสที่พ่อเลี้ยงจะเจอคนที่เหมาะ...อื้อ”
พ่อเลี้ยงไม่รอให้ศตคุณพล่ามจบเขาบังคับตัวเองขึ้นคร่อมร่างเล็กแล้วบดริมฝีปากลงไปที่ปากบางทันที เขาบดขยี้อย่างรุนแรงตามความรู้สึกของตัวเองตอนนี้
อาทิตย์กำลังโกรธ...โมโห ซึ่งศตคุณก็รับรู้ได้ทันที
“อื้อ” ร่างเล็กส่งเสียงในลำคอเพราะเจ็บกับการกระทำอันรุนแรง มือทั้งสองข้างถูกมือแกร่งกดทับเอาไว้เหนือศีรษะ ครั้นจะส่ายหน้าหนีก็ไม่พ้นเลยจำยอมต้องอยู่นิ่งๆ ให้อีกคนจูบตนจนกว่าจะพึงพอใจ
ศตคุณหวังว่า...มันจะช่วยทำให้ร่างสูงอารมณ์เย็นลงได้ และก็เป็นการขอโทษด้วย
“ขอโทษ...เจ็บไหม” ร่างสูงถามเสียงอ่อนโยน เมื่อเขาผละจุบรุนแรงนั่นมามองดวงหน้าหวาน ริมฝีปากบางช้ำอย่างเห็นได้ชัด นิ้วแกร่งไล้เบาๆ ที่ปากบาง ศตคุณยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะส่ายหน้าเป็นคำตอบ
ร่างบางไม่โกรธ...แต่รู้สึกผิด
สายตาของพ่อเลี้ยงส่อแววเจ็บปวดและแสนเศร้า...
“หมูไปทำงานเถอะ ฉันจะนอนพักหน่อย” เขาปล่อยแขนเล็กให้เป็นอิสระ ลุกขึ้นออกจากร่างกายเล็ก แล้วทิ้งตัวนอนลงข้างๆ กับคนตัวเล็ก
“พ่อเลี้ยง...”
“หืม? เอาไว้ค่อยคุยนะ ฉันเหนื่อยมาก อยากนอนพักหน่อย” เปลือกตาหนาวปิดลง จัดท่าทางตัวเองให้สบายที่สุด...
เขาจะนอนที่นี่แหละ...
“เรายังคุยกันไม่จบนะครับ”
“ไว้ค่อยคุยนะ” พ่อเลี้ยงตัดบท ไม่ยอมที่จะคุยอะไรต่อทั้งนั้น
“แต่ผมอยากคุยให้รู้เรื่องตรงนี้”
“ฉันเหนื่อย...หมูไปทำงานเถอะนะ”
อยากนอนมากใช่ไหม...ได้!!!
หมับ!!!
ร่างบางพลิกกายหันไปหาคนที่หลับตาหนีไปแล้ว ก่อนจะเม้มปากแน่น เอื้อมแขนเรียวไปโอบกายใหญ่ของพ่อเลี้ยงเอาไว้ ซึ่งทำให้คนที่หลับตาไปแล้วลืมมามองอย่างตกใจ แปลกใจ ระคนกับดีใจ
“ทำอะไร?”
“นอนไงครับ...นอนสิครับ วันนี้ผมไม่ไปทำงานแล้ว ให้ไอ้เขตมันทำไปคนเดียวไปเลย”
“เอาจริง?” เลิกคิ้วนิดๆ แต่ยอมรับว่าดีใจมากๆ มันหาไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะที่ศตคุณจะกล้าทำอะไรแบบนี้ นี่เป้นครั้งแรกเลยด้วยซ้ำ ซึ่งใบหน้าแดงซ่านก็คงจะเป็นคำตอบได้อย่างดีเลย
“พ่อเลี้ยงไม่คุยกับผมเอง ผมก็ทำงานไม่รู้เรื่องสิครับ”
“งั้นเหรอ...”
“ครับ...นอนสิครับ ผมก็จะนอนเหมือนกัน”
ร่างบางหลับตาลง เอาเข้าจริงๆ ศตคุณก็ไม่สามารถนอนหลับต่อได้หรอกถ้าตื่นแล้ว ยกเว้นไม่สบายกับนอนน้อย เขาถึงจะนอนได้เยอะ
แค่รอให้เจ้าของบ้านหลับเท่านั้นเอง...
“หึหึ...แค่นี้ก็ไปไหนไม่ได้แล้วน่า” พ่อเลี้ยงกอดตอบ ยกศีรษะของร่างเล็กในนอนทับแขนแกร่งของตน แล้วลูบผมนุ่มเบาๆ กล่อมทั้งเขาและศตคุณ
จุ๊บ!
“นอนแล้วนะเด็กดี” โดนขโมยจูบที่กระหม่อมเบาๆ อาทิตย์ก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางและนอนไม่ค่อยหลับตอนอยู่ต่างประเทศ ส่วนศตคุณก็นอนนิ่งๆ ให้พ่อเลี้ยงกอดเอาไว้อยู่แบบนั้น ประมาณเกือบสามสิบนาที ร่างบางก็ยกแขนแกร่งออกจากตัวไป แล้วลุกขึ้นนั่งมองใบหน้าคมนอนหลับสบายอยู่ด้วยรอยยิ้มบางเบา
“ขอโทษนะครับ...”
ขอโทษที่พูดเหมือนว่าผมจะไม่มีทางรักพ่อเลี้ยง...
ผมแค่ไม่อยากให้คุณต้องมาเสียเวลาอยู่กับเด็กอย่างผม
แต่ผมก็ไม่อยากเสียคุณไปเหมือนกัน...
“ที่ผมพูดแบบนั้น ไม่ได้หมายความว่าผมอยากจะปล่อยพ่อเลี้ยงไปนะครับ แต่ผมก็ไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวที่อยากจะเก็บพ่อเลี้ยงเอาไว้ ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ชัดเจนอะไรกับพ่อเลี้ยงเลย”
รอผมนะครับ...รอเท่าที่พ่อเลี้ยงอยากจะรอเลย ถ้าวันไหนที่พ่อเลี้ยงอยากจะไปแล้ว ไม่อยากรอผมแล้ว...
“ให้รีบบอกกันนะครับ”
ศตคุณพูดและคิดอยู่คนเดียว พอมองนาฬิกาก็พบว่าสายมากแล้ว เขาเลยยอมลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงไปทำงานของตัวเอง เพราะป่านนี้เพื่อนรักคงจะสาปแช่งเขาอยู่แน่ๆ...
...
...
...
ในช่วงเย็น ศตคุณกลับมาจากทำงานในไร่ด้วยความเหน็ดเหนื่อย ร่างกายเหนอะหนะ อยากจะอาบน้ำผ่อนคลายตัวเอง ก็เลยตรงไปยังห้องนอนของตัวเองเลย ไม่ได้แวะเข้าครัวอย่างที่ทำเป็นประจำ เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องสิ่งแรกที่รับรู้ได้ก็คือไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ เห็นเงาบนเตียงก็รู้ว่าพ่อเลี้ยงยังไม่ตื่นจากนิทรา
“สงสัยจะเหนื่อยมากจริงๆ ยังไม่ตื่นเลย” ร่างเล็กเลี่ยงที่จะเปิดไฟใหญ่ในห้องเพราะกลัวจะเป็นการรบกวนการนอนของร่างใหญ่ เลยไปเปิดไฟในห้องน้ำเอาไว้ให้แสงไฟมันลอดออกมา อย่างน้อยมันก็พอช่วยให้หยิบชุดกับผ้าเช็ดตัวได้ ไม่รอช้า ก็เข้าไปในห้องน้ำโดยที่ปิดประตูอย่างเบามือที่สุด
หารู้ไม่ว่าคนที่คิดว่ากำลังหลับอยู่ ก็ตื่นขึ้นมาพอดีตอนที่ศตคุณเดินเข้ามาในห้องนั่นแหละ ก็แค่นอนปรับสายตาตัวเองหน่อยๆ
“หิว...” เขาบ่นเบาๆ
ร่างสูงเปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วลุกนั่งพิงกับพนักเตียง คว้าโทรศัพท์มาเปิดเช็คข้อความ เช็คงานระหว่างที่รอเจ้าของห้องอาบน้ำเสร็จ
แกร็ก...
เสียงเปิดประตูห้องน้ำเรียกความสนใจจากพ่อเลี้ยงให้หันไปมอง ก็พบว่าแฟนเด็กของตนอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังใช้ผ้าเช็ดผมอยู่
“อ้าว? ตื่นแล้วเหรอครับ”
“อืม...”
“แล้วทำไมไม่เปิดไฟล่ะครับ เล่นแบบนี้เสียสายตาหมด” ร่างเล็กดุแต่ก็ไม่ได้จริงจังมากนัก
“แค่เช็คข้อความน่ะ ไม่ได้ทำอะไร”
“หิวไหมครับ”
“หิวมาก”
“ทำไมไม่ลงไปทานล่ะครับ ตอนนี้ก็ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วด้วย ย่าจันทร์คงกำลังรอพ่อเลี้ยงอยู่นะครับ ถ้าให้เดานะครับ ยังไม่ได้เจอใครเลยใช่ไหมครับ?”
“อืม” พยักหน้าประกอบด้วย “รอลงไปพร้อมกับหมู”
“ผมต้องรอผมแห้งก่อน พ่อเลี้ยงลงไปก่อนเลยครับ ทานก่อนเลย ไม่ต้องรอ”
“จะรอ”
“ครับๆ”
ศตคุณรู้ดีว่าถ้าร่างสูงต้องการอะไรแล้วก็ไม่มีใครที่สามารถจะไปขัดใจได้ แม้กระทั่งเขาเองเหมือนกัน ขัดใจพ่อเลี้ยงไม่ค่อยได้เท่าไหร่นัก...
ร่างเล็กเดินไปหยิบไดเป่าผมมาเสียบเพื่อใช้เป่าผมให้แห้งเร็วๆ ทั้งๆ ที่ปกติจะปล่อยให้มันแห้งตามธรรมชาติ คนตัวใหญ่เห็นแบบนั้นก็ลุกเดินมาหาร่างบาง คว้าไดจากมือบางมาถือแล้วทำการเป่าให้กับคนตัวเล็ก
“ขอบคุณครับ”
ทั้งสองคนสบตาผ่านกระจก พ่อเลี้ยงกระตุกยิ้มนิดๆ
“ผมสวย...”
“เพราะต้องไว้ผมยาว ผมเลยต้องดูและและบำรุงมันเป็นพิเศษน่ะครับ”
“จริงสิ...ว่าจะถามนานแล้ว ทำไมถึงไว้ผมยาวล่ะ”
ศตคุณแค่นยิ้ม คิดถึงเหตุผลแล้วอยากจะขำออกมา ไม่รู้ว่าเล่าออกไปเขาจะหาว่างมงายหรือเปล่า แต่เขาก็ต้องเล่าเหตุผลที่แท้จริงออกไป
ใครจะว่ายังไง ก็ปล่อยให้เขาตัดสินกันเอาเอง
“พ่อเชื่อว่า...ตอนที่ผมจมน้ำตอนเด็กๆ มันมาจากการที่ตัดผมของผมน่ะครับ ผมเกือบตายเพราะตัดผม ก็เลยปล่อยให้ยาวมาเลย แต่ใช่ว่าจะไม่ตัดเลยนะครับ ผมเองก็ไม่ค่อยเชื่อเลยไปแอบตัดผมมา หึหึ...พอออกจากร้านก็ถูกรถยนต์เลย โชคดีที่ไม่ตาย จากนั้นก็เชื่อว่าตลอดน่ะครับว่าไม่ควรตัดผม”
พ่อเลี้ยงตั้งใจฟัง โดยที่ไม่แสดงอาการอะไรออกมาให้เห็นเลยสักนิด นั่นทำให้ศตคุณรู้สึกเบาใจหน่อย เพราะมันเป็นเรื่องของความเชื่อ
“แล้วถ้ามันยาวเกินไปล่ะ”
“มันน่าแปลกนะครับ ถ้าผมตัดออกไม่ให้สูงกว่ากลางหลังมันก็ไม่เป็นอะไรเลย แต่อย่าคิดจะให้ผมลองตัดนะครับ ผมไม่อยากเจ็บ เข็ดมาก” รีบออกตัวเลย เพราะความรู้สึกตอนถูกรถชนมันยังฝังอยู่ในความทรงจำ
“ก็ไม่ได้จะให้ลอง ฉันไม่อยากให้นายเจ็บหรือเป็นอะไรไปเหมือนกัน”
คนสวยยิ้มเขินๆ
“แห้งแล้วล่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“หอมด้วยนะ”
ศตคุณหน้าแดงซ่านเมื่อสบตากับดวงตาคมที่มองตนอย่างแพรวพราว ขณะที่มือก็จับผมสวยของศตคุณขึ้นมาสูดดม...
“ป่ะ ไปกินข้าวเถอะครับ”
“หึหึ”
พ่อเลี้ยงส่ายหน้าเบาๆ แล้วเดินตามหลังของคนที่ก้าวยาวๆ ไปที่ประตูห้องแบบไม่รอเขาเลยสักนิด ท่าทางดูเขินหนักมาก...เห็นแล้วอยากจะจับมาฟัดๆ
ผิวขาวเนียนนั่นก็ชวนให้สัมผัสอยู่เรื่อย...
อาทิตย์ก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆ ที่มีความต้องการ ยิ่งได้อยู่กับคนที่ตนรักแล้วล่ะก็ ความรู้สึกอยากจะโอบกอด อยากจะสัมผัสมีอยู่ในหัวของทุกคนที่มีแฟนนั่นแหละ
ยิ่งแฟนยังเด็ก แถมยังสวยแบบนี้ ไม่รู้จะทนไปได้อีกสักเท่าไหร่...
“แย่แน่ๆ เลยว่ะอาทิตย์”
ถึงแม้ว่าตอนนี้เขากำลังยิ้มอยู่ แต่ความรู้สึกเมื่อช่วงสายก็ยังฝังอยู่ในใจของเขาไม่หายไปไหน แม้ว่าคนตัวเล็กจะทำตัวน่ารักด้วยหรือเราจะพูดคุยกันปกติ
แต่ความเสียใจ น้อยใจ...ที่ศตคุณพูดราวกับว่าไม่มีวันจะรักเขาได้ ก็ยังอยู่...
“ฉันไม่มีวันปล่อยนายไป...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”
นายเป็นคนเดียวที่ฉันต้องการ...หมู
ใครที่หวังจะเห็นน้ำตาของหมู เสียใจด้วยนะคะ แหะๆ น้องไม่ใช่คนเจ้าน้ำตาค่ะ แค่คลอเวลาน้อยใจเฉยๆ อ่านแล้วคอมเม้นท์ให้กำลังใจยูกิด้วยนะคะ ^_^
พูดคุย สอบถาม หรือติดตามข่าวสารการอัพเดทก็ไปที่แฟนเพจเลยนะค้า
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372283 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก