ตอนที่ 03
ศตคุณสตั๊นมาจนถึงบ้านสุดหรูที่เจ้าของบ้านอาจจะเรียกบ้านแต่ศตคุณเรียกคฤหาสน์ เพราะมันใหญ่โตมาก มากจนเขาไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เหยียบเลย
แต่ตอนนี้กลับได้เข้ามาเหยียบบ่อยมาก
พอเข้ามาจอดในโรงรถที่มีรถจอดเรียงกันหลายคันก็ยังไม่ทำให้ร่างบางมีสติขึ้นมาได้ ยังคงตกใจที่โดนพ่อเลี้ยงทึกทักเอาเองว่าเราคบกันแล้ว
“หมู...ถึงบ้านแล้ว”
“ห๊ะ! เอ่อ ครับ” ศตคุณสะดุ้งก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วเปิดประตูออกจากรถ เดินตามพ่อเลี้ยงร่างใหญ่เข้าไปในตัวบ้านอย่างเกร็งๆ
“หมูขึ้นไปพักในห้องก่อนก็ได้ ห้องเดิมที่นอนคราวนั้นแหละ”
“ผมนอนกับเขตไม่ได้เหรอครับ”
“ทำไมถึงจะนอนกับมันล่ะ” พ่อเลี้ยงอาทิตย์ถามด้วยใบหน้าที่แสนราบเรียบ เหมือนไม่พอใจที่ได้ยินแบบนั้นจากปากของเด็กน้อย ‘ของเขา’
“ก็ผม...นอนไม่หลับ” จะบอกว่าระแวงพ่อเลี้ยงก็ไม่กล้าพูดอ่ะ
“นอนที่ห้องนั้นนั่นแหละ เจ้าเขตมันก็โตแล้ว หมูน้อยก็โตแล้ว มันดูไม่ดี”
“ไม่ดียังไงอ่ะครับ เราสองคนเป็นเพื่อน เป็นผู้ชายเหมือนกัน ไม่มีอะไรเสียหายเลย”
“อย่าเถียงฉันสิหมู อยากโดนลงโทษหรือไง หืม...ดูไม่ดีก็คือดูไม่ดี เจ้าเขตเป็นลูกชายของฉัน ส่วนหมูก็เป็นแฟนฉัน ให้ลูกชายนอนกับแฟนของพ่อมันดูดีงามหรือเปล่า” พ่อเลี้ยงพูดอธิบาย ก่อนจะถามกลับมา
ก็จริงนะ...แต่ว่า
“เราเป็นแฟนกันตอนไหนครับ” ถามออกไปอย่างฉงนใจ เรียกเสียงหัวเราะจากพ่อเลี้ยงได้เป็นอย่างดี
ศตคุณได้แต่สงสัย คิดย้อนกลับไปเท่าไหร่ก็จำไม่ได้สักทีว่าเคยไปตกลงคบกันตอนไหน...
“ฮ่าๆ เพิ่งจะถามอะไรตอนนี้ล่ะ ฉันอุตส่าห์ทึกทักเอาเองไปแล้วนะ แต่ว่าหมูก็ตกลงแล้วนี่ จำไม่ได้อีก คราวที่แล้วที่นายพักที่นี่ตกลงแล้วไง อย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะ ถึงฉันจะอายุมาก แต่ก็ไม่ได้ความจำเสื่อม”
“ตอนไหนล่ะครับ ผมจำไม่เห็นจะได้”
“วันนั้นฉันขอให้เราศึกษาดูใจกันไปก่อน ใช่ไหม?”
“ครับ” พยักหน้าไปด้วย
“แล้วนายก็ตอบว่า ‘ครับ’ ไปแล้ว นั่นคือการตกลง”
“ครับ มันคือการตกลง แต่ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นแฟนกันสักหน่อย พ่อเลี้ยงอย่ามามั่วนะครับ” พอเริ่มสนิท และรู้ว่าคนตรงหน้าไม้ได้เป็นคนโหดๆ ดุๆ อย่างที่ฟังข่าวมา ร่างบางก็เริ่มที่จะคุ้นเคย แล้วศตคุณก็เริ่มที่จะกล้าต่อว่า ต่อปากต่อคำ แม้บางครั้งจะแออบเขินๆ สายตาจนตัวสั่นก็เถอะ
“หึหึ...เพราะแบบนี้ฉันถึงชอบนาย”
“บ่ะ บ้า ผมจะไปห้องแล้ว ขอบคุณที่ไปรับนะครับ”
“แล้วฉันจะไปหาที่ห้องนะ อย่าล็อกประตูล่ะ”
“ผมจะไปติวหนังสือกับไอ้เขต”
“เรียนเกษตรกันนี่ ฉันสามารถช่วยได้นะ”
“เอ่อ...ถ้าพ่อเลี้ยงสะดวกก็มาช่วยพวกเราได้นะครับ” ไม่มีอะไรที่ศตคุณต้องปฏิเสธเลยสักนิดเพราะพ่อเลี้ยงเองก็เป็นวิทยากรไปบรรยายตามมหาลัยบ่อยๆ เพียงแต่เขาไม่เคยได้เข้าร่วมเพราะคนที่จะได้ฟังคือพี่ปีสูงๆ เด็กปีหนึ่งยังไม่ได้เข้ารับฟังเพราะต้องปูพื้นฐานก่อน
“ฉันจะติวให้...แบบพิเศษเลย”
“คือ...ไม่ต้องพิเศษก็ได้ครับ เกรงใจ” ยิ้มให้คนอายุมากกว่าแห้ง
“ไม่ได้หรอก...คนพิเศษ ก็ต้องทำอะไรแบบพิเศษๆ สิ”
“คือ...เอ่อ”
เด็กน้อยของพ่อเลี้ยงถึงกับเขินเข้าขั้นรุนแรง หันหน้าหาทางหนีทีไล่ ว่าตัวเองจะไปทางไหนได้บ้าง
“หึหึ...โทษที เอาของขึ้นไปเก็บก่อนไป แล้วตามไอ้เขตไปที่ห้องหนังสือ ฉันจะรออยู่ที่นั่นนะ”
“ได้ครับ”
รับคำเสร็จก็วิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วอย่างกับเป็นบ้านของตัวเอง โยนกระเป๋าไว้บนเตียงในห้องกว้างที่ตนเคยมานอนก่อนจะไปยังห้องนอนของเพื่อนสนิททันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญคร้าบ” เสียงด้านในห้องร่าเริงจนศตคุณหงุดหงิด
“ไอ้เพื่อนชั่ว ไอ้เพื่อนทรยศ!”
“หึหึ มาถึงก็ด่าเลยนะมึง” คณินหันจากจอคอมพิวเตอร์มามองเพื่อนสนิทที่เปิดประตูมาก็ด่าไม่ยั้ง แต่ร่างสูงกลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร
“ไหนว่าจะไปรับกู ไหงถึงเป็นพ่อมึงได้”
“อ้าว? ก็พ่อกูไปรับก็ดีแล้วนี่ ผู้ใหญ่เขาจะได้เชื่อ กูพามึงออกมาจากบ้านบ่อยไป เดี๋ยวพ่อแม่มึงคิดว่ากูพามึงหนีเที่ยว”
“เหตุผลเอาตัวรอดน่ะสิ! เลิกเล่นเกมแล้วไปติวหนังสือ พ่อมึงบอกให้ไปที่ห้องหนังสือด่วน” ศตคุณสั่งเสียงเข้ม มองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีหน้าเกมค้างอยู่อย่างหงุดหงิด
“เออๆ ขอจบตานี้ได้มะ”
“ไม่ได้!”
“นิดเดียวน่า นะๆ เพื่อนรัก” คณินอ้อนเพื่อนคนสวยของตน แต่ใบหน้าสวยก็ตีหน้ายักษ์กอดอกข่มขู่อยู่
“ไอ้คณิน!!!” เล่นเรียกชื่อจริงแบบนี้เจ้าของชื่อเลยต้องจำใจออกจากเกมไปแล้วก็ปิดเครื่องในที่สุด ไม่วายพึมพำเบาๆ อย่างเซ็งๆ ด้วย
“นี่เพื่อนหรือแม่วะ”
“กูได้ยิน!”
“หึหึ...ไปสิ ไปติวหนังสือกัน”
“หยิบหนังสือมาด้วยทุกวิชาเลย”
“มึงไม่ได้เอามาเหรอ” คณินถาม
“ลืม...”
“อ้าว? แล้วจะได้อะไรอ่าน”
“ก็กูมาติวให้มึงไม่ใช่เหรอ ก็อ่านมันด้วยกันนี่แหละ” ศตคุณตอบ
“เออว่ะ ไปๆ”
ร่างสูงของคณินถือสมุดหนังสือทุกเล่มไว้ในมือแล้วพาเพื่อนเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปยังห้องหนังสือของพ่อเลี้ยงที่เจ้าของห้องและเจ้าของบ้านกำลังนั่งอ่านหนังสือรออยู่ พอเห็นลูกชายกับศตคุณเข้ามา ก็ปิดหนังสือในมือทันที
“นั่งสิ”
“ทำไมต้องให้เรามาติวที่นี่ด้วยล่ะพ่อ” คณินถามพลางเลื่อนเก้าอี้นั่ง ศตคุณทำท่าว่าจะนั่งข้างๆ กับคณินแต่พ่อเลี้ยงก็ขัดไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อน...หมูมานั่งฝั่งนี้” เรียกให้ไปนั่งข้างตน ซึ่งเป็นฝั่งตรงข้ามกับคณิน แต่ถ้านั่งแบบนี้เขาสองคนจะอ่านหนังสือด้วยกันไม่ได้
“ผมไม่ได้เอาหนังสือมา จะอ่านกับไอ้เขตน่ะครับ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันติวให้”
“แต่ว่า…”
“ไปเถอะน่า...พ่อกูติวให้น่าดีใจออก พ่อกูน่ะเก่งเรื่องพวกนี้จะตายไป ทฤษฎีแน่น ปฏิบัติก็เป๊ะ สุดยอดที่สุดแล้ว” คณินช่วยพ่อตัวเองจนถึงขั้นยอพ่อต่อหน้าเพื่อนแบบที่ไม่เคยทำ และไม่คิดจะทำ
ศตคุณมองหน้าของคณินน้อยๆ ก่อนจะพยักหน้า
การเรียนรู้กับคนที่มีความสามารถและประสบการณ์มันเป็นสิ่งที่ศตคุณไม่อยากจะปฏิเสธโอกาสแบบนี้ไป แม้จะดูขัดๆ เขินๆ ก็เถอะ
“เอาล่ะ เริ่มที่วิชาไหนก่อนดีล่ะ” พ่อเลี้ยงหันมาถามร่างบางด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
“เอาวิชาที่ต้องสอบวิชาแรกเลยครับ”
“งั้นก็เริ่มเลย”
ตลอดการนั่งฟังพ่อเลี้ยงพูดและอธิบายสลับกับถามคำถามให้ลูกชายและเพื่อนลูกชายตอบ ทำให้ศตคุณเรียนรู้ได้อีกอย่างว่า พ่อเลี้ยงอาทิตย์เก่งมาก และอธิบายทุกอย่างได้อย่างเข้าใจ จนบางครั้งร่างบางก็มองใบหน้าของร่างสูงเพลินไปเลยก็มี
อ่า...พ่อเลี้ยงหล่อจัง อ่ะ เฮ้ย!! เป็นบ้าเหรอหมู!!
“หึหึ” คณินที่สังเกตทุกอย่างหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างถูกใจ แม้บรรยากาศของทั้งคู่ที่เริ่มแผ่กระจายเบียดให้เขาออกจากโลกของทั้งคู่ก็ตาม
นี่กูเป็นก้างจริงๆ ใช่ไหม...
“เข้าใจไหมครับ” พ่อเลี้ยงถามออกมา ส่วนใบหน้าสวยหวานยังมีความสงสัยหลงเหลืออยู่
“ยังเลยครับ คือว่า...”
เหมือนพ่อเลี้ยงจะเข้ามาได้ถูกจุดเพราะศตคุณไม่มีอาการประหม่ากับเขาแล้ว กล้าพูด กล้าถาม ซึ่งนั่นก็เป็นไปตามธรรมชาติของศตคุณ
จนเวลาผ่านล่วงเลยไปบ่ายสามโมงกว่าๆ คณินเกิดอาการอ่อนล้าและเบื่อ เพราะทั่งวันก็ขลุกอยู่กับหนังสือ นั่งฟังนั่งมองพ่อกับเพื่อนสนิทคุยกันอย่างถูกคอ
ร่างสูงยิ้มน้อยๆ ที่เห็นว่าพ่อเลี้ยงยิ้มอย่างมีความสุขได้อย่างนี้ คิดไม่ผิดจริงๆ ว่าคนที่เหมาะกับพ่อของเขาคือศตคุณ เพราะความชอบของทั้งคู่เหมือนกัน...
“พ่อ...เหนื่อยแล้วอ่ะ เบื่อแล้วด้วย ขอพักได้ไหม พรุ่งนี้ค่อยอ่านต่อ นะพ่อนะ”
“งั้นก็พอแค่นี้แหละ นอกนั้นก็เป็นวิชาง่ายๆ ที่อ่านผ่านๆ รอบเดียวก็น่าจะทำได้นะ” พ่อเลี้ยงพูด มองหน้าสวยๆ ของศตคุณซึ่งก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ครับ แค่นี้ก็ได้”
“งั้นผมไปนอนนะพ่อ” คณินดีดตัวลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงสวรรค์จากเพื่อน
“เออๆ อย่าลืมเวลาข้าวเย็นล่ะ”
“รู้แล้วน่า กูไปนอนนะหมู”
“อ้าว? แล้วกูล่ะ”
“มึงก็ไปทำอะไรก็ได้ ตามสบายเลย”
“ห๊ะ! เดี๋ยว...” ยังไม่ทันจะเรียกเพื่อนได้ ร่างสูงของคณินก็ออกจากห้องหนังสือของอาทิตย์ทันทีเพราะอยู่ในนี้นานเกินไปจนรู้สึกขยาดมัน
“ไปนอนพักก็ได้นะ”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ได้เหนื่อยอะไร ขอเดินเล่นรอบๆ บ้านได้ไหมครับพ่อเลี้ยง” ร่างบางถามยิ้มๆ
“ได้สิ...คิดซะว่าเป็นบ้านของนายเลย”
“ขอบคุณนะครับ แล้วพ่อเลี้ยงจะทำอะไรต่อหรือเปล่าครับ”
“ไม่หรอก...อยากอยู่กับหมู ได้หรือเปล่าล่ะ” เจ้าของร่างสูงใหญ่ ลุกขึ้นแล้วเดินมายืนชิดร่างบางที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ก้มมองเจ้าของใบหน้าสวยอย่างต้องการสื่อถึงอะไรบางอย่าง
สายตาของพ่อเลี้ยงอาทิตย์ แม้มันจะดูร้อนแรงจนไม่อาจจะสบตาได้นาน แต่ศตคุณกลับรู้สึกตกอยู่ในภวังค์ ที่ผ่านมาเขาพยายามหลอกตัวเองว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่สนใจผู้ชาย แต่ตอนนี้...ความคิดนั้นมันเปลี่ยนไปเมื่อได้คุยกับผู้ชายคนนี้ ได้มองตาคนๆ นี้
พ่อเลี้ยงอาทิตย์...ทำให้ศตคุณหวั่นไหว และอ่อนไหวไปพร้อมๆ กัน
“ตอนนี้...ก็อยู่นี่ครับ” ตอบบางเบา
“ใช่...ตอนนี้ฉันอยู่กับหมู และอยากอยู่ตลอดไป...ได้หรือเปล่า”
“คือ...”
ใบหน้าสวยฉายแววสับสนลังเล ที่ผ่านมากล้าปฏิเสธผู้ชายที่มาจีบตลอด แต่พ่อเลี้ยงเขาไม่อยาก...ใช้คำว่าไม่อยาก ไม่ใช่ไม่กล้าปฏิเสธ
ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เพื่อไม่ให้ตัวเองเสียเปรียบ ความสูงของศตคุณสูงเท่าไหล่ของพ่อเลี้ยงเท่านั้น ร่างกายบางๆ พยายามจะถอยออกห่าง แต่คนตัวใหญ่กลับโอบกอดรอบเอวแล้วดึงร่างเล็กมาชิดอก ส่งผลให้ใบหน้าขาวแดงซ่านอย่างขัดเขิน ร่างกายอ่อนปวกเปียกเลยดูเหมือนจะยอม
“อ๊ะ...ปล่อยนะครับ”
“ฉันชอบหมู ชอบหมูจริงๆ นะ”
ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งได้กลิ่น และยิ่งได้สัมผัส มันเหมือนกับว่าคนที่มีความอดทนสูงอย่างพ่อเลี้ยงอาทิตย์ก็รู้สึกตบะใกล้แตกเข้าไปทุกที อยากครอบครองร่างนิ่มในอ้อมแขน
“พ่อเลี้ยง...เอาหน้าออกไปก่อนครับ”
“ฉันชอบหมูจริงๆ คบกันฉันเถอะนะ”
เอาแบบนี้เลยเหรอ!! รู้ว่าเคลิ้มก็ยังจะรุกเข้ามาอีก แบบนี้ตกเผลอตกลงไปแน่ๆ เลย
“พ่อเลี้ยงครับ เราควรจะดูๆ กันไปสักพักก่อนนะครับ”
“แต่การดูๆ ไปสักพักฉันไม่มีสิทธิ์ทำอะไรกับร่างกายของหมูนี่ ฉันมีความต้องการนะหมู อยากกอด อยากจูบ อยาก...” ไม่ทันจะพูดจบ มือขาวก็เอื้อมมาปิดปากคนตัวสูงก่อน
“คือว่า ไม่ต้องพูดแล้วครับ”
มือแกร่งวางไว้ตรงเอวคอดทั้งสองข้าง ส่วนมือของศตคุณก็ปิดปากหนาเอาไว้ ความหอม ความเนียนของมือขาวทำให้สติของพ่อเลี้ยงแทบจะไม่เหลืออยู่ ปลายลิ้นร้อนเลยแตะฝ่ามือขาวทักทายจนเจ้าของมือสะดุ้งรีบชักกลับ
แผลบ!
“อ๊ะ! พ่อเลี้ยง” อุทานเสียงดังเมื่อมือแกร่งจับมือข้างนั้นกลับไปคืนแล้วค่อยๆ ไล่เลียปลายนิ้ว ตาคมก็จ้องตาหวานอย่างร้อนแรง จนใบหน้าหน้าของศตคุณเห่อร้อน ตัวสั่นเพราะวาบหวามในอก
ไม่ได้กลัว...แต่ตื่นเต้น ผสมกับอยากรู้อยากเห็น
“ย่ะ อย่า...พอครับ มันสกปรก”
“หมู...” เรียกชื่อของร่างเล็กเสียงพร่าจนคนสวยแทบจะใจอ่อน
“พ่อเลี้ยง...”
“เห็นหรือยังว่าฉันต้องการขนาดไหน”
“ผม...ตั้งใจเอาไว้ว่า ครั้งแรกของผมจะให้มันกับคนที่ผมรักเท่านั้น ถ้าพ่อเลี้ยงอยากได้ พ่อเลี้ยงจะต้องรักผมแล้วผมก็ต้องรักพ่อเลี้ยงด้วย” พูดออกไป แล้วชักมือกลับมา
“ไม่มีปัญหา”
“แล้วผม...ก็ต้องไม่ใช่แค่หนึ่งในคู่ขา ผมต้องเป็นตัวจริงเท่านั้น ทำได้ใช่ไหมครับ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
เพราะฉันก็ไม่คิดจะหาคนอื่นอีกแล้ว เพราะแค่คุยกับนาย ได้มองหน้า ฉันก็มีความสุขมากพอแล้ว
“แล้วมันอีกกี่วันล่ะหมู เราจะดูๆ กันไปอีกกี่วัน”
“ถ้าวันไหนที่ผมรักพ่อเลี้ยงแล้ว ผมจะบอกเอง”
“นั่นก็หมายความว่า...นายจะยอมเป็นของฉันในวันนั้นสินะ” ร่างแกร่งถามอย่างดีใจ
“ครับ” พยักหน้าตอบเบาๆ อย่างเขินอาย ก้มหน้าหลบสายตาคมที่เขาหวั่นไหวด้วย
“อีกนานไหม นานไหมหมู”
“พ่อเลี้ยง...ก็พยายามทำให้ผมรักสิครับ”
“หึหึ ได้สิ แต่ว่า...กอดได้ไหม” พ่อเลี้ยงถาม ศตคุณคิดสักนิดก่อนจะพยักหน้า...แค่กอดคงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้งนะ...
“แล้วหอมล่ะ” นิดๆ หน่อยๆ ถือเป็นรางวัลก็ได้มั้งไอ้หมู...ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆ อีกที
“จูบล่ะ”
พรึ่บ!
เงยหน้ามองคนถามทันทีอย่างตกใจ ยื้อตัวออกจากร่างแกร่งทันทีแต่ก็ไม่หลุด ส่ายหน้าไปด้วย แต่ดูเหมือนร่างสูงจะโน้มตัวลงมาเรื่อยๆ จนปลายจมูกเราแตะกัน
“ม่ะ...ไม่ได้”
“นะครับ...หมูน้อย” ผู้ใหญ่ในวัยสามสิบสองอ้อน ถ้าเป็นคนอื่นศตคุณต้องรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ตลกมากแน่ๆ แค่คิดก็ไม่เหมาะแล้ว แต่ว่าคนตัวใหญ่คนนี้ทำแล้วศตคุณรู้สึกว่า...น่ารัก จนพยักหน้าไปอย่างเคลิ้มๆ
“อื้อ...” ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ มือที่ดันอกแกร่งอยู่ถึงกับชะงัก ร่างกายแข็งทื่อเมื่อโดนประกบริมฝีปากลงมาที่ริมฝีปากของเขา
ปลายลิ้นร้อนค่อยๆ สอดเข้าไปในโพรงปากของศตคุณ เกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกับลิ้นเล็กที่กำลังหนีอย่างค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปเพื่อไม่ให้หมูน้อยแตกตื่น การเอาลิ้นหนีของศตคุณไม่รู้เลยว่ามันเป็นการตอบสนองรสจูบแบบอ้อม ความเชี่ยวชำนาญของพ่อเลี้ยงทำให้ร่างกายบางอ่อนแรง แข้งขาอ่อน หากแต่มือแกร่งก็ประคองไว้ พร้อมๆ กับลุกล้ำความหอมหวานกับริมฝีปากบางอย่างหลงใหล
จูบแรกระหว่างเราที่แสนจะประทับใจที่จะตราตรึงไปในหัวใจของทั้งคู่
ไม่คิดว่าจะหวานขนาดนี้...ให้ตายสิ ติดใจไปแล้วแบบนี้ คงต้องหาเรื่องจูบบ่อยๆ จะได้ชิน...
ศตคุณที่ไม่เคยจูบมาก่อนถึงกับสมองอื้ออึง เคลิ้มไปกับสัมผัส กระทั่งรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ จึงทุบอกแกร่งเป็นสัญญาณ ชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำผละออกมาอย่างเสียดาย ไม่วายที่จะหอมแก้มใสเบาๆ เป็นการตบท้าย
ฟอด!
“มันดีใช่ไหม” ถามกึ่งแซว แล้วแลบเลียริมฝีปากให้ร่างบางเห็น
“บ้าที่สุดเลย พ่อเลี้ยงฉวยโอกาส”
“หมูพยักหน้าอนุญาตเองนะ”
“ก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้ทำเลยสักหน่อย ฮื่อ ปล่อยเลยนะ!” พอตั้งสติได้ก็ใส่ร่างสูง พอเลี้ยงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะปล่อยคนสวยในอ้อมแขนให้เป็นอิสระ
“หวานจัง...หมูหวานที่สุด” ยังไม่หยุดทำให้อายอีก ระวังจะโดนโกรธเข้าจริงๆ แล้วจะหนาว
“คนแก่ลามก!! อย่าหวังว่าจะได้แอ้มอีก ชิ!!” ว่าแล้วก็วิ่งออกจาห้องหนังสือไปด้วยใบหน้าที่ติดไม่พอใจแต่ก็แดงซ่านอย่างเขินอาย
“ฮ่าๆ”
หมูของเขา...เริ่ม ‘พยศ’ แล้วสินะ
จูบแรกกันแล้วววววว หมูน้อยของเราเริ่มที่จะกล้ามากขึ้นแล้วนะคะ อิอิ อย่าลืมคอมเม้นท์ให้ยูกิน้า ยูกิเปิดเทอมแล้วค่ะ อาจจะว่างมาอัพเรื่องนี้ได้ แต่ไม่รับประกันว่าจะทุกอาทิตย์ไหม แต่จะพยายามมาทุกอาทิตย์ให้ได้ค่ะ แต่ทุกคนอย่าลืมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ยูกินะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 405424 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก