ตอนที่ 09
“เสร็จแล้ว ผมขอตัวนะครับ อ๊ะ…”
พรึ่บ!!
ร่างทั้งร่างถูกกระชากให้ขึ้นไปนอนบนเตียงโดยมีร่างสูงขึ้นคร่อมกักกายไว้ไม่ให้หนีไปไหน มองสายตาคมที่จ้องตะครุบเหยื่ออย่างหวั่นๆ สองมือดันอกแกร่งเอาไว้อย่างทันที
“พ่ะ...พ่อเลี้ยง ทำอะไรครับ ลุกไปเลย ผมจะไปนอน”
“หมู...” เสียงของพ่อเลี้ยงแหบพร่าทำเอาใจสั่นเลยทีเดียว “นอนเป็นเพื่อนฉันนะ” ขอร้องเสียงอ่อน จนแทบจะใจอ่อนตาม แต่ถ้าให้นอนห้องพ่อเลี้ยงแบบนี้มันดูจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่เจ้าตัวดื่มบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าพ่อเลี้ยงก็ดื่มไปเยอะเช่นกัน
“พ่อเลี้ยง...เมาหรือเปล่าครับ”
“ก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้เมา”
“งั้นก็ลุกสิครับ ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ”
“ไม่เอา! นอนเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”
“นี่ขอร้องหรือว่าบังคับครับ” ร่างบางถาม
“บังคับ!!”
“พ่อเลี้ยง...ลุกไปนอนดีๆ นะครับ แบบนี้ไม่โอเคจริงๆ” เป็นท่าทางที่ดูน่าหวาดเสียวมาก โดนคร่อมอยู่แบบนี้ ไหนจะใบหน้าที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้อีก
“จูบนะ...”
เหมือนจะพูดกันคนละเรื่องไปแล้ว ศตคุณเบิกตากว้าง มองหน้าคนอายุมากกว่าที่มีศักดิ์เป็นพ่อของเพื่อนไป ร่างกายก็ดิ้นหนีเผื่อจะรอดเพราะใบหน้าของพ่อเลี้ยงไม่ได้มีแววล้อเล่นเลยสักนิด
“ไม่นะครับ...”
“หมู...ฉันชอบหมูจริงๆ”
“พ่อเลี้ยง…” เขาครางเบาๆ เมื่อคนตัวใหญ่เล่นพูดประโยคนั้นออกมา
“ไม่ทำอะไรมากหรอก ขอชื่นใจนิดๆ หน่อยๆ”
จะทำอะไรก็ทำไป ไม่ต้องมาขอมากได้ไหม ยังไงก็ไม่ตอบว่าได้ครับอยู่แล้ว ตาลุงนี่!
“อื้อ...”
อาทิตย์ทนกับความน่ารักและความเย้ายวนของศตคุณไม่ไหว ริมฝีปากก็ประทับลงบนปากแดงๆ ของคนด้านใต้ทันที ปลายลิ้นร้อนสอดเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กด้านใน ทั้งเกี่ยวกระกวัด ดูดดุน จนเกิดเป็นเสียงจูบดังขึ้นเป็นซาวด์ประกอบ ศตคุณตอบสนองอย่างไม่ประสาด้วยท่าทางที่น่ารักน่าเอ็นดูและเป็นที่พอใจของพ่อเลี้ยงเป็นอย่างมาก จนแทบไม่อยากจะหยุดอยู่แค่นี้
มือแกร่งลูบไล้ไปตามร่างกายที่มีชุดนอนขวางกั้นอยู่ ส่วนร่างบางเองก็หลับตารับสัมผัสสลับกับตอบรับปลายลิ้นร้อนอย่างเคลิบเคลิ้มกับการชักนำของคนเชี่ยวชำนาญ มือขาวบีบที่ไหล่แกร่งเบาๆ เพื่อระบายความวาบหวามที่เกิดขึ้น รู้สึกเสียงสะท้านในอารมณ์กับความร้อนแรงของพ่อเลี้ยงจนใบหน้าเห่อแดง ความรู้สึกมวนๆ ที่ท้องน้อยทำให้ต้องสีเท้ากับเตียงนอน อาทิตย์มองดวงหน้าที่แสนเย้ายวนของคนสวยแล้วก็ชักจะทนไม่ไหว
“อื้อ...”
ตุบ ตุบ
มือขาวทุบแรงๆ ที่ไหล่แกร่งเนื่องจากเริ่มขาดอากาศหายใจ พ่อเลี้ยงเลยจำเป็นต้องผละออกมาเพื่อให้ร่างเล็กกอบโกยอากาศหายใจเข้าไปให้เต็มปอด
“อึก...”
“หวาน” จ้องมองคนน่ารักด้วยสายตาร้อนแรงพลางเลียริมฝีปากตัวเองไปด้วย เป็นภาพที่ทำให้ศตคุณต้องเบี่ยงหน้าหลบไปอีกทางเพราะสู้หน้าไม่ติด นั่นเป็นการเปิดช่องว่างให้พ่อเลี้ยงโจมตีเข้าที่ซอกคอขาว
“พ่อเลี้ยง!!” เรียกเสียงดังและสั่น ดวงตาเบิกกว้างเมื่อริมฝีปากทำหน้าที่อยู่ตรงคอของเขาจนขนลุกชันไปทั่วทั้งกาย
“นิดเดียว”
“ไม่นะครับ...พ่อเลี้ยง ไม่ทำแบบนี้” ศตคุณดิ้นหันหน้าหนีเป็นพัลวัน ไม่ยอมให้ร่างสูงได้สัมผัสต่อได้อย่างง่ายดาย
“อย่ากลัวหมู...ฉันไม่ทำอะไร เชื่อฉันนะ” ร่างสูงพูดเสียงจริงจัง หยุดชะงักการกระทำต่อต้านของคนใต้อาณัติได้อย่างดี
ใบหน้าสวยแดงซ่าน ดวงตากลมจ้องมองตาคมคู่จริงจังของพ่อเลี้ยง ความรู้สึกเชื่อใจกลับเข้ามาอีกครั้ง เขาเม้มปากแน่นแล้วพยักหน้าเบาๆ
“ผมกลัว...”
“ฉันสัญญา ถ้าหมูไม่พร้อม ฉันจะไม่ทำอะไร”
“จริงๆ นะครับ”
“ฉันอาทิตย์นะหมู พ่อเลี้ยงอย่างฉันไม่เคยผิดคำพูดกับใคร”
ศตคุณหัวเราะน้อยๆ ที่แม้แต่จะพยายามบอกว่าตัวเองรักษาคำพูดยังไม่วายชมตัวเองด้วยความหลงตัวเองอีก ร่างสูงเห็นแบบนั้นก็เกิดความรู้สึกหมั่นเขี้ยว เลยฟัดเข้าที่แก้มนุ่มๆ ทั้งสองข้างแรงๆ
ฟอด! ฟอด!
ก่อนจะพลิกตัวนอนลงข้างๆ แต่มือก็ยังโอบกอดร่างบางเอาไว้เพื่อกันไม่ให้ศตคุณลุกขึ้นหนีออกไปจากห้อง พ่อเลี้ยงอยากจะนอนกอดคนตัวเล็กเอาไว้
มันคงจะดีมาก...
“ปล่อยได้แล้วมั้งครับ จะไปนอน”
“ไม่ปล่อย...นอนกับฉันที่นี่นะ”
“เฮ้อ...ถ้าบอกว่าไม่ พ่อเลี้ยงก็จะบังคับอยู่ดีใช่ไหมล่ะครับ” ร่างบางหันไปถามเจ้าของห้องอย่างรู้ทัน
“ใช่ เพราะฉะนั้นอย่าปฏิเสธให้เหนื่อยเลย เด็กดี”
“ครับ ก็คงต้องตามนั้นแหละ แต่แค่คืนนี้คืนเดียวนะพ่อเลี้ยง วันอื่นไม่มีแล้วนะครับ” ศตคุณต่อรองเสียงแข็ง ซึ่งพ่อเลี้ยงก็พยักหน้าเบาๆ ไม่ได้เป็นการยอมรับอะไร
เพราะเรื่องนี้จะเป็นเรื่องเดียวที่เขาจะผิดสัญญา
“งั้นปล่อย จะไปปิดไฟ”
“ห้ามหนีกลับห้องนะ เพราะถ้าหนี ฉันจะตามไปปล้ำจูบถึงห้องทั้งคืนเลย”
“บ้า เฒ่าลามก”
“นี่หาว่าฉันแก่เหรอ อยากโดนดีหรือไง”
“หรือไม่แก่ ก็พ่อเลี้ยงอายุสามสิบสอง ผมแค่สิบเก้าเอง ก็ตั้งหลายปี” ว่าแล้วก็เอาเรื่องอายุเข้ามาแซว ซึ่งนั่นก็ทำให้พ่อเลี้ยงส่ายหน้าไปมาอย่างเอ็นดู
ยอมรับว่าที่ผ่านมาก็ไม่ได้ชอบคนอายุน้อยกว่าตัวเองเกินสามปีเท่าไหร่ เพราะมันจะงี่เง่าแล้วก็เข้ากันได้ยาก แต่พอเป็นศตคุณ เด็กคนนี้น่ารักและมีความผู้ใหญ่อย่างที่เคยบอก
“หึหึ งั้นนายก็มีว่าที่ผัวแก่น่ะสิ”
“บ้าดิ!! ใครเป็นผัว อย่ามั่วนะครับ แต่จะว่าไปก็ดีนะ พ่อเลี้ยงอายุมากกว่าแบบนี้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นผมก็ได้สมบัติด้วยใช่ไหม ฮ่าๆ”
“พูดจาแช่งผัวแบบนี้ได้ยังไง”
“ยังไม่ได้เป็นสักหน่อย”
“ฮ่าๆ ไปปิดไฟแล้วมานอนเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะพาไปทำงานด้วย” พ่อเลี้ยงบอก ซึ่งร่างบางก็ลุกขึ้นไปปิดไฟก่อนจะเดินมานอนลงที่เตียงเหมือนเดิม แต่ขยับออกห่างจากพ่อเลี้ยงจนชิดขอบเตียง ไม่อยากจะนอนใกล้คนตัวใหญ่เท่าไหร่ เพราะอาจจะนอนไม่หลับเลยก็ได้
หัวใจบ้าก็เต้นแรงอยู่นั่นแหละ
“หมู ที่ให้มานอนด้วยไม่ได้จะให้มานอนห่างแบบนี้นะ ขยับมานี่ เร็ว!” เสียงทุ้มของพ่อเลี้ยงเรียกแกมบังคับ ซึ่งร่างบางก็ขยับเข้าไปอีกนิด แต่เหมือนจะไม่พอใจเจ้าของเตียง แขนแกร่งเลยดึงร่างของศตคุณเข้าไปหาอย่างง่ายดายก่อนจะสวมกอดเอาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง
รู้สึกว่าตัวเล็กลงไปอีก...หมูเศร้า
แต่ยอมรับว่าอ้อมกอดนี้อบอุ่นมาก และยังรู้สึกสบายใจในอ้อมแขนนี้อีก จากที่คิดว่าจะนอนไม่หลับ แต่กลับหลับง่ายกว่าที่คิดไว้เสียอีก
พ่อเลี้ยงรอจนกระทั่งคนที่ตนกอดนอนหลับไป การหายใจสม่ำเสมอ ก็ยิ้มในความมืด แอบหอมแก้มของศตคุณอยู่หลายต่อหลายครั้ง ก่อนจะหลับตามไปอีกคน...
...
...
รุ่งเช้าศตคุณรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะความเคยชิน ภาพแรกที่เห็นคือเจ้าของห้องที่ใบหน้าอยู่ใกล้จนแทบจะสัมผัสกัน ทำเอาร่างเล็กผงะด้วยความตกใจ หันมองนาฬิกาก็พบว่าหกโมงเช้าซึ่งเป็นเวลาตื่นของเขาตามปกติ
“จะมีใครเคยเห็นมุมนี้ของพ่อเลี้ยงอย่างผมบ้างนะ”
ร่างบางยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ซึ่งนับว่าเป็นลางดีของวันที่จะเจอแต่เรื่องดีๆ เลย มือขาวค่อยๆ ยกแขนที่โอบทับกายเอาไว้ออกไปอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้ร่างแกร่งตื่นก่อนเวลา จากนั้นก็เดินกลับห้องนอนของตัวเองไปเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเตรียมทำงานของวันนี้
กิจวัตรของศตคุณก็เหมือนเดิม ปลุกพ่อเลี้ยงตอนเจ็ดโมง ทานข้าวเช้าตอนเจ็ดโมงครึ่ง แปดโมงก็ไปทำงาน แต่วันนี้พ่อเลี้ยงพาเขาไปทำงานด้วย ซึ่งก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องพาเขาไป เพราะศตคุณไม่ได้มีความรู้เรื่องงานของพ่อเลี้ยงเลยสักนิด
“ทำไมไม่พาเขตมาด้วยล่ะครับ”
“ให้มันดูงานที่ไร่นั่นแหละ”
“ว่าแต่จะพาผมไปไหนหรือครับ”
“ไปคุยกับลูกค้า เขาติดต่อมาอยากจะให้เราส่งผลไม้ให้โรงงานของเขาน่ะ ดูเหมือนว่าส้มที่เขาใช้จะไม่พอ เลยอยากจะสั่งจากทางเราเพิ่ม”
“โห...สงสัยจะขายดีนะครับ น้ำผลไม้น่ะ ทำไม...พ่อเลี้ยงไม่ลองทำน้ำผลไม้เองดูบ้างล่ะครับ ยังไงไร่เองก็มีชื่อเสียงอยู่แล้ว ไม่น่าจะทำตลาดยากเท่าไหร่” ศตคุณถาม
พ่อเลี้ยงหันมายิ้มให้คนที่นั่งข้างๆ ก่อนจะรีบหันกลับไปมองถนนเหมือนเดิม
“เรียนการตลาดมารึไง ฮึ?”
“ผมเรียนจบปวช.ด้านกาตลาดมาครับ แล้วมาเรียนต่อเกษตรมหาลัยฯ เอาเผื่อไปต่อยอด”
“มีการวางแผนดีนะ เจ้าเขตนี่สิ จะพึ่งพามันได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“เขตมันก็เก่งนะครับ แต่มันไม่ขัยนเท่านั้นเอง แต่ผมเชื่อว่าสักวันมันต้องพ่อเลี้ยงที่เก่งกาจเหมือนกับพ่อเลี้ยงได้แน่ๆ” ศตคุณพูด ยิ้มให้กำลังกับพ่อเลี้ยงอย่างจริงใจ
“มันโชคดีที่มีหมูเป็นเพื่อน และฉันก็โชคดีที่ได้เจอกับหมู”
“เอ่อ...ผมคิดว่าปัจจุบันนี้คนเขาหันมาดูสุขภาพมากยิ่งขึ้นนะครับ อย่างส้มกับองุ่นที่มีเราก็น่าจะเอามาทำได้หลายอย่างเลย ทั้งน้ำผลไม้ ทั้งแยม” ร่างโปร่งบางรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวจะโดนพาวกกลับเข้าเรื่องแบบนั้นอีก
พ่อเลี้ยงส่ายหน้าไปมาอย่างนึกเอ็นดู
“ก็น่าสนใจนะ แต่ฉันไม่มีคนที่จะทำในส่วนนี้หรอก ชำนาญแค่เรื่องปลูก นายจะลองทำดูไหมล่ะ จะได้ให้คนงานเอาส้มกับองุ่นให้ลองทำดู ถ้าไปได้ดีจะเปิดโรงงานให้บริหาร” ร่างใหญ่ถาม
“พ่อเลี้ยงนี่จะลงทุนอะไรให้ใครง่ายขนาดนั้นเลยหรือครับ” ถามอย่างแปลกใจ
“เปล่าหรอก เพราะฉันมั่นใจว่าหมูคือคนที่จะอยู่กับไปตลอดชีวิตไงก็เลยจะทำให้”
“อย่าเลยครับ ลองทำดูก่อนดีกว่า แต่จะว่าไปผมก็เคยทำน้ำผลไม้กับแยมอยู่นะครับ พอดีตอนที่เรียนปวช.เคยมีเพื่อนอยู่อาหารและโภชนาการก็เลยเคยช่วยเพื่อนทำน่ะครับ” ศตคุณพูดอย่างกระตือรือร้น
“ถ้าอย่างนั้นก็จะเอามาให้ลองทำดู แล้วก็เอามาให้ฉันชิมด้วย เริ่มอาทิตย์หน้าก็แล้วกัน ช่วงนี้นายต้องออกข้างนอกเป็นเพื่อนฉันบ่อยๆ” พ่อเลี้ยงว่า
“ได้ครับ” ร่างบางยิ้มกว้าง เพราะไม่คิดว่าจะมีคนสนับสนุนความคิดของตัวเอง น้อยครั้งที่เวลาเขาอยากจะทำอะไรแล้วพ่อแม่จะสนับสนุน ยิ่งเป็นเรื่องที่ต้องใช้เงินลงทุนด้วยแล้ว พ่อกับแม่ยิ่งไม่เคยสนับสนุนให้ทำเลย เพราะกลัวจะทำออกมาแล้วสูญเงินไปเปล่าๆ
สัญญาว่าจะไม่ทำให้โอกาสที่ได้รับมาครั้งนี้ต้องสูญเปล่าแน่นอน
“ถ้าอย่างนั้นผมจะให้เลขานัดวันเซ็นสัญญาอีกทีนะครับ ขอบคุณมากๆ ที่สนใจผลไม้จากทางไร่ แต่ก็ต้องขอจำกัดจำนวนเพราะทางเราก็ต้องส่งให้อีกหลายโรงงานเลยน่ะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าเองก็ดีใจที่ได้ร่วมงานกับทางพ่อเลี้ยง” หญิงสาวนามว่าน้ำฟ้าสาวสวยเจ้าของธุรกิจน้ำผลไม้เพื่อสุขภาพที่กำลังโด่งดังอยู่ในตอนนี้ยิ้มหวานให้กับพ่อเลี้ยงอาทิตย์ ซึ่งชายหนุ่มเองก็ยิ้มให้คืนตามมารยาท
“ถ้าอย่างนั้นขอนามบัตรติดต่อกลับนะครับ ผมจะให้เลขาติดต่อไป”
“เบอร์ส่วนตัวหรือว่าเบอร์ของเลขาฟ้าล่ะคะ” เธอถามพลางยิ้มโปรยเสน่ห์ ที่พ่อเลี้ยงเองก็ยังดูออกว่าโดนสนใจเข้าเสียแล้ว พ่อเลี้ยงยิ้มให้นิดๆ ก่อนจะลอบสังเกตอาการคนที่นั่งข้างๆ ที่ปั้นสีหน้านิ่งๆ เดาความคิดไม่ออก
เด็กน้อยของเขา...จะรู้สึกอะไรบ้างไหมนะ
“ตามที่คุณฟ้าสะดวกเลยครับ”
“ถ้าอย่างนั้น...ฟ้าให้เบอร์เลขาสำหรับให้เลขาของพ่อเลี้ยงติดต่อมา ส่วนนี่เบอร์ส่วนตัวของฟ้าสำหรับพ่อเลี้ยงค่ะ” เธอยื่นนามบัตรใบแรกให้กับศตคุณ ซึ่งร่างบางก็หยิบมาอย่างช่วยไม่ได้ ส่วนอีกใบก็ยื่นให้กับพ่อเลี้ยงที่ก็ยื่นไปรับมาเพราะไม่อาจจะปฏิเสธได้
“ขอบคุณนะครับ ถ้ายังไงผมจะให้เลขาติดต่อไปก็แล้วกันนะครับ ส่วนวันนี้ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอ...” ยังไม่ทันที่พ่อเลี้ยงพูดจบ ก็โดนหญิงสาวพูดขัดขึ้นมาก่อน
“พ่อเลี้ยงค่ะ อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิคะ เพื่อเป็นการฉลองที่เราเจอกันวันแรกไงคะ”
ผู้หญิงคนนี้รุกไวมาก แม้จะไม่ได้เป็นการรุกที่น่าเกลียดก็ตามที เพราะการชวนทานข้าวก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติในวงการธุรกิจ แต่ความหมายที่พยายามจะสื่ออกมาทางสายตาของน้ำฟ้าเหมือนจะหวังมากกว่านั้น
“ได้ไหมคะ คุณเลขาคะ พ่อเลี้ยงมีงานด่วนต่อหรือเปล่าคะ” เธอหันมาถามศตคุณยิ้มๆ
ร่างบางเม้มปากแน่น เพราะรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้านี้สวยเหลือเกิน สวยแบบนี้จะใช่สเป็คของพ่อเลี้ยงหรือเปล่านะ ดูท่าทางพ่อเลี้ยงเองก็ไม่ได้มีทีท่าจะปฏิเสธด้วย
“คือ...เอ่อ” ร่างบางอึกอัก ไม่รู้จะตอบอะไร เพราะเขาไม่ได้เป็นเลขาของพ่อเลี้ยง การที่จะต้องมานั่งอยู่ข้างๆ ฟังเขาสองคนคุยกันในเรื่องที่เขาไม่เข้าใจก็นับว่าแย่พอแล้ว
กลับต้องมาโดนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเลขาของพ่อเลี้ยงอีก
สรุปแล้วพ่อเลี้ยงให้เขามาที่นี่เพื่ออะไรกันแน่!!! มาให้เขารู้สึกตลกตัวเองโดยการฟังเรื่องที่เขาพูดกันไม่เข้าใจ หรือให้มาดูทั้งสองคนนั่งคุยกันปานอยากจะสานสัมพันธ์แบบนี้
“ว่าไงคะ หรือนี่เป็นแค่เด็กฝึกงานคะพ่อเลี้ยง ดูท่าทางน้องเขาไม่รู้งานเลยหรือว่าตื่นคนเอ่ย” เอาตามตรงก็คือเธอไม่ค่อยจะชอบหน้าของศตคุณเท่าไหร่ เธอว่าเธอสวยแล้วนะ แต่ผู้ชายคนตรงหน้านี้กลับสวยกว่าเธอมาก สวยชนิดที่แบบเธอยังอิจฉา
เพราะศตคุณไม่ได้แต่งหน้าไง ใบหน้าสดที่ปราศจากการเติมแต่งแล้วยังสวยใสเป็นธรรมชาติ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้หญิงถึงไม่ค่อยชอบและยังอิจฉา เพราะพวกเธอใช้เครื่องสำอางทำให้ตัวเองดูดี แต่ศตคุณไม่ต้อง...
“ครับ...คนนี้ไม่ใช่เลขาของผมหรอกครับ ผมพามาเป็นเพื่อนน่ะครับ เป็นเพื่อนของลูกชายผมเอง”
“ตายจริง เพื่อนของลูกชายหรือคะ”
เธอตกใจเพราะไม่คิดว่าข่าวที่จะได้ยินมาเป็นเรื่องจริงที่ว่าพ่อเลี้ยงมีลูกแล้ว แต่ถ้าลูกโตขนาดนี้แสดงว่าก็ต้องเข้าใจแหละ ถ้าพ่อจะมีเมียใหม่
“งั้นหรือจ้ะ พี่ต้องขอโทษด้วยนะคะน้อง...?”
“หมูครับ” ร่างบางตอบ
“จ้ะ น้องหมู”
“ขอโทษด้วยนะครับคุณฟ้าที่ผมจำเป็นต้องขอเสียมารยาทปฏิเสธคำชวนทานอาหารครั้งนี้ พอดีผมจะพาเด็กแถวนี้ไปเดทน่ะครับ” พ่อเลี้ยงพูดออกมา สร้างความตกใจให้กับศตคุณและน้ำฟ้าเป็นอย่างมาก
“เดท...หรือคะ”
“ครับ นอกจากหมูจะเป็นเพื่อนของลูกชายแล้ว หมูเป็นแฟนของผมด้วยครับ ขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตั้งแต่แรก คิดว่าไม่จำเป็นน่ะครับ”
พ่อเลี้ยงแคร์ศตคุณกว่าใครทั้งหมด การพูดออกไปแบบนี้ก็เป็นการตัดไฟตั้งแต่ต้นลม จะได้ไม่มีปัญหากับศตคุณทีหลังถ้าหากว่าเขาไม่ยอมพูดอะไรที่มันชัดเจนจนเป็นการให้ความหวังใครไป
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอสติหลุดลอยไปแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นเราสองคนขอตัวก่อนนะครับ” พ่อเลี้ยงบอก เธอพยักหน้าน้อยๆ
“ค่ะ...”
“หมูครับ ไปกันเถอะ” ร่างสูงหันมาบอกร่างบางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะแตะเอวบางน้อยๆ เป็นการเตือนสติของศตคุณให้กลับมา ศตคุณมองหน้าพ่อเลี้ยงก่อนจะหันมามองน้ำฟ้าแล้วยกมือไหว้ลาอย่างมีมารยาท
“สวัสดีครับคุณฟ้า”
เธอมองตามหลังไปด้วยความขัดใจ จากตอนแรกที่ไม่ชอบความสวยที่มากกว่าผู้หญิงของศตคุณก็เริ่มรู้สึกเกลียดที่เด็กคนนั้นอยู่ในตำแหน่งที่เธออยากได้
มาแล้วจ้า ช้าไปหน่อย เร่งแต่งสุดมือเลย ขอคอมเม้นท์กันด้วยนะคะ อย่าอ่านแล้วไม่เม้นท์กันน่อ คนแต่งก็ใช้เวลานานเหมือนกันนะกว่าจะพิมพ์มันออกมาได้ เสียสละเวลาไม่กี่นาทีเม้นท์ให้ยูกิด้วยน้า เพราะยูกิต้องการกำลังใจนะคะ
มีการเปิดตัวละครตัวสำคัญอีกตัวแล้วนะคะ น่าจะสร้างสีสันได้ดีทีเดียว ไม่มีดราม่านะคะทุกคน เรื่องนี้บอกแล้วว่าแต่งสนองนี้ดตัวเองล้วนๆ ฮ่าๆ
มีอะไรสามารถเข้าไปพูดคุย สอบถาม ติดตามข่าวสารหรือแม้กระทั่งทวงนิยายได้ที่แฟนเพจของยูกินะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371709 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก