ตอนที่ 11
“ไปไหนมา กลับอะไรดึกดื่นแบบนี้วะ”
“เฮ้ย!! อยู่ตรงนี้ได้ยังไงวะ” ร่างสูงของคนที่แอบปีนระเบียงที่เอาไว้นั่งพักผ่อนสะดุ้งสุดตัว ยังไม่ทันที่จะปิดประตูระเบียงเสร็จเลย ก็เจอกับเพื่อนสนิทที่คิดว่านอนไปแล้วมาดักรออยู่ ความสว่างจากไฟด้านนอกทำให้เขายังมองเห็นทุกอย่างอยู่ เห็นแม้กระทั่งใบหน้าสวยๆ ที่บูดบึ้งไม่สบอารมณ์ของเพื่อนสนิทที่เขารู้สึกว่ามันเหมือนแม่มากกว่า
เหงื่อกาฬผุดตามไรผม ความประหม่าเข้ามาแทนที่ คณินอึกอัก มองไปทางอื่นเลิกลัก นั่นทำให้ศตคุณรู้สึกสงสัยเข้าไปอีก เลยคาดคั้นเสียงเข้มออกมาอีกครั้ง
“ว่าไงเขต ทำไมถึงกลับบ้านตอนนี้ไม่ทราบ รู้ไหมว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมมึงทำตัวแบบนี้เนี่ย ถ้าจะเที่ยวหรือว่าจะไปข้างนอกมึงก็ต้องรู้เวลาบ้างนะเขต แล้วก็คิดด้วยว่าพรุ่งนี้มีงานไหม โตๆ แล้วว่ะ กูไม่อยากจะพูดกับมึงมาก เดี๋ยวจะหาว่ากูเสือก สาระแนไม่เข้าเรื่องอีก”
“เอ่อ...กูไม่ได้ว่ามีเสือกนะหมู กูไม่โกรธหรอกที่มึงพูดแบบนี้ มึงด่า มึงสอน มึงเตือนเพราะมึงเป็นห่วงกู กูเข้าใจแล้วก็ดีใจที่มีมึงเป็นเพื่อนนะ”
“งั้นก็บอกมาว่าไปไหนทำไมถึงกลับตอนนี้ ตีสอง ให้ตายสิเขต มึงคิดจะมีความรับผิดชอบบ้างไหม”
“ย่ะ อย่าเพิ่งโมโหสิหมู”
“จะไม่ให้กูโมโหได้ยังไง กูไม่เคยว่าอะไรเลยนะถ้ามึงจะเที่ยวกลางคืน จะดื่มเหล้า แต่ว่ามันก็ต้องมีกำหนดเวลาป่ะ กูเคยขอมึงไปกี่ครั้งแล้วเขตว่าเรื่องเที่ยวให้มันเพลาๆ บ้าง”
“คือ...เอ่อ กูไม่ได้เที่ยว ไม่ได้กินเหล้าด้วย เนี่ย…ถ้างั้นกูก็ต้องเมาดิ แต่นี่ไม่มีกลิ่นเหล้าเลยนะ ดมดูดิ” คณินยื่นหน้าไปหาเพื่อนที่ตัวเตี้ยกว่าเพื่อให้พิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ไปเที่ยว ไม่ได้ไปดื่มมาจริงๆ
“เออ!! กูเชื่อ แต่กูก็แปลกใจอยู่ดี มึงกลับตีสองแต่ไม่ได้เที่ยวผับ ไม่ได้กินเหล้า มึงไปไหนมา” ร่างบางยังคงคาดคั้นต่ออีก ทำตัวเหมือนเมียกำลังซักผัวอยู่ยังไงยังงั้น
“โถ่...กูไม่ได้ไปในที่ที่ไม่ดีหรอกน่า”
คณินเกาะแขนเล็กออดอ้อนจนน่าหมั่นไส้ เขาทำตัวเหมือนเด็กที่อ้อนแม่เวลาโดนจับได้ว่าทำผิดมาก็ไม่ปาน ศตคุณส่ายหน้า เป็นการบ่งบอกว่าไม่ยอมแน่ๆ
“บ่ายเบี่ยง”
“หมู...กูง่วงแล้วอ่า กูอยากนอน”
“ตอบมาก่อนแล้วจะปล่อยให้ไปนอน ถ้าไม่ตอบก็อย่าหวังว่าจะได้นอนเลยเขต”
“ถ้ากูไม่ได้นอน มึงก็ไม่ได้นอนนะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูบอกพ่อเลี้ยงว่ากูป่วย ขอลาพักได้ แต่มึงต้องทำงาน...และห้ามสายถือเป็นการลงโทษที่กลับบ้านเกือบเช้า”
คณินเบะปากหมั่นไส้ เหอะ! ใช่สิ มึงมันว่าที่เมียพ่อกูนี่ จะพูดอะไร ตาแก่นั่นก็เชื่อฟังหมดแหละ
“ไม่ต้องแอบด่าในใจ”
“เออๆ แม่งรู้ทันกูจริงๆ เลยนะมึง กูไปหาเพื่อนมา เล่นเกมเพลินไปหน่อย รู้ตัวอีกทีก็ตีหนึ่งแล้ว ก็เลยกลับมาเนี่ย พอใจยัง ไปนอนนะ” คณินตอบห้วนๆ ทำท่าจะเดินหนีเข้าห้องนอนของตัวเองไป แต่ศตคุณก็ขวางทางเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยว”
“อะไรอีกอ่ะ” ทำเป็นตีหน้าเข้ม แต่ในใจสั่นรัวเหมือนกำลังตีกลองชุด คณินหวังเอาไว้ว่าจะไม่โดนถามอะไรไปมากกว่านี้
“กลิ่นน้ำหอม...ไม่คุ้น ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมมึงนี่ แต่...” ศตคุณขยับเข้ามาสูดดมที่หน้าอกแกร่งของเพื่อนอีกทีเพื่อวิเคราะห์อะไรบางอย่าง “ไม่ใช่น้ำหอมกลิ่นผู้หญิงด้วย”
คณินหน้าซีดแต่ศตคุณไม่รู้หรอก เพราะมันสลัวๆ มองไม่เห็นชัดเจนขนาดนั้น เหงื่อไหลราวกับท่อประปาแตก กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ก่ะ...ก็เพื่อนกูเป็นผู้ชาย แล้วกูก็ไปขลุกกับมันมา กลิ่น...ม่ะ มันจะติดมาก็ไม่แปลกนี่” ร่างบางยิ้มหวานให้กับความละล่ำลักของเพื่อนสนิท เล่นทำเอาคณินอยากจะร้องไห้ออกมากับความฉลาดของมันและความเก่งเรื่องสอบสวนของมันจริงๆ
“เหรอ...อืม เชื่อก็ได้ ว่าแต่เพื่อนคนไหน ชื่ออะไร กูรู้จักไหม?”
“มันเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศน่ะ มึงไม่รู้จักหรอก”
“เหรอ...” ลากเสียงยาวถาม คณินได้แต่พยักหน้าแรงๆ จนศตคุณหัวเราะออกมากับท่าทางตลกๆ ของเพื่อน “งั้นมึงไปนอนได้แล้วไป”
“เยส!! ขอบคุณนะมึง ฝันดีครับแม่”
“ไอ้!!”
ปัง!!
ไม่รอให้ศตคุณด่าเสร็จ คณินก็วิ่งเปิดประตูห้องตัวเองแล้วปิดทันที รีบร้อนซะจนร่างบางชักสงสัย และในเมื่อสงสัย เขาก็ต้องสืบจนรู้ให้ได้ ว่าเพื่อนคนนั้นเป็นใคร ทำไมกลิ่นน้ำหอมถึงได้ชัดเจนอย่างกับไปนัวกับใครมา...
แต่ตอนนี้ทิ้งความสงสัย แล้วไปนอนเถอะ...
“สวัสดีหนุ่มน้อย ฉันพายัพนะ อาจจะเพิ่งเคยเจอฉันครั้งแรก แต่ไม่ต้องประหม่าไปหรอก คนกันเอง ฉันไม่ใช่คนที่เข้มงวดอะไร” ชายหนุ่มสูงใหญ่ ผิวขาวตามแบบคนเหนือแม้ว่าจะทำงานในไร่ก็ตามแต่เหมือนว่าผู้ชายคนนี้แสงแดดไม่สามารถทำร้ายผิวของเขาได้เลย
ไม่เหมือนพ่อเลี้ยงที่จะออกแนวคล้ำๆ หน่อย
“สวัสดีครับคุณพายัพ”
“เรียกว่าพี่ก็ได้หรือเรียกว่าอาเหมือนเจ้าเขตมันก็ได้”
“งั้นขอเรียกอานะครับอาพายัพ”
“ได้ๆ ตามสบายเลย ว่าแต่เราทำอะไรไปบ้างแล้วล่ะ จริงๆ แล้วอาทิตย์มันก็ฝากให้อาสอนงานเรา เพราะมันจะให้เราเป็นเลขาให้ ดีเหมือนกันอาจะได้ทำอย่างอื่นได้โดยไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับตารางชีวิตมัน”
“อะไรนะครับ? เลขาหรือครับ ผมเนี่ยนะ” ศตคุณชี้ตัวเองอย่างมึนงง
คือเรียนเกษตรอยู่ อยากทำอะไรที่มันเกี่ยวกับที่เรียนๆ มา แต่ดันต้องมาเป็นเลขาให้กับพ่อเลี้ยงเนี่ย มันใช่เรื่องที่สมควรไหม แล้วถ้าเขาเปิดเทอมไปแล้ว ก็ต้องย้ายกลับไปให้พายัพทำต่องั้นหรือ ยุ่งยากไปหรือเปล่า
“อืม...งานก็ไม่ยากหรอกแค่รับโทรศัพท์ลูกค้าแทนมัน รับเรื่องแทนมัน จัดตารางงานให้มัน แต่ว่าจะต้องพิจารณาได้ว่าควรรับงานนั้นหรือไม่รับ รวมถึงนัดต่างๆ ของอาทิตย์มันด้วย งานนี้ถ้านานๆ ไปก็จะชำนาญเอง ไม่ต้องห่วงหรอก อาจะเทรนหมูเอง หน่วยก้านใช้ได้เลย ไม่เหมือนเจ้าเขตมัน” อาคนใหม่ของศตคุณพูดอย่างมั่นอกมั่นใจในตัวของเขามาก และศตคุณเองก็ไม่อยากจะไปขัดความคาดหวังของพายัพเท่าไหร่นัก
“เขตมันทำไมหรือครับ”
“หึหึ มันไม่ค่อยสู้งานเท่าไหร่ แต่มันเป็นคนหัวไวมาก ให้ทำอะไรก็ทำได้เร็ว ติดที่ขี้เกียจ ไม่รู้ว่าจะเป็นงานอย่างพ่อของมันได้เมื่อไหร่”
“ผมคิดว่ามันขึ้นอยู่กับเวลา ประสบการณ์ครับ อย่างพ่อเลี้ยงที่มาถึงทุกวันนี้ได้ก็มีการเรียนรู้ ลองผิด ลองถูกมาเหมือนกัน ผมเชื่อว่าคนเราจะตั้งตัวมั่นคงได้ก็ต้องสร้างฐานมาอย่างดีและแข็งแรง ในตอนที่เราสร้างอาจจะมีพลาด มีผิด มีพัง แต่เราเอาความผิดพลาดพวกนั้นมาแก้ไข พัฒนาเรื่อยๆ ก็จะได้ฐานที่มั่นคงเองล่ะครับ” ร่างบางพูดออกมา ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน จนพายัพอมยิ้มตาม
“เข้าใจแล้ว”
“หือ? อาเข้าใจอะไรครับ”
“เข้าใจว่าทำไมอาทิตย์ถึงเลือกเราไง”
“ล่ะ เลือก...เอ่อ”
“ฮ่าๆ อาอยากให้หมูมาเป็นส่วนหนึ่งของไร่นะ อาคิดว่ามันต้องพัฒนาไปได้อีกเยอะเลยล่ะถ้ามีเราอยู่น่ะ คนมีความคิดแบบหมูในอายุแค่นี้น่ะหาได้ยากมาก”
“ทำไมหรือครับ”
“หมูไม่ใช่คนที่มองโลกในแง่ดี และไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย เพียงแต่หมูมองโลกเป็น หมูเป็นคนอ่อนโยน เต็มไปด้วยเหตุผล อายุสิบเก้าเองนะ แต่คำพูดคำจามีความเป็นผู้ใหญ่ ขนาดอายังคิดไม่ได้แบบหมูเลย” พายัพชมเด็กรุ่นหลานของตน ยอมรับในตัวตนของเด็กหนุ่ม ที่ขนาดเขาใช้ชีวิตมาสามสิบปีกว่ายังขอยอมแพ้เลย
“ฮ่าๆ อาก็ชมผมเกินไป ว่าแต่วันนี้ผมต้องเริ่มทำอะไรก่อนครับ”
“รีบร้อนจริงๆ ว่าแต่อาทิตย์มันไปไหนน่ะ ไม่เข้ามาสำนักงานเหรอ หรือยังไม่ตื่น”
“ก็ตื่นแล้วนะครับ ตอนกินข้าวเช้าเสร็จพ่อเลี้ยงสั่งให้ผมมาที่นี่ก่อน แล้วจะตามมา ไปทำธุระหรือเปล่าครับ”
“ธุระอะไร หรือว่าจะเข้าไร่ แต่ทำไมหมูไม่ได้ไปด้วยล่ะ ปกติมันต้องหนีบหมูไปด้วยนี่ อาฟังจากที่เจ้าเขตมันเล่าให้ฟังน่ะ” ศตคุณยิ้มแห้งๆ จะไปกล้าบอกได้ยังไงว่าโดนทำรุ่มร่ามกลางไร่จนเขาไม่กล้าสู้สายตาของคนงานน่ะ
“คงจะอยู่ในไร่นั่นแหละครับ”
“มีอะไรที่อายังไม่รู้หรือเปล่าเนี่ย” พายัพหรี่ตาจับผิด ศตคุณเลยยิ้มหวานให้ ทำราวกับว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ ซึ่งพายัพก็ไม่ได้อยากจะคาดคั้นอะไรนักหรอก
ฟึบ!!
มือแกร่งวางบนผมนุ่มสวยแล้วลูบเบาๆ อย่างเอ็นดูในความน่ารักของศตคุณ ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่ยอมรับคิดว่าอาทิตย์ถูกเด็กหลอกหรือเปล่า พอได้เห็นตัวจริงก็เปลี่ยนความคิดตัวเองใหม่
คนที่หลอกน่าจะเป็นอาทิตย์นั่นแหละ...ร้อยเล่ห์ขนาดนั้น
“พายัพ!!” เสียงทุ้มของพ่อเลี้ยงดังมาจากประตูทางเข้า ร่างบางสะดุ้งอย่างตกใจเพราะตัวสูงใหญ่ของพายัพบังเลยไม่เห็นว่ามีคนเปิดประตูเข้ามา
ด้านพายัพก็ยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก หันหน้ามายักคิ้วให้เพื่อนแต่มือก็ยังลูบผมสวยของศตคุณไปด้วย ร่างบางมองหน้าของพ่อเลี้ยงที่ติดจะหงุดหงิดอย่างหวั่นๆ ไม่สบตาคมนั่น เพราะปกติพ่อเลี้ยงจะมองศตคุณด้วยสายตาแพรวพราวเหมือนจ้องจะกินตลอดเวลา แต่ตอนนี้กลับโดนมองแบบดุๆ เลยอดใจเสียไม่ได้
“จะเสียงดังทำไมล่ะ แล้วนั่นไม่พอใจอะไรมา”
“เอามือออกจากหัวเมียกูเลย”
“เมีย? หมู...หมูเป็นเมียอาทิตย์มันแล้วเหรอ” ถามคนข้างกายทันที จริงๆ แค่ต้องการแกล้งเพื่อนเท่านั้นแหละ ไม่ได้จะเอาคำตอบจริงจังนัก ดูก็รู้แล้วว่าศตคุณไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
เพื่อนเขามันมโนเอาเองแน่ๆ
“ยังนะครับอา พ่อเลี้ยงชอบขี้ตู่ คิดเองเออเองน่ะครับ”
“ฮ่าๆ ได้ยินชัดป่ะพ่อเลี้ยง กูล่ะอยากหัวเราะให้ลั่นไร่ พ่อเลี้ยงผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่ว่าใครก็พร้อมเสนอตัวให้กลับตายรังเพราะเด็กอายุเท่าลูก รู้ถึงไหนอายถึงนั่นไหมล่ะ” พายัพหัวเราะเยาะเย้ยผู้ที่เป็นเพื่อนและเจ้านายของตน เพราะเขาเติบโตมากับอาทิตย์ เป็นเด็กที่พ่อเลี้ยงสุริเยนทร์เก็บมาเลี้ยงและได้รับโอกาสในการได้เป็นบุตรบุญธรรมของท่าน เป็นพี่น้องกับตะวันและอาทิตย์ แล้วยังได้ใช้นามสกุลศักดินนท์ด้วย
“พูดมากว่ะพายัพ แล้วนี่กลับมาจากเที่ยวเร็วจังวะ”
“อารมณ์ของมันแปรปรวนฉิบหาย ไปได้ไม่กี่วันก็อยากจะไปอีกที่กูก็ต้องขับรถพาไป พอไปนอนนั่นได้คืนหนึ่งแม่งก็อยากกลับบ้าน ถ้ารู้ว่าท้องแล้วอารมณ์แปรปรวนขนาดนี้ กูไม่ทำให้ท้องหรอก” พายัพได้ทีนินทาเมียของตัวเองอย่างนึกหงุดหงิดกับการไปเที่ยวอันแสนจะเหนื่อยยากและลำบากสุดๆ
“หึหึ กูเอาไปฟ้องเมียมึงนะ”
“ถ้าอยากให้กูตายก็ทำดิ”
“ไอ้กลัวเมียขึ้นสมอง อ่อนว่ะ!” พ่อเลี้ยงล้อพายัพที่ชอบแสดงอาการหวาดกลัวภรรยาตลอดเวลาไม่สนใจว่าตัวเองเป็นผู้ชายอกสามศอกเลยสักนิด
“มามีเมียแบบกูไหมล่ะอาทิตย์ ทำอะไรไม่พอใจ ก็ด่า ก็ว่า ยิ่งตอนนี้ท้องนะมึงเอ้ย!! ทั้งมือ ทั้งตีน ถีบมาได้ไม่กลัวจะแท้งเลย” พายัพยังคงระบายต่อเนื่อง ขนาดที่ศตคุณก็ต้องหลุดหัวเราะออกมา
“สมน้ำหน้า ตอนจีบมันก็เห็นว่ารักนักรักหนา รับที่มันเป็นได้ แต่ตอนนี้มานั่งบ่นทำไมวะ หรือคิดว่าตัวเองคิดผิดที่เลือกมัน” พ่อเลี้ยงเลิกคิ้วถาม ทำเอาพายัพหันขวับมาจ้องหน้าคนถามทันทีด้วยสีหน้าและแววตาที่ดูไม่พอใจสุดๆ
“กูไม่เคยคิดว่ากูเลือกผิด กูรักที่มันเป็นมัน กูแค่บ่นเฉยๆ เข้าใจไหมวะ ถ้าเมียกูมาได้ยินนะมึง กูจะฆ่ามึงซะไอ้พ่อเลี้ยงปากเสีย!!”
“เออๆ ทำเป็นโหด ไม่ต้องกลัวหรอกน่า เมียมึงไม่มาที่นี่หรอก ไกลจากบ้านจะตายไป ว่าแต่มึงเริ่มสอนงานให้หมูหรือยังวะ” พ่อเลี้ยงถามขึ้นมาอย่างจริงจังพร้อมกับมองใบหน้าสวยหวานจับใจที่ตัวเองหลงรักไปด้วย
“ยังเลย แต่ไม่เป็นไรหรอก งานนี้น่าจะใช้เวลาไม่นาน”
“ก็ดี ทำเร็วเท่าไหร่ยิ่งดีนะ เออจริงสิ กูมีเรื่องจะปรึกษากับมึงว่ะพายัพ”
“เรื่อง?”
“เรื่องโรงงานใหม่”
“อ๋อ...โอเคๆ กูก็เตรียมงานกับรายละเอียดต่างๆ ไว้บ้างแล้วล่ะ ส่งไปในเมล์แล้ว มึงก็ลองไปเปิดดูก็แล้วกัน มีอะไรก็ค่อยนัดคุยกันอีกที จริงสิ...ไร่ชาภูถึงดาวที่มึงอยากได้น่ะ ต้องประมูลเอานะเว้ย เพราะมันมีคนอยากจะได้ตรงนั้นเยอะพอสมควร ที่สำคัญ พ่อเลี้ยงมนัสก็เล็งเอาไว้อยู่ด้วย”
พ่อเลี้ยงพยักหน้ารับน้อยๆ
“ก็ไม่มีปัญหา เรื่องเงินกูไม่ได้สนเท่าไหร่ ถ้าได้ตรงนั้นมามันจะตอบแทนเราอย่างมหาศาลเลยนะเว้ย”
“กูรู้...แต่ก็น่าเสียดายนะที่พวกเขาจะขายน่ะ อย่างว่าแหละนะส่งลูกหลานเรียนเมืองนอกเมืองนากันหมด ไม่เคยสอนให้ทำนาทำไร่ พ่อแม่ตายไป ก็ทำอะไรกับไร่ไม่เป็น ก็ต้องขายเอาเงินอย่างเดียว”
“หึ ก็อย่างนั้นแหละนะ กูอยากจะทำไร่ชาเพิ่ม ถ้าได้ตรงนั้นมากูจะได้ไม่ต้องทำอะไรเพิ่มกับมันมาก เพราะยังไงมันก็ไร่ชาอยู่แล้ว ตลาดรองรับกูก็มีอยู่แล้ว เหลือแค่สู้เอามันมาสินะ” พายัพพยักหน้าตอบพ่อเลี้ยงไป ร่างบางที่ยืนฟังอยู่นนานก็อยากจะร่วมวงด้วย เลยถามออกไปว่า
“ขอโทษนะครับอา อาเข้าไปคุยกับเจ้าของไร่แล้วหรือครับ”
“เปล่า อาไม่ได้คุยกับเจ้าของไร่หรอก แต่คุยกับคนดูแลไร่ที่ถูกแต่งตั้งให้ดูแลจนกว่าเจ้าของทรัพย์ในพินัยกรรมจะกลับมาน่ะ ลูกชายเขายังไม่กลับจากต่างประเทศ มาจัดงานศพเสร็จก็บินกลับไปเคลียร์งานต่อ แต่คุณเขาบอกอาว่าจะกลับมาอาทิตย์หน้าน่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเรื่องประมูลก็ยังไม่คอนเฟิร์มสินะครับ”
“ผู้ดูแลเขาบอกแบบนั้นน่ะ แต่อาว่าน่าจะมีความเป็นไปได้สูงเพราะมีคนรอซื้อตรงนั้นเยอะมากจริงๆ”
“ครับ” ศตคุณรับคำเบาๆ ก่อนจะทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว จนสองหนุ่มต้องมองใบหน้าหวานเป็นการกดดันให้บอกมาว่ากำลังคิดอะไร
ร่างบางยิ้มให้นิดๆ ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่มีอะไรครับ ถามเฉยๆ”
“โอเคๆ ไอ้พ่อเลี้ยง บัญชีโรงงานฝากให้มึงเช็คและเซ็นเอกสารให้ด้วย เดี๋ยวกูจะเอาเข้าไปให้ มีธุระต้องไปเคลียร์ที่โรงงานนิดหน่อย”
“ได้ๆ ก่อนมึงไปก็ทิ้งสมุดบันทึกตารางงานของกูกับโทรศัพท์ที่ไว้ติดต่อกับลูกค้าให้หมูด้วย ลองทำไปเลย ง่ายๆ อยู่แล้ว” พ่อเลี้ยงยักคิ้วให้ศตคุณ ซึ่งร่างบางก็ได้แต่เบะปากหมั่นไส้
ง่ายบ้าบออะไรล่ะ ยังไม่ทันรู้อะไรเลย
“เออๆ ไปหมู เดี๋ยวอาจะสอนแล้วก็อธิบายให้ มึงก็เข้าไปเคลียร์เอกสารให้เสร็จภายในสองชั่วโมง กูรีบ ต้องไปดูบัญชีที่ร้านอาหารด้วย” พายัพเร่งพ่อเลี้ยง ซึ่งอาทิตย์ก็ได้แต่ส่ายหน้าระอา
“บอกแล้วว่าอย่าทำอะไรเยอะ เพราะกูไม่ยอมให้มึงออกจากการทำงานให้ศักดินนท์แน่ๆ ตราบใดที่ไอ้เขตมันยังทำอะไรไม่เป็นอยู่”
“กูก็ไม่คิดจะไปหรอกน่า แค่ทำธุรกิจที่เป็นของตัวเองไว้ให้ลูกให้หลานกูบ้างเท่านั้น” พายัพตอบเสียงอ่อน เพราะเราคุยเรื่องนี้กันตลอดเลย อาทิตย์กลัวว่าพายัพจะทิ้ง แต่ใครจะทิ้งครอบครัวที่ชุบเลี้ยงตัวเองจนเติบใหญ่ขนาดนี้ได้ลง ทำได้ก็อกตัญญูเกินคนแล้ว
“หมูไปเรียนรู้งานจากพายัพไป เดี๋ยวฉันจะไปทำงาน ถ้าเสร็จแล้วเราไปกินข้าวกันนะ”
“ครับ” ร่างบางยิ้มหวานให้
แค่นี้ก็เป็นกำลังใจในการทำงานให้กับพ่อเลี้ยงได้อย่างดี จนพายัพได้แต่เบือนหน้าหนีเพาะความหมั่นไส้ แอบคิดถึงภรรยาตัวเองขึ้นมาทันที
หลังจากที่พายัพออกไปดูงานที่โรงงาน พ่อเลี้ยงก็พาศตคุณไปทานอาหารกลางวันที่บ้านที่วันนี้มีแต่เมนูที่ศตคุณชอบทั้งนั้น...
“เป็นยังไงบ้าง”
“อร่อยครับ”
“ฉันหมายถึงเรื่องงาน เข้าใจตารางงานฉันถึงไหนแล้ว”
“อ๋อ...ที่หลังก็ถามให้มันครบๆ สิครับ เห็นถามเป็นยังไงบ้างตอนกำลังทานข้าวอยู่ก็คิดว่าถามเรื่องรสชาติ” ศตคุณบ่นยาว เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากร่างสูงทันที
“หึหึ เดี๋ยวนี้ช่างเถียงนะ”
“ตารางงานของพ่อเลี้ยงผมก็พอเข้าใจแล้วล่ะครับ ส่วนเรื่องนัดกับลูกค้าก็พอจะเข้าใจในวิธีการแล้ว เอ๊ะ แต่เรื่องแบบนี้ผมต้องรู้ด้วยไหมว่าพ่อเลี้ยงสะดวกหรือไม่สะดวกวันไหน”
“จริงๆ นัดฉันมันก็ไม่เยอะหรอกใช่ไหมล่ะ เขานัดวันไหนมาถ้าไม่ตรงกับคนอื่นๆ ก็ได้เลย ยกเว้นวันอาทิตย์นะ ฉันจะไม่ทำงานในวันนั้น”
“แล้วถ้าเขาไม่กำหนดวันล่ะ ให้ผมจัดการได้เลยใช่ไหม”
“ตามสบายหมู ตารางชีวิตฉันยกให้นายคนเดียวเลย” ประโยคเสี่ยวๆ ไม่พอ ยังทำหน้าตาอ้อร่อใส่อย่างหน้าหมั่นไส้อีก ไม่ใช่แค่นั้นนะ เขินด้วย...
โดนจีบทุกวันๆ แบบนี้ใจไม่เคยชินสักที
“เสี่ยว...”
“ยังไม่ทันทำอะไรเลยเสียวแล้วเหรอ”
“พ่อเลี้ยง!! ผมบอกว่าเสี่ยว มีไม้เอกด้วยครับ สงสัยจะอายุมากไป หูเลยไม่ค่อยดีสินะ เฮ้อ...ไม่น่าเลยพ่อเลี้ยง” ศตคุณทำหน้าอาลัยอาวรณ์ในตอนท้ายราวกับว่าพ่อเลี้ยงได้จากไปแล้ว
“ฉันไม่ได้ตายหมู ชักเอาใหญ่แล้วนะ เดี๋ยวต้องลงโทษแล้วสิ” พ่อเลี้ยงคาดโทษร่างบอบบางด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง จนใบหน้าหวานซีดเผือด ฉายความกังวลออกมา ปากบางอ้าขึ้นกำลังจะพูดแต่ก็โดนอาทิตย์พูดตัดหน้าเอาไว้ได้ก่อน
“คือ...”
“ไม่ต้องพูดเลย กินข้าวให้เสร็จแล้วขึ้นไปบนห้องทำงานกับฉัน แล้วไม่ต้องถามด้วยว่าขึ้นไปทำไม ไปทำอะไร มีหน้าที่ทำตามก็ทำ ไม่ใช่ว่าฉันรัก ฉันชอบ และยกตำแหน่งว่าที่เมียให้แล้ว เวลาผิดจะไม่ทำโทษนะหมู”
“ครับ” รับคำเสียงอ่อย ก้มหน้าก้มตาไม่มองหน้าพ่อเลี้ยงอีกเลย
น้ำเสียงและใบหน้าตอนที่พ่อเลี้ยงพูดมันช่างจริงจังและดุไปในที ทำเอาศตคุณรู้สึกผิดที่ทำตัวไม่น่ารัก พูดจาลามปามผู้ที่อายุมากกว่าไป...
ไม่รู้เลยว่า พ่อเลี้ยงที่ทำเป็นดุเมื่อกี้กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่...
มาแล้วค่า อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้ลงขอโทษด้วยนะคะ ยูกิอยู่ในช่วงสอบมิดเทอม แล้วยังจะอยู่ในช่วงไว้อาลัยด้วย ยูกิไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย แต่พอคิดว่าชีวิตต้องเดินต่อไป ก็เลยมาแต่งนิยายแล้วก็อัพให้ทุกคนอ่านคลายความทุกข์โศกดีกว่า อ่านให้สนุกนะคะ อ่านแล้วเม้นท์ให้ด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
หากมีข้อติชม แนะนำ หรืออยากจะสอบถาม พูดคุยกับยูกิ ก็ไปพูดคุยที่แฟนเพจนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371302 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก