ตอนที่ 15
“พ่อเลี้ยงครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย”
“มีอะไรล่ะหือ?”
“ผมมีความคิดอยากจะลองเสนอพ่อเลี้ยงดู ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงจะโอเคหรือเปล่า” ศตคุณที่วิ่งเข้ามาพ่อเลี้ยงที่กำลังยืนดูคนงานเก็บส้มเพื่อเตรียมนำไปส่ง
เสียงของศตคุณเรียกสายตาและรอยยิ้มจากคนงานได้เป็นอย่างดีเลย พ่อเลี้ยงเองที่ตอนแรกทำหน้าจริงจังอยู่ก็อารมณ์ดีขึ้นมา
“หืม...งั้นไปคุยตรงร่มไม้นั่นก็แล้วกัน”
“ครับ”
“นายไปรอฉันก่อนก็แล้ว เดี๋ยวตามไป”
“ครับ” ร่างโปร่งบางยิ้มแล้วเดินไปยังที่นั่งใต้ร่มไม้ที่อาทิตย์บอกให้ตนไปนั่งรอ ส่วนพ่อเลี้ยงก็ยิ้มมองตามจนเห็นว่าแฟนเด็กของตนนั่งลงแล้ว เขาก็หันกลับไปดูคนงานต่อ
“มองอะไร ทำไมไม่ทำงาน”
“มองแฟนเจ้านาย สวยดีนะครับ”
“อย่าพูดให้หมูได้ยินก็แล้วกัน เพราะมันจะพาลทำให้ฉันซวย”
“แหมๆ ยังไม่ทันได้แต่ง ก็กลัวเมียแล้วเหรอพ่อเลี้ยง”
“อย่าเสียงดังไปสิวะ ไอ้พวกนี้ ทำงานๆ อย่าอู้ ฉันจะไปคุยกับหมูก่อน คุยเสร็จ งานตรงนี้ก็ต้องเสร็จนะ ไม่งั้นตัดเงินนะ แล้วก็งดสังสรรค์ตอนเย็นหนึ่งอาทิตย์”
“โหยยยยย พ่อเลี้ยง ตัดเงินเราเราอยู่ได้ แต่ตัดสังสรรค์ เราอยู่ม่ายด้าย!”
“ไอ้พวกขี้เหล้า!!”
“ฮ่าๆ!!”
ศตคุณนั่งมองบรรยากาศการทำงานที่เต็มไปด้วยความสุขสนุกสนานของฝั่งไร่ส้มที่บรรยากาศเป็นกันเองไม่แพ้ทางฝั่งไร่องุ่น
“ฝั่งไร่ส้มนี่ครึกครื้นไม่ต่างกับทางไร่องุ่นเลยนะครับ”
“พวกนี้มันหนักกว่าฝั่งนั้นอีก ยิ่งถ้าไอ้หัวโจกมันอยู่ด้วยกันนะ ไร่สะเทือน”
“ฮะๆ หมายถึงพวกพี่สนใช่ไหมฮะ”
“อืม...ก็พวกนั้นแหละ ว่าแต่หมูมีอะไรจะพูดว่ามาสิ” พ่อเลี้ยงถามพลางนั่งลง จ้องมองแฟนหนุ่มของตัวเองยิ้มๆ เห็นท่าทางจริงจังของศตคุณก็ยิ่งเอ็นดู
“คือว่าเขตตะวันเนี่ยเป็นสถานที่ท่องเที่ยวเชิงเกษตรใช่ไหมครับ ผมคิดว่าเราน่าจะเอาโอท็อปมาลงนะครับ แล้วก็มีผลิตภัณฑ์เป็นของไร่เราด้วย”
คำว่าไร่ ‘เรา’ ที่ออกมาจากปากของศตคุณทำให้พ่อเลี้ยงอาทิตย์รู้สึกอบอุ่นในใจขึ้นมา เพราะอาทิตย์ไม่เคยใช้คำว่าเรากับใคร พอมาเจอคนที่อยากจะอยู่ด้วยแล้ว อาทิตย์ก็มีความสุข สุขจนคิดภาพที่ผ่านๆ มาไม่ออกแล้ว
“เอาสิ ฉันก็เห็นด้วย แล้วหมูคิดไว้หรือยังว่าจะทำอะไร”
“ผมคิดว่าเราควรทำไวน์องุ่น”
“ไวน์?”
“ครับ...ไวน์นี่แหละครับ”
“แล้วหมูทำเป็นหรือไง”
“บอกแล้วไงครับว่าถ้าเราจะทำมันก็ไม่ยากอะไรถ้าเราศึกษา ทุกอย่างก็มาจากการศึกษานั่นแหละครับ” พ่อเลี้ยงยิ้มออกมา
อยากจะบอกเหลือเกินว่าถ้าเขาจะทำอะไรมันก็ไม่ได้ยากถ้ามีเงิน แต่นั่นแหละ เขาก็เคยคิดจะทำไวน์องุ่นเหมือนกัน แต่ทุกวันนี้ที่ทำอยู่ก็ดูแลไม่ไหวแล้ว แต่นี่ศตคุณจะมาช่วยดูแลให้ก็ดี
เขาเชื่อใจศตคุณ แม้ว่าเด็กคนนี้จะไม่เคยทำธุรกิจ ไม่เคยรู้เรื่องอะไรพวกนี้ แต่อาทิตย์เชื่อว่าความฉลาดของศตคุณจะพาไร่ของเราไปอีกระดับหนึ่งได้ แม้ว่าทุกวันนี้ไร่ศักดินนท์จะมีชื่อเสียงมากอยู่แล้วก็ตามและสร้างกำไรและรายได้อย่างจนที่กินไม่หมดไปทั้งชาติแล้ว
“ที่มีอยู่ทุกวันนี้ก็ใช้ไม่หมดแล้วหมู”
“งั้นก็ไม่ต้องทำก็ได้นะฮะ”
“ทำสิ! ถ้าหมูมีเวลาทำก็ทำเลย”
“นี่จะให้ผมทำเหรอครับ”
“อ้าว? ก็หมูเป็นคนคิด หมูก็ต้องทำเองทั้งหมดเลย แต่เบิกเงินกับฉันได้เลย”
“ใจดีจังเลยนะครับ”
“นี่ฉันเสี่ยงนะหมู”
พอได้ยินแบบนั้นศตคุณก็หัวเราะแห้งๆ ออกมา ลืมคิดไปเสียสนิทเลยว่า ถ้าทำไม่สำเร็จจะทำให้เสียเงินที่ลงทุนไปเปล่าประโยชน์ได้
“แล้วถ้าผมทำไม่ได้ขึ้นมาล่ะครับ”
“อย่ากลัว...ทำน้อยๆ ก่อนไง เรื่อยๆ ถ้าผลตอบรับดีก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะยังไงเราก็มีแหล่งที่จะขายอยู่แล้ว ทั้งที่เขตตะวันก็เหลือเฟือแล้วหมู”
ร่างบางยิ้มหวานอย่างดีใจ
“จริงด้วยสิครับ ถ้างั้นผมจะเริ่มเลยนะครับ แต่ว่างานเลขาของพ่อเลี้ยงไม่ต้องเป็นห่วงนะผมยังทำอยู่” ร่างแกร่งยิ้มรับ เอื้อมมือไปลูบผมนุ่มของศตคุณด้วยความเอ็นดู เรียกเสียงโห่แซวจากเหล่าคนงาน ใบหน้าสวยแดงซ่านหันหน้าหนีไม่ให้ใครเห็น
“เขินทำไม ควรชินได้แล้ว”
“แซวบ่อยขนาดนี้ ชินได้ก็แปลกแล้วครับ”
“ก็ทำนิ่งๆ ใส่สิ หน้าหมูจะดูน่ากลัวตอนทำหน้านิ่งๆ”
“ทำแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะครับ ผมเป็นแค่พาร์ทไทม์ ทำแบบนั้นก็โดนเขม่นกันพอดี”
“ไม่หรอกน่า”
“ไม่เอาหรอกครับ”
“แล้วนี่หมูมีอะไรอีกไหม”
“มีสิครับ ผมจะพูดเรื่องเขตตะวันน่ะครับ ในนั้นมีรีสอร์ทด้วยใช่ไหมครับ ผมคิดว่าเราควรจัดโปรโมชั่นคู่รักในช่วงฤดูหนาวนะครับ แล้วตอนดินเนอร์เนี่ยก็ใช้เป็นไวน์ของเรา รับรองว่าผมจะทำให้ทันก่อนถึงฤดูหนาวเลย”
เห็นศตคุณกระตือรือร้นแล้วพ่อเลี้ยงก็ได้แต่พยักหน้ารับ อะไรที่ศตคุณเสนอมาเขาคิดตามทั้งหมดนั่นแหละว่าอะไรมันพอเป็นไปได้หรือไม่ได้ ก็ค่อยไว้พูดกันอีกที…
“เป็นความคิดที่ดี อยากได้ใครมาช่วยไหม”
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ เด็กมหาลัยก็เก่งไม่แพ้มืออาชีพนะ” ศตคุณหมายถึงเพื่อนของตนในมหาวิทยาลัยที่มีความสามารถด้านนี้โดยเฉพาะ
“โอเคๆ ฉันเชื่อใจหมูนะ ว่าแต่มายังไงเนี่ยหืม”
“ขับมอ’ไซค์มาครับ”
“งั้นช่วยไปเตรียมข้าวให้หน่อย ฉันจะไปกินข้าวเที่ยงกับนายที่บ้าน”
“หือ? ให้ผมทำ?” ร่างบางถามพลางเอานิ้วชี้ตัวเอง
“ใช่! อยากกินข้าวฝีมือแฟน”
“บ้า!! ไปดีกว่า” ด้วยความเขินอาย ศตคุณลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ที่ตัวเองใช้ขับมาแล้วสตาร์ทเครื่องขับกลับไปทันที
คนอายุมากกว่าพอได้กำลังใจแล้วก็ทำงานของตนต่อไป แม้ว่างานมันจะไม่ได้เหนื่อย แต่มันก็น่าเบื่อ...
ศตคุณเดินเข้าไปในบ้านเพื่อยังครัว หากแต่สวนทางกับลูกชายเจ้าของไร่เสียก่อนก็เลยหยุดทักทายกันราวกับว่าไม่ได้เจอกันนาน
“เป็นไร...หน้าเครียดๆ”
“หมู...มึงมาทำอะไรที่บ้านเวลานี้”
“กูมากกว่าไหมที่ต้องถามว่าทำไมมึงไม่ไปทำงาน”
“กูรู้สึกไม่ดีนิดหนึ่งว่ะ”
“เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า กินยายัง งั้นเดี๋ยวกูไปทำอะไรให้กินเดี๋ยวค่อยกินยา” ร่างบางของเพื่อนดูกังวลมากจนคณินปรามแทบไม่ทัน
“เดี๋ยวๆ ไอ้หมู กูแค่รู้สึกไม่สบายใจ ใจน่ะ ไม่ใช่ตัว”
“อ๋อ...พวกมีความรัก” คณินแยกเขี้ยวใส่เพื่อนสนิททันทีที่โดนแขวะ
“มึงก็มันพวกมีความรักเหมือนกันนี่หมู”
“อะไร...ใคร ไม่มีสักหน่อย”
“ถ้าพ่อกูได้ยินนะ มีหวังมึงโดนทำโทษอีกแน่ๆ” มือขาวยกขึ้นปิดปากตัวเองก่อนจะสอดส่องไปทั่วๆ อย่างระแวงกลัวว่าพ่อเลี้ยงจะอยู่แถวนี้แล้วได้ยิน ลากเขาไปทำโทษอีก
มีปากปากเจ่อแน่ๆ
“ฮ่าๆ กลัวพ่อกูนี่หว่า”
“ไม่กลัวก็แปลกแล้ว พ่อเลี้ยงน่ากลัวจะตาย”
“หมู...ให้กูซื้อยาคุมมาให้ไหม” คำถามที่ถามด้วยความหวังดีของร่างสูงทำให้ศตคุณรู้สึกโกรธมากกว่าที่จู้สึกขอบคุณ เพราะเมื่อได้ยินแบบนั้น เท้าขาวๆ ของร่างบางก็ยกถีบที่ลำตัวของคณินเต็มรัก
พลั่ก!!!
“โอ้ย!! ไอ้เพื่อนเวร”
“ปากเสียนะมึง ยาคุมเหี้ยอะไร เลอะเทอะ” ร่างบางทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินหนีเพื่อนสนิทเข้าครัวไป โดยที่คณินเองก็มองตามหลังเพื่อนไปด้วยความระอาใจ
นี่ก็ไม่ยอมรับตัวเองอีก เฮ้อ...
“ถ้าพ่อแม่รู้จะทำยังไงวะเรา พ่อกับแม่ต้องไม่ยอมแน่ๆ เลย” ศตคุณคิดอย่างเครียดๆ
“เป็นอะไรไปลูก” เสียงแหบๆ บ่งบอกว่าอายุมากแล้วดังขึ้นมาจากข้างหลัง ทำให้ร่างบางสะดุ้งอย่างตกใจ รีบหันมามองคนที่เข้ามาใหม่ทันที
“ย่าจันทร์...คือผมกำลังจะทำอาหารกลางวันให้พ่อเลี้ยงน่ะครับ”
“ดูไม่สบายใจนะ บอกย่าได้ไหม หรือพ่อเลี้ยงทำอะไรหนูหรือเปล่า”
“เปล่าครับ! คือ...ผมก็มีเรื่องกังวลนิดหน่อยครับ ไม่มีอะไรมากหรอกฮะย่าจันทร์ แล้วนี่ย่าจันทร์จะเข้ามาทำอะไรหรือครับ ให้ผมช่วยไหม”
“หนูหมูทำอาหารให้พ่อเลี้ยงเถอะ ย่าก็แค่เดินมาเช็คอะไรนิดหน่อยเท่านั้น แล้วงานเป็นยังไงบ้างล่ะลูก อาพายัพสอนงานดีไหม” ย่าจันทน์ผาถามอย่างเป็นห่วง กลัวว่าศตคุณจะไม่ไหว เพราะเท่าที่ฟังจากพ่อเลี้ยงมา ศตคุณทำงานทุกอย่างโดยไม่ได้กำหนดแน่นอนว่าจะให้ทำอะไร
ก็เข้าใจอยู่ว่าอยากจะรีบฝึกรีบสอน แต่เด็กอายุสิบเก้าแค่นี้ทำอะไรมากๆ จะไม่ไหวเอาได้
“อาพายัพก็สอนงานดีครับ ผมเข้าใจแล้วก็สนุกดี แม้ว่าอยากจะอยู่กับต้นไม้มากกว่าก็ตามครับ” ร่างบางยิ้มหวานตอบคนอายุมากกว่าไปตรงๆ
ก็เรียนเกษตรแต่ให้มาทำงานเลขา ทำงานเอกสาร ก็ไม่ค่อยจะเข้าใจพ่อเลี้ยงหรอก แต่ถ้าทำแล้วได้เงินเดือนก็โอเคแล้ว
“แล้วนี่ปิดเทอมกี่เดือนล่ะลูก”
“สองเดือนนี่แหละครับ”
“เปิดวันไหนล่ะลูก เห็นพ่อเลี้ยงบอกว่าเราไปกลับ ทำไมไม่อยู่หอล่ะหรือไปอยู่กับคุณเขตล่ะคะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาขับรถไปมา เหนื่อยแย่”
“ไม่เป็นไรครับ ผมต้องช่วยงานที่บ้านน่ะ ก็ไม่ได้ลำบากอะไร”
“เป็นเด็กดีจริงๆ นะลูก”
“ครับ”
คนอายุมากกว่ายิ้มอย่างเอ็นดู ตอนแรกเธอยอมรับว่าไม่ค่อยจะเข้าใจนักหรอกว่าทำพ่อเลี้ยงถึงได้ชอบเด็กคนนี้นัก แต่พอได้อยู่ด้วยทุกวันๆ เธอก็รู้สึกได้เองว่าศตคุณมีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนคนอื่น
...
...
หลังจากวันนั้นศตคุณก็ดูจะวุ่นๆ กับการทำไวน์องุ่น โดยที่ช่วงแรกๆ ร่างบางก็สั่งซื้อของที่จำเป็นต้องใช้ในการทำไวน์องุ่นเข้ามาในไร่ แล้วหาสถานที่ที่สะอาดมากพอเพื่อเริ่มทดลองทำไวน์โดยที่เขาโทรถามเพื่อนสนิทที่เคยทำเป็นระยะๆ รวมทั้งศึกษาจากอินเทอร์เน็ตและหนังสือด้วย
“ยากกว่าที่คิด แต่ไม่เป็นไร สู้ๆ เว้ยหมู!”
“ได้แล้วค่ะน้องหมู พี่ล้างทำความสะอาดหมดจดแล้วค่ะ ว่าแต่จะใช้ทำอะไรคะเยอะแยะเชียว”
“ทำไวน์ครับ”
“ไวน์? ให้พี่ช่วยไหมคะ นอกจากงานบ้านแล้วพี่ก็อยากจะทำอย่างอื่นด้วย”
“ได้สิครับพี่น้ำอิง ผมเองก็อยากได้ลูกมืออยู่พอดี”
“งั้นก็ทำเลยค่ะ มีอะไรสั่งพี่มาได้เลย” น้ำอิงเป็นหญิงสาววัยยี่สิบสามปีทำงานเป็นแม่บ้านของที่นี่ ตอนแรกศตคุณคิดว่ารุ่นราวคราวเดียวกัน ที่ไหนได้น้ำอิงอายุมากกว่า แต่หน้าเด็กมากๆ เลย
“ก่อนอื่นเราจะต้องสกัดเอาน้ำมันออกมาก่อน ระวังอย่าให้เม็ดแตกนะครับเพราะมันจะทำให้ขม”
“โหย...ยากนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร พี่ช่วยเต็มที่”
“ครับ”
ศตคุณจะลองทำดูก่อนหนึ่งถังก่อนปริมาณสิบลิตร องุ่นที่มีอยู่ตรงนี้ก็คงจะพอแล้วล่ะ ครัวก็ค่อนข้างใหญ่อยู่พอสมควร
ตลอดการทำพ่อเลี้ยงมาแอบดูบ่อยๆ เห็นความจริงจังของร่างบางก็แอบถ่ายรูปเก็บไว้เผื่อเอาไว้ดูเล่นยามที่ศตคุณไปเรียน หรือไม่ได้อยู่ใกล้ตัว
“สู้ๆ นะเด็กดี ฉันเชื่อว่านายทำได้”
“เป็นไงบ้างหมู” อาทิตย์ที่มาหาร่างเล็กในห้องนอนถามขึ้นพลางนั่งลงที่ปลายเตียงกว้าง ร่างบางที่อยู่ในชุดนอนก็เดินไปทั่วๆ ห้องไม่หยุดอยู่กับที่เพื่อความปลอดภัยของตนเอง
พ่อเลี้ยงไว้ใจไม่ได้หรอก
“ตอนนี้ผมเอาไปหมักไว้ที่ห้องเย็นน่ะครับ”
“อ๋อ...ก็ดี”
“แล้วช่วงสองสามวันนี้ผมก็ต้องไปดูด้วยว่ามีฟองแก๊ซหรือเปล่าเพราะถ้าไม่มีฟองเลยเนี่ย ผมจะได้แก้ไขได้ทัน แต่ถ้ามันมีก็จะหมักไปเรื่อยสองถึงสี่สัปดาห์และครับ”
“ฉันเชื่อว่าหมูจะทำสำเร็จ”
“แน่นอนสิครับ ผมทำตามที่เพื่อนบอกทุกอย่าง แต่ถ้ามันไม่ได้ขึ้นมาก็คงจะต้องให้เพื่อนมาที่นี่”
“ได้สิ หมูจะพาคนมาช่วยก็ได้ ก็ให้ค่าแรงตามสมควรก็แล้วกัน”
ศตคุณยิ้มหวาน มองหน้าคนอายุมากกว่าด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจที่ได้รับโอกาสและความเชื่อใจจากคนๆ หนึ่งได้มากขนาดนี้
“พ่อเลี้ยงใจดี”
“มีหมูคนเดียวนั่นแหละที่ชมฉันแบบนี้”
“คงไม่ได้หวังผลอะไรหรอกใช่ไหมครับ”
พ่อเลี้ยงหัวเราะออกมาเมื่อมีคนรู้ทัน ร่างแกร่งลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเท้าไปหาศตคุณโดยที่ร่างบางเองก็ถอยหนีเรื่อยๆ จนไม่พ้น แผ่นหลังบางชนกับผนังกว้าง
ปึก!
“พ่อเลี้ยงครับ” เงยหน้าอ้อน
“หนีฉันทำไมหืม...”
“จะทำอะไรครับ”
“แค่อยากนอนด้วยเอง”
“ไม่ได้นะครับ” รีบปฏิเสธเสียงดัง
“แค่นอนด้วยนะ แต่ถ้าหมูไม่ให้ ฉันจะทำมากกว่านอนนะ” ร่างสูวงกลัวว่าศตคุณจะไม่เชื่อตนเองก็เลยก้มหน้าเข้าหาซอกคอขาวจนมือขาวต้องรีบดันใบหน้าของพ่อเลี้ยงออกไป แล้วรับปากเสียงสั่นๆ
“ก็ได้ครับ! แต่ว่า...นอนอย่างเดียว ห้ามทำอะไรนะครับ”
“ด้วยเกียรติของฉันเลย”
ร่างเล็กกว่ายิ้มออกมาอย่างดีใจ ทำเอาอาทิตย์นิ่งค้างไปเพราะโดนจู่โจมไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้ศตคุณเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ ที่งดงามเหลือเกิน
ฟอด!! ฟอด!!
ผมยาวที่ปล่อยให้สยายตามธรรมชาติ มันขับให้ใบหน้าหวานดูสวยมากยิ่งขึ้น จนพ่อเลี้ยงอดใจไม่ไหว กดริมฝีปากที่ข้างแก้มเนียนทั้งสองข้างก่อนจะช้อนร่างเล็กขึ้นมาอุ้ม แล้วพาไปยังบนเตียงของเจ้าตัวทันที
“แค่นอนนะครับ” ร่างบางที่ยังเขินๆ ที่ถูกจู่โจมไม่ทันตั้งตัวถามด้วยความระแวง
“หึหึ นอนอย่างเดียวน่า”
พ่อเลี้ยงเดินไปปิดไฟห้องนอนก่อนจะกลับมานอนข้างๆ กับศตคุณที่ตอนนี้หันหลังให้เรียบร้อย ไม่รู้ว่าท่านี้ปลอดภัยสำหรับตัวเองไหม แต่ก็คิดว่าน่าจะดีกว่าหันหน้าเข้าหากัน...
สวบ!!
“ฝันดีนะหมู” อ้อมแขนแข็งแรงดึงเข้าเข้าไปนอนกอดทั้งๆ ที่ศตคุณหันหลังให้ ก่อนเจ้าตัวจะกระซิบบอกฝันดีที่ข้างหู ทำเอาร่างทั้งร่างขนลุกชัน แล้วก็สั่นไปหมด แต่ก็อบอุ่นและรู้สึกปลอดภัย
โว้ย!!! ยังไงก็ไม่รอดทั้งหันหลัง ทั้งหันหน้านั่นแหละ ฮื่อ...ใจเต้นจะหยุดออกมาแล้ว เขต!! ช่วยกูด้วยยยย...กูโดนพ่อมึงเอาเปรียบ ฮือ...
มาแล้วค่า เมื่อวานลงไม่ได้เพราะมีปัญหานิดหน่อย พอดีว่ายูกิจะเก็บไฟล์งานที่สำคัญของตัวเองไว้ที่เอ็กซ์เทอร์นอล ฮาร์ดดิสต์ แล้วทีนี้ตัวโฟลเดอร์ที่เก็บปกนิยายทั้งหมดของยูกิมันเปิดเข้าไม่ได้ แต่โฟลเดอร์อื่นๆ เปิดได้ ยูกิไม่เข้าใจเลย แล้วเครียดมากๆ ด้วย และตอนนี้ก็ยังเปิดไม่ได้ ยูกิเลยเครียดไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย เมื่อวานก็เลยแต่งตอนนี้ไม่เสร็จ ก็ขอลงวันนี้แทนนะคะ ขอโทษที่ไม่ได้มาแจ้งก่อนมัวจะหาวิธีเอาไฟล์งานสำคัญออกมา ใครที่พอจะมีวิธีช่วยยูกิ ก็เข้าไปบอกกันในแชทหน่อนนะคะ ยูกิเดือดร้อนจริงๆ เครียดมากจริงๆ มันเป็นปกนิยายทั้งหมดของยูกิเลยอ่ะค่ะ อยากจะร้องไห้
แฟนเพจ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371364 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก