ตอนที่ 16
วันเวลาผ่านไปจนถึงอาทิตย์สุดท้ายก่อนเปิดเทอม ศตคุณกับคณินก็จะขึ้นปีสองแล้ว มันเป็นอาทิตย์ที่พ่อเลี้ยงไม่อยากให้มาถึงที่สุด เพราะเวลาที่เราจะอยู่ด้วยกันมันก็น้อยลงด้วย
ใครจะว่ายังไงก็ช่าง แต่เขาน่ะติดศตคุณสุดๆ ทุกๆ คืนก็ย่องแอบไปนอนด้วย ทุกเช้าร่างบางก็ต้องตื่นมาเห็นว่าใบหน้าคมคายอยู่ห่างจากหน้าตัวเองไม่เท่าไหร่ตลอด แม้ว่าช่วงแรกๆ จะโวยวายบ้านแทบแตกก็เถอะ แต่พอทุกวันๆ เขาก็จนใจ ปล่อยไปเพราะความชิน หากแต่ที่ยอมนั่นเป็นเพราะร่างสูงไม่เคยทำอะไรเกินเลยด้วยแหละ
ไม่งั้นเขาคงไม่ยอม...
“ฝากลงทะเบียนด้วยนะเว้ยหมู กูจะไปไร่ภูถึงดาว” คณินบอกเพื่อนสนิท เพราะวันนี้เป็นวันลงทะเบียนเรียนวันแรก แต่ตนมีธุระต้องไปกับพ่อเลี้ยงและก็พายัพ
“เรื่องซื้อไร่ต่อเหรอวะ” ร่างบางถามเพื่อนสนิท
“อื้อ...ยืดเยื้อน่าดูเลย แต่พ่อก็อยากได้มาก เนี่ยก็ว่าจะไปคุยกับลูกที่เป็นเจ้าของตามมรดกน่ะ”
“เห็นอาพายัพบอกว่าเขาเลื่อนวันกลับไทยมาสามครั้งแล้ว คราวนี้มาจริงๆ แล้วใช่ไหม”
“มาจริงๆ แล้ว ได้ข่าวจากคนของเขาว่ายังไงก็จะให้ประมูล เพราะต้องการได้ราคาที่สูงที่สุดน่ะ”
“ถ้าเขาตั้งใจแล้วแบบนั้น พ่อเลี้ยงจะยื่นข้อเสนอได้เหรอ”
“พ่อกูนะหมู คนอย่างพ่อเลี้ยงอาทิตย์มีวิธีให้ได้มาซึ่งสิ่งที่อยากได้เสมอ”
“ก็แล้วทำไมไม่รอประมูลเอา”
“มึงคิดว่าต้องทุ่มเงินเท่าไหร่ล่ะถึงจะชนะ ยิ่งมีคู่แข่งอยากได้เยอะด้วย บางทีการชนะโดยการใช้เงินเยอะก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราหรอกนะ”
ร่างบางทำหน้าเหลือเชื่อ ไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้จากปากของเพื่อนสนิท มันทำให้เขามองเห็นว่า อนาคตผู้นำศักดินนท์คนต่อไปจะต้องนำพาไร่ไปได้ยิ่งใหญ่เหมือนที่พ่อของตัวเองทำไว้แน่นอน
สมแล้วที่เป็นลูกชายของพ่อเลี้ยงอาทิตย์
“อือ...ก็ขอให้มึงกับพ่อเลี้ยงได้นะ”
“จริงๆ แล้วก็ว่าจะให้มึงไปด้วย แต่วันนี้มึงต้องอยู่ลงทะเบียนนี่”
“อืม...แต่ระบบมันล่มอยู่ ไม่รู้ว่าจะเข้าได้ตอนไหนเหมือนกัน”
“อ้าว? ระบบป่วยอีกแล้วเหรอ? จะไปด้วยกันไหมล่ะ”
ศตคุณยืนคิด กัดปากตัวเองระหว่างที่ใช้ความคิดไปด้วย ถ้าไป...เขาก็ต้องพูดแต่เรื่องเครียดๆ กัน ซึ่งเขาไม่รู้เรื่องแน่ๆ แต่ถ้าอยู่ก็จะอยู่ในไร่คนเดียวก็เหงาๆ ไปช่วยงานพี่ๆ คนงานก็ถูกแซวจนไม่กล้าอยู่ ที่สำคัญพ่อเลี้ยงไม่ได้ชวน ถ้าไม่ขวนเขาก็ไม่รู้จะไปทำไม
“ไม่ดีกว่า...”
“ไปสิ เลขาของพ่อเลี้ยงไม่ไปได้ยังไง” เจ้าของไร่เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของร่างบาง ซึ่งคนสวยก็รีบหันไปมองอย่างตกใจ
“พ่อเลี้ยง...”
“เสร็จหรือยังเจ้าเขต”
“เรียบร้อยครับ”
“หมูล่ะ” พ่อเลี้ยงถามเขา
“ผมทำไมครับ”
“จะไปชุดนี้ใช่ไหม แต่ไปชุดนี้ก็ได้ ยังไงก็เป็นชุดสุภาพอยู่แล้ว งั้นก็ไปกันเถอะ” มือแกร่งคว้าแขนเรียวไปจับแล้วพาเดินไปยังหน้าบ้านทันที ซึ่งมีรถจอดรออยู่แล้ว คนขับรถก็คือพายัพนั่นเอง
คือศตคุณยังไม่ทันได้เตรียมใจอะไรเลยนะ
“เดี๋ยวผมนั่งกับอาข้างหน้าเอง”
คณินอาสาที่จะนั่งข้างหน้ากับอาตัวเอง ส่วนร่างบางก็ต้องขึ้นไปนั่งข้างหลังแล้วร่างแกร่งของพ่อเลี้ยงก็ขึ้นตามไป แล้วพวกเขาทั้งสี่คนก็เดินทางไปยังไร่ภูถึงดาวทันที
ศตคุณคิดเอาไว้ไม่มีผิดเลยว่า ถ้าเขามาจะต้องนั่งเงียบๆ อยู่คนเดียวมองพ่อเลี้ยง พายัพและคณินพูดคุยกับทางลูกชายเจ้าของไร่ภูถึงดาวที่เขาก็ต้อนรับอย่างอบอุ่น นั่นเป็นเพราะพ่อเลี้ยงอาทิตย์มีชื่อเสียงดันดับต้นๆ ของประเทศด้วย เขาเลยให้เครดิตดีหน่อย
“ก็อย่างที่ผมเคยบอกนั่นครับ ผมว่าผมจะได้รับประโยคสูงที่สุดก็คือการประมูล”
“ไม่คิดดูอีกนิดเหรอครับ ถ้าคุณให้เขาประมูล คุณก็น่าจะรู้ว่าเขาจะเอาไร่ของคุณไปทำอะไร”
“นั่นมันก็เป็นเรื่องของคนที่ได้สิทธิแล้วล่ะครับ เพราะยังไงแล้ว ผมก็ต้องกลับไปอยู่ต่างประเทศ ทำงานที่นั่นคงจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะครับ”
พ่อเลี้ยงอาทิตย์ยังคงยิ้มอยู่แม้ว่าคำตอบที่ได้รับยังคงไม่เป็นที่น่าพอใจ
“คุณเชนคิดดีแล้วใช่ไหมครับ เพราะทางผมเองก็ไม่ได้มีปัญหาที่จะเข้าร่วมประมูล แต่ผมยังมองไม่ออกว่าถ้าผมใช้เงินจำนวนมากประมูลมันมา มันจะมีประโยชน์กับผมมากน้อยขนาดไหน”
“แต่พ่อเลี้ยงก็จะทำชาไม่ใช่หรือครับ เท่าที่ไร่ของผมมีตอนนี้ก็ทำกำไรมหาศาลได้เลย ฐานลูกค้าเก่าก็มีอยู่”
ก็จริงนะ...
“แต่ถ้ามันสูงไป ผมก็คงจะไม่ประมูลต่อน่ะครับ เพราะผมเองก็ไม่อยากจะเสียเปรียบเท่าไหร่ คุณเชนก็คงคิดแบบนั้นใช่ไหมล่ะครับ”
“ครับ...ผมเข้าใจ” ชานนท์เจ้าของไร่ภูถึงดาวพยักหน้ายิ้มๆ
“ผมรู้ว่าคุณเชนไม่มีทางง้อพวกเราแน่ๆ แต่ผมมีข้อเสนอนะครับ” คณินพูดขึ้นมา เรียกความสนใจจากศตคุณได้อย่างทันที
เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นมุมนี้ของเพื่อน
“ว่ามาเลยครับคุณเขต”
“ผมคิดว่าทางคุณเชนพอจะทราบแล้วว่ามีหลายรายที่อยากได้ไร่แห่งนี้ แล้วคุณเชนก็คงจะพอรู้มาว่าแต่ละรายจะนำที่ตรงนี้ไปทำอะไร และตามข้อมูลที่ผมมี ไม่มีรายไหนเลยที่จะทำไร่ชาเหมือนเดิม”
“แล้วไงครับ?” ทางด้านชานนท์ก็เลิกคิ้วอย่างสงสัย เพราะทุกอย่างเขาก็รู้หมดแล้ว
เขามีอคติกับอายุของคณินอยู่แล้ว ยิ่งมาเห็นว่าเด็กนี่เก่งเกินอายุเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจนิดๆ อยู่ในใจ แต่ก็ต้องฟังเพราะถือว่าเป็นแขก ส่วนด้านพ่อก็นั่งยิ้มนิ่งๆ ปล่อยให้ลูกชายจัดการไป เพราะที่เขาพาคณินมาก็เพื่อให้เจ้าลูกชายมันหัดเอาไว้นั่นแหละ
เขามีวิธีที่จะได้ไร่นี้มา แต่คณินเองก็เหมือนจะคิดได้เหมือนกัน
“ผมคิดว่า...คุณเชนคงไม่อยากให้ไร่ที่คุณพ่อคุณแม่ของคุณต้องกลายสภาพเป็นอย่างอื่นหรอกใช่ไหมครับ ผมไม่รู้ว่าคุณจะคิดแบบเดียวกับผมไหม แต่ถ้าเป็นผม ผมจะไม่มีทางให้ไร่นี้ต้องหายไปแน่ๆ เพราะมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อแม้ทิ้งไว้ให้ผม...”
ชานนท์นิ่ง ศตคุณอึ้ง
คนอย่างมันพูดอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอวะ!!
ร่างบางหันมองหน้าพ่อเลี้ยงที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกมาก แต่คนอายุมากกว่าก็ได้แต่ยิ้มให้กับร่างบาง แล้วหันไปมองลูกชายด้วยความภาคภูมิใจ
คิดว่าคณินฝึกงานมากี่ปีแล้วกัน อายุครบสิบห้าเขาก็ให้ลูกชายทำงานแล้ว
“อย่างที่ลูกชายของผมได้พูดไปนั่นแหละครับ ถ้าคุณเชนไม่สนใจตรงนี้ ผมก็ยอมรับการตัดสินใจของคุณเชนนะครับ แต่ผมมีข้อเสนอให้คุณเชนลองไปคิดดูก่อนว่าจะสนใจข้อเสนอของผมไหม” พ่อเลี้ยงอาทิตย์พูดขึ้น คนอายุน้อยกว่าอย่าชานนท์ก็ผินหน้ามาสบตาอย่างสนใจ ดวงตาฉายแววสับสนและลังเล
บางทีเขาก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย ว่านี่เป็นไร่ที่พ่อกับแม่รักมาก...แล้วคนเป็นลูกอย่างเขาจะทำลายมันได้ยังไง
“ครับ...ผมจะเก็บไปคิด พูดมาได้เลยครับพ่อเลี้ยง”
สองพ่อลูกหันมายิ้มให้กัน ก่อนที่อาทิตย์จะพูดข้อเสนอออกไป ด้วยท่าทางที่น่าเชื่อถือและน่าเกรงขามในที จนศตคุณคิดในใจว่าจะยื่นข้อเสนอเขาจำเป็นต้องทำท่าทางเหมือนบังคับด้วยเหรอ?
“ผมจะไม่เปลี่ยนชื่อไร่แห่งนี้ และจะทำเป็นไร่เชิงสถานที่ท่องเที่ยว ผมจะใส่ประวัติความเป็นมาของที่นี่ตั้งแต่ที่คุณพ่อของคุณเชนเริ่มทำไร่นี้มา จนถึงการเลิกทำไร่นี้ของคุณเชนด้วย และผมจะให้คุณเชนมีชื่อเป็นผู้ถือหุ้นสามเปอร์เซ็นต์ของไร่นี้ ผมจะโอนเงินปันผลให้กับเชนทุกปี แต่เรื่องราคาก็ต้องเป็นไปตามที่ประเมินอย่างถูกต้องนะครับ”
“น่าสนนะครับ...สมกับเป็นพ่อเลี้ยงอาทิตย์ ข่าวที่ได้ยินมา ว่าคุณเป็นคนเก่งมาก ติดต่อธุรกิจกับใครก็สำเร็จทุกราย ไม่คิดว่าตัวเองจะได้มาเจอกับตัว”
“ฮะๆ ที่บอกว่าผมทำสำเร็จทุกรายนี่รวมถึงคุณเชนด้วยหรือเปล่าครับ”
“ฮ่าๆ อยากจะลองทำลายสถิติและประวัติของคุณดูเหมือนกันนะครับ” ชานนท์ว่าติดตลก
“ถ้าคุณเชนไม่สนใจก็ไม่เป็นไรครับ”
“ให้เวลาผมคิดหน่อยก็แล้วกันนะครับ แล้วผมจะติดต่อไป ว่าแต่ว่า คุณเขตเนี่ยลูกชายของพ่อเลี้ยงจริงๆ ใช่ไหมครับ”
“ครับ ลูกชายผมจริงๆ”
“เก่งมากนะครับ อายุแค่นี้เอง แต่พูดจาดี และฉลาดอีกด้วย ผมชักจะอิจฉาแล้วล่ะครับ ช่วงที่ผมอายุเท่านี้ผมยังเที่ยวเล่นอยู่เลยนะ เป็นเด็กดีจริงๆ” ชานนท์ชมคณินที่ตอนนี้นั่งยิ้มหน้าบานปานกระด้งที่ถูกชม ส่วนศตคุณกับพายัพที่นั่งฟังเงียบๆ ก็เผลอมองหน้ากันแล้วส่ายหน้าอย่างระอาให้หลาน ให้เพื่อนสนิท
“ขอบคุณครับ”
“นี่ก็คือน้องหมูใช่ไหมครับ ขอโทษนะตอนแรกพี่ไม่ได้สนใจน่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
ก็เล่นแนะนำตัวกันด้วยบรรยากาศที่น่าอึดอัด จากนั้นก็เข้าเรื่องเลยนี่หว่า จะมีเวลามาทำความรู้จักกันอย่างลึกซึ่งได้ยังไง นี่ก็อยู่ในสถานการณ์ที่ปวดฉี่ก็ไม่กล้าลุก
“หมูเป็นเพื่อนของเจ้าเขตน่ะครับ ตอนนี้ก็เป็นเลขาฝึกหัดอยู่”
“เลขาของพ่อเลี้ยงหรือครับ”
“ใช่ครับ เพราะเดี๋ยวผมจะต้องไปดูแลโรงงานแบบเต็มตัวแล้ว คงจะเหนื่อยคูณสองถ้าหากเป็นเลขาให้พ่อเลี้ยงด้วย ก็เลยเลือกหมูมาทำหน้าที่นี้แทนน่ะครับ” พายัพที่เงียบอยู่นานเป็นคนตอบ
“ดีจัง...วัยรุ่นสมัยนี้เอาการเอางานน่าดู”
“ครับ”
“ยังไงวันนี้อยู่ร่วมรับประทานอาหารกันนะครับ ผมให้คนเตรียมเอาไว้แล้ว ส่วนเรื่องคำตอบผมติดต่อไปแน่ๆ ครับ”
“หวังว่าเราจะได้รับคำตอบที่ดีนะครับ” พ่อเลี้ยงพูด
“ครับ...แต่วันนี้ผมมีแขกด้วยคนหนึ่ง ไม่ทราบว่าจะรังเกียจหรือเปล่าถ้าหากผมจะให้เขานั่งร่วมโต๊ะกับเราด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่ให้เกียรติเราร่วมรับประทานอาหารด้วยก็ขอบคุณแล้วครับ”
“ขอบคุณนะครับ นี่ก็เกือบได้เวลาแล้ว เดี๋ยวก็คงมาแหละครับ ไม่แน่ใจว่าพวกคุณจะรู้จักไหม” ชานนท์พูดบอกพลางมองนาฬิกาข้อมือของตน
ไม่นานก็มีคนในบ้านเดินเข้ามาหาเจ้านายบอกว่าแขกที่นัดมาถึงแล้ว เจ้าบ้านก็บอกให้ตามเข้ามาในห้องรับแขกเลยได้ ไม่นานก็ปรากฏกายของแขกที่ว่าของชานนท์
“ไฮ....สวัสดี” คนมาใหม่ทัก
“สวัสดี” เจ้าของบ้านลุกขึ้นเข้าไปหาแล้วกอดกัน เป็นการทักทายแล้วตามด้วยเอาแก้มชนกันสองครั้ง อาจจะเป็นการกระทำที่ดูแปลกในสายตาคนไทยที่ผู้ชายทักทายกันแบบนี้ แต่ที่ต่างประเทศเขาสองคนทำจนชิน
“สวัสดีครับพ่อเลี้ยง” ร่างสูงโปร่งที่ทักทายเจ้าของบ้านแล้วก็มายกมือไหว้ทักทายผู้ใหญ่ที่ตนเองรู้จักดีอยู่แล้วอย่างแปลกใจ
“พี่เมฆ” ร่างบางอุทานอย่างนึกไม่ถึง ส่วนพ่อเลี้ยงอาทิตย์ก็ยิ้มทักทายเล็กน้อย พายัพเองก็รับไหว้อย่างเคยชิน หากแต่คณินกลับมองใบหน้าของเมฆาด้วยความไม่พอใจ จนคนมาใหม่ไม่กล้าที่จะมองหน้าหรือสบตาเลยสักนิด
“รู้จักกันจริงๆ ด้วย ผมกับเมฆเราเป็นเพื่อนกันน่ะครับ เพื่อนคนสำคัญ” ประโยคสุดท้าย ชานนท์หันไปยิ้มให้กับเมฆาอย่างมีความหมาย
“ฮึ่ย!” ศตคุณได้ยินเสียงในลำคอของเพื่อนสนิท ก็เห็นว่าร่างสูงของเพื่อนกำลังมองหน้าเมฆาปานจะกลืนกิน กำหมัดแน่น จนเขานึกเป็นห่วงร่างโปร่งนี่
พี่เมฆเขาไปทำอะไรให้มันนักหนาวะ มันถึงได้จงเกลียดจงชังพี่เขานัก
“สบายดีนะเมฆ”
“สบายดีครับพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงกับน้องหมูสบายดีนะครับ”
“ฉันสบายดี ส่วนหมูก็สบายดี ใช่ไหม หืม...” พ่อเลี้ยงหันมาถามร่างบาง ซึ่งใบหน้าสวยก็ยิ้มหวานให้กับร่างสูงโปร่งก่อนจะตอบสั้นๆ
“สบายดีครับ”
“ตอนนี้คนก็ครบแล้ว อาหารก็พร้อมแล้ว เชิญรับประทานอาหารกลางวันที่สวนเลยครับ เชิญครับ” เจ้าของไร่เดินนำ พาทุกคนไปที่สวน ซึ่งยิ่งได้เห็น พ่อเลี้ยงอาทิตย์ก็ยิ่งอยากได้ มองไปรอบๆ อย่างพอใจ
“ชอบเหรอครับ” ศตคุณถามเสียงกระซิบ
“ชอบสิ หมูไม่ชอบหรือไง”
“ก็ชอบนะครับ ถ้าได้เดินเล่นไร่ชาทุกเช้าคงจะดี”
“ก็หวังว่าจะได้นะ”
“ถ้ามันเป็นของเรา ยังไงก็เป็นของเราครับ พ่อเลี้ยงไม่ต้องพยายามมาก เพราะถ้าหากมันไม่ได้ ก็ถือซะว่ามันไม่ใช่ของเรา อย่าฝืนที่จะเอามาเลยครับ บางทีมันจะทำให้เราเดือดร้อนก็ได้”
“ฉันรู้น่า...ถ้าหากว่าคุณเชนเขาไม่โอเคกับข้อเสนอ ฉันก็จะไม่ร่วมประมูลหรอก ปล่อยให้พวกที่อยากได้ที่นี่แข่งกันไป ส่วนฉันก็ค่อยหาที่ทำใหม่เองก็ได้ ว่าไหม”
“แค่ทุกวันนี้ก็เหนื่อยพอแล้วนะครับ จะเอาอะไรนักหนา”
“ฉันก็เคยบอกหมูไปหลายครั้งแล้วนะว่าเอาไว้ให้ลูก”
“หาแม่ของลูกให้ได้ก่อนเถอะครับ”
ร่างบางเดินเร็วขึ้น หนีร่างสูงแบบอายๆแต่ก็ถูกตามทันด้วยขนาดความยาวของขาที่ต่างกัน
“ก็หาเจอแล้ว แต่เขายังไม่พร้อมทำ”
“พ่อเลี้ยง!!”
“ฮ่าๆ ได้แกล้งหมูนี่มันเป็นความสุขของฉันเลยนะ”
“ผมนี่หงุดหงิดมากเลยที่โดนแกล้งอยู่ทุกวัน แต่ก็ดีแล้วครับที่วันจันทร์นี้ผมก็เปิดเทอมแล้ว ไม่ต้องมาอยู่เห็นหน้าพ่อเลี้ยงทุกวัน” ร่างบางพูดอย่างอารมณ์ดี
“แล้วนายจะคิดถึงฉัน”
“ไม่มีทางหรอกครับ”
“เหรอ...แต่ฉันต้องคิดถึงหมูมากแน่ๆ”
นั่นไง...ไม่ว่าจะพูดอะไร แบบไหนก็เข้าตัวตลอดเลย
“พ่อเลี้ยงคิดว่าเขตมันโกรธพี่เมฆเรื่องอะไรหรือครับ ทำไมมันดูทำเหมือนไม่พอใจนาดนั้น แล้วดูสิครับ เดินตามเขาก็ทำท่าจะงับหัวเขา ผมล่ะเป็นห่วงพี่เมฆจริงๆ” ร่างบางเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ไม่งั้นเขาได้เขินตายตรงนี้แน่ ขนาดอยู่มานสองเดือนมันยังไม่ทำให้เขาชินเลย...
“หึหึ...เข้าใจเปลี่ยนเรื่อง”
“ตอบสิครับ” ใบหน้าสวยอ้อนวอน เล่นทำเอาพ่อเลี้ยงใจอ่อนยวบยาบไปเลย
“มันไม่เลวร้ายอย่างที่หมูคิดหรอกน่า เขตมันก็แค่พวกปากไม่ตรงกับใจ” เขาพูดยิ้มๆ ศตคุณยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ว่าพ่อเลี้ยงต้องการสื่ออะไร แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เลวร้ายจริงๆ เพราะถ้าคณินคิดร้าย มีหรือที่คนอย่างพ่อจะไม่รู้
“ผมเชื่อพ่อเลี้ยงครับ”
“ดีมาก...เป็นเด็กดี เชื่อฟังฉันนะ”
“ผมก็เชื่อฟังพ่อเลี้ยงตลอดนั่นแหละ”
“หึหึ...งั้นคืนนี้ขอ...”
“พอเลยครับ บางอย่างผมก็ต้องคิดเหมือนกันว่าเชื่อฟังแล้วมันเป็นผลดีกับผมหรือเปล่า”
พ่อเลี้ยงหัวเราะแล้วโอบไหล่บางเดินตามสี่คนข้างหน้าไปยังโต๊ะที่ถูกจัดอาหารไว้อย่างสวยงามน่ารับประทาน ทุกคนทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย พูดคุยกันถูกปากถูกคอ ยกเว้นคณินเอาไว้คนเดียวที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ แต่เวลาที่ชานนท์ชวนคุยเขาก็ต้องทำเป็นยิ้มส่งให้
ศตคุณสังเกตเพื่อนสลับกับสังเกตเมฆาไปด้วยเพราะเขารู้สึกว่าสองคนนี้มีอะไรแปลกๆ ที่สำคัญน้ำหอมที่ได้กลิ่นจากเมฆามันคุ้นจมูกของศตคุณมากๆ เหมือนได้กลิ่นมาจากใครสักคนแต่เขาก็คิดไม่ออกเสีย
“จริงสิ...” ศตคุณพึมพำเบาๆ เรียกความสนใจจากคนที่นั่งข้างๆ ได้ทันที
“อะไรหรือหมู”
“เปล่าครับพ่อเลี้ยง”
“กินเถอะ เดี๋ยวเย็นก่อนจะไม่อร่อย”
“ครับ”
ให้ตายสิ...กลิ่นเดียวกับที่เคยได้กลิ่นจากตัวของเพื่อนเขานี่นา กลิ่นน้ำหอมที่ไม่คุ้นจมูกที่แท้ก็มาจากเมฆานี่เอง แต่ทำท่าไหน...ถึงได้มีน้ำหอมติดตัวแบบนั้น
พรึ่บ!
เขาเงยหน้ามองทั้งสองสลับกันไปมาอีกครั้ง สังเกตสีหน้าของทั้งสองดีๆ พอในจังหวะที่ชานนท์ตักกับข้าวให้กับเมฆา ศตคุณก็มามองปฏิกิริยาของเพื่อนสนิทแล้วก็ต้องยิ้มออกมาอย่างเข้าใจ
หึ! ทำหน้าไม่พอใจแทบจะกินหัวพี่เมฆแบบนั้น...หึงแน่ๆ เหอะ! มึงแสดงออกกับคนที่มึงชอบแบบนี้เหรอวะเขต ใช้ไม่ได้เลย คอยดูนะถ้าอกหักกูจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย
“รู้แล้วใช่ไหม?” พ่อเลี้ยงกระซิบถามข้างหูเบาๆ
ศตคุณไม่ตอบอะไร แค่หันมายิ้มหวานให้ ก่อนจะลงมือทานอาหารด้วยความอารมณ์ดี ในที่สุดก็มีเรื่องที่จะเอาคืนเพื่อนแล้ว หลังจากที่เขาโดนมันแกล้งจนต้องมาเสียท่าให้พ่อของมันเนี่ย
เดี๋ยวจะตอบแทนให้...อย่างงามเลย ฮ่าๆ
สวัสดีปีใหม่ค่า ขอบคุณที่ติดตามกันมานะคะ หวังว่าทุกคนจะติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ น้า ขอโทษที่มาบ้างไม่มาบ้าง แต่ก็จะพยายามมาลงให้อ่านกันค่ะ ขอให้เป็นปีที่ดีนะคะ
อ่านแล้วเม้นท์ให้ยูกิด้วยน้า ต้อนรับปีใหม่ก็ขอร้อยอัพเลย สาธุ
ติดตามข่าวสาร พูดคุย ทวงนิยายได้ที่แฟนเพจเลยนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371368 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก