ตอนที่ 18
“หมู!!! ก้มลง เร็ว!!!”
เอี๊ยด!!!
รถกระบะคันเก่งของพ่อเลี้ยงหักหลบไปข้างทางกระทนหัน ส่วนมอเตอร์ไซด์เมื่อยิงได้นัดหนึ่งก็ขับหนีไปทันที...
ปัก!!
“โอ้ย!!!”
พ่อเลี้ยงไม่ทันได้สนใจเสียงร้องของร่างบาง เขาแค่มองตามรถมอเตอร์ไซด์คันนั้นไปด้วยความกังวล และเมื่อเห็นว่ามันไม่มีทีท่าว่าจะกลับมา เขาก็รีบหันกลับมามองร่างเล็กด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรไหมหมู เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ศตคุณส่ายหน้าแต่ก็เอามือปิดจมูกตัวเองไว้
“ไม่ครับ”
“ไม่มีแล้วเอามือปิดจมูก ไหนขอดูหน่อย” ร่างสูงเอามือที่ปิดจมูกของร่างบางออกไป พอเห็นว่ามีเลือดก็ขมวดคิ้วแน่น เอ่ยตำหนิศตคุณทันที
“ไหนว่าไม่เป็นไง เลือดออกจมูกเนี่ย กระแทกอะไรล่ะหมู”
“เกียร์รถครับ แล้วพวกมันล่ะครับ” ใบหน้าสวยมองไปด้านนอกอย่างหวาดระแวง ความกลัวกับเหตุการณ์ที่โดนลอบยิงเมื่อกี้นี้ฉุดหัวใจของเขาไปจมอยู่ที่ส่วนต่ำสุดของร่างกาย สติต่างๆ ก็ไม่ค่อยจะมี มองร่างกายแกร่งของพ่อเลี้ยงเพื่อสำรวจหาบาดแผล
“ไปแล้วล่ะ เจ็บมากไหมหมู” นิ้วแกร่งเชิดปลายคางของศตคุณขึ้นมาหาร่องรอยที่อื่นๆ สีหน้าเป็นห่วงมากกว่าที่จะกลัว เพราะสำหรับพ่อเลี้ยงแล้ว เรื่องลอบยิงไม่ใช่ครั้งแรก แต่ครั้งนี้มันแปลกไปกว่าเดิมก็เท่านั้น
“มันก็เจ็บครับ แล้วพ่อเลี้ยงเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่เป็นอะไรหรอก มันแค่ยิงขู่น่ะ มันเป็นแค่การเตือนเท่านั้น” คิ้วสวยขมวดแน่น ใจยังเต้นแรงเพราะความกลัวอยู่ แต่มีพ่อเลี้ยงอยู่ด้วยก็เลยรู้สึกอุ่นใจ
“เตือน? งั้นเหรอครับ”
“อืม...ใช่”
“ใครครับ?”
“คนที่ทำแบบนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ นี่ก็คงจะรู้แล้วว่าเราได้ไร่ภูถึงดาวไป ก็เลยออกมาดิ้น” อาทิตย์พูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่โกรธมาก ศตคุณนิ่งคิดไปสักพักก่อนจะเข้าใจว่าอาทิตย์หมายถึงใคร
“พ่อเลี้ยงมนัสเหรอครับ”
“ฉันไม่มีหลักฐานนะ แต่ที่ผ่านมาฉันก็มีศัตรูอยู่แค่คนเดียว”
“พ่อเลี้ยงเจอลอบยิงแบบนี้บ่อยไหมครับ” ร่างบางถามจริงจัง แต่เป็นคำถามที่ศตคุณไม่น่าจะได้คำตอบเพราะคนถูกถามไม่อยากตอบให้ร่างเล็กเป็นกังวล
“ไปหาหมอเถอะ จมูกนายเลือดยังไหลอยู่เลย เงยหน้าไว้นะ”
“ครับ”
ศตคุณยอมทำตามแล้วไม่เซ้าซี้ถามต่อเพราะถ้าหากว่าพ่อเลี้ยงไม่อยากจะบอกเขาก็จะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของพ่อเลี้ยง ถ้าอยากเล่าเดี๋ยวพ่อเลี้ยงก็คงจะเล่าเอง
ถามว่าน้อยใจไหม มันก็น้อยใจ...เพราะตอนนี้สถานะของเขามันก็ชัดเจนว่าเป็นคนสำคัญของพ่อเลี้ยง แต่การต้องมาถูกปิดบังในเรื่องที่เราควรจะได้รับรู้มันก็น้อยใจ แต่ศตคุณมีเหตุผลมากพอ ยังไงเขาก็ยังเด็กเกินไปที่จะมารับรู้เรื่องพวกนี้...
“อ่า...รถไม่เป็นอะไร เดี๋ยวฉันพาไปหาหมอก่อนนะ แล้วจะพาไปพักผ่อนที่บ้าน หมูกลัวมากกไหม หืม?” พ่อเลี้ยงถามอย่างอ่อนโยน
“กลัวครับ...กลัวมากๆ”
“งั้นก็นอนหลับไปก่อนก็ได้นะ”
“ผมคงหลับไม่ลงหรอกครับ”
แค่หลับตา...เสียงปืนแล้วก็ภาพตอนที่ปืนจ่อมันก็เข้ามาจนทำให้ศตคุณรู้สึกกลัวจนไม่กล้าหลับตาเลยล่ะ เพราะระแวง กลัวว่าพวกมันจะย้อนกลับมาอีก
“อยู่กับฉัน...นายไม่จำเป็นต้องกลัวหรอก” ร่างสูงโน้มหน้าเข้ามาใกล้กับใบหน้าสวย ดวงตาคมสะท้อนถึงความรักและความเป็นห่วงจนร่างเล็กกว่าอุ่นซ่านไปทั่วหัวใจ
“ครับ...”
“ฉันจะปกป้องนายเอง”
จุ๊บ!
ร่างสูงจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากมน ซึ่งร่างเล็กก็หลับตาพริ้มรับสัมผัสบางเบาแต่มันเหมือนเป็นคำสัญญาของพ่อเลี้ยงที่จะดูแลและปกป้องเขา
“เอาทิชชูเช็ดเลือดไปก่อนนะ” ร่างสูงหยิบทิชชูให้กับศตคุณก่อนจะขับรถออกไปจากตรงนั้นทันที...
…
…
เมื่อพาร่างบางไปโรงพยาบาลแล้วก็อาทิตย์ก็เบาใจที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก พ่อเลี้ยงก็เลยจะพากลับไร่ พอขึ้นรถมาเท่านั้นแหละ หลับสนิทไปเลยด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“ตายจริงพ่อเลี้ยง หมูเป็นอะไรคะ ทำไมถึงอุ้มมาแบบนี้”
“เกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะป้าจันทร์ ขอตัวพาหมูไปนอนที่ห้องก่อนนะ” พ่อเลี้ยงที่อุ้มร่างบางเอาไว้ในท่าอุ้มเจ้าสาวตอบกับย่าจันทร์ผาที่ถามอย่างตกใจเมื่อตอนที่เห็นเขาเข้ามา
“ให้ป้าช่วยอะไรไหมคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวดูแลเอง”
“งั้นเดี๋ยวป้าจะไปทำอาหารให้นะคะ”
“ครับป้า ขอบคุณนะครับ”
“ค่ะๆ พาขึ้นไปเถอะค่ะ”
ร่างสูงพยักหน้าแล้วก็อุ้มร่างบางที่ตัวเบากว่ามาตรฐานของชายไทยไปข้างบนทันที ร่างแกร่งวางร่างเล็กบนเตียงด้วยความอ่อนโยน
“หมู...ฉันขอโทษนะ”
ร่างสูงลูบผมบางเบาๆ ก่อนจะจูบหน้าผากมนแล้วลุกขึ้นเปิดเครื่องปรับอากาศให้กับศตคุณ
“เฮ้อ...คงจะตกใจมากสินะ”
Rrrrrr
“ว่าไงวะไอ้วัฒน์” ร่างสูงรับสายก็ถามไปทันทีที่เห็นเบอร์ของคนที่โทรมาหา
(คนของพ่อเลี้ยงมนัสเริ่มเคลื่อนไหวแล้วนะมึง)
“เออ! วันนี้กูเพิ่งถูกเตือนมา”
(ดีนะ ก่อนที่มึงจะไปคุยกับคุณชานนท์ มึงมาคุยกับกูก่อนน่ะ ไม่งั้นนะ ถ้ามึงเป็นอะไรไป กูก็คงหาที่มาที่ไปได้ยาก)
“นี่เป็นห่วงกูหรือว่าแช่งวะไอ้ศาลาวัด”
(สารวัตรว่ะเพื่อน มึงนี่กวนตีนนะ แล้วมึงไม่เป็นอะไรใช่ไหม)
“ไม่เป็นว่ะ ก็บอกแล้วว่ามันแค่เตือน ไม่ได้กะเอาชีวิต นี่ก็ถือว่าโชคดีว่ะ เพราะแฟนกูก็อยู่ด้วย นี่ก็ตกใจกลัวจนหลับยาวเลยเนี่ย”
(แฟน? มีแฟนแล้วเหรอวะ ไม่แนะนำให้เพื่อนอย่างกูรู้จักเลยนะ) ปลายสายแขวะ
“เออ...กูลืมว่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆ”
(ชิ! อย่าลืมสิวะว่ากูก็เพื่อนมึง ไม่มีกูก็ไม่มีใครคุ้มกะลาหัวมึงมาจนถึงทุกวันนี้หรอกไอ้พ่อเลี้ยง!!!)
“นี่โกรธกูจริงๆ ใช่ไหมวะไอ้วัฒน์” ร่างสูงถามอย่างจริงจังแต่ก็รู้ว่าเพื่อนคงไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้น
(กูโกรธดิ มีเมียแล้วไม่บอกเพื่อนใช้ได้ที่ไหน)
“หึหึ...มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ได้อยากเสือกเรื่องของกู”
(เออ!! กูอยากเสือก อยากรู้ อยากเห็นหน้าเพื่อนสะใภ้ ว่าแต่สวยไหมวะ) เพื่อนรักของอาทิตย์ยอมรับออกมา เรียกเสียงหัวเราะจากพ่อเลี้ยงเลยทันที
“ฮ่าๆ ถามว่าสวยไหม ก็สวยว่ะ สวยมาก”
(เสียงมึงนี่แบบ...ทำไม คนนี้ตัวจริงเหรอวะ)
“เออ...ตัวจริงเลยล่ะ แม่ของลูก”
(มึงพูดแบบนี้กูก็ยิ่งอยากเห็นหน้าว่ะ นี่แสดงว่าพายัพมันก็ต้องรู้จักดิวะ)
“รู้จัก”
(งั้นเอาเป็นว่า กูจะไปสอบสวนมึง เอ้ย! สอบปากคำเกี่ยวกับเหตุการณ์ลอบยิงมึงที่ไร่เย็นนี้ ช่วยเตรียมอาหารไว้ให้กูด้วยก็แล้วกัน) ปลายสายพูดจบก็ตัดสายไปทันที ไม่ทันให้พ่อเลี้ยงได้ตอบรับหรือปฏิเสธเลยสักนิด แต่มันก็เป็นเรื่องที่เขาเองก็ชินแล้วเหมือนกัน
“นอนพักไปนะคนดี เดี๋ยวฉันจะกลับขึ้นมา”
พ่อเลี้ยงเดินออกจากห้องนอนของศตคุณไป ก็เจอกับลูกชายของตัวเองที่เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงมา
“ไงเจ้าเขต...ไปหงุดหงิดอะไรเมฆเขาอีกล่ะ”
“เปล่า!”
“หึ! ปากแกนี่มันแข็งเหมือนพ่อแกไม่มีผิด”
“ว่าตัวเองทำไม?” คณินทำหน้าตาย
“พ่อแท้ๆ แกนู่น”
“อ้อ...พ่อตะวันอ่ะเหรอ แล้วไงอ่ะ”
“ระวังนะ ร้ายมากๆ เขาจะไม่รักแกเอา” พ่อเลี้ยงเตือนลูกชายของตนเอง
“ช่างดิ...หาใหม่ก็ได้”
“ถุย!! รักเขาจะตายห่า ทำเป็นพูดว่าจะหาคนใหม่ แล้วที่โมโหอยู่นี่ไม่ใช่ว่าเพราะเขาไปกับ ‘เพื่อนคนสำคัญ’ หรือไงล่ะเจ้าเขต”
“พ่อ...”
“อย่าเถียง ฉันเป็นพ่อแกนะ ไม่รู้ใจลูกตัวเองจะให้ไปรู้ใจหมาที่ไหน” ร่างสูงชี้หน้าลูกชายดักทางเอาไว้เพราะคณินอ้าปากเตรียมที่จะเถียงตน
“เฮอะ! เบื่อพ่อว่ะ แล้วไอ้หมูมันอยู่ไหน ไปหาที่ออฟฟิศแล้วไม่เห็นเจอเลย” ถามหาเพื่อนสนิทของตนเองทันที
“นอนอยู่ในห้อง”
“เป็นอะไร? มันเป็นอะไรพ่อ”
“ไม่มีอะไรหรอก” คนเป็นพ่อเลี่ยง แม้จะรู้ว่าเลี่ยงตอนนี้ ตอนหน้าลูกชายของตนก้ต้องรู้อยู่ดี เพียงแต่เขายังไม่พร้อมที่จะโดนลูกชายโกรธที่ตนเองทำให้เพื่อนรักต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย
“ไม่มีอะไรแล้วมันจะนอนกลางวันได้ยังไง ปกติไอ้หมูมันไม่ใช่คนที่จะนอนตอนไหนก็ได้นะพ่อ ยิ่งตอนกลางวันที่เป้นเวลาเรียนหรือทำงานมันจะไม่นอนเลย มันป่วยเหรอ?” คณินซักไซ้ถามต่อ
“เออ ประมาณนั้น”
“แล้วพาไปหาหมอยังอ่ะพ่อ”
“ไปมาแล้ว”
“มาว่าไงบ้างอ่ะพ่อ มันเป็นอะไรมากไหม”
“เขต...เป็นเพื่อนหรือเป็นผัว จะห่วงอะไรขนาดนั้น ไปกับฉัน ฉันไม่มีทางให้หมูต้องเป็นอะไรไปแน่นอน”
“พ่อพูดแปลกๆ เหมือนไปเจออะไรมา”
บทจะฉลาดก็มาลาดไม่ถูกเวลาจริงๆ เลยลูกกู
“ช่างมันเถอะน่า เดี๋ยวแกก็ได้รู้แหละ ฝากไปบอกอาแกให้หน่อยก็แล้วกันว่าตอนเย็นไอ้วัฒน์มันจะมากินข้าวที่นี่ ให้มันมาด้วยก็แล้วกัน” เขาสั่งลูกชาย ซึ่งคณินก็หน้านิ่วคิ้วขมวด
“อาวัฒน์จะมาทำไมอ่ะพ่อ”
“ก็บอกอยู่ว่ามากินข้าว หูตึงหรือเป็นอัลไซเมอร์?”
“ก็...โวะ! เดี๋ยวไปบอกอาพายัพให้ครับ งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะพ่อ”
“แล้วเดินปึงปังขึ้นมาบนบ้านทำไม?”
“จะมางีบ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว เดี๋ยวโดนหักเงินเดือน”
“รู้ก็ดี”
“ไปแล้ว เบื่อหน้าพ่อว่ะ” คณินสะบัดหน้า หมุนตัวเดินกลับไปคืนทันที ส่วนพ่อเลี้ยงก็ทำท่ายันเท้าใส่ลูกชายของตนอย่างหมั่นไส้...
“ไอ้นี่...”
เวลาประมาณหกโมงเย็นกว่าๆ สารวัตรปริวัฒน์เพื่อนสนิทของพ่อเลี้ยงก็เดินทางมาถึงไร่ศักดินนท์ ซึ่งตอนนี้ก็นั่งประจำที่บนโต๊ะอาหารแล้ว
“สวัสดีครับอาวัฒน์” คณินยกมือไหว้ทักทายกับเพื่อนสนิทพ่อ
“สวัสดีเจ้าเขต หลานรัก”
“นี่หมูครับ เพื่อนสนิทของผมเอง” คณินแนะนำคนข้างกายตนเองซึ่งตรงข้ามเป็นปริวัฒน์เอง
“สวัสดีครับ” ร่างบางยกมือไหว้ ใบหน้าซีดๆ และอิดโรยของศตคุณทำให้คนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอย่างพ่อเลี้ยงรู้สึกเป็นห่วงเพราะเหมือนร่างบางจะมีไข้ขึ้นด้วย
“สวัสดีครับน้องหมู...เพิ่งเคยเห็นหน้านะเนี่ย ถ้าไม่พูดครับ หรือเสียงไม่ห้าวนี่คิดว่าเป็นผู้หญิงไปแล้วนะเนี่ย” ปริวัฒน์แซวยิ้มๆ สร้างบรรยากาศเป็นกันเองกับเพื่อนสนิทของลูกชายเพื่อน
ใบหน้าสวยยิ้มออกมาบางเบา ไม่ได้เอ่ยอะไร แต่แค่นี้ก็กระตุกหัวใจของคนมาใหม่ได้เป็นอย่างดี ทำเอาพ่อเลี้ยงต้องกระแอมขัด เมื่อเห็นเพื่อนชักจะมองแฟนของเขามากเกินไปแล้ว
“อ่ะ แฮ่ม”
“อะไรไอ้อาทิตย์ อากาศติดคอเหรอ?” สารวัตรถามกวนๆ
“หึหึ มันไม่ได้มีอะไรติดคอหรอกไอ้วัฒน์” พายัพตอบให้แทน
“แล้วเป็นอะไร สำลักน้ำลาย?”
“ไม่ใช่อีกนั่นแหละ”
“อ้าว? แล้วมันอะไรล่ะวะ โว้ย...สอบสวนคนร้ายยังไม่ยากเท่าคาดคั้นมึงเลยไอ้พ่อเลี้ยง!!” ปริวัฒน์โวยวาย รู้สึกหงุดหงิดที่ไม่ได้คำตอบสักที
ส่วนร่างเล็กที่สุดอย่างศตคุณก็นั่งนิ่งๆ รู้สึกเหนื่อยและเพลียมาก เนื่องจากตอนนี้มีไข้ด้วยแต่ก็ต้องมานั่งทานข้าวกับทุกคนๆ
“หมู...สีหน้ามึงไม่ดีเลยว่ะ”
“กูโอเค สบายมาก” ฝืนยิ้มตอบกลับไปเสียงสั่น
“แต่ฉันว่าหมูไม่โอเคนะ รีบกินข้าวเถอะ หมูจะได้กินยา…หยุดเลยไอ้วัฒน์ เอาไว้คุยกันตอนกินข้าวเสร็จ พายัพ...แลกที่กัน” พ่อเลี้ยงห้ามที่กำลังจะอ้าปากพูดจนปริวัฒน์ปิดปากแทบไม่ทัน
ครืด...
ร่างแกร่งลุกขึ้น เดินมายังที่นั่งของพายัพที่ตอนนี้เดินไปนั่งหัวโต๊ะแทน หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มทานข้าวโดยที่อาทิตย์แทบจะไม่ได้แตะข้าวตัวเลย มัวแต่ตักนั่นตักนี่ให้กับร่างบาง ซึ่งศตคุณก็พยายามที่จะทานให้ได้เยอะๆ แต่ก็เป็นการฝืนตัวเองอยู่ดี
“ผมไม่ไหวแล้วครับ”
“อย่าดื้อน่ะหมู กินเข้าไปอีก” อาทิตย์บังคับ
“แต่ว่า...”
“อีกห้าคำ กินอีกห้าคำฉันจะพาไปพักเลย” เจ้าของไร่ต่อรอง ซึ่งศตคุณก็ยอมที่จะทานข้าวต่อไปอีก
“ดีมาก” พ่อเลี้ยงยิ้มอ่อนโยนมองคนตัวเล็กกว่าด้วยสายตาที่ทุกคนก็มองออกว่ามันคือสายตาแบบไหน
ขวับ!!!
ใบหน้าหล่อของปริวัฒน์หันไปสบตากับเพื่อนสนิทอีกคนอย่างพายัพทันทีอย่างอึ้งๆ และต้องการอยากจะรู้รายละเอียดให้มากกว่านี้ แต่ก็ได้รับแค่การยักคิ้วกวนๆ ตอบกลับมา แต่นั่นก็เพียงพอแล้วกับคำตอบที่สารวัตรหนุ่มต้องการอยากจะรู้
เอาเถอะ! กินข้าวเสร็จเมื่อไหร่ จะซักให้ซีดเลย...
สวัสดีวันอาทิตย์ค่ะ เอาพ่อเลี้ยงอาทิตย์มาลงจ้า... อ่านแล้วเม้นท์ให้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ ถ้ามีเรื่องอยากจะสอบถาม พูดคุย หรือติดตามข่าวสารการอัพนิยาย ไปเจอกันได้ที่แฟนเพจเลยค่ะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372264 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก