ตอนที่ 19
“ไง...เมียหลับแล้วหรือไง ถึงลงมาคุยกับเพื่อนได้”
“ปากมึงนี่แม่งเน่าจริงๆ ขอบอกไว้เลยนะว่าอย่าเรียกเมียต่อหน้าหมู กูไม่อยากถูกโกรธ เข้าใจนะ” อาทิตย์เดินมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาตัวนุ่ม ซึ่งมีพายัพกับปริวัฒน์นั่งคุยรอเจ้าของบ้านอยู่ ส่วนคณินก็ขึ้นไปบนห้องแล้ว แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องที่ดีที่พ่อเลี้ยงจะไม่พูดเรื่องที่ถูกลอบยิงให้ลูกชายรู้ได้
แม้จะรู้ว่าสักวันคณินจะต้องรู้ก็ตาม...
“เออๆ กูรู้มาจากไอ้พายัพแล้วบางส่วน แต่ก็ดูเหมาะกับมึงดีนะ ไม่รู้ดี...อายุมันโคตรจะห่าง แต่กูกลับมองว่ามึงกับน้องหมูแม่งโคตรจะเหมาะกันเลย สวย...แล้วก็ดูมีราศี”
“กูเลือกมาดี และไอ้เขตมันก็เห็นดีเห็นงามจับเพื่อนใส่พานให้พ่อ”
“ถามจริง...ได้น้องเขายังวะ”
“หึหึ...” อาทิตย์หัวเราะแทนการตอบ
“อ่อนว่ะ”
“ก็เด็กมันยังเรียนอยู่ แล้วหมูก็เป็นผู้ชายเลือดพิเศษด้วย”
“ห๊ะ!!! เออๆ กูเข้าใจแล้วล่ะ แต่มันก็มีทางป้องกัน ทำไม? เด็กมันไม่ยอม สมน้ำหน้ามึงว่ะ”
“เลิกพูดเรื่องกูแล้วเข้าเรื่องที่มึงมาได้แล้วมะ” อาทิตย์รีบเปลี่ยนเรื่องเพราะถ้าไม่รีบเบรกตอนนี้ก็อาจจะคุยเรื่องเขาจนถึงดึกๆ นู่น
“กูก็มาเรื่องมึงหรือเปล่าไอ้พ่อเลี้ยง”
“วันนี้มึงโดนเล่นใช่ไหมวะ” พายัพถามขึ้นมา เนื่องจากตนก็ยังรู้รายละเอียดไม่มากนัก
พ่อเลี้ยงอาทิตย์พยักหน้าน้อยๆ สีหน้าเริ่มแสดงถึงความตึงเครียดขึ้นมา เพราะคราวนี้อาทิตย์กับพ่อเลี้ยงมนัสขัดคอกันด้วยเรื่องที่ใหญ่มากด้วย
ไร่ภูถึงดาว...เป็นไร่ที่ใครๆ ก็อยากได้ แต่อาทิตย์กำลังจะได้มันไป
“ไม่แน่นะ ศัตรูของมึงอาจจะมีเพิ่มขึ้นก็ได้” ปริวัฒน์บอก
“กูไม่ได้กลัว”
“อย่าลืมสิว่ามึงมีใครที่เพิ่มเข้ามาเป็นคนสำคัญ พวกนี้มันหมาลอบกัด เล่นกับมึงไม่ได้ ก็จะลอบมาเล่นกับคนที่มึงรักแทน ไอ้เขตไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก ดูแลตัวเองได้ดีเลยล่ะ แต่กับแฟนมึง...”
“ไอ้วัฒน์...นั่นแหละคือสิ่งที่กูกลัว”
“กูก็รู้อยู่ แล้วดูหน้าแฟนมึงเมื่อเย็นนะ กูยังเห็นสายตากลัวๆ อยู่เลย แต่แค่ไม่แสดงออกมาให้มึงเห็นตรงๆ เท่านั้น”
“หมูก็เป็นแบบนี้แหละ” พายัพพูดบอก
“อือ...หมูก็เป็นแบบนี้ ไม่ชอบทำให้กูเป็นห่วง แต่กูก็ดูออกแหละ ช่างเรื่องของหมูก่อนได้ป่ะวะ วกกลับมาเรื่องนี้ตลอดเลยอ่ะมึง ทำไม? เรื่องของหมูมันน่าสนใจกว่าความเป็นความตายของเพื่อนมึงเหรอ” ร่างสูงกอดอกมองหน้าเพื่อนอย่างเอาเรื่อง
“มึงก็เข้าใจไอ้วัฒน์มันหน่อยดิ ตอนที่กูรู้เรื่องต่อมเสือกกูก็ทำงานหนักเหมือนกัน ก็แน่ล่ะ มึงเล่นเด็กรุ่นลูกเลยนะเว้ย!” พายัพบอกกลั้วหัวเราะ
“ฮ่าๆ นั่นแหละที่กูกำลังรู้สึกว่ะ เอาเป็นว่าวันนี้กูขอนอนที่นี่สักคืนก็แล้วกัน อยากจะสแกนว่าที่เมียของมึงต่ออีกหน่อยว่ะ”
“ทีเมียมึงกูยังไม่ได้สแกนเลย”
“เอ้า! ก็เมียกูไง กูต้องเลือกเองสิวะ”
“แต่มาเลือกเมียให้กูเนี่ยนะไอ้วัฒน์? โคตรยุติธรรมสำหรับกูเลย”
“หึหึ...เอาเป็นว่ากูจะให้ลูกน้องคอยตามสืบพ่อเลี้ยงมนัสและดูแลมึงอยู่ห่างๆ ก็แล้วกัน รับรองว่าไม่ให้มึงต้องรู้สึกไม่เป็นส่วนตัวแน่ๆ แล้วเดี๋ยวกูจะรายงานความเคลื่อนไหวให้ตลอดก็แล้วกัน กูคิดว่าเรื่องนี้มันต้องยืดเยื้อแน่ๆ ที่ผ่านมาพ่อเลี้ยงมนัสก็แค่ทำให้มึงรู้สึกเจ็บใจและลอบกัดไม่กะเอาชีวิต แต่ครั้งนี้ เดาใจไม่ได้ว่ะ”
อาทิตย์ตั้งใจฟังที่สารวัตรเพื่อนรักพูดอย่างตั้งใจและจริงจัง
“ห่วงก็แต่หมูว่ะ”
“ไม่หรอก...กูว่าเดี๋ยวหมูก็ชิน” พายัพพูดขึ้นมา
“แล้วมันดีเหรอวะ ที่การใช้ชีวิตกับกูมันจะทำให้หมูต้องอยู่ในวังวนที่มันอันตรายแบบนี้ ถ้ากูยังเคลียร์ปัญหานี้ไม่ได้ กูก็ไม่กล้าที่จะลงหลักปักฐานกับใครทั้งนั้น”
อาทิตย์ไม่อยากให้คนที่ตัวเองรักต้องมาตกอยู่ในอันตรายด้วย
ถ้าต้องเห็นคนสำคัญเป็นอะไรไป เขาต้องตายแน่ๆ
“แล้วคนอย่างมึงจะยอมอยู่เฉยๆ หรือไง ถ้าคนรักของมึงจะต้องได้รับอันตราย” พายัพถาม
“เออ...หรือมึงจะยอมปล่อยคนที่มึงหาเขาเจอแล้วไปล่ะ”
“ไม่มีทาง!!”
น้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจังสวนกลับเพื่อนรักทั้งสองทันทีที่ทั้งคู่ถามเขาจบ
“นี่แหละมึงล่ะ เอาล่ะ ไปคุยกันที่ห้องทำงานดีกว่า กูมีข้อมูลอะไรบางอย่างอยากจะให้มึงพอดี” อาทิตย์ยิ้มแล้วชวนเพื่อนๆ ทั้งสองไปด้านบน
“เอาสิ...เออ! เตรียมห้องให้กูด้วยนะ อย่าลืม”
“จะนอนจริงๆ สินะ”
“จริงสิวะ”
“เออๆ เดี๋ยวให้เด็กเตรียมให้” อาทิตย์ส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นเดินนำเพื่อนๆ ขึ้นไปยังด้านบน แต่ก็ไม่ลืมสั่งให้คนในบ้านเตรียมห้องให้กับแขกพิเศษที่นานๆ จะมาหาทีด้วย
เช้าวันรุ่งขึ้น
ศตคุณลืมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นกว่าเมื่อวานเพราะได้นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่ เขาลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวแล้วตรงไปที่ครัวเหมือนกับทุกวัน เห็นเด็กรับใช้สองคนกับย่าจันทน์ผากำลังทำอาหารกันอยู่เหมือนทุกๆ วัน
“อรุณสวัสดิ์ครับย่าจันทร์”
“อ้าว? หายดีแล้วหรือคะ ทำไมไม่นอนพักก่อนล่ะลูก” ย่าจันทน์ผาเดินเข้ามาหาร่างบางอย่างเป็นห่วง ก่อนจะเอาหลังมือที่เหี่ยวตามอายุอังที่หน้าผากมนของศตคุณเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย
“ดีขึ้นแล้วครับ แข็งแรงเหมือนเดิมแล้วล่ะครับย่าจันทร์ แล้วนี่มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” ใบหน้าสวยมองเลยไปด้านหลังของหญิงสูงวัยเห็นเด็กรับใช้กำลังทำอาหารอยู่ก็อยากที่จะเข้าไปช่วยเพราะอยู่เฉยๆ แล้วก็รู้สึกเบื่อมาก
“โอ๊ย!! ไม่ต้องหรอกลูก พวกนั้นมันทำกันได้”
“เหรอครับ เอ...แต่เมื่อกี้ผมแอบเห็นว่าจัดจานเพิ่มขึ้น มีแขกหรือครับ”
“ใช่ค่ะ ก็สารวัตรนั่นแหละค่ะ เมื่อคืนคุณเขานอนค้างที่นี่ เห็นว่าคุยงานดึกดื่นเลย”
“ต้องเรื่องนั้นแน่ๆ” ศตคุณพึมพำอย่างเหม่อลอย
“อะไรนะคะ ย่าไม่ค่อยได้ยินเลย”
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่...หิวนิดหน่อย” ร่างบางเปลี่ยนเรื่อง ลูบท้องตัวเองอ้อนๆ เรียกเสียงหัวเราะแล้วก็รอยยิ้มเอ็นดูจากคนอายุมากกว่า
“แหม...ก็เมื่อวานกินนิดหน่อยเองนี่คะ แต่ก็ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะค่ะ ไปปลุกพ่อเลี้ยงได้แล้วล่ะค่ะ คุยงานดึกไม่รู้ว่าจะฟื้นหรือยัง”
ศตคุณยิ้มแล้วพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป แต่ในขณะที่จะเดินขึ้นบันได ก็มีคนที่เดินลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าของร่างบาง ใบหน้าสวยเงยหน้ามองคนที่อยู่สูงกว่า แล้วทำหน้าไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ เพราะเจ้าตัวกำลังมองเขาด้วยสายตากรุ้มกริ่มเหมือนจะแซว
“อรุณสวัสดิ์หนุ่มน้อย”
“เอ่อ...อรุณสวัสดิ์ครับสารวัตร”
“เรียกพี่วัฒน์ก็ได้”
“เอ่อ...พี่ เหรอครับ” อายุเท่ากับพ่อเลี้ยงนี่เรียกพี่ได้ใช่ไหม มันไม่ดูแปลกไปเหรอ
“หึหึ งั้นเรียกอาเหมือนที่เรียกพายัพก็ได้”
“ครับอาวัฒน์”
ร่างสูงยิ้มให้ มองใบหน้าสวยแล้วก็นึกยินดีกับเพื่อนที่ได้แฟนพร้อมทั้งหน้าตาและกิริยามารยาท ส่วนนิสัยปริวัฒน์คงต้องขอดูต่อไปอีก เพราะแค่นี้มันไม่ทำให้มองเห็นจิตใจข้างในได้หรอก
“แล้วนี้จะไปขึ้นไปนอนคืนเหรอ”
“เปล่าครับ ผมนอนต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะครับ คือว่าจะไปปลุกพ่อเลี้ยงน่ะครับ”
ปริวัฒน์เลิกคิ้ว สีหน้าแสดงถึงความไม่เข้าใจ แต่เมื่อคิดได้ เขาก็ยิ้มกว้างออกมาแล้วยอมหลีกทางให้กับศตคุณแต่โดยดี
“งั้นก็เชิญเลย เดี๋ยวอาจะไปเดินสูดอากาศตอนเช้าก่อนนะ เจอกันที่โต๊ะอาหาร”
“ครับ”
ร่างบางเดินสวนขึ้นไป ส่วนปริวัฒน์ก็เดินลงไปยังสวนหน้าบ้านทันที ร่างบอบบางเดินเข้าไปในห้องของพ่อเลี้ยงอย่างเคยชิน มองไปบนเตียงก็พบว่าเจ้าของไร่สุดหล่อนอนหลับสบายอยู่บนเตียงไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยสักนิด
“พ่อเลี้ยงครับ ตื่นได้แล้วนะครับ เจ็ดโมงเช้าแล้ว”
มือบางเขย่าร่างแกร่งไปด้วย มองหน้าคมเข้มแล้วยิ้ม
แม้ว่าเหตุการณ์เมื่อวานจะทำให้เขากลัว แต่มันก็รู้สึกปลอดภัยที่เขามีพ่อเลี้ยงอยู่ข้างๆ เขาเชื่อ...เชื่อว่าพ่อเลี้ยงจะไม่มีทางทิ้งเขา
“อือ...หมูเหรอ”
พรึ่บ!!!
“หายดีแล้วเหรอ ลุกขึ้นมาทำไม แล้วนี่อาบน้ำเหรอ...เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก เมื่อวานยิ่งมีไข้อยู่ด้วย”
ร่างสูงลุกพรวดขึ้นมาทั้งถามแล้วก็พูดเองเออเองจนร่างบางไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดีและไม่รู้ว่าจะเข้าไปแทรกตอนที่พ่อเลี้ยงกำลังพูดตอนไหนอีกด้วย พูดเร็วซะจนไม่มีช่องว่างให้เข้าไปแทรกเลย
“ใจเย็นๆ นะครับ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ได้พักผ่อนกินยาก็หายแล้วครับ ตอนนี้รู้สึกสดชื่นมาก” ศตคุณบอกออกไป มองตาคมมีเสน่ห์ที่ตัวเองชอบและไม่ชอบในคราวเดียวกัน แต่พอสบสายตาสักพักก็ต้องหันหนี เพราะพ่อเลี้ยงกำลังใช้สายตาที่ทำให้ร่างกายร้อนรุ่มได้เสมอ
“ดีแล้ว...ฉันจะได้หายห่วง”
“ครับ...เอ่อ ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วครับ อาวัฒน์ อาพายัพแล้วไอ้เขตคงจะรอแย่เลย ใกล้ถึงเวลาทานข้าวเช้าแล้วด้วย”
“หึหึ นี่เจอกับไอ้วัฒน์แล้วใช่ไหม”
“ถามแปลกๆ นะครับ เมื่อเย็นก็เจอแล้วไงครับ” ร่างบางตอบยิ้มๆ เหมือนกวนหน่อยๆ ด้วย
“นั่นสินะ โอเคๆ เดี๋ยวฉันขอไปอาบน้ำก่อน อย่าลืมเตรียมชุดให้ฉันนะเด็กดี” มือหยาบขยี้ที่กลุ่มผมสวยของศตคุณด้วยความเอ็นดู แล้วหอมแก้มนุ่มทั้งสองข้างก่อนจะลุกจากเตียงไปอาบน้ำ
ฟอด ฟอด...
“บ้าที่สุดเลย”
มือขาวจับแก้มตัวเองอย่างเขินๆ แล้วเดินไปจัดชุดให้กับเจ้าของไร่ตามคำสั่ง...
ความกลัวกับเหตุการณ์เมื่อวานมันลดลงไปแล้ว...เพราะตอนนี้ศตคุณเข้มแข็งขึ้น มาแล้ว จะทำให้พ่อเลี้ยงเป็นห่วงหรือเป็นกังวลไม่ได้เด็ดขาด
ถ้าแค่นี้ยังผ่านไปไม่ได้ แล้วจะเหมาะสมที่ยืนเคียงข้างกับพ่อเลี้ยงได้ยังไง
“รักเขาแล้วเหรอ ถึงได้คิดแบบนี้เนี่ยไอ้หมู”
เมื่อรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว พ่อเลี้ยง พายัพ ศตคุณ และคณินก็เดินมาส่งปริวัฒน์ที่หน้าบ้าน เพราะเจ้าตัวมีงานต้องไปสะสางต่อในช่วงสาย
“คนนี้ผ่านว่ะอาทิตย์ มึงนี่เลือกคนได้ดีจริงๆ อย่าปล่อยให้หลุดมือไปนะเว้ย ถ้าคนนี้หลุดมือไป กูบอกได้เลยว่ามึงหาแบบนี้ที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว” สารวัตรหนุ่มกระซิบข้างหูเพื่อนแล้วมองร่างบางที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนสนิทอย่างออกรสชาติ พ่อเลี้ยงเองก็จ้องศตคุณไม่วางตาเหมือนกัน
แม้จะไม่รู้ว่าศตคุณคิดยังไงกับตัวเอง แต่มั่นใจว่าไม่มีทางหลุดมือแน่
“แน่นอนสิวะ คนนี้น่ะ...ตัวจริงเสียงจริงแน่นอน”
“เออ...กูจะรอวันแต่งนะ เอ๊ะ...หรือจะมีลูกก่อนแล้วค่อยแต่ง”
“ทำแบบนั้นพ่อแม่ของหมูก็เอากูตายสิไอ้วัฒน์” กระซิบตอบกลับไปอย่างหวาดๆ
“แล้วนี่มึงขอลูกชายเขาหรือยังวะ”
“เรียบร้อย” พ่อเลี้ยงยักไหล่ ทำเอาสารวัตรเพื่อนรักถึงกับเบะปากหมั่นไส้ออกมา
“เฮอะ!! กะผูกมัดเลยดิ แต่อย่างว่าแหละ หมูก็ยังเด็กอยู่ เรียนอยู่ ต้องพบปะคนอีกเยอะ ไม่แน่นะเว้ย...อาจจะมีคนเข้ามาหาเยอะด้วย ยิ่งสวยๆ อย่างกับผู้หญิงแบบนี้ เอาจริงๆ นะ สวยกว่าเมียกูอีก”
“ฮ่าๆ กูจะฟ้องนิ้ง”
“อย่านะเว้ย ครอบครัวกูร้าวฉานแน่ๆ นิ้งยิ่งเป็นคนห่วงสวยด้วย”
“แต่เมียมึงก็ยังสวยอยู่นะไอ้วัฒน์ ลูกสองแล้วด้วย” พ่อเลี้ยงพูดออกไปตามความจริง เมื่อนึกถึงเพื่อนผู้หญิงที่เป็นภรรยาของเพื่อนสนิท และนอกจากจะเป็นภรรยาของปริวัฒน์แล้วยังเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขาอีกด้วย
“จะไม่สวยได้ยังไงวะ กูหมดเงินไปกับความสวยของเมียเยอะอยู่นะเว้ย โชคดีที่ลูกกูหย่านมหมดแล้ว”
“หึหึ พอๆ เลิกนินทานิ้งกับกูเลย เดี๋ยวจะเอาไปฟ้องจริงๆ”
“เออๆ งั้นกูกลับก่อนนะเว้ยอาทิตย์ แล้วถ้ามีอะไรคืบหน้าจะโทรหาก็แล้วกัน อ้อ!! ถ้ามีเหตุการณ์อย่างเมื่อวานอีกก็ให้รีบโทรบอกกูเลย อย่าเก็บเอาไว้ อย่าลืม มันจะเป็นประโยชน์กับมึงที่สุด”
อาทิตย์พยักหน้ารับ แล้วพาเพื่อนไปยังรถ
“อากลับก่อนนะเขต หมู กูไปนะไอ้พายัพ”
“สวัสดีครับ” ศตคุณและคณินยิ้มแล้วยกมือไหว้ลา ส่วนพายัพก็พนักหน้ารับรู้ไม่พูดอะไร ยืนส่งปริวัฒน์ขับรถออกไปจากบ้านศักดินนท์
“พ่อ...วันนี้ผมขอไปข้างนอกนะ” คณินพูดขอ ทำเอาคนเป็นพ่อส่ายศีรษะไปมาอย่างระอาใจ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าลูกชายจะไปไหน ไปหาใคร
พิษรักกำลังเล่นงานคณินอยู่ แต่เรื่องแบบนี้เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้
“เลิกทำงานเลยก็ได้ ยังไงวันจันทร์นี้ก็เปิดเทอมแล้วนี่ ถือว่าพ่อให้แกไปพักก็แล้วกัน” พ่อเลี้ยงบอกลูกชายแล้วเลยมามองหน้าหวานของร่างบางด้วย
“ขอบคุณครับพ่อ กูไปก่อนนะ” หันไปบอกเพื่อนสนิท สีหน้าของคณินดูเครียดๆ ทั้งๆ ที่เมื่อวานก็ยังดีๆ อยู่เลย สงสัยจะมีเรื่องอีกแล้ว
“อือ โชคดีนะ”
“งั้นกูไปโรงงานก่อนก็แล้วกันนะอาทิตย์” พายัพพูดแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที เหลือทิ้งไว้แค่พ่อเลี้ยงกับศตคุณกันสองคน
“เอาไงต่อล่ะครับ”
“ส่วนนายก็ทำงานตามปกติไง”
ศตคุณกลอกตาขึ้นลง รู้สึกไม่ได้รับความยุติธรรมอย่างรุนแรงเลย ก็ไม่อยากจะพูดเข้าข้างตัวเองนักหรอก ว่าตั้งแต่เข้ามาทำงานจนถึงวันนี้ เขาทำงานหนักกว่าคณินอีก
ก็แน่ล่ะนะ เขาเป็นคนอื่น ส่วนคณินก็เป็นลูกชาย อภิสิทธิ์ หรือสิทธิมันก็ต่างกันเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
“อะไรกัน ทำไมทำหน้าตาน้อยใจ”
“เปล่านี่ครับ” ยักไหล่อย่างไม่หยี่ระ มองไปรอบๆ ไม่มองหน้าหรือสบตากับร่างสูงตรงๆ
“หมู...นายก็รู้ว่าฐานะของนายกับเขตมันต่างกัน” พ่อเลี้ยงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่มันก็ทำให้ศตคุณรู้สึกน้อยใจนิดๆ แต่ก็เข้าใจดีว่าระหว่างเขากับเพื่อนสนิทเราอยู่กันคนละฐานะ
“ทราบแล้วครับ เราไปทำงานกันเถอะ” ร่างเล็กหมุนตัวหันหลังให้
“เขตมันเป็นลูกชาย แล้วนายก็เป็นว่าที่ภรรยา แล้วคนเป็นภรรยาเนี่ยก็ต้องช่วยสามีทำงาน เป็นแม่ของลูก ไม่ถูกเหรอ?”
ร่างทั้งร่างชาวาบ ใบหน้าร้อนจนแดงซ่านลามไปถึงหู อาทิตย์มองไม่เห็นหรอกว่าใบหน้าของศตคุณจะแดงมากขนาดไหน แต่แค่หูที่เขาเห็นตอนนี้ก็เป็นคำตอบได้ดีเลยว่าร่างตรงหน้ากำลังเขินอายและหวั่นไหวขนาดไหน
ศตคุณเดินหน้าหนีแต่ร่างแกร่งก็พูดตามหลังต่อไปอีกทำให้ร่างเล็กต้องหยุดชะงักเท้าที่กำลังก้าว
“นายไม่มีวันหยุดหรอกนะหมู...”
“…”
“ว่าไง...เต็มใจที่จะทำงานนี้หรือเปล่าล่ะ”
“…”
“อย่าเงียบสิ” แม้จะเร่งรัดเอาคำตอบแต่สีหน้าของพ่อเลี้ยงก็ไม่ได้เครียดหรือเป็นกังวลเลยว่าคนตัวเล็กกว่าจะตอบอะไรออกมา
“ผมจะไปทำงาน”
พูดจบแล้ว ศตคุณก็เดินหนีไปทันที แต่แค่นี้ก็เป็นคำตอบให้กับพ่อเลี้ยงได้แล้วล่ะ...
มาแล้วค่า พ่อเลี้ยงตอนที่ 19 อ่านแล้วเม้นท์ให้ยูกิด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ ^^
ช่วงนี้งานยูกิเยอะมาก จริงๆ ก็เยอะตั้งแต่ขึ้นปีสามแล้วล่ะค่ะ วันหยุดก็ไม่มี เสาร์อาทิตย์ต้องไปปฏิบัติตามรายวิชา เหนื่อยสุดๆ เลยค่ะ แต่ก็ยังดีที่พอมีเวลาแต่งนิยายบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะไม่มีเวลาอัพ ยูกิก็เลยหายไปบ่อยๆ ขอโทษทีนะคะ
พูดคุย สอบถาม อัพเดทข่าวสารที่แฟนเพจเลยค่ะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372255 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก