ตอนที่ 20
“คาบแรกเรียนที่ไหนวะหมู” เป็นคำถามที่เรียกเสียงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายจากร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆ กับเพื่อนสนิทได้ดี แต่คนถามก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากมองไปรอบๆ ด้วยความขี้เกียจ
“นี่กะจะไม่ดูตารางเรียนเลยใช่ไหมวะ” ศตคุณบ่นเพื่อนสนิทที่มาเรียนตัวเปล่าไม่พอ ยังไม่คิดจะจำตารางเรียนด้วย โชคดีที่ได้เรียนด้วยกันหมดทุกวิชาเลยเพราะศตคุณเป็นคนลงทะเบียนให้เพื่อนรักด้วย
“มีเพื่อนแบบมึงไม่ต้องเอาอะไรมาเรียนเลยก็เรียนจบ เพื่อนกูดีขนาดนี้” คณินว่าพลางโอบไหล่เพื่อนสนิท แต่ร่างบางก็พยายามสะบัดมันออกไป
“ปล่อยกูเลย กูหนัก”
“ชิ! แขนกูทำเป็นหนัก แต่ตัวของพ่อกูทั้งตัวมึงไม่หนัก”
“ห๊ะ...” คนสวยอุทาน สมองก็ประมวลคิดตามที่เพื่อนสนิทพูด ต่อพอคิดได้ ก็ลงโทษคนเป็นเพื่อนไม่ทันเพราะคณินวิ่งล่วงหน้าไปก่อนไม่รอลูกเตะของศตคุณหรอก
“ไอ้เพื่อนชั่ว!! ไอ้ทะลึ่ง!!!”
“ฮ่าๆ แน่จริงตามให้ทันสิวะ”
“แน่จริงก็อย่าวิ่งหนีสิวะไอ้เขต แล้วนั่นมึงรู้หรือไงว่าเรียนที่ไหน” ร่างบางวิ่งแล้วตะโกนถามไล่หลัง
“ไม่รู้!! แต่กูเห็นไอ้สาม แค่ตามมันไปก็เจอแล้ว วันนั้นกูแชทกับมัน มันบอกว่าตารางเรียนเราเหมือนกัน ฮ่าๆ ตามกูให้ทันนะไอ้เตี้ย คาบแรกเรียนกับศรีด้วย ถ้าไม่อยากโดนเฉ่งตั้งแต่คาบแรกก็วิ่งเร็วๆ นะไอ้หมู”
ศตคุณหยุดวิ่งแล้วส่ายหน้าอย่างระอา มองตามเพื่อนสนิทที่ชอบเล่นอะไรเป็นเด็กๆ ไป
“ไม่รู้จักโตจริงๆ”
ทางด้านพ่อเลี้ยงที่ต้องกลับมาทำงานหนักเหมือนเดิมก็รู้สึกห่อเหี่ยวหัวใจ ที่ไม่ได้เจอกับศตคุณเลยตั้งหลายวัน แม้แต่โทรหาเขาก็ไม่เคยได้โทร ถามกับลูกชายก็ไม่ยอมตอบเอาแต่เงียบกวนๆ นี่ขนาดเขาชวนให้มาอยู่ในเมืองด้วยกันยังไม่ยอมมา
“ใจร้ายจริงๆ”
“บ่นอะไรของมึงวะ” พายัพที่กลับมาทำหน้าที่เลขาถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักที่ตาจ้องเอกสารแต่ปากกลับบ่นพึมพำอะไร ราวกับว่าไม่ได้กำลังสนใจงานตรงหน้าเลยสักนิด
“เปล่า”
“ดูเหวี่ยงๆ นะ”
“ก็บอกว่าเปล่าไง!” ร่างสูงเงยหน้าไปตวาดเพื่อน
“หึ...รู้แล้วล่ะ”
“รู้อะไรของมึงวะไอ้พายัพ”
พายัพหัวเราะออกมาลั่นห้องทำงาน ทำให้พ่อเลี้ยงรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก
“คิดถึงแฟน? แน่ๆ เลย…ไอ้อาทิตย์เอ้ย! ไม่คิดเลยว่ากูจะมีบุญได้เห็นมึงเป็นแบบนี้ สมน้ำหน้า มึงชอบเยาะเย้ยกูกับเพื่อนคนอื่นๆ ดีนัก เป็นไง เจอกับตัวเอง เข้าใจความรู้สึกของพวกกูตอนนั้นหรือยังล่ะ”
“ชิ!”
“รีบทำงานเร็วเข้าสิมึง จะไปนอนในเมืองไม่ใช่หรือไง” เพื่อนสนิทที่ควบตำแหน่งเลขาถาม
“ก็รีบอยู่เนี่ย”
“จริงๆ เลยนะ ไม่คิดว่าตัวเองจะหลงหมูเกินไปเหรอ”
“แล้วมึงคิดว่าสมควรให้หลงหรือเปล่าล่ะ”
“หึหึ ก็สมควรอยู่ แต่กูว่านะ หมูต้องเสน่ห์แรงเพิ่มมากขึ้นแน่ๆ โดยเฉพาะพวกเด็กที่เข้าใหม่ มึงว่ามะ แล้วคนอย่างหมู...ก็คงไม่บอกว่าตัวเองมีแฟนหรอก แต่สมัยนี้นะ ถึงมีแฟนแล้ว คนเขาก็ไม่ค่อยสนใจเลย มึงว่ามะ” พายัพยักคิ้วถามกวนๆ
“กูรู้นะว่ามึงต้องการพูดเพื่อให้กูลนลาน แต่แม่งมันก็น่าคิดว่ะ มึงออกไปจากห้องกูไป กูจะทำงาน จะรีบไปหาหมูเว้ย” อาทิตย์ไล่พายัพให้ออกไปจากห้องทำงานของตน
“โต๊ะทำงานกูอยู่นี่ไง”
“นี่มันโต๊ะหมูเว้ย”
“อ้าว? ก็โต๊ะเลขาไง ตอนที่หมูทำอยู่ ก็ใช่มันเป็นของหมู แต่พอหมูกลับไปเรียนคืน กูก็ต้องกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองหรือเปล่าวะไอ้พ่อเลี้ยง?”
“ไปทำข้างนอกที่เดิมนู่นไป กูให้คนมาจัดเอาไว้ให้เหมือนเดิมแล้ว ไม่รู้หรือไงวะ”
เจ้าของไร่ค่อนข้างจะรู้สึกหัวเสียที่ต้องมาเถียงกับเพื่อนให้ตัวเองเสียเวลา และก็รู้นะว่าพายัพต้องการที่จะถ่วงเวลาของเขาออกไปให้ได้มากที่สุด
ไม่ได้ประโยชน์อะไรหรอก ได้ความสะใจล้วนๆ
“รู้...แต่ไม่สน”
“หน้าด้าน”
“ฮ่าๆ”
พายัพหัวเราะลั่นห้อง แล้วก็นั่งทำงานอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิมไม่ออกไปไหน ส่วนพ่อเลี้ยงหนุ่มก็ส่ายหน้าแล้วตั้งใจเคลียร์เอกสารของตนให้เสร็จ
...
...
“วันนี้ไปกินข้าวที่บ้านกูก่อนนะ”
“ทำไมวะ ไม่เอา ต้องรีบไปซักผ้า” ศตคุณรีบปฏิเสธเพราะมีงานที่บ้านจริงๆ ไม่ได้อยากจะเลี่ยงพ่อเลี้ยงเลยสักนิด ความเป็นจริงเขาก็อยากเจอ
อยากเจอมากๆ เพราะตอนที่ทำงานอยู่เขาเจอกับพ่อเลี้ยงทุกวัน ไปปลุก เตรียมชุดให้ แต่พอเปิดใกล้เปิดเทอม ศตคุณก็ต้องกลับบ้านจนกระทั่งเปิดเทอมนี่ก็หลายวันแล้วที่ไม่เจอหน้า ไม่ได้ยินเสียง
ยอมรับเลยว่าคิดถึง...
คิดถึงพ่อเลี้ยง
“ก็ค่ำๆ ค่อยกลับ ผ้าก็ซักทันน่า” คณินเกลี้ยกล่อมเพื่อน แต่ร่างบางก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“นอกจากซักผ้าแล้ว กูต้องทำกับข้าวด้วย วันนี้พ่อกับแม่ไปรับจ้างเก็บผัก แกคงเหนื่อยกลับมาน่ะ กูไม่อยากให้พ่อแม่กลับมาแล้วต้องมารออีก”
“กูก็เข้าใจนะ แต่พ่อกูนี่สิ ถ้าวันนี้ไม่เจอมึง ลงแดงตายแน่ๆ” คณินว่าเสียงเครียด แต่คนที่เครียดกว่าคงจะเป็นศตคุณที่ใจหนึ่งก็อยากอยู่ อีกใจก็อยากกลับไปเพราะห่วงพ่อกับแม่
“มึงก็บอกกับพ่อเลี้ยงไปก็แล้วกัน กูมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ”
“พ่อกูก็เข้าใจแหละ แต่อารมณ์นี่สิ กูไม่อยากเป็นที่รองรับอารมณ์ของพ่อสักเท่าไหร่ มึงไม่รู้หรอกว่าเวลาพ่อกูหงุดหงิดน่ะ น่ากลัวขนาดไหน”
ร่างบางคิดภาพตามแล้วยิ้มแหยๆ ให้เพื่อนสนิท
“กูเห็นภาพแล้วล่ะ ไม่ต้องให้กูเห็นภาพจริงๆ หรอก”
“อยู่เจอพ่อกูสักชั่วโมงไม่ได้เหรอวะ เนี่ยก็ไลน์มาบอกว่าอยู่ที่บ้านแล้ว มึงโทรถามพ่อกับแม่ดิว่าจะกลับถึงกี่โมง ถือว่าช่วยเพื่อนด้วยไง”
ร่างบางคิดไม่ตก แต่ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาพ่อ ถามว่าจะกลับถึงบ้านกี่โมงก่อนจะวางสายหันมามองหน้าเพื่อนยิ้มๆ
“เอางั้นก็ได้”
“งั้นก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะเสียเวลา”
“เออ...เดี๋ยวขับมอไซด์ตามไป เชิญมึงขับรถกลับบ้านไป”
“มึงตามมาแน่ๆ นะ” คณินถามกำชับ
“คร้าบคุณเพื่อน”
ศตคุณรับคำเสียงยาวประชดคณิน ส่ายหน้าอย่างระอาแล้วเดินไปยังที่จอดรถมอเตอร์ไซด์แล้วขับมันออกไปทันทีโดยที่มีรถยนต์ของคณินขับตามเพราะกลัวว่าเพื่อนจะไม่ไปบ้านของตน
บ้านศักดินนท์
“สวัสดีครับพ่อเลี้ยง” ศตคุณยกมือไหว้พ่อเลี้ยงเมื่อเห็นหน้าร่างสูงที่มายืนรอกันอยู่ที่ประตูเข้าบ้าน ส่วนคณินก็ยกมือไหว้ทั้งๆ ที่หัวเราะอยู่
“สวัสดี”
“ผมขึ้นห้องนะพ่อ ตามสบายเลย”
“เฮ้ย! เขต...” ร่างบางทำท่าจะตามเพื่อนไป แต่ร่างแกร่งก็คว้าข้อมือบางเอาไว้แน่น ก่อนจะดึงให้คนตัวเล็กกว่าเดินตามตนเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“อยู่กับฉันเถอะ คิดถึง...” คนอายุมากกว่าพูดออกมาพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนให้กับศตคุณ
“เอ่อ...คือ” ร่างบางนั่งบนโซฟานุ่มแต่ก็อยู่นิ่งไม่ได้ มือวางตรงนั้นตรงนี้ มองไปรอบๆ แต่ไม่คิดสบตาเจ้าของบ้านเลย เรียกรอยยิ้มเอ็นดูได้จากใบหน้าคม มือกว้างเอื้อมมาลูบผมนุ่มเบาๆ
“หึหึ ไม่ต้องอายหรอกน่า นี่ไม่ชินอีกหรือไง”
“จะชินได้ไงเล่า”
“หิวไหม?”
“ไม่ค่อยเท่าไหร่ครับ”
“งั้นก็หมายความว่าหิวนิดๆ สินะ ฉันให้คนเตรียมอาหารแล้วล่ะ นี่จะกลับกี่โมง” ร่างสูงถามอ่อนโยน
“ผมอยู่ได้แค่...อืม...ชั่วโมงหนึ่งครับ” ร่างโปร่งตอบพลางมองนาฬิกาไปด้วย เงยหน้ายิ้มให้กับพ่อเลี้ยงแห้งๆ ส่วนร่างสูงที่ได้ยินว่ามีเวลากี่ชั่วโมงก็หน้าบึ้งขึ้นมาทันที
จากอารมณ์ดีๆ ก็หายหมดซะงั้น
“น้อย...ดีมาก”
“ฮะๆ พ่อเลี้ยงหน้าบูดไปนะครับ ยิ้มหน่อยสิ ไม่ดีใจเหรอที่เห็นผมน่ะ”
ขวับ!!
ร่างสูงหันหน้ามามองคนพูดทันที ดวงตาคมมองใบหน้าสวยอย่างตกใจและแปลกใจไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้ประโยคแบบนี้จากปากของศตคุณ ซึ่งดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่รู้ว่าพูดอะไรออกมาด้วย
“ดีใจสิ ไม่เจอนายมาหลายวัน ฉันก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา”
“เอ่อ...ผมไม่ได้ตั้งใจถามแบบนั้นนะครับ” ร่างเล็กกว่าหน้าแดงเมื่อรู้สึกตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป ทำท่าลุกขึ้นหนี แต่ก็ถูกฉุดให้นั่งลงบนตักแกร่งแทน
ศตคุณสะดุ้ง ทำตัวไม่ถูก พยายามที่จะดิ้นและลุกออกไปแต่ก็โดนมือปลาหมึกของพ่อเลี้ยงกอดเอาไว้แน่น เลยทำให้ต้องอยู่เฉยๆ ไม่ขยับมาก เพราะยิ่งดิ้นคนตัวโตก็ยิ่งรัดแน่น
“พ่อเลี้ยง ปล่อยผมนะครับ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า มันดูไม่ดีนะครับ”
“ใครจะกล้าเข้ามาล่ะ ถ้าฉันไม่สั่ง เวลานี้ทุกคนเขาอยู่ด้านหลังแล้วก็ห้องครัวเท่านั้นแหละ”
“แต่ถ้าเกิดมีอะไรล่ะครับ”
“แล้วจะมีอะไรล่ะ” ทุกคำพูดของศตคุณถูกย้อนกลับโดยเจ้าของบ้านหมด ทำเอาจนปัญญาที่จะพูดอะไรออกไปแล้ว แต่การนั่งอยู่เฉยๆ ก็ดูไม่ดีเท่าไหร่ จะมีใครเข้ามาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ศตคุณทำหน้ายับ มองไปรอบๆ ด้วยความระแวง
“พ่อเลี้ยง...ผมไม่สนุกนะครับ”
“ฉันก็ไม่สนุก” สวนกลับทันทีอย่างกวนๆ
“แล้วทำไมต้องแกล้งผมด้วยล่ะครับ” ร่างบางมองหน้าคมอย่างไม่พอใจ
“หึหึ ฉันแค่หยอกนิดเดียวเอง” พ่อเลี้ยงอาทิตย์พูดพลางปล่อยให้ศตคุณลุกออกจากตักไปนั่งข้างๆ เหมือนเดิม ส่วนตัวเองก็หัวเราะร่วนชอบใจ
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะครับ ชอบแกล้งจริงๆ อายุเท่าไหร่แล้วครับ เล่นเป็นเด็กไปได้” คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ ยิ่งเรียกเสียงหัวเราะจากร่างสูงอย่างดังลั่นบ้าน
“ฮ่าๆ ฉันดูเด็กลงเฉพาะอยู่กับนายเท่านั้นแหละ”
“ไอ้เขตมันเคยเห็นพ่อตัวเองด้านนี้ไหมเนี่ย” ศตคุณถาม
“ฉันก็เล่นกับมันบ่อยๆ นะ”
“อ๋อ...แค่กับลูก” พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“กับเมียด้วย”
“พ่อเลี้ยง!!!”
“ขึ้นเสียงทำไมครับ กลัวพวกคนรับใช้ไม่รู้เหรอว่านายทำให้ฉันอยู่ในโอวาทได้” พ่อเลี้ยงถาม ยักคิ้วกวนๆ ให้กับคนสวยที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่
“เอาเป็นว่าผมกลับดีกว่า”
“โอเคๆ เลิกแกล้งแล้วครับ นั่งลงก่อนนะ ใจเย็นๆ สิ ฉันยิ่งมีเวลาอยู่กับนายน้อยๆ อยู่ด้วย” ร่างสูงลุกขึ้นห้ามเสียงออดอ้อนซะจนร่างบางใจอ่อน แอบยิ้มนิดๆ แต่พ่อเลี้ยงก็เห็นได้ทันอยู่ดี
“แอบยิ้มๆ พอใจล่ะสิ”
“อีกแล้วนะครับ”
“โอเคๆ หยุดแล้วจริงๆ ไม่ล้อ ไม่แซว ไปกินข้าวเถอะ น่าจะมีบางอย่างที่เสร็จแล้ว”
“ผมต้องไปกินข้าวกับพ่อแม่น่ะครับ คงกินได้ไม่เยอะ”
“นิดหน่อยก็ยังดี ถ้ามีนายอยู่ด้วยฉันคงกินข้าวได้เยอะ”
“ผมก็เห็นพ่อเลี้ยงกินได้เยอะตลอด ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีผม”
“ถ้าไม่มีนายอยู่ แล้วนายจะรู้ได้ยังไงว่าฉันกินเยอะน่ะหมู”
“ย้อนเหรอครับ” ถามเสียงเรียบ
“เปล่าๆ แหม...ดุจริงๆ เลยนะวันนี้น่ะ”
พ่อเลี้ยงบ่นพึมพำเบาๆ ลอบมองใบหน้าสวยใสของศตคุณนิดๆ แต่ก็ยิ้มให้เมื่อศตคุณหันมาสบตาถามด้วยสายตาว่าจะเอายังไง
“ไปๆ ฉันหิวแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปส่งนายที่บ้านเอง”
“ผมกลับเองได้ครับ ตอนนั้นมันยังไม่มืดหรอก” ศตคุณปฏิเสธทันทีด้วยความเกรงใจ
“ฉันจะไปส่ง” อาทิตย์ดื้อดึง
“แล้วรถของผมล่ะครับ พรุ่งนี้ผมจะไปเรียนยังไงล่ะครับ”
“ฉันจะไปรับเอง”
“แต่บ้านของผมมันคนละทางกับที่นี่แล้วก็ที่ไร่เลยนะครับ จะเสียเวลาทำไมล่ะครับ เปลืองทั้งเวลา เปลืองทั้งน้ำมัน ผมไปเองสะดวกที่สุดแล้ว” พอเจอเหตุผลนี้เข้าไป พ่อเลี้ยงพูดไม่ออกเลย
“เฮ้อ...”
ได้แต่ถอนหายใจอย่างจำยอม
“โอเคๆ ตามนั้นก็ได้ ฉันยอมให้นายกลับเองก็ได้ แต่วันพรุ่งนี้นายต้องให้เวลากับฉัน พรุ่งนี้มีเรียนบ่ายใช่ไหม ช่วยมาหาฉันแต่เช้าได้หรือเปล่า”
“เช้าเหรอครับ?”
“ใช่”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็ฉันอยากให้มาหา มากินข้าวเช้า มาพูดคุยกันน่ะ ฉันคิดถึง”
“บ้า! พูดออกมาได้นะครับ”
“หึหึ ไม่เห็นต้องสนอะไรนี่”
“ก็ได้ครับ พรุ่งนี้จะมาหาแต่เช้าเลย” ร่างบางรับคำขอ ไม่ได้จำยอมแต่เต็มใจ
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจะต้องมา แต่ก็อยากมา มันมาจากความรู้สึกลึกๆ ของศตคุณเอง ที่อยากจะอยู่ใกล้ๆ กับพ่อเลี้ยง เพราะมันให้ความรู้สึกอบอุ่นมาก
“งั้นตอนนี้เราไปกินข้าวกันเถอะ” พ่อเลี้ยงชวนอีกครั้งพร้อมกับจับข้อมือของศตคุณด้วย
“ครับ” ร่างบางยิ้มรับ
อาทิตย์ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเพราะการที่ร่างเล็กยอมเขาแบบนี้ นับว่าเป็นสัญญาณที่ดีแล้ว ศตคุณเปิดใจรับเขาเข้าไปแล้ว รับเข้าไปอย่างเต็มหัวใจเลยด้วย
ขอบคุณนะเด็กดี
สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอโทษที่อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้ลงเพราะไฟดับ ฝนตกหนัก มาก็ดึกมากแล้ว แล้วช่วงจันทร์ถึงเสาร์ยูกิก็ติดงานต้องรีบทำส่ง จริงๆ ก็วางแผนเอาไว้แล้วว่าจะลงวันอาทิตย์เพราะนอกนั้นต้องทำงาน แต่วันอาทิตย์ดันมีเหตุที่ควบคุมไม่ได้ ยูกิก็เลยลากยาวมาถึงวันนี้น่ะค่ะ ขอโทษจริงๆ นะคะ
อ่านแล้วคอมเม้นท์ให้กำลังด้วยนะคะ นิยายก็ยังจองได้เรื่อยๆ เลยค่ะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372208 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก