ตอนที่ 24
“โอย...เหนื่อยโว้ย ย่าจันทร์ วันนี้มีอะไรกินบ้างคร้าบ” คณินที่กลับมาจากทำงานในไร่และออฟฟิศเดินบ่นเข้ามาในบ้านแล้วรีบตรงไปยังห้องทานอาหารทันที ร่างสูงทำท่าจะสวมกอดย่าจันทน์ผาแต่มือเหี่ยวๆ ก็ดันเอาไว้ได้ก่อน
“เหม็นมากคุณเขต ไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยแล้วค่อยลงมากินนะคะ”
“แต่ผมหิวแล้วนี่นา”
“หิวแล้วก็ต้องไปอาบน้ำก่อนค่ะ แล้วนี่หนูหมูอยู่ไหนคะเนี่ย ยังไม่เลิกงานเหรอคะ” ย่าจันทน์ผาถามถึศตคุณ แต่ยังไม่ทันที่คณินจะตอบอะไร คนที่ถูกถามถึงก็เดินเข้ามาก่อน
“อยู่นี่ครับ พอดีผมเดินมาไม่ได้วิ่งแบบมันน่ะครับ”
“เหนื่อยไหมจ้ะ”
“ก็เหนื่อยครับ แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่”
“ทำไมย่าจันทร์ไม่ถามผมบ้างล่ะครับ ผมนี่เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” คณินบ่น
“สำหรับคุณเขตน่ะเหนื่อยก็ดีแล้วค่ะ จะได้รู้ว่าคุณพ่อเหนื่อยมากแค่ไหน เพราะฉะนั้นก็ต้องทำหน้าที่ให้ดีๆ นะคะ จะได้แบ่งเบาภาระของคุณพ่อได้”
คณินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ส่วนศตคุณก็ยืนหัวเราะเบาๆ อยู่ข้างๆ
“ย่าจันทร์ชอบหาเรื่องบ่นผมจังเลย”
“ก็เพราะว่าคุณเขตเป็นทายาทคนเดียวน่ะสิคะ”
“เดี๋ยวก็มีเพิ่มน่า” คณินบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ ลอบมองหน้าเพื่อนสนิทแล้วยิ้มออกมา ให้ความรู้สึกขนลุกแปลกๆ จนต้องเอ่ยทัก
“ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง”
“เปล่า...”
“ก็เห็นๆ อยู่ว่ามี”
“ไปอาบน้ำดีกว่า” ร่างสูงเดินยิ้มร่าออกไป ทิ้งให้ศตคุณมองหน้าย่าจันทน์ผาอย่างไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ทันที่คณินจะเดินออกจากประตูไป เขาก็ถอยกลับมาพูดอะไรบางอย่างแล้วรีบวิ่งหนีออกไป
“อย่างมึงนะหมู...คงได้หลายคนเลยว่ะ”
แต่ศตคุณก็ยังไม่เข้าใจอยู่ จนต้องขอความช่วยเหลือจากคนที่อายุมากกว่าแล้วรู้จักนิสัยของคณินมากกว่าเขาอย่างย่าจันทร์ผา
“หมายความว่ายังไงเหรอครับย่าจันทร์”
“คิก...ย่าก็ไม่รู้เหมือนกัน” คนอายุมากกว่าหลุดหัวเราะ ปฏิเสธด้วยท่าทางที่น่าสงสัยไม่ต่างจากเพื่อนสนิทของเขาเลยสักนิด
อะไรกัน...ช่วยกันปกปิดนี่นา
“งั้นผมไปถามเอาจากมันดีกว่า ขอตัวนะครับ แล้วจะรีบลงมาทานข้าวนะครับย่าจันทร์”
“จ้าๆ”
ศตคุณรีบเดินออกจากห้องหวังว่าจะไปให้ทันเพื่อนจอมกวนประสาท แต่มันก็ไม่ทัน เพราะคณินเข้าห้องนอนของตนไปแล้ว ที่สำคัญยังล็อกประตูอีกด้วย
ปังๆ
“ชิ! ไอ้บ้านี่”
ตัดใจที่จะเอาเรื่องเพื่อน แล้วหมุนตัวเองกลับห้องนอนทันที...
หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ศตคุณกับคณินต้องทำงานทุกอย่างแทนพ่อเลี้ยงกับพายัพที่ตอนนี้ยังคงอยู่ต่างประเทศ และยังไม่บอกกำหนดวันกลับอีกด้วย มีเพียงส่งข้อความผ่านแอปพลิเคชั่นไลน์มาทุกๆ คืนเท่านั้น แล้วก็คุยกันไม่นานเพราะร่างบางเป็นฝ่ายนอนหลับไปก่อนทุกครั้ง
ก็มันทั้งเหนื่อย...และยากมากๆ สำหรับเขา
“น้องหมู พี่มีบัญชีจะให้คุณเขตเช็คด่วนน่ะจ้ะ ฝากหน่อยได้หรือเปล่า”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมเอาไปให้ ว่าแต่รบกวนพี่ช่วยแจ้งกับหัวหน้าไร่ส้มให้หน่อยนะครับเรื่องสั่งของน่ะ ผมกำลังให้เขตตรวจดูใบสั่งซื้ออยู่ ยังไม่เซ็นอนุมัติ เพราะมันต้องตรวจดูปริมาณที่สั่งใหม่น่ะครับ”
“โอเคค่ะ เดี๋ยวพี่จะลงไปบอกให้นะ แต่อย่าลืมบัญชีพี่ล่ะ”
“ไม่ลืมครับ”
“เหนื่อยน่าดูเลยนะคะน้องหมู สู้ๆ นะ พี่เป็นกำลังใจให้”
“ขอบคุณครับ” ศตคุณหยิบบัญชีมาถือไว้แล้วก็เดินเข้าห้องทำงานไป เอามันไปวางลงบนโต๊ะทำงานของพ่อเลี้ยงที่ตอนนี้มีลูกชายของเจ้าของโต๊ะกำลังนั่งทำงานแทนพ่อตัวเองอยู่
หน้าตาเคร่งเครียด ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด
“ฝากดูบัญชีด้วย”
“เออๆ เอาใบสั่งของไป กูเช็คตัวเลขใหม่แล้ว ให้ฝ่ายจัดซื้ออกใบสั่งซื้อใหม่ด้วย”
“ได้ๆ”
“วันนี้กูต้องไปไหนไหม”
“มี”
“ที่?” คณินถามทั้งๆ ที่ตาก็กำลังสนใจงานตรงหน้าอยู่
ตั้งแต่ที่ศตคุณกับคณินทำงานด้วยกันมาตามลำพังโดยที่ไม่มีพ่อเลี้ยงคอยกำกับ และพายัพคอยช่วยเหลือ ศตคุณก็เรียนรู้ได้ว่า เพื่อนที่เขามักจะเห็นว่าขี้เกียจ พึ่งพาไม่ค่อยจะได้ แท้จริงแล้ว กลับเป็นลูกที่ดี และเป็นผู้ชายที่พึ่งพาได้สุดๆ จนศตคุณนึกอิจฉาเพื่อน แต่ก็ภูมิใจที่มีเพื่อนเก่งแบบนี้
แต่จะดีมากถ้าขยันในเรื่องเรียนด้วย
“สมาคมธุรกิจการเกษตร ที่ห้องแกรนด์ธารา ธารารินทร์รีสอร์ท” ศตคุณตอบเมื่อดูในตารางงานของพ่อเลี้ยงที่คณินต้องทำแทนทั้งหมด
“รู้หัวข้อที่ประชุมกันไหมวะ” คณินถามเครียดๆ นั่นเป็นเพราะว่าเจ้าตัวไม่ค่อยชอบการประชุม สัมมนา หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มีคนไปร่วมเยอะๆ เท่าไหร่
ครั้งนี้...หลีกเลี่ยงไม่ได้เหมือนคราวก่อนๆ ด้วยสิ แล้วถ้าจะปล่อยให้เพื่อนสนิทไปคนเดียวก็เห็นทีว่าคงรับมือกับพวกคนในสมาคมไม่ไหวแน่ๆ
“เห็นพ่อเลี้ยงพูดถึงอยู่นะ ว่าเป็นการสัมมนาการเกษตรออนไลน์น่ะ”
“กูหลับแน่ๆ”
“หึ...ไม่มีทางที่กูจะปล่อยให้มึงทำขายขี้หน้าไร่หรอกนะ” ศตคุณว่า
“เออๆ กูจะพยายาม!! ว่าแต่ว่า มีรายชื่อของพ่อเลี้ยงมนัสไหมวะ” คณินถามขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังมีพ่อเลี้ยงมนัสที่อยู่ในสมาคมนี้ด้วย
“ถามแปลกๆ นะมึง”
“ต้องเจอหน้าสินะ เฮอะ!! เกลียดขี้หน้าฉิบหายเลย ไอ้แก่นั่น!!”
“เขต...พูดจา” ห้ามปรามเพื่อนเสียงดุ
“ก็กูเกลียดนี่หว่า มันเป็นสาเหตุที่ทำให้พ่อตะวันกูต้องตายนะเว้ย!!!” คณินระเบิด
ร่างบางตกใจ ไม่คิดเลยว่าพ่อเลี้ยงตะวันที่พ่อเลี้ยงอาทิตย์เล่าให้ฟังว่าถูกลอบยิงเสียชีวิต จะเป็นฝีมือพ่อเลี้ยงมนัส พ่อของเมฆาคนที่คณินกำลัง...รัก
มิน่าล่ะ...มันถึงได้แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบพ่อเลี้ยงมนัส แล้วยังทำร้ายใส่เมฆา เพราะมีเรื่องที่มันขวางกั้นหัวใจของคณินอยู่นี่เอง
“เขต...มึงโตแล้วนะ มึงต้องมีสติ ใครทำอะไร มันก็จะได้อย่างนั้น แค่มึงเชื่อและศรัทธาในความดีก็พอ”
“กูเชื่อนะหมูว่าทำดีได้ดี แต่จนตอนนี้ กูยังไม่เห็นคนชั่วได้รับกรรมอะไรเลย”
“สักวันเขต...ไม่ช้าก็เร็ว เขาก็ต้องได้รับผลของการกระทำอยู่ดี”
คณินพยายามทำใจให้ว่างและปล่อยวางความโกรธเกลียด แค่นึกถึงการสูญเสียพ่อผู้ให้กำเนิดไป ความเจ็บปวดในตอนนั้นก็กลับมาเสมอ
เขาไม่เคยลืม...และจะไม่มีวันลืม!!!
“สงบสติอารมณ์แล้วทำงานต่อซะ ถึงเวลาไปสัมมนาแล้วกูจะมาตาม จะไปตรวจไร่ก่อน”
“เออๆ ไปเถอะ กูจัดการตัวเองได้”
ร่างบางพยักหน้า มองหน้าคณินที่ก้มหน้าทำงานต่อแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ อย่างน้อย คณินก็ปรับอารมณ์ตัวเองได้ไว...หรือไม่มันก็คือความชิน
ชิน...ที่แม้โกรธเกลียดแค่ไหน ก็ทำอะไรไม่ได้...
…
…
…
“ขอขอบคุณสมาชิกสมาคมทุกๆ ท่านที่สละเวลามาเข้าร่วมการสัมมนาการเกษตรออนไลน์ในครั้งนี้ ขอให้เดินทางกลับโดยสวัสดิภาพนะครับ”
สิ้นเสียงประกาศว่าจบการสัมมนาแล้ว ทุกๆ คนก็ต่างก็ทยอยลุกขึ้นจากเก้าอี้ ศตคุณเก็บของเข้ากระเป๋า ส่วนคณินเองก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะหยิบกระเป๋าจากเพื่อนไปถือเอาไว้
“กลับเถอะ มึงมีงานต้องไปเคลียร์ต่ออีกหน่อยนะ”
“เออน่า”
ทั้งสองคนเดินออกจากห้องที่จัดการประชุมไป แต่ยังไม่ทันได้ถึงรถ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทักทายคณิน หนึ่งในนั้นคือคนที่พวกเขาพยายามที่จะเลี่ยงเจอให้มากที่สุด
พ่อเลี้ยงมนัส...
“ตอนที่สัมมนาเมื่อกี้ แกปากเก่งดีนี่ เริ่มจะได้พ่อมาแล้วสินะ เชื้อไม่ทิ้งแถวเลยจริงๆ”
“พ่อคนไหนล่ะ” คณินถามกลับไปเสียงห้วน ตาก็จ้องคนที่ยืนอยู่ข้างหลังศัตรูของพ่ออย่างแข็งกร้าว ศตคุณที่เห็นถึงปฏิกิริยานั้นก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา
“คนไหนงั้นเหรอ...ความปากเก่งของแกคงได้มาจากไอ้ตะวัน พ่อแท้ๆ ของแกไง อ้อ! จริงสิ...พ่อแกไม่ได้อยู่ให้แกรู้นี่หว่า...”
“ไอ้…”
หมับ!!
ขณะที่คณินกำลังจะพุ่งไปเอาเรื่อง ศตคุณก็คว้าแขนของเพื่อนเอาไว้ได้ก่อน ไม่งั้นคณินเล่นงานพ่อเลี้ยงมนัสตรงนี้แน่ๆ และมันก็คงจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีเท่าไหร่สำหรับภาพลักษณ์ของศักดินนท์รวมถึงภาพลักษณ์ของตัวคณินเองด้วย
“ห้ามกูทำไมวะไอ้หมู”
“ใจเย็นๆ ดิวะ มึงไม่เห็นหรือไง คนเยอะแยะ” ศตคุณว่าเพื่อน เหล่สายตาไปรอบๆ พอคณินมองตามก็รู้ว่าแถวนี้ยังมีผู้ใหญ่อยู่หลายคนเลยทีเดียว
“ฮ่าๆ เพื่อนแกยังรู้ภาษากว่าแกอีกนะ มิน่าล่ะ อาทิตย์มันถึงอยากได้มาเป็นนายหญิงของศักดินนท์ หึ...ไม่ได้มีดีแค่หน้าตาจริงๆ ด้วย”
ศตคุณขมวดคิ้วแน่น ส่วนคณินก็กำหมัดแน่นอย่างโมโหที่เห็นสายตาของพ่อเลี้ยงมนัสที่มองศตคุณระหว่างที่พูดไปด้วย...
“อย่ามองเพื่อนฉันแบบนั้นนะเว้ย!!”
“แกนี่มันไม่มีสัมมาคารวะเหมือนพ่อแกไม่มีผิด ไม่ต้องถามว่าพ่อคนไหน ฉันหมายถึงทั้งคู่นั่นแหละ ฉันอายุมากกว่าพ่อแกตั้งเท่าไหร่กัน”
“เรื่องนี้ผมว่ามันไม่น่าจะเกี่ยวกับอายุหรอกนะครับพ่อเลี้ยงมนัส แต่ผมคิดว่ามันเป็นเพราะการกระทำของคุณมากกว่าที่มันไม่น่าเคารพ”
ศตคุณเองก็ชักมีน้ำโหแล้วเหมือนกัน...
เขารู้สึกว่า...คนๆ นี้ไม่น่าจะกลับตัวกลับใจได้แล้วล่ะ
“ฮ่าๆ ปากดีแบบนี้ สวยแบบนี้ แล้วยังเป็นของต้องห้ามของไอ้อาทิตย์อีก ถูกใจฉันจริงๆ” ด้านพ่อเลี้ยงมนัสก็ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธอะไร กลับกันยังรู้สึกชอบใจด้วยซ้ำ
มันน่า...จับมาลิ้มลองจริงๆ
“หยุดพูดจา และมองเพื่อนของฉันด้วยสายตาที่น่ารังเกียจแบบนั้นสักที”
“จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้มีรสนิยมกินเพศเดียวกันหรอก แต่กับเธอ...ฉันจะยกเว้นให้ก็แล้วกัน” ร่างบางจิกเล็บเข้ากับเนื้อของเพื่อนสนิทจนคณินรับรู้ถึงแรงโมโหนั่นได้
ถ้าพ่อเขารู้...รับรองว่าต้องโกรธมากแน่ๆ
“จริงๆ แล้วผมก็ไม่ได้ชอบผู้ชายหรอกนะครับ” ศตคุณพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มหวานๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมา “ยกเว้น...พ่อเลี้ยงอาทิตย์คนเดียวครับ”
“ฮ่าๆ ชัดแล้วนะไอ้แก่” คณินหัวเราะเยาะ แล้วพูดประโยคสุดท้ายเสียงเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่ตรงพวกเขาเท่านั้น สร้างความไม่พอใจให้กับพ่อเลี้ยงมนัสเป็นอย่างมาก คนอายุมากกว่ากำหมัดแน่น กัดฟันอย่างข่มอารมณ์โกรธ มองหน้าของคณินอย่างเกลียดชัง
สายตาที่ใช้มองคนตระกูลศักดินนท์เท่านั้น
“ไปเถอะเขต มึงต้องกลับไปทำงานต่อนะ” ร่างบางชวนเพื่อนกลับบ้าน
“พ่อครับ กลับไร่เถอะครับ” เมฆาที่ยืนเงียบๆ อยู่นานเอ่ยปากขึ้นมาบ้าง เพราะไม่ต้องการให้คณินว่าพ่อของตัวเองไปมากกว่านี้
ที่สำคัญ เมฆาไม่อยากเห็นทั้งสองคนพูดจาไม่ดีใส่กันแบบนี้เลย และศตคุณเองก็อ่านสายตาของเมฆาได้...จึงไม่อยากให้เพื่อนสนิทต้องพูดจาร้ายกาจกับพ่อของเมฆาเลย
“แกไม่ต้องมายุ่งเลยไอ้เมฆ!!”
“พูดจาแบบนี้สักวันลูกจะทิ้งแกนะ”
“นี่นาย!! หยุดพูดสักที” เมฆาถลึงตาใส่คณินอย่างลืมตัว แต่พ่อเลี้ยงมนัสก็ไม่รับรู้ถึงความสนิทสนมแปลกๆ ระหว่างสองคนนี้เลย...
สถานการณ์แบบนี้ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่...รักกับลูกของศัตรูงั้นเหรอ? ชีวิตของคณินนี่ช่างเหมือนละครน้ำเน่าเสียจริงๆ ให้ตายสิ...
“เฮอะ!! ยังไงเราก็ต้องมีงานร่วมกันอีก ไม่คิดจะผูกมิตรไว้หน่อยหรือไง” พ่อเลี้ยงมนัสถาม หันความสนใจมาที่ของสวยๆ งามๆ อย่างศตคุณแทน
“ไม่เว้ย!! ศัตรูก็คือศัตรู ไม่มีทางเป็นมิตร” คณินตอบกลับทันที
“ฉันถามพ่อหนุ่มคนนี้ต่างหางล่ะ” ใบหน้าสวยเรียบนิ่ง ดวงตาสังเกตดวงตาและสีหน้าของคนอายุมากกว่าแล้วรู้สึกว่ามันน่ารังเกียจ
“เพื่อนฉันเหรอ? เฮอะ!! มันยิ่งไม่อยากเลยว่ะ”
“ว่าไงคนสวย เรามาทำความรู้จักกันดีๆ เถอะนะ” มือที่ดูแก่สมวัยยื่นมาตรงหน้าศตคุณเพื่อให้ร่างบางตอบรับการแสดงความรู้จักของพ่อเลี้ยงมนัส
ศตคุณลังเลใจ ไม่รู้จะทำยังไงกับเหตุการณ์ตรงหน้านี้ดี จะไม่จับมันก็ดูเป็นการหักหน้าผู้ใหญ่ และตอนนี้ก้มีสายตาหลายคู่จับจ้องมองอยู่อีกด้วย เพื่อนที่ยืนข้างๆ ก็กระซิบว่าอย่าไปจับ ไม่งั้นโดนลวนลามแน่ ศตคุณเองก็รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่สถานการณ์ตรงหน้ามันบีบให้เขาทำอย่างอื่นไม่ได้
ภาพลักษณ์ของศักดินนท์ต้องเสียแน่ๆ หากเด็กอย่างเขาหักหน้าผู้ใหญ่ท่ามกลางสายตาผู้ใหญ่หลายๆ คน
“ครับ”
หมับ!!
มือสวยยื่นไปจับกับมือของพ่อเลี้ยงมนัส กะจะเอามืออกทันทีที่จับ แต่ดันเข้าทางคนแก่ตัณหากลับที่จับมือไม่ปล่อย ขนาดที่ดึงยังไงก็ดึงไม่หลุด
“นี่...”
“เฮ้ย!! ปล่อยไอ้หมูนะเว้ย”
“พ่อ!! ปล่อยเขานะ”
ทั้งคณินและเมฆาต่างก็เข้ามาช่วยกันเอามือของพ่อเลี้ยงมนัสให้หลุดไปจากการจับมือของศตคุณแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะคนอายุมากกว่ายิ่งบีบแน่น จนใบหน้าสวยแสดงออกมาว่าเจ็บอย่างชัดเจน
พ่อเลี้ยง...ช่วยด้วย
หมับ!!!
กรอบ!
“โอ้ย!! ไอ้เขต ฉันเจ็บนะเว้ย”
“ก็ปล่อยเพื่อนฉันสิวะ!!” คณินกัดฟันสั่ง มือใหญ่กก็บีบที่ข้อมือของพ่อเลี้ยงมนัสเต็มแรงจนได้ยินเสียงกระดูกเคลื่อน เมฆาเห็นแบบนั้นก็พยายามที่จะแกะมือของคณินออกไป
ดูเป็นสถานการณ์ที่วุ่นวายมาก
“พ่อ...ปล่อยเถอะนะ” เมฆาขอร้อง
“ปล่อย!” สั่งเสียงเข้มอีกครั้งหนึ่ง แล้วถ้าไม่ยอมปล่อยล่ะก็ คณินหักข้อมือของพ่อเลี้ยงมนัสจริงๆ แน่
“โอ้ย! เออๆ ปล่อยแล้ว” มนัสทนความเจ็บไม่ไหว ยอมปล่อยมือของศตคุณทันที ซึ่งเมื่อร่างบางเป็นอิสระแล้ว ก็รีบเช็ดมือกับกางเกงตัวเองแรงๆ ด้วยความรังเกียจ
“ก็แค่นี้” คณินเองก็ปล่อยมือจากพ่อเลี้ยงมนัสด้วยเช่นกัน และทำการเช็ดไม้เช็ดมือไม่ต่างจากที่ศตคุณทำเลยสักนิด...
ไม่คิดจะไว้หน้า...พ่อเลี้ยงมนัสกันเลย
“กลับเถอะพ่อ...แค่นี้คนก็มองใหญ่แล้ว” คนเป็นลูกขอร้อง
สีหน้าของเมฆาดูเจ็บปวดมาก...
“วันนี้ฉันจะปล่อยแกไปนะไอ้เขต แต่อย่าคิดว่าจะมีคราวหน้า” นิ้วมือที่บ่งบอกว่าอายุมากแล้วชี้หน้าคาดโทษคณิน แล้วเดินจากตรงนี้ไปพร้อมกับลูกน้อง ทิ้งไว้แค่เมฆาที่ยืนมองหน้าของศตคุณอย่างรู้สึกผิด
“ไม่ตามพ่อไปหรือไงวะ”
“ฉันก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้เพราะนายหรอกน่า...” เมฆาตอบกลับคณินอย่างหงุดหงิด แต่โดยส่วนตัวแล้วเขาก็ไม่กล้าพูดแรงกว่านี้กับร่างสูงกว่าหรอก
“จิ๊! ปากดี...” ร่างสูงจิ๊ปากอย่างโมโห อยากจะทำโทษคนทำตัวเก่งตรงหน้านี่จริงๆ
“น้องหมูครับ พี่ขอโทษแทนพ่อพี่ด้วยที่ไม่สุภาพ แต่ยังไงก็ขอให้ระวังตัวเอาไว้หน่อยนะครับ พ่อพี่คงจะสนใจน้องหมูจริงๆ” เมฆาเตือนอย่างจริงใจ
“ผมจะระวังตัวนะครับ แต่ว่านะครับ ก่อนหน้านี้ที่เคยเจอกันก็ดูเหมือนว่าพ่อเลี้ยงจะไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ ทำไมตอนนี้ถึงมีท่าทีเปลี่ยนไปล่ะครับ”
“ไม่ว่าใครก็ต้องเปลี่ยนใจกันทั้งนั้นแหละถ้าได้เจอน้องหมูน่ะ แต่กับพ่อพี่ พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ...เหมือนกับว่าพ่อพยายามตามสืบเรื่องของน้องหมูอยู่ และตอนนี้ก็คงจะส่งให้คนตามดูหมูอยู่ห่างๆ น่ะ อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว นายก็เหมือนกัน...ระวังตัวเอาไว้บ้าง ถ้าไม่อยากเจอจุดจบเหมือนพ่อของนาย” เมฆาหันมาเตือนคณิน แม้ว่ารูปประโยคจะดูเหมือนขู่ แต่จริงๆ แล้วคือเป็นห่วง
“เฮอะ! ไม่ต้องมาขู่หรอก กูไมกลัว”
“ไอ้เขต มึงอย่าโง่”
“ช่างเถอะครับ...พี่ไปก่อนนะครับ เดี๋ยวพ่อจะดุ”
“ครับพี่เมฆ”
“ดูมัน...ไม่คิดจะลากูหน่อยหรือไงวะ”
“มึงพูดไม่ดีกับเขาเอง สมน้ำหน้า! กลับเถอะ กูอยากล้างมือจะแย่อยู่แล้ว” ร่างบางชวนเพื่อนกลับ สีหน้าดูสะอิดสะเอียนเต็มที่
“เออๆ ถ้าพ่อกูรู้นะ...”
“อย่าให้พ่อเลี้ยงรู้เด็ดขาด!!”
“ทำไม?”
“มึงก็รู้ว่าเวลาพ่อมึงโกรธน่ากลัวขนาดไหน ฉะนั้น...เก็บเอาไว้เป็นความลับเถอะ”
“แล้วไม่คิดเหรอว่ามันจะไปบอกพ่อกูน่ะ ถ้าพ่อกูรู้จากคนอื่นจะโกรธมากกว่าที่ควรสิบเท่าเลยนะ” คณินพูดบอกเสียงเครียด
“เฮ้อ...เดี๋ยวกูรับมือเอง”
“แล้วแต่มึงละกัน”
“ขอบใจ”
คณินส่ายหน้าแบบไม่เห็นด้วย แต่ก็เคารพการตัดสินของเพื่อน...
คอยช่วยมัน ตอนระเบิดลงก็แล้วกัน
อ่านแล้วคอมเม้นท์ให้ยูกิด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้กับคนเขียนตัวอ้วนๆ ดำๆ ให้มีกำลังใจต่อไปค่า
พูดคุย สอบถาม หรือติดตามข่าวสารการอัพนิยายที่แฟนเพจเลยนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371354 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก