ตอนที่ 25
“อีกสามวันพ่อกับอาพายัพก็จะกลับมาแล้วนะ เราจะได้หยุดสักที จะไปไหนกันดีวะหมู”
“ก่อนพูดถึงเรื่องเที่ยว ช่วยลงไปดูงานที่ไร่ด้วยนะครับคุณชาย”
“ขอพักสักสิบนาทีได้ไหมวะ กูเพิ่งคุยกับลูกค้าเสร็จเมื่อกี้เอง วุ่นวายฉิบหายเลย จริงสิ...คุณน้ำฟ้าอะไรนี่มึงรู้จักเธอใช่ไหมวะ”
ศตคุณมองหน้าเพื่อนสนิททันทีที่ถูกถามแบบนั้น นึกแปลกใจว่าทำไมเพื่อนถึงได้ถามมา
“ทำไม? มีอะไร”
“พอเขารู้ว่ากูจะไปคุยงานแทนพ่อ เขาก็ขอเลื่อนนัดเลยว่ะ บันทึกนัดเอาไว้ใหม่ก็แล้วกัน แล้วค่อยบอกพ่อ”
“อืม...ได้”
“เธอชอบพ่อกูเหรอ?”
“ประมาณนั้นแหละมั้ง” ร่างบางตอบแบบไม่ได้ใส่ใจมาก แต่ก็แอบหงุดหงิดที่พอคิดถึงตอนที่เจอกันครั้งก่อนนั้น เธอพยายามที่จะเข้าหาพ่อเลี้ยงอย่างมาก และแอบแขวะเขาด้วย
ศตคุณไม่ชอบเลย...การมีเรื่องกับผู้หญิงเพื่อแย่งผู้ชายกันนั้น เขาจะไม่ทำเด็ดขาด
ตอนนั้น ถ้าพ่อเลี้ยงเกิดเปลี่ยนใจอยากจะเลือกหญิงสาว เขาก็ไม่คิดที่จะขัดขวางหรอก มันดูน่าเกลียดไป เขาเองก็ผู้ชาย จะไปมีอะไรสู้ผู้หญิงได้ แม้ว่าเขาจะท้องได้ก็ตามที...
“สีหน้ามึงนี่ดูออกโคตรง่ายเลย ฮ่าๆ”
“อะไรมึง? ไม่ต้องมาหัวเราะเลย”
“หงุดหงิดล่ะซี่ แน่ล่ะ เธอสวยด้วยนี่นะ ฮ่าๆ”
“หุบปากไปเลยไอ้เพื่อนเวร ใครหงุดหงิดไม่ทราบ ไม่มีเหอะ”
“หรา...ฮ่าๆ หึงก็บอกว่าหึง ไม่พอใจก็บอกไม่พอใจ หน้ามึงนี่บอกทุกอย่างจริงๆ นะหมู”
“ไอ้เขต กูเตือนแล้วนะ”
“โด่...ทำเป็นเสียงเข้ม คิดว่ากลัวเหรอครับเพื่อน หึหึ มึงมาเป็นแม่เลี้ยงกูเมื่อไหร่ กูจะเชื่อฟังมึงก็แล้วกันนะ ฮ่าๆ” คณินพูดหาเรื่องเพื่อนสนิทด้วยความสนุกสาน ยิ่งเห็นใบหน้าที่ไม่พึงพอใจของเพื่อนนั่นแล้วก็ยิ่งชอบใจ
อะไรจะยั่วขึ้นง่ายแบบนี้นะ...หรือจะคิดถึงใครอีกคนที่ไปอยู่อีกประเทศหนึ่ง
ความคิดถึงนี่น่ากลัวเหมือนกันนะ
ปัง!!!
เสียงศตคุณเอามือทุบโต๊ะเสียงดังเพื่อหยุดความไร้สาระของคณิน ทำให้ร่างสูงถึงกับสะดุ้งโหยง มองหน้าสวยอย่างหวาดหวั่น
เมื่อกี้ก็ไม่ได้กลัวหรอกนะ แต่ตอนนี้...เริ่มจะกลัวแล้วล่ะ
หน้าแม่งอย่างโหด นี่ถ้ามีมีดอยู่ตรงนี้ มีหวังโดนไอ้หมูเสียบท้องทะลุแน่...
“ถ้าหายเหนื่อยแล้ว ก็ช่วยลุกขึ้นไปที่ไร่ด้วยไอ้คุณเขต”
น้ำเสียงราบเรียบสั่งคณิน ทำเอาร่างสูงกลืนน้ำลายลงคอดังอึก แต่ก็แสร้งทำเป็นใจดีสู้เสือ เอ่ยรับด้วยความทะเล้นแล้ววิ่งหนีไปทันที
“คร้าบแม่!”
ไม่งั้นคงโดนฝ่ามือฟาดเข้าให้แน่ๆ
...
...
ก่อนวันเดินทางกลับ
“วันนี้มึงดูอารมณ์ดีนะอาทิตย์ ดีใจที่จะได้กลับไทยแล้วล่ะสิ”
พายัพที่เดินเข้ามาในห้องครัวทักเพื่อนรักที่กำลังยืนดื่มกาแฟยามเช้าอยู่ พิงสะโพกหนากับเคาท์เตอร์ก่อนจะขยับให้เพื่อนเข้ามาชงดื่มบ้าง
“แล้วมึงล่ะ เห็นวิดีโอคอลหาเมียตลอดเลยที่ว่าง”
“ไม่โทรไม่ได้เว้ย กลับไปมันก็ด่าเอาสิ ดีไม่ดีอาจจะให้กูนอนนอกห้อง เป็นแบบนั้นกูไม่เอานะเว้ย กำลังวางแผนเรื่องลูกคนที่สองอยู่”
“โหย...นี่มึงกะจะไม่ให้เมียมึงพักเลยหรือไง ยังไม่คลอดเลยนะเว้ยคนแรกอ่ะ อ้อ!!! แต่กูคิดว่า ‘อาโป’ คงจะไม่ยอมผลิตลูกคนที่สองทันทีที่พักฟื้นหลังคลอดคนแรกเสร็จหรอก อย่างต่ำคือทิ้งช่วงสองปีนู่น” อาทิตย์ว่าเพราะตนก็รู้จักภรรยาของพายัพดีไม่น้อยกว่าสามีอย่างมันหรอก
ก็เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ล่ะนะ อาโปเป็น ‘ลูกชาย’ ของเลขาคนสนิทของสุริเยนทร์พ่อเขาเอง พอโตมาอาโปก็ทำงานที่ไร่ไม่ไปไหน ในตำแหน่งผู้ช่วยของพายัพ แล้วไม่รู้ว่าไปทำยังไง พายัพกับอาโปที่เปลี่ยนความสัมพันธ์จากเพื่อนกลายมาเป็นคนรักกัน แต่งงานกัน แล้วก็มีลูกด้วยกันในที่สุดนี่แหละ...
“ไอ้เพื่อนเหี้ย! ทำมาเป็นรู้ดี”
“กูพูดความจริงเว้ย!”
“หึหึ...แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงกูแซงก็มึงไปแล้วตั้งคนหนึ่ง” พายัพหัวเราะเย้ยหยันเพื่อน แต่อาทิตย์ก็ไม่หยี่ระเท่าไหร่
“ไม่ได้แซง เสมอกัน เพราะกูมีไอ้เขตไง”
“ไม่เกี่ยวดิวะ ไอ้เขตไม่ใช่น้ำยาของมึงสักหน่อย” พายัพเถียงเพื่อน
“แต่ก็ถือว่าเป็นลูกกูอ่ะ เพราะฉะนั้น อย่าฝัน...ส่วนคนที่สอง รอแม่ของลูกกูเรียนจบก่อนเถอะ” อาทิตย์ว่าเสียงเครียด “จะเอาให้ติดแฝดเลย”
“ห้ามทำกิฟนะเว้ย!” ชี้หน้าสั่งเพื่อน
เถียงกันเหมือนเรื่องนี้มันเป็นเรื่องจริงจังมากกว่าขนาดเรื่องานยังไม่เคยคุยกันแบบจริงจังได้ขนาดนี้เลย เรื่องของศักดิ์ศรีลูกผู้ชายนี่มัน...มองข้ามไม่ได้เลยจริงๆ
ยิ่งเรื่องน้ำยาปั๊มลูกนี่ยิ่งยอมไม่ได้เลย...
“ไม่ทำเว้ย เสียศักดิ์ศรี น้ำยามี!!” อาทิตย์ยักคิ้วให้เพื่อนกวนๆ
“ถุย!! ขอให้เป็นแบบนั้นก็แล้วกัน อ้อ! ถึงแม้ว่าจะไม่แน่ใจด้วยว่าแม่ของลูกมึงจะเป็นหมูหรือเปล่าก็เถอะ ดูรูปทรงแล้วเสน่ห์แรงใช่ย่อยเลยนะ”
“ไม่มีใครสู้กูได้หรอกน่า”
“เหรอ...”
ตื๊อดึง!!!
เสียงจากแอพพลิเคชั่นสีเขียวอย่างไลน์ดังขึ้นมาเมื่อมีข้อความส่งมาถึงเขา พ่อเลี้ยงหนุ่มยิ้มดีใจทำหน้าเหนือกว่าใส่เพื่อน จนพายัพหมั่นไส้...
“สงสัยเด็กน้อยของกูจะตอบไลน์แล้ว”
“ตามสบาย!!”
อาทิตย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเพราะหวังว่ามันจะเป็นข้อความจากเด็กน้อยของเขาที่อยู่กันคนละประเทศ แต่ก็ต้องผิดหวังซ้ำยังรู้สึกคิ้วกระตุก อารมณ์ดีๆ เมื่อครู่หายไปหมด แทนที่ด้วยอารมณ์โกรธ โมโห...อยากจะกลับประเทศไทยเสียเดี่ยวนี้เลย
ทำโทษคนไม่ระวังตัว และเอาเรื่องคนที่มันกล้าแตะต้องคนของเขา
“เป็นอะไรวะ? หน้าดูโกรธๆ” พายัพที่ชงกาแฟเสร็จแล้วหันมาเห็นว่าเพื่อนรักกำลังทำหน้าอยากฆ่าคนมองโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของตนมือก็กำแน่นจนรู้สึกเจ็บแทนโทรศัพท์นั่นเลย
“เลื่อนไฟลท์กลับ!!”
“อะไรของมึงวะอาทิตย์ มันทำแบบนั้นไม่ได้ วันนี้เรามีเลี้ยงขอบคุณนะเว้ย”
“แต่กูต้องกลับ!!”
“อะไรของมึงวะ ใครส่งอะไรมา” พายัพวางแก้วกาแฟแล้วเดินมาดึงโทรศัพท์ออกจากมืออาทิตย์ มองไปยังหน้าจอที่ยังเปิดค้างห้องแชทไลน์ที่มีรูปสามสี่ภาพแต่ภาพนั้นดันเป็นภาพที่ดูก็รู้ว่าถ่ายจากหลายมุม ไม่มีการตัดต่อหรืออะไรทั้งนั้น...
ภาพจริง ไม่อิงกราฟิกเลยล่ะ
พ่อเลี้ยงมนัสจับมือของหมู...
“ฉิบหายแล้วไหมล่ะ”
พายัพพึมพำมองตามหลังเพื่อนรักที่เดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตนด้วยสีหน้าที่ดูโมโหและโกรธสุดๆ สลับกับมองโทรศัพท์ในมือแล้วถอนหายใจเฮือกหนึ่ง
“ต้องถามเจ้าเขตมัน”
คิดได้ดังนั้น พายัพก็จัดการแคปภาพและข้อความกวนประสาทของพ่อเลี้ยงมนัสที่ส่งมาแล้วส่งไปให้หลานชายของตนดู เพื่อถามหาที่มาที่ไปของเรื่อง
อาทิตย์มันไม่มีอารมณ์ที่จะสอบถามหาความจริงอะไรทั้งนั้น เวลาโมโหก็ปล่อยให้มันอยู่คนเดียวไปแบบนั้นแหละ เดี๋ยวดีขึ้นเอง...ล่ะมั้ง
ทางด้านของคณินที่กำลังเดินเช็คส้มในโรงงานก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเมื่อได้ยินเสียงไลน์เข้า ส่วนศตคุณก็ยืนคุยกับคนงานในโรงงานเรื่องของการแพ็คของส่งลูกค้า
พ่อ (รูป) (รูป)
(รูป)
นี่อาเอง...ภาพนี้มันหมายความยังไง แกอยู่ด้วยหรือเปล่า ตอนนี้พ่อแกโกรธและโมโหสุดๆ ขังตัวเองในห้องไปแล้ว ตอบอาด้วย...“ไอ้ฉิบหาย!!!” เขาอุทานออกมาเสียงดังเรียกความสนใจจากศตคุณตนต้องเดินเข้ามาถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเพราะหน้าของคณินซีดมาก...ดูหวาดกลัวด้วย
“เป็นอะไรวะ หน้าซีดเชียว”
“ซวยแล้วไอ้หมู”
“ซวยอะไร?”
คณินไม่ตอบเพื่อน แต่ยื่นโทรศัพท์ตัวเองไปให้คนตัวเล็กกว่าดูเอาเอง ร่างบางรับมันมาด้วยสีหน้าที่คลาแคลงใจเป็นอย่างมาก เขาดูมันอย่างให้ความสนใจแต่ก็ต้องเบิกตากว้างเงยหน้าสบตาคมของเพื่อน
“ฉิบหายจริงๆ”
“เออ!! ของจริงเลยล่ะ มึงยังไม่เคยเห็นตอนที่พ่อกูโกรธสุดๆ โกรธแบบ...แทบจะหักคอคนตายได้เลยนะเว้ย แม่ง พรุ่งนี้ก็เดินทางกลับมาแล้ง คงจะถึงที่นี่วันมะรืนอ่ะ เตรียมตัวเอาไว้เลย เห็นไหมมึง กูบอกแล้วไงว่าให้บอกพ่อกู อย่าให้แกรู้เอง แล้วเป็นไง...” นอกจากจะไม่ช่วยให้กำลังใจเพื่อน คณินยังซ้ำเติมจนหน้าสวยซีดเผือดไปแล้ว
“ท่ะ...ทำไงดีอ่ะ”
“จะไปรู้เหรอวะ แต่ทางที่ดี กูควรบอกความจริงอาก่อน เอามา”
“เออๆ” ร่างบางคืนโทรศัพท์ให้ สีหน้าเป็นกังวล นึกถึงร่างสูงที่อยู่ไกลกันแล้วก็หวั่นใจกลัวว่าจะโกรธมากจนไม่อยากจะเห็นหน้าหรือคุยกับเขาแล้ว
ถ้าเป็นแบบนั้น เขาต้องบ้าตายแน่ๆ
“ไอ้หมูๆ”
“อะไร!” ถามเสียงห้วนเมื่อกำลังยืนคิดอยู่ข้างๆ อย่างเครียดๆ ว่าจะรับมือกับคนโกรธที่กำลังจะกลับมายังไง ถ้าโกรธแล้วโวยวายยังไม่น่ากลัวถ้าโกรธแล้วเงียบ
“อาพายัพบอกว่า...อ่ะ ดูเอง” ยื่นโทรศัพท์ไปหน้าเพื่อนอีกครั้ง ร่างบางหลับหาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพ่นออกมายาวๆ ก่อนจะลืมตาอ่านข้อความของพายัพ
พ่อ ตอนนี้พ่อแกไม่ยอมเปิดประตูให้อาเลยว่ะ จะคุยด้วยก็ไม่ได้
รอพ่อแกอารมณ์ดีก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวจะบอกให้
อ้อ!! ฝากบอกหมูด้วยไม่ต้องเครียดไป เราไม่ผิด...
แค่นี้แหละ “แบบนี้ก็ได้เหรอ?” ศตคุณถามคณิน เพราะดูจากประโยคที่ส่งมาในไลน์แล้วมันยิ่งทำให้เขาเครียดเข้าไปอีก...
“พรุ่งนี้พ่อกูอาจจะอารมณ์ดีขึ้นก็ได้”
“นี่ให้กำลังใจกันใช่ไหม?”
“ไม่รู้แหละ กูไม่ผิด เพราะมึงไม่ให้กูบอกพ่อเอง มึงน่ะผิดเต็มๆ เลยหมู โดนคนเดียวแน่นอน”
“ห๊ะ!!”
“กูแก้ตัวกับอาไปแล้วว่ากูไม่ผิด บอกทุกอย่างที่มึงให้กูปิดเลยหมู” พูดจบร่างสูงก็เดินไปดูส้มที่กำลังคัดแยกต่อทันที ปล่อยให้เพื่อนรักมองและสาปส่งตาม
“ขอให้มึงถูกทิ้ง!!!”
…
…
ร่างสูงแทรกกายขึ้นไปบนเตียงที่มีร่างบางหลับอยู่ เขาจัดท่าทางตัวเอง ยกศีรษะเล็กให้นอนทับแขนของเขา ทั้งๆ ที่ร่างสูงกำลังวุ่นวายกับการนอนของศตคุณก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย คงเป็นเพราะว่าทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน พอถึงเวลานอนก็จะนอนหลับสนิทอย่างนี้
“หึ...หลับสบายจริงๆ” เสียงทุ้มพูดเบาๆ กับร่างที่นอนนิ่งสนิท
อาทิตย์ลงจากเครื่องปั๊บก็ต่อเครื่องกลับมาทันที จากตอนแรกจะพักที่กรุงเทพก่อนเนื่องจากเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง แต่ร่างสูงก็รีบกลับมาลงโทษคนที่ทำให้เขาวุ่นวายใจ แต่กว่าจะมาถึงก็ตีสามแล้ว ขอนอนเอาแรงก่อนก็แล้วกัน
“บทลงโทษแรกคือนอนให้ฉันกอดจนกว่าฉันจะพอใจ”
พ่อเลี้ยงอาทิตย์เอาโทรศัพท์ของศตคุณมายกเลิกนาฬิกาปลุกที่เจ้าของเครื่องตั้งปลุกเอาไว้ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ตื่นก่อนนาฬิกาจะปลุกตลอด เมื่อจัดการอย่างที่ตัวเองต้องการแล้ว เขาก็วางโทรศัพท์เอาไว้ที่เดิมแล้วก็โอบกอดร่างหอมเอาไว้ในอ้อมแขน ศตคุณขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ไม่ตื่น
“ถ้ามีโจรขึ้นบ้านจะรู้สึกตัวไหมเนี่ย”
ร่างสูงยิ้มออก...
“มือข้างนี้ใช่ไหมที่มันจับน่ะ” มือแกร่งยกมือขาวขึ้นมาท่ามกลางความมืดที่มีแสงไฟสลัวๆ เขาลูบมันเบาๆ ก่อนจะจูบไปที่หลังมือ ข้อมือหวังว่ามันจะลบรอยที่โดนจับได้
คนของเขา...เขาแตะต้องได้คนเดียว!!
“ตอนเช้าค่อยเคลียร์กันนะ เด็กดีของฉัน”
จุ๊บ!!
อาทิตย์จุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากมน แล้วหลับตาลง
ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี่หงุดหงิดและโกรธมากแท้ๆ รีบกลับมาเพื่อที่จะทำโทษ แต่ก็กลายเป็นว่าอารมณ์ดังกล่าวมันหายไปหมดเลยเมื่อได้เห็นคนหน้าตัวเล็ก
แสงอาทิตย์แยงตา คนสวยลืมตาขึ้นมาพร้อมกับลุกพรวดขึ้นอย่างตกใจที่วันนี้ตัวเองตื่นสายผิดปกติ แต่ยังไม่ทันได้ตั้งสติอะไรมาก เขาก็ถูกแขนแกร่งเกี่ยวเอวให้ล้มนอนลงเหมือนเดิม
พรึ่บ!!!
“อ๊ะ…”
ยิ่งสร้างความตกใจให้กับศตคุณเป็นอย่างมาก เขาพลิกตัวไปหาเจ้าของแขนแกร่งก่อนที่ตาจะเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อเห็นใบหน้าคมคายที่หลับตาสนิท แต่แขนโอบรอบเอวเขาแน่น เหมือนไม่ได้หลับจริง
ศตคุณยิ้มอย่างดีใจ รู้สึกโล่งใจไปเปราะหนึ่งเพราะถ้าร่างสูงโกรธมากก็คงไม่มาหาเขาแบบนี้แน่ๆ แสดงว่าพ่อเลี้ยงคงหายโกรธแล้วล่ะ...มั้งนะ
“มาตั้งแต่ตอนไหนครับ”
“หนวกหู จะนอน”
ศตคุณเม้มปากแน่น หน้าเสียกับคำพูดหงุดหงิดของพ่อเลี้ยงจนอยากจะลุกออกไปจากเตียง ถ้าไม่ติดว่าถูกกอดไว้อยู่
“ถ้างั้นก็นอนเถอะครับ ปล่อยผมได้แล้ว”
“อยู่เฉยๆ ได้ไหม” พ่อเลี้ยงสั่งเสียงดุ ใบหน้าคมติดหงุดหงิด
“ผมจะไปทำงานครับ”
“ไม่ต้อง!”
“พ่อเลี้ยง”
“นอนอยู่แบบนี้แหละ อย่าให้ฉันต้องโมโห”
ร่างบางเงียบและนิ่งลงไป ไม่ใช่ว่ากลัวพ่อเลี้ยงโมโหนะ แต่กำลังน้อยใจต่างหาก เขาทำอะไรผิดนักหนา ทำไมถึงต้องพูดกับเขาแบบนี้ด้วย
ไม่รู้หรือไงว่าอยากเจอมาก คิดถึงใบหน้าเจ้าเล่ห์ๆ กับมุกจีบเสี่ยวๆ แค่ไหน แต่พอเห็นหน้ากันก็มาดุใส่...ศตคุณเองก็ชักอยากจะเป็นคนโกรธบ้างแล้วเหมือนกัน
“ผมทำอะไรผิด...”
คนอายุน้อยถามเสียงสั่น เรียกความสนใจจากคนขี้แกล้งได้เป็นอย่างดี
“หมู...”
ดวงตาสวยคลอไปด้วยหยาดน้ำ ความน้อยใจ ความหวาดกลัวประดังประเดเข้ามาสารพัด ร่างสูงไม่มีทางรู้หรอกว่าหลังจากวันนั้น ศตคุณก็คิดมากไม่หยุด เครียดและกินข้าวได้น้อยลงเพราะกลัวว่าพ่อเลี้ยงจะโกรธ
สุดท้าย...เหตุผลของเขาก็คงจะผิดอยู่ดี เพราะพ่อเลี้ยงเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ โกรธกันทั้งๆ ที่ไม่ยอมฟังเหตุผลอะไรเลย
“อย่างร้องนะ...”
อัพพ่อเลี้ยงค่า อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้ลงเพราะไปรีเฟรชตัวเองมา ฮ่าๆ ชีวิตการฝึกงานระดับปริญญาตรีนี่น่าเบื่อว่าตอนปวช. อีกนะคะ (สำหรับยูกินะ) ขอระบายความอึดอัดกับการฝึกงานนิดนึงเนาะ อิอิ อ่านแล้วคอมเม้นท์ให้ยูกิสุดสวยรวยเสน่ห์ด้วยนะจ้ะ ^_^
สามารถติดตามข่าวสารของยูกิ หรือพูดคุยสอบถามได้ที่แฟนเพจเลยนาจา
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371424 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก