ตอนที่ 30
“พ่อเลี้ยงต้องแอดมิดอยู่โรงพยาบาลสามวันเพื่อดูอาการแทรกซ้อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็แจ้งกับพยาบาลได้เลย ทางโรงพยาบาลจะดูแลพ่อเลี้ยงอย่างดีเลยครับ”
ศตคุณยืนฟังที่หมอเจ้าของไข้พูดอย่างตั้งใจ ส่วนพ่อเลี้ยงก็ทำสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาทันทีที่ฟังหมอเจ้าของไข้พูดจบ
“ขอบคุณครับที่ดูแลอย่างดี แต่แค่หมอประสงค์เป็นเจ้าของไข้ผมก็รู้สึกหายแล้วล่ะครับ” หมอประสงค์เป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลแห่งนี้ซึ่งมาเป็นเจ้าของไข้ให้กับพ่อเลี้ยงนั่นเป็นเพราะว่ารู้จักกันเป็นการส่วนตัว
“ถึงจะเป็นแบบนั้น พ่อเลี้ยงก็ต้องอยู่ดูอาการครับ แล้วค่อยกลับไปพักฟื้นที่บ้านนะครับ”
“ผมคงขัดหมอประสงค์ไม่ได้ เพราะพ่อผมยังขัดหมอไม่ได้เลย”
“ก็ดีแล้วครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะ ให้พยาบาลบอกการดูแลแผล การระวังบาดแผลไม่ให้ฉีก แล้วก็เรื่องอาหาร ฝากด้วยนะคุณเอม” หมอประสงค์หันมาสั่งพยาบาลที่ดูแลเคสของอาทิตย์
“ค่ะผอ.”
“บอกกับคนรักผมได้เลยครับ เขาจะจัดการทุกอย่างเอง”
ขวับ!!!
ทั้งศตคุณ หมอประสงค์และพยาบาลหันมามองหน้าพ่อเลี้ยงอาทิตย์กันเป็นตาเดียว ศตคุณอ้าปากค้างหน้าแดงซ่าน หลบสายของหมอประสงค์กับพยาบาลที่เปลี่ยนมามองเขาแทนเมื่อพ่อเลี้ยงพยักเพยิดหน้ามาทางเขา
“เอ่อ...”
“พ่อกับแม่รู้หรือยังครับ” หมอประสงค์ถาม
“รู้ครับ...ผมบอกท่านอยู่แล้ว”
“งั้นก็ดีแล้วครับ ฝากดูแลพ่อเลี้ยงด้วยนะหนุ่มน้อย”
“เอ่อ...ครับ”
“ไปล่ะ คราวนี้ไปจริงๆ นะ ฮะๆ”
“สวัสดีครับคุณหมอ” ศตคุณยกมือไหว้ ซึ่งคนเป็นผู้ใหญ่กว่ายกมือรับไหว้แล้วเดินออกจากห้องไป ส่วนพยาบาลสาวก็ตั้งสติแล้วอธิบายถึงวิธีการดูแลให้กับศตคุณ ซึ่งร่างบางก็ตั้งใจฟังแล้วจดจำเอาไว้อย่างดี
ไม่นานทั้งห้องก็เหลือแค่เขากับพ่อเลี้ยงสองคน
“จะกินผลไม้ไหมครับ”
“ไม่ล่ะ อิ่มแล้ว”
“งั้นกินยาเลยนะครับ”
“อืม...เอามาสิ”
ร่างบางหยิบถ้วยยาให้กับพ่อเลี้ยงและรินน้ำเปล่าส่งตามไป มองพ่อเลี้ยงทานยาเสร็จก็เก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อยรอแม่บ้านมาเอาไป
ศตคุณเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้
“อยากได้อะไรก็บอกนะครับ”
“ไม่เบื่อเหรอ” พ่อเลี้ยงถาม
“ก็...นิดหนึ่งครับ”
“กลับไร่ไหมล่ะ ฉันอยู่คนเดียวได้”
ร่างเล็กกว่าส่ายหน้าทันที
“เดี๋ยวไอ้เขตมันด่าผม”
“กลัวมันทำไม”
“ไม่รู้สิครับ...ไม่เชิงกลัวหรอก แต่เชื่อฟังมากกว่า”
“หึหึ...เข้ากันได้ดีเชียว ว่าแต่เมื่อวานเกิดเรื่องฉันเลยไม่ได้กลับไปฟังสิ่งที่นายอยากบอกเลย บอกวันนี้ได้ไหม...ฉันอยากรู้” อาทิตย์ถามถึงเรื่องที่ศตคุณตั้งใจอยากจะบอก เพราะนี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาคิดระหว่างทางที่กำลังกลับไร่ แต่ก็โดนลอบยิงเสียก่อน
โชคดีที่อยู่กับปริวัฒน์...ไม่งั้นก็คงตายไปแล้ว
“พ่อเลี้ยงพร้อมจะฟังเหรอครับ”
“ฉันพร้อมเสมอแหละ”
“รอออกจากโรงพยาบาลได้ไหมครับ แล้วผมจะบอก” ไม่ใช่ว่าอยากจะถ่วงเวลาอะไรหรอก เขารู้ซึ้งดีว่าไม่ควรจะประมาทหลังจากเหตุการณ์ที่พ่อเลี้ยงโดนยิง เพราะครั้งหน้าอาจจะไม่รอด...
แต่วันนี้เขาไม่พร้อมพูดจริงๆ
“เอาเถอะ...ฉันรอได้เสมอแหละหมู” อาทิตย์ยิ้มอ่อนๆ ให้คนตัวเล็กกว่าสบายใจ แม้ว่าข้างในเขาจะรู้สึกหงุดหงิดมากก็เถอะ
ไม่ทะเลาะกันดีกว่านะ
“ขอบคุณครับ”
“หึหึ...ก่อนที่ฉันจะหมดสติไป รู้ไหมว่าอะไรคือสิ่งที่ฉันคิดถึง?” อาทิตย์ถาม
“ก็คงเป็นคุณพ่อกับคุณแม่ของพ่อเลี้ยง ไอ้เขต...แล้วก็ไร่”
“ก็ถูก...ตอนนั้นฉันคิดว่าถ้าไม่รอด พ่อกับแม่ต้องกลับมาเหนื่อยอีกแน่ๆ ไอ้เขตจะต้องร้องไห้เสียใจไม่เป็นผู้เป็นคน ส่วนนาย...ก็คงจะเป็นอิสระจากฉัน แล้วได้อยู่กับคนที่นายเลือกจริงๆ”
ศตคุณมองหน้าพ่อเลี้ยงนิ่ง ความรู้สึกข้างในตอนนี้คือกำลังไม่พอใจคำพูดของพ่อลี้ยงเป็นอย่างมาก แต่ก็รู้ดีว่าตัวเองไม่ชัดเจนเอง...ไม่แปลกที่พ่อเลี้ยงจะคิดแบบนั้น
“น่าตลกที่ฉันคิดเป็นตุเป็นตะเลย นี่ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อนเลยนะ ก็อาจจะมีกับความรักครั้งแรกล่ะนะ...ฉันเคยบอกนายไหมว่าฉันไม่เคยรักใคร ไม่เคยจริงจังกับใคร”
“ผมไม่แน่ใจครับ จำไม่ค่อยได้”
“อาจจะฟังดูไม่น่าเชื่อนะ ตอนนั้นฉันอายุประมาณสิบห้ามั้งมีแฟนเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนเลิกกันจะเป็นจะตาย คิดว่ารักเธอมาก ก็เด็กวัยรุ่นล่ะนะ ได้เป็นแฟนกับดาวโรงเรียนด้วย แต่พอโตขึ้นมาหน่อยก็รู้เลยว่านั่นไม่ใช่ความรัก คิดว่าความเสียดายคือความรัก หึหึ แค่คิดถึงตอนนั้นก็อายตัวเองชะมัดเลย”
ศตคุณหัวเราะตามเมื่อเห็นว่าคนตัวสูงเล่าไปหัวเราะไปด้วย
“แล้วตอนนั้นพ่อเลี้ยงทำยังไงครับ”
“ไม่ทำยังไง วันต่อมาฉันก็หาแฟนใหม่ได้แล้ว ตลกไหมล่ะ...”
“ก็ตลกจริงๆ นั่นแหละครับ”
“ฉันถึงได้บอกว่าฉันรู้จักความรักดี”
“รู้ได้ยังไงครับในเมื่อพ่อเลี้ยงยังไม่เคยรักใครเป็นจริงเป็นจังเลย”
“รู้สิ...กับคนอื่นๆ ที่คบๆ ควงๆ ฉันก็รู้สึกแบบเดียวกันหมด แต่กับนายฉันรู้สึกได้ถึงความแตกต่าง ฉันไม่อยากเสียนายให้ใคร...ฉันอยากเก็บนายเอาไว้คนเดียว เอาจริงๆ ครั้งแรกที่เห็นนาย นายก็ช่วงชิงหัวใจฉันไปแล้วล่ะ...เป็นคนแรกที่ทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงจนแทบบ้า ถึงขนาดต้องเดินตามเข้าบ้านไปเลยนะ” ศตคุณคิดถึงวันแรกที่เจอกันแล้วก็ยิ้มเขินๆ
ตอนนั้นยอมรับว่าตกใจที่จู่ๆ พ่อของเพื่อนก็มาหยอด มาจีบ...
แต่ก็หวั่นไหวนะขอบอก
“เวอร์แล้วครับ”
“นายเป็นเจ้าของหัวใจของฉันอย่างสมบูรณ์แล้วหมู...ตอนแรกฉันชอบนายมาก ตอนนี้มั่นใจมากๆ ว่า ‘รัก’...รักลูกหมูน้อยอย่างสุดหัวใจเลยล่ะ” ศตคุณเม้มปาก หน้าแดงซ่าน แต่ก็สบตากับดวงตาคมที่มองกันด้วยความรักแต่มันก็ดุร้อนแรงจนร่างกายของเขาร้อนวูบวาบ
สายตาของพ่อเลี้ยงมันสามารถแผดเผาเขาได้จริงๆ
“ทำไม...จู่ๆ ก็พูดล่ะครับ”
“เหตุการณ์เมื่อวานทำให้ฉันคิดได้...ชีวิตมันไม่แน่นอน ไม่รู้จะตายวันไหน อาจจะเป็นพรุ่งนี้ มะรืนนี้...ในวันนี้มีโอกาสได้พูดฉันก็จะพูด...ฉันไม่อยากเสียใจทีหลัง”
“อย่าพูดแบบนี้สิครับ...พ่อเลี้ยงต้องอยู่ มีคนที่รักพ่อเลี้ยงอยู่มากเลยนะครับ ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ของคุณ ย่าจันทร์ ไอ้เขต อาพายัพ คนงานในไร่ ลูกน้องทุกคนของพ่อเลี้ยง...เขาต้องการพ่อเลี้ยงนะครับ คุณเป็นเสาหลักของพวกเขา ถ้าเสาหลักหายไป บ้านจะทรงตัวอยู่ยังไงครับ มีแต่รอวันถล่มลง” ศตคุณมองหน้าคนตัวใหญ่ ความจริงจังของร่างบางทำให้อาทิตย์ตกหลุมรักอีกแล้ว
ตกหลุมรัก ลึกลงเรื่อยๆ
“แล้วนายล่ะ...”
“ครับ?”
“นายต้องการฉันหรือเปล่า...”
ปากสวยเม้มนิดๆ ก่อนจะตอบออกมาเสียงเบา หากแต่ดังก้องไปทั้งหัวใจของอาทิตย์
“ผมเอง...ก็ต้องการพ่อเลี้ยงในชีวิตครับ”
ถ้าไม่ติดว่าเจ็บแผลอยู่ เขาจะกระชากร่างบางขึ้นมากอดรัดฟัดเหวี่ยงบนเตียงอย่าสมดังใจอยากไปเลย แต่ติดที่ว่าตัวเองทำไม่ได้นี่สิ ถ้าจะทำก็ต้องเสี่ยงกับการโดนหมอประสงค์ดุเอาแน่ๆ
“น่ารัก...เป็นคำตอบที่ฉันชอบมาก ถ้านายได้ยินเสียงหัวใจของฉันตอนนี้ นายจะต้องหัวเราะเยาะฉันแน่ๆ เลย” อาทิตย์ส่ายหน้าไปมา ปากก็ยิ้มกว้าง แต่แล้วก็ต้องนิ่งค้างอยู่กับที่ด้วยความตกใจเมื่อ...
พรึ่บ!!!
ร่างบอบบางลุกขึ้นยืนแล้วโน้มใบหน้าลงไปใช้หูแนบที่อกข้างซ้ายของพ่อเลี้ยง...ก็ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง จนยิ้มออกมาแบบเขินๆ
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก...
“ไม่เห็นจะน่าหัวเราะเยาะเลย”
หมับ!!!
ศตคุณผละออกแล้วยกแขนแกร่งขึ้นมาแนบที่ตำแหน่งหัวใจของตนเพื่อให้พ่อเลี้ยงได้รับรู้ถึงจังหวะการเต้นที่ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นัก
“เพราะมันก็ไม่ต่างจากพ่อเลี้ยงนักหรอก”
“อยากจูบ...ได้ไหม” ร่างสูงเหมือนกำลังเพ้อ เขาจ้องใบหน้าสวยหวานของศตคุณ มือของเขาก็ยังวางที่ตำแหน่งหัวใจของอีกคน ใบหน้าแดงซ่านเสหลบตาของเขา
จะขี้อายอะไรขนาดนั้น...จูบกันอยู่ทุกวัน
“พ่อเลี้ยงเจ็บแผลอยู่...” ตอบแบบอ้อมแอ้มไป เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากพ่อเลี้ยงอาทิตย์ทันที
น่ารัก...แทบจะกระชากให้มาอยู่ใต้ร่างจริงๆ
ถ้ารู้ว่าเจ็บแล้วศตคุณน่ารักขนาดนี้ จะเจ็บมันบ่อยๆ ไปเลย
“หมูก็เป็นคนจูบสิ...นะ”
“ม่ะ...ไม่เอา”
ทั้งๆ ที่การออดอ้อนมันไม่เหมาะสมกับวัยของพ่อเลี้ยงเลยสักนิด แต่ไม่รู้ทำไมศตคุณถึงคิดว่ามันน่ารัก...และมีอิทธิพลต่อหัวใจมาก
“นะครับ...”
แล้วใครจะปฏิเสธได้เล่า!!!
“อย่ากัดปากตัวเอง...มาให้ฉันกัดแทนดีกว่ามา”
“ฮื้อ...ไม่เอา”
“เด็กดี...ไม่คิดจะปลอบขวัญฉันหน่อยเหรอ นิดเดียวก็ได้ ฉันยังกลัวกับเหตุการณ์เมื่อวานอยู่เลย” พ่อเลี้ยงทำน้ำเสียงให้ดูน่าสงสาร
แต่มันน่าหมั่นไส้มากกว่านะ...
“ทำไมต้องขอ...แบบนั้นด้วยล่ะ อย่างอื่นไม่ได้เหรอครับ”
“ห๊ะ!! นายจะให้เหรอ” ร่างสูงอุทานด้วยความดีใจ แต่โดนศตคุณเบรกเอาไว้ด้วยสีหน้าหน่ายๆ แม้ว่าจะมีปนเขินอายอยู่หน่อยๆ
“ไม่ใช่ ‘แบบนั้น’ นะครับ”
“รู้ทันอีกละ...เฮ้อ...จูบนิดเดียวก็ไม่ได้ ใจร้ายใจดำกับคนเจ็บที่ต้องการกำลังใจจริงๆ เลย” อาทิตย์บ่นอย่างน้อยอกน้อยใจ เล่นทำเอาคนตัวเล็กใจอ่อน...
“น่ะ...นิดเดียวนะครับ”
“เห็นฉันเป็นคนผิดคำพูดหรือไง” ยักคิ้วให้อย่างเท่
นิดเดียวสำหรับฉันนะ...
“ก็ได้ครับ...จุ๊บ!!” ศตคุณโน้มตัวลงแล้วใช้ริมฝีปากสัมผัสเข้าที่อวัยวะเดียวกันกับพ่อเลี้ยงอาทิตย์ ค้างไว้ประมาณสามวิแล้วทำท่าจะผละออก หากแต่ก็ถูกกดศีรษะให้แนบชิดลงมาอีกครั้ง
ในจังหวะที่ศตคุณอ้าปากตกใจปลายลิ้นร้อนก็สอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของร่างเล็ก ตวัดหยอกล้อไปมาอย่างเอาแต่ใจ ศตคุณที่คอยเอาลิ้นหลบก็เหมือนเป็นการตอบสนองอีกคนกลับไปแบบไม่รู้ตัว มือเกาะบนบ่าหนา ไม่กล้าผลักเพราะกลัวจะกระทบบาดแผลเลยยอมให้พ่อเลี้ยงมอบจูบเร่าร้อนให้
ตาสวยหลับพริ้มอย่างเคลิบเคลิ้มหมุนคอปรับเปลี่ยนองศาการจูบ ปลายลิ้นตอบสนองกลับไปด้วยความเคยชิน เรียกรอยยิ้มมุมปากจากคนที่กำลังจูบตนอย่างมูมมาม ทั้งดูดดึง ขบเม้ม ทำเอาแข้งขาของศตคุณไม่มีแรงขึ้นมาจนแทบทรุดหากแต่เขาก็ยังประคองตัวเองได้ ทั้งๆ ที่ถ้าล้มลงไปก็หลุดจากจูบดูดวิญญาณนี้แท้ๆ
“อื้อ...” อาทิตย์ผละออกมาอย่างเสียดาย แต่คนตัวเล็กกว่าเหมือนจะหมดลมหายใจแล้ว เขาก็เลยปล่อยให้ร่างเล็กได้หายใจ ศตคุณเลยหยัดตัวเองขึ้นเหมือนเดิม หายใจออกมาอย่างหนักหน่วง แก้มแดงก่ำ ปากแดงช้ำอย่างเห็นได้ชัดจากการขบเม้มของร่างสูง
ถามว่าพ่อเลี้ยงพอไหม ก็ไม่พอหรอก แต่พูดแล้วก็ต้องรักษาคำพูด นิดเดียว...ก็คือนิดเดียว
“น่ะ...นี่นิดเดียวเหรอครับ” ถามเสียงสั่น
“ก็นิดเดียวสำหรับฉันนะ”
“แต่สำหรับผมมันมากเกินไปด้วยซ้ำ”
“ก็ที่นายทำมันไม่ได้เรียกจูบนะ มันเรียกจุ๊บเบาๆ เท่านั้นแหละ”
ก็ใครจะไปกล้าจูบแบบแลกลิ้นโดยที่ตัวเองต้องเป็นคนเริ่มกันล่ะ เขาไม่ใช่พ่อเลี้ยงสักหน่อย...
“เอาเถอะครับ...ผมทำตามที่ขอแล้ว ฉะนั้นก็นอนพักได้แล้วครับ น่าแปลกจังทำไมยาไม่ออกฤทธิ์” ศตคุณบ่นประโยคหลังเบาๆ
“หมายถึงหลับน่ะเหรอ...จริงๆ ก็ง่วงนานแล้วล่ะ แต่อยากอยู่เป็นเพื่อนนายมากกว่า เดี๋ยวหมูจะเหงาถ้าอยู่คนเดียว”
“พ่อเลี้ยงไม่สบาย ควรจะพักผ่อนให้เพียงพอครับ พอหายเดี๋ยวก็กลับไปลุยงานหนักๆ อีก ถือโอกาสนี้พักผ่อนไปเถอะครับ ส่วนเรื่องงานอาพายัพกับเขตทำได้แน่นอนอยู่แล้ว พ่อเลี้ยงก็รู้นี่ครับ ส่วนผม...อยู่คนเดียวได้ สบายมากๆ”
“แน่ใจนะ?”
“แน่ใจสิครับ”
“ห้ามไปไหนนะ ออกไปซื้อของก็ห้าม อยู่แต่ในนี้ เข้าใจนะ” พ่อเลี้ยงกำชับ
“ครับ จะไม่ไปไหนเลยครับ ของกินที่ไอ้เขตซื้อไว้ให้ก็เยอะแยะ คงไม่มีอะไรที่จะต้องไปซื้อแล้วล่ะครับ”
“ถ้ารู้ว่าหนีไปข้างนอกล่ะน่าดู” พ่อเลี้ยงคาดโทษ สีหน้าจริงจังของคนอายุมากกว่าทำให้ศตคุณเริ่มกลัว เขาไม่อยากจะเชื่อหรอกว่าตัวเองก็เป็นเป้าหมาย
แต่พ่อเลี้ยงบอกให้ระวังเขาก็จะระวัง จะไม่ทำให้พ่อเลี้ยงเป็นห่วงเด็ดขาด
“ไม่ไปหรอกครับ ผมเชื่อฟังพ่อเลี้ยงจะตายไป”
“ขอให้เชื่อฟังตลอดนะ”
ศตคุณไม่ตอบ แต่ยิ้มหวานให้ ยิ่งทำให้พ่อเลี้ยงไม่ไว้ใจหนักเข้าไปอีก
“อย่าไปยิ้มแบบนี้ให้คนอื่นนะ”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมเป็นพวกมนุษยสัมพันธ์ดี”
“เดี๋ยวเถอะ!!”
“หึหึ นอนเถอะครับ”
“อืม...ตื่นมาต้องเห็นนายนะ”
“ครับ”
ผมจะไม่ไปไหน...จะอยู่กับพ่อเลี้ยงตรงนี้ อยู่ข้างๆ ไม่ไปไหน
เขาไม่ได้หมายถึงแค่วันนี้เท่านั้นหรอกนะ แต่มันหมายถึง ‘ตลอดไป’ ต่างหากล่ะ
อ่านแล้วเม้นท์ให้ด้วยนะคะ ^_^
ขอบคุณที่ติดตามกัน ขอบคุณที่เข้าใจกันค่ะ
พูดคุย ติดตามข้อมูลข่าวสาร ทวงนิยาย ไปเจอกันที่แฟนเพจของยูกินะคะ สิงอยู่ที่นั่นเป็นหลัก รองลงมาคือทวิตเตอร์ (เอาไว้หวีดสามี)
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371377 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก