ตอนที่ 33
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแล้วที่ศตคุณต้องอาศัยอยู่ในบ้านที่มีประมุขใหญ่อย่างสุริเยนทร์กับคู่ชีวิตของเขาอย่างปัทมา พ่อแม่ของพ่อเลี้ยงอาทิตย์อยู่ด้วย แม้ว่าจะต่างคนต่างอยู่ ศตคุณเองก็ไปทำงาน แต่พอถึงเวลาอาหารทีไร เขามักจะไม่อยากให้มันมาถึงที่สุด
รู้สึกอึดอัด...รู้สึกถูกกันให้เป็นคนนอก จนทานข้าวไม่ค่อยได้มาอาทิตย์หนึ่งแล้ว และเขาก็โหมทำงานหนักจากที่เป็นเลขาของพ่อเลี้ยงที่ตอนนี้ทำงานตามปกติแล้ว ก็จะแวบลงไปช่วยคนงานในไร่บ้าง ให้ตัวเองไม่คิดฟุ้งซ่าน แม้ว่าสุริเยนทร์กับปัทมาจะคุยกับเขาในเรื่องทั่วๆ ไปบ้าง แต่ศตคุณก็ไม่รู้ว่าข้างในทั้งสองท่านจะคิดยังไง
แต่ใครจะไปยอมรับเด็กคราวหลานมาเป็นลูกสะใภ้ให้กับลูกชายวัยสามสิบปีกว่าล่ะ
“อื้อ...ปวดหัวจัง...” ศตคุณตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกปวดหัวจนแทบจะระเบิด มองไปที่หัวเตียงเพื่อดูนาฬิกาก็พบว่าเลยเวลาที่ควรตื่นมาแล้วสามสิบนาทีกว่า “ตายจริง...ไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกได้ไง”
ร่างบางบังคับร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แต่มันก็เป็นไปได้อย่างยากลำบาก ในนาทีที่เท้าแตะกับพื้นศตคุณก็ตระหนักถึงอาการของตัวเองได้ดี
ป่วยแล้วสินะเรา...
ศตคุณทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้ง ไม่อาจจะฝืนตัวเองลุกขึ้นได้ แต่พอนึกงานที่ตัวยังต้องทำมันก็ทำให้ร่างบางพยายามฝืนตัวเองเขาห้องน้ำไปอย่างยากลำบาก
“ฮือ...ไม่ไหว” ส่งเสียงงอแงกับตัวเอง เพราะความทรมานจากพิษไข้ที่รุมเร้า ศตคุณเลือกที่จะล้างหน้าแปรงฟันเฉยๆ เพราะรู้สึกหนาวเกินกว่าจะทำใจอาบน้ำได้
เขาประคองตัวเองให้ทรงตัวให้ได้มากที่สุดเมื่อถึงอ่างล้างหน้า มือที่ไม่มีแรงเท่าไหร่วางลงบนขอบเคาท์เตอร์ แต่มันกลับวางพลาดเพราะร่างบางทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปพร้อมๆ กับวางมือเลยทำให้ร่างทั้งร่างเซล้มลง ศีรษะกระแทกเข้ากับขอบของเคาท์เตอร์อ่างล้างหน้าอย่างแรง
ตุบ!!!
ปึก!!!
“โอ้ย!! จ่ะ เจ็บ”
ร่างบางล้มลงไปนอนบนพื้นห้องน้ำ ยกแขนอ่อนแรงขึ้นจับที่หัวส่วนที่กระแทกอย่างแรง สัมผัสที่ได้คือของเหลวเหนียวๆ ที่ไม่ต้องเอามาดูก็รู้ว่ามันคืออะไร หากแต่ร่างบางก็เอามาดูเพื่อความแน่ใจ เห็นสีแดงของเลือดแล้วเบิกตากว้าง น้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บ หากแต่ก็ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นเลย
“ช่ะ...ช่วยด้วย ฮึก พ่อเลี้ยง...ช่วยด้วย”
ศตคุณนอนนิ่งขยับตัวไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างหวาดกลัว เพราะถ้าหากไม่มีใครมาเห็นก่อน เลือดต้องไหลออกจากตัวหมดแน่ๆ
เจ็บ...ปวดหัว...หนาว...
และแล้ว...ร่างบางก็หมดสติไป
ทางด้านพ่อเลี้ยงตอนนี้อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ได้แต่คาดโทษแฟนตัวเล็กในใจเพราะไม่ยอมมาปลุก ไม่ยอมมาจัดเสื้อผ้าให้จนเขาต้องตื่นมาเอง จัดการอะไรเองทุกอย่าง
อาทิตย์เดินลงไปข้างล่างตรงไปยังห้องทานอาหาร ก็เห็นทุกคนประจำที่โต๊ะหมดแล้ว แต่ไม่มีเงาของศตคุณก็ขมวดคิ้วฉงน
“หมูล่ะ”
“แม่ยังไม่เห็นเลยตั้งแต่เช้า ปกติจะเห็นมาช่วยเตรียมอาหาร” ปัทมาตอบ เธอก็คิดว่าวันนี้แฟนเด็กของลูกชายจะรอลงมาพร้อมกับลูกชาย
“แสดงว่ายังไม่ลงมาใช่ไหมครับ”
“ประมาณนั้นแหละ คงจะหลับอยู่ล่ะมั้ง เมื่อวานเห็นท่าทางไม่ค่อยดีเท่าไหร่” สุริเยนทร์ตอบลูกชาย พลางอ่านหนังสือพิมพ์ที่ตนกางอยู่ไปด้วย
“เมื่อวานหมูดูท่าทางจะไม่สบายด้วยนะพ่อ เห็นมันวูบบ่อยๆ พี่คำปันบอกมาตอนที่มันลงไปช่วยที่ไร่” คณินเองก็บอกเท่าที่ตัวเองรู้มา
อาทิตย์ไม่รอช้า หันหลังเดินกลับไปยังด้านบน เป้าหมายคือห้องของร่างบางที่อยู่ข้างๆ กับห้องของเขา อาทิตย์เปิดประตูเข้าไป ไม่เห็นร่างบางบนเตียง ที่นอนไม่เก็บซึ่งไม่ใช่วิสัยของศตคุณเลยก็สังหรณ์ใจไม่ดี ตรงปรี่ไปยังห้องน้ำ
“หมู!!!” เขาตะโกนเรียกชื่อของคนรัก พอเปิดประตูห้องน้ำภาพที่เขาเห็นก็ทำให้ใจแกร่งหล่นวูบไปอยู่ที่พื้นทันที ร่างบางนอนหมดสติอยู่บนพื้นห้องน้ำ
“หมู!!! นายเป็นอะไรน่ะ” เจ้าของบ้านปรี่ไปหาคนตัวเล็กทันที และสัมผัสแรกที่โดนร่างกายของศตคุณก็คืออุณหภูมิที่ร้อนกว่าปกติหลายเท่า เขาประคองตัวของร่างบางขึ้นมา เห็นเลือดที่ศีรษะไหลลงมาตามใบหน้าและลำคอก็ร้อนใจ รีบช้อนตัวร่างบางขึ้นมาแนบอกแล้วออกจากห้องไปเพื่อพาคนรักไปโรงพยาบาล
“ฉิบ!! เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย” ร่างสูงสบถ ลอบมองใบหน้าขาวซีดอย่างเป็นห่วง
จริงๆ เขาก็รู้ว่าศตคุณคิดมากเรื่องพ่อแม่ของเขาจนต้องโหมงานหนัก ข้าวปลาก็กินได้น้อยลง แต่เขาก็ปล่อยปละละเลย เพียงเพราะเชื่อว่าศตคุณต้องผ่านมันไปได้
เขาควรจะดูแลเอาใจใส่เด็กน้อยของเขาให้มากกว่านี้
“ใครก็ได้เอารถออกที เร็วๆ ด้วย ถ้าช้า หักเงินเดือนทุกคนทั้งไร่!!!” พ่อเลี้ยงตะโกนสั่งเสียงกร้าว ทำเอาคนที่มีหน้าที่เป็นคนขับรถกุลีกุจรเอารถออกแทบจะไม่ทัน คนในห้องอาหารได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของพ่อเลี้ยงอาทิตย์ก็ออกมาดูด้วยความสนใจ
“ตายจริง...เป็นอะไรลูก” ปัทมาอุทานอย่างตกใจที่เห็นสภาพของคนรักของลูกชาย
“เกิดอะไรขึ้น” สุริเยนทร์ถามเสียงเครียด
คณินตรงปรี่ไปดูเพื่ออย่างใกล้ชิดอย่างเป็นห่วง จะช่วยพ่ออุ้มแต่พ่อเลี้ยงก็ส่ายหน้าปฏิเสธ ตัวแค่นี้เขาอุ้มได้สบายอยู่แล้ว
“ไม่สบาย แล้วก็น่าจะล้มในห้องน้ำครับ”
ทุกคนเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรอีก เพราะพ่อเลี้ยงตอนนี้ทำหน้าราวกับว่ากำลังโกระใครอยู่ แต่ความเป็นจริงแล้วเขาโกรธตัวเองมากกว่า
นึกถึงสิ่งที่พ่อของตนบอกก่อนหน้านี้ว่าศตคุณดูไม่ค่อยดีมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่เขากลับไม่ได้สนใจอาการของคนรักเลย แล้วยังปล่อยให้คนตัวเล็กคิดมากอยู่คนเดียวอีกด้วย
“พ่อว่าเรียกหมอมาที่นี่ดีกว่านะ แผลไม่น่าเป็นอันตราย” สุริเยนทร์แนะนำ
“แต่สมองอาจได้รับการกระทบกระเทือน”
“ปรึกษาหมอประสงค์ก่อน เดี๋ยวพ่อโทรตามให้ พาน้องไปข้างบน”
“ครับ” พ่อเลี้ยงรับคำสั่งบิดา พาร่างบางกลับขึ้นไปข้างบน แต่ไม่ใช่ห้องของศตคุณ เป็นห้องนอนของเขาเอง เขาจะเป็นคนดูแลคนตัวเล็กเอง
ทางด้านสองสามีภรรยาและคณินก็ตามขึ้นไปทีหลังหลังจากโทรตามหมอแล้ว
“เป็นเพราะหมูคิดมาก นิสัยของมันนะครับ เวลาหมูคิดมาก จะไม่ค่อยกินข้าวแล้วก็จะทำงานหนักๆ แทน นี่ผมก็สังเกตมาหลายวันแล้วครับ” คณินเอ่ยขึ้นมา ทำเอาปู่กับย่ารู้สึกผิดและเป็นห่วงขึ้นมาทันที
ตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่สุริเยนทร์กับปัทมาอยู่ที่นี่ ก็เห็นการกระทำของศตคุณหลายอย่าง นิสัยที่น่ารัก เป็นกันเอง ชอบช่วยเหลือคนอื่น แม้ว่าจะทำงานให้กับลูกชายแล้วก็ยังตื่นแต่เช้ามาช่วยเตรียมอาหารทุกๆ วัน
จนวันนี้ก็เข้าใจแล้วว่าทำไมลูกชายถึงได้เลือกเด็กอย่างศตคุณ
ทำไมศตคุณถึงได้กุมหัวใจของคนที่ไม่เคยรักและจริงใจกับใครอย่างลูกชายพวกเขาได้
มันมีอะไรบางอย่างที่พอมองทั้งคู่อยู่ด้วยกันแล้วรู้สึกว่าเหมาะสมกันมาก ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงทั้งคู่ต่างกันสุดๆ
“ปู่กับย่าไม่ชอบหมูเหรอครับ...จริงๆ แล้วก็อย่าเกลียดมันเลยนะครับ มันไม่ได้มีเจตนาเข้ามาไม่ดีหรอก ผมเป็นคนวางแผนให้มันกับพ่อได้เจอกันเอง เพราะผม...รักไอ้หมู ไม่ได้รักแบบชายหนุ่ม ชู้สาวนะครับ แล้วมันเป็นคนดี ผมไม่อยากให้เพื่อนคนนี้หลุดลอยไป เอาจริงๆ ก็คืออยากให้มันมาเป็นแม่เลี้ยงนี่แหละครับ นอกจากพ่อ ปู่กับย่าแล้วคนที่ทำให้ผมเชื่อฟังได้ก็มีมันด้วย”
นี่เป็นเรื่องที่สุริเยนทร์กับปัทมาไม่รู้มาก่อนว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดจะเป็นหลานชายคนโปรด...ถ้าหากว่าทั้งพ่อทั้งลูกชอบและเลือกแล้ว ก็คิดว่านี่คงจะดีที่สุดสำหรับทั้งสองคน
“แล้วเขตจะไม่กลัวเขาพูดไม่ดีเหรอลูก ได้แม่เลี้ยงที่รุ่นราวคราวเดียวกัน” ปัทมาถามหลานชาย
“ผมไม่ได้แคร์คนอื่น...แต่ผมมีความสุข เชื่อผมนะครับ หมูมันเป็นคนดีจริงๆ”
“ถ้าหลานโอเค ปู่ก็ไม่คิดจะห้ามอะไร จริงๆ ก็ไม่ได้ห้ามตั้งแต่แรก เพราะสิทธิ์เลือกคนรักของพ่อหลานน่ะ เขาก็ต้องเลือกเอง คนที่ไม่เคยจริงจังกับความรักเอาจริงขึ้นมาแบบนี้ ปู่ก็เชื่อแหละว่าพ่อหลานเลือกคนไม่ผิดหรอก ที่ผ่านมาปู่ก็แค่ดูท่าทีเฉยๆ จะได้เตรียมการทำให้มันถูกต้อง”
“จริงจ้ะ ปู่กับย่าไม่ได้เกลียดน้องหมูหรอกลูก แต่หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่น่ะก็ต้องมั่นใจจริงๆ ว่าคนที่ลูกเลือกเป็นคนดี รวยจนตรงนี้ย่าไม่ยึดติดเพราะเท่าที่มีก็ใช้ไม่หมดแล้วลูก”
“ผมได้ยินแบบนี้ก็สบายใจแล้วครับ”
“ไปเถอะๆ ไปดูว่าที่ลูกสะใภ้ย่ากัน ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
“ผมว่าหมูไม่เป็นอะไรหรอกครับ คนที่เป็นน่ะพ่อต่างหาก เห็นหน้าเมื่อกี้ไหมครับ โคตรน่ากลัวเลย” คณินทำท่าขนลุก...
“เหมือนพ่อเขานั่นแหละ”
“อ้าวบัว...ทำไมพาดพิงพี่ล่ะ” คนเป็นสามีโอดครวญ
ก็บอกแล้วไง คนอย่างพ่อเลี้ยงสุริเยนทร์น่ะ หน้าโหด เสียงดุก็จริง แต่ความเป็นจริงคือเชื่องอย่างกับแมวเลยนะ โดยเฉพาะกับภรรยา...
พ่อเลี้ยงอาทิตย์ก็ได้ตรงนี้ของพ่อตัวเองมานั่นแหละ
...
...
...
“หมอก็บอกอยู่ว่าผมไม่เป็นอะไรมาก พ่อเลี้ยงไปทำงานเถอะครับ” ศตคุณพูดบอกเจ้าของบ้านไปอย่างอ่อนใจ พ่อเลี้ยงไม่ยอมไปทำงาน วันนี้ก็ทำท่าจะไม่ไป ทั้งๆ ที่คนดูแลเขามีเยอะแยะ ไม่ว่าจะย่าจันทน์ผา น้ำปิงเด็กในบ้านที่ศตคุณสนิทที่สุด หรือกระทั่งคนรับใช้คนอื่นๆ ก็พร้อมจะมาดูแลเขา แต่คนตัวโตคนนี้ก็ไม่ยอมท่าเดียว ยืนยันจะดูแลเขาให้ได้
แต่ก็ยอมรับว่าชอบใจมากกว่าที่จะให้คนอื่นมาดูและล่ะนะ
เมื่อวานนี้หมอมาตรวจร่างกายให้กับร่างบาง ศตคุณได้สติขึ้นมาพอดีเลย ก็โดนหมอประสงค์บ่นใหญ่เลย ขาดสารอาหาร พักผ่อนไม่เพียงพอ ทำงานหนักเกินไป โชคดีหัวแตกไม่มาก เย็บไม่กี่เข็มเอง แต่ถ้าหายแล้วก็ต้องไปเอ็กซเรย์สมองดูเผื่อมีอะไรผิดปกติ ตั้งแต่เมื่อวาน พ่อเลี้ยงก็ขลุกอยู่กับเขาทั้งวัน
วันนี้ก็เกงานอีก
“ฉันจะอยู่กับนาย จะดูแลนายเอง”
“แต่งานพ่อเลี้ยงเยอะแยะนะครับ”
“ช่างงานเถอะน่า ฉันจัดการได้”
“พ่อเลี้ยงครับ...”
“ป่วยอยู่ อย่าพูดมาก นอนๆ ไป” ร่างแกร่งบ่ายเบี่ยง จนทำให้ใบหน้าสวยที่สีหน้าดีขึ้นมาแล้วส่ายไปมา ผมที่ยาวสยายเต็มหมอนและที่นอน
สีหน้าตอนป่วยของศตคุณเซ็กซี่ไม่ต่างจากตอนตื่นนอนสักเท่าไหร่
“พ่อเลี้ยงดื้อ!”
“หึหึ ให้จูบทำโทษดีไหม หืม…” ร่างสูบโน้มหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าสวย แต่ก็ต้องถูกขัดขวางโดย...
แกร็ก...
“แม่ว่าไม่ดีหรอก อาทิตย์รังแกน้องเหรอ นี่น้องป่วยอยู่นะลูก แสดงว่าที่ผ่านมาพี่เขารังแกน้องหมูบ่อยใช่ไหมลูก” ปัทมาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถามอย่างเอ็นดู ร่างบางของคนอายุมากขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วเอาหลังมือวัดอุณหภูมิร่างกาย
ศตคุณยิ้มให้น้อยๆ ตอนนี้เขากล้าที่จะพูดกับปัทมามากขึ้นนั่นเป็นเพราะเมื่อวานแม่ของคนรักเป็นคนช่วยดูแลเขาตลอดเลย...
“บ่อยครับ...รังแกตลอดเลย” ได้ทีก็ฟ้องใหญ่
“สงสัยต้องแยกให้ห่างแล้วล่ะ ว่าไหมคะน้องหมู”
“ครับ...แยกให้ห่างเลย ให้พ่อเลี้ยงไปทำงานด้วยนะครับ เกเรงานมาแบบนี้ ไม่ดีเลย”
“ได้ยินไหมอาทิตย์” ปัทมาถามลูกชายยิ้มๆ
“ไม่ไปครับ”
“ดื้อจริงๆ เลยนะ อายุก็สามสิบกว่าแล้ว”
“พ่อเจ็ดสิบกว่าก็ยังทำตัวเด็กๆ กับแม่เลยนี่ครับ” พ่อเลี้ยงอาทิตย์เถียงกลับไป
“ไม่พูดกับลูกแล้วดีกว่า น้องหมูเที่ยงนี้อยากจะกินอะไรเป็นพิเศษไหมลูก เดี๋ยวแม่จะทำให้กิน วันนี้แม่จะโชว์ฝีมือให้หนูชิมดู รับรองว่าไม่แพ้ฝีมือว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่หรอก”
ศตคุณหน้าแดง รู้สึกอบอุ่นหัวใจที่แม่กับพ่อของพ่อเลี้ยงยอมรับเขา เมื่อวานนี้ก็คอยถามไถ่อาการตลอด แล้วยังแทนตัวว่าพ่อกับแม่ด้วย ท่านทั้งสองขอโทษเขาใหญ่เลยที่ทำให้คิดมากจนป่วย ซึ่งศตคุณก็ทำได้แค่ยิ้มอ่อนแรงไปให้ เอ่ยเสียงเบาๆ ว่าไม่เป็นไร...
“ผมทำไม่เก่งหรอกครับ”
“ไม่เก่งอะไรล่ะ แม่แอบลงมาดูทุกวันเลยนะ” ปัทมาสารภาพ
“จริงเหรอครับ...ขอบคุณนะครับ” ศตคุณยิ้มหวาน ทำเอาปัทมาต้องก้มลงไปหอมแก้มแรงๆ อย่างเอ็นดูปนหมั่นเขี้ยว กระจ่างในข้อสงสัยเลยทำไมลูกชายเธอถึงได้หลงร่างบนเตียงนี่มากขนาดนี้
ก็เพราะว่าน่ารักแบบนี้ไง...
เพราะตอนนี้เธอก็หลงศตคุณเอามากๆ
“เมื่อไหร่จะหายหืม...เราจะได้ทำอาหาร ทำขนมด้วยกัน”
“ผมทำไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ คุณ...ม่ะ แม่จะสอนผมใช่ไหมครับ” ศตคุณถามอ้อนๆ
“แม่จะถ่ายทอดวิชาที่มีให้น้องหมูหมดเลยลูก เอาไว้มัดใจสามีให้ไปไหนไม่รอด” สิ้นคำพูดนี้ศตคุณยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ เผลอหันไปสบตากับพ่อเลี้ยงที่นั่งมองแม่กับแฟนคุยกันอยู่อย่างมีความสุข
อาทิตย์มองตาศตคุณอย่างร้อนแรงจนต้องเสหลบหันกลับมามองปัทมาอีกครั้ง ด้านหญิงสูงวัยก็มองแล้วอมยิ้มน้อยๆ กับภาพตรงหน้า
ลูกชายของเธอมีความสุขจริงๆ
“ขอบคุณนะครับคุณแม่”
“งั้นแม่ปล่อยให้น้องหมูพักไปก่อนนะ อาทิตย์ให้น้องนอนแล้วไปคุยกับพ่อแม่ก่อน” ร่างแกร่งขมวดคิ้วแน่น แต่ก็ยอมลุกตามมารดาไป ไม่วายหอมแก้มนุ่มเบาๆ ก่อนจะออกจากห้องนอนตนเองไป
“พ่อกับแม่จะคุยอะไรกับผมเหรอครับ” อาทิตย์ถามขึ้นมาเมื่อเดินมาในห้องหนังสือที่คนเป็นพ่อรออยู่ ปัทมาก็เดินไปนั่งข้างๆ กับสามี
“เรื่องของแกกับหมูนั่นแหละ”
“ทำไมครับ?”
“คุยกับผู้ใหญ่ฝั่งหมูหรือยัง”
“ผมเข้าไปขออนุญาตคบหากับหมูจากพ่อแม่ของหมูเรียบร้อยแล้วครับ”
“ทำอะไรน้องไปหรือยัง”
“ยังครับ...หมูยังไม่พร้อม พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมจะไม่ทำให้หมูท้องก่อนเรียนจบแน่ๆ เพราะสัญญากับทางพ่อแม่หมูเอาไว้แล้ว” สุริเยนทร์กับปัทมามองหน้ากันแล้วยิ้ม
“ก็ดี...อีกสองปีหมูถึงเรียนจบ แกก็อายุสามสิบสี่ปีพอดี นานไปนะ ฉันก็อยากจะอุ้มหลานเต็มทีแล้วเหมือนกัน กลัวว่าลูกของพี่จะไล่เลี่ยกับน้องน่ะสิ ถ้าเป็นน้องน่ะไม่เท่าไหร่ ถ้าลูกของเจ้าเขตอายุมากกว่าลูกของแก ลำดับการเรียกซับซ้อนสุดๆ”
อาทิตย์พยักหน้าเห็นด้วย เพราะตอนนี้ลูกชายของตนก็ไปติดพันอยู่กับลูกชายของศัตรู ไม่รู้ว่าเมฆาจะท้องได้หรือเปล่า เดี๋ยวคอยเตือนลูกเอาก็แล้วกัน...ไม่ใช่เพราะเหตุผลนี่อย่างเดียว แต่อยากให้คณินโตกว่านี้หน่อย ทำงานไปก่อน ช่วยเหลือตัวเองได้ ยืนหยัดด้วยตัวเองได้ก่อน ถึงค่อยคิดถึงเรื่องมีครอบครัว
“พ่อพูดเหมือนรู้ว่าเจ้าเขตมัน...” อาทิตย์ที่เพิ่งเอะใจถามกลับไป แต่คนเป็นพ่อก็พูดขัดมาก่อน
“ไม่มีอะไรที่พ่อไม่รู้ บอกแล้วไง”
“สมกับเป็นพ่อเลี้ยงซัน” อาทิตย์บ่นเบาๆ
“หึหึ...แฟนแกเรียนจบเมื่อไหร่ก็จัดการปั๊มทายาททันทีเลยนะ ส่วนทางพ่อแม่ของว่าที่ลูกสะใภ้ ฉันกับแม่แกจะเข้าไปคุยเอง ก็คงจะเร็วๆ นี้แหละ ไปทำความรู้จักเอาไว้...”
“ผมทำแน่ พ่อไม่ต้องบอกหรอก...”
“ถามจริงๆ นะอาทิตย์ กะมีกี่คนน่ะลูก” คนเป็นแม่ถามขึ้น
จะกี่คนเธอไม่ว่าอะไรหรอก แค่ถามดูเฉยๆ เพราะหลานๆ น่ะจะกี่คนเธอก็เลี้ยงไหว นี่ก็รอเลี้ยงลูกของพายัพที่กำลังเกิดเหมือนกัน
“ห้าคนครับ ผลิตอีกสี่”
“หึหึ...พี่ว่าเราต้องเตรียมของบำรุงให้กับหมูแล้วล่ะ ท่าทางจะปิดอู่ยาก”
“ค่ะ...บัวก็คิดว่างั้นแหละ แค่บัวมีสองคนก็เหนื่อยจะแย่เลย น้องหมูต้องเหนื่อยมากแน่ๆ แต่ก็ดี นับวันอาณาจักรของเรายิ่งแต่ใหญ่ขึ้น ธุรกิจเพิ่มขึ้น ต้องรีบหาคนมาสืบทอด”
อาทิตย์ยิ้มมุมปากมองพ่อกับแม่คุยกันอย่างตื่นเต้น ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รีบมีภายในปีนี้เสียหน่อย
ไม่ต้องห่วงหรอก...ทายาทมีเต็มไร่แน่ๆ
ดูคนผลิตเสียก่อน ทั้งอาทิตย์...คณิน และพายัพ น้ำยาดีๆ กันทั้งนั้น!!!
มาแล้วค่า อ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์ให้กับยูกิด้วยนะคะ มีอะไรก็ไปพูดคุยกับยูกิได้ที่แฟนเพจเลยนะจ้ะ Sawachi Yuki จ้า ^^
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372345 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก