ตอนที่ 35
หลังจากที่ไปแอบดูเพื่อนสนิทกับแฟนเคลียร์กันจนโดนพ่อเลี้ยงจับได้แล้ว ตอนนี้ร่างบางก็นั่งทำหน้าสำนึกผิดทั้งหน้าแดงซ่านอยู่ในห้องนั่งเล่น ไม่ยอมสบตากับคนรักเลย
“ไปแอบดูอะไรเจ้าเขต”
“ก็...กลัวมันจะรุนแรงกับพี่เมฆน่ะครับ” ตอบแบบอ้อมแอ้ม
“แล้วไง...รุนแรงหรือเปล่า”
“ฮือ...ไม่พูดเรื่องนี้แล้วดีกว่านะครับ”
พ่อเลี้ยงหัวเราะเบาๆ กับความน่ารักของแฟนเด็ก ก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วจับหน้าไว้แน่น ก้มลงไปจูบแรงๆ ที่ปากแดงทีหนึ่ง...
“เขินล่ะสิ...”
“ทำไมพ่อเลี้ยงไม่ห้ามล่ะครับ” ศตคุณถามขึ้นมา
“ห้าม? ห้ามทำไมล่ะ เขตมันก็โตแล้ว เมฆเองก็เรียนจบแล้ว ทำงานแล้ว ไม่มีอะไรเสียหายตรงไหนเลย ที่สำคัญมันก็เป็นเรื่องปกติที่คนรักเขาทำกัน”
พ่อเลี้ยงทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ กับร่างบาง เอามือพาดบนพนักพิง พิงตัวเองลงไปอย่างสบายๆ
“วกเข้าเรื่องนี้อีกแล้ว”
“หึหึ นายไม่เข้าใจอ่ะหมู”
“ผมไม่เข้าใจอยู่แล้วล่ะครับ ทำไมต้องมีอะไรกัน แค่รักกันอย่างเดียว อยู่ด้วยกันมันก็มีความสุขมากพออยู่แล้วไม่ใช่หรือครับ”
“มันก็จริง...เอาเป็นว่า ถ้านายไม่อยากทำ เราอยู่กันไปแบบนี้ก็ได้” พ่อเลี้ยงพูดออกมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ถามว่ามันตรงกับความรู้สึกเขาไหมก็บอกเลยว่าไม่
ไม่เป็นไรหรอก เขามีวิธีอีกเยอะ ตอนนี้เรียกคะแนนสงสารไว้ก่อน
“หมูก็รู้...ฉันไม่ฝืนใจหมูหรอก ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ฉันทนได้”
“พ่อเลี้ยงจะไปทำกับคนอื่นไหมครับ” ถามอย่างหวั่นใจ
เขารู้ว่าความต้องการของพ่อเลี้ยงมีมากขนาดไหน เขาเห็นมาหลายครั้งแล้ว แต่ก็เป็นเขาอีกเช่นกันที่เป็นคนหักดิบอารมณ์พวกนั้นทุกที
เขากลัว...กลัวว่าพ่อเลี้ยงจะไปทำกับคนอื่น
เห็นแก่ตัวเกินไปแล้วหมู…
“ไม่หรอก...นายจะไม่มีวันเสียใจเพราะฉันลูกหมูน้อย”
คำสัญญาที่ออกมาจากคนตัวโตเชื่อถือได้เสมอ...ยิ่งตอกย้ำให้ศตคุณรรู้สึกรังเกียจตัวเองที่เป็นคนเห็นแก่ตัว แต่เขาก็กลัวเกินกว่าที่จะยอมพ่อเลี้ยงในเร็ววันได้
กลัว...เขากลัว
หมับ!!
“ขอบคุณนะครับ” ร่างบางเอนซบร่างแกร่ง โอบกอดร่างสูงเอาไว้แน่นเพื่อเป็นการขอบคุณที่พ่อเลี้ยงยอมเขา
“ก็รักไปแล้วนี่นะ”
ไม่ได้ว่าจะไม่ให้ทำหรอกนะ แต่ตอนนี้เขาไม่พร้อมจริงๆ ขอทำใจ เตรียมพร้อมกับมันก่อน...
“คงไม่ได้ห้ามจูบ กอด แล้วก็ซุกๆ ไซ้ๆ นิดหนึ่งหรอกนะ” หรี่ตามองคนตัวเล็กที่ยังกอดเขาอยู่เล็กน้อย
“อื้อ...ไม่ห้ามครับ”
“แบบนี้ค่อยมีกำลังใจหน่อย”
“เวอร์มากเลยครับพ่อเลี้ยง ว่าแต่กินข้าวแล้วใช่ไหมครับ” ร่างบางเด้งตัวขึ้นนั่ง หันหน้าไปถามพ่อเลี้ยง
“กินแล้ว ไม่รอให้ท้องว่างหรอกน่า”
“ดีแล้วครับ”
“วันนี้กลับบ้านกี่โมง อยู่กินข้าวด้วยกันหรือเปล่า” อาทิตย์ถามกลับ
“ต้องรอดูก่อนครับ แต่แม่บอกว่าวันนี้จะทำอาหารเอง”
“งั้นก็โทรไปบอกว่าจะอยู่กินข้าวที่นี่”
“อย่างนี้ก็ได้เหรอครับ?”
“เอาน่า...วันเดียว”
“ผมก็เห็นพ่อเลี้ยงชอบพูดแบบนี้ตลอดเลย” ร่างเล็กกว่าบ่น “ก็โทรไปบอกเองสิครับ เห็นติดต่อกันอย่างสนิทสนมเลยนี่ครับ” แล้วก็ประชดประชันด้วยสีหน้านิ่งๆ พ่อเลี้ยงก็เลยหอมแก้มนุ่มฟอดแรงๆ
“ฮ่าๆ ก็ต้องเข้าทางพ่อทางแม่เอาไว้ก่อนสิน่า เพราะเรียนจบเมื่อไหร่ เราจะแต่งงานกันทันที เรื่องนี้ก็คุยๆ กับพี่ชัยกับพี่แมวแล้วล่ะ”
“ห๊ะ!! แต่งงาน...”
“ใช่สิลูกหมู คิดว่าฉันจะปล่อยนายไปให้คนอื่นหรือไง”
“นี่พ่อเลี้ยงกะจะไม่ให้ผมทำงานเลยเหรอครับ”
“ก็ทำที่ไร่ไง...จะต้องทำอะไรอีก ทุกวันนี้นายก็ทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“แต่...”
“หมู...ตอนนายเรียนจบน่ะฉันก็เกือบสามสิบห้าแล้วนะ ฉันไม่อยากมีลูกช้าไปกว่านี้แล้ว จริงๆ อยากทำให้ท้องตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ติดสัญญาไว้กับพ่อแม่ของนายนี่สิ”
“ดูพูดเข้า อายบ้างเถอะครับ…หรือถ้าไม่อายก็ให้คิดว่าผมอายบ้างเถอะนะ”
เขาทำเป็นด่ากลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเอง
“หึหึ”
Rrrrrr…
“ฉันขอรับโทรศัพท์ก่อนนะ” พ่อเลี้ยงยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อคนที่โทรมา ก่อนจะขอตัวไปรับสายโทรศัพท์ของคนที่โทรมา ซึ่งศตคุณก็พยักหน้าน้อยๆ
“อะไรนะ” พึมพำกับตัวเองเบาๆ มองตามแผ่นหลังแกร่งไปด้วยความสงสัย เพราะไม่เคยเลยที่พ่อเลี้ยงจะไปคุยโทรศัพท์ที่อื่น แม้ว่ามันจะเป็นงานก็ตาม
เหมือนไม่อยากให้เขารู้…
ศตคุณลุกขึ้นแล้วเดินไปยังทางที่พ่อเลี้ยงอาทิตย์เดินไป เขาขอทำตัวเสียมารยาทสักครั้งนะ มันให้ความรู้สึกว่าที่พ่อเลี้ยงไปคุยโทรศัพท์ให้ห่างจากเขามันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก
“อืม...กูอยู่ในเมือง ได้เรื่องยังไงบ้าง…ที่ยิงกูคราวนั้นเป็นฝีมือของพ่อเลี้ยงมนัสไม่ผิดแน่ ไอ้วัฒน์ มึงจำได้ไหมที่กูบอกมึงน่ะ หลังจากที่กูออกจากไร่ของพ่อเลี้ยงมนัส แล้วไปหามึงในเมืองน่ะ ก็รู้สึกว่ามีคนตามแล้วล่ะ แต่ไม่คิดว่ามันจะมายิง...สาเหตุเหรอ คิดว่าคงกะฆ่าเลยล่ะ เพราะมันบอกจะเอาทุกอย่างที่เป็นของกู รวมถึงหมูด้วย...เออ! แม่งสนใจหมูจริงแน่ๆ ไหนว่าตอนแรกไม่สนผู้ชายไงวะ อะไรนะ!! คนที่ยิงกูถูกเก็บแล้ว? แม่งเอ้ย ไอ้พ่อเลี้ยงมนัสนี่ก็ฉลาดฉิบหาย ไม่มีหลักฐานอะไรที่พอจะเอาผิดได้เลยหรือไง”
ศตคุณเม้มปากแน่นเมื่อรู้ความจริงว่าที่พ่อเลี้ยงถูกยิงเป็นเพราะเขา...วันนั้นที่บอกว่าจะไปทำธุระก็คงจะแวะไร่ของพ่อเลี้ยงมนัสด้วยสินะ
เพราะมึงอีกแล้ว...
“ส่งคนดูแลหมูอยู่ห่างๆ ด้วยไอ้วัฒน์ กูเป็นห่วง...ไม่ว่ะ กูไม่อยากบอกหมู เดี๋ยวจะกังวลซะเปล่าๆ มันยิ่งอันตรายด้วย เพราะกูกำลังรื้อคดีพี่ชายกูขึ้นมา”
พ่อเลี้ยงคิดถึงจิตใจเขาอีกแล้ว…ว่าแต่ รื้อคดี? คดีลอบฆ่าพ่อเลี้ยงตะวัน พ่อของไอ้เขตอ่ะนะ
“เครื่องติดตามตัวเหรอ? จริงสินะ เอาเป็นว่ากูขอซื้อสร้อยก่อนก็แล้วกัน แล้วค่อยติดไว้ในสร้อย ถ้าหมูรู้จะโกรธกูไหมวะ?”
จะโกรธทำไมล่ะครับ ก็พ่อเลี้ยงเป็นห่วงผมไม่ใช่หรือไง
“กูกลัว...ว่าถ้าหมูรู้เขาอาจจะคิดว่ากูก้าวล้ำความเป็นส่วนตัวเกินไปหรือเปล่า กูไม่อยากให้หมูรู้สึกไม่ดีว่ะ อืม...กูขอบใจมึงมากนะวัฒน์...อะไร!! ยังไม่กินเว้ย เด็กมันยังไม่พร้อม” ศตคุณขมวดคิ้วแน่นเมื่อประโยคหลังๆ เริ่มจะไม่ใช่เรื่องสาระแล้ว
“มึงก็รู้...ว่าการที่มีคนรักอยู่ใกล้ๆ แต่ทำอะไรไม่ได้มันทรมานขนาดไหน กูไม่อยากฝืนใจ รอหมูพร้อมก่อนดีกว่า...หึหึ จับปล้ำห่าอะไรล่ะ เดี๋ยวก็โดนโกรธอีก”
ศตคุณไม่อยากอยู่ฟังแล้ว รีบสาวเท้าออกจากตรงนั้นกลับไปยังโซฟาเหมือนเดิม เพราะดูท่าว่าพ่อเลี้ยงคงไม่หยุดพูดเรื่องพวกนั้นแน่ๆ
“บ้า...จะไปบอกอาวัฒน์ทำไมเนี่ย!!”
แต่คำพูดของพ่อเลี้ยงมันก็น่าคิดอยู่นะ...
มึงก็รู้...ว่าการที่มีคนรักอยู่ใกล้ๆ แต่ทำอะไรไม่ได้มันทรมานขนาดไหน
“เฮ้อ...”
ในจังหวะที่ร่างบางถอนหายใจออกมา พ่อเลี้ยงที่คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วก็เดินมาเห็นพอดี
“เป็นอะไร หืม?”
“อ่ะ...คุยเสร็จแล้วเหรอครับ”
“อืม”
“ใครโทรมาเหรอครับ?” ฟอร์มถามไปแบบนั้นแหละ รู้แล้วว่าใครโทรมา
“ไอ้วัฒน์น่ะ”
ก็ยังดีที่ไม่โกหกว่าใครโทรมา ศตคุณได้คำตอบแบบนั้นก็พยักหน้าเข้าใจ ไม่ซักไซ้ถามอะไรต่อ
“เบื่อไหม?”
“ไม่หรอกครับ แต่ก็เบื่อนิดๆ”
“อะไรกันแน่เนี่ยหมู”
“ฮะๆ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน”
“งั้นไปดูหนังกันไหม ที่นี่มีห้องโฮมเธียเตอร์ ฉันซื้อหนังมาเยอะเลย ยังไม่มีโอกาสได้ดูสักที” อาทิตย์ชวนซึ่งร่างบางก็ตาโตทันที
“ไปครับ!”
“ดูเสร็จก็ถึงเวลาข้าวเย็นพอดีนะ”
นี่ก็หาเรื่องให้เขาอยู่จนเย็นเลยสิน่า แล้วก็จะหาโอกาสไปส่งเขาทุกที ที่นี่ บ้านเขา และไร่ก็คนละทางกันเลยนะ แถมยังห่างกันค่อนข้างมากด้วย
แต่ช่างเถอะ ศตคุณเองก็อยากใช้เวลาอยู่กับพ่อเลี้ยงเหมือนกัน
...
...
...
ศตคุณมาไร่ศักดินนท์ตามที่ได้สัญญากับพ่อเลี้ยงเอาไว้ว่าจะมาค้างในวันเสาร์อาทิตย์ แต่มาถึงไร่ได้ไม่เท่าไหร่งานก็เข้าทันทีเลยเมื่อย่าจันทน์ผาเอาการ์ดเชิญร่วมงานวันเกิดที่ซองจ่าชื่อของพ่อเลี้ยง คณิน และศตคุณไว้อย่างชัดเจน
คนสวยจะไม่กังวลเลยถ้ามันไม่ใช่งานวันเกิดของพ่อเลี้ยงมนัส...
“ก็ต้องไปนั่นแหละ” คณินพูด
“อืม...เล่นเชิญมาแบบนี้อ่ะนะ”
“อยากไปไหมหมู?” พ่อเลี้ยงหันมาถามคนรัก
“ไม่อยากหรอกครับ แต่ตามมารยาทก็ต้องไป ใช่ไหมครับ” ศตคุณยิ้มหวานให้กับคนตัวใหญ่ที่มองตนด้วยความเครียด กังวล ที่สำคัญยังมีประกายวูบไหวด้วย
“ใช่...ตามมารยาทก็ต้องไป”
“งั้นก็ไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละพ่อ ผมเองก็ไม่ได้อยากไปนักหรอก...”
“แต่คิดถึงเมฆว่างั้นเถอะ” พ่อแซว
“ไม่ใช่สักหน่อย พ่อมั่ว...เจอกันอยู่ทุกวัน” ประโยคหลังคณินพึมพำเบาๆ แต่ศตคุณก็แอบได้ยินอยู่ดี
“แต่ผมว่ามันออกจะแปลกๆ นิดหน่อยนะครับ รู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้”
“อืม...ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น” พ่อเลี้ยงพยักหน้าเห็นด้วย
“ผมว่าเตรียมกำลังตำรวจมาเฝ้าบ้านไว้ก็ดีนะครับ เหมือนล่อเสืออกจากถ้ำยังไงก็ไม่รู้” ศตคุณแนะนำออกไปอย่างลืมตัว เมื่อนึกขึ้นได้ว่ากำลังก้าวก่ายเลยขอโทษออกมาด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอก...ฉันต้องขอบคุณนายเสียอีกที่แนะนำและเป็นห่วงไร่ขนาดนี้”
“ก็...”
“โอ้ย!! ไอ้หมู มึงไม่ต้องหาข้อแก้ต่างให้กับความเขินของตัวเองหรอกนะ แล้วมีชุดหรือยังจะไปงานเนี่ย มึงใส่ของกูไม่ได้นะบอกเลย ตัวเล็ก เตี้ย แล้วก็ผอมอีก!!”
ฉึก ฉึก ฉึก...
คำพูดของคณินเหมือนมีดที่เสียดแทงเข้ามาตรงที่หัวใจของเขาแรงๆ ใช่สิ! เขามันพวกผอมนี่ เตี้ยด้วย แต่ไอ้ตัวเล็กเนี่ยมันจะหยามกันเกินไปแล้วนะ
“ไอ้เขต...เกินไปแล้วเว้ย!!”
“เอาน่า ช่างมันเถอะหมู เอาไงเรื่องชุด อยากซื้อไหม หืม...ฉันจะได้พาไปซื้อในเมือง” พ่อเลี้ยงเลิกคิ้วถามเขา ซึ่งศตคุณก็คิดหนัก เพราะตัวเองไม่มีชุดสูทใส่ออกงานที่มีแต่พวกไฮโซพวกนี้เลย
“ผมว่า...มันเปลืองน่ะสิครับ”
“นายต้องได้ใส่มันบ่อยๆ แน่หมู”
“แต่ผม...ไม่มีเงินหรอกนะ”
“ก็แล้วใครบอกว่าจะให้จ่ายเองล่ะลูกหมู”
“ใช่ๆ มึงอย่าลืมสิว่าแฟนมึงเป็นถึงพ่อเลี้ยงเลี้ยงต้อยเด็กนะเว้ย แค่นี้ไม่คณามือป๋าหรอกบอกเลย โอ้ย!! พ่อ ตบมาได้ หัวคนนะไม่ใช่ลูกมะพร้าวเดี่ยวก็โง่หรอก”
“พูดมาก! อย่างแกน่ะไม่โง่หรอกไปมากกว่านี้หรอก”
“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า พูดไม่คิด” ศตคุณหัวเราะเยาะเพื่อน
แต่ในความเป็นจริงแล้วความสัมพันธ์ของเราก็เป็นเหมือนอย่างที่คณินพูดนั่นแหละ แต่ศตคุณไม่สนใจหรอก ไม่คิดจะแคร์ด้วย ในเมื่อชีวิตขาดพ่อเลี้ยงไม่ได้แล้ว
ก็มองแค่ผู้ชายคนนี้ แคร์แค่คนนี้คนเดียวก็พอ...
“เออๆ เข้ากันได้ดีจริงๆ เบื่อ เซ็ง...ไปข้างนอกดีกว่า พ่อ! ผมไปข้างนอกนะ” คณินบ่น สีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด พลันคิดถึงใครบางคน...
“จะไปหาเมฆล่ะสิ”
“ชิ!! ก็พ่ออยู่แฟน ผมก็ไปหาแฟนผมบ้างสิ”
“ยอมรับแล้วหรือไง”
“ก็รู้กันหมดแล้วนี่ จะปิดไปอีกทำไม เตรียมสินสอดเลยนะพ่อ”
“ถุย!! คิดว่าเราจะเข้ากับครอบครัวนั้นได้หรือไงเจ้าเขต”
คณินนิ่งไป เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ศตคุณเลยจับแจนแกร่งเอาไว้เพื่อห้ามไม่ให้ร่างแกร่งพูดไปมากกว่านี้
“รู้...ผมรู้ดีพ่อ เรามีความสุขดีที่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้”
“แต่ความลับมันไม่มีในโลกนะ”
“ช่างมันสิ...”
“เขต...”
“เรื่องของผมกับเมฆ มันคนละเรื่องกับที่พ่อเลี้ยงมนัสทำไว้กับเรา พ่อบอกผมเองนะ แล้วตอนนี้ผมก็ยอมรับมันได้...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นรักที่ไม่ง่าย แต่ผมก็จะทำแบบพ่อ...จะผ่านมันไปให้หมด”
“ต่อให้สิ่งที่แกกำลังเผชิญอยู่จะมีเรื่องยุ่งยากตามมา”
“พ่อก็รู้...คณินคนนี้เป็นลูกใคร ลูกพ่อเลี้ยงอาทิตย์นะ จะไม่ยอมแพ้กับเรื่องอะไรทั้งนั้น”
“หึหึ...”
“ไปแล้วนะพ่อ...แล้วเจอกันนะ”
“อืม...”
อาทิตย์กับศตคุณหันมามองหน้ากันยิ้มๆ เมื่อคณินเดินออกจากบ้านไปแล้ว พวกเขารู้ดีว่าคณินก็ไม่ได้สบายใจนักหรอกกับความสัมพันธ์หลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขารู้...คณินมีความสุข...
“เขตเหมือนพ่อเลี้ยงมากๆ เลยครับ เรื่องความมุ่งมั่นเนี่ย”
“หึหึ ขอบใจที่ชมนะ จริงสิ...ฉันให้คนเอากระเป๋านายไปไว้ที่ห้องห้องฉันนะ”
“ทำไมล่ะครับ?”
“ก็ต้องนอนด้วยกันไง” ศตคุณทำท่าจะโต้แย้งแต่ก็หุบปากเหมือนเดิม ไม่ปฏิเสธอะไรออกมาทั้งนั้น สร้างความฉงนใจให้กับเจ้าของบ้านอย่างยิ่ง “เป็นอะไร? ปกติเห็นจะโวยวาย”
“ก็...ผมเชื่อใจพ่อเลี้ยงไงครับ ว่าพ่อเลี้ยงจะต้องทำตามสัญญา”
พ่อเลี้ยงยิ้มแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ยกมือวางบนกลุ่มผมนุ่มแล้วลูบเบาๆ อย่างเอ็นดู คว้ามากอดแล้วโยกไปโยกมาเหมือนปลอบเด็กน้อย...
คนในบ้านที่เดินผ่านไปมาก็ลอบยิ้มออกมากับความน่ารักของทั้งคู่ ศตคุณทำให้คนอื่นๆ ได้เห็นมุมอื่นๆ ของพ่อเลี้ยงที่ทุกคนต่างเคารพรัก
แม้ว่าพ่อเลี้ยงจะไม่ได้ดุมากนัก แต่ก็ใช่ว่าจะได้เห็นสีหน้ามีความสุขของพ่อเลี้ยงบ่อยๆ
ศตคุณทำให้ที่นี่...อบอุ่นมากยิ่งขึ้น
มาอัพแล้วจ้า เม้นท์ด้วยน้า ตอนที่แล้วเม้นท์น้อยมากๆ เลย ส่วนใครที่ได้หนังสือแล้วรีบแกะเช็คนะคะ ยูกิเปลี่ยนโรงพิมพ์น่ะค่ะ มีบางคนเจอปัญหาหมึกจางด้วย จะได้รีบส่งมาเคลมนะคะ
มีอะไรพูดคุยกับยูกิได้ที่แฟนเพจเลยจ้า
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372230 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก