ตอนที่ 37
หลังจากที่ศตคุณช่วยพ่อเลี้ยงทำงานจนเย็น ทั้งสองก็กลับมาที่บ้านซึ่งคณินก็กลับมาในช่วงนั้นพอดิบพอดี เลยพากันไปทานข้าวเย็น ระหว่างที่ทานอาหารกันอยู่ ก็ปรึกษากันเรื่องไปงานวันเกิดของพ่อเลี้ยงมนัสในวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันอาทิตย์
“ชุดไอ้หมูเอาไงดีพ่อ”
“หมูไม่อยากซื้อน่ะ”
“อ้าว? ไม่ซื้อแล้วจะเอาที่ไหนใส่ล่ะ มึงนี่ก็นะ” คณินทำท่าจะต่อว่าเพื่อน หากแต่คนเป็นพ่อก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
“จะไปยืมของอาโปมาให้”
“จริงด้วยสิ ผมลืมไปได้ไงเนี่ย ตัวของอาอาโปก็เท่ากันกับหมูเลย” คณินตบมือตัวเองเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
“เอ่อ...อาอาโปนี่คือใครครับ” ศตคุณถามขึ้นมา
“เมียไอ้พายัพน่ะ”
“อ๋อ...”
“ช่วงนี้มันท้องอยู่ ต้องใส่ชุดคลุมท้อง ชุดเก่าๆ ของมันก็เลยแขวนคาตู้เสื้อผ้าอยู่นั่นแหละ ไปยืมมาใส่สักชุดสองชุดก็ได้”
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับ”
สองพ่อลูกยิ้มให้กันอย่างขำๆ บทจะตามไม่ทันก็ไม่ทันเลยจริงๆ นะ
“เอาน่า...ไม่น่าเกลียดหรอก หมูก็ผมยาว สวยด้วย”
“นี่จะให้ผมใส่ชุดแบบนั้นจริงๆ เหรอครับ”
สองพ่อลูกไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มแบบมีเลศนัยกันอยู่สองคน ปล่อยให้ศตคุณทำสีหน้ากังวลต่อไปแบบนั้นแหละ...
กลัวต้องใส่ชุดผู้หญิงขนาดนั้นเลยหรือไงกัน...
ตกดึก
ร่างบางเดินกระสับกระส่ายเป็นหนูติดจั่นมองประตูห้องน้ำสลับกับมองประตูทางออกอย่างคิดไม่ตกว่าจะเอาแบบไหนดี...วิ่งหนีไปนอนอีกห้องหนึ่งแล้วล็อกประตูให้แน่นหนาเอาไว้หรือว่าจะยอมเป็นหมอนข้างให้คนรัก
แกร็ก...
“ดีมากที่ไม่คิดหนี เพราะต่อให้หนีฉันก็มีกุญแจสำรองเป็นสิบ”
พ่อเลี้ยงที่ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่มีผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างเปลือยด้านบนอวดแผ่นอกและหน้าท้องแข็งแรงของตน ศตคุณเห็นแบบนั้นก็รีบหันหลังให้ทันที
“ก่ะ...ก็ไม่ได้คิดหนีนี่ครับ”
“เหรอ...” น้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อว่าร่างบางจะคิดแบบนั้น ก็ที่เขาไม่เชื่อเพราะเห็นท่าทางตอนที่ชวนขึ้นห้องนั่นแหละทั้งแตกตื่น ทั้งประหม่าจนเห็นได้ชัดเลย
ทั้งๆ ที่นอนด้วยกันก็บ่อย เพียงแต่ไม่ค่อยมานอนในห้องของพ่อเลี้ยงเท่านั้นเอง
“ครับ”
“จะกลัวอะไรหืม? ออกจะนอนด้วยกันบ่อยๆ”
ก็ตอนนั้นมันไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเสียตัวนี่หว่า...
หมับ!!
“พ่อเลี้ยง!! ทำไมไม่ไปแต่งตัวดีๆ ก่อนล่ะครับ” ศตคุณโวยวายเสียงสั่นเมื่อสัมผัสได้ว่าร่างสูงเข้ามากอดตัวเองจากทางข้างหลังโดยยังไม่ได้แต่งตัวเลย
“เอาน่า...จะได้ชิน”
ชินบ้าบออะไร ชินแบบไหน ชินเรื่องอะไร โวะ!!
ร่างบางยืนตัวตรง นิ่ง ไม่ขยับตัวเลยเพราะกลัวว่ามันจะไปสัมผัสโดนอะไรๆ ของพ่อเลี้ยง
“พ่อเลี้ยง...”
“หมู”
“ครับ”
“จริงๆ แล้วฉันก็ชอบที่นายเรียกฉันว่าพ่อเลี้ยงนะ แต่ถ้าเราแต่งงานมีลูกไปแล้วเนี่ย มันจะออกแปลกๆ ไปหน่อยไหม ลูกจะถามเอาหรือว่าทำไมแม่ถึงเรียกพ่อว่าพ่อเลี้ยงเหมือนคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่คนในครอบครัว เหมือนพวกคนงาน”
“คือว่า...”
“หืม...คิดว่าไง มันจะแปลกหรือเปล่า”
“ก่ะ...ก็ งั้นมั้งครับ” ตอบแบบอ้อมแอ้ม
“งั้นเรามาเปลี่ยนการเรียกกันใหม่ไหม” เสียงทุ้มดังข้างหู บ่งบอกว่าริมฝีปากของพ่อเลี้ยงอยู่ใกล้ๆ กับใบหูข้างซ้ายของศตคุณมาก จนร่างบางเองคอมาฝั่งขวาตามสัญชาตญาณ เผยซอกคอเขาน่าลงไปซุกไซ้ที่สุด
“ย่ะ ยังไงล่ะครับ...เอ่อ ไปแต่งตัว แล้วนั่งคุยกันดีๆ ได้ไหมครับ”
พรึ่บ!!
“ได้ไหมนะ”
ร่างบางถูกบังคับให้หันมาหาร่างสูง มือแกร่งโอบรัดเอวบางให้แนบชิดกับร่างกายของตน ศตคุณน่าแดงซ่านที่ท่อนล่างของเราสัมผัสกันแนบแน่น เขาพยายามแอ่นตัวหนีแต่ก็ไม่ได้ผล
สายตาเร่าร้อนที่ทอดมองกันทำให้เขาไม่กล้าสบตา เพราะกลัวตัวเองจะเผลอตัวเผลอใจ ปล่อยร่างกายไปกับสัมผัสของร่างสูง แต่พอถึงจุดที่เขายังไม่พร้อม เขาจะเป็นคนที่ทรมานคนรักอีกครั้ง เพราะฉะนั้นไม่ควรให้มันเริ่มดีที่สุดแล้ว...
“เด็กดี...” ร่างบางหลับตาปี๋เมื่อร่างสูงขยับหน้าเข้าไปหาใกล้ๆ
“พ่ะ...”
“เรียก ‘พี่อาทิตย์’ สิเด็กดี” ร่างบางเงยหน้ามองคนสูงกว่าอย่างอึ้งๆ ซึ่งคนตัวใหญ่ก็แค่ยิ้มให้แบบเจ้าเล่ห์
“พ่อเลี้ยงครับ”
จู่ๆ ให้เรียก ‘พี่’ ใครจะไปตั้งหลักได้ และใครจะเปลี่ยนได้กะทันหันกันเล่า เรียกแบบนี้มาตั้งนาน จู่ๆ จะมาให้เปลี่ยนวิธีการเรียก ก็คงจะใช้เวลาปรับนานพอสมควรเลยล่ะ
“ถ้าไม่เรียก ลงโทษนะ”
“ล่ะ ลงโทษ ลงโทษแบบไหนกันครับ”
“ต้องให้สาธิตให้ดูสินะ”
“ไม่เป็นไรครับพ่อเลี้ยง อื้อ...”
ริมฝีปากบางถูกจู่โจมทันที ปลายลิ้นร้อนของพ่อเลี้ยงอาทิตย์สอดแทรกเข้าไปอย่างย่ามใจเมื่อร่างบางยังไม่ได้ตั้งตัวอะไรเลย เขาบังคับให้ร่างเล็กไปยังเตียงนอนแล้วก็ผลักให้ศตคุณหงายหลังลงไปบนเตียงโดยที่ร่างสูงยังไม่ผละจูบออกไปไหน ลิ้นร้อนหยอกล้อไปมาในโพรงปากหวาน มือแกร่งตรึงข้อมือบางไว้เนื้อหัวของศตคุณด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างก็สอดเข้าไปใต้เสื้อลูบไล้ไปมาที่หน้าท้องแบนราบ จนศตคุณเบิกตาโพลง ดีดดิ้นด้วยความใจ
“อื้อ...อื้อ”
“ลงโทษไงหมู”
“พ่อเลี้ยง อื้อ” แล้วก็โดนจูบร้อนแรงอีกครั้งหลังผละออกมาได้แค่แป๊บเดียวเท่านั้น มือหยาบเลื่อนขึ้นสูงเรื่อยๆ จนร่างบางยิ่งขยับมือที่ถูกควบคุมเอาไว้ ร่างสูงปล่อยให้อย่างที่ต้องการ ผละออกจากริมฝีปากมาจู่โจมใบหู ซอกคอทันที มือขาวพยายามที่จะออกแรงผลักและดันก็ทำไม่ได้
แรงของเราแตกต่างกันเกินไป
“อ๊ะ...อื้อ ย่ะ อย่าครับ”
ปลายลิ้นร้อนเลียไปตามใบหูและลำคอเรียกเสียงครางน่าอายออกจากปากของศตคุณจนเจ้าของรีบใช้มือปิดปากตัวเองแน่น อีกข้างก็ดันอกแกร่งไปด้วย
“ว่าไงเด็กดี...” เสียงทุ้มพร่ากระซิบข้างหู ทำเอาร่างบางอ่อนระทวยไปหมด ร่างแกร่งแนบร่างกายทุกส่วนของตนกับร่างกายของศตคุณ ทำให้ร่างเล็กรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างที่ช่วงล่างได้เป็นอย่างดี
“อ๊ะ...พ่อเลี้ยง อื้อ...”
มือหยาบลูบผ่านเม็ดทับทิมที่เขายังไม่มีโอกาสได้เห็นอย่างต้องการลงโทษคนพูดไม่รู้เรื่อง อาทิตย์อยากลิ้มลองมันเต็มแก่แล้วแต่ก็ไม่กล้าทำ ไม่งั้นเขาคงหยุดไม่ได้แน่ๆ
อาการขัดขืนของศตคุณบ่งบอกถึงความไม่พร้อม เขาก็แค่...ลงโทษเท่านั้น
“อย่านะ...อ๊ะ”
ศตคุณสั่นสะท้านไปทั้งร่าง กัดริมฝีปากของตัวเองแน่น ร่างแกร่งไล่จูบตั้งแต่หน้าผากลงมาที่จมูก แก้ม ปาก คาง และก็ซอกคอ แต่พอศตคุณยังคงไม่ยอมพูดสิ่งที่เขาต้องการ อาทิตย์ก็ดึงคอเสื้อลงมาจนคอเสื้อยืดยาน เห็นตุ่มไตสีหวานแล้วกลืนน้ำลายดังอึก แลบเลียริมฝีปากของตัวเอง ดวงตาพร่ามัว
บอกเลยว่าถ้าศตคุณไม่พูดมันออกมา เขาก็ไม่หยุด และถ้าทำไปเรื่อยๆ มันก็หยุดไม่ได้!!!
“พ่ะ...พี่อาทิตย์ ย่ะ หยุดนะครับ”
ร่างบางเอ่ยขอร้องขึ้นมาด้วยสีหน้าที่แดงซ่าน ดวงตาฉ่ำเยิ้มเย้ายวน ปากแดงบวมเจ่อเพราะถูกจูบอย่างรุนแรงหลายครั้ง คอเสื้อยืดเพราะฝีมือร่างแกร่ง เผยให้เห็นเม็ดทับทิมสีหวานข้างหนึ่ง มือข้างหนึ่งของอาทิตย์ก็ค้างอยู่ที่แผ่นอกบางใต้เสื้อยืดตัวบาง
หน้าอกแบนกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงการหายใจ
“พี่อาทิตย์...หยุดนะครับ”
อาทิตย์สูดหายใจเข้าลึกแล้วพ่นออกมาเพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังประทุอยู่ เขาซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอมหอมอีกครั้งแต่ไม่ได้ทำอะไร แค่อยู่นิ่งๆ เพื่อระงับอารมณ์เท่านั้น ก่อนจะรับรู้ได้ว่าศตคุณนิ่งและเงียบแปลกๆ เลยดันตัวเองขึ้นจากร่างบาง
“ยังหลับได้ลงนะ...”
สงสัยคงทั้งตกใจและทั้งเหนื่อยก็เลยหลับไปแล้ว ส่วนคนที่ตื่นทั้งตาและ...ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ก่อนจะลุกขึ้นยืน ช้อนร่างบอบบางไปนอนดีๆ
“ให้ตายสิ...ต้องช่วยตัวเองไปถึงเมื่อไหร่วะ นับวันยิ่งแต่ทนไม่ไหว” เขาบ่นไปมองหน้าสวยไปก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอีกรอบ
ไม่ใช่อาบน้ำหรอก...ปลอบลูกชายตัวเองที่กำลังร้องไห้อยู่เนี่ยแหละ
...
...
...
“นี่อาโปนะ แฟนของอาเอง”
พายัพแนะนำภรรยาของตนให้กับศตคุณได้รู้จัก ซึ่งร่างบางก็ยกมือไหว้คนที่เพิ่งเคยเห็นหน้าด้วยท่าทางที่ตกตะลึงนิดๆ มองคนที่ตัวพอๆ กับเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า จนกระทั่งรู้ตัวว่าตัวเองเสียมารยาทนั่นแหละจึงเลือกมองที่หน้าสวยนั่นแทน
แฟนของอาพายัพเป็นผู้ชาย...ท้องได้ด้วย อ่า...โดนสองพ่อลูกนั่นหลอกแล้วสินะเรา
“ส่ะ...สวัสดีครับอา...”
“เรียกพี่ดีกว่านะ ถ้าเรียกอาอาโปมันก็ดูแปลกๆ ไม่เข้าๆ พี่อาโปพอ เพราะไงเราก็เป็นแฟนของอาทิตย์ใช่ป่ะ เรียกพี่เถอะ ไม่อยากแก่ ฮ่าๆ”
“อ่า...ครับ พี่อาโป”
“ออกไปก่อนนะ ฝากด้วย” พายัพหอมแก้มคนรักแล้วยิ้มให้กับศตคุณเล็กน้อยแล้วก็เดินออกจากห้องไป
ศตคุณคาดโทษพ่อเลี้ยงและเพื่อนสนิทในใจอย่างโกรธๆ
ไม่น่าล่ะเมื่อวานถึงได้ยิ้มให้กันแปลกๆ แล้วก็ไม่ยอมบอกกันเลยว่าแฟนอาพายัพเป็นผู้ชาย ปล่อยให้เครียดอยู่ตั้งนานว่าจะต้องใส่ชุดผู้หญิง
“อาทิตย์ให้พี่มาช่วยหมูแต่งตัวน่ะ ต้องไปงานวันเกิดพ่อเลี้ยงมนัสใช่ไหม”
“ครับ”
“ไม่ต้องเกร็งหรอกน่า พี่ไม่ดุหรอก”
“ผมแค่ยังไม่ชินน่ะครับ” ร่างบางส่งยิ้มหวานไปให้
“น่ารักจริงๆ เลยนะ อย่างที่พายัพบอกไว้จริงๆ ด้วย”
“เอ่อ...ขอบคุณครับ”
เป็นคำชมที่ต้องชินให้ได้จริงๆ ใช่ไหม
อาโป...เป็นผู้ชายที่รูปร่างพอๆ กับศตคุณเลย เพียงแต่มีกล้ามเนื้อหน่อยๆ ใบหน้าติดหวานแต่ก็หล่อ ถ้าไม่ติดว่าท้องอยู่ก็คงจะสาวติดตรึมแน่ๆ เลย
“มองพี่แบบนี้ พี่ก็เขินแย่สิ”
“พี่อาโป...ก็น่ารักนะครับ”
“ฮะๆ ถ้าเป็นคนอื่นชมพี่ด่าไปแล้วนะ แต่นี่เห็นว่าเป็นเราเลยยกเว้นให้คนหนึ่งก็ได้”
“แล้วนี่มีชุดแบบไหนมาให้ผมใส่เหรอครับ” ศตคุณถามแล้วมองหาชุด
อาโปยิ้มแล้วพายมือไปยังเตียงนอน ซึ่งก็มีชุดเรียงรายอยู่บนนั้นสามชุด เป็นสูทผู้ชายตัวเล็ก
“พี่มีชุดใส่ออกงานเยอะอยู่นะ แต่เลือกมาสามชุด หวังว่าจะมีสักชุดที่เหมาะกับหมู เห็นอาทิตย์บอกว่าตีมงานเป็นโทนขาวดำ อาทิตย์ใส่สูทดำแน่ๆ พี่ก็เลยเลือกสีขาวมาให้ จะได้เป็นคู่ โอเคไหม?” อาโปประคองท้องโตของตนเดินไปที่เตียง ซึ่งมีศตคุณเดินตาม
“ยังไงก็ได้ครับ ผมไม่เคยออกงานแบบนี้เลยไม่รู้จะแต่งตัวยังไง”
“ก็ต้องหัดเข้าไว้ อนาคตต้องออกบ่อย”
“เอ่อ...ครับ”
ดวงตาสวยไล่มองชุดที่วางเรียงรายบนเตียงอย่างอึ้งๆ เพราะมันเป็นชุดสูทที่ดูแพงมากจริงๆ แม้ว่ามันจะเป็นสีขาวและอาโปก็ใส่มันมาแล้ว แต่มันก็ยังขาวสะอาดเหมือนของใหม่
“ทุกชุดที่เอามาเนี่ย พี่ใส่สองสามครั้งเองนะ”
“เหรอครับ...ผมกลัวทำเปื้อนจัง”
“ไม่ต้องกลัว หมดนี่น่ะพี่ยกให้หมูเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ค่อยจำเป็น”
“เดือนหน้าเป็นงานวันเกิดปลัด ยังไงหมูก็ต้องไป” อาโปไม่ปล่อยให้ศตคุณปฏิเสธไม่รับของของตนได้ง่ายๆ หรอก จริงๆ ขามีชุดพวกนี้เยอะแยะเลย เพราะตอนที่ยังทำงานอยู่ก็ไปงานเป็นเพื่อนพายัพกับอาทิตย์บ่อยๆ
พอท้อง...อารมณ์แปรปรวนหนักมากเลยอยู่แต่กับบ้าน
“แต่มันเยอะไปนะครับ ท่าทางจะแพง”
“หึหึ...พี่เอากลับพี่ก็ไม่ใช้แล้วล่ะ ให้หมูไม่ดีกว่าเหรอ หรือจะให้พี่เอาทิ้ง?”
“เอ่อ...ผมรับไว้ก็ได้ครับ ขอบคุณนะครับพี่อาโป” ศตคุณรับมาด้วยความเกรงใจก่อนจะยกมือไหว้คนอายุมากกว่าอย่างขอบคุณ
“เอาล่ะเรามาลองชุดกันก่อนดีกว่านะ ว่าจะเอาตัวไหน แล้วค่อยแต่งหน้า”
“ห๊ะ...แต่งหน้าด้วยเหรอครับ”
“แต่งเบาๆ ไม่น่าเกลียดหรอก เคยเห็นพวกนักแสดงมะ พวกผู้ชายเขาก็แต่งหน้ากัน ไม่ต้องห่วงๆ ไม่น่าเกลียดหรอกน่า ไม่ตลกด้วย เชื่อมือพี่ได้เลย”
“มันจะไม่ลำบากพี่อาโปเหรอครับ ท้องอยู่ด้วย”
“พี่ทำได้ ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอก”
“อ่า...ครับ”
อาโปหยิบชุดทีละชุดมาทาบกับร่างกายของศตคุณ วนเวียนไปมาหลายๆ รอบมาก จนศตคุณขมวดคิ้วกังวลว่าเสื้อผ้าพวกนี้มันจะไม่เหมาะกับเขา หากแต่อาโปไม่ปล่อยให้ศตคุณคิดมากโพล่งออกมาอย่างเครียดๆ
“โอ๊ย!! ชุดไหนดีเนี่ย เลือกไม่ถูกเลย เหมาะทุกชุดเลยอ่ะ”
“คือ...เอาชุดนี้ก็ได้ครับ” ศตคุณเลือกชุดที่อาโปใช้ทาบตัวเขาอยู่ตอนนี้
“โอเคๆ ชุดนี้ก็ได้ ป่ะ…แต่งหน้าทำผมดีกว่าแล้วค่อยเปลี่ยนชุด”
คือว่าแค่แต่งหน้าไม่ต้องถอดเสื้อกันก็ได้มั้ง!!! ศตคุณแย้งอยู่ในใจเมื่อคนท้องปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออก โชคดีที่วันนี้ใส่เสื้อกล้ามข้างในด้วย
“หืม? เมื่อคืนรุนแรงเหรอ”
ศตคุณเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะเอามือไปปิดรอยจูบที่เมื่อคืนพ่อเลี้ยงทิ้งเอาไว้ มืออีกข้างก็โบกไปมาเป็นพัลวันพร้อมกับรีบพูดปฏิเสธจนลิ้นพันกันไปหมด
“ไม่...ไม่ใช่ครับ อ่า คือเราไม่ได้มีอะไรกัน เอ่อ...ยังไม่เคยมี”
ใบหน้าหล่อปนน่ารักของอาโปแย้มยิ้มอย่างเอ็นดูกับความน่ารักใสซื่อนี่...เห็นแล้วนึกถึงตัวเองตอนวัยรุ่นเลยล่ะ...อ่า เหมือนมองตัวเองในกระจกจริงๆ
====================================
อัพเดตแล้วนะคะที่รัก อย่าลืมเม้นท์ด้วยน้าาาาาา ฝันดีค่ะ มีอะไรก็ไปพูดคุย สอบถาม ทวงนิยายได้ที่แฟนเพจเลยนะจ้ะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371301 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก