“นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวสมมติที่เขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ฉากเกี่ยวกับการแพทย์และการรักษาถูกแต่งเติมเพื่ออรรถรส
โดยทางผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิด
หรือบิดเบือนวิชาชีพแพทย์แต่อย่างใด”
[/i][/color]
ตอนที่ 38
“ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ เลยน้า ไม่ต้องอายขนาดนั้นหรอกน่า พวกเรามันพวกหัวอกเดียวกัน” อาโปหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูเพราะศตคุณทั้งหน้าแดงไม่กล้าสบตาเขาเลย
“คือ...”
“ถามจริงๆ นะ ไม่ต้องอาย”
“ครับ”
“ยังไม่มีอะไรกันใช่ไหม?”
คำถามอะไรเนี่ย!!! ศตคุณโวยวายในใจ ไม่กล้าเงยหน้ามองคนถามเลย
“โห...อาทิตย์มันทนได้ยังไงเนี่ย”
“คือว่า...ผมไม่พร้อมน่ะครับ”
“กลัวเจ็บล่ะสิ”
“ทำไมพี่อาโปรู้?”
“หึหึ...ก็ตอนที่พายัพมันขอแรกๆ พี่ก็บอกว่าไม่พร้อม เล่นตัวไปประมาณหนึ่งปีได้ล่ะมั้ง อ้อ! จริงๆ เราแอบชอบกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วล่ะ แต่เปิดใจกันแล้วก็คบกันตอนมอสาม อายุสิบห้าน่ะ คบกันได้สองเดือนมันก็มาขอมีอะไรกับพี่ พี่ถามมันกลับไปว่าทำเป็นเหรอ รู้ไหมพายัพในตอนนั้นตอบว่าอะไร” อาโปเล่าเรื่องของตัวเองออกไปโดยไม่มีท่าทีเขินอายเลยสักนิด...
“อะไรครับ”
“ทำเป็นสิ ดูหนังโป๊มาแล้ว ทำเป็นแน่นอน...แต่พี่บอกว่าพี่กลัวเจ็บ ก็คนมันไม่เคยกันทั้งคู่อ่ะนะ จากนั้นพี่ก็เลี่ยงๆ ตลอด บางครั้งนัวเนียกันอยู่ดีๆ ก็เกือบไปเหมือนกัน แต่พี่กลัวขึ้นมาก่อนไง เล่นตัวไปปีกว่า พี่กับพายัพอายุสิบหกเกือบสิบเจ็ดมั้ง พี่ถึงยอม...”
“ทำไมถึงยอมล่ะครับ” ศตคุณถามอย่างสนใจ
อาโปยิ้มเล็กน้อยที่ศตคุณเริ่มเลิกอายเลิกเขินแล้ว แถมยังคุยกันเป็นกันเองขึ้นแล้วด้วย ก่อนจะอ้าปากเล่าต่อ
“พี่รักของพี่อ่ะ...มีผู้หญิงสวยๆ ชอบมันเยอะมาก เข้ามาจีบบ้าง ทั้งๆ ที่รู้ว่าพายัพมีแฟนอยู่แล้วนะก็ยังหน้าด้านเข้ามาจีบ มาขอเบอร์ แต่พายัพมันก็รักพี่มากไง ไม่สนใจใครเลย แต่ถึงอย่างนั้นพี่ก็หึง หวงอยู่ดี กลัวว่าพายัพจะเปลี่ยนใจด้วย เพราะพี่เองก็เป็นผู้ชายถึงไม่ได้มีอารมณ์บ่อยแต่ก็เข้าใจความทรมานนั้นดี...มันรักพี่มากจนยอมทน ไม่มองคนอื่นนอกจากพี่ ก็เลยคิอว่าอย่างน้อยก็เสียให้คนที่เรารักอ่ะ...จะเป็นไรไป”
“พี่อาโปก็เลยยอมเหรอครับ”
“ใช่...แต่ก็เครียดนะ เพราะพี่เป็นเลือดพิเศษ กลัวจะท้อง พายัพมันไม่ชอบป้องกัน...พี่ก็เลยกินยาคุมน่ะ อยากเรียนจบปอตรีก่อนค่อยมีลูก พี่หยุดกินยาคุมช่วงเรียนจบพอดี จากนั้นก็แต่งงาน แล้วทำงานที่นี่แหละ ไม่ไปไหน มีอะไรกันปกติ แต่มันไม่ท้องสักที สองปีเลยไปปรึกษาแพทย์”
“มันเป็นผลจากยาคุมสินะครับ”
“ใช่...พายัพและพี่อยากมีลูกมาก แต่มีไม่ได้สักทีเพราะร่างกายมันไม่พร้อม เลือดพิเศษน่ะ ถ้ามีความสัมพันธ์กันใครแล้วมีโอกาสท้องง่ายกว่าผู้หญิงมาก แต่ถ้ากินยาคุมแล้วก็จะมีลูกยากกว่าผู้หญิงสองเท่าเลย พี่กินแต่ของบำรุงมาหลายปีเลย จนมาท้องตอนอายุสามสิบสองเนี่ยแหละ”
“นานเหมือนกันนะครับ”
“พี่ก็เลยอยากแนะนำหมูน่ะ...อาทิตย์มันเป็นผู้ชายวัยสามสิบสองปีนะ เรื่องเพศสัมพันธ์น่ะ ถ้าหมูกลัวเจ็บตัดเรื่องนี้ไปได้เลย อาทิตย์มันเป็นคนมีประสบการณ์ หึหึ หวังว่าคงไม่หึงย้อนหลังนะ” ศตคุณส่ายหน้าเป็นคำตอบ เพราะเรื่องนี้เขาก็รู้อยู่แล้ว ไม่ได้คิดอะไร อดีตมันผ่านมาแล้ว
“พี่ไม่ได้สนับสนุนให้หมูเสียตัวหรอกนะ มันก็สิทธิ์ของหมู แต่พี่อยากให้หมูลองคิดถึงคนที่หมูรักด้วย...ถึงอาทิตย์มันจะรักหมู บอกว่ารอได้ก็เถอะ แต่เชื่อเถอะว่ามันทรมานทุกครั้งนั่นแหละ เพราะพายัพก็เป็น...ยิ่งพี่ท้องอยู่ด้วย พายัพไม่สามารถมีอะไรกับพี่ได้เลย เห็นหน้าทรมานของพายัพแล้วพี่รู้สึกผิด มันทำงานเหนื่อยๆ เป็นหัวหน้าครอบครัว กลับบ้านมาต้องดูแลเมียที่กำลังท้องแก่อีก อะไรที่พี่ช่วยได้พี่ก็ทำ…”
ไม่ต้องอธิบายให้มากความนัก ศตคุณรู้ความหมายของประโยคที่ว่า ‘อะไรที่พี่ช่วยได้พี่ก็ทำ’ ดี เพราะมันหมายถึงเรื่องอย่างว่านั่นแหละ...
ร่างบางคิดตามด้วยสีหน้าที่จริงจัง เอาจริงๆ พ่อเลี้ยงก็ทำงานหนักและเหนื่อยทุกวันก็อยากได้กำลังใจแล้วก็อยากผ่อนคลายบ้าง แต่เขากลับเห็นแก่ตัว คอยให้พ่อเลี้ยงเอาใจตลอด ไม่เคยเป็นฝ่ายเอาใจคนตัวใหญ่บ้างเลย
“ผมควรทำไงดีครับ...พี่อาโป พอพ่อเลี้ยงเริ่ม ผมก็กลัว...ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้นะครับ แต่ผมกลัว” ร่างบางปรึกษาอาโป...
“เชื่อใจ...หมูต้องเชื่อใจอาทิตย์ ไม่ต้องกลัวเจ็บ แรกๆ มันเจ็บจริงๆ นั่นแหละ พี่ไม่อยากโกหก แต่มันก็แป๊บเดียวเท่านั้นหมู...เจ็บ แต่ไม่ถึงตาย”
“มันน่าอายออกครับ”
“พี่มีเคล็ดลับตัดความอายออกไป”
“ยังไงครับ?”
“คิดว่าเขาเป็นของเราคนเดียว...เขารักเรา เขาหลงเรา ให้เขาคิดถึงแต่เราจนไปคิดถึงคนอื่นไม่ได้...เรื่องแบบนี้คนที่มีความรักเป็นทุนอยู่แล้วไม่ยากหรอก ยิ่งกับหมูนะ…ลองได้มีอะไรกันแล้ว อาทิตย์นี่โงหัวไม่ขึ้นเลย ชี้นกเป็นไม้มันก็เชื่อ”
อาโปกำลังรู้สึกเสี้ยมเด็กในทางที่ไม่ดียังไงก็ไม่รู้ แต่ไม่หรอก ศตคุณโตแล้ว ไม่ได้ใจแตกมีอะไรกับแฟนตอนอายุสิบหกปีอย่างเขาสักหน่อย...
“อ้อนบ้าง ดื้อบ้าง ยั่วบ้าง เล่นตัวบ้าง...รับรองอยู่หมัด!!”
“คือ...ผมทำไม่เป็นหรอกนะครับ”
“เอาเถอะ...พี่เชื่อว่าหมูจะทำมันออกมาเองอย่างอัตโนมัติเลยล่ะ” อาโปยิ้มหวาน
ศตคุณไม่ต้องทำอะไรมากจริงๆ เพราะหน้าสวย หุ่นดี ผิวเนียนละเอียด ท่าทางเย้ายวนเป็นธรรมชาติที่เจ้าตัวไม่รู้อีก ไม่ว่าใครได้เป็นเจ้าของก็ไม่โง่ปล่อยให้หลุดมือไปแน่ๆ
“มีอะไรอยากถามพี่อีกไหม”
“อ่ะ...เอ่อ ไม่มีแล้วครับ ขอบคุณพี่อาโปมากๆ นะครับ”
“ถ้างั้นเราก็มาแต่งหน้า ทำผมเถอะ เฮ้อ...ผมยาวแบบนี้ทำทรงอะไรให้เข้ากับสูทดีนะ”
“ฝากด้วยนะครับ”
ทั้งสองก็พูดคุยกันไป แต่งตัว แต่งหน้าไปด้วย ทั้งคู่สนิทกันเร็วมาก นั่นเป็นเพราะอาโปเป็นคนอัธยาศัยดี ศตคุณเองก็น่ารักพูดเก่ง ทั้งนี้ทั้งนั้น...พวกเขาสองคนเหมือนกัน...
...
...
...
“มอง...มอง มองขนาดนั้นลากไปกินในห้องเลยไหมอาทิตย์”
อาโปที่จูงมือศตคุณมาส่งให้กับพ่อเลี้ยงอาทิตย์ที่นั่งรออยู่กับพายัพและคณินเอ่ยแขวะที่เจ้าของไร่มองร่างบางด้วยสายตาที่จ้องจะกลืนกินเข้าไป
“ถามคนข้างๆ นายสิว่ายอมให้ลากไปกินหรือเปล่า”
“พอๆ ไม่ต้องมาหื่นแถวนี้ งานเริ่มทุ่มหนึ่งไม่ใช่เหรอ อีกสิบห้านาทีนี่” อาโปห้ามอาทิตย์ที่เป็นทั้งเจ้านาย ทั้งเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกัน
“กูจะพาอาโปกลับไปกินข้าวนอนแล้ว” พายัพพูดขึ้น
“เออๆ เอาไว้พรุ่งนี้เลี้ยงข้าวนะ มาด้วยล่ะ” พ่อเลี้ยงบอกเพื่อน ซึ่งอาโปกับพายัพก็พยักหน้ายิ้มๆ
“มีอะไรโทรหากูได้ตลอดเวลาเลยนะ”
“เออๆ”
พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ศตคุณ และคณินยืนมองส่งพายัพกับอาโปกลับบ้าน พอรถแล่นออกจากไร่ไปแล้วพ่อเลี้ยงก็หันมามองคนรักตัวบางที่ตอนนี้ดูดีสุดๆ อย่างเครียดๆ
“มองอะไรครับ”
“ไม่ไปแล้วได้ไหม”
“ทำไมครับ?”
“หวงไงมึง ถามจริงส่องกระจกก่อนออกมาป่ะ” คณินตอบให้ แล้วก็ถามต่ออย่างหงุดหงิดไม่แพ้คนพ่อ นี่ก็หวงเพื่อนเหมือนกันนะ
รู้สึกถึงความวุ่นวายที่จะตามมาเลยล่ะ
“ก็ส่องนะ แต่กูคิดว่าตัวเองดูดีขึ้นมานิดหนึ่งจากปกติอ่ะ”
“โวะ! ไปที่งานแล้วอย่าอยู่ห่างกูหรือพ่อเลยนะ” คณินสั่ง
“ไม่ต้องบอกกูก็ไม่ห่างหรอกน่า ไม่รู้จักใครเลย นี่ไปก็ไม่รู้จะทำตัวถูกหรือเปล่า”
พ่อเลี้ยงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เรียกความสนใจจากศตคุณเป็นอย่างดี
“เป็นอะไรไปครับ”
“ฉันไม่รู้ว่าควรชมหรือว่าอาโปดีที่แต่งตัวนายออกมาแบบนี้”
“เอ่อ...มันก็เวอร์ไปนะครับที่จะพากันมาเครียดเรื่องของผมเนี่ย ไปกันเถอะครับ จะได้รีบกลับบ้านมานอน พรุ่งนี้ผมต้องไปเรียนด้วย”
“โอเคๆ ขึ้นรถเลยเขต”
“จะขับไปเองเหรอพ่อ”
“เออ!!”
“คันไหนอ่ะ”
“เบนซ์ เดี๋ยวฉันขับเอง แกนั่งด้านหลังนะ ให้หมูนั่งข้างฉัน”
“ครับ” ทั้งสองรับคำสั่งอย่างพร้อมเพรียงกัน
แล้วทั้งสามคนก็ออกเดินทางไปไร่สมรชัยที่อยู่ห่างจากไร่ศักดินนท์ไม่ไกลมากนัก เอาจริงๆ ก็คือท้ายไร่ของสมรชัยติดกับท้ายไร่ศักดินนท์ที่เป็นฟาร์มโคนม มีเพียงรั้วสูงชันกั้นเอาไว้เท่านั้น
พ่อเลี้ยงมนัสตัวแข็งค้าง มองร่างบางของศตคุณที่เคียงข้างเดินมากับพ่อเลี้ยงอาทิตย์อย่างตื่นตะลึง อาทิตย์ที่เห็นแต่ไกลก็ขมวดคิ้วแน่น พยายามควบคุมสีหน้าและอารมณ์ของตัวเองอย่างที่ไม่เคยต้องทำมาก่อน
จะมาหาเรื่องเจ้าของวันเกิดไม่ได้ เสียทั้งไร่แน่ๆ
“สวัสดีครับพ่อเลี้ยงมนัส นี่เป็นของขวัญวันเกิดจากทางศักดินนท์ครับ” อาทิตย์ทักทายและยื่นกล่องของขวัญให้กับพ่อเลี้ยงมนัสที่เอาแต่จ้องหน้าสวยๆ ของศตคุณจนร่างบางรู้สึกขนลุก เกาะแขนอาทิตย์อย่างไม่รู้ตัว
“โอ้! ขอบคุณมากๆ เลยนะ แหมๆ วันนี้ควงกันมาเชียว เปิดตัวแล้วเหรอ” พ่อเลี้ยงมนัสแสยะยิ้มรับของขวัญมาแล้วส่งให้กับเมฆาที่ยืนอยู่ด้วย
คณินจ้องหน้าคนรักของตนนิ่งๆ เพราะวันนี้เมฆาก็แต่งสูทจัดต็มเพียงแต่มันเป็นสูทรัดรูปที่เผยสัดส่วนแบบชัดเจน ขับให้เห็นร่างสมส่วน เอวเป็นเอว สะโพกเป็นสะโพก ใบหน้าหล่อๆ แต่งบางเบา ทำให้ดูเซ็กซี่
“เปิดมาตั้งนานแล้วล่ะครับ ใครบางคนมันก็รู้...แต่ก็ยังคิดลองดี”
“มีคนแบบนั้นด้วยเหรอ...ใครกันที่กล้าลองดีกับพ่อเลี้ยงอาทิตย์”
“ไม่รู้สิครับ” อาทิตย์ยิ้มเย็น “ก็พวกสวะที่เป็นศัตรูคู่อาฆาตมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วประมาณนั้น”
พ่อเลี้ยงมนัสกัดฟันกำหมัดแน่น มองคนอายุน้อยกว่าอย่างไม่พอใจ ขนาดสั่งสอนไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มันก็ยังไม่คิดจะจำเลย...
ศตคุณเริ่มรู้สึกว่าทั้งสองกำลังทำสงครามเย็น...ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าถ้าไม่ถูกกันพ่อเลี้ยงมนัสจะเชิญมางานเลี้ยงทำไม เขาเคยเห็นทั้งสองโต้ตอบกันวันที่เข้าไปหาในไร่วันนั้นก็รู้สึกขยาดและไม่อยากเห็นที่สุด
“เชิญที่โต๊ะเลย...เราเตรียมให้กับศักดินนท์แล้ว อย่างสมเกียรติด้วย”
“ขอบคุณครับ หมู เขต เข้าไปกันเถอะ”
“ครับ” ศตคุณเดินตามพ่อเลี้ยงอาทิตย์ไปโดยที่คณินประกบหลังให้ ทุกคนในงานต่างก็หันมามองพ่อเลี้ยงอาทิตย์เป็นตาเดียว
ก็เป็นที่รู้ๆ กันอยู่ว่าสองไร่นี้ไม่ถูกกันเท่าไหร่ การที่เห็นพ่อเลี้ยงอาทิตย์มาเหยียบที่นี่นับเป็นเรื่องที่น่าสนใจเป็นอย่างมากผสมกับกลัวว่าจะมีการยิงกันที่นี่ด้วย
“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยงอาทิตย์ ไม่คิดว่าจะมาเหมือนกันนะคะเนี่ย” น้ำฟ้าที่เห็นร่างสูงเดินเข้ามาก็ตรงปรี่มาทักทายทันที โดยไม่ทันสังเกตเห็นศตคุณที่อยู่ด้านหลัง
“สวัสดีครับคุณน้ำฟ้า”
“มากับใครบ้างคะเนี่ย” เธอถามพร้อมส่งยิ้มหวานให้
น้ำฟ้าอยู่ในชุดราตรียาว เป็นเกาะอกโชว์เนื้อหนังมังสาจนหนุ่มๆ ในงานพากันมองตาเป็นมัน แต่พอเห็นศตคุณแม้จะอยู่ในชุดที่ปิดทุกส่วน แต่ความสวยนั้นก็เป็นที่ตรึงตาตรึงใจเช่นกัน
“มากับหมูและเขตครับ”
เมื่อได้ยินชื่อของคนรักพ่อเลี้ยง น้ำฟ้าก็สีหน้าเปลี่ยนไปนิดๆ ก่อนจะยิ้มดังเดิม
“มีที่นั่งหรือยังคะ”
“มีแล้วครับ พ่อเลี้ยงมนัสจัดเอาไว้ให้แล้ว...”
“ว้า...เสียดายจัง”
“พ่อเลี้ยงอาทิตย์จากไร่ศักดินนท์ใช่ไหมครับ” คนของไร่สมรชัยเดินเข้ามาถามอย่างนอบน้อม ซึ่งอาทิตย์ก็พยักหน้าตอบกลับไป
“อืม”
“เชิญที่โต๊ะด้านนี้เลยครับ”
“ขอตัวก่อนนะครับคุณน้ำฟ้า”
“เชิญค่ะ แล้วเดี๋ยวค่อยคุยกันนะคะ” เธอยอมหลีกทางให้กับพ่อเลี้ยงแต่โดยดี ซึ่งร่างสูงก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรเธออีก เดินตามคนของไร่สมรชัยไป ก่อนที่ศตคุณจะยกมือไหว้น้ำฟ้าอย่างนอบน้อมเพราะรู้ตัวว่าตัวเองเด็กกว่า แต่เธอก็เชิดหน้าขึ้นไม่ยอมรับไหว้กลับทำเอาศตคุณหน้าเสีย เม้มปากแน่นแล้วเดินตามพ่อเลี้ยงไป คณินที่อยู่คนสุดท้ายก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เดินมาหยุดอยู่ตรงที่เธอยืนอยู่แล้วยิ้มให้
“อ๊ะ...น้องเขต สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ...”
“สบายดีนะคะ”
“สบายดีครับ” คณินตอบยิ้มๆ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นสีหน้าเรียบนิ่ง “เมื่อกี้คุณทำกิริยาไม่เหมาะสมกับ ‘แม่เลี้ยง’ ของผมเป็นอย่างยิ่งเลยนะครับ เด็กเขาไหว้ก็น่าจะรับไหว้หน่อย เพราะเดี๋ยวจะไม่มีคนเขาเคารพเอา”
“เอ่อ...คือ”
“พ่อผมไม่ชอบคุณหรอกครับ อย่าเสียเวลาเปล่าเลย”
“น้องเขตคะ”
“ที่สำคัญ...ผมเองก็ไม่ชอบคุณด้วย พ่อไม่มีทางเลือกคนที่ลูกชายไม่ชอบมาเป็นคู่ชีวิตหรอกนะครับ รู้ไว้ด้วย สวัสดีครับ ขอตัว”
คณินเดินตามพ่อกับเพื่อนไปในทันที ไม่สนใจสีหน้าซีดเผือดของหญิงสาวเลยสักนิด...น้ำฟ้ามองตามอย่างกังวล เพราะเหมือนว่าเธอจะทำอะไรบางอย่างพลาดไปเสียแล้ว เธอเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตน มองไปยังทั้งสามคนที่เดินไปนั่งที่โต๊ะด้านหน้าซึ่งเป็นโต๊ะระดับวีไอพีของพ่อเลี้ยงมนัส
“คนชุดขาวเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงน่ะ”
“น่าจะผู้ชายนะเพราะใส่กางเกง”
“สวยมากๆ เลยนะเธอ เป็นอะไรกับพ่อเลี้ยงอาทิตย์นะ”
“หรือว่าเป็นคนรักเด็กที่เขาลือกันอ่ะ”
“คงจะใช่นั่นแหละ...เหมาะสมกันมากเลยนะ คนหนึ่งหล่อสมาร์ท อีกคนสวยสง่า อิจฉาจัง...เกิดมาเป็นผู้หญิงยังสวยไม่เท่าเลยอ่ะแก”
“ดูท่าทางเป็นพวกเลือดพิเศษ”
“อีกไม่นานศักดินนท์คงมีข่าวดีเนอะ”
น้ำฟ้ากำหมัด กัดฟันอย่างอิจฉาที่กระแสตอบรับของศตคุณดีเกินคาด...ทนฟังพวกไฮโซผู้หญิงพูดคุยกันไป ส่วนใหญ่จะเป็นหัวหน้าของพ่อเลี้ยงกับศตคุณ ส่วนฝั่งผู้ชายแถวโต๊ะเธอที่เป็นนักธุรกิจในตอนแรกก็พูดถึงแต่เธอ ตอนนี้น่ะเหรอเปลี่ยนหัวข้อไปแล้วจนเธอได้แต่ทนเก็บความอิจฉาริษยาเอาไว้ในอก แม้ว่าผู้ชายพวกนั้นจะกระซิบกระซาบตอนที่นินทาเธอ แต่เธอก็ได้ยินอยู่ดี...
ผิดพลาดครั้งใหญ่!!
“สวยว่ะ...พ่อเลี้ยงแม่งโชคดี”
“หุ่นก็แซบนะเว้ย...เดี๋ยวนี้นะ ผู้หญิงหุ่นดีๆ หน้าอกใหญ่มันน่าเบื่อไปแล้วเว้ย มันต้องแบบน้องคนนั้น แม่ง...ชวนจินตนาการใต้ร่มผ้าเลยว่ะ”
“เด็กด้วยนะ เขาว่ากันว่ากินเด็กแล้วเป็นอมตะ”
“กิริยามารยาทก็ดี เห็นที่ยกมือไหว้คุณน้ำฟ้าเมื่อกี้ป่ะ”
“เห็นดิ...น้ำฟ้าเชิดใส่ด้วยอ่ะ เอาจริงๆ ถ้าให้เทคะแนนความสวย กูขอเทให้น้องคนนั้น”
“เหมือนกัน!”
============================
อ่านแล้ว เม้นท์ให้กันด้วยนะคะ
มีอะไรพูดคุย สอบถาม ทวงนิยายได้ที่แฟนเพจนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371847 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก