ตอนที่ 39
“ผมขอขอบคุณแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่ให้เกียรติมาร่วมงานฉลองวันคล้ายวันเกิดปีที่สี่สิบของผม ที่สำคัญนี่เป็นปีแรกที่ไร่ศักดินนท์มาร่วมงานของผมเช่นกัน ขอบคุณมากๆ จริงๆ”
อาทิตย์คิ้วกระตุกที่ได้ยินพูดถึงแบบนั้นออกไมค์...ส่วนร่างบางก็มองหน้าคนรักอย่างกังวลใจ
“ขอเชิญทุกท่านดื่มและรับประทานอาหารให้เต็มที่เลยนะครับ ผมจัดเตรียมไว้ให้พวกท่านเต็มที่เลย ระหว่างที่ทานอยู่นั้นผมก็ขอแจ้งข่าวดีของทางครอบครัวเราให้ทุกท่านร่วมแสดงความยินดีอีกเรื่องก็แล้วกันนะครับ ลูกสาวของผม ลูกมลกำลังจะแต่งงานกับคุณเจนจบเจ้าของสวนปาล์ม ทวีคง ที่ใหญ่ที่สุดในเชียงรายครับ”
แปะๆ
แขกทุกคนปรบมือแสดงความยินดีให้เมื่อทั้งสองคนยืนขึ้นแสดงตัวเอง รวมทั้งพ่อเลี้ยงอาทิตย์ ศตคุณและคณินเองก็ปรบมือให้เช่นกัน
ลูกสาวคนนี้ก็คือคนที่พ่อเลี้ยงมนัสเคยพามาถวายให้เราสินะ...อาทิตย์คิดในใจ
“และโชคดีจริงๆ ที่ผมจะได้ลูกเขยถึงสองคนเพราะเมฆ ลูกชายของผมก็กำลังคบหาดูใจอยู่กับคุณศรันย์ หุ้นส่วนรายใหญ่ของสมรชัยครับ คงจะมีงานหมั้นเร็วๆ นี้แน่นอน...และคุณศรันย์เองก็จะเป็นคนช่วยลูกชายผมดูแลไร่ต่อจากผมต่อไปครับ”
แปะๆ
“ไอ้เหี้ย….” คณินสบถเสียงรอดไรฟันด้วยความโกรธ
ตึง!!
ร่างสูงทำท่าจะลุกขึ้นแต่ศตคุณก็จับแขนแกร่งเอาไว้ก่อน แล้วส่ายหน้าให้เป็นการบอกว่าอย่าวู่วาม
“ดูสถานการณ์ก่อน”
“ชิ!!”
เมฆากับศรันย์ลุกขึ้นแสดงตัวท่ามกลางเสียงปรบมือดังไปทั่วทั้งบริเวณ ร่างบางเห็นสีหน้าของเมฆาแล้วก็รู้ว่าอีกคนไม่ได้เต็มใจ ส่วนผู้ชายที่พ่อเลี้ยงมนัสแนะนำว่ากำลังคบหาอยู่กับลูกชายก็เป็นคนเดียวกันกับที่เจอกันที่ห้างคราวก่อน
ศตคุณเห็นศรันย์หันมามองคณินอย่างเยาะเย้ย ซึ่งมันทำให้เพื่อนของเขาแทบจะขาดสติ จะลุกขึ้นไปเอาเรื่องหลายรอบแต่ก็ทำไม่ได้เพราะพ่อเลี้ยงอาทิตย์สั่งเสียงเด็ดขาด
“อย่าทำอะไรวู่วามเด็ดขาด!!”
ร่างบางลอบมองใบหน้าที่ดูโกรธของเพื่อนสนิท หากแววตาแสดงชัดถึงความเสียใจแล้วก็รู้สึกสงสารเพื่อน...ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับคณิน
แค่รักกับลูกชายศัตรูจนต้องหลบๆ ซ่อนๆ ก็อึดอัดมากแล้ว...ยังต้องมาทนเห็นคนที่ตัวเองรักหมั้นกับคนอื่นอีกงั้นหรือ…
“เขต...”
“กูโอเค...”
คำว่าโอเคของคณินในตอนนี้หมายความว่าไม่ไหวแล้ว...
“เอาล่ะครับ...ต่อไปเราจะเปิดฟลอร์ให้แขกทุกท่านเต้นรำกันนะครับ ก่อนอื่นขอให้เจ้าของงานได้เชิญคนที่อยากจะเต้นรำด้วยมาเปิดฟลอร์ก่อนนะครับ จะใครก็ได้ถือว่าเป้นของขวัญวันเกิดให้กับท่านพ่อเลี้ยงมนัสนะครับ” พิธีกรในงานรับไมค์มาทำหน้าที่เหมือนเดิม กล่าวกิจกรรมต่อไปตามสคริปที่ได้รับ
ศตคุณได้ยินแบบนั้นก็มีลางสังหรณ์ ไม่ดีจนใจเต้นแปลกๆ หันสบตากับอาทิตย์อย่างกังวลใจ พ่อเลี้ยงเองก็ยิ้มให้บางๆ
“ไม่ต้องกลัว...ฉันไม่ปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นกับนายหรอกนะ”
“ครับ”
และแล้วมันก็เป็นแบบนั้นเมื่อพ่อเลี้ยงมนัสเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะของพวกเขา มองใบหน้าหวานด้วยรอยยิ้มน่าขนลุก ศตคุณหันหนีแบบไม่ชอบใจ
“ขออนุญาตเต้นรำกับน้องหมูได้ไหมครับ”
อาทิตย์ยิ้มบางลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับพ่อเลี้ยงมนัสจนคนในงานหวั่นใจว่าจะมีเรื่องกันหรือเปล่า บางคนก็ลุกหนีหาที่หลบเผื่อมีการชักปืนมายิงกัน
“ต้องขอเสียมารยาทปฏิเสธนะครับ ‘คนของผม’ ไม่ค่อยสบายอยู่ ไม่สะดวกที่จะลุกยืนนานๆ”
“แค่ห้านาทีก็ไม่ได้เหรอครับ”
“นาทีเดียวก็นานเกินไปแล้วครับ”
“ผมนึกแล้วว่าคุณจะต้องหวงก้างแบบนี้” พ่อเลี้ยงมนัสแขวะ
“แน่นอน...ก็หมูเป็นคนรักของผม ผมไม่มีทางให้คนอื่นมาแตะต้องร่างกายคนของผมหรอกนะครับ”
“ยิ่งหวงแบบนี้...มันก็ยิ่งน่าสนใจนะ ว่าไหมพ่อเลี้ยง”
อาทิตย์ขบกรามแน่น...
Rrrrrr…
เสียงโทรศัพท์ของอาทิตย์ดังขึ้นห้ามทัพสงครามที่กำลังก่อขึ้นพอดิบพอดี เขาหยิบมันมารับอย่างหงุดหงิด ไม่สนใจด้วยว่าจะเสียมารยาทต่อหน้าของเจ้าของงานหรือเปล่า
“มีอะไร!!”
(อาทิตย์!!! มีคนวางเพลิงไร่ส้ม!! ตอนนี้กูกับคนงานกำลังช่วยกันดับเพลิงและแบ่งอีกส่วนตามจับคนวาง มึงรีบกลับมาด่วนเลยนะ) น้ำเสียงปลายสายร้อนรนมาก และมีเสียงดังวุ่นวายของพวกคนงานดังแทรกขึ้นมา พ่อเลี้ยงอาทิตย์กำหมัดแน่น...สบตากับพ่อเลี้ยงมนัสอย่างโกรธแค้น แต่ร่างตรงหน้าก็ไม่ได้สะทกสะท้านไม่กลับแสยะยิ้มให้อย่างเหนือกว่าอีกด้วย
“เดี๋ยวกูกลับไป!!”
อาทิตย์เก็บโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะเผชิญหน้ากับพ่อเลี้ยงมนัสด้วยสีหน้าที่ไม่ว่าใครก็ไม่ค่อยได้เห็นมันบ่อยๆ
แววตาที่ฆ่าคนได้...
“เห็นทีว่าผมต้องขอตัวก่อน เพราะมีหมาลอบกัดมันไปวางเพลิงไร่ผม”
“โอ้...เป็นอะไรมากไหมครับ”
“เรื่องความเสียหายผมไม่เครียด แต่ดีที่จับคนร้ายได้” พ่อเลี้ยงกุเรื่องออกไป ทำเอาคนอายุมากกว่าถึงกับหน้าถอดสี ขมวดคิ้วแน่น... “ทำไมหน้าพ่อเลี้ยงดูกังวลจังครับ มีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่นี่”
“งั้นก็ขอตัวก่อนนะครับ”
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” มนัสถาม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ จัดการเองได้ พ่อเลี้ยงเตรียมตัวเอาไว้เถอะครับ...” ร่างสูงเดินเข้าไปหาพ่อเลี้ยงมนัสแล้วขยับไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “เพราะผมจะเอาคน ‘ชั่ว’ เข้าคุก” ร่างแกร่งล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนไม่ได้ซีเรียสที่ไร่ถูกวางเพลิงเท่าไหร่นัก แต่ในใจตอนนี้เขาเดือดดาลไปหมดแล้ว “หมู เขต กลับ!”
“ครับ”
ศตคุณกับคณินหันมองหน้ากันในขณะที่เดินตามคนอายุมากกว่าไปที่รถ เขาสองคนไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลยเพราะเห็นว่าอารมณ์ของพ่อเลี้ยงไม่ปกติ...
ปัง!!!
เฮือก...
ร่างบางสะดุ้งกับเสียงปิดประตูรถของอาทิตย์ เขาลอบมองใบหน้าของคนข้างๆ ที่มีหน้าที่ขับรถอย่างหวาดหวั่น แต่เขาก็เป็นห่วงทางไร่เหมือนกัน
มันเป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำจริงๆ ด้วย...
“เป็นยังไงบ้าง” อาทิตย์ถามพายัพที่วิ่งเข้ามาหาเมื่อเห็นว่าพวกเขามาถึงไร่ส้มแล้ว
ศตคุณมองกลุ่มควันไฟที่ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า สลับกับมองคนงานที่พากันวิ่งวุ่นอยู่ทั่วทั้งบริเวณ เขาเห็นคนจากไร่องุ่นก็มาช่วยด้วย คาดว่าน่าจะเป็นคนงานทั้งไร่มาช่วยกัน...แต่เขาไม่เห็นคนงานใหม่สองคนนั้นเลย
“เสียหายนิดหน่อย...ดับทัน พอดีว่ามีการจัดเวรมาเฝ้าว่ะ”
“ทำไมถึงมีการจัดเวรเฝ้า?”
จริงๆ มันก็เป็นปกติที่จะมีคนเฝ้าแต่จะเป็นการเฝ้าแบบคนละวันผลัดกันไป ไม่ใช่แบบวันนี้ที่มีการเดินตรวจตรารอบๆ ไร่...
“พ่อเลี้ยง!! น้องหมู!!”
“อะไรวะคำปัน” อาทิตย์ถามลูกน้องที่วิ่งกระหืดกระหอบมาทางเขา
“จ่ะ...จับได้แล้วครับ แฮกๆ คนที่วางเพลิง”
“มันอยู่ไหน?” อาทิตย์ถามเสียงราบเรียบ
“ผมให้ลูกน้องคุมตัวไว้อย่างแน่นหนาแล้วครับ”
“ทำดีมากคำปัน จบงานนี้กูจะตบรางวัลมึงอย่างงามเลย” พ่อเลี้ยงพูดบอก ยิ้มออกมาได้นิดหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังคงความรู้สึกโกรธอยู่
“จริงๆ ต้องตอบรางวัลน้องหมูครับ” คำปันบอก แล้วหันไปยิ้มให้ศตคุณที่ยิ้มให้เขานิดๆ
“ทำไมวะ?” พ่อเลี้ยงหันมามองหน้าคนรักอย่างสงสัย
“ก็ที่ผมกับพวกคนงานจัดเวรเฝ้าและตรวจตราเพราะน้องหมูบอกให้ทำ แล้วที่พวกเราจับคนทำได้ก็เพราะน้องหมูบอกให้ไปดักที่ท้ายไร่เอาไว้ด้วย ไม่คิดว่าจะมีจริงๆ นะเนี่ย”
ศตคุณโล่งใจที่อย่างน้อยสิ่งที่เขาแอบไปบอกกับคำปันเพิ่มเติมก็เกิดขึ้นจริงๆ และช่วยได้จริงๆ
“อะไรกันหมู...ทำไมไม่ปรึกษาฉันก่อน” พ่อเลี้ยงถามเสียงดุ
ร่างบางหน้าสลด รู้สึกผิดที่ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาพ่อเลี้ยง
“ขอโทษนะครับที่ผมก้าวก่ายเกินไป ทำอะไรข้ามหน้าพ่อเลี้ยง เมื่อวานผมรู้สึกว่ามีคนจ้องผมอยู่ก็เลยเห็นว่ามีคนแปลกหน้า เรียกพี่คำปันมาถามว่ามีคนงานใหม่หรือเปล่า ผมรู้สึกไม่ไว้ใจ บวกกับสังหรณ์ใจแปลกๆ เหมือนโดนล่อเสือออกจากถ้ำเลยขอให้พี่คำปันจัดคนมาเฝ้ารอบๆ ไร่ในช่วงที่เราไปงาน อาพายัพก็ไม่อยู่ด้วย...และเมื่อเช้า...ผมก็แอบไปบอกพี่คำปันว่าให้แบ่งคนไปห้าหกคนเฝ้าที่ท้ายไร่ไว้ เพราะถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมันต้องหนีไปทางนั้นแน่ๆ” ศตคุณเล่าออกมาอย่างรู้สึกผิด
“ทำไมถึงมั่นใจว่ามันจะหนีท้ายไร่”
“ก็เพราะว่าผมมั่นใจว่ามันต้องเป็นคนของไร่สมรชัย ทางหนีทางเดียวที่พวกมันต้องไปก็คือท้ายไร่ซึ่งเป็นเขตที่ติดกับไร่สมรชัยครับ”
“น้องหมูบอกอีกนะครับว่าให้ผมประชุมแค่คนงานเก่าๆ ไม่ต้องให้คนงานใหม่รู้ พวกมันก็เลยไม่รู้ว่าเรามีการเตรียมตัว...ทั้งหมดเพราะแผนของน้องหมูที่ทำให้ไร่ไม่เสียหายมาก แล้วยังจับคนร้ายได้ด้วย” คำปันช่วยพูดให้ศตคุณอีกแรงหนึ่ง
“สรุปคนร้ายก็คือ?”
“ไอ้เก่งกับไอ้สองครับ คนงานใหม่”
“จัดเวรเฝ้ามันเอาไว้ ใครทำให้พวกมันรอดไปได้ ตาย!! พรุ่งนี้กูจะเข้าไปสอบพวกมันเอง” เจ้าของไร่สั่งเสียงดัง ทำเอาคนงานสะดุ้งเป็นแถบๆ
พ่อเลี้ยงอารมณ์นี้ไม่ควรเล่นด้วยอย่างรุนแรง
“ถ้าดับไฟเสร็จหมดแล้วก็แยกย้ายไปนอนได้!!! พรุ่งนี้เช้าก็ตื่นมาเคลียร์ด้วย”
“ครับ!!!” ทั้งหมดรับคำสั่งเป็นเสียงเดียวก่อนจะค่อยๆ ทยอยกันกลับไปพักผ่อน คำปันเองก็กลับไปเฝ้าคนร้ายต่อกับลูกน้องอีกสามสี่คน
“กูโทรแจ้งความกับไอ้วัฒน์แล้ว มันบอกว่าเดี๋ยวจะให้ลูกน้องมาควบคุมตัวคนร้ายไปเลย” พายัพที่วางสายจากเพื่อนสนิทอีกคนก็บอกกับอาทิตย์ ซึ่งเจ้าของไร่ก็พยักหน้ารับ
“ไปบอกกับไอ้คำปันด้วยให้เฝ้าจนกว่าตำรวจจะมา”
“เออ...”
อาทิตย์ถอนหายใจออกมา มองหน้าคนรักเล็กน้อยแล้วหันหลังหนีด้วยสีหน้าราบเรียบ ทำเอาศตคุณร้อนใจต้องวิ่งตาม คณินเองก็โล่งใจที่ไร่ไม่เป็นไรมาก เดินตามพ่อกับเพื่อนไปที่รถเพื่อกลับไปยังบ้าน...
พ่อเลี้ยงอาทิตย์...ตอนนี้เหมือนพายุฤดูร้อนเลย
อันตรายสุดๆ
ปัง!!!
เสียงปิดประตูห้องนอนดังสนั่นด้วยฝีมือของเจ้าของ ศตคุณที่เดินเข้ามาในห้องก่อนก็ได้แต่สะดุ้งและหวาดหวั่นกับอารมณ์ของพ่อเลี้ยงเป็นอย่างมาก...
เขามองร่างสูงเดินรูดเนคไทออก ตามด้วยถอดชุดสูทตัวนอก วางพาดไว้แถวๆ นั้น หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป ไม่วายปิดประตูเสียงดังอีกบาน บ่งบอกให้รู้ว่าอยู่ในอารมณ์ไหน...
“ซวยแล้วหมู...นี่ไม่รู้เลยว่าโกรธเรื่องไหน...เรื่องไร่หรือเรื่องเราวะ”
Rrrrrr…
‘พี่อาโป’
“ครับพี่อาโป” เขารับสายทันทีโดยไม่ต้องคิด ตอนนี้ขอใครก็ได้ช่วยเขาที ทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย
(อาทิตย์มันโกรธเหรอ...) สงสัยจะรู้จากพายัพ อาโปเลยถามแบบนี้
“ครับ ไม่รู้ว่าโกรธเรื่องอะไร ผมกลัวจนไม่กล้าคุยด้วยเลย”
(อึดอัดแย่...แต่ไม่น่าจะใช่เราหรอกนะหมู...เพราะหมูไร่เลยไม่เสียหายมาก แต่ที่โมโหนี่น่าจะเป็นเรื่องของศัตรูคู่อาฆาตนี่แหละ)
“แต่ผมทำไปโดยไม่ปรึกษาพ่อเลี้ยง ก็อาจจะโกรธผมด้วย”
(อาทิตย์ไม่ทำอะไรหมูหรอก...มันไม่ฆ่าเราหรอกน่า พี่บอกวิธีให้เอาไหม...เวลาที่อาทิตย์โกรธแบบนี้ จริงๆ ไม่มีใครรับมือได้หรอก แต่นี่หมูเป็นคนรัก พี่คิดว่าน่าจะทำได้)
“อะไรเหรอครับ”
(เอาใจครับ...เอาใจอย่างเดียวเลย รับรองเดี๋ยวก็อารมณ์ดีขึ้น)
“แบบไหนครับ?”
(นั่นสิ...กอด หอมแก้ม หรือจูบก็ได้ แล้วก็พูดเสียงออดอ้อนหน่อย...)
“คือว่า...เอ่อ มีแบบอื่นไหมครับ”
(ไม่รู้สิ พี่นึกออกแต่วิธีนี้เพราะพี่ใช้กับพายัพได้ผลนะ)
“อ่าครับ ผมจะลองดู”
(งั้นแค่นี้นะ พรุ่งนี้เจอกัน ฝันดีครับ)
“ฝันดีครับ”
หลังจากวางวางสายจากอาโปแล้วศตคุณก็คิดไม่ตกกับวิธีที่ถูกสอนมาสดๆ ร้อนๆ เอาตามความเป็นจริงศตคุณไม่กล้าทำหรอก...
ถ้ามันอึดอัดเกินไปก็อาจจะทำก็ได้มั้ง...
“จะจริงหรือเปล่าที่พี่อาโปบอกว่าพ่อเลี้ยงไม่ทำอะไรเราเนี่ย...”
แกร็ก...
อาทิตย์เปิดประตูห้องน้ำออกมา แล้วเดินไปที่ตู้ทันทีเพื่อหาเสื้อผ้าใส่ เห็นแบบนั้นศตคุณก็รู้สึกว่าถูกเมิน...เลยเลือกที่จะเข้าไปอาบน้ำก่อนเหมือนกัน พอออกมาก็เห็นว่าเจ้าของห้องนอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว
ศตคุณปิดไฟทุกดวงในห้องแล้วขึ้นไปนอนข้างๆ กับร่างสูงบนเตียง
อึดอัด...อึดอัดมากๆ
“พ่อเลี้ยง...พ่อเลี้ยงครับ เป็นอะไรไปครับ ไม่พูดกับผมเลย” เขาถามเสียงอ่อนท่ามกลางความมืดของห้อง
เงียบ...คำตอบที่ได้คือความเงียบ
หมับ!!!
ร่างเล็กกอดร่างหนาจากข้างหลัง น้ำตาซึมที่ปลายหางตาเพราะน้อยใจที่ถูกเมิน...
“พ่ะ...พี่อาทิตย์...อย่าโกรธผมเลยนะครับ”
พรึ่บ!!!
จบประโยค ร่างสูงก็พลิกร่างมาหาร่างบอบบางแล้วรวบคนตัวเล็กมากอดแน่น จูบที่หน้าผาก ไล่ลงมาที่แก้ม ปลายจมูกก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากสวย ศตคุณอ้าปากเชิญชวนให้พ่อเลี้ยงลุกล้ำเข้าไป ซึ่งปลายลิ้นร้อนก็สอดแทรกเข้าไปอย่างพอใจ
นานร่วมนาทีร่างสูงจึงผละออกมาแต่ก็ไม่พูดอะไรอยู่ดี จนกระทั่งร่างบางจูบเบาๆ ที่ปลายคางของอาทิตย์อย่างเอาอกเอาใจ โดยไม่รู้เลยว่าร่างสูงกำลังยิ้มอย่างพึงพอใจอยู่ในความมืด
จุ๊บ!
“พี่อาทิตย์ อย่าโกรธผมนะครับ ผมขอโทษ...”
“ไม่โกรธแล้วครับเด็กดี...”
“จริงๆ นะ”
“จริงๆ สิครับ... ‘พี่’ ไม่เคยโกรธอะไรหมูสักหน่อย” ร่างบางใจสั่นกับคำแทนตัวว่าพี่ของพ่อเลี้ยงมาก มันอ่อนระทวยไปหมด...
“แล้วทำไม?”
“พี่แค่โมโหพ่อเลี้ยงมนัส...”
แล้วก็นายที่ไม่ยอมเรียกฉันว่าพี่นี่แหละ...
“จริงๆ นะครับ”
“จริงสิครับ”
“ถ้างั้น...ฝันดีนะครับพี่อาทิตย์”
จุ๊บ!!
ร่างบางตบท้ายด้วยการจูบปากหนาเบาๆ ก่อนจะกระชับกอดเอวสอบแน่น แล้วหลับตาไปอย่างมีความสุข ส่วนอาทิตย์เองก็ยิ้มในความมืด ลูบกลุ่มผมสวยเบาๆ เป็นการกล่อมร่างเล็กให้นอนหลับไป ส่วนเขาก็หลับตาอย่างมีความสุขไม่ต่างกัน...
====================
น้องหมูน่ารักเนอะ แหะๆ ส่วนตัวชอบแนวพระเอกอายุมากกว่าสิบปีขึ้นไปมากๆ
ยูกิชอบคนอายุมากกว่าน่ะ ^_^ ก็คิดว่าจะออกแนวโคแก่กินหญ้าอ่อนอีก
แต่ไม่เร็วๆ นี้แน่นอน ยังไงก็ฝากให้ติดตามเรื่อง Fall in Love กับ He is mine!
ด้วยนะคะ นอกจากนี้ก็อย่าลืมเรื่องของเขตด้วย ปีนี้มี 3 เรื่องที่จะเปิดค่ะ แต่จบรึเปล่า
ก็ต้องติดตามกันต่อไปน้า
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก